“I know!” Ling Jie’s arm had always

“I know!” Ling Jie’s arm had always been stretched out in front of him. Although the sword had left his grasp, he had not lost control of the sword. Seeing Yun Che, who was about to be pushed out of the palace, he laughed complacently. “Hehe, now do you know of how formidable I, Ling Jie am!? You’re still far from being able to go against me.”

Ling Jie said arrogantly, and when he was about to retrieve his sword, a deafening roar rang in his ears.

“Huuuaaaaaaaaaah!!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ฉันรู้" แขน Ling Jie ได้เสมอยืดออกด้านหน้าของเขา แม้ว่าดาบมีซ้ายลเกือบ เขาไม่ได้ที่สูญเสียการควบคุมดาบ เขาเห็นยุน Che ผู้ที่จะถูกดันออกจากวัง หัวเราะ complacently "ฮิฮิ ตอนนี้คุณรู้วิธีน่ากลัว Ling Jie: คุณจะยังห่างไกลจากความสามารถในการไปกับฉัน"Ling Jie กล่าวว่า arrogantly และเมื่อเขาจะเรียกดาบ เสียงคำราม deafening รังในหูของเขา"Huuuaaaaaaaaaah !"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฉันรู้ว่า!" หลิงแขนขื่นเคยยืดออกในด้านหน้าของเขา แม้ว่าดาบได้ทิ้งเขาเข้าใจเขาไม่ได้สูญเสียการควบคุมของดาบ เห็นยุน Che ที่กำลังจะถูกผลักออกจากพระราชวังเขาหัวเราะเอม "อิอิตอนนี้คุณรู้ของผมว่าน่ากลัวลิง Jie น !? คุณยังห่างไกลจากความสามารถที่จะไปกับฉัน. " หลิงกล่าวว่า Jie เต๊ะและเมื่อเขากำลังจะดึงดาบของเขาแผดเสียงอึกทึกรังในหูของเขา. " Huuuaaaaaaaaaah !! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ข้ารู้ ! " ก็เจ๊หลิงมาตลอด แขนเหยียดออกในด้านหน้าของเขา แม้ว่าดาบออกจากมือ เขาได้สูญเสียการควบคุมของดาบ เห็นยุนเช ที่ถูกไล่ออกจากวัง เขาหัวเราะ complacently . " ฮิฮิ ตอนนี้คุณรู้วิธีการที่น่ากลัวฉัน เจ๊หลิงเป็น ! ? คุณยังห่างไกลจากความสามารถในการต่อต้านฉันLing Jie กล่าวอย่างถือดี และเมื่อเขากำลังจะดึงดาบของเขา เสียงคำรามดังสนั่นดังขึ้นในหูของเขา" huuuaaaaaaaaaah ! ! "