There's not much about John Bisbee

There's not much about John Bisbee that's stereotypical, except that as an artist he is eccentric; as a creative mind, brilliant; and as a teacher, inspirational. While his sculpture increases by the ton in the most prestigious galleries and museums in new england and around the country, the stars of his former Bowdoin students rise as well, in the art world and beyond.

People tend to think of artists in one of two ways: either they confuse them with their art, or they find them curiously unlike it. Sculptor John Bisbee is both.

His personality explodes with thorny contradictions like the large, mind-boggling installations he creates from 12-inch steel spikes, or nails. Sometimes his work, and life, unfold in highly disciplined explorations. Driven to dwell in the physicality of geometric form, Bisbee will spend hundreds of hours in his studio painstakingly welding spikes into repetitive shapes. They congeal into perfect spheres, or become triangles snaking across the floor in elegant ridges.

Other times, it's as if he is obsessed with some secret molecular vision. The spikes cling to walls and floors in tangled clumps and loops. He amasses them in one space, only to reconfigure them another way in another site. However assembled, they have a certain perfection, giving the viewer the tantalizing feeling of having glimpsed and almost understood some basic substructure of the universe.

"While I'm working I fool myself into thinking I know where I'm going," says Bisbee, "and from that point on it's a cocktail of intensive labor and complete openness and waiting for that thing to happen "

That "thing" is earning Bisbee a reputation as one of the most important sculptors working in New England today.





Rove, 2002
one ton of welded 12" spikes
dimensions variable

He has had solo exhibitions at the Albright-Knox Museum in Buffalo, at the Kemper Museum of Contemporary Art in Kansas City, and he has an upcoming solo show at the Portland Museum of Art in 2006.

Bisbee's work is included in the collections of the Bowdoin College Museum of Art, the DeCordova Museum, The Albright-Knox Gallery, the Portland Museum of Art, at Microsoft, and in private collections. Reviews of his work have appeared in Art in America, ARTnews, Sculpture Magazine, The Boston Globe, The New Yorker and The New York Times.

MAN OR MOUSE?
Those who first encounter the Bowdoin adjunct art lecturer might not guess at the seriousness with which he approaches his work, or at the shyness his colorful personality almost masks.

There's no doubt. Bisbee is quirky. Genuinely eccentric, and clearly delighted by the effects of his eccentricity, he routinely teaches classes with a pet mouse called Pepper tucked into his shirt pocket. (He rescued it as an orphan: "It was after a huge rain, after a party... and here was this little hairless wonder in the driveway.")

Pepper's existence is a matter of course for Bisbee's Sculpture II students. They take no notice as he feeds Pepper smidgeons of Saltines and freewheels around the Adams Hall studio, looking at their work.

"There is a medal up for grabs today," he shouts to no one in particular. He dangles a plastic dime store medallion inscribed "Winner," and rocks back on his heels in exaggerated importance. "Pay attention! This is going to someone who deserves it."



His students are unphased by this comic enticement, understanding perhaps that rewards will be won only after many hours of their labor.

There is Adrienne Heflich '06, an environmental studies/digital art double-major. She sits hunched over a bench, painstakingly gluing together rings of potato chips. "It's a materials study," she says. "You just let the potato chips talk to you. It's work and more work that builds up over time. That's where creation comes from."

Eric Diceron '05 is applying layers of liquid latex to a plaster-cast finger. His idea at this stage is to create latex molds of various body parts and fill them with different kinds of food. "Cake frosting, Jello, sugar, butter - anything that will sort of keep its shape after you put it in the refrigerator and take it out of the mold," he says. "You could eat my sculptures. I've never worked with latex before and it's tough learning. This one alone will take me about 25 layers to make."

This is a materials class, which means students will spend an entire semester discovering different ways of working with one material. Students choose their own material and Bisbee serves as part mentor, part technical advisor, as they explore the possibilities of their chosen medium.

"They are investigating and excavating," says Bisbee. "It's a matter of taking something and making it do something that it wouldn't want to do. You're going to start with the obvious, then work your way to the absurd. There is no thinking at this point; the answers will come."

“I want them to not know what they're doing — and to do something anyway and believe that through that activity something will be revealed.”
Bisbee bases much of his teaching on this concept of suspended thought. Creativity has nothing to do with being inspired, he argues. It comes from action.

"These kids are among the academic elite of the country and it's wonderful to take those [thinking] skills away from them," he laughs. "I want them to forget to use their analytical abilities. I want them to not know what they're doing - and to do something anyway and believe that through that activity something will be revealed. I would say that almost always something is revealed. It can be really liberating and exciting for them."

DEMON CHILD
Bisbee knows something about the tension between the creative impulse and traditional academic expectations. The child of academics, Bisbee grew up in Cambridge, Mass., and attended Milton Academy, where his father taught math. Creative, rebellious, athletic, and dyslexic, Bisbee struggled to find his place in the world.

"I was a demon child," he smirks. "My parents kept saying, 'He's so bright; if he can just get those grades up...' They were absolutely supportive, but they knew I wasn't going to Harvard."

Eventually he made it to Skidmore, got kicked out after one semester ("I never even registered for class"), then studied briefly at the Museum School of Fine Arts in Boston. After that he worked at a rock 'n' roll club in Boston and coached lacrosse at Milton, before enrolling at Alfred University, where he studied ceramics and glassblowing, and eventually, sculpture.



He gives the impression of having been a misfit even to himself: "I don't think my clarity was so great at that time," he says, eyes wandering. "Then I decided I was a sculptor. That was pretty much my birth."

Bisbee credits his fellow sculpture students at Alfred with inspiring the work ethic that now underpins everything he does. They were deeply engaged in making art, he says. And, they were competitive.

"The measure of what kind of person you were there was what kind of work you were doing," says Bisbee. "It was always 'How's the work?'' They were deeply concerned about making good stuff. I come out of a background of sports and competition so I thought it was a nice dovetail."

THE PIED PIPER EFFECT
Given his own academic travails, Bisbee's subsequent teaching career might seem incongruous - or at least unlikely. It began by happy coincidence in 1995, when Visual Arts Department Chair Mark Wethli encountered Bisbee during an overlapping stay at the prestigious MacDowell art colony in New Hampshire.

"Like most people, my first encounter with John was, uh, striking," says Wethli. "You know you've met someone out of the ordinary. I was certainly impressed with his art. It was clear he was doing something important that was all his own."

More than that, Wethli saw in Bisbee's personality and his work an approach that would electrify art making in a liberal arts setting. "I just intuited that he was a good fit for Bowdoin," says Wethli. "I knew he had a kind of energy, enthusiasm and passion for what he did that our students would benefit from."

He encouraged Bisbee to apply for an opening at Bowdoin for an adjunct lecturer in art - a misnomer if ever there was one (His lectures are more scolds, along the lines of avoiding flesh burns when using a hot glue gun.). He got the job and has remained at Bowdoin ever since, teaching Sculpture I and II for one semester, then working on his art the rest of the year.

“It appears to me that in making objects out of materials that tend to be disconcerting for the viewer, he achieves a kind of hard beauty, even if the thing itself isn't lovely.”
Wethli was right about the Pied Piper effect Bisbee would have on Bowdoin students. One would be hard-pressed to find a past or present student who didn't find Bisbee influential and inspiring, even if their interests ultimately carried them elsewhere.

"I wasn't interested in art at all and I took John's Sculpture I class and it totally opened me up, my whole perspective," says Eric Diceron, whose latex exploration after several weeks has remained focused, after all, on the finger. It is a magnificent study of digits with a circle of latex fingers rising from the floor like spines. "I never took any art classes in high school; I really didn't know what to expect."

What he discovered, he says, was a newfound freedom to explore ideas and a growing confidence in his creative abilities. Diceron originally intended to major in the sciences, but became a visual arts major/biology minor after working with Bisbee. "It's been great, that balance of art and science," says Diceron. "I felt that the art, that creative aspect, would help me in all things." True to the liberal arts dictum of preparing students for all paths in life, Diceron says he plans to become an investment banker after graduation.

"I think it's just my frame of mind," he says, adjusting the fingers. "I'm creative, and I like business. Working with art has taught me that you have t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีไม่มากเกี่ยวกับ Bisbee จอห์นที่ stereotypical ยกเว้นว่าศิลปินเขาเป็นหลุดโลก เป็นการคิดสร้างสรรค์ สดใส และ เป็น ครู แรงบันดาลใจ ขณะที่ประติมากรรมของเขาเพิ่มความตันในสุดหอศิลป์และพิพิธภัณฑ์ ในนิวอิงแลนด์ และ ทั่วประเทศ ดาวของนักเรียนของ Bowdoin อดีตขึ้นด้วย ในโลกศิลปะ และนอกเหนือจากการคนมักจะ คิดว่า ศิลปินในสองวิธี: พวกเขาสับสนกับศิลปะของพวกเขา หรือพวกเขาพบพวกเขา curiously ซึ่งแตกต่างจากมัน ประติมากรจอห์น Bisbee เป็นทั้งบุคลิกภาพของเขาระเบิด ด้วยกันข้าม thorny เช่นที่ขนาดใหญ่ ภาพติดตั้งสร้างจาก spikes เหล็ก 12 นิ้ว หรือเล็บ บางครั้งการทำงานของเขา และชีวิต แฉในอย่างมีระเบียบวินัยสูง ควบคุมสิงสถิตในร่างกายของฟอร์มรูปทรงเรขาคณิต Bisbee จะใช้จ่ายหลายร้อยชั่วโมงในสตูดิโอของเขาบรรจงเชื่อม spikes ในรูปร่างที่ซ้ำ พวกเขา congeal เป็นทรงกลมสมบูรณ์แบบ หรือเป็น สามเหลี่ยม snaking ข้ามชั้นในเคลื่อนที่สง่างามบางครั้ง มันเป็นเหมือนเขามีวิสัยทัศน์ระดับโมเลกุลบางอย่างลับหลัง Spikes ยึดกับผนังและพื้นในกระจุก tangled และลูป เขา amasses ในพื้นที่หนึ่ง เฉพาะเพื่อกำหนดค่าใหม่ได้อีกวิธีหนึ่งในไซต์อื่น ประกอบอย่างไรก็ตาม มีแบบบางสมบูรณ์ ให้ตัวแสดงความยั่วเย้าของ glimpsed และเกือบเข้าใจ substructure บางพื้นฐานของจักรวาล"ในขณะที่ฉันทำงาน ฉันหลอกตัวเองเป็นความคิดที่ฉันรู้ที่ฉันไป กล่าวว่า Bisbee, " และจากจุดนั้นค็อกเทลของแรงงานสูง และทำการเปิด และรอสิ่งที่เกิดขึ้น ""สิ่ง" ที่มีรายได้ Bisbee ชื่อเสียงเป็นอันนี้สำคัญที่สุดที่ทำงานในนิวอิงแลนด์วันนี้Rove, 2002หนึ่งตันรอย 12" spikesตัวแปรมิติเขามีนิทรรศการแสดงผลงานเดี่ยวที่พิพิธภัณฑ์อรีน็อกในบัฟฟาโล ที่ Kemper พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยในแคนซัสซิตี้ และเขามีโซมาถึงการแสดงที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์ในปี 2006งานของ Bisbee รวมอยู่ ในชุด Bowdoin วิทยาลัยพิพิธภัณฑ์ศิลปะ พิพิธภัณฑ์ DeCordova เดอะแกลอรีน็อก พอร์ตแลนด์ พิพิธภัณฑ์ ที่ Microsoft และ ในคอลเลกชันส่วนตัวได้ รีวิวงานของเขาได้ปรากฏในศิลปะในอเมริกา ARTnews นิตยสารประติมากรรม เดอะบอสตันโลก The New Yorker และนิวยอร์กคนหรือเมาส์คนแรก พบ Bowdoin ศิลปะเกียรติคุณอาจารย์อาจคาดเดาความรุนแรงที่เขาใกล้ถึงงานของเขา หรือความไม่กล้าในบุคลิกภาพของเขามีสีสันเกือบมาสก์มีข้อสงสัย Bisbee เป็นมอนสเตอร์ที่เล่นโวหาร จริงใจหลุดโลก และยินดีอย่างชัดเจนตามลักษณะของความเยื้องศูนย์กลางของเขา เขาเป็นประจำสอนห้องเรียนเมาส์สัตว์เรียกว่าพริกไทยลงในกระเป๋าเสื้อของเขา (เขารับเป็นเฟิน: "มันเป็นฟ้าหลังฝนใหญ่ หลังจากงานเลี้ยง... และที่นี่ถูกใจนี้ไม่มีขนเล็กน้อยในบาหลี")การดำรงอยู่ของพริกไทยเป็นเรื่องของหลักสูตรสำหรับนักเรียนของ Bisbee II ประติมากรรม ผู้จดแจ้งไม่เป็นเขาฟีด smidgeons พริกไทยของ Saltines และ freewheels สถานฮอลล์ Adams สตูดิโอ ทำงาน"มีเหรียญสำหรับ grabs วันนี้ เขา shouts เพื่อใครโดยเฉพาะการ เขา dangles เป็นพลาสติกเมดดาเลี่ยนขนาดเก็บจารึก "ผู้ชนะ" และหินกลับส้นเท้าของเขาความสำคัญ exaggerated "ค่าจ้างความสนใจ นี้จะให้คนที่สมควรก็"นักเรียนของเขาคือ unphased โดย enticement นี้การ์ตูน เข้าใจทีว่า จะชนะรางวัลหลังจากหลายชั่วโมงของแรงงานของพวกเขาAdrienne Heflich ' 06 การศึกษาสภาพแวดล้อมดิจิตอลศิลปะคู่หลักได้ เธออยู่ hunched ไปเป็นผู้พิพากษา บรรจงติดกาวกันแหวนของฝรั่ง "มันคือการศึกษาวัสดุ เธอกล่าวว่า "คุณเพียงแค่ปล่อยให้มันฝรั่งอบคุยกับคุณ ของงานและการทำงานเพิ่มเติมที่สร้างขึ้นช่วงเวลา ที่เป็นแหล่งสร้างมา"Eric Diceron ' 05 จะใช้ชั้นของยางเหลวกับนิ้วเฝือก ความคิดของเขาในขั้นนี้คือการ สร้างแม่พิมพ์ยางของส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย และเติม ด้วยอาหารชนิดต่าง ๆ "เค้ก frosting, Jello น้ำตาล เนย - สิ่งที่จัดเรียงของจะเก็บรูปหลังจากที่คุณใส่ไว้ในตู้เย็น และนำออกจากแม่พิมพ์ เขากล่าวว่า "คุณสามารถกินประติมากรรมของฉัน ฉันไม่เคยได้ทำงานกับยางก่อน และได้เรียนรู้ยาก คนนี้คนเดียวจะพาฉันประมาณ 25 ชั้นทำ"เรียนวัสดุ ซึ่งหมายความว่า นักเรียนจะใช้เป็นภาคทั้งหมดที่ค้นพบวิธีการทำงานกับวัสดุหนึ่ง อยู่ นักเรียนเลือกวัสดุเอง และ Bisbee ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาส่วน ส่วนที่ปรึกษาทางด้านเทคนิค พวกเขาสำรวจจบสื่อของท่าน"พวกเขาจะตรวจสอบ และ excavating กล่าวว่า Bisbee "เป็นเรื่องของการบางสิ่งบางอย่าง และทำให้ทำอะไรที่มันไม่ต้องการ คุณกำลังจะเริ่มต้น ด้วยเห็นได้ชัด แล้วงานของคุณวิธีการไร้สาระ มีความคิดไม่ถึงจุดนี้ คำตอบจะมา""อยากให้รู้สิ่งที่พวกเขากำลังทำ — และเพื่อทำงานต่อไป และเชื่อว่า ผ่านกิจกรรม บางอย่างจะถูกเปิดเผย"Bisbee ฐานมากสอนในแนวคิดนี้คิดระงับ ความคิดสร้างสรรค์ได้จะเป็นแรงบันดาลใจ เขาจน มันมาจากการดำเนินการ"เด็กเหล่านี้อยู่ในหมู่ชนชั้นนำทางวิชาการของประเทศ และเป็นที่ยอดเยี่ยมจะกล่าว [คิด] จากเขา เขาหัวเราะที "อยากให้ลืมใช้ความสามารถในการวิเคราะห์ อยากให้รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร - และทำอะไรต่อไป และเชื่อว่าผ่านกิจกรรมบางสิ่งบางอย่างจะถูกเปิดเผย ฉันจะพูดได้ว่า เกือบตลอดเวลาบางอย่างถูกเปิดเผย จะได้ไซต์อาจ และน่าตื่นเต้นสำหรับพวกเขาจริงๆ"เด็กปีศาจBisbee รู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับความตึงเครียดระหว่างกระแสที่สร้างสรรค์และความคาดหวังทางวิชาการแบบดั้งเดิม เด็กนักวิชาการ Bisbee โตในเคมบริดจ์ มวล. และเข้าร่วมมิลตันอคา ที่พ่อสอนคณิตศาสตร์ ความคิดสร้างสรรค์ rebellious กีฬา และ dyslexic, Bisbee ต่อสู้หาเขาในโลก"ผมเป็นเด็กปีศาจ ที่เขา smirks "พ่อพูดอยู่ตลอด, ' กำลังดังนั้นสดใส ถ้าเขาสามารถเพียงลุกเกรดเหล่านั้น... ' พวกเขาสนับสนุนอย่างแน่นอน แต่พวกเขารู้ว่า ฉันไม่ไปที่ฮาร์วาร์ด"ในที่สุดเขาทำกับ Skidmore ได้รับเตะออกหลังจากภาคหนึ่ง ("ผมไม่ได้ลงทะเบียนคลาส"), แล้วเรียนสั้น ๆ ที่พิพิธภัณฑ์โรงเรียนวิจิตรศิลป์ในบอสตัน หลังจากที่ เขาทำงานคลับร็อคโรลล์ในบอสตันและ lacrosse coached ในมิลตัน ก่อนลงทะเบียนที่มหาวิทยาลัยอัลเฟรด ที่เขาศึกษาเครื่องเคลือบและ glassblowing และในที่สุด ประติมากรรมเขาให้การแสดงผลของมีความเหมาะแม้กับตัวเอง: "ไม่คิดว่า ความชัดเจนของฉันได้ดีดังนั้นในขณะนั้น เขากล่าวว่า ดวงตาเดิน" แล้วตัดสินใจผมประติมากร ที่นั้นสวยมากเกิดของฉัน"Bisbee เครดิตเรียนประติมากรรมเพื่อนของเขาที่อัลเฟรดกับจริยธรรมการทำงานที่ตอนนี้ underpins ทุกเรื่องที่สร้างแรงบันดาลใจ พวกเขาได้ลึกหมกมุ่นทำศิลปะ เขากล่าวว่า ก พวกเขาแข่งขัน"การวัดอะไรของคุณนั่นคือ ประเภทของงานที่กำลังทำ กล่าวว่า Bisbee "มันเป็นเสมอ ' คือการทำงานอย่างไร?'' พวกห่วงเกี่ยวกับการทำสิ่งที่ดี ฉันมาจากพื้นหลังของกีฬาและการแข่งขันดังนั้นฉันคิดว่า มันเป็น dovetail ดี"ผลพริกไทย PIEDให้ travails วิชาการของเขาเอง ดูเหมือนอาชีพสอนต่อ ๆ มาของ Bisbee incongruous - หรือน้อยน่า จึงเริ่มขึ้น โดยบังเอิญความสุข 1995 เมื่อภาพศิลปะแผนกเก้าอี้หมาย Wethli พบ Bisbee ระหว่างพักเกียรติ MacDowell ศิลปะอาณานิคมในนิวแฮมป์เชียร์ที่ทับซ้อนกัน"เช่นคนส่วนใหญ่ ฉันพบครั้งแรกกับจอห์นถูก บริการ โดดเด่น กล่าวว่า Wethli "คุณรู้ว่า คุณได้พบคนผิดปกติ ผมประทับใจกับงานศิลปะของเขาอย่างแน่นอน ก็เขาทำสิ่งที่สำคัญให้ชัดเจนของเขาเอง "มากกว่าที่ Wethli เห็นใน Bisbee ของบุคลิกภาพและการทำงานของเขาวิธีการที่จะ electrify ในศิลปศาสตร์การศิลปะ "ฉันแค่ intuited ที่กำลังพอดีสำหรับ Bowdoin กล่าวว่า Wethli "ผมรู้ว่า เขามีของพลังงาน ความกระตือรือร้น และรักในสิ่งที่เขาได้ว่านักเรียนของเราจะได้ประโยชน์จากการ"เขาสนับสนุนให้ Bisbee เพื่อใช้สำหรับการเปิดที่ Bowdoin สำหรับอาจารย์มีเกียรติคุณในศิลปะ - misnomer ถ้าเคยมีหนึ่ง (เขาบรรยายได้มากกว่ากลับ พร้อมหลีกเลี่ยงเนื้อไหม้เมื่อใช้ปืนกาวร้อน) เขามีงาน และมียังคงที่ Bowdoin นับ สอนปั้นดาวสำหรับภาคหนึ่ง แล้ว ทำงานศิลปะของเขาเหลือของปี"เหมือนกับผมที่ทำจากวัสดุที่มีแนวโน้มที่จะ disconcerting สำหรับตัวแสดงวัตถุ เขาได้รับชนิดของความสวยงามยาก แม้ว่าสิ่งตัวเองไม่ดี"Wethli was right about the Pied Piper effect Bisbee would have on Bowdoin students. One would be hard-pressed to find a past or present student who didn't find Bisbee influential and inspiring, even if their interests ultimately carried them elsewhere."I wasn't interested in art at all and I took John's Sculpture I class and it totally opened me up, my whole perspective," says Eric Diceron, whose latex exploration after several weeks has remained focused, after all, on the finger. It is a magnificent study of digits with a circle of latex fingers rising from the floor like spines. "I never took any art classes in high school; I really didn't know what to expect."What he discovered, he says, was a newfound freedom to explore ideas and a growing confidence in his creative abilities. Diceron originally intended to major in the sciences, but became a visual arts major/biology minor after working with Bisbee. "It's been great, that balance of art and science," says Diceron. "I felt that the art, that creative aspect, would help me in all things." True to the liberal arts dictum of preparing students for all paths in life, Diceron says he plans to become an investment banker after graduation."I think it's just my frame of mind," he says, adjusting the fingers. "I'm creative, and I like business. Working with art has taught me that you have t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีไม่มากเกี่ยวกับจอห์นสบีที่โปรเฟสเซอร์ยกเว้นว่าในฐานะศิลปินเขาเป็นตัวประหลาดส; เป็นใจความคิดสร้างสรรค์ยอดเยี่ยม; และเป็นครูสร้างแรงบันดาลใจ ในขณะที่การเพิ่มขึ้นของรูปปั้นของเขาโดยตันในแกลเลอรี่ที่มีชื่อเสียงที่สุดและพิพิธภัณฑ์ในอังกฤษและทั่วประเทศที่ดาวของนักเรียน Bowdoin เก่าของเขาเพิ่มขึ้นได้เป็นอย่างดีในโลกศิลปะและเกิน. คนมักจะคิดว่าศิลปินในหนึ่งในสอง วิธีทั้งที่พวกเขาสร้างความสับสนให้กับศิลปะของพวกเขาหรือพวกเขาพบพวกเขาอยากรู้อยากเห็นมันแตกต่างจาก ประติมากรจอห์นสบีเป็นทั้ง. บุคลิกของเขาระเบิดที่มีความขัดแย้งเช่นหนามขนาดใหญ่, การติดตั้งเหลือเชื่อเขาสร้างจากเหล็กแหลมขนาด 12 นิ้วหรือเล็บ บางครั้งการทำงานของเขาและชีวิตแฉในการสำรวจมีระเบียบวินัยสูง ผลักดันให้อยู่ในรูปแบบทางกายภาพของเรขาคณิตสบีจะใช้เวลาหลายร้อยชั่วโมงในสตูดิโอของเขาพยายามเชื่อมแหลมเป็นรูปทรงซ้ำ พวกเขาทำให้เป็นวุ้นลงไปในทรงกลมที่สมบูรณ์แบบหรือกลายเป็นรูปสามเหลี่ยม snaking ทั่วพื้นในแนวหรูหรา. ครั้งอื่น ๆ มันเหมือนกับว่าเขากำลังหมกมุ่นอยู่กับวิสัยทัศน์ของโมเลกุลลับบางอย่าง แหลมยึดติดกับผนังและพื้นในดงพันกันและลูป เขา amasses พวกเขาในพื้นที่หนึ่งเท่านั้นที่จะกำหนดค่าพวกเขาอีกทางหนึ่งในเว็บไซต์อื่น ประกอบ แต่พวกเขามีความสมบูรณ์แบบบางอย่างให้ผู้ชมมีความรู้สึกของการมียั่วเย้าเห็นและเข้าใจเกือบบางโครงสร้างพื้นฐานของจักรวาล. "ในขณะที่ผมทำงานผมหลอกตัวเองในความคิดของฉันรู้ว่าฉันจะ" สบีกล่าวว่า "และจากจุดที่มันที่ค๊อกเทลของแรงงานเข้มข้นและการเปิดกว้างที่สมบูรณ์และการรอคอยสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น" นั้น "สิ่งที่" มีรายได้สบีชื่อเสียงในฐานะหนึ่งในประติมากรที่สำคัญที่สุดในการทำงานในนิวอิงแลนด์ในวันนี้ก. จร 2002 หนึ่ง ตันของรอย 12 แหลม "ขนาดตัวแปรเขามีผลงานเดี่ยวที่พิพิธภัณฑ์ไบรท์-น็อกซ์ในบัฟฟาโลที่Kemper พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยในแคนซัสซิตีและเขามีการแสดงเดี่ยวที่จะเกิดขึ้นที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์ในปี 2006 สบีของ การทำงานจะรวมอยู่ในคอลเลกชันของพิพิธภัณฑ์ Bowdoin วิทยาลัยศิลปะที่พิพิธภัณฑ์ DeCordova, แกลลอรี่ไบรท์-น็อกซ์, พิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์ไมโครซอฟท์และในคอลเลกชันส่วนตัว. รีวิวผลงานของเขาได้ปรากฏตัวขึ้นในงานศิลปะในอเมริกา ARTnews นิตยสารประติมากรรมบอสตันโกลบ, เดอะนิวยอร์กเกอร์และนิวยอร์กไทม์ส. ชายหรือเมาส์? ผู้ที่แรกพบอาจารย์ศิลปะเสริม Bowdoin ไม่อาจคาดเดาความรุนแรงที่เขาวิธีการทำงานของเขาหรืออย่างประหม่าบุคลิกภาพที่มีสีสันของเขา เกือบหน้ากาก. มีข้อสงสัยไม่ได้ สบีเป็นโวหาร แท้จริงประหลาดและดีใจอย่างเห็นได้ชัดจากผลกระทบของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเขาเป็นประจำสอนชั้นเรียนที่มีสัตว์เลี้ยงที่เรียกว่าเมาส์พริกไทยซุกในกระเป๋าเสื้อของเขา (เขาช่วยเป็นเด็กกำพร้า "มันเป็นหลังจากที่มีฝนตกมากหลังจากที่พรรค ... และที่นี่เป็นแบบนี้น่าแปลกใจที่ไม่มีขนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในถนน.") การดำรงอยู่พริกไทยเป็นเรื่องของหลักสูตรสำหรับประติมากรรมสบีครั้งที่สองของนักเรียน พวกเขาจะแจ้งให้ทราบในขณะที่เขาไม่มีฟีด smidgeons พริกไทยของ saltines และ freewheels รอบสตูดิโออดัมส์ฮอลล์กำลังมองหาที่ทำงานของพวกเขา. "มีเหรียญเป็นขึ้นสำหรับการคว้าวันนี้" เขาตะโกนไม่มีใครโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขา dangles ร้านเล็กน้อยพลาสติกเหรียญจารึกไว้ "ผู้ชนะ" และหินกลับมาอยู่บนส้นเท้าของเขาในความสำคัญที่พูดเกินจริง "ให้ความสนใจ! นี้จะมีคนที่สมควรได้รับมัน." นักเรียนของเขาเป็นสิ่งยั่วยุโดย unphased การ์ตูนนี้เข้าใจว่าอาจจะเป็นผลตอบแทนที่ได้รับรางวัลจะได้รับเฉพาะหลังจากหลายชั่วโมงของแรงงานของพวกเขา. มีอาเดรีย Heflich 06 การศึกษาด้านสิ่งแวดล้อม / ดิจิตอล ศิลปะสองครั้งที่สำคัญ เธอทำให้โค้งมากกว่านั่งม้านั่งติดกาวเข้าด้วยกันอย่างระมัดระวังแหวนมันฝรั่งทอด "มันเป็นวัสดุการศึกษา" เธอกล่าว "คุณเพียงแค่ปล่อยให้มันฝรั่งทอดคุยกับคุณ. มันทำงานและการทำงานมากขึ้นที่สร้างขึ้นในช่วงเวลา. นั่นคือสิ่งที่สร้างมาจาก." เอริค Diceron '05 เป็นชั้นของการใช้น้ำยางเหลวนิ้วปูนปลาสเตอร์หล่อ ความคิดของเขาในขั้นตอนนี้คือการสร้างแม่พิมพ์ยางของชิ้นส่วนต่างๆของร่างกายและกรอกพวกเขาด้วยการที่แตกต่างกันของอาหาร "น้ำตาลเค้ก Jello, น้ำตาล, เนย - สิ่งที่จัดเรียงของที่จะทำให้รูปร่างของมันหลังจากที่คุณใส่ไว้ในตู้เย็นและเอามันออกจากแม่พิมพ์" เขากล่าว "คุณสามารถกินประติมากรรมของฉัน. ฉันไม่เคยทำงานร่วมกับน้ำยางก่อนและจะได้เรียนรู้ที่ยากลำบาก. นี้อย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียวจะพาฉันประมาณ 25 ชั้นเพื่อให้." ซึ่งเป็นระดับวัสดุซึ่งหมายความว่านักเรียนจะใช้จ่ายภาคการศึกษาทั้งการค้นพบวิธีการที่แตกต่างกัน ของการทำงานกับหนึ่งในวัสดุ นักเรียนเลือกวัสดุของตัวเองและสบีทำหน้าที่เป็นผู้ให้คำปรึกษาส่วนหนึ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ปรึกษาทางเทคนิคเช่นที่พวกเขาสำรวจความเป็นไปของสื่อที่เลือกของพวกเขา. "พวกเขาจะตรวจสอบและขุด" สบีกล่าวว่า "มันเป็นเรื่องของการบางสิ่งบางอย่างและทำให้มันทำสิ่งที่มันจะไม่ต้องการที่จะทำคุณกำลังจะเริ่มต้นด้วยการที่เห็นได้ชัดแล้ววิธีการทำงานของคุณให้มีความคิดไร้สาระที่จุดนี้ไม่เป็น.. คำตอบจะ มา "." ผมต้องการให้พวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำ - และที่จะทำอะไรต่อไปและเชื่อว่าบางสิ่งบางอย่างผ่านกิจกรรมที่จะได้รับการเปิดเผย. "ฐานสบีมากของการเรียนการสอนของเขาเกี่ยวกับแนวความคิดของความคิดนี้ถูกระงับ ความคิดสร้างสรรค์มีอะไรจะทำอย่างไรกับการรับแรงบันดาลใจเขาระบุ มันมาจากการกระทำ. "เด็กเหล่านี้อยู่ในหมู่ชนชั้นสูงทางวิชาการของประเทศและมันยอดเยี่ยมที่จะใช้เวลาเหล่านั้น [คิด] ทักษะห่างจากพวกเขา" เขาหัวเราะ "ผมต้องการให้พวกเขาลืมที่จะใช้ความสามารถในการวิเคราะห์ของพวกเขาผมต้องการให้พวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำ -.. และจะทำอะไรต่อไปและเชื่อว่าบางสิ่งบางอย่างผ่านกิจกรรมที่จะได้รับการเปิดเผยฉันจะบอกว่าสิ่งที่มักจะถูกเปิดเผย มันอาจจะเป็นจริงๆปลดปล่อยและน่าตื่นเต้นสำหรับพวกเขา. "ปีศาจเด็กสบีรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับความตึงเครียดระหว่างแรงกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์และความคาดหวังของนักวิชาการแบบดั้งเดิม ลูกของนักวิชาการที่สบีเติบโตขึ้นมาในเคมบริดจ์, Mass. และเข้าเรียนที่สถาบันการศึกษามิลตันที่พ่อของเขาสอนคณิตศาสตร์ สร้างสรรค์, กบฏ, แข็งแรง, และ dyslexic, สบีพยายามที่จะหาสถานที่ของเขาในโลก. "ผมเป็นเด็กปีศาจ" เขา smirks "พ่อแม่ของฉันเก็บไว้ว่า. เขาสดใสถ้าเขาเพิ่งจะได้รับเกรดเหล่านั้นขึ้น ... พวกเขาสนับสนุนอย่าง แต่พวกเขารู้ว่าผมไม่ได้ไปฮาร์วาร์" ในที่สุดเขาก็ทำให้มันไป Skidmore, ได้เตะออก หลังจากหนึ่งภาคการศึกษา ("ฉันไม่เคยแม้กระทั่งการลงทะเบียนสำหรับการเรียน") จากนั้นในเวลาสั้น ๆ เรียนที่โรงเรียนพิพิธภัณฑ์วิจิตรศิลป์ในบอสตัน หลังจากนั้นเขาก็ทำงานอยู่ที่ร็อคแอนด์โรลสโมสรในบอสตันและโค้ชลาครอสที่มิลตันก่อนที่จะลงทะเบียนเรียนที่อัลเฟรดมหาวิทยาลัยที่เขาศึกษาเซรามิกและเป่าและในที่สุดก็ประติมากรรม. เขาให้การแสดงผลของการได้รับไม่เหมาะแม้กับตัวเอง "ผมไม่คิดว่าความชัดเจนของฉันเป็นเพื่อที่ดีในช่วงเวลานั้น" เขากล่าวตาหลง "แล้วฉันตัดสินใจที่ผมเป็นประติมากร. ที่สวยมากเกิดของฉัน." สบีสินเชื่อนักเรียนประติมากรรมเพื่อนของเขาที่สร้างแรงบันดาลใจกับอัลเฟรดจรรยาบรรณในการทำงานที่ตอนนี้รมย์ทุกอย่างที่เขาทำ พวกเขาได้มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งในการทำศิลปะเขากล่าวว่า และพวกเขาในการแข่งขัน. "ตัวชี้วัดของสิ่งที่ชนิดของคนที่คุณอยู่ที่นั่นคือสิ่งที่ชนิดของงานที่คุณกำลังทำ" สบีกล่าวว่า "มันเป็นเสมอ 'การทำงานเป็นอย่างไร' 'พวกเขาเป็นห่วงเกี่ยวกับการทำสิ่งที่ดี. ฉันออกมาจากพื้นหลังของการกีฬาและการแข่งขันดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นประกบดี." Pied Piper ผลป.ร. ให้นาทางวิชาการของเขาเอง สอนอาชีพที่ตามมาของสบีอาจจะดูไม่เข้ากัน - หรืออย่างน้อยไม่น่า มันเริ่มจากความบังเอิญที่มีความสุขในปี 1995 เมื่อภาพเก้าอี้กรมศิลป์มาร์ค Wethli พบสบีในระหว่างการเข้าพักที่ทับซ้อนกันที่มีเกียรติศิลปะอาณานิคม MacDowell ใน New Hampshire. "เช่นเดียวกับคนส่วนใหญ่พบครั้งแรกของฉันกับจอห์นเป็นเอ่อโดดเด่น" Wethli กล่าวว่า . "คุณรู้ว่าคุณได้พบใครบางคนออกจากสามัญ. ผมรู้สึกประทับใจอย่างแน่นอนกับงานศิลปะของเขา. มันเป็นที่ชัดเจนว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างที่สำคัญนั่นคือทั้งหมดของตัวเอง." ยิ่งไปกว่านั้น Wethli เห็นในบุคลิกภาพสบีและการทำงานของเขาวิธีการ ที่จะทำให้เกิดประจุไฟฟ้าศิลปะในศิลปศาสตร์การตั้งค่า "ฉันแค่สังหรณ์ว่าเขาเป็นแบบที่ดีสำหรับ Bowdoin" Wethli กล่าวว่า "ผมรู้ว่าเขามีชนิดของพลังงานความกระตือรือร้นและความหลงใหลในสิ่งที่เขาทำว่านักเรียนของเราจะได้รับประโยชน์จาก." เขาสนับสนุนให้สบีที่จะใช้สำหรับการเปิดที่ Bowdoin สำหรับวิทยากรที่แนบมาในงานศิลปะ - การเรียกชื่อผิดถ้าเคยมีผู้หญิงคนหนึ่ง ( การบรรยายของเขาจะดุมากขึ้นตามสายของการหลีกเลี่ยงการเผาไหม้เนื้อเมื่อใช้ปืนกาวร้อน.) เขาได้งานและยังคงอยู่ใน Bowdoin นับตั้งแต่การเรียนการสอนประติมากรรม I และ II สำหรับภาคการศึกษาแล้วทำงานเกี่ยวกับงานศิลปะของเขาส่วนที่เหลือของปี. "มันจะปรากฏขึ้นกับผมว่าในการทำวัตถุออกมาจากวัสดุที่มีแนวโน้มที่จะอึกอักสำหรับ ผู้ชมเขาประสบความสำเร็จในชนิดของความงามอย่างหนักแม้ว่าสิ่งที่ตัวเองไม่ได้น่ารัก. "Wethli ที่ถูกต้องเกี่ยวกับ Pied Piper ผลสบีจะมีนักเรียน Bowdoin หนึ่งจะได้รับยากที่จะหาที่ผ่านมาหรือนักเรียนปัจจุบันที่ไม่ได้หาสบีที่มีอิทธิพลและแรงบันดาลใจแม้ว่าผลประโยชน์ของตนในท้ายที่สุดพวกเขาดำเนินการอื่น ๆ . "ผมไม่ได้สนใจในงานศิลปะที่ทุกคนและผมเอาผมระดับประติมากรรมของจอห์นและ มันทั้งหมดเปิดฉันขึ้นมุมมองของผม "เอริค Diceron ซึ่งสำรวจน้ำยางหลังจากหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ยังคงมุ่งเน้นไปหลังจากทั้งหมดบนนิ้วกล่าวว่า มันคือการศึกษาอันงดงามของตัวเลขกับวงของนิ้วมือน้ำยางเพิ่มขึ้นจากพื้นเหมือนหนามที่ "ผมไม่เคยเรียนศิลปะใด ๆ ในโรงเรียนมัธยม; ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คาดหวัง." สิ่งที่เขาค้นพบเขากล่าวว่าเป็นเสรีภาพที่เพิ่งจะสำรวจความคิดและความเชื่อมั่นที่เพิ่มขึ้นในความคิดสร้างสรรค์ของเขา Diceron เดิมทีตั้งใจจะสำคัญในด้านวิทยาศาสตร์ แต่กลายเป็นศิลปะการแสดงที่สำคัญ / เล็กน้อยชีววิทยาหลังการทำงานกับสบี "มันเป็นที่ดีสมดุลของศิลปะและวิทยาศาสตร์ว่า" Diceron กล่าวว่า "ฉันรู้สึกว่าศิลปะที่ด้านความคิดสร้างสรรค์จะช่วยฉันในทุกสิ่ง." ทรูที่จะศิลปศาสตร์ภาษิตของการเตรียมความพร้อมสำหรับนักเรียนทุกเส้นทางในชีวิต Diceron บอกว่าเขาวางแผนที่จะกลายเป็นวาณิชธนกิจหลังจากสำเร็จการศึกษา. "ผมคิดว่ามันเป็นเพียงกรอบของจิตใจของฉัน" เขากล่าวว่าการปรับนิ้วมือ "ฉันมีความคิดสร้างสรรค์และผมชอบธุรกิจ. การทำงานกับศิลปะได้สอนฉันว่าคุณมีเสื้อ