8. The Stapletons of Pen HouseThe n

8. The Stapletons of Pen House

The next morning was sunny, and we were much more cheerful.
I told Sir henry about the crying I had heard. He rang the bell to call Barrymore, and ask him if he could explain the crying. Barrymore’s face went white when he heard Sir Henry’s question.
“There are only two women in the house, Sir Henry,” he answered. “one is the maid, who sleeps on the other side of the house. The other is my wife, and she was certainly not crying.”
But he was telling a lie. I saw Mrs. Barrymore after breakfast. The sun was full on her face, and it was clear she had been crying.
Why had Barrymore lied? What deep sadness had made his wife cry? There was a mystery surrounding this black-bearded, handsome man. Was it possible that Barrymore was in fact the man who had been watching Sir Henry in London? I decided I must check with the local post office that the telegram had really been put into Barrymore’s own hands.

While Sir Henry worked at some papers, I walked to the post office. It was in the nearest village, which was called Grimpen. I spoke to the boy who had taken the telegram to the hall.
“Did you give it to Mr Barrymore himself?” I asked.
“well,” the boy said, “he was working up on the roof, so I couldn’t give it to him. I gave it to Mrs Barrymore, and she prmised to give it to him at once.”
“Did you see Mr Barrymore?” I asked him.
“No,” said the boy, “but why did his wife say he was up on the roof if he wasn’t?”
It was hopeless to ask any more questions. It was clear that Holmes’ cleverness with the telegram had not given us the proof we needed.
I was walking away from the post office when I heard someone running after me. A voice called me by name, and I turned. I expected to see Dr. Mortimer, as I knew nobody else in the village. To my surprise it was a stranger. He was a small, thin man, between thirty and forty years old, with fair hair and no beard. He was carrying a butterfly net, and a box for putting butterflies in.
“ I hope you will excuse me for introducing myself, Dr Watson,” he said as he came up to me. “My name is Stapleton. I was in Dr Mortimer’s house and we saw you. He told me who you are. May I walk along with you? This path back to the Hall goes near my home, Pen house. Please come in and meet my sister, and spend an hour with us.”

I accepted Stapleton’s invitation, and we walked together.
“I know that you are a close friend of Sherlock Holmes,” said Stapleton. “Has Mr Holmes any ideas about Sir Charles’ death?”
I’m afraid I can’t answer that question,” I said.
“will Mr Holmes visit us himself?” he asked.
“he can’t leave London at the moment,” I answered. I was rather surprised that he was asking me these questions.
We walked on. Stapleton told me that he and his sister had lived in Devonshire for only two years. They had moved there soon after Sir Charles had begun to live in Baskerville Hall. He also talked about the moor and how it interested him. He told me to across the moor to a place which was a bright green colour.
“That is the Great Grimpem Marsh,” he said. “If animals or men go into the marsh, they will sink into it and die. But I can find my way to the very centre of it. Look, there is another of those poor horses.”
Something brown was fighting to get out of the bright green of the marsh. Then a terrible cry came across the moor. The horse’s head and neck disappeared under the green.
“It’s gone,” Stapleton said. “The marsh has caught and killed it. That often happens. It is an evil place, the Great Grimpen Marsh.”
“But you say you can go safely in and out of it?” I asked him.

“Yes, there are a few paths, and I have found them. The low hills you can see are like islands surrounded by yhe marsh. That is where I can find the unusual plants and butterflies. And that’s why I found my way through the marsh.”
“I shall try my luck one day,” I said.
He looked at me in surprise. “Please don’t try,” he said.
“You would never return alive, and it would be my fault.”
“Listen,” I said. “what is that?”
A long, low cry, very deep and very sad, came over the moor. It filled the whole air. Then it died away.
“what is it?” I asked, with a cold fear in my heart.
Stapleton had a strange look on his face. “People say it’s the Hound of the Baskerville, which is calling for something to hunt and kill. I’ve heard it once or twice before but never so loud.”
“You are a man of science,” I said. “You don’t believe that, do you? Isn’t there a natural explanation for the sound?”
A marsh makes strange noises sometimes. It is the water and the wet ground moving.”
“But that was the voice of a living creature,” I said.
“Well, perhaps it was. There are some very unusual birds on the moors. It was most probably the cry of one of those.”
At that moment a small butterfly flew across the path in front of us. “Excuse me, Dr. Watson,” shouted Stapleton, and ran off to try to catch the butterfly. He ran quickly and followed the butterfly on to the marsh, but he knew exactly where he could go, and was not in any danger.
As I watched him, I heard the sound of steps behind me. I turned and saw a woman near me on the path. I was sure she was Miss Stapleton. She was very beautiful. She was dark and tall, with a lovely face. Before I could say anything, she said:
“Go back! Go straight back to London, immediately. I cannot tell you why, but please do what I ask you, and never come near the moor again. But my brother is coming. Not a word to him.”
Stapleton had caught the butterfly, and was walking back to us.
“Hello, my dear,” he said to his sister, but it seemed to me that his voice was not completely friendly. “I see that you two have already introduced yourselves,”
“Yes,” she said. “I was telling Sir Henry that it was rather late in the year for him to see the true beauty of the moor.”
“I’m sorry,” I said. “You have made a mistake. I’m not Sir Henry. I am a friend who is visiting him, and my name is Dr. Watson.”
Miss Stapleton was clearly angry with herself, “I’m sorry,” she said. “Please forget what I said. But do come with us to our house.”
The house was lonely and rather grim. I wondered why the two of them had come to live so far away from anyone else. Stapleton seemed to know what I was thinking, and said: “you may think this a lonely, strange place to live , but the moors are very interesting , and we enjoy it here. I owned a school in the north of England, but I had to close it. I miss the boys and girls, but there is plenty to do here, and we have good neighbours. I hope Sir Henry will become one of them. May I visit the Hall this afternoon to meet him, do you think?”
“I’m sure he will be very pleased to meet you,” I said. “I must go back to the Hall now, and I shall tell him immediately.”
I said goodbye to the Stapleton, and continued on the path back to the Hall. I had been walking for only a few minutes when I was surprised to see Miss Stapleton sitting on a rock ahead of me. She was breathing quickly, and I realized she had run by a quicker way to get ahead of me.
“Dr. Watson,” she said. “I want to say sorry for the mistake I made. I thought you were Sir Henry. Please forget what I said. I did not mean you were in danger. Now I must go, or my brother will miss me.”
“I cannot forget your word, Miss Stapleton,” I said. “If Sir Henry is in danger, I must tell him.”
“You know the story of the Hound?” she asked me.
“Yes, but I do not believe it,” I replied.
“But I think it’s true.” She said. “Please persuade Sir Henry to leave this place. So many of his family have died here my steriously. He must put his life in danger by staying here.”
“Sir Henry won’t leave this place without a real reason,” I said.
“I can’t give you real reason. I don’t know anything for certain.”
“One more question, Miss Stapleton.” I said. “The story of the Hound is well known. Why didn’t you want your brother to hear what you said?”
“My brother wants the head of the Baskerville family to live in the Hall,” she said. “He wants Sir Henry to continue the good work that Sir Charles began. He doesn’t want Sir Henry to go and live in another place. So he doesn’t want me to talk about the Hound. I must go now, or my brother will guess I have been speaking to you. Good-bye!”
She turned and went back toward her house, and I walked on to Baskerville Hall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

8. Stapletons บ้านปากกาเช้าวันถัดไปถูกแดด และเราก็ร่าเริงมากฉันบอกรักเฮนรี่เกี่ยวกับการร้องไห้ผมก็ได้ยิน เขารังเบลล์โทร Barrymore และถามเขาถ้า เขาสามารถอธิบายการร้องไห้ ใบหน้าของ Barrymore ไปขาวเมื่อเขาได้ยินคำถามของเซอร์เฮนรี่"มีเพียงสองหญิงในบ้าน เซอร์เฮนรี่ เขาตอบ "หนึ่งได้ทำความสะอาด ที่นอนอีกด้านหนึ่งของบ้าน อื่น ๆ ที่เป็นภรรยาของฉัน และเธอถูกแน่นอนไม่ร้องไห้"แต่เขาบอกการโกหก ผมเห็น Barrymore นางหลังอาหารเช้า ดวงอาทิตย์เต็มบนใบหน้าของเธอ และก็ล้างเธอก็ได้ร้องไห้ทำไมมี Barrymore โกหก ความโศกเศร้าอะไรลึกมีร้องภรรยาของเขา มีลึกลับรอบคนนี้ bearded ดำ หล่อ ถูก Barrymore ถูกคนที่ได้ดูรักเฮนรี่ในลอนดอนในความเป็นจริงว่า เป็นไปได้หรือไม่ ฉันตัดสินใจฉันต้องตรวจสอบกับไปรษณีย์ท้องถิ่นว่า โทรเลขที่มีการใส่ลงในมือของ Barrymoreในขณะที่เซอร์เฮนรี่ทำในกระดาษบาง ฉันเดินไปทำการไปรษณีย์ มันอยู่ในบ้านที่ใกล้ที่สุด ซึ่งถูกเรียกว่า Grimpen ฉันได้พูดกับเด็กที่ได้รับโทรเลขที่ศาลา"ไม่ได้คุณมอบให้แก่นาย Barrymore เอง" ถาม"ดี เด็กกล่าวว่า "เขาทำงานขึ้นบนดาดฟ้า ดังนั้นฉันไม่สามารถมอบให้แก่เขา ฉันให้นาง Barrymore และเธอ prmised ให้แก่กัน""คุณไม่เห็นนาย Barrymore" ผมถามเขา"ไม่ กล่าวว่า เด็กผู้ชาย "แต่ทำไมได้ภรรยาของเขาว่า เขาขึ้นบนหลังคาถ้าไม่ได้ "ตาถามคำถามเพิ่มเติมได้ เป็นชัดเจนว่า ความฉลาดของโฮลมส์กับโทรเลขที่มีไม่ให้เราหลักฐานที่เราต้องการฉันได้เดินจากทำการไปรษณีย์เมื่อได้ยินคนทำงานหลังจากฉัน เสียงเรียกฉัน ด้วยชื่อ และฉันเปิด ฉันต้องการดูดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ เท่าที่ผมรู้ว่าไม่มีใครอื่นในหมู่บ้าน จะแปลกใจของฉัน ก็เป็นคนแปลกหน้า เขามีขนาดเล็ก บางคน ระหว่างสามสิบสี่สิบปีเก่า แฟร์ผมและเคราไม่ เขาถูกถือครองผีเสื้อสุทธิ และกล่องสำหรับผีเสื้อในการ"ฉันหวังว่า คุณจะขอโทษการแนะนำตัวเอง Dr Watson เขากล่าวเป็นเขามาให้ฉัน "ชื่อของฉันคือ Stapleton ผมบ้านดร.มอร์ติเมอร์ และเราเห็นคุณ เขาบอกผมที่ต้องการ ผมจะเดินกับคุณ เส้นทางนี้กลับไปยังห้องโถงไปใกล้บ้านปากกาบ้าน กรุณามาตรงน้องสาวของฉัน และใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกับเรา"ฉันรับคำเชิญของ Stapleton และเราเดินด้วยกัน"ฉันรู้ว่า คุณเป็นเพื่อนสนิทของเชอร์ล็อกโฮลมส์ กล่าวว่า Stapleton "มีนายโฮลมส์ความคิดใด ๆ เกี่ยวกับการเสียชีวิตของชาร์ลส์ที่รัก"ฉันกลัวฉันไม่สามารถตอบคำถาม ฉันกล่าว"จะโฮลมส์นายชมตัวเอง" เขาถาม"เขาไม่สามารถปล่อยลอนดอนในขณะนี้ ฉันตอบ ผมค่อนข้างประหลาดใจว่า เขาถูกถามคำถามเหล่านี้เราเดินบน Stapleton บอกฉันว่า เขาและน้องสาวของเขามีอยู่ในภายในสองปี พวกเขาได้ย้ายไปยังเร็ว ๆ นี้หลังจากที่เริ่มอยู่ในฮอลล์ Baskerville เซอร์ชาร์ลส์ เขายังพูดคุยเกี่ยวกับมัวร์และวิธีการที่จะสนใจเขา เขาบอกให้ข้ามมัวร์ที่ซึ่งมีสีเขียวสดใส"นั่นคือมาร์ช Grimpem ดี เขากล่าวว่า "ถ้าคนหรือสัตว์ไปมาร์ช พวกเขาจะจมลงไป และตาย แต่สามารถหาวิธีของฉันไปใจกลางของมัน ดู มีอีกม้าเหล่านั้นไม่"บางสิ่งบางอย่างสีน้ำตาลได้ต่อสู้จะได้รับจากสีเขียวสดใสของมาร์ช แล้ว ร้องแย่มาข้ามมัวร์ หัวและคอม้าหายไปภายใต้สีเขียวStapleton กล่าวว่า "มันไป "มาร์ชได้จับ และฆ่ามัน ที่มักจะเกิดขึ้น มันเป็นสถานชั่วร้าย มาร์ช Grimpen ดี""แต่คุณบอกว่า คุณสามารถไปได้อย่างปลอดภัยและออกจากมัน" ผมถามเขา"ใช่ มีกี่เส้นทาง และฉันได้พบพวกเขา เนินเขาต่ำที่คุณสามารถดูได้เช่นหมู่เกาะล้อมรอบ ด้วยมาร์ช yhe ที่อยู่ที่สามารถพบพืชปกติและผีเสื้อ และที่ว่าทำไมพบวิธีของฉันผ่านมาร์ช ""ฉันจะพยายามที่โชคของฉันหนึ่งวัน ฉันกล่าวเขาดูที่ผมประหลาดใจ "กรุณาอย่า เขากล่าวว่า"คุณจะไม่กลับมามีชีวิตอยู่ และมันจะเป็นความผิดของฉัน""ฟัง ผมพูด "นั่นคืออะไร"ความยาว ต่ำร้อง ลึกมาก และ เศร้ามาก มามัวร์ มันเติมอากาศทั้งหมด แล้วมันตายไป"มันคืออะไร" ถาม กับความกลัวในหัวใจของฉันStapleton ได้ดูแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา "คนเป็นหมา Baskerville ซึ่งถูกเรียกตัวเพื่อล่า และฆ่า ผมเคยได้ยินก็ครั้งหรือสองครั้งก่อนแต่เสียงดังไม่""คุณเป็นคนของวิทยาศาสตร์ ฉันกล่าว "คุณไม่เชื่อว่า คุณ ไม่มีคำอธิบายธรรมชาติเสียง"มาร์ชทำให้เสียงแปลก ๆ บางครั้ง ได้น้ำและย้ายพื้นเปียก""แต่ที่มีเสียงของสิ่งมีชีวิตอยู่อาศัย ผมพูด"ดี บางทีก็ ยังมีนกบางอย่างมากผิดปกติบนชาวมัวร์ ได้มากที่สุดอาจร้องของหนึ่งในบรรดา"ในขณะที่ ผีเสื้อขนาดเล็กบินในเส้นทางที่หน้าเรา "ขอโทษ Dr. Watson ตะโกน Stapleton และวิ่งออกพยายามจับผีเสื้อ เขาวิ่งอย่างรวดเร็ว และตามผีเสื้อไปมาร์ช แต่เขารู้ว่าที่เขาสามารถไป และไม่มีอันตรายใด ๆผมเห็นเขา ฉันได้ยินเสียงตอนข้างหลัง เปิด และเห็นผู้หญิงใกล้ฉันบนเส้นทาง ผมแน่ใจว่า เธอเป็นนาง Stapleton เธอสวยงามมาก เธอมืด และ สูง หน้าสวย ก่อนที่ผมจะพูดอะไร เธอบอกว่า:"ไป ตรงกลับไปลอนดอน ทันที ฉันไม่สามารถบอกเหตุ แต่กรุณาทำอะไรฉันขอให้คุณ และไม่เคยมาใกล้มัวร์อีกครั้ง แต่น้องจะมา ไม่คำกับเขา"Stapleton ได้จับผีเสื้อ และเดินกลับไปยังเรา"สวัสดี ยาหยี เขาว่า น้องสาวของเขา แต่ดูเหมือนผมว่า เสียงของเขาไม่เป็นมิตรอย่างสมบูรณ์ "เห็นว่า คุณสองได้แล้วแนะนำตัวคุณเอง"ใช่ เธอกล่าว "ผมบอกรักเฮนรี่ก็ค่อนข้างช้าในปีที่ท่านจะเห็นความงามที่แท้จริงของมัวร์""ฉันขอ ฉันกล่าว "คุณทำผิดพลาด ฉันไม่รักเฮนรี่ ผมเพื่อนที่จะไปเยี่ยมเขา และชื่อของฉันคือ Dr. Watson"นางสาว Stapleton โกรธชัดเจน ด้วยตัวเอง "ฉันขอ เธอกล่าว "โปรดลืมโดน แต่มากับเราที่บ้านของเรา"บ้านถูกโดดเดี่ยว และค่อนข้างน่ากลัว สงสัยว่า ทำไมมีเขาทั้งสองมาอยู่ไกลจากคนอื่น Stapleton ดูเหมือนจะ รู้ว่าฉันถูกคิด กล่าวว่า: "คุณอาจคิดว่า นี้โดดเดี่ยว แปลกอยู่ แต่ชาวมัวร์น่าสนใจมาก และเรานี่มัน ฉันเป็นเจ้าของโรงเรียนในภาคเหนือของประเทศอังกฤษ แต่ผมจะปิด คิดถึงเด็กชายและเด็กหญิง แต่มีมากมายที่นี่ และเรามีเพื่อนดี หวังรักเฮนรี่จะกลายเป็นหนึ่งในพวกเขา อาจเยี่ยมชมหอประชุมตอนบ่ายไปพบเขา คุณคิดว่า ""ผมมั่นใจว่า เขาจะยินดีที่จะตอบสนองคุณ ฉันกล่าว "ฉันต้องกลับไปห้องโถงขณะนี้ และฉันจะบอกเขาทันที"ผมกล่าวลา Stapleton และต่อบนเส้นทางกลับไปยังห้องโถง ฉันมีการเดินเพียงไม่กี่นาทีเมื่อผมแปลกใจที่เห็นนางสาว Stapleton นั่งอยู่บนก้อนหินก่อนฉัน เธอถูกหายใจอย่างรวดเร็ว และฉันรู้เธอได้ทำงาน โดยวิธีการเป็นเร็วไปก่อนฉัน"Dr. Watson เธอกล่าว "อยากจะบอกว่า ขออภัยในความผิดที่ทำ คิดว่า คุณถูกรักเฮนรี่ โปรดลืมฉันพูด ผมไม่ได้หมายถึง คุณอยู่ในอันตราย ตอนนี้ ต้องไป หรือพี่จะคิดถึงผม""ฉันไม่ลืมคุณคำ นางสาว Stapleton ฉันกล่าว "ถ้ารักเฮนรีตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องบอกเขา""คุณรู้เรื่องราวของหมา" เธอถามฉัน"ใช่ แต่ผมไม่เชื่อว่า " ผมตอบ"แต่ผมคิดว่า มันเป็นความจริง" เธอบอกว่า "กรุณาชักชวนเซอร์เฮนรี่ออกจากสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นหลายครอบครัวได้เสียชีวิตที่นี่ steriously ของฉัน เขาต้องให้ชีวิตตกอยู่ในอันตราย โดยเข้าพักที่นี่""เซอร์เฮนรี่จะไม่ปล่อยให้สถานที่แห่งนี้ โดยไม่มีเหตุผลจริง ฉันกล่าว"ฉันไม่สามารถให้เหตุผลที่แท้จริง ฉันไม่รู้อะไรแน่""หนึ่งคำถาม นางสาว Stapleton" ฉันเคยพูด "เรื่องราวของหมาได้รู้จัก ทำไมไม่ต้องพี่ชายฟังว่าคุณพูดอะไร""พี่ต้องการหัวของครอบครัว Baskerville ที่จะอาศัยอยู่ในห้องโถง เธอกล่าว "อยากรักเฮนรี่ต้องการทำงานดีรักชาร์ลส์เริ่ม เขาไม่ต้องการเซอร์เฮนรี่ไป และอาศัยอยู่ในสถานที่อื่น ดังนั้น ไม่อยากจะพูดคุยเกี่ยวกับหมา ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ หรือพี่จะคิดว่า ฉันได้พูดกับคุณ Good-bye "เธอเปิด และกลับไปยังบ้านของเธอ และฉันเดินไปหอ Baskerville

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

8. Stapletons ของ Pen บ้านเช้าวันรุ่งขึ้นก็มีแดดและเราได้มากร่าเริงมากขึ้น. ผมบอกเซอร์เฮนรี่เกี่ยวกับร้องไห้ผมเคยได้ยิน เขาสั่นกระดิ่งที่จะเรียกแบรี่มอร์และถามเขาว่าเขาสามารถอธิบายได้ว่าร้องไห้ ใบหน้าของแบรี่มอร์สีขาวไปเมื่อเขาได้ยินคำถามของเซอร์เฮนรี่. "มีเพียงผู้หญิงสองคนในบ้านเซอร์เฮนรี่" เขาตอบ "หนึ่งสาวที่หลับอยู่อีกด้านหนึ่งของบ้าน อื่น ๆ ที่เป็นภรรยาของฉันและเธอก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างแน่นอน. "แต่เขาก็บอกโกหก ผมเห็นนางแบรี่มอร์หลังอาหารเช้า ดวงอาทิตย์เต็มบนใบหน้าของเธอและมันก็เป็นที่ชัดเจนเธอได้รับการร้องไห้. ทำไมแบรี่มอร์โกหก? สิ่งที่ความโศกเศร้าลึกได้ทำให้ร้องไห้ภรรยาของเขา? มีความลึกลับเป็นรอบนี้มีหนวดมีเคราสีดำ, ชายหนุ่มรูปหล่อ มันเป็นไปได้ว่าแบรี่มอร์ในความเป็นจริงคนที่ได้รับการดูเซอร์เฮนรี่ในกรุงลอนดอนหรือไม่ ฉันคิดว่าฉันจะต้องตรวจสอบกับที่ทำการไปรษณีย์โทรเลขในท้องถิ่นที่ได้รับจริงๆใส่ในมือของตัวแบรี่มอร์. ในขณะที่เซอร์เฮนรี่ทำงานที่เอกสารบางอย่างผมเดินไปที่ที่ทำการไปรษณีย์ มันอยู่ในหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดซึ่งถูกเรียกว่า Grimpen ฉันพูดกับเด็กที่ได้รับโทรเลขไปยังห้องโถง. "คุณให้แก่นายแบรี่มอร์ตัวเอง?" ฉันถาม. "ดี" เด็กกล่าวว่า "เขาเป็นคนที่ทำงานอยู่บนหลังคาเพื่อให้ฉันทำไม่ได้ เอาให้เขา. ฉันมอบมันให้กับนางแบรี่มอร์และเธอ prmised ที่จะให้มันกับเขาในครั้งเดียว. "" คุณเห็นนายแบรี่มอร์? "ฉันถามเขาว่า." ไม่มี "กล่าวว่าเด็กผู้ชายคนนั้น" แต่ทำไมภรรยาของเขาบอกว่าเขาเป็นขึ้นบน หลังคาถ้าเขาไม่ได้? "มันเป็นความหวังที่จะถามคำถามใดๆ เพิ่มเติม มันเป็นที่ชัดเจนว่าโฮล์มส์ที่มีความฉลาดโทรเลขไม่เคยได้รับหลักฐานที่เราจำเป็น. ผมก็เดินออกไปจากที่ทำการไปรษณีย์เมื่อฉันได้ยินคนทำงานหลังจากที่ฉัน เสียงเรียกฉันด้วยชื่อและผมหัน ผมคาดว่าจะเห็นดร. Mortimer ที่ผมรู้ว่าไม่มีใครในหมู่บ้าน ที่แปลกใจของฉันมันเป็นคนแปลกหน้า เขาเป็นคนที่มีขนาดเล็กบางคนระหว่างสามสิบสี่สิบปีที่มีผมเป็นธรรมและไม่มีหนวดเครา เขาได้รับการดำเนินการสุทธิผีเสื้อและกล่องสำหรับใส่ผีเสื้อใน. "ผมหวังว่าคุณจะขอโทษสำหรับการแนะนำตัวเอง Dr Watson" เขากล่าวในขณะที่เขาเข้ามาหาฉัน "ชื่อของฉันคือสเตเปิล ผมอยู่ในบ้านดร Mortimer และเราเห็นคุณ เขาบอกผมว่าคุณเป็นใคร ผมอาจจะเดินไปพร้อมกับคุณ? เส้นทางกลับไปที่ฮอลล์นี้ไปอยู่ใกล้บ้านของฉันบ้านปากกา โปรดเข้ามาและได้พบกับน้องสาวของฉันและการใช้จ่ายชั่วโมงกับเรา. "ผมตอบรับคำเชิญเตเปิลตันและเราเดินด้วยกัน." ฉันรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทของ Sherlock Holmes "เตเปิลตันกล่าวว่า "นายโฮล์มส์มีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับการตายของเซอร์ชาร์ลส์?" ฉันกลัวฉันไม่สามารถตอบคำถามว่า "ฉันกล่าวว่า." จะนายโฮล์มส์เยี่ยมชมเราได้ตัวเอง? "เขาถาม." เขาไม่สามารถออกจากลอนดอนที่ ขณะที่ "ผมตอบ ผมค่อนข้างประหลาดใจที่เขาได้รับการถามคำถามเหล่านี้. เราเดินบน เตเปิลตันบอกว่าเขาและน้องสาวของเขาได้อาศัยอยู่ในเดวอนเชียร์เพียงสองปี พวกเขาย้ายไปที่นั่นในเร็ว ๆ นี้หลังจากที่เซอร์ชาร์ลก็เริ่มที่จะอาศัยอยู่ในฮอลล์ Baskerville นอกจากนี้เขายังพูดคุยเกี่ยวกับมัวร์และวิธีการที่สนใจเขา เขาบอกให้ฉันข้ามทุ่งไปยังสถานที่ซึ่งเป็นสีเขียวสดใส. "นั่นคือผู้ยิ่งใหญ่ Grimpem มาร์ช" เขากล่าว "ถ้าสัตว์หรือคนที่ไปลงในบึงที่พวกเขาจะจมลงไปในมันและตาย แต่ผมสามารถหาวิธีของฉันไปที่ใจกลางของมัน ดูมีอีกม้าที่น่าสงสารเหล่านั้น. "สีน้ำตาลบางสิ่งบางอย่างได้รับการต่อสู้เพื่อให้ได้ออกจากสีเขียวสดใสของบึง จากนั้นเป็นหนทางที่น่ากลัวมาข้ามทุ่ง หัวม้าและลำคอหายไปใต้สีเขียว. "มันหายไป" เตเปิลตันกล่าวว่า "การได้ติดบึงและฆ่ามัน ที่มักจะเกิดขึ้น มันเป็นสถานที่ชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ Grimpen มาร์ช. "" แต่คุณบอกว่าคุณสามารถไปได้อย่างปลอดภัยและออกจากมันได้หรือไม่ "ฉันถามเขาว่า." ใช่มีไม่กี่เส้นทางและฉันได้พบพวกเขา เนินเขาต่ำที่คุณสามารถดูเป็นเหมือนเกาะล้อมรอบด้วย yhe บึง นั่นคือที่ฉันสามารถหาพืชที่ผิดปกติและผีเสื้อ และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมพบทางของฉันผ่านบึง. "" ผมจะพยายามโชคดีของผมในวันหนึ่ง "ผมพูด. เขามองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ "กรุณาอย่าพยายาม" เขากล่าว. "คุณไม่เคยจะกลับมามีชีวิตอยู่และมันจะเป็นความผิดของฉัน." "ฟัง" ผมพูด "อะไรคือ?" ยาวร้องไห้ต่ำลึกมากและเศร้ามากมาทุ่ง มันเต็มไปด้วยอากาศทั้งหมด จากนั้นก็จะเสียชีวิตไป. "มันคืออะไร?" ฉันถามด้วยความกลัวความหนาวเย็นในหัวใจของฉัน. เตเปิลตันมีลักษณะแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา "คนที่บอกว่ามันเป็นหมาล่าเนื้อแห่ง Baskerville ซึ่งเป็นที่เรียกร้องให้มีบางสิ่งบางอย่างที่จะตามล่าและฆ่า ผมเคยได้ยินมันครั้งหรือสองครั้งก่อน แต่ไม่เคยดังมาก. "" คุณเป็นคนของวิทยาศาสตร์ "ผมพูด "คุณไม่เชื่อว่าคุณ? ไม่ได้มีคำอธิบายที่เป็นธรรมชาติสำหรับเสียงได้หรือไม่ "บึงทำให้เสียงแปลกบางครั้ง มันเป็นน้ำและพื้นดินที่เปียกย้าย. "" แต่นั่นก็เป็นเสียงของสิ่งมีชีวิต "ฉันกล่าวว่า." ดีบางทีมันอาจจะเป็น มีบางอย่างที่ผิดปกติมากนกในทุ่งหญ้าที่มี มันเป็นส่วนใหญ่อาจจะร้องไห้ของหนึ่งในเหล่านั้น. "ในขณะที่ผีเสื้อขนาดเล็กบินข้ามเส้นทางในหน้าของเรา "ขอโทษนะที่ดร. วัตสัน" สเตเปิลตะโกนและวิ่งออกไปพยายามที่จะจับผีเสื้อ เขาวิ่งไปอย่างรวดเร็วและตามผีเสื้อไปยังบึง แต่เขารู้ว่าที่เขาจะได้ไปและไม่ได้อยู่ในอันตรายใด ๆ . ขณะที่ผมดูเขาผมได้ยินเสียงของขั้นตอนที่อยู่ข้างหลังผม ผมหันและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ฉันบนเส้นทาง ผมแน่ใจว่าเธอเป็นมิสเตเปิลตัน เธอเป็นคนที่สวยมาก เธอเป็นที่มืดและสูงด้วยใบหน้าที่น่ารัก ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรเธอพูดว่า: "ไปกลับ! ตรงไปกลับไปลอนดอนทันที ผมไม่สามารถบอกคุณว่าทำไม แต่โปรดทำในสิ่งที่ฉันขอให้คุณและไม่เคยเข้ามาใกล้ทุ่งอีกครั้ง แต่พี่ชายของฉันที่กำลังจะมา ไม่ได้เป็นคำกับเขา. "ซึ่งเป็นสเตเปิลได้จับผีเสื้อและกำลังเดินกลับมาให้เรา." สวัสดีที่รักของฉัน "เขากล่าวกับน้องสาวของเขา แต่มันดูเหมือนว่าเสียงของเขาไม่เป็นมิตรอย่างสมบูรณ์ "ผมเห็นว่าคุณทั้งสองได้แนะนำตัวเองอยู่แล้ว" "ใช่" เธอกล่าว "ผมบอกเซอร์เฮนรี่ว่ามันค่อนข้างในช่วงปลายปีสำหรับเขาที่จะเห็นความงามที่แท้จริงของทุ่ง." "ฉันขอโทษ" ผมพูด "คุณได้ทำผิดพลาด ฉันไม่เซอร์เฮนรี่ ผมเพื่อนที่จะไปเขาและชื่อของฉันคือดร. วัตสัน. "นางสาวสเตเปิลโกรธอย่างชัดเจนกับตัวเอง" ฉันขอโทษ "เธอกล่าว "ได้โปรดลืมสิ่งที่ผมพูด แต่จะมาพร้อมกับเราที่บ้านของเรา. "บ้านหลังนี้เป็นที่น่ากลัวเหงาและค่อนข้าง ผมสงสัยว่าทำไมพวกเขาทั้งสองได้มาอาศัยอยู่ห่างไกลจากคนอื่น สเตเปิลดูเหมือนจะรู้ว่าสิ่งที่ผมคิดและกล่าวว่า "คุณอาจคิดว่านี้เหงาสถานที่แปลกที่จะอยู่ แต่ทุ่งเป็นที่น่าสนใจมากและเราสนุกกับมันที่นี่ ผมเป็นเจ้าของโรงเรียนในภาคเหนือของประเทศอังกฤษ แต่ผมต้องปิด ฉันคิดถึงชายและหญิง แต่มีมากมายที่จะทำที่นี่และเรามีเพื่อนบ้านที่ดี ฉันหวังว่าเซอร์เฮนรี่จะกลายเป็นหนึ่งในพวกเขา ผมอาจจะไปที่ฮอลล์ช่วงบ่ายวันนี้จะพบกับเขาคุณคิดว่า? "" ผมมั่นใจว่าเขาจะยินดีมากที่ได้พบคุณ "ผมพูด "ผมต้องกลับไปฮอลล์ในขณะนี้และฉันจะบอกเขาทันที." ผมกล่าวลาเตเปิลตันและยังคงอยู่บนเส้นทางกลับไปที่ฮอลล์ ฉันได้รับการเดินเพียงไม่กี่นาทีเมื่อฉันรู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นมิสเตเปิลตันนั่งอยู่บนก้อนหินข้างหน้าผม เธอเป็นคนที่หายใจได้อย่างรวดเร็วและฉันรู้ว่าเธอได้ดำเนินการโดยวิธีที่รวดเร็วที่จะได้รับข้างหน้าผม. "ดร. วัตสัน "เธอกล่าว "ผมอยากจะบอกว่าขอโทษสำหรับความผิดพลาดที่ฉันทำ ฉันคิดว่าคุณเป็นเซอร์เฮนรี่ โปรดลืมสิ่งที่ผมพูด ผมไม่ได้หมายความว่าคุณตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้ผมต้องไปหรือพี่ชายของฉันจะคิดถึงฉัน. "" ผมไม่สามารถลืมคำของคุณมิสเตเปิลตัน "ผมพูด "ถ้าเซอร์เฮนรี่ตกอยู่ในอันตรายฉันต้องบอกเขา." "คุณรู้เรื่องราวของหมาหรือไม่?" เธอถามฉัน. "ใช่ แต่ผมไม่เชื่อว่ามัน" ผมตอบ. "แต่ผมคิดว่ามันเป็นความจริง." เธอพูด. "กรุณาชักชวนเซอร์เฮนรี่ที่จะออกจากสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นส่วนมากของครอบครัวของเขามีผู้เสียชีวิตที่นี่ steriously ของฉัน เขาจะต้องนำชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตรายโดยการเข้าพักที่นี่. "" เซอร์เฮนรี่จะไม่ปล่อยให้สถานที่แห่งนี้โดยไม่ต้องมีเหตุผลที่แท้จริง "ฉันกล่าว." ผมไม่สามารถให้เหตุผลที่แท้จริง ผมไม่ทราบว่าอะไรบางอย่าง. "" หนึ่งคำถามเพิ่มเติมมิสเตเปิลตัน. "ผมพูด "เรื่องราวของหมาเป็นที่รู้จักกันดี ทำไมคุณไม่ต้องการที่พี่ชายของคุณจะได้ยินสิ่งที่คุณกล่าวว่า? "" พี่ชายของฉันต้องการหัวของครอบครัว Baskerville ที่จะอยู่ในฮอลล์ "เธอกล่าว "เขาต้องการที่เซอร์เฮนรี่เพื่อดำเนินการต่อการทำงานที่ดีว่าเซอร์ชาร์ลส์เริ่ม เขาไม่ต้องการที่เซอร์เฮนรี่จะไปและอาศัยอยู่ในสถานที่อื่น ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้ฉันไปพูดคุยเกี่ยวกับหมา ฉันต้องไปตอนนี้หรือพี่ชายของฉันจะคิดว่าผมได้รับการพูดถึงคุณ ดีลาก่อน! "เธอหันกลับไปทางบ้านของเธอและฉันเดินไปBaskerville ฮอลล์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

8 . การ stapletons ปากกาบ้าน

เช้าวันถัดไปคือ ซันนี่ และ เรา มาก ร่าเริงขึ้น .
ผมบอกเซอร์ เฮนรี เรื่องร้องไห้ ผมได้ยินมา เขากดกริ่งเรียก แบร์รีมอร์ และขอให้เขาถ้าเขาสามารถอธิบาย ร้องไห้ ใบหน้าซีดเผือด แบร์รีมอร์เป็นเมื่อเขาได้ยินคำถามของ เซอร์ เฮนรี่
" มีเพียงสอง ผู้หญิง ใน บ้าน ท่าน เฮนรี่ " เขาตอบ " หนึ่งคือแม่บ้านใครอยู่ในด้านอื่น ๆของบ้าน อื่น ๆคือ เมียผม เธอไม่ร้องไห้ "
แต่เค้าว่าโกหก ข้าเห็นนาง แบร์รีมอร์ หลังจากอาหารเช้า ดวงอาทิตย์เต็มบนใบหน้าของเธอ และมันชัดเจนเธอร้องไห้ .
ทำไม แบร์รีมอร์ โกหก ? สิ่งที่เศร้าลึก ทำให้ภรรยาของเขาร้องไห้ มีความลึกลับรอบหนุ่มหล่อคนนี้มีหนวดมีเคราดำ .มันเป็นไปได้ที่ Barrymore คือในความเป็นจริงคนที่ได้รับชม เซอร์ เฮนรี่ ในลอนดอน ผมตัดสินใจว่าผมจะต้องตรวจสอบกับที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่นที่โทรเลขได้ถูกใส่เข้าไปในมือเอง แบร์รีมอร์ .

ในขณะที่เซอร์ เฮนรี ทำงานเอกสารนิดหน่อย ผม เดิน ไป ไปรษณีย์ มันเป็นหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุด ซึ่งถูกเรียกว่า grimpen . ฉันพูดกับเด็กหนุ่มที่เอาโทรเลขไปที่ห้องโถง .
" นายให้นายแบร์รีมอร์ตัวเอง ? " ฉันถาม .
" อืม " เด็กหนุ่มกล่าว " เขากำลังทำงานอยู่บนหลังคา ดังนั้นฉันไม่สามารถให้มันกับเขา ผมให้คุณนาย แบร์รีมอร์ เธอ prmised ให้เขาทันที "
" คุณเห็นคุณแบร์รีมอร์ ? " ฉันถามเขา
" ไม่ใช่ " เด็กชายว่า " แต่ทำไมภรรยาของเขาบอกว่าเขาขึ้นไปบนหลังคา ถ้าเขาไม่ไป ? "
มันสิ้นหวังแล้วถามอีกคำถามมันชัดเจนว่า โฮล์มส์ ความฉลาดกับโทรเลขไม่ได้ให้หลักฐานที่เราต้องการ
ฉันเดินห่างจากที่ทำการไปรษณีย์ เมื่อฉันได้ยินเสียงคนวิ่งตามฉันมา เสียงเรียกชื่อฉัน ฉันหัน ผมคาดว่าจะเห็น ดร. มอร์ติเมอร์ เท่าที่ผมรู้ ไม่มีใครในบ้าน ที่จะแปลกใจของฉันมันเป็นคนแปลกหน้า เขายังเล็ก บาง คน ระหว่าง สามสิบสี่สิบปีผมยุติธรรม และไม่มีหนวด เขาอุ้มผีเสื้อสุทธิ และกล่องสำหรับใส่ผีเสื้อ .
" ฉันหวังว่าคุณจะให้อภัยฉันแนะนำตัว ดร. วัตสัน , " เขากล่าวว่า เขามาหาฉัน " ฉันชื่อ สเตเปิล . ผมอยู่ในบ้าน และ ดร. มอร์ติเมอร์ เราเห็นคุณ เขาบอกว่านายเป็นใคร ผมจะเดินไปกับคุณ เส้นทางนี้กลับหอไปใกล้ๆ บ้าน บ้าน ปากกาเข้ามาเจอน้องสาวของฉันและใช้เวลากับเรา "

ผมยอมรับคำเชิญของ Stapleton เราเดินด้วยกัน .
" ฉันรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ " สเตเปิล . " โฮมส์ความคิดใด ๆเกี่ยวกับการตายของเซอร์ชาร์ลส์ " "
ผมเกรงว่าผมจะไม่ตอบคำถามนั้น " ผมกล่าว .
" โฮมส์เยี่ยมชมเอง " เขาถาม .
" เขาไม่สามารถออกจากลอนดอนในขณะนี้" ฉันตอบ ผมค่อนข้างประหลาดใจ ที่เขาถามคำถามนี้กับผม .
เราเดินไป สเตเปิล เขาบอกฉันว่า เขาและน้องสาวของเขายังมีชีวิตอยู่ใน เดวอนเชียร์ เพียงสองปี พวกเขาได้ย้ายเร็ว ๆนี้หลังจากเซอร์ชาร์ลส์ได้เริ่มใช้ชีวิตในวิล Hall นอกจากนี้เขายังพูดถึงเกี่ยวกับมัวร์และวิธีการที่สนใจเขา เขาบอกให้ผมข้ามทุ่งไปยังสถานที่ซึ่งเป็นสีเขียวสดใส
" นั่นคือ มาร์ช grimpem ที่ดี " เขากล่าว " ถ้าสัตว์หรือมนุษย์ไปในบึง พวกเขาจะจมลง และตาย แต่ฉันไม่สามารถหาวิธีไปศูนย์มากครับ ฟังนะ มีอีกพวกที่น่าสงสารม้า "
สิ่งที่บราวน์ต่อสู้ออกจากสีเขียวสดใสของมาร์ช แล้วร้องไห้แย่มาข้ามบึง หัวของม้าและคอหายไปภายใต้สีเขียว .
" มันหายไป" สเตเปิล กล่าว " บึงมีจับและฆ่ามัน มันเกิดขึ้นบ่อยๆ มันเป็นสถานที่ชั่วร้าย , มาร์ช grimpen ที่ดี " .
" แต่คุณบอกว่าคุณสามารถไปในที่ปลอดภัย และออกมาจากมัน " ฉันถามเขา

" ครับ มีเพียงไม่กี่เส้นทาง และฉันได้พบพวกเขา เนินเขาต่ำคุณสามารถดูเหมือนเป็นเกาะล้อมรอบด้วย yhe มาร์ช นั่นคือที่ฉันสามารถหาพืชที่ผิดปกติและผีเสื้อและนั่นคือเหตุผลที่ฉันพบทางของฉันผ่านบึง "
" ฉันจะลองเสี่ยงโชคของฉันวันนึง " ผมพูด
เขามองดูฉันด้วยความประหลาดใจ " อย่าลอง " เขากล่าว .
" จะไม่กลับมีชีวิตอยู่ และมันก็จะเป็นความผิดของฉัน . "
" ฟัง " ฉันพูด " นั่นอะไรน่ะ ? "
ยาวน้อยร้องไห้ ลึกมากและเศร้ามาก มาบึง มันเติมอากาศทั้งหมด แล้วมันก็ตายจากไป
" มันคืออะไร ? " ฉันถามด้วยกลัวหนาวในหัวใจ .
Stapleton มีลักษณะแปลก ๆบนใบหน้าของเขา " ผู้คนบอกว่าเป็นหมาของวิลซึ่งเรียกอะไรจะล่าและฆ่า ฉันได้ยินมันสักครั้งหรือสองครั้งก่อน แต่อย่าเสียงดัง "
" คุณเป็นผู้ชายของวิทยาศาสตร์ " " คุณคงไม่เชื่อใช่ไหม ? ไม่มีคำอธิบายธรรมชาติสำหรับเสียง "
บึงทำให้เสียงแปลกในบางครั้งมันคือน้ำเปียกพื้นย้าย "
" แต่นั่นเป็นเสียงของสิ่งมีชีวิต , " ผมกล่าว .
" อืม บางที มันเป็น มีบางนกที่ผิดปกติมากในชาวมัวร์ มันน่าจะเป็นเสียงร้องของหนึ่งในบรรดา "
ตอนนั้นผีเสื้อตัวเล็กบินข้ามผ่านเส้นทางข้างหน้าของพวกเรา " ขอโทษครับ ดร. วัตสัน " ตะโกนสเตเปิล และวิ่งออกไป พยายามจับผีเสื้อเขาวิ่งเร็วตามผีเสื้อไป มาร์ช แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาสามารถไป และไม่ได้เป็นอันตรายใด ๆ .
ผมเฝ้าดูเขา ฉันได้ยินเสียงเดินอยู่หลังฉัน ผมหันไปเห็นผู้หญิงใกล้ฉันบนเส้นทาง ฉันแน่ใจว่าเธอพลาด Stapleton . เธอสวยมาก เธอช่างมืดและสูงกับใบหน้าที่น่ารัก ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร เธอกล่าวว่า :
" กลับไปกลับไปลอนดอน ทันที ฉันบอกคุณไม่ได้ว่าทำไม แต่โปรดทำตามที่ผมขอคุณ และไม่เคยมาใกล้กับทุ่งอีกครั้ง แต่น้องชายของฉันมา อย่าให้คำพูดเขา "
Stapleton จับผีเสื้อ และเดินกลับมาหาเรา .
" สวัสดีที่รัก " เขากล่าวกับน้องสาวของเขา แต่มันดูเหมือนว่าฉันว่าเสียงของเขาไม่ได้เป็นกันเองจริงๆ" ผมเห็นว่าคุณได้แนะนำตัวเอง "
" ค่ะ " เธอกล่าว " ผมบอกท่านเฮนรี่ว่ามันค่อนข้างช้าในปีสำหรับเขาที่จะเห็นความงามที่แท้จริงของมัวร์ "
" ขอโทษนะ " ผมพูด " คุณกำลังทำผิดพลาด ผมไม่ใช่ท่าน เฮนรี่ ฉันมีเพื่อนที่เป็นเยี่ยมเขา และฉันชื่อ ดร. วัตสัน "
คุณหนูสเตเปิลก็โมโหกับตัวเอง " ขอโทษ " เธอกล่าว" ลืมอะไรที่ฉันพูด แต่มาอยู่กับเราที่บ้านของเรา "
บ้านเหงาและค่อนข้างน่ากลัว ผมสงสัยว่าทำไมพวกเขาสองคนต้องมาอยู่ห่างไกลจากคนอื่น สเตเปิล ดูเหมือนจะรู้สิ่งที่ผมคิด และกล่าวว่า : " คุณอาจจะคิดว่านี่เป็นเหงา แปลกที่อยู่ แต่ทุ่งโล่งเป็นที่น่าสนใจมากและเราสนุกกับมันมา ผมเป็นเจ้าของโรงเรียนในภาคเหนือของประเทศอังกฤษแต่ฉันต้องปิดมัน คิดถึงหนุ่มๆ และสาวๆ แต่มีมากมายที่จะทำที่นี่ และเรามีเพื่อนบ้านดีแน่นอนค่ะ . ฉันหวังว่า เซอร์ เฮนรี่ จะเป็นหนึ่งในพวกเขา ฉันไปเยี่ยมหอบ่ายนี้เจอเขา คุณคิดว่าไง ? "
" ผมแน่ใจว่าเขาจะยินดีมากที่ได้พบคุณ " ฉันพูด " ฉันต้องกลับหอแล้ว และผมจะบอกเขาทันที "
ผมกล่าวลากับสเตเปิล ,และต่อเนื่องในเส้นทางกลับไปที่ห้องโถง ผมเคยเดินเพียงไม่กี่นาทีเมื่อผมประหลาดใจที่เห็นคุณ Stapleton นั่งอยู่บนหินข้างหน้าฉัน เธอหายใจอย่างรวดเร็ว และฉันก็เพิ่งรู้ว่าเธอวิ่งโดยวิธีที่รวดเร็วที่จะได้รับข้างหน้า .
" ดร. วัตสัน , " เธอกล่าว " ผมอยากจะขอโทษสำหรับความผิดที่ผมทำ ฉันคิดว่าคุณเป็น เซอร์ เฮนรี่ ช่วยลืมเรื่องที่ฉันพูดผมไม่ได้หมายความว่าคุณกำลังอยู่ในอันตราย ตอนนี้ฉันต้องไป หรือพี่จะคิดถึงผม "
" ผมไม่ได้ลืมนะ คุณสเตเปิล " " ถ้าท่านเฮนรี่กำลังตกอยู่ในอันตราย ผมต้องบอกเค้าว่า "
" คุณทราบเรื่องราวของสุนัข ? " เธอถามฉัน .
" ครับ แต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลย " ผมตอบ
" แต่ฉันว่ามันก็จริง " เธอกล่าว " ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านเฮนรี่ออกจากสถานที่นี้หลายครอบครัวของเขาได้ตายที่นี่ของฉัน steriously . เขาต้องทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย ถ้าอยู่ที่นี่ "
" ท่านเฮนรี่จะไม่ไปจากที่นี่ โดยไม่มีเหตุผลที่แท้จริง , " ผมกล่าว .
" ฉันไม่สามารถให้คุณได้จริง เหตุผล ผมไม่รู้อะไรเลย " .
" อีกคำถามหนึ่ง คุณสเตเปิล " ฉันพูด " เรื่องของหมาจะรู้จักกันดี ทำไมคุณไม่อยากให้พี่ชายของคุณจะได้ยินสิ่งที่คุณพูด "
" พี่ชายฉันต้องการหัวของครอบครัววิลอยู่ในฮอลล์ " เธอกล่าว " เขาอยากเซอร์ เฮนรี ต่อการทำงานที่ดีที่ท่านชาร์ลเริ่ม เขาไม่อยากให้เซอร์ เฮนรี ไปอยู่ในสถานที่อื่น ดังนั้น เขาไม่ต้องการให้ฉันพูดคุยเกี่ยวกับสุนัขล่าเนื้อ ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ หรือพี่ชายของฉันจะคิดว่าฉันมีการพูดคุยกับคุณ ลาก่อน " เธอหันไป
กลับไปยังบ้านของเธอและฉันก็เดินตามวิล Hall