The Persians, based in what is now

The Persians, based in what is now Iran, introduced two garments to the history of clothing: trousers and seamed fitted coats.[2] Coat is one of the earliest clothing category words in English, attested as far back as the early Middle Ages. (See also Clothing terminology.) An early use of coat in English is coat of mail (chainmail), a tunic-like garment of metal rings, usually knee — or mid-calf length.

The medieval and renaissance coat (generally spelled cote by costume historians) is a midlength, sleeved men's outer garment, fitted to the waist and buttoned up the front, with a full skirt in its essentials, not unlike the modern coat.[3]

By the eighteenth century, overcoats had begun to supplant capes and cloaks as outer wear, and by the mid-twentieth century the terms jacket and coat became confused for recent styles; the difference in use is still maintained for older garments.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เปอร์เซียซึ่งตั้งอยู่ในตอนนี้ก็คืออิหร่านแนะนำสองเสื้อผ้ากับประวัติศาสตร์ของเสื้อผ้า: กางเกงขายาวและเสื้อ seamed ติดตั้ง [2] เสื้อเป็นหนึ่งในคำพูดประเภทเสื้อผ้าที่เก่าแก่ที่สุดในภาษาอังกฤษที่มีส่วนร่วมไกลกลับเป็นช่วงต้นยุคกลาง. (โปรดดูคำศัพท์เสื้อผ้า.) ใช้ที่เริ่มต้นของเสื้อในภาษาอังกฤษคือเสื้อ mail (เชน) เสื้อผ้าเสื้อเหมือนของแหวนโลหะเข่ามักจะ - หรือความยาวกลางลูกวัว. เสื้อยุคกลางและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา (สะกดทั่วไป Cote โดย ประวัติศาสตร์เครื่องแต่งกาย) เป็น midlength, เสื้อผ้านอกชายแขนของพอดีกับเอวและกระดุมขึ้นด้านหน้ากับกระโปรงเต็มรูปแบบในสาระสำคัญของมันไม่แตกต่างจากเสื้อที่ทันสมัย. [3] โดยศตวรรษที่สิบแปดเสื้อคลุมก็เริ่มที่จะแย่งเสื้อคลุม และเสื้อคลุมสวมใส่เป็นด้านนอกและในช่วงกลางศตวรรษที่ยี่สิบแจ็คเก็ตเสื้อข้อกำหนดและกลายเป็นความสับสนสำหรับรูปแบบที่ผ่านมา; ความแตกต่างในการใช้งานจะยังคงรักษาสำหรับเสื้อผ้าเก่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Tomorrow I'll wake up early.Tomorrow I'll wake up early.Tomorrow I'll wake up early.