While eating their peaches, the two

While eating their peaches, the two sat next to each other and watched the forest. The birds chirping from afar sounded as clear as Leyla’s voice, and the noise of leaves blowing through the clear blue sky charmed their ears.“It’s summertime again.”Bill muttered unknowingly. Leyla’s face lit up with a silent smile. She removed her hat, and daintily raised her arms.Bill cracked up laughing when he discovered the old leather bag that ran below Leyla’s knee, recognizing that it was the first item he gave her the year she arrived.“Are you going to carry on with this old thing until it’s worn out?”“I like it because it is comfortable to wear. It’s still useful. “Her bag shook with care as Leyla lifted it. Bill was able to pinpoint the source of the rattling noise. Tin pencil case. Pocket knife. Old notes. Some beautiful feathers and flower petals. She didn’t change much in certain aspects.It was an ordinary evening when Bill was splitting firewood, and Leyla was sorting and organizing the dry laundry.She didn’t forget to feed the chicken and the goat while she was adeptly preparing their dinner. The sun had already set by the time they faced each other across the table from opposite sides.“Kyle will be here the next day,” she said. “We’re going to have dinner and study together. Are you fine with that?” Leyla asked while placing her delectable-smelling plate on the table.“Why does that rascal keep coming to my house to eat when he has a rich father who provides him with enough food?”“I know you like him, even though you speak of him in that way.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่กินลูกพีช ทั้งสองก็นั่งติดกันและมองดูป่า นกที่ร้องเจี๊ยก ๆ จากระยะไกลฟังดูชัดเจนพอ ๆ กับเสียงของ Leyla และเสียงใบไม้ที่พัดผ่านท้องฟ้าสีฟ้าใสก็ติดหูพวกเขา “เข้าสู่ฤดูร้อนอีกแล้ว” บิลพึมพำโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของ Leyla สว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบ เธอถอดหมวกออกแล้วยกแขนขึ้นอย่างสง่างาม บิลหัวเราะออกมาเมื่อเขาค้นพบกระเป๋าหนังใบเก่าที่อยู่ใต้เข่าของเลย์ล่า โดยตระหนักว่ามันเป็นของชิ้นแรกที่เขามอบให้เธอในปีที่เธอมาถึง “คุณจะสานต่อของเก่านี้จนกว่ามันจะหมดไปเหรอ?” “ฉันชอบมันเพราะมันสวมใส่สบาย มันยังมีประโยชน์อยู่ “ กระเป๋าของเธอสั่นด้วยความระมัดระวังขณะที่ Leyla ยกมันขึ้น บิลสามารถระบุแหล่งที่มาของเสียงแสนยานุภาพได้ กล่องดินสอดีบุก มีดพก. บันทึกเก่า ขนนกและกลีบดอกไม้ที่สวยงามบางส่วน เธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนักในบางแง่มุม มันเป็นค่ำคืนธรรมดาๆ เมื่อ Bill กำลังแยกฟืน และ Leyla กำลังคัดแยกและจัดผ้าแห้ง เธอไม่ลืมที่จะเลี้ยงไก่และแพะในขณะที่เธอเตรียมอาหารเย็นอย่างเชี่ยวชาญ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากันบนโต๊ะจากฝั่งตรงข้าม “ไคล์จะมาที่นี่ในวันรุ่งขึ้น” เธอกล่าว “เราจะไปทานอาหารเย็นและเรียนด้วยกัน คุณสบายดีไหม?” Leyla ถามขณะวางจานที่มีกลิ่นหอมของเธอลงบนโต๊ะ “ทำไมไอ้สารเลวนั่นถึงมากินข้าวที่บ้านฉันบ่อยๆ ในเมื่อเขามีพ่อรวยที่จัดหาอาหารให้เพียงพอ” “ฉันรู้ว่าคุณชอบเขาถึงแม้คุณจะพูดถึงเขาแบบนั้นก็ตาม”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งสองนั่งกินไม้พะยูง มองป่าข้างๆ กัน เสียงนกร้องเจี๊ยวจ๊าวจากระยะไกลฟังดูชัดเจนเหมือนเสียงของไลลาและเสียงใบไม้ที่พัดผ่านท้องฟ้าสีฟ้าใสทําให้หูของพวกเขาหลงใหล
"ฤดูร้อนอีกแล้ว"
บิลพึมพำโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของไลล่าเผยรอยยิ้มที่เงียบกริบ เธอถอดหมวกออกและยกแขนขึ้นอย่างสง่างาม
เมื่อบิลพบกระเป๋าหนังเก่าใต้เข่าของไลล่า เขาหัวเราะและรู้ว่านี่เป็นสิ่งแรกที่เขาให้เธอในปีที่เธอมา
"คุณวางแผนที่จะใช้ของเก่านี้ไปจนกว่ามันจะพังเหรอ"
"ฉันชอบมันเพราะมันสวมใส่สบาย มันยังมีประโยชน์"
เมื่อไลล่ายกกระเป๋าขึ้นเธอก็สั่นด้วยความระมัดระวัง บิลสามารถหาที่มาของเสียงสั่นได้อย่างแม่นยำ กล่องดินสอดีบุก มีดพก โน้ตเก่า บางขนนกและกลีบดอกสวยงาม เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักในบางแง่มุม
มันเป็นคืนธรรมดาที่บิลกำลังแยกฟืนและไลล่ากำลังจัดระเบียบและจัดระเบียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะกินลูกพีช คนสองคนนั่งอยู่เคียงข้างกัน มองไปที่ป่า. นกกระเด็นในระยะไกลเสียงชัดเจนเหมือนเสียงของลีลาและเสียงของใบพัดผ่านท้องฟ้าสีฟ้าที่ชัดเจนทําให้หูของพวกเขาหลงใหล
"ฤดูร้อนอีกแล้ว"
บิลพึมพําโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของไลล่ามีรอยยิ้มเงียบๆ เธอถอดหมวกและยกแขนขึ้นอย่างสง่างาม
เมื่อบิลพบกระเป๋าหนังเก่าใต้เข่าของลีลาเขาก็หัวเราะและตระหนักว่านี่เป็นสิ่งแรกที่เขาให้เธอในปีที่เธอมา
"คุณวางแผนที่จะใช้สิ่งเก่านี้ต่อไปจนกว่ามันจะใช้ไม่ดี?"
"ฉันชอบมันเพราะมันสะดวกสบายในการสวมใส่ ยังคงมีประโยชน์"
เมื่อลีลายกกระเป๋าของเธอเธอสั่นอย่างระมัดระวัง บิลสามารถระบุแหล่งที่มาของเสียงคลิกได้ กล่องดินสอดีบุก มีด. บันทึกเก่าๆ ขนนกและกลีบดอกไม้ที่สวยงาม เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักในบางเรื่อง
นี่เป็นคืนธรรมดาบิลกําลังตัดฟืนและไลล่ากําลังจัดเสื้อผ้าที่จะซัก
เมื่อเธอเตรียมอาหารค่ําอย่างชํานาญ เธอไม่ลืมให้อาหารลูกไก่และแพะ. เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับตารางดวงอาทิตย์ตก
"ไคล์จะมาในวันรุ่งขึ้น"เธอกล่าว "เราจะกินข้าวด้วยกัน เรียนรู้ด้วยกัน. คุณไม่มีความเห็นใช่มั้ย?" เลย์ล่าวางจานพ่นหอมบนโต๊ะขณะที่ถาม
"ทําไมอันธพาลถึงมาที่บ้านฉันตลอดเวลาเมื่อเขามีพ่อที่ร่ํารวยให้อาหารเขาเพียงพอ?"
"ฉันรู้ว่าคุณชอบเขาแม้ว่าคุณจะพูดเกี่ยวกับเขา"