“...Strictly speaking, the Sanae th

“...Strictly speaking, the Sanae that we know is not just a normal ghost. In fact, it would be more accurate to say that the Sanae sleeping in this bed has unconsciously created an artificial ghost”

Having finished her explanation, Kiriha stopped speaking and pointed to the wall of the sickroom.

“That's why, despite Sanae being a ghost, she could freely change her clothes. Of course the clothes she has are limited...”

A large amount of clothes were hung up on the sickroom wall. And a majority of them were familiar to Koutarou and the others. They were all clothes that the ghost Sanae had worn.

“Ah...”

While she looked at the clothes, Sanae could hear the voice of her other self.

When I get better I'm going to wear them... that's why I have to hang in there...

It was the voice of the girl sleeping on the bed. She would look at the clothes lined up at the wall everyday while thinking that. That's why the ghost Sanae had worn them. Just like she had wished, a healthy Sanae was wearing them.

“Y-You're kidding... that can't...”

Sanae was very shaken up.

Up until now Sanae, had been doubtful, but she could feel that Kiriha was speaking the truth when she looked at the clothes on the wall. That the girl sleeping in front of her was her other self.

“Sanae...”

Kiriha opened her eyes in astonishment and looked at Sanae sympathetically. The same was true for the others as well. It was obvious that Sanae was shocked. But nobody had a way to ease that shock. If they tried to haphazardly cheer her up, it would only end up hurting her even more. All they could do was watch her, and that frustrated them more than anything.

“That's not possible! Because, because, Koutarou!”

Sanae flew towards Koutarou and pleaded in a loud voice with large tears in her eyes.

“If Kiriha is right, then that would mean that Papa and Mama wouldn't come back to me, right!?”

That was the biggest shock to Sanae. Compared to that, the problem of why she was in room 106 to begin with was a small one.

“It's a lie, right Koutarou!?”

“That's...”

“Please, just say it's a lie! Please!”

Sanae already knew that was the truth. But even then, she couldn't accept it. Even if they hadn't intended to, Sanae just couldn't accept that her parents had effectively abandoned her and that they wouldn't come back.

It was a major problem that made Sanae question her own existence.

Admitting that her parents wouldn't come back would be the same as admitting that everyone up until now had been for nothing. And that was something that Sanae just couldn't do.

“Waaaaaaah, Uaaaaaaaaaah! No, I don't want this! I don't want to be alone! I don't want to, Koutarou! Waaaaaaaaaaaaah!!”

While shedding large tears, Sanae jumped at Koutarou. She cried out loudly while wrapping her arms around his neck. Having found out that she was all alone, the only one she could now rely on was Koutarou.

“Sanae... why do you think you're alone?”

“Because, because!! Uhh, uaaaah, because! Papa and Mama, Papa and Mama won't–!!”

Sanae tried her best to convey her feelings, but she couldn't put them into words.

“Your parents admitted your other self to a hospital. They want you to be healthy. Doesn't that mean that they want you to come back?”

Sanae's parents wanted Sanae to regain what she had lost, and that's why they admitted her to the hospital. That's why they hadn't abandoned Sanae.

“Uuuhhh, but, but, I-I, waited and waited there, for, for, so many years, and that was all for, nothing, waaaaaaaahh!!”

However that was a very rational way of thinking, so Sanae, who had spent several years alone, couldn't emotionally accept it. She continued crying without any outlet for her feelings.

“Hey, Sanae”

Koutarou gently embraced the crying Sanae.

“A long time has passed since you, me and everyone met, but...”

”Uuhh, Koutarou, Koutarou!”

Sanae desperately held onto Koutarou. It was like she tried to replace the warmth she had lost with his.

“Was it really that boring? Was meeting us all for nothing?”

“Ah...”

In that moment, Sanae stopped moving. Her crying gradually turned more silent. And instead she hugged Koutarou even tighter.

“Sanae-chan, you are my precious friend! You are definitely not alone!”

Yurika declared with a smile. Sanae was her friend. If she wasn't, Yurika probably wouldn't have broken the law and used magic for personal reasons in order to save Sanae.

“That's right, Sanae. At the very least, I have matured after meeting you. And if you call that for nothing, I will be sad. The only goal of mountaineering isn't just to stand at the top, right?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

" ... พูดอย่างเคร่งครัดที่เสถียรที่เรารู้ไม่ได้เป็นเพียงผีปกติ ในความเป็นจริงมันจะถูกต้องมากขึ้นที่จะบอกว่าเสถียรนอนหลับอยู่บนเตียงนี้ได้สร้างโดยไม่รู้ตัวผีเทียม " เมื่อจบคำอธิบายของเธอ Kiriha หยุดพูดและชี้ไปที่ผนังของ sickroom ได้. " นั่นเป็นเหตุผลที่แม้จะมีความเสถียรเป็นผี เธอได้อย่างอิสระสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ แน่นอนเสื้อผ้าที่เธอได้มีจำนวน จำกัด ... " จำนวนมากของเสื้อผ้าที่ถูกแขวนบนผนัง sickroom และส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นที่คุ้นเคยกับ Koutarou และคนอื่น ๆ พวกเขาเป็นเสื้อผ้าทั้งหมดที่ผีเสถียรได้สวมใส่. "อา ... " ในขณะที่เธอมองไปที่เสื้อผ้าเสถียรสามารถได้ยินเสียงของตัวเองอื่น ๆ ของเธอ. เมื่อฉันได้รับที่ดีกว่าฉันจะสวมใส่พวกเขา ... ที่ว่าทำไม ฉันต้องแขวนในที่นั่น ... มันเป็นเสียงของหญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียง เธอจะมองไปที่เสื้อผ้าเรียงรายขึ้นที่ผนังในชีวิตประจำวันในขณะที่คิดว่า นั่นเป็นเหตุผลที่ผีเสถียรได้สวมใส่พวกเขา เช่นเดียวกับที่เธอเคยอยากมีสุขภาพดีเสถียรได้รับการสวมใส่พวกเขา. "Y-ที่คุณกำลังล้อเล่น ... ที่ไม่ ... " เสถียรสั่นมากขึ้น. จนถึงขณะนี้เสถียรได้รับหนี้สงสัยจะสูญ แต่เธอจะรู้สึก ที่ Kiriha กำลังพูดความจริงเมื่อเธอมองไปที่เสื้อผ้าบนผนัง ว่าผู้หญิงคนนั้นนอนหลับอยู่ในด้านหน้าของเธอเป็นของเธอด้วยตนเองอื่น ๆ . "เสถียร ... " Kiriha เปิดตาของเธอด้วยความประหลาดใจและมองไปที่เสถียรเห็นใจ เดียวกันเป็นจริงสำหรับคนอื่น ๆ ได้เป็นอย่างดี มันเป็นที่ชัดเจนว่าเสถียรก็ต้องตกใจ แต่ไม่มีใครมีวิธีเพื่อความสะดวกในช็อตว่า หากพวกเขาพยายามที่จะส่งเดชเป็นกำลังใจให้เธอขึ้นก็จะจบลงด้วยการทำร้ายของเธอมากยิ่งขึ้น ทั้งหมดที่พวกเขาทำได้ก็คือดูเธอและที่ผิดหวังพวกเขามากขึ้นกว่าสิ่งใด. "นั่นเป็นไปไม่ได้! เพราะเพราะ Koutarou! " เสถียรบินต่อ Koutarou และอ้อนวอนในเสียงที่ดังขนาดใหญ่ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ. " ถ้า Kiriha ที่เหมาะสมแล้วที่จะหมายถึงว่าพ่อและแม่จะไม่กลับมาหาฉันขวา !? " นั่นเป็นช็อตที่ใหญ่ที่สุดที่เสถียร เมื่อเทียบกับปัญหาของเหตุผลที่เธออยู่ในห้อง 106 จะเริ่มต้นด้วยเป็นหนึ่งขนาดเล็ก. "มันเป็นเรื่องโกหกขวา Koutarou !?" "นั่นคือ ... " "โปรดเพียงแค่บอกว่ามันเป็นเรื่องโกหก! โปรด! " เสถียรรู้แล้วว่าเป็นความจริง แต่ถึงอย่างนั้นเธอไม่สามารถยอมรับได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีเจตนาที่จะเสถียรก็ไม่สามารถที่จะยอมรับว่าพ่อแม่ของเธอได้อย่างมีประสิทธิภาพถูกทอดทิ้งเธอและว่าพวกเขาจะไม่กลับมา. มันเป็นปัญหาสำคัญที่ทำให้เสถียรคำถามการดำรงอยู่ของเธอเอง. ยอมรับว่าพ่อแม่ของเธอ wouldn ' T กลับมาจะเป็นเช่นเดียวกับทุกคนยอมรับว่าจนถึงขณะนี้ได้รับอะไร และนั่นก็คือสิ่งที่เสถียรก็ไม่สามารถทำ. "Waaaaaaah, Uaaaaaaaaaah! ไม่ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้! ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่คนเดียว! ฉันไม่ต้องการที่จะ Koutarou! Waaaaaaaaaaaaah !! " ในขณะที่การส่องน้ำตาขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นที่เสถียร Koutarou เธอร้องออกมาเสียงดังในขณะที่การตัดแขนของเธอรอบคอของเขา หลังจากพบว่าเธอเป็นคนเดียวคนเดียวที่ตอนนี้เธอสามารถพึ่งพาเป็น Koutarou. "เสถียร ... ทำไมคุณคิดว่าคุณอยู่คนเดียว?" "เพราะเพราะ !! เอ่อ, uaaaah เพราะ! พ่อและแม่พ่อและแม่ won't- !! " เสถียรพยายามที่ดีที่สุดของเธอในการถ่ายทอดความรู้สึกของเธอ แต่เธอไม่สามารถนำพวกเขามาเป็นคำพูด. " พ่อแม่ของคุณเข้ารับการรักษาตัวเองอื่น ๆ ของคุณไปที่โรงพยาบาล พวกเขาต้องการให้คุณมีสุขภาพที่ดี ไม่ว่าหมายความว่าพวกเขาต้องการให้คุณกลับมา? " พ่อแม่เสถียรเสถียรอยากจะฟื้นสิ่งที่เธอได้หายไปและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาเข้ารับการรักษาของเธอไปโรงพยาบาล นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่เคยทอดทิ้งเสถียร. "Uuuhhh แต่ แต่ครั้งที่สองรอและรอที่นั่นสำหรับสำหรับดังนั้นหลายปีที่ผ่านมาและนั่นคือทั้งหมดไม่มีอะไร waaaaaaaahh !!" แต่ที่เป็นวิธีที่มีเหตุผลมาก ของการคิดเพื่อให้เสถียรที่ได้ใช้เวลาหลายปีที่ผ่านมาเพียงอย่างเดียวไม่สามารถยอมรับได้อารมณ์ เธอยังคงร้องไห้โดยไม่ต้องเต้าเสียบใด ๆ สำหรับความรู้สึกของเธอ. "เฮ้เสถียร" Koutarou เบา ๆ กอดร้องไห้เสถียร. "เป็นเวลานานที่ผ่านมาตั้งแต่คุณฉันและทุกคนพบ แต่ ... " "Uuhh, Koutarou, Koutarou!" เสถียร หมดจับ Koutarou มันเป็นเหมือนเธอพยายามที่จะเปลี่ยนความอบอุ่นที่เธอได้หายไปกับเขา. "มันน่าเบื่อจริงๆที่? คือการประชุมพวกเราทุกคนเพื่ออะไร? " " อ่า ... " ในขณะที่เสถียรหยุดเคลื่อนไหว เธอร้องไห้ค่อยๆหันเงียบมากขึ้น และแทนที่จะเธอกอด Koutarou แนบแน่นยิ่งขึ้น. "เสถียรจังคุณเป็นเพื่อนที่มีค่าของฉัน! คุณไม่โดดเดี่ยวแน่นอน! " Yurika ประกาศด้วยรอยยิ้ม เสถียรเป็นเพื่อนของเธอ ถ้าเธอไม่ได้ Yurika อาจจะไม่ได้หักกฎหมายและใช้เวทมนตร์ด้วยเหตุผลส่วนตัวเพื่อที่จะประหยัดเสถียร. "ที่เหมาะสมเสถียร อย่างน้อยที่สุดผมได้ครบกำหนดหลังจากการประชุมคุณ และถ้าคุณเรียกว่าไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องเสียใจ เป้าหมายเดียวของการปีนเขาไม่ได้เป็นเพียงที่จะยืนอยู่ที่ด้านบนขวา? "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" . . . . . . . การพูดอย่างเคร่งครัด , ซานาเอะที่เรารู้ ไม่ใช่แค่ปกติผี ในความเป็นจริงมันอาจจะถูกต้องมากขึ้นที่จะกล่าวว่า ซานาเอะ นอนบนเตียงนี้มีผีเทียม " ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเสร็จแล้วให้คำอธิบายของเธอ kiriha หยุดพูดและชี้ไปยังผนังของไทกริส ." นั่นคือเหตุผลที่แม้จะมีซานาเอะเป็นผี เธอสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ แน่นอน เสื้อผ้าที่เธอได้มีจำกัด . . . . . . . "จำนวนมากของเสื้อผ้าที่ถูกแขวนขึ้นบนไทกริส ผนัง และส่วนใหญ่ของพวกเขาคุ้นเคยกับ โคทาโร่ และคนอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดเสื้อผ้าที่ผีซานาเอะก็ขาดแล้ว" อ่า . . . . . . . "ในขณะที่เธอมองไปที่เสื้อผ้า ซานาเอะจะได้ยินเสียงของตนเองอื่น ๆของเธอเมื่อฉันได้รับที่ดีกว่า ผมจะใส่มัน . . . . . . . นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องอดทนไว้ . . . . . . .มันเป็นเสียงของหญิงสาวที่หลับอยู่บนเตียง เธอมองไปที่เสื้อผ้าเรียงรายขึ้นที่ผนังทุกวันในขณะที่คิดนั้น ว่าทำไมผีซานาเอะใส่พวกเขา เหมือนที่เธอต้องการ สุขภาพ ซานาเอะ ใส่นะ" คุณ . . . ล้อเล่น . . . . . . . ที่ไม่สามารถ . . . . . . "ซานาเอะก็หวั่นไหว .จนถึงตอนนี้ ซานาเอะได้สงสัย แต่เธออาจจะรู้สึกว่า kiriha พูดความจริง เมื่อเธอมองไปที่เสื้อผ้าบนผนัง ที่ผู้หญิงนอนในด้านหน้าของเธอคือตนเองอื่น ๆของเธอ" ซานาเอะจัง . . . . . . . "kiriha เบิกตาด้วยความประหลาดใจ แล้วมองซานาเอะ sympathetically . เดียวกันเป็นจริงสำหรับคนอื่นด้วยเช่นกัน มันชัดเจนว่าซานาเอะจังตกใจ แต่ไม่มีใครมีวิธีการง่ายที่ช็อก ถ้าพวกเขาพยายามจะมั่วซั่วเป็นกำลังใจให้เธอ มันมีแต่จะทำร้ายเธอมากขึ้น ทั้งหมดที่พวกเขาทำคือมองเธอ และผิดหวัง พวกเขามากกว่าอะไรทั้งนั้น" เป็นไปไม่ได้ ! เพราะ , เพราะว่า , โคทาโร่ "ซานาเอะบินต่อ โคทาโร่และวิงวอนในเสียงดังพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเธอ" ถ้า kiriha ถูก งั้นก็หมายความว่า พ่อและแม่จะไม่กลับมาหาฉันนะ ? "มันเป็นช็อตใหญ่ให้ซานาเอะ เมื่อเทียบกับที่ของปัญหาว่าทำไม เธอถึงห้อง 106 ต้นยังเล็ก" มันเป็นเรื่องโกหกใช่ไหม โคทาโร่ ? "" นั่นมัน . . . . . . . . "" ได้โปรด แค่พูดมันเป็นเรื่องโกหก ! ได้โปรด ! "ซานาเอะก็รู้อยู่แล้วว่า มันคือความจริง แต่ถึงอย่างนั้น เธอยอมรับไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ซานาเอะแค่ยอมรับไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเธอได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทอดทิ้งเธอและว่าพวกเขาจะไม่กลับมามันเป็นปัญหาที่ทำให้ซานาเอะคำถามตัวตนของเธอเองยอมรับว่าพ่อแม่เธอคงไม่กลับมา จะเหมือนกับว่าทุกคนจนถึงตอนนี้ได้เปล่า และนั่นคือสิ่งที่ซานาเอะก็ไม่สามารถทำ" waaaaaaah uaaaaaaaaaah , ! ไม่ ผมไม่อยากได้ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันไม่ต้องการ โคทาโร่ waaaaaaaaaaaaah ! ! "ในขณะที่น้ำตาขนาดใหญ่ ซานาเอะกระโดดใส่ โคทาโร่ . เธอร้องออกมาเสียงดังในขณะที่ห่อแขนของเธอรอบคอของเขา มีพบว่า เธอ คนเดียว คนเดียวที่เธอสามารถอยู่อาศัยได้ โคทาโร่ ." ซานาเอะจัง . . . . . . . ทำไมคุณคิดว่าคุณเป็นคนเดียว "" ก็เพราะ ! ! เอ่อ . . . uaaaah เพราะ ! พ่อ แม่ พ่อ และ แม่ไม่จำกัด ! ! "ซานาเอะพยายามที่จะถ่ายทอดความรู้สึกของเธอ แต่เธอไม่สามารถใส่ลงไปในคำพูด" พ่อแม่ยอมรับตนเองอื่น ๆของโรงพยาบาล พวกเขาต้องการให้คุณมีสุขภาพดี ไม่ได้หมายความว่า พวกเขาต้องการให้คุณกลับมา "พ่อแม่ซานาเอะต้องการซานาเอะอีกว่าเธอได้หายไป และนั่นทำให้พวกเขายอมรับเธอที่โรงพยาบาล นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่ทิ้งซานาเอะ" uuuhhh แต่ แต่ ผม รอ และ รอ มี สำหรับหลายปี และนั่นคือทั้งหมด ไม่มีอะไร waaaaaaaahh ! ! "อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพียงวิธีการคิด ดังนั้น ซานาเอะ ที่ได้ใช้เวลาหลายปีเพียงอย่างเดียว ไม่ได้อารมณ์ ยอมรับมัน เธอยังคงร้องไห้โดยไม่มีเต้าเสียบสำหรับความรู้สึกของเธอ" เฮ้ ซานาเอะ "โคทาโร่เบาๆกอดร้องไห้ ซานาเอะ" เวลาผ่านไปแสนนาน ตั้งแต่ คุณ ผม และทุกคนที่ได้เจอกัน แต่ . . . . . . . "" โคทาโร่ uuhh , , โคทาโร่ "ซานาเอะพยายามรั้ง โคทาโร่ . มันเหมือนเธอพยายามจะแทนที่ความอบอุ่นที่เธอต้องสูญเสียไปกับเขา" ก็มันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ เจอเราทั้งหมดเลย ? "" อ่า . . . . . . . "ในขณะนั้น ซานาเอะหยุดเคลื่อนที่ เธอร้องไห้ก็ค่อยๆ กลายเป็นเงียบมากขึ้น แต่เธอกอด โคทาโร่เลยสัด" ซานาเอะจัง คุณเพื่อนที่รักของฉัน คุณจะไม่โดดเดี่ยว "ยูริกะกล่าวด้วยรอยยิ้ม ซานาเอะเป็นเพื่อนของเธอ ถ้าเธอไม่ใช่ ยูริกะ อาจจะไม่ทำผิดกฎหมายและใช้เวทมนตร์เพื่อเหตุผลส่วนตัวในการบันทึกซานาเอะ" ใช่แล้ว ซานาเอะ อย่างน้อยที่สุด ฉันโตขึ้นหลังจากได้เจอเธอ และถ้าคุณเรียกมันว่าอะไร พ่อจะเสียใจ เป้าหมายเดียวของเขาไม่ใช่แค่ยืนที่ด้านบนขวา "