Point of ViewAuthor Winston Groom p

Point of View
Author Winston Groom precedes his novel Forrest Gump with a quotation from the 17th-century English writer John Dryden: "There is a pleasure sure in being mad / which none but madmen know." Groom proceeds to let Forrest tell in his own words about a life that is "no box of chocolates," but "pretty interestin" nonetheless. Forrest opens by stating that his IQ is 70, which is borderline imbecile/moron, but he prefers the term "halfwit." He immediately tells an anecdote that shows he knows when he is being cheated and that he should react more "normally," but instead he walks away, feeling all the more like an idiot.

Early on, Forrest talks about idiots in literature, which seems out of character until he tells how he has come to study the subject and reveals that he is, in fact, an idiot savant, "A person who cannot tie a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมมองของผู้เขียนวินสตันเจ้าบ่าวแจ๋วนวนิยายเรื่อง Forrest Gump ของเขากับใบเสนอราคาจากศตวรรษที่ 17 นักเขียนภาษาอังกฤษจอห์นดรายเดนว่า "มีความสุขที่จะตรวจสอบว่าในการเป็นคนบ้า / ซึ่งไม่มีใครรู้ แต่คนบ้า."
เจ้าบ่าววิธีการที่จะช่วยให้ฟอร์เรบอกในคำพูดของเขาเกี่ยวกับชีวิตที่เป็น "กล่องช็อคโกแลไม่มี" แต่ "สวย interestin" กระนั้น Forrest เปิดโดยระบุว่าไอคิวของเขาคือ 70 ซึ่งเป็นเส้นเขตแดนปัญญาอ่อน / ปัญญาอ่อน แต่เขาชอบคำว่า "คนโง่." ทันทีที่เขาบอกเรื่องเล็ก ๆ น้อยที่แสดงให้เห็นว่าเขารู้ว่าเมื่อเขาถูกโกงและบอกว่าเขาควรตอบสนองมากขึ้น "ปกติ" แต่เขาเดินออกไปรู้สึกทั้งหมดขึ้นเหมือนคนงี่เง่า. ในช่วงต้นของฟอร์เรพูดถึงโง่ในวรรณคดีซึ่งดูเหมือนว่า ออกจากตัวอักษรจนกว่าเขาจะบอกว่าเขาได้มาศึกษาเรื่องและแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นในความเป็นจริงเมธีคนบ้า "คนที่ไม่สามารถผูกให้บริการ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มุมมองของผู้เขียนนวนิยายของเขาวินสตันเจ้าบ่าว
นำหน้า Forrest Gump กับใบเสนอราคาจากนักเขียนชาวอังกฤษศตวรรษที่ 17 จอห์นไดรเดน " มีความสุขว่าโมโห / ซึ่งไม่มีแต่คนบ้าว่า " เจ้าบ่าวรายได้ให้ Forrest บอกในคำพูดของเขาเกี่ยวกับชีวิตที่ " ไม่มีกล่องช็อคโกแลต " แต่ " สวย interestin " กระนั้น ฟอร์เรสเปิด โดยระบุว่า ไอคิวของเขาคือ 70 ,ซึ่งเป็นเส้นเขตแดนโง่ / งี่เง่า แต่เขาชอบใช้คำว่า " งี่เง่า " เขาทันที บอกเรื่องราวที่แสดงให้เขารู้ว่าเมื่อเขาถูกโกง และเขาควรจะตอบสนองมากกว่า " ปกติ " แต่แทนที่เขาจะเดินจากไป ความรู้สึกยิ่งเหมือนคนบ้า

ในช่วงต้น ฟอเรสท์ พูดถึงปัญญาใน วรรณกรรมซึ่งดูเหมือนว่าจะออกจากตัวจนเขาบอกว่าเขาจะมาศึกษาเรื่อง และพบว่าเขาเป็น , ในความเป็นจริง , โง่นักปราชญ์ " คนที่ไม่สามารถผูก . . .