Chapter 3 The hurricane killsSeptem

Chapter 3 The hurricane kills

September 17
The beautiful Caribbean island of Antigua was the first island to be hit by Hurricane Irene. The islanders had heard the hurricane warnings. They had lifted their boats out of the water and tied them to the ground. They had put shutters, heavy pieces of wood, in front of their windows to stop the storm from breaking the glass. The islanders had bought so much food and water that the stores were soon empty. They knew that the hurricane might destroy the island's gas stations and that after the hurricane had passed there might be no fresh water for days. They had put gas in their cars and water in their bathtubs.
Most people living close to the sea packed their valuables, their children, dogs and cats into their cars. They closed and locked their homes and went to stay with friends or family in safer parts of the island. Vacationers in coastal areas were not happy when their hotels were closed, but they had no choice. They were taken to stay in hotels higher up on the island where the storm waves could not reach them.
A group of twenty Americans on a week's sailing vacation in the island also knew about the hurricane. They brought their boat, the 40-meter Wave Dancer, into Nelson's Dock and tied it up to the jetty. They went into the town to find a hotel, but all the hotels were closed because of the hurricane. There was nowhere for them to go, so they returned to the boat for the night. Wave Dancer was large and heavy, and they thought they would be safe. After all, they were tied up to the jetty in shallow water only a few meters from land. Hurricane Irene hit them while they slept with 250 kilometers an hour winds. The eight-meter storm wave broke the strong lines holding the boat to the jetty. It lifted the boat up like a toy and turned it over like a piece of paper. Then it dropped the boat. The boat broke up like an egg dropped on a hard floor. All twenty people on the boat died.

* * *

Ikemi had not slept much during the night. Her father had still not returned. She put on a sweater and looked out of the window. She could feel a change in the weather. The sky was cloudy and gray, and the leaves of the palm trees were moving just a little in the light wind. The air felt different. It was colder. She checked the time and turned on the radio.

"Hurricane Irene hit the island of Antigua during the night and more than forty people have died. Many coastal towns were destroyed and thousands of people are homeless. Heavy rains from Irene are continuing to fall and winds have reached 274 kilometers an hour. If Irene does not change course, the hurricane will pass over the Dominican Republic and the island of Cuba within the next twenty-four hours and the coast of Florida in about forty-eight hours. People should leave coastal areas until the storm has passed."

Suddenly, Ikemi felt very worried. Where was her father? Why hadn't he come back? She tried to call him on his cellphone but he didn't answer.
"Maybe he's working on the boat at the marina. He just forgot to call me to tell me he's back."
She left the apartment and went down in the elevator and out into the parking lot. She got into her car and drove a few kilometers down the main street of Key Biscayne before taking a side road. The side road led through some palm trees before reaching a marina full of boats. The marina was busy and some people were raking their boats out of the water.
"Please be here!" thought Ikemi as she hurried to the place where her father kept his boat. But the boat was not there. Ikemi's father was still somewhere out at sea.
'I’m sure he'll hear the hurricane warnings on the radio," she said to herself as she drove slowly back to the apartment . But she was not really sure that he would. She knew that he did not always turn the radio on when he was fishing.
"I need peace and quiet to catch fish," he always said.

* * *

Hiru was not getting much peace and quiet in the boat. He had seen the weather changing early in the day. The beautiful blue sky began to cloud over and the wind began to get stronger. It was no longer warm. Maybe it was time to go home, before the wind got any stronger. But this was the best fishing ever! The cooler was full, and he was catching more and more. The fishing was so good he could not stop. It might never be this good again. He wasn't worried about the wind getting stronger or the sky getting darker. He had been out in strong winds and bad seas before, and he knew that the Elizabeth would get him home. So he threw on a sweater, and fished happily, knowing that he was not too far from the coast and could easily get back in an hour or two.
During the afternoon, the wind became much stronger and the fishing was not as good. But still he didn't stop. At last the sea became so rough and the sky looked so dark he decided it was time to go back. He put his fishing things away and tied the cooler down. It was difficult to stand up now, the boat was moving so much. He went across the boat, holding onto the sides of the boat to stop himself from falling. He turned the key to start the engine. The engine started, coughed, and died. Hiru turned the key again. Once more the engine started up and died. The third time Hiru tried, the engine did not start; or the fourth time, or the time after that.
Hiru checked the engine for problems. After an hour checking everything he could think of, Hiru still did not understand why the engine would not start. There was only one thing to do. He had to take the engine to pieces and clean it. This would take time. Ikemi would be worried if he was away for another night. He tried to call her on his cellphone, but he had no signal. He went down to the cabin and put on another sweater and a jacket. He made himself some coffee and then began working on the engine. He worked slowly and carefully. It was going to be a very long night.

* * *

On the island of Nevi s, less than 2,000 kilometers south­ east of Miami, Elaine Bridges felt safe in her beautiful new seventh-floor apartment on Fig Tree Hill. The apartment building was very strong, and it was built well above the coast and the village where Elaine had lived as a child. She stood by the window and looked towards the village. She had been happy to leave i t. The streets were narrow and dirty and the houses were small and uncomfortable. Her parents' house was crowded and dark.
She had left school when she was fourteen and started work. Her family needed money. There was not much work on the island and not much money for families in the crowded villages. Elaine had begun to work in the fish packing factory. It wasn't bad work. She could talk and joke to the other women who worked with her. But she hated the cold wet fish. After only half an hour her hands became red and as cold as the large pieces of ice the fish were packed in. And she hated the smell of fish everywhere - on her hands, her face, her clothes, her hair. The first thing she did when she got home in the evening was throw her clothes into the sink and take a shower. She stood under the thin stream of water and washed her hair again and again. But it seemed to her that the smell of fish never left her.
Sometimes she dreamed about having a husband and family and her own home to look after. Elaine sometimes looked at the older women working beside her, women in their forties and fifties. They joked and laughed like the young girls, but their faces were tired, their hair had gray in it, and their bodies were shapeless. Elaine hoped that she would not still be working in the factory when she was forty. She hoped she would meet a rich and handsome man who would take her away from the factory and put her into a beautiful apartment. But it was difficult to find men like that. Then she met Rick.
Rick was a schoolteacher, twelve years older than she was and not very handsome. But his face was kind and he had a good job as Principal of the nearby school. She had agreed to marry him and now her dream had come true - here she was living in this lovely new apartment with two beautiful baby girls born just six days ago. She smiled. She turned away from the window and put on some water to make tea. She made two cups, added lots of milk and sugar, and carried one cup into the living room.
Rick was outside on the narrow balcony of the apartment where they used to sit in good weather. He was putting the storm shutters over the windows. It was a difficult job in the narrow balcony in the strong wind, and he dropped one of the shutters with a crash.
"Shh! Quiet, honey!" she shouted through the balcony door. "Don't make so much noise! You'll wake the babies!"
Rick picked up the shutter and shouted back.
"If those babies can sleep through the noise of this wind, they can sleep through anything! What do you want me to do? Wait until they wake up?"
Elaine looked out over the island. It was raining so hard she couldn't even see the sea. But she thought she could hear the wild crashing of the waves above the noise of the wind.
"Well, no, honey ..."
"The hurricane might hit any time! You want me to wait for the babies to wake! We should have left the island two days ago for somewhere safer. But no. You said the babies were too young to travel. You said it would be too difficult to move them. You said you didn't feel well enough to leave the apartment. You said we'd be fine with the storm shutters up. Then everybody else goes to stay someplace safe, and here we are with one of the worst hurricanes in years coming straight for us. And you say I'm making too much noise?"
Elaine took the tea back to the kitchen and then went into the babies' room to see if they were awake. She was happy to see they were still asleep. Elaine couldn't understand how they could sleep through the noise of the wind and the rain. Such lovely babies! Only six days' old and so beautiful. Little hands, little faces, little heads of soft black hair. She looked round the room. It

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 3 ฆ่าพายุหมุนวันที่ 17 กันยายนเกาะคาริบเบียนสวยของแอนติกาเป็นเกาะแรกที่ถูกตี โดยพายุเฮอริเคนไอรีน เกาะได้ยินคำเตือนพายุเฮอริเคน พวกเขาได้ยกเรือของพวกเขาออกจากน้ำ และเกี่ยวพันไปกับพื้นดิน พวกเขาได้ใส่บานเกล็ด ไม้ ชิ้นหนักหน้าของ windows เพื่อหยุดพายุจากแก้ว เกาะได้ซื้ออาหารและน้ำที่ร้านค้าไม่ช้าก็ว่างเปล่ามาก พวกเขารู้ว่า เฮอร์ริเคนที่อาจทำลายสถานีก๊าซของเกาะ และหลังจากพายุเฮอริเคนได้ผ่าน อาจมีน้ำไม่มีวัน พวกเขาได้ใส่ก๊าซในรถยนต์และน้ำในอ่างอาบน้ำของพวกเขาคนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ติดทะเลบรรจุเก็บของมีค่า ของเด็ก สุนัข และแมวในรถของพวกเขา พวกเขา และปิดล็อกบ้านของพวกเขา และไปพักกับเพื่อนหรือครอบครัวในส่วนปลอดภัยของเกาะ นักท่องเที่ยวในพื้นที่ชายฝั่งทะเลไม่มีความสุขเมื่อถูกปิดโรงแรมของพวกเขา แต่พวกเขาไม่เลือก ที่ถ่ายในโรงแรมสูงขึ้นบนเกาะที่คลื่นพายุไม่สามารถเข้าถึงพวกเขากลุ่มของชาวอเมริกันยี่สิบในวันหยุดของสัปดาห์ล่องเรือเกาะยังรู้เกี่ยวกับพายุหมุน พวกเขานำเรือของพวกเขา นักเต้นคลื่น 40 เมตร เข้าท่าของเนลสัน และผูกขึ้นท่าเทียบเรือ พวกเขาเดินเข้าไปในเมืองหาโรงแรม แต่โรงแรมถูกปิดเนื่องจากพายุหมุน มีไหนสำหรับพวกเขาไป ดังนั้นพวกเขากลับไปเรือเที่ยว นักเต้นคลื่นมีขนาดใหญ่ และหนัก และพวกเขาคิดว่า พวกเขาจะปลอดภัย หลังจากที่ทุก พวกเขาถูกติดไปท่าเรือในน้ำตื้นเพียงไม่กี่เมตรจากที่ดิน พายุเฮอริเคนไอรีนตีพวกเขาขณะที่พวกเขานอนหลับกับ 250 กิโลเมตรลมเป็นชั่วโมง คลื่นพายุแปดวัดยากจนรายการแข็งแรงจับเรือไปท่าเรือ มันยกเรือขึ้นเช่นเครื่องเล่น และเปิดมากกว่าเช่นกระดาษ แล้ว มันลดลงเรือ เรือเทอมเช่นไข่ตกอยู่กับพื้นอย่างหนัก ทั้งหมด 20 คนบนเรือตาย* * *Ikemi ได้นอนหลับมากในตอนกลางคืน พ่อของเธอก็ยังกลับมาไม่ เธอใส่เสื้อกันหนาวแบบ และมองออกจากหน้าต่าง เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในอากาศ ท้องฟ้ามีเมฆมาก และสีเทา และใบของต้นปาล์มกำลังเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยลมอ่อน อากาศรู้สึกแตกต่างกัน มันหนาว เธอตรวจสอบเวลา และเปิดทางวิทยุ"เฮอร์ริเคนไอรีนตีเกาะแอนติกาในตอนกลางคืน และมีตายมากกว่าสี่สิบคน เมืองชายฝั่งทะเลหลายเมืองถูกทำลาย และคนจรจัด เกิดฝนตกหนักจากไอรีนได้ทำการลง และลมได้ถึง 274 กิโลเมตรที่ชั่วโมงการ ถ้าอิเรเน่เปลี่ยนหลักสูตร พายุหมุนจะผ่านเกาะคิวบาและสาธารณรัฐโดมินิกันภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงถัดไปและชายฝั่งฟลอริดาประมาณสี่สิบแปดชั่วโมง คนควรเว้นพื้นที่ชายฝั่งทะเลจนกว่าพายุจะผ่านไป"ทันใดนั้น Ikemi รู้สึกกังวลมาก ที่ถูกพ่อของเธอ ทำไมไม่ได้เขากลับมา เธอพยายามเรียกบนโทรศัพท์มือถือของเขา แต่เขาไม่ได้ตอบ"บางทีทำงานบนเรือที่ท่าเรือ เขาเพียงแค่ลืมโทรหาผมจะบอกเขาจะกลับมา"เธอซ้ายอพาร์ทเมนท์ และไปลงลิฟต์ และออก ไปจอดรถ เธอได้เข้าไปในรถและขับรถไม่กี่กิโลเมตรลงหลักของเธอถนนของบิสเคนคีย์ก่อนข้างถนน นำผ่านปาล์มบางอยู่ด้านข้างก่อนถึงมารีน่าที่เต็มไปด้วยเรือ ท่าเรือไม่ว่าง และบางคนถูก raking ของเรือจากน้ำ"โปรดได้ที่นี่" คิด Ikemi เป็นเธอรีบไปยังสถานที่ที่พ่อของเธอเก็บเรือของเขา แต่เรือไม่มี Ikemi ของพ่อยังคงอยู่ออกซี"ผมมั่นใจว่า เขาจะได้ยินคำเตือนพายุเฮอริเคนในวิทยุ, " เธอบอกกับตัวเองเธอขับรถช้า ๆ ไปอพาร์ทเมนท์ แต่เธอไม่แน่ใจจริง ๆ ว่า เขาจะ เธอรู้ว่า เขาได้เสมอเปิดวิทยุในเมื่อเขาถูกตกปลา"ฉันต้องการความเงียบสงบเพื่อจับปลา เขามักจะกล่าวว่า* * *Hiru คือการสงบมากในเรือ เขาได้เห็นสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงในช่วงวัน ฟ้าเริ่มเมฆเหนือ และลมเริ่มจะแข็งแกร่ง ก็ไม่อบอุ่น บางทีก็เวลากลับบ้าน ก่อนที่ลมมีความแข็งแกร่งได้ แต่นี้เป็นส่วนที่ปลาเคย เย็นที่เต็ม และเขาถูกจับมากขึ้น ตกปลาที่ดีเขาไม่สามารถหยุดได้ มันอาจไม่ดีนี้อีก เขาไม่ได้ห่วงลมเดินทางแข็งแกร่งหรือฟ้าเข้มการ เขาได้ออกแรงลมและทะเลเสียก่อน และเขารู้ว่า อลิซาเบธที่จะได้รับเขาบ้าน ดังนั้นเขาโยนบนตัวเสื้อกันหนาว และรถอย่างมีความสุข รู้ว่า เขาไม่ได้อยู่ไกลจากชายฝั่ง และได้กลับมาในหนึ่งชั่วโมงหรือสองบ่าย ลมกลายเป็นแข็งแกร่งมาก และปลาที่ไม่ดี แต่ยัง เขาไม่หยุด ในที่สุด ทะเลกลายเป็นหยาบมาก และท้องฟ้าดูมืดให้เขาตัดสินใจก็จะกลับไป เขาเก็บสิ่งของเขาตกปลา มาผูกที่เย็นลง มันยากที่จะยืนขึ้น เรือถูกย้ายมากขึ้น เขาไปข้ามเรือ กดลงด้านข้างของเรือจะหยุดตัวเองจากการตก เขาเปิดคีย์การเริ่มต้นเครื่องยนต์ เครื่องยนต์เริ่ม ไอ และเสียชีวิต Hiru เปิดคีย์อีก อีกครั้งหนึ่งเครื่องยนต์เริ่มขึ้น และเสียชีวิต ครั้งที่สามที่พยายาม Hiru เครื่องยนต์ไม่ได้เริ่มต้น หรือเวลาสี่ หรือหลังจากที่Hiru ตรวจสอบเครื่องยนต์ปัญหา หลังจากตรวจสอบทุกอย่างที่เขาสามารถคิดชั่วโมง Hiru ยังคงไม่เข้าใจทำไมเครื่องยนต์จะไม่เริ่มทำงาน สิ่งเดียวที่จะทำได้ เขาจะใช้เครื่องยนต์เป็นชิ้น และความสะอาด นี้จะใช้เวลา จะได้ห่วง Ikemi ถ้าเขาไปเที่ยวที่อื่น เขาพยายามโทรหาเธอบนโทรศัพท์มือถือของเขา แต่เขาไม่มีสัญญาณ เขาไปลงในห้องโดยสาร และใส่เสื้ออื่นและแบบเสื้อ เขาทำกาแฟบางตัวเอง และจากนั้น เริ่มทำงานกับเครื่องยนต์ เขาทำงานได้ช้าลง และระมัดระวัง มันกำลังจะเป็นค่ำคืนที่ยาวนานมาก* * *บนเกาะ Nevi s ต่ำกว่า 2000 กิโลเมตรใต้ทางตะวันออกจากไมอามี่ สะพาน Elaine รู้สึกปลอดภัยในอพาร์ทเมนท์ชั้นเจ็ดใหม่ของเธอสวยงามในฟิกทรีฮิลล์ อาคารเป็นอย่างมาก และมันถูกสร้างขึ้นบนชายฝั่งและหมู่บ้านที่มี Elaine สากลเป็นเด็กดี เธอยืนอยู่ที่หน้าต่าง และมองไปทางหมู่บ้าน เธอได้ยินดีที่จะปล่อยให้ฉันที ถนนแคบ และสกปรก และมีบ้านเล็ก และอึดอัด บ้านพ่อแม่ของเธอถูกแออัด และมืดเธอได้จากไปโรงเรียนเมื่อเธอถูก 14 และเริ่มทำงาน ครอบครัวของเธอต้องการเงิน ยังไม่มีเงินไม่มากสำหรับครอบครัวในหมู่บ้านแออัดและงานมากบนเกาะ Elaine ได้เริ่มทำงานในโรงงานบรรจุปลา มันไม่ได้ดี เธอสามารถพูดคุย และเล่นกับผู้หญิงอื่นที่ทำงานกับเธอ แต่เธอเกลียดชังปลาน้ำเย็น หลังจากชั่วโมงครึ่งเท่านั้น มือของเธอกลายเป็นสีแดง และน้ำเย็นที่ชิ้นใหญ่ของแข็งถูกบรรจุปลา และเธอเกลียดชังกลิ่นปลาทุก- บนมือของเธอ ใบหน้า เสื้อ ผ้าของเธอ ผมของเธอ สิ่งแรกที่เธอได้เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในตอนเย็นได้โยนเสื้อผ้าของเธอลงในอ่าง และอาบ เธอยืนอยู่ภายใต้กระแสน้ำบาง และล้างผมครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เหมือนเธอว่า กลิ่นของปลาไม่เหลือเธอบางครั้งเธอฝันเกี่ยวกับสามี และครอบครัว และบ้านของเธอเองเพื่อดูแล บางครั้งมอง Elaine ที่ทำงานอยู่ข้างเธอ ผู้หญิงใน forties ของพวกเขาและ fifties ผู้หญิงเก่า พวกเขาพูดติดตลก และหัวเราะเช่นสาว แต่หน้าก็เหนื่อย ผมของพวกเขามีสีเทาใน และร่างกายมี shapeless Elaine หวังว่า เธอจะไม่ยังคงทำงานในโรงงานเมื่อเธอสี่สิบ เธอหวังว่า เธอจะตอบสนองคนรวย และหล่อที่จะพาเธอออกจากโรงงาน และวางเธอลงในอพาร์ทเมนท์สวยงาม แต่ก็ยากที่จะหาคนเช่นนั้น จากนั้น เธอได้พบริคริค schoolteacher, 12 ปีอายุมากกว่าเธอ และไม่หล่อมาก แต่แนะนำหน้าของเขา และเขาได้งานที่ดีเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนใกล้เคียง เธอได้ตกลงที่จะแต่งงานกับเขา และตอนนี้เธอมีฝันเป็นจริง - นี่เธอได้อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้กับสองสาวสวยเด็กเกิดเพียง 6 วันที่ผ่านมา เธอยิ้ม เธอเปิดจากหน้าต่าง และใส่ในน้ำจะทำให้ชา เธอทำถ้วยสอง เพิ่มน้ำนมและน้ำตาล และทำถ้วยหนึ่งเป็นห้องนั่งเล่นริคที่นอกระเบียงแคบภายในห้องที่พวกเขาเคยอยู่ในสภาพอากาศที่ดี เขาได้ใส่บานเกล็ดพายุผ่านหน้าต่าง มันเป็นงานยากในระเบียงแคบลมแรง และเขาหลุดบานเกล็ดด้วยเสียงดังอย่างใดอย่างหนึ่ง" Shh ! เงียบสงบ น้ำผึ้ง! " เธอตะโกนผ่านประตูระเบียง "อย่าทำเสียงดังมาก คุณจะตื่นทารก"ริคขึ้นชัตเตอร์ที่ และตะโกนกลับ"ถ้านอนทารกเหล่านั้นผ่านเสียงของลมนี้ พวกเขาสามารถนอนหลับผ่านอะไร คุณต้องฉันจะทำอย่างไร รอจนกว่าจะตื่น"Elaine มองออกทั่วเกาะ ฝนกำลังตกหนักดังนั้นเธอไม่สามารถมองเห็นทะเล แต่เธอคิดว่า เธออาจได้ยินป่าขัดข้องของคลื่นเหนือเสียงลม"ดี ไม่ ฮันนี่...""พายุหมุนอาจตีตลอดเวลา คุณต้องให้รอจนกว่าทารกจะตื่น เราควรเว้นเกาะสองวันที่ผ่านมาในตำแหน่งที่ปลอดภัย แต่ไม่ คุณกล่าวว่า ทารกยังเด็กเกินไปที่จะเดินทาง คุณว่า มันจะยากเกินไปที่จะย้าย คุณว่า คุณไม่ได้รู้สึกว่าดีพอที่จะปล่อยอพาร์ทเมนท์ คุณพูดเราจะดีกับบานเกล็ดพายุขึ้น จากนั้น ทุกคนอื่นไปพักอะไรปลอดภัย และที่นี่เรามีของพายุเลวร้ายที่สุดในปีที่ผ่านมาตรงที่เรา และคุณพูดทำเสียงรบกวนมากเกินไปหรือไม่"Elaine เอาน้ำชากลับไปในครัว และเดินเข้าไปในห้องของเด็กเพื่อดูถ้าพวกเขาทำงานแล้ว เธอมีความสุขที่เห็นพวกเขายังคงหลับ Elaine ไม่เข้าใจว่าพวกเขาสามารถนอนหลับผ่านเสียงรบกวนของลมและฝน เช่นเด็กดี เพียงหกวันเก่า และสวยงามมาก มือน้อย เล็กน้อยใบหน้า หัวน้อยผมดำนุ่ม เธอมองรอบห้อง มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 3 พายุเฮอริเคนฆ่า17 กันยายนเกาะแคริบเบียนที่สวยงามของแอนติกาเป็นเกาะแรกที่ได้รับผลกระทบจากพายุเฮอริเคนไอรีน เกาะเคยได้ยินคำเตือนพายุเฮอริเคน พวกเขาได้ยกเรือของพวกเขาออกมาจากน้ำและผูกพวกเขาลงไปที่พื้น พวกเขาได้ใส่บานประตูหน้าต่างชิ้นหนักของไม้ในด้านหน้าของหน้าต่างของพวกเขาที่จะหยุดพายุจากกระจกแตก เกาะได้ซื้ออาหารมากและน้ำที่ร้านค้าว่างเปล่าเร็ว ๆ นี้ พวกเขารู้ว่าพายุเฮอริเคนอาจทำลายสถานีบริการน้ำมันของเกาะและว่าหลังจากที่พายุเฮอริเคนที่ผ่านมาอาจจะมีไม่มีน้ำจืดวัน พวกเขาได้นำก๊าซในรถของพวกเขาและน้ำในอ่างอาบน้ำของพวกเขา. คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ใกล้ทะเลบรรจุของมีค่าของพวกเขาเด็กของพวกเขา, สุนัขและแมวเข้ามาในรถของพวกเขา พวกเขาปิดและล็อคบ้านของพวกเขาและไปอยู่กับเพื่อนหรือครอบครัวในส่วนที่ปลอดภัยของเกาะ พักผ่อนในพื้นที่ชายฝั่งทะเลที่ไม่ได้มีความสุขเมื่อโรงแรมของพวกเขาถูกปิด แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก พวกเขาถูกนำไปพักในโรงแรมสูงขึ้นไปบนเกาะที่คลื่นพายุไม่สามารถเข้าถึงพวกเขา. กลุ่มของยี่สิบชาวอเมริกันในวันหยุดสัปดาห์แล่นเรือใบในเกาะก็รู้เกี่ยวกับพายุเฮอริเคน พวกเขานำเรือของพวกเขา 40 เมตรคลื่นเต้นเป็นท่าเรือของเนลสันและผูกมันขึ้นอยู่กับท่าเทียบเรือ พวกเขาเดินเข้าไปในเมืองเพื่อหาโรงแรม แต่ทุกโรงแรมถูกปิดเพราะพายุเฮอริเคน มีไม่มีที่ไหนเลยสำหรับพวกเขาที่จะไปเพื่อให้พวกเขากลับไปที่เรือคืน คลื่นนาฏมีขนาดใหญ่และหนักและพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะปลอดภัย หลังจากพวกเขาถูกมัดถึงท่าเทียบเรือในน้ำตื้นเพียงไม่กี่เมตรจากแผ่นดิน พายุเฮอริเคนไอรีนตีพวกเขาในขณะที่พวกเขานอนกับ 250 กิโลเมตรลมชั่วโมง คลื่นพายุแปดเมตรยากจนสายที่แข็งแกร่งถือเรือไปท่าเทียบเรือ มันยกเรือขึ้นเช่นของเล่นและหันไปเช่นชิ้นส่วนของกระดาษ จากนั้นก็จะลดลงเรือ เรือแตกเหมือนไข่หล่นลงบนพื้นแข็ง ทั้งหมดยี่สิบคนบนเรือเสียชีวิต. * * * * * * * * * * * * Ikemi ไม่ได้นอนมากในช่วงกลางคืน พ่อของเธอก็ยังไม่กลับมา เธอวางอยู่บนเสื้อยืดและมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ ท้องฟ้าเป็นเมฆมากและสีเทาและใบของต้นปาล์มที่ถูกย้ายเพียงเล็กน้อยในลมไฟ อากาศรู้สึกที่แตกต่างกัน มันเป็นความหนาวเย็น เธอตรวจสอบเวลาและเปิดวิทยุ. "พายุเฮอริเคนไอรีนตีเกาะแอนติกาในช่วงเวลากลางคืนและอื่น ๆ กว่าสี่สิบคนเสียชีวิต. เมืองชายฝั่งหลายคนถูกทำลายและหลายพันคนไม่มีที่อยู่อาศัย. ฝนตกหนักจากไอรีนยังคงลดลงและ ลมได้ถึง 274 กิโลเมตรชั่วโมง. ถ้าไอรีนจะไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอนพายุเฮอริเคนจะผ่านไปสาธารณรัฐโดมินิกันและเกาะคิวบาภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงถัดไปและชายฝั่งฟลอริดาในประมาณสี่สิบแปดชั่วโมง. คนควรจะปล่อยให้ พื้นที่ชายฝั่งทะเลจนกระทั่งพายุได้ผ่าน. " ทันใดนั้น Ikemi รู้สึกกังวลมาก ที่เป็นพ่อของเธอ? ทำไมไม่ได้เขากลับมา? เธอพยายามที่จะเรียกเขาบนโทรศัพท์มือถือของเขา แต่เขาไม่ตอบ. "บางทีเขาอาจจะทำงานอยู่บนเรือที่ท่าจอดเรือ. เขาเพียงแค่ลืมที่จะโทรหาฉันจะบอกผมว่าเขากลับมา." เธอเดินออกจากอพาร์ทเม้นและลงไปในลิฟท์และ ออกไปที่ลานจอดรถ เธอได้เข้าไปในรถของเธอและขับรถไม่กี่กิโลเมตรลงถนนสายหลักของบิสเคย์ที่สำคัญก่อนที่จะถนนด้านข้าง ถนนด้านข้างนำผ่านบางต้นปาล์มก่อนที่จะถึงท่าจอดเรือที่เต็มไปด้วยเรือ ท่าจอดเรือก็กำลังยุ่งอยู่และบางคนถูก raking เรือของพวกเขาออกมาจากน้ำ. "โปรดอยู่ที่นี่!" คิด Ikemi ขณะที่เธอรีบไปยังสถานที่ที่พ่อของเธอเก็บไว้เรือของเขา แต่เรือไม่ได้มี พ่อของ Ikemi ยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเล. 'ผมมั่นใจว่าเขาจะได้ยินคำเตือนพายุเฮอริเคนในรายการวิทยุ "เธอกล่าวกับตัวเองขณะที่เธอขับรถช้า ๆ กลับไปที่อพาร์ทเม้น. แต่เธอก็ไม่แน่ใจจริงๆว่าเขาจะ. เธอ รู้ว่าเขาไม่เคยเปิดวิทยุเมื่อเขาเป็นชาวประมง. "ฉันต้องการความสงบและความเงียบสงบที่จะจับปลา" เขาพูดเสมอว่า. * * * * * * * * * * * * Hiru ไม่ได้รับความสงบสุขมากและเงียบสงบในเรือ. เขาได้เห็นสภาพอากาศ การเปลี่ยนแปลงเร็วขึ้นในวัน. ท้องฟ้าสีฟ้าที่สวยงามเริ่มเมฆเหนือและลมเริ่มที่จะได้รับมากขึ้น. มันก็ไม่ได้อบอุ่น. บางทีมันอาจจะเป็นเวลาที่จะกลับบ้านไปก่อนที่จะมีลมใด ๆ ที่แข็งแกร่ง. แต่นี้คือการตกปลาที่ดีที่สุดเท่าที่เคย ! เย็นได้เต็มรูปแบบและเขาถูกจับมากขึ้น. ประมงเป็นเพื่อที่ดีที่เขาไม่สามารถหยุด. มันอาจจะไม่เคยเป็นแบบนี้ดีอีกครั้ง. เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับลมเดินทางแข็งแกร่งหรือท้องฟ้ามันจะเข้มขึ้นเขา. รับออกมาในลมแรงและทะเลที่ไม่ดีมาก่อนและเขารู้ว่าลิซาเบ ธ จะได้รับเขากลับบ้าน. ดังนั้นเขาจึงโยนบนเสื้อยืดและตกปลาอย่างมีความสุขที่รู้ว่าเขาไม่ได้ไกลจากชายฝั่งได้อย่างง่ายดายและจะได้รับกลับมาในอีกหนึ่งชั่วโมง หรือสอง. ในช่วงบ่ายลมกลายเป็นความเข้มแข็งมากขึ้นและการประมงที่ไม่ดี แต่เขายังไม่หยุด ที่สุดท้ายที่น้ำทะเลกลายเป็นขรุขระมากและท้องฟ้ามืดมองเขาจึงตัดสินใจว่ามันเป็นเวลาที่จะกลับไป เขาจะนำสิ่งประมงของเขาออกไปและผูกเย็นลง มันเป็นเรื่องยากที่จะยืนขึ้นในขณะนี้เรือกำลังจะย้ายไปมาก เขาเดินข้ามเรือถือลงบนด้านข้างของเรือที่จะหยุดตัวเองจากการล้ม เขาหันกุญแจสำคัญในการสตาร์ทเครื่องยนต์ เครื่องยนต์เริ่มต้นไอและเสียชีวิต Hiru หันสำคัญอีกครั้ง อีกครั้งเครื่องยนต์เริ่มต้นขึ้นและเสียชีวิต ครั้งที่สาม Hiru พยายามที่เครื่องยนต์ไม่ได้เริ่มต้น; หรือครั้งที่สี่หรือเวลาหลังจากนั้น. Hiru การตรวจสอบเครื่องมือสำหรับปัญหา หลังจากชั่วโมงการตรวจสอบทุกอย่างที่เขาสามารถคิด, Hiru ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเครื่องยนต์จะไม่เริ่มต้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ต้องทำคือ เขามีที่จะใช้เครื่องยนต์เป็นชิ้น ๆ และทำความสะอาด นี้จะใช้เวลา Ikemi จะเป็นกังวลถ้าเขาออกไปอีกคืน เขาพยายามที่จะเรียกเธอบนมือถือของเขา แต่เขาก็ไม่มีสัญญาณ เขาเดินลงไปที่ห้องโดยสารและใส่เสื้อกันหนาวและเสื้อกันหนาวอีก เขาทำให้ตัวเองกาแฟบางและจากนั้นเริ่มทำงานในเครื่องยนต์ เขาทำงานอย่างช้าๆและระมัดระวัง มันก็จะเป็นคืนที่ยาวมาก. * * * * * * * * * * * * บนเกาะ Nevi S น้อยกว่า 2,000 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงใต้ของไมอามี่, เอเลนสะพานรู้สึกปลอดภัยในอพาร์ทเม้นเจ็ดชั้นของเธอที่สวยงามใหม่ใน Fig Tree Hill อาคารอพาร์ตเมนต์เป็นที่แข็งแกร่งมากและมันถูกสร้างขึ้นเหนือชายฝั่งทะเลและหมู่บ้านที่เอเลนยังมีชีวิตอยู่เมื่อตอนเป็นเด็ก เธอยืนอยู่ที่หน้าต่างและมองไปทางหมู่บ้าน เธอได้รับความสุขที่จะปล่อยให้ฉันที ถนนแคบและสกปรกและบ้านมีขนาดเล็กและอึดอัด บ้านพ่อแม่ของเธอได้รับการแออัดและความมืด. เธอได้ออกจากโรงเรียนเมื่อเธออายุสิบสี่และเริ่มทำงาน ครอบครัวของเธอต้องการเงิน ไม่ได้มีการทำงานมากบนเกาะและเงินไม่มากสำหรับครอบครัวในหมู่บ้านที่แออัด เอเลนได้เริ่มที่จะทำงานในโรงงานบรรจุปลา มันไม่ได้เป็นงานที่ไม่ดี เธอสามารถพูดคุยและตลกกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ทำงานร่วมกับเธอ แต่เธอเกลียดปลาเปียกเย็น หลังจากนั้นเพียงครึ่งชั่วโมงมือของเธอกลายเป็นสีแดงและเป็นเย็นเป็นชิ้นใหญ่ของน้ำแข็งปลาถูกบรรจุในและเธอเกลียดกลิ่นของปลาทุกที่ -. ในมือของเธอใบหน้าของเธอเสื้อผ้าของเธอ, ผมของเธอ สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในตอนเย็นก็โยนเสื้อผ้าของเธอลงไปในอ่างล้างจานและใช้เวลาอาบน้ำ เธอยืนอยู่ภายใต้กระแสบางของน้ำและล้างผมของเธออีกครั้งและอีกครั้ง แต่มันดูเหมือนกับเธอว่ากลิ่นของปลาไม่เคยทิ้งเธอ. บางครั้งที่เธอฝันเกี่ยวกับการมีสามีและครอบครัวและบ้านของเธอเองที่จะดูแล เอเลนบางครั้งมองไปที่ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าทำงานข้างเธอผู้หญิงในวัยสี่สิบห้าสิบของพวกเขา พวกเขาตลกและหัวเราะเหมือนหญิงสาว แต่ใบหน้าของพวกเขาเหนื่อยผมของพวกเขามีสีเทาในนั้นและร่างกายของพวกเขาไม่มีรูปแบบ เอเลนหวังว่าเธอจะยังไม่ได้รับการทำงานในโรงงานเมื่อเธออายุสี่สิบ เธอหวังว่าเธอจะได้พบกับผู้ชายที่รวยและหล่อที่จะพาเธอออกไปจากโรงงานและนำเธอเข้าไปในอพาร์ทเม้นที่สวยงาม แต่มันก็ยากที่จะหาคนที่ต้องการที่ จากนั้นเธอได้พบกับริก. ริกเป็นครูบาอาจารย์สิบสองปีแก่กว่าเธอเป็นและไม่หล่อมาก แต่ใบหน้าของเขาเป็นชนิดและเขาก็มีงานที่ดีเป็นหลักของโรงเรียนที่ใกล้เคียง เธอได้ตกลงที่จะแต่งงานกับเขาและตอนนี้ความฝันของเธอเป็นจริงขึ้นมาได้ - นี่เธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นใหม่ที่น่ารักนี้กับสองสาวที่สวยงามทารกเกิดมาเพียงหกวันที่ผ่านมา เธอยิ้ม เธอหันไปจากหน้าต่างและใส่ในน้ำที่จะทำให้ชา เธอทำให้สองถ้วยเพิ่มจำนวนมากของนมและน้ำตาลและดำเนินหนึ่งถ้วยเข้าไปในห้องนั่งเล่น. ริกเป็นนอกบนระเบียงแคบ ๆ ของพาร์ทเมนท์ที่พวกเขาใช้ในการนั่งอยู่ในสภาพอากาศที่ดี เขาได้รับการวางบานประตูหน้าต่างพายุเหนือหน้าต่าง มันเป็นงานที่ยากลำบากในระเบียงแคบในลมแรงและเขาลดลงหนึ่งในบานประตูหน้าต่างที่มีความผิดพลาด. "ชู่ว! เงียบน้ำผึ้ง!" เธอตะโกนผ่านประตูระเบียง "อย่าทำเสียงดังมาก! คุณจะตื่นทารก!" ริกหยิบขึ้นชัตเตอร์และตะโกนกลับมา. "ถ้าทารกเหล่านั้นสามารถนอนหลับผ่านเสียงของลมนี้พวกเขาสามารถนอนหลับผ่านอะไร! อะไรที่คุณต้องการให้ฉัน จะทำอย่างไร? รอจนกว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมา? " เอเลนมองออกไปทั่วเกาะ มันก็มีฝนตกอย่างหนักเพื่อที่เธอจะไม่ได้เห็นทะเล แต่เธอคิดว่าเธอสามารถได้ยินเสียง crashing ป่าของคลื่นเหนือเสียงของลม. "ดีไม่มีน้ำผึ้ง ... " "พายุเฮอริเคนอาจตีเวลาใด ๆ ! คุณต้องการให้ฉันรอสำหรับทารกที่จะปลุกเราควร ได้ออกจากเกาะสองวันที่ผ่านมาหาที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัย. แต่ยังไม่มี. คุณบอกว่าทารกเป็นเด็กเกินไปที่จะเดินทาง. คุณบอกว่ามันจะเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะย้ายพวกเขา. คุณบอกว่าคุณไม่ได้รู้สึกดีพอที่จะออกจากอพาร์ทเม้น. คุณ กล่าวว่าเราต้องการจะดีกับบานประตูหน้าต่างพายุขึ้น. แล้วคนอื่นจะไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัยและที่นี่เราอยู่กับหนึ่งในพายุเฮอริเคนที่เลวร้ายที่สุดในปีที่ผ่านมาตรงสำหรับเรา. และคุณบอกว่าฉันทำเสียงมากเกินไป? " เอเลนเอาชากลับไปที่ห้องครัวแล้วก็เดินเข้ามาในห้องทารก 'เพื่อดูว่าพวกเขาตื่นขึ้นมา เธอเป็นคนที่มีความสุขที่จะเห็นพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ เอเลนไม่เข้าใจว่าพวกเขาสามารถนอนหลับผ่านเสียงของลมและฝน ทารกที่น่ารักดังกล่าว! เพียงหกวันเก่าและสวยงามมาก มือเล็ก ๆ น้อย ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ หัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมสีดำนุ่ม เธอมองไปรอบห้อง มัน