The child coughed again, and it gav

The child coughed again, and it gave my heart a wrench. Suppose it should die! O God! O God! What would become of me?

I rose from my chair to go and look at him, and with a candle in my hand I leaned over him. Seeing him breathing quietly I felt reassured, when he coughed a third time. It gave me such a shock tat I started backward, just as one does at sight of something horrible, and let my candle fall.

As I stood erect after picking it up, I noticed that my temples were bathed in perspiration, that cold sweat which is the result of anguish of soul. And I remained until daylight bending over my son, becoming calm when he remained quiet for some time, and filled with atrocious pain when a weak cough came from his mouth.

He awoke with his eyes red, his throat choked, and with an air of suffering.

When the woman came in to arrange my room I sent her at once for a doctor. He came at the end of an hour, and said, after examining the child:

"Did he not catch cold?"

I began to tremble like a person with palsy, and I faltered:

"No, I do not think so."

And then I said:

"What is the matter? Is it serious?"

"I do not know yet," he replied. "I will come again this evening."

He came that evening. My son had remained almost all day in a condition of drowsiness, coughing from time to time. During the night inflammation of the lungs set in.

That lasted ten days. I cannot express what I suffered in those interminable hours that divide morning from night, right from morning.

He died.

And since--since that moment, I have not passed one hour, not a single hour, without the frightful burning recollection, a gnawing recollection, a memory that seems to wring my heart, awaking in me like a savage beast imprisoned in the depth of my soul.

Oh! if I could have gone mad!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไอเด็กอีกครั้ง และมันทำให้หัวใจของฉันเป็นประแจ สมมติว่า มันตาย โอ้ พระเจ้า โอ้ พระเจ้า เป็นของฉันฉันลุกจากเก้าอี้ของฉันไป และมองไปที่เขา และกับเทียนในมือของฉัน ฉันเองเขา เห็นเขาหายใจเงียบ ๆ ผมรู้สึกเข้าใจ เขาขย้อนครั้งที่สาม มันให้ดังกล่าวช็อกการททท.อยากย้อนหลัง เหมือนหนึ่งไม่เห็นสิ่งที่น่ากลัว และให้เทียนฉันตกขณะที่ผมยืนอยู่ตรงหลังยกขึ้น ผมสังเกตเห็นว่า วัดของฉันได้อาบน้ำในเหงื่อ เหงื่อที่เย็นซึ่งเป็นผลของความปวดร้าวของจิตวิญญาณ และฉันยังคงเหลืออยู่ตามฤดูกาลที่ดัดกว่าลูกชายของฉัน จะสงบเมื่อเขายังคงเงียบบางครั้ง และเต็มไป ด้วยความเจ็บปวดที่โหดร้ายเมื่อการไออ่อนมาจากปากของเขาเขาตื่นขึ้นมา กับตาของเขาแดง เขาคอสำลัก และ มีความทุกข์เมื่อผู้หญิงมาใน การจัดห้อง ผมส่งเธอพร้อมกันสำหรับแพทย์ เขามาในตอนท้ายของชั่วโมง และกล่าว ว่า หลังจากตรวจสอบเด็ก:"เขาไม่ได้จับเย็น"ผมเริ่มสั่นเครือเช่นผู้ที่พิการ และผมพูดตะกุกตะกัก:"ไม่ ฉันไม่คิดอย่างนั้น"แล้ว ผมบอกว่า:"เป็นอะไร คือมันจริงจังเขาตอบว่า "ไม่รู้ยัง "ฉันจะมาเย็นนี้อีก"เขามาว่า ลูกชายของฉันมีอยู่เกือบทุกวันในสภาพของอาการง่วงนอน ไอครั้ง ในระหว่างคืนการอักเสบของปอดในที่กินเวลาสิบวัน ฉันไม่สามารถแสดงสิ่งที่ประสบในชั่วโมงที่ interminable ที่แบ่งตอนเช้าจากเวลากลางคืน ขวาตั้งแต่เช้าเขาเสียชีวิตและตั้งแต่ - ตั้งแต่ช่วงเวลานั้น ผมไม่ได้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ไม่เป็นเดียวชั่วโมง ไม่ มีความทรงจำเขียน frightful ทรงจำ gnawing หน่วยความจำที่ดูเหมือนบิดหัวใจของฉัน ฉัน awaking เช่นสัตว์ป่าเถื่อนถูกขังในความลึกของจิตวิญญาณของฉันโอ้ ถ้าไม่เคย บ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เด็กไออีกครั้งและมันทำให้หัวใจของฉันประแจ คิดว่ามันควรจะตาย! โอ้พระเจ้า! โอ้พระเจ้า! สิ่งที่จะกลายเป็นของผมหรือเปล่า

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ของฉันจะไปและมองไปที่เขาและเทียนในมือของฉันฉันโน้มตัวไปข้างเขา เห็นเขาหายใจอย่างเงียบ ๆ ผมรู้สึกมั่นใจเมื่อเขาไอเป็นครั้งที่สาม มันทำให้ผมดังกล่าวทททช็อตผมเริ่มย้อนหลังเช่นเดียวกับที่ใครไม่ที่สายตาของบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวและปล่อยให้ฤดูใบไม้ร่วงเทียนฉัน.

ขณะที่ผมยืนตรงหลังจากที่เธอหยิบมันขึ้นมาผมสังเกตเห็นว่าวัดของฉันได้อาบน้ำในเหงื่อเหงื่อเย็นที่ เป็นผลมาจากความเจ็บปวดของจิตวิญญาณ และฉันยังคงอยู่จนถึงเวลากลางวันดัดมากกว่าลูกชายของฉันกลายเป็นความสงบเมื่อเขายังคงเงียบสงบสำหรับบางเวลาและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเลวร้ายเมื่อมีอาการไอที่อ่อนแอมาจากปากของเขา.

เขาตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาของเขาสีแดง, ลำคอของเขาสำลักและมีอากาศของ ทุกข์.

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในการจัดห้องของฉันฉันส่งเธอในครั้งเดียวสำหรับแพทย์ เขาเดินเข้ามาในตอนท้ายของชั่วโมงและกล่าวว่าหลังจากการตรวจสอบเด็ก:

"เขาก็ไม่ได้เป็นหวัด"

ผมเริ่มสั่นเหมือนคนพิการและฉันสะดุด:

". ไม่ฉันไม่คิดอย่างนั้น"

และ แล้วฉันกล่าวว่า:

"? คืออะไรเรื่องมันรุนแรง"

"ผมไม่ทราบว่ายัง" เขาตอบ "ผมจะกลับมาอีกครั้งในเย็นวันนี้."

เขาเดินเข้ามาในเย็นวันนั้น ลูกชายของฉันยังคงอยู่เกือบทุกวันในสภาพของอาการง่วงนอนให้ไอเป็นครั้งคราว ในช่วงคืนการอักเสบของปอดที่ตั้งไว้ใน.

ที่กินเวลาสิบวัน ฉันไม่สามารถแสดงสิ่งที่ฉันได้รับความเดือดร้อนในชั่วโมงที่สิ้นสุดที่แบ่งเช้าตั้งแต่คืนขวาตั้งแต่เช้า.

เขาเสียชีวิต.

และตั้งแต่ - ตั้งแต่ขณะที่ฉันยังไม่ได้ผ่านหนึ่งชั่วโมงไม่ได้ชั่วโมงเดียวโดยไม่มีความทรงจำการเผาไหม้ที่น่าตกใจเป็น แทะความทรงจำหน่วยความจำที่ดูเหมือนว่าจะบีบหัวใจของฉันตื่นขึ้นมาในตัวผมเหมือนสัตว์ดุร้ายขังอยู่ในความลึกของจิตวิญญาณของฉัน.

Oh! ถ้าฉันจะได้ไปบ้า!