and the student was terribly hungry

and the student was terribly hungry. And now, shrinking from the cold, he thought that just such a wind had blown in the days of Rurik and in the time of Ivan the Terrible and Peter, and in their time there had been just the same desperate poverty and hunger, the same thatched roofs with holes in them, ignorance, misery, the same desolation around, the same darkness, the same feeling of oppression -- all these had existed, did exist, and would exist, and the lapse of a thousand years would make life no better. And he did not want to go home.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และนักเรียนหิวชะมัด และตอนนี้ หดตัวจากเย็น เขาคิดเพียงเช่นลมก็พัด Rurik วัน และเวลาของ Ivan ราคาย่อมเยาว์และปีเตอร์ และในเวลา มีได้เพียงเดียวหมดหวังความยากจนและความหิว เหมือนมุงหลังคากับหลุมในพวกเขา ไม่รู้ ทุกข์ การไร้ผู้คนเดียวสถาน ความมืดเหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกันของอธิปไตย - ทั้งหมดเหล่านี้มีอยู่ ไม่มี และจะมี อยู่ และบันทึกการเดินพันปีจะทำให้ชีวิตดีขึ้นไม่ และก็ไม่อยากกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และนักเรียนหิวชะมัด และตอนนี้หดตัวจากความหนาวเย็นเขาคิดว่าเพียงเช่นลมพัดในสมัย​​ของรูลิคและในเวลาอีวานผู้โหดร้ายและปีเตอร์และในเวลาของพวกเขาได้มีเพียงความยากจนหมดหวังเหมือนกันและความหิวเหมือนกัน หลังคามุงด้วยหลุมในพวกเขาไม่รู้ความทุกข์ยากรกร้างเดียวกันรอบมืดเดียวกันความรู้สึกเดียวกันของการกดขี่ - ทั้งหมดเหล่านี้มีอยู่ไม่อยู่และจะอยู่และพ้นพันปีจะทำให้ชีวิตไม่มี ดีกว่า และเขาก็ไม่อยากกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และนักเรียนโคตรหิว และตอนนี้ , การหดตัวจากอากาศหนาว เขาก็คิดว่า แค่ ลม ได้พัดพา ในสมัยของรูริคและในเวลาของ Ivan แย่ และ ปีเตอร์ และในเวลาที่พวกเขามีเหมือนสิ้นหวัง ความยากจนและความหิวโหย เดิมมุงด้วยหลุมใน อวิชชา ทุกข์ เหมือนกันการรกร้างว่างเปล่ารอบ ความมืดเหมือนกันความรู้สึกเดียวกันของการกดขี่ -- ทั้งหมดเหล่านี้ได้เกิดขึ้น มีอยู่ และจะยังคงอยู่ และล่วงเลยพันปี จะทำให้ชีวิตดีขึ้น และเขาก็ไม่อยากจะกลับบ้าน