very region of Thailand has its sig

very region of Thailand has its signature textiles: loose weave cotton in the north; batik in the south; and royal designs in the central plains. The region of Isaan has a particularly diverse fabric heritage. Thailand is famous for its handwoven silks, made from the yellow cocoons of the bombyx mori silk worm. The textured outer part of the Thai cocoon is carefully separated from the inner smoother, lustrous silk. Each cocoon yields 900 meters of silk yarn, so fine that several strands must be twisted together before being hand-woven into very fine silk.

The southern part of Northeastern Thailand, or Isaan, is home to Cambodian speaking peoples surrounding Surin and Lao peoples in the Buriram area, whose textiles reflect their historical and ethnic backgrounds. Cotton cannot be grown because of the dry climate, so many families raise silkworms. Weaving is done during the time between rice plantings and harvests. A tie-dyeing technique called mudmee (ikat) is used to color the skeins of silk before weaving. The individual dyed threads are then arranged on the loom, one by one, so that they form an intricate pattern when woven. The woven fabric appears to shimmer.[16] Mee hol is an extremely delicate mudmee design dyed with three natural dyes that overlap to create six shades. A sophisticated double mudmee cloth called am prom is a fine red silk with minute dots of white resulting from the resist tying of both warp and weft yarns. Two techniques, phaa khit (usually woven from cotton) and prae wa (woven from silk) use a continuous supplementary weft, resulting in a raised, almost embroidered look. Complex multi-shaft bird’s-eye or diamond twill designs are woven into traditional shoulder cloths called swai soa. Silk brocades are also produced.[17] Though there has been a steady decline in the demand for handwoven silks since the 1960s, the social structure in rural villages enables skilled weaving to continue. Isaan women still weave fine silk fabrics to be presented as offerings, or as ritual textiles to be worn to the temple or for festive ceremonies such as weddings. Renewed appreciation of traditional arts has motivated the revival of techniques that had been unused for almost a century, and many fabrics are woven for tourists and for export.[17] In the absence of a detailed written history of the area, textiles, along with other cultural traditions, serve as valuable archeological evidence of ethnic migrations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีมากภาคสิ่งทอของลายเซ็น: หลวมผ้าฝ้ายทอผ้าในภาคเหนือ ผ้าบาติกในภาคใต้ และแบบรอยัลในราบลุ่มภาคกลาง ภาคอีสานมีผ้าที่หลากหลายโดยเฉพาะอย่างยิ่งมรดกทาง ประเทศไทยมีชื่อเสียงของผ้าไหมทอมือ ทำจากรังไหมสีเหลืองของหนอนไวรัสไหม bombyx mori พื้นผิวส่วนนอกของรังไหมไทยระมัดจากไหมเรียบ เงาภายใน รังไหมแต่ละผลผลิต 900 เมตรของด้ายไหมพรม ดีว่า หลายเส้นต้องถูกบิดเข้าด้วยกันก่อนการทอมือเป็นผ้าไหมที่ดีมากส่วนทางตอนใต้ของภาคอีสาน อีสาน เป็นบ้านที่กัมพูชาพูดประชาชนคนสุรินทร์และลาวโดยรอบในพื้นที่บุรีรัมย์ สิ่งทอสะท้อนภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ และชาติพันธุ์ของตน ฝ้ายไม่ได้ปลูกเนื่องจากสภาพอากาศแห้ง ครอบครัวหลายยกไหม ทอผ้าแล้วในช่วงเวลาระหว่างพ.ศ.และปลูกข้าว ใช้เทคนิค tie-dyeing ที่เรียกว่ามัดหมี่ (มัดหมี่) สี skeins ผ้าไหมทอ แล้วจะจัดแต่ละเธรดย้อมบนกี่ หนึ่ง เพื่อให้พวกเขารูปแบบลวดลายเมื่อทอ ผ้าทอจะ ทชิมเมอร์ [16] ฉันเป็นแบบดวงแบบละเอียดอ่อนมากมัดหมี่ย้อม ด้วยสีธรรมชาติสามที่ทับซ้อนการสร้างเฉดสีที่หก ผ้ามัดหมี่คู่ที่มีความซับซ้อนเรียกว่า am พรหมคือ ไหมแดงดี มีจุดเล็กสีขาวที่เกิดจากการคาดการต่อต้านของการทอด้าย เทคนิคที่สอง ขิด phaa (มักจะทอจากผ้าฝ้าย) และ prae wa (ทอจากไหม) ใช้ผ้าเสริมความต่อเนื่อง ในลักษณะยก ปักเกือบ งามหลายเพลาที่ซับซ้อนหรือการออกแบบสิ่งทอลายทแยงเพชรถักทอเป็นผ้าไหล่แบบดั้งเดิมที่เรียกว่า swai soa ยังมีผลิตผ้าไหม brocades [17] ว่าจะได้มีความเสื่อมคงความต้องการผ้าไหมทอมือตั้งแต่ทศวรรษ 1960 โครงสร้างทางสังคมในหมู่บ้านชนบททำให้ฝีมือในการทอผ้าเพื่อดำเนินต่อ ผู้หญิงอีสานยังคงทอผ้าไหมชั้นดีเพื่อนำเสนอ หรือ เป็นพิธีกรรมสิ่งทอเพื่อให้สวมใส่ ไปวัด หรือพิธีเทศกาลเช่นงานแต่งงาน แข็งค่าต่ออายุของศิลปะได้กระตุ้นการฟื้นฟูของเทคนิคที่เคยใช้เกือบศตวรรษ และหลายเนื้อผ้าถักทอ สำหรับนักท่องเที่ยว และ การส่งออก [17] ในกรณีที่ไม่มีรายละเอียดเขียนประวัติศาสตร์ของพื้นที่ สิ่งทอ พร้อมกับประเพณีวัฒนธรรมอื่น ๆ ใช้เป็นหลักฐานโบราณคดีชาติพันธุ์โยกย้ายมีคุณค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภูมิภาคมากของประเทศไทยมีสิ่งทอลายเซ็น: ผ้าฝ้ายทอหลวมในภาคเหนือ; ผ้าบาติกในภาคใต้; และการออกแบบในพระราชที่ราบลุ่มภาคกลาง ภาคอีสานมีมรดกผ้าที่มีความหลากหลายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประเทศไทยเป็นประเทศที่มีชื่อเสียงสำหรับผ้าไหมทอมือของมันทำจากรังไหมสีเหลืองของหนอนไหม Bombyx Mori ส่วนนอกพื้นผิวของรังไหมไทยจะถูกแยกออกอย่างระมัดระวังจากภายในเรียบ, ผ้าไหมเงา แต่ละรังมีอัตราผลตอบแทน 900 เมตรของเส้นด้ายผ้าไหม, การปรับเพื่อให้หลายเส้นจะต้องบิดด้วยกันก่อนที่จะถูกมือถักทอเป็นผ้าไหมดีมาก.

ทางตอนใต้ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสานเป็นบ้านที่ผู้คนพูดกัมพูชารอบสุรินทร์และประชาชนลาวใน พื้นที่บุรีรัมย์ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งทอภูมิหลังทางประวัติศาสตร์และชาติพันธุ์ของพวกเขา ฝ้ายไม่สามารถปลูกได้เนื่องจากสภาพภูมิอากาศที่แห้งหลายครอบครัวจึงยกดักแด้ การทอผ้าที่จะทำในช่วงเวลาระหว่างการปลูกข้าวและเก็บเกี่ยว ผูกย้อมเทคนิคที่เรียกว่ามัดหมี่ (Ikat) ถูกนำมาใช้เพื่อให้สีของผ้าไหมหลอดก่อนการทอผ้า หัวข้อของแต่ละบุคคลย้อมจะถูกจัดเรียงจากนั้นในการทอผ้าหนึ่งโดยหนึ่งเพื่อให้พวกเขาในรูปแบบรูปแบบที่ซับซ้อนเมื่อทอ ผ้าทอดูเหมือนจะระยับ. [16] Mee Hol คือการออกแบบที่ละเอียดอ่อนมากมัดหมี่ย้อมด้วยสีธรรมชาติสามที่ทับซ้อนในการสร้างหกเฉดสี ที่มีความซับซ้อนผ้าไหมมัดหมี่คู่ที่เรียกว่านพรหมเป็นผ้าไหมสีแดงดีกับจุดนาทีของสีขาวที่เกิดจากการต่อต้านการผูกของทั้งสองวิปริตและผ้าไหม สองเทคนิคขิด phaa (มักจะทอจากผ้าฝ้าย) และแพรวา (ทอจากผ้าไหม) ใช้ผ้าเสริมอย่างต่อเนื่องส่งผลให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาดูเกือบปัก ที่ซับซ้อนหลายเพลาเผินๆหรือสิ่งทอลายทแยงเพชรการออกแบบที่ได้ถักทอเป็นผ้าไหล่ดั้งเดิมที่เรียกว่า Swai SOA brocades ไหมนอกจากนี้ยังมีการผลิต. [17] แม้ว่าจะมีการลดลงอย่างต่อเนื่องในความต้องการสำหรับผ้าไหมทอมือมาตั้งแต่ปี 1960 โครงสร้างทางสังคมในหมู่บ้านชนบทช่วยให้การทอผ้าที่มีทักษะเพื่อดำเนินการต่อ ผู้หญิงอีสานยังคงสานผ้าไหมที่ดีที่จะนำเสนอเป็นข้อเสนอหรือสิ่งทอเป็นพิธีกรรมที่จะสวมใส่ไปที่วัดหรือสำหรับพิธีเฉลิมฉลองเช่นงานแต่งงาน ชื่นชมการต่ออายุของศิลปะแบบดั้งเดิมที่มีแรงจูงใจการฟื้นตัวของเทคนิคที่ได้รับไม่ได้ใช้เวลาเกือบหนึ่งศตวรรษและผ้าจำนวนมากมีการทอสำหรับนักท่องเที่ยวและเพื่อการส่งออก. [17] ในกรณีที่ไม่มีการเขียนประวัติศาสตร์รายละเอียดของพื้นที่, สิ่งทอ, พร้อมกับ ประเพณีทางวัฒนธรรมอื่น ๆ ให้บริการหลักฐานโบราณคดีที่มีคุณค่าของการโยกย้ายชาติพันธุ์