The same face: the very same. Marle

The same face: the very same. Marley in his pigtail, usual waistcoat, tights and boots; the tassels on the latter bristling, like his pigtail, and his coat-skirts, and the hair upon his head. The chain he drew was clasped about his middle. It was long, and wound about him like a tail; and it was made (for Scrooge observed it closely) of cash-boxes, keys, padlocks, ledgers, deeds, and heavy purses wrought in steel. His body was transparent; so that Scrooge, observing him, and looking through his waistcoat, could see the two buttons on his coat behind.
Scrooge had often heard it said that Marley had no bowels, but he had never believed it until now.
No, nor did he believe it even now. Though he looked the phantom through and through, and saw it standing before him; though he felt the chilling influence of its death-cold eyes; and marked the very texture of the folded kerchief bound about its head and chin, which wrapper he had not observed before; he was still incredulous, and fought against his senses.
“How now!” said Scrooge, caustic and cold as ever. “What do you want with me?”
“Much!”—Marley’s voice, no doubt about it.
“Who are you?”
“Ask me who I was.”
“Who were you then?” said Scrooge, raising his voice. “You’re particular, for a shade.” He was going to say “to a shade,” but substituted this, as more appropriate.
“In life I was your partner, Jacob Marley.”
“Can you—can you sit down?” asked Scrooge, looking doubtfully at him.
“I can.”
“Do it, then.”
Scrooge asked the question, because he didn’t know whether a ghost so transparent might find himself in a condition to take a chair; and felt that in the event of its being impossible, it might involve the necessity of an embarrassing explanation. But the ghost sat down on the opposite side of the fireplace, as if he were quite used to it.
“You don’t believe in me,” observed the Ghost.
“I don’t,” said Scrooge.
“What evidence would you have of my reality beyond that of your senses?”
“I don’t know,” said Scrooge.
“Why do you doubt your senses?”
“Because,” said Scrooge, “a little thing affects them. A slight disorder of the stomach makes them cheats. You may be an undigested bit of beef, a blot of mustard, a crumb of cheese, a fragment of an underdone potato. There’s more of gravy than of grave about you, whatever you are!”
Scrooge was not much in the habit of cracking jokes, nor did he feel, in his heart, by any means waggish then. The truth is, that he tried to be smart, as a means of distracting his own attention, and keeping down his terror; for the spectre’s voice disturbed the very marrow in his bones.
To sit, staring at those fixed glazed eyes, in silence for a moment, would play, Scrooge felt, the very deuce with him. There was something very awful, too, in the spectre’s being provided with an infernal atmosphere of its own. Scrooge could not feel it himself, but this was clearly the case; for though the Ghost sat perfectly motionless, its hair, and skirts, and tassels, were still agitated as by the hot vapour from an oven.
“You see this toothpick?” said Scrooge, returning quickly to the charge, for the reason just assigned; and wishing, though it were only for a second, to divert the vision’s stony gaze from himself.
“I do,” replied the Ghost.
“You are not looking at it,” said Scrooge.
“But I see it,” said the Ghost, “notwithstanding.”
“Well!” returned Scrooge, “I have but to swallow this, and be for the rest of my days persecuted by a legion of goblins, all of my own creation. Humbug, I tell you! humbug!”
At this the spirit raised a frightful cry, and shook its chain with such a dismal and appalling noise, that Scrooge held on tight to his chair, to save himself from falling in a swoon. But how much greater was his horror, when the phantom taking off the bandage round its head, as if it were too warm to wear indoors, its lower jaw dropped down upon its breast!
Scrooge fell upon his knees, and clasped his hands before his face.
“Mercy!” he said. “Dreadful apparition, why do you trouble me?”
“Man of the worldly mind!” replied the Ghost, “do you believe in me or not?”
“I do,” said Scrooge. “I must. But why do spirits walk the earth, and why do they come to me?”
“It is required of every man,” the Ghost returned, “that the spirit within him should walk abroad among his fellowmen, and travel far and wide; and if that spirit goes not forth in life, it is condemned to do so after death. It is doomed to wander through the world—oh, woe is me!—and witness what it cannot share, but might have shared on earth, and turned to happiness!”
Again the spectre raised a cry, and shook its chain and wrung its shadowy hands.
“You are fettered,” said Scrooge, trembling. “Tell me why?”
“I wear the chain I forged in life,” replied the Ghost. “I made it link by link, and yard by yard; I girded it on of my own free will, and of my own free will I wore it. Is its pattern strange to you?”
Scrooge trembled more and more.
“Or would you know,” pursued the Ghost, “the weight and length of the strong coil you bear yourself? It was full as heavy and as long as this, seven Christmas Eves ago. You have laboured on it, since. It is a ponderous chain!”
Scrooge glanced about him on the floor, in the expectation of finding himself surrounded by some fifty or sixty fathoms of iron cable: but he could see nothing.
“Jacob,” he said, imploringly. “Old Jacob Marley, tell me more. Speak comfort to me, Jacob!”
“I have none to give,” the Ghost replied. “It comes from other regions, Ebenezer Scrooge, and is conveyed by other ministers, to other kinds of men. Nor can I tell you what I would. A very little more is all permitted to me. I cannot rest, I cannot stay, I cannot linger anywhere. My spirit never walked beyond our counting-house—mark me!—in life my spirit never roved beyond the narrow limits of our money-changing hole; and weary journeys lie before me!”
It was a habit with Scrooge, whenever he became thoughtful, to put his hands in his breeches pockets. Pondering on what the Ghost had said, he did so now, but without lifting up his eyes, or getting off his knees.
“You must have been very slow about it, Jacob,” Scrooge observed, in a business-like manner, though with humility and deference.
“Slow!” the Ghost repeated.
“Seven years dead,” mused Scrooge. “And travelling all the time!”
“The whole time,” said the Ghost. “No rest, no peace. Incessant torture of remorse.”
“You travel fast?” said Scrooge.
“On the wings of the wind,” replied the Ghost.
“You might have got over a great quantity of ground in seven years,” said Scrooge.
The Ghost, on hearing this, set up another cry, and clanked its chain so hideously in the dead silence of the night, that the Ward would have been justified in indicting it for a nuisance.
“Oh! captive, bound, and double-ironed,” cried the phantom, “not to know, that ages of incessant labour by immortal creatures, for this earth must pass into eternity before the good of which it is susceptible is all developed. Not to know that any Christian spirit working kindly in its little sphere, whatever it may be, will find its mortal life too short for its vast means of usefulness. Not to know that no space of regret can make amends for one life’s opportunity misused! Yet such was I! Oh! such was I!”
“But you were always a good man of business, Jacob,” faltered Scrooge, who now began to apply this to himself.
“Business!” cried the Ghost, wringing its hands again. “Mankind was my business. The common welfare was my business; charity, mercy, forbearance, and benevolence, were, all, my business. The dealings of my trade were but a drop of water in the comprehensive ocean of my business!”
It held up its chain at arm’s length, as if that were the cause of all its unavailing grief, and flung it heavily upon the ground again.
“At this time of the rolling year,” the spectre said, “I suffer most. Why did I walk through crowds of fellow-beings with my eyes turned down, and never raise them to that blessed Star which led the Wise Men to a poor abode! Were there no poor homes to which its light would have conducted me!”
Scrooge was very much dismayed to hear the spectre going on at this rate, and began to quake exceedingly.
“Hear me!” cried the Ghost. “My time is nearly gone.”
“I will,” said Scrooge. “But don’t be hard upon me! Don’t be flowery, Jacob! Pray!”
“How it is that I appear before you in a shape that you can see, I may not tell. I have sat invisible beside you many and many a day.”
It was not an agreeable idea. Scrooge shivered, and wiped the perspiration from his brow.
“That is no light part of my penance,” pursued the Ghost. “I am here to-night to warn you, that you have yet a chance and hope of escaping my fate. A chance and hope of my procuring, Ebenezer.”
“You were always a good friend to me,” said Scrooge. “Thank’ee!”
“You will be haunted,” resumed the Ghost, “by Three Spirits.”
Scrooge’s countenance fell almost as low as the Ghost’s had done.
“Is that the chance and hope you mentioned, Jacob?” he demanded, in a faltering voice.
“It is.”
“I—I think I’d rather not,” said Scrooge.
“Without their visits,” said the Ghost, “you cannot hope to shun the path I tread. Expect the first to-morrow, when the bell tolls One.”
“Couldn’t I take ’em all at once, and have it over, Jacob?” hinted Scrooge.
“Expect the second on the next night at the same hour. The third upon the next night when the last stroke of Twelve has ceased to vibrate. Look to see me no more; and look that, for your own sake, you remember what has passed between us!”
When it had said these words, the spectre took its wrapper from the table, and bound it round its head, as before. Scrooge knew this, by the smart sound its teeth made, when the jaws were brought together by the bandage. He ventured to raise his eyes again, and found his supernatur

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใบหน้าเดียวกันเดียวกันมาก มาร์เลย์ในผมเปียของเขาเสื้อกั๊กปกติถุงน่องและรองเท้า; พู่ในเงาหลังเช่นผมเปียของเขาและเสื้อกระโปรงของเขาและผมบนศีรษะของเขา ห่วงโซ่เขาดึงได้รับการประสานเกี่ยวกับกลางของเขา มันเป็นเวลานานและแผลเกี่ยวกับเขาเหมือนหาง; และมันถูกสร้างขึ้น (สำหรับครูจสังเกตอย่างใกล้ชิด) ของเงินสดกล่องกุญแจกุญแจ, บัญชีแยกประเภท, การกระทำ, และกระเป๋าหนักดัดเหล็ก ร่างของเขาถูกโปร่งใส; เพื่อให้สครูจสังเกตเขาและมองผ่านเสื้อกั๊กของเขาจะได้เห็นสองปุ่มบนเสื้อของเขาที่อยู่เบื้องหลัง.
สครูจเคยได้ยินมักจะบอกว่ามาร์เลย์มีบาดาลไม่มี แต่เขาไม่เคยเชื่อว่ามันจนถึงขณะนี้.
ไม่มีเขาก็ไม่เชื่อ มันแม้ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะมองผีผ่านและผ่านและเห็นมันยืนอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามีอิทธิพลหนาวของดวงตาตายเย็นของตน และทำเครื่องหมายเนื้อมากผ้าเช็ดหน้าพับผูกพันเกี่ยวกับหัวของมันและคางซึ่งห่อหุ้มเขาไม่เคยสังเกตมาก่อน เขายังคงไม่เชื่อและต่อสู้กับความรู้สึกของเขา.
"วิธีการในขณะนี้!" สครูจกัดกร่อนและเย็นเช่นเคยกล่าวว่า "สิ่งที่คุณต้องการกับผมได้ไหม"
"มาก" -. เสียงมาร์เลย์ข้อสงสัยเกี่ยวกับมันไม่
"? คุณเป็นใคร"
". ถามว่าผมเป็นใคร"
? "ใครเป็นคุณแล้ว" สครูจยกเสียงของเขากล่าวว่า "คุณโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อให้ร่มเงา." เขากำลังจะบอกว่า "ร่ม" แต่แทนที่นี้ตามความเหมาะสมมากขึ้น.
"ในชีวิตผมเป็นคู่ของคุณจาค็อบมาร์เลย์."
"คุณสามารถสามารถคุณนั่งลง ? "ถามสครูจ, หวาดระแวงมองไปที่เขา.
"ฉันสามารถ".
"ทำมันแล้ว."
สครูจถามคำถามเพราะเขาไม่รู้ว่าผีดังนั้นโปร่งใสอาจพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่จะใช้เก้าอี้; และรู้สึกว่าในกรณีที่เป็นไปไม่ได้มันก็อาจจะเกี่ยวข้องกับความจำเป็นของคำอธิบายที่น่าอาย แต่ผีนั่งลงบนฝั่งตรงข้ามของเตาผิงราวกับว่าเขาถูกนำมาใช้มากทีเดียวที่จะมัน.
"คุณไม่เชื่อในตัวฉัน" สังเกตเห็นผี.
"ฉันไม่" สครูจ. กล่าวว่า
"สิ่งที่หลักฐานจะ คุณมีความเป็นจริงของฉันที่เหนือกว่าความรู้สึกของคุณ? "
"ผมไม่ทราบ" สครูจ. กล่าวว่า
"ทำไมคุณสงสัยความรู้สึกของคุณ?"
"เพราะ" สครูจกล่าวว่า "สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มีผลกระทบต่อพวกเขา ความผิดปกติเล็กน้อยของกระเพาะอาหารทำให้พวกเขากลโกง คุณอาจจะไม่ได้แยกแยะบิตของเนื้อวัวเปื้อนของมัสตาร์ด, เศษของชีส, ส่วนของมันฝรั่งดิบๆสุกๆ มีมากขึ้นของน้ำเกรวี่กว่าของหลุมฝังศพของคุณเกี่ยวกับสิ่งที่คุณเป็น! "
สครูจไม่ได้มากในนิสัยของการแตกเรื่องตลกเขาก็ไม่รู้สึกในหัวใจของเขาด้วยวิธีใด Waggish แล้ว ความจริงก็คือว่าเขาพยายามที่จะเป็นสมาร์ทเป็นวิธีการเบี่ยงเบนความสนใจความสนใจของตัวเองและการรักษาลงความหวาดกลัวของเขา สำหรับเสียงที่น่ากลัวของรบกวนไขกระดูกมากในกระดูกของเขา.
นั่งจ้องมองที่ตาเคลือบคงที่เหล่านั้นอยู่ในความเงียบสำหรับช่วงเวลาที่จะเล่นสครูจรู้สึกว่าผีมากกับเขา มีบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวมากเกินไปในสถานที่น่ากลัวที่ถูกให้กับบรรยากาศนรกของมันเอง สครูจไม่สามารถรู้สึกว่ามันตัวเอง แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากรณี; เพราะถึงแม้ผีนั่งนิ่งอย่างสมบูรณ์แบบผมของตนและกระโปรงและพู่ได้ตื่นเต้นยังคงเป็นไปตามที่ไอน้ำร้อนจากเตาอบ.
"คุณเห็นไม้จิ้มฟันนี้หรือไม่" สครูจกลับมาได้อย่างรวดเร็วเพื่อค่าใช้จ่ายสำหรับการได้รับมอบหมายเพียงเหตุผลที่กล่าวว่า ; และหวังแม้ว่ามันจะเป็นเพียงครั้งที่สองเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจสายตาเต็มไปด้วยหินวิสัยทัศน์จากตัวเอง.
"ฉันทำ" ตอบผี.
"คุณไม่ได้มองไปที่มัน" สครูจกล่าวว่า.
"แต่ฉันเห็นมัน" กล่าวว่า ผี "แม้จะมี."
"ดี!" กลับมาสครูจ "ผมมี แต่จะกลืนนี้และจะใช้เวลาที่เหลือของวันของฉันรังแกโดยกองทัพของก๊อบลินทั้งหมดของการสร้างของตัวเอง หลอกลวงฉันบอกคุณ! หลอกลวง! "
ในตอนนี้จิตวิญญาณที่เกิดขึ้นเป็นหนทางที่น่าตกใจและส่ายห่วงโซ่ด้วยเช่นเสียงอึมครึมและน่ากลัวว่าสครูจเมื่อวันที่แน่นให้เก้าอี้ของเขาที่จะปกป้องตัวเองจากการล้มในหน้ามืดตามัว แต่วิธีการที่มากขึ้นเป็นความน่ากลัวของเขาเมื่อผีถอดผ้าพันแผลรอบศีรษะของมันราวกับว่ามันเป็นความอบอุ่นเกินไปที่จะสวมใส่ในบ้าน, ขากรรไกรล่างของมันลดลงลงมาเต้านมของมัน!
สครูจลดลงเมื่อหัวเข่าของเขาและประสานมือของเขาก่อนที่เขา ใบหน้า.
"เมอร์ซี่!" เขากล่าว "ผีน่ากลัวทำไมคุณเดือดร้อนฉัน?"
"คนที่อยู่ในใจของโลก!" ตอบผี "คุณเชื่อในเราหรือไม่?"
"ฉันทำ" สครูจกล่าวว่า "ผมต้อง แต่ทำไมวิญญาณเดินแผ่นดินและทำไมพวกเขามาหาฉัน "?
"มันเป็นสิ่งจำเป็นของทุกคน" ผีกลับ "จิตวิญญาณที่อยู่ภายในตัวเขาควรจะเดินไปในหมู่เพื่อนมนุษย์ของเขาและการเดินทางไกลและกว้าง; และถ้าจิตวิญญาณที่จะไปไม่ได้มาในชีวิตก็ถูกประณามที่จะทำหลังจากการตาย มันเป็นเรื่องที่ถึงวาระที่จะเดินผ่านโลกโอ้วิบัติแก่ข้าพเจ้าเป็นพยานในอนาคตและสิ่งที่มันไม่สามารถใช้ร่วม แต่อาจจะมีการใช้ร่วมกันบนโลกและหันไปสู่ความสุข! "
อีกครั้งปีศาจยกร้องและส่ายโซ่และบิดของมัน มือเงา.
"คุณจะล่ามโซ่" สครูจสั่นกล่าวว่า "บอกฉันทำไม?"
"ผมสวมใส่โซ่ผมปลอมในชีวิต" ตอบผี "ฉันทำมันเชื่อมโยงโดยการเชื่อมโยงและลานตามลาน; ผมคาดเอวไว้ในพินัยกรรมของตัวเองฟรีและจะของตัวเองฟรีผมสวมมัน เป็นรูปแบบของแปลกกับคุณ? "
สครูจสั่นมากขึ้น.
"หรือคุณจะรู้ว่า" ไล่ผี "น้ำหนักและความยาวของขดลวดที่แข็งแกร่งคุณหมีตัวเอง? มันเป็นเต็มรูปแบบเป็นหนักและตราบเท่าที่นี้เจ็ดคริสมาสต์ที่ผ่านมายั้วเยี้ย คุณได้ทำงานกับมันตั้งแต่ มันเป็นห่วงโซ่อุ้ย! "
สครูจชำเลืองมองเกี่ยวกับเขาอยู่บนพื้นในความคาดหวังในการหาตัวเองล้อมรอบไปด้วยห้าสิบหกสิบหรือไสวของสายเหล็ก. แต่เขาจะได้เห็นอะไร
"จาค็อบ" เขากล่าวว่า imploringly "จาค็อบมาร์เลย์เก่าบอกฉันมากขึ้น พูดความสะดวกสบายให้ฉันจาค็อบ! "
"ฉันไม่มีที่จะให้" ผีตอบ "มันมาจากภูมิภาคอื่น ๆ , Ebenezer Scrooge และถูกลำเลียงโดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงอื่น ๆ ชนิดอื่น ๆ ของผู้ชาย หรือผมสามารถบอกคุณสิ่งที่ฉันจะ น้อยมากมากขึ้นเป็นสิ่งที่ได้รับอนุญาตให้ฉัน ฉันไม่สามารถพักผ่อนได้ผมไม่สามารถอยู่ฉันไม่สามารถอิทธิพลใดก็ได้ จิตวิญญาณของฉันไม่เคยเดินเกินของเรานับ-บ้านฉันทำเครื่องหมาย -in ชีวิตจิตวิญญาณของฉันไม่เคย roved เกินขีด จำกัด ที่แคบของหลุมเงินของเราที่เปลี่ยนแปลง! และการเดินทางที่เหนื่อยล้านอนก่อนที่จะฉัน! "
มันเป็นนิสัยกับสครูจเมื่อใดก็ตามที่เขาได้กลายเป็นความคิดที่จะนำมือของเขาในกระเป๋ากางเกงของเขา ขบคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ผีได้กล่าวว่าเขาทำเช่นนั้นในขณะนี้ แต่โดยไม่ต้องยกขึ้นดวงตาของเขาหรือการปิดหัวเข่าของเขา.
"คุณจะต้องได้รับช้ามากเกี่ยวกับมันจาค็อบ" สครูจสังเกตในลักษณะธุรกิจเช่นแม้ว่า ด้วยความนอบน้อมและเคารพ.
"ช้า!" ผีซ้ำ.
"เจ็ดปีตาย" รำพึงสครูจ "และการเดินทางตลอดเวลา!"
"ตลอดเวลา" ผีกล่าวว่า "ส่วนที่เหลือไม่มีความสงบไม่มี ทรมานต่อเนื่องของความสำนึกผิด. "
"คุณเดินทางได้อย่างรวดเร็ว?" กล่าวว่าสครูจ.
"ในปีกของลม" ตอบผี.
"คุณอาจจะได้มากกว่าปริมาณที่ดีของพื้นดินในรอบเจ็ดปี" สครูจ. กล่าวว่า
ผี เมื่อได้ยินเช่นนี้การตั้งค่าเสียงร้องอื่นและ clanked ห่วงโซ่ดังนั้นน่ากลัวในความเงียบตายของคืนที่วอร์ดจะได้รับการพิสูจน์ในฟ้องมันสำหรับความรำคาญ.
"โอ้! เชลยที่ถูกผูกไว้และดับเบิลรีด "ร้องไห้ผี" ไม่ทราบว่าอายุของแรงงานไม่หยุดหย่อนโดยสิ่งมีชีวิตที่เป็นอมตะสำหรับโลกนี้จะต้องผ่านการเป็นนิรันดร์ก่อนที่ดีของการที่มันเป็นที่ประทับใจคือทั้งหมดที่ได้รับการพัฒนา จะไม่ทราบว่าวิญญาณใดกรุณาคริสเตียนทำงานในวงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสิ่งที่มันอาจจะจะพบว่าชีวิตมนุษย์มันสั้นเกินไปสำหรับวิธีกว้างใหญ่ของประโยชน์ ไม่ได้ที่จะรู้ว่าพื้นที่ของความเสียใจที่ไม่สามารถชดใช้ให้โอกาสหนึ่งของชีวิตในทางที่ผิด! แต่นั้นคือฉัน! Oh! นั้นคือฉัน! "
"แต่คุณมักจะเป็นคนที่ดีของธุรกิจ, จาค็อบ" สะดุดสครูจซึ่งตอนนี้เริ่มที่จะใช้นี้กับตัวเอง.
"ธุรกิจ" ร้องไห้ผีบิดมือของมันอีกครั้ง "มนุษย์เป็นธุรกิจของฉัน สวัสดิการที่พบบ่อยเป็นธุรกิจของฉัน; การกุศลเมตตาความอดทนและความเมตตากรุณาเป็นทุกธุรกิจของฉัน การติดต่อการค้าของฉันมี แต่ลดลงของน้ำในมหาสมุทรที่ครอบคลุมธุรกิจของฉัน! "
มันจัดขึ้นในห่วงโซ่ที่ความยาวของแขนเช่นถ้าที่เป็นสาเหตุของความเศร้าโศกทั้งหมดไม่เป็นประโยชน์ของตนและโยนมันหนักบนพื้นดินอีกครั้ง
"ในช่วงเวลาของปีกลิ้งนี้" ปีศาจกล่าวว่า "ผมต้องทนทุกข์ทรมานมากที่สุด ทำไมฉันไม่เดินผ่านฝูงชนของเพื่อนมนุษย์ด้วยตาของฉันหันไปและไม่เคยยกให้พวกเขามีความสุขที่สตาร์ซึ่งนำคนฉลาดที่จะพำนักดี! อยู่ที่นั่นไม่มีบ้านยากจนที่แสงของมันจะได้ดำเนินการฉัน! "
สครูจอนาถใจเป็นอย่างมากที่จะได้ยินเสียงที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นในอัตรานี้และเริ่มที่จะสั่นสะเทือนเหลือเกิน.
"ฟังฉัน!" ร้องผี "ทุกครั้งที่ฉันเกือบจะหายไป."
"ฉันจะ" สครูจกล่าวว่า "แต่ไม่ได้เป็นเรื่องยากเมื่อฉัน! อย่าดอกไม้, จาค็อบ! อธิษฐาน! "
"วิธีการก็คือว่าผมปรากฏก่อนที่คุณในรูปทรงที่คุณสามารถเห็นฉันอาจจะไม่บอก ผมได้นั่งมองไม่เห็นข้างคุณจำนวนมากและหลายวัน. "
มันไม่ได้เป็นความคิดที่น่าพอใจ สครูจสั่นและเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขา.
"นั่นคือไม่ได้มีส่วนแสงของบาปของฉัน" ไล่ผี "ฉันอยู่ที่นี่เพื่อคืนจะเตือนคุณว่าคุณยังมีโอกาสและความหวังของการหลบหนีชะตากรรมของฉัน โอกาสและความหวังของการจัดหาของฉัน Ebenezer. "
"คุณมักจะเป็นเพื่อนที่ดีกับผมว่า" สครูจกล่าวว่า "Thank'ee!"
"คุณจะถูกผีสิง" กลับผี "โดยสามสปิริต."
สีหน้าของสครูจลดลงเกือบต่ำเป็นผีได้ทำ.
"นั่นคือโอกาสและหวังว่าคุณกล่าวถึงจาค็อบ?" เขาเรียกร้อง ในเสียงที่ไม่เที่ยง.
"มันเป็น."
"ฉันฉันคิดว่าฉันต้องการ แต่ไม่" กล่าวว่าสครูจ.
"โดยการเข้าชมของพวกเขากล่าวว่า" ผี "คุณไม่สามารถหวังว่าจะหลีกเลี่ยงเส้นทางที่ฉันเหยียบ คาดว่าเป็นครั้งแรกที่ไปวันรุ่งขึ้นเมื่อโทลเวย์ระฆังหนึ่ง. "
"ฉันไม่สามารถใช้ 'em ทั้งหมดในครั้งเดียวและมีความมันมากกว่าจาค็อบ" พูดเป็นนัยสครูจ.
"คาดที่สองในคืนถัดไปในเวลาเดียวกัน ที่สามเมื่อคืนถัดไปเมื่อจังหวะสุดท้ายของสิบสองได้หยุดการสั่นสะเทือน มองไปเห็นเราอีกเลย และมองว่าเพื่อประโยชน์ของคุณเองคุณจำสิ่งที่ได้ผ่านระหว่างเรา! "
เมื่อมันได้กล่าวว่าคำเหล่านี้น่ากลัวเอาเสื้อคลุมของตนจากตารางและผูกไว้รอบหัวของมันเป็นมาก่อน สครูจรู้ว่าเรื่องนี้โดยเสียงสมาร์ทฟันที่ทำเมื่อขากรรไกรถูกนำมารวมกันโดยผ้าพันแผล เขากล้าที่จะยกระดับสายตาของเขาอีกครั้งและพบ supernatur ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หน้าเหมือนกันมากเหมือนกัน มาร์ลีย์ในการรำลึกของเขา ปกติเสื้อ , กางเกงและรองเท้า ; พู่บนหลังอัศจรรย์เหมือนหางเปีย และกระโปรงเสื้อของเขา และผมบนศีรษะของเขา โซ่ที่เขาวาดมันไว้ประมาณกลางของเขา มันเป็นแผลยาว และเขาชอบหาง มันทำให้ ( สำหรับคนขี้เหนียวสังเกตอย่างใกล้ชิด ) ของกล่องเงินสด , กุญแจ , กุญแจ , บัญชีแยกประเภท โฉนดและกระเป๋าหนักกระทำในเหล็ก ร่างของเขาถูก โปร่งใส เพื่อให้คนขี่เหนียว สังเกต เขา และมองผ่านเสื้อของเขา ได้เห็นสองปุ่มบนเสื้อของเขาไว้
คนขี้เหนียวมักจะได้ยินว่ามาร์ลีย์ไม่ระทม แต่เขาไม่เคยเชื่อจนกระทั่งเดี๋ยวนี้
ไม่ หรือเขาเชื่อว่า แม้ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะดูผีผ่านและผ่านและเห็นมันยืนอยู่ต่อหน้าเขาแต่เขารู้สึกว่าอิทธิพลของหนาวตายเย็นตา และทำเครื่องหมายพื้นผิวของพับ kerchief ผูกเรื่องหัวและคาง , เสื้อคลุมที่เขาไม่ได้สังเกตมาก่อน เขาก็ยังไม่เชื่อ และต่อสู้กับความรู้สึกของเขา .
" แล้วตอนนี้ ! " สครูจกัดกร่อนและเย็นชาเช่นเคย " คุณต้องการอะไรจากผม ? "
" มาก ! - มาร์ลีย์เป็นเสียง , ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน .
" นายเป็นใคร ? "
" ถามฉันว่าฉันเป็นใคร "
" งั้นคุณเป็นใคร " สครูจ เพิ่มเสียงของเขา " คุณเฉพาะ สำหรับสี . " เขาจะบอกว่า " เงา " แต่แทนที่นี้ เหมาะสมกว่า .
" ในชีวิตฉันคือคู่หูของคุณ เจคอบ มาร์ลีย์ "
" คุณสามารถคุณสามารถนั่ง ? " ถามคนขี้เหนียว มองอย่างสงสัยที่เขา .
" ฉันทำได้ "
" ทำแล้ว "
สครูจถามคำถามเพราะเค้าไม่รู้ว่าเป็นผีเพื่อความโปร่งใส อาจพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่จะใช้เป็นเก้าอี้ และรู้สึกว่า ในเหตุการณ์ของการเป็นไปไม่ได้ มันอาจเกี่ยวข้องกับความจำเป็นของคำอธิบายที่น่าอาย แต่ผีนั่งลงในด้านตรงข้ามของเตาผิงเป็นถ้าเขาได้ใช้มัน .
" คุณไม่เชื่อผม " สังเกตผี .
" ฉันไม่ " สครูจ .
" หลักฐานอะไรที่คุณมี ในความเป็นจริงของฉันที่เหนือกว่าความรู้สึกของคุณ ? "
" ไม่รู้ " สครูจ .
" ทำไมคุณถึงสงสัยความรู้สึกของคุณ ? "
" เพราะ " สครูจ " สิ่งที่มีผลกระทบต่อพวกเขา ความผิดปกติเล็กน้อยของกระเพาะอาหารทำให้พวกเขาโกง คุณอาจเป็นบิต undigested เนื้อวัว , Blot ของมัสตาร์ด , เศษขนมปังชีส ส่วนของฝรั่ง ซึ่งไม่ได้ปรุงให้สุก .มีน้ำเกรวี่มากกว่าหลุมฝังศพคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็น ! "
สครูจไม่มากในนิสัยของเรื่องตลก หรือ เขารู้สึกยังไง ในใจของเขา ด้วยวิธีการใด ๆและตลกขบขัน . ความจริงก็คือว่าเขาพยายามที่จะเป็นสมาร์ทเป็นวิธีของสมาธิความสนใจของเขาเอง และการรักษาลง ความหวาดกลัวของเขา เสียงของ Spectre รบกวนไขกระดูกในกระดูกของเขา .
นั่งจ้องบรรดาคงเคลือบตา ในความเงียบสักครู่ จะเล่น สครูจรู้สึก Deuce มากกับเขา มีบางสิ่งน่ากลัวเกินไปในสางได้ให้ไว้กับบรรยากาศนรกของตัวเอง สครูจไม่อาจรู้สึกได้เอง แต่นี้คือชัดเจนกรณี แม้ผีนั่งกริบนิ่งของผมและกระโปรงพู่ยังตื่นเต้นตามด้วยไอร้อนจากเตาอบ .
" คุณเห็นนี้ไม้จิ้มฟัน ? " สครูจกลับอย่างรวดเร็วเพื่อค่าใช้จ่ายเหตุผลแค่มอบหมาย และปรารถนา แต่มันก็แค่แปปเดียวเท่านั้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของวิสัยทัศน์โขดหินจ้องมองจากตัวเอง .
" ฉัน " ตอบผี .
" คุณไม่ได้มองหามัน กล่าวว่า สครูจ .
" แต่ฉัน เห็น " ผี " แต่ "
" อืม !" กลับสครูจ " ผมได้แต่กลืน และสำหรับส่วนที่เหลือของวันของฉันถูกข่มเหงโดยกองทัพของปีศาจทั้งหมดที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง ไร้สาระ ฉันบอกคุณแล้ว ! ไร้สาระ ! "
ที่วิญญาณยกร้องน่าสะพรึงกลัว และเขย่าห่วงโซ่ของมันด้วยเช่นหดหู่น่ากลัวและเสียงที่สครูจจัดขึ้นในแน่นเก้าอี้ของเขา เพื่อปกป้องตัวเองจากการล้มในการเป็นลม แต่วิธีการมากเป็นหนังสยองขวัญของเขาเมื่อผีถอดผ้าพันแผลรอบหัวของมัน ถ้ามันอบอุ่นเกินไปสวมข้างใน ขากรรไกรล่างของหล่นลงบนอกของมัน
คนขี้เหนียวตกลงบนเข่าของเขา และกุมมือก่อนที่ใบหน้าของเขา .
" เมตตา " เขากล่าวว่า " ผีที่น่ากลัว ทำไมคุณถึงปัญหาผม "
" ชายของโลก ! ' ผี " คุณจะเชื่อผมหรือไม่ ? "
" ฉันกล่าวว่า " คนขี่เหนียว " ฉันต้องแต่ทำไมผีเดินดิน และทำไมพวกเขาถึงมาหาฉันล่ะ ? "
" มันเป็นสิ่งจำเป็นของมนุษย์ทุกคน " ผีกลับมา " ว่า ภายในจิตวิญญาณเขาควรเดินในต่างประเทศของ fellowmen ของเขา และเดินทางกว้างและไกล และถ้าวิญญาณจะไม่กลับเข้ามาในชีวิต มันคือการลงโทษที่จะทำหลังจากความตาย มันมีเกณฑ์เดินทางผ่านโลก อ้อ วิบัติแก่ข้าพเจ้า - พยานอะไรก็แบ่งปันแต่อาจจะได้ใช้ร่วมกันบนโลกและกลายเป็นความสุข ! "
อีกสางยกร้องและสั่นของโซ่และบีบมือของเงา .
" คุณ fettered " สครูจสั่น " บอกชั้นทำไม ? "
" ฉันใส่โซ่ฉันปลอมในชีวิต " ตอบผี " ฉันทำมันเชื่อมโยง โดยการเชื่อมโยงและสนาม โดยสนาม ; เราคาดเอวมันบนของฉันเองและใจของฉันฉันใส่มันเป็นรูปแบบแปลกๆเหรอ ? " สครูจสั่นสะท้านมากขึ้น
.
" หรือคุณจะรู้ว่า " ไล่ตามผี " น้ำหนักและความยาวของขดลวดที่แข็งแกร่งคุณหมีตัวเอง ? มันเป็นเต็มรูปแบบเป็นหนักและนานเท่าที่นี้ อีฟส์เจ็ดวันคริสต์มาสที่ผ่านมา คุณต้องทำงานนั้น ตั้งแต่ มันเป็นโซ่เทอะทะ ! "
สครูจมองเขาอยู่ที่พื้นในความคาดหมายของการค้นหาตัวเองล้อมรอบด้วยห้าสิบหรือหกสิบฟาทอม สายเหล็ก แต่เขามองไม่เห็นอะไรเลย .
" เจคอบ " เขากล่าว imploringly . " แก่ยาโคบมาร์ลีย์ บอกฉันอีก พูดปลอบใจฉัน เจคอบ "
" ผมไม่มีที่จะให้ " ผีตอบ " มันมาจากภูมิภาคอื่น ๆ Ebenezer สครูจ , และถ่ายทอดโดยรัฐมนตรีอื่น ๆชนิดอื่น ๆของผู้ชายและฉันสามารถบอกคุณได้สิ่งที่ฉันต้องการ มากหน่อยก็อนุญาตให้ฉัน ผมไม่ไป ผมจะอยู่ที่นี่ ผมไม่สามารถอยู่ได้ทุกที่ วิญญาณของฉันไม่เคยเดินเกินของเรานับบ้านมาร์คฉัน - ในชีวิตจิตวิญญาณไม่เคย roved เกินขอบเขตแคบของเงินของเราเปลี่ยนรู และการเดินทางที่อ่อนล้า นอนก่อนนะ "
มันเป็นนิสัยกับสครูจ เมื่อใดก็ตามที่เขาเป็นประชาชนใส่มือของเขาในกระเป๋ากางเกงของเขา ขบคิดในสิ่งที่ผีได้บอกว่าเขาทำแล้ว แต่ไม่ยกขึ้นดวงตาของเขา หรือจะปิดเข่าของเขา .
" คุณต้องได้รับช้ามากเกี่ยวกับมัน เจคอบ " สครูจสังเกตเห็นในธุรกิจเหมือนกัน แต่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนและความเคารพ .
" ช้า ! " ผีซ้ำ .
" เจ็ดปีตายแล้ว " รำพึงสกรูจ " และเดินทางตลอดเวลา "
" ตลอดเวลา " กล่าวว่า ผี " ไม่ไป ไม่สงบ ทรมานไม่หยุดหย่อนของความสำนึกผิด "
" คุณเดินทางได้เร็ว " สครูจ .
" บนปีกของลม ' ผี .
" คุณอาจต้องมากกว่าดี ปริมาณของดินใน 7 ปี กล่าวว่า " สครูจ .
ผีที่ได้ยินนี้ ตั้งค่าร้องไห้อีก และ clanked ห่วงโซ่ของมันดังนั้น hideously ในความเงียบที่ตายของคืน ,