LeWitt's refined vocabulary of visu

LeWitt's refined vocabulary of visual art consisted of lines, basic colors and simplified shapes. He applied them according to formulae of his own invention, which hinted at mathematical equations and architectural specifications, but were neither predictable nor necessarily logical. For LeWitt, the directions for producing a work of art became the work itself; a work was no longer required to have an actual material presence in order to be considered art.


LeWitt's conceptual pieces often did take on at least basic material form, although not necessarily at his own hands. In the spirit of the medieval workshop in which the master conceives of a work and apprentices carry out his instructions based on preliminary drawings, LeWitt would provide an assistant or a group of assistants with directions for producing a work of art. Instructions for these works, whether large-scale wall drawings or outdoor sculptures, were deliberately vague so that the end result was not completely controlled by the artist that conceived the work. In this way, LeWitt challenged some very fundamental beliefs about art, including the authority of the artist in the production of a work. His emphasis is most often on process and materials (or the lack thereof in the case of the latter) rather than on imbuing a work with a specific message or narrative. Art, for LeWitt, could exist for its own sake. Meaning was not a requirement.


Whereas many Minimalist artists turned to industrial materials, LeWitt simplified even further, still employing traditional materials - wood, canvas, paint, for instance - but focusing instead on concepts and systems. While the use of industrial materials implied a certain expectation of permanence with regard to a work of art, in direct contrast, LeWitt appreciated the ephemeral character and impermanence of Conceptual art. In short, he let the traditional materials speak for themselves, to demonstrate their own vulnerability to decay, destruction, or obsolescence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำศัพท์กลั่นของ LeWitt ของทัศนศิลป์ที่ประกอบด้วยเส้น สีพื้นฐาน และรูปทรงที่เรียบง่าย เขาใช้ให้ตามสูตรของประดิษฐ์เอง ซึ่งประจำที่สมการทางคณิตศาสตร์และรายละเอียดสถาปัตยกรรม แต่ก็ไม่ได้และ ไม่จำเป็นต้องเป็นตรรกะ สำหรับ LeWitt คำแนะนำในการผลิตงานศิลปะเป็น งานตัวเอง งานไม่จำเป็นต้องมีสถานะวัสดุที่แท้จริงในการเป็นศิลปะส่วนแนวคิดของ LeWitt มักจะบนแบบฟอร์มวัสดุพื้นฐานน้อย แต่ไม่จำเป็นที่พระเจ้า ในจิตวิญญาณของเวิร์คช้อปยุคกลางที่ conceives แบบของงาน และฝึกปฏิบัติคำแนะนำของเขาวาดตามเบื้องต้น LeWitt จะมีผู้ช่วยหรือผู้ช่วยมีคำแนะนำในการผลิตงานศิลปะกลุ่ม คำแนะนำสำหรับเหล่านี้ ว่า ผนังขนาดใหญ่รูปวาดหรือรูปปั้นกลางแจ้ง ถูกคลุมโดยเจตนาเพื่อให้ผลลัพธ์ไม่สมบูรณ์ควบคุม โดยศิลปินที่รู้สึกทำงาน ด้วยวิธีนี้ LeWitt ท้าทายความเชื่อบางอย่างพื้นฐานเกี่ยวกับศิลปะ รวมทั้งหน่วยงานของศิลปินในการผลิตงาน เน้นของเขาอยู่บ่อยที่สุด ในกระบวนการ และวัสดุ (หรือขาดดังกล่าวกรณีหลัง) มากกว่า imbuing งานที่มีเฉพาะข้อความหรือเล่าเรื่อง ศิลปะ สำหรับ LeWitt อาจมีอยู่สำหรับ sake ของตัวเอง ความหมายไม่ใช่ความต้องการในขณะที่มินิมัลลิสต์ศิลปินมากมายหันไปผลิตอุตสาหกรรม LeWitt ภาษายิ่ง ยังคง ใช้วัสดุแบบดั้งเดิม - ไม้ ผ้าใบ สี ตัวอย่าง - แต่เน้นแต่แนวคิดและระบบการ ในขณะที่การใช้วัสดุและส่วนประกอบอุตสาหกรรมโดยนัยความ permanence เกี่ยวกับงานศิลปะ ในทางตรงข้ามโดยตรง LeWitt นิยมอักขระข้อมูลแบบชั่วคราวและอนิจจังของศิลปะเชิงแนวคิด ในระยะสั้น เขาให้วัสดุดั้งเดิมที่พูดสำหรับตัวเอง เพื่อแสดงให้เห็นถึงช่องโหว่ของตนเองในการเสื่อมสลาย ทำลาย หรือ obsolescence

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำศัพท์กลั่น LeWitt ของทัศนศิลป์ประกอบด้วยเส้นสีพื้นฐานและรูปทรงที่เรียบง่าย เขาใช้พวกเขาตามสูตรของการประดิษฐ์ของเขาเองซึ่งเป็นนัยสมการทางคณิตศาสตร์และข้อกำหนดสถาปัตยกรรม แต่ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ไม่จำเป็นต้องตรรกะ สำหรับ LeWitt ทิศทางในการผลิตงานศิลปะกลายเป็นผลงานของตัวเอง; การทำงานที่ถูกต้องไม่ได้นำเสนอวัสดุที่เกิดขึ้นจริงในการที่จะได้รับการพิจารณาศิลปะ. ชิ้นแนวคิด LeWitt มักจะไม่ใช้เวลาอย่างน้อยรูปแบบวัสดุพื้นฐานถึงแม้จะไม่จำเป็นต้องอยู่ในมือของเขาเอง ในจิตวิญญาณของการประชุมเชิงปฏิบัติการในยุคกลางที่ตั้งครรภ์หลักในการทำงานและฝึกหัดพกออกมาจากคำแนะนำของเขาอยู่บนพื้นฐานของการวาดภาพเบื้องต้น LeWitt จะให้ผู้ช่วยหรือกลุ่มของผู้ช่วยที่มีทิศทางในการผลิตงานศิลปะ คำแนะนำสำหรับผลงานเหล่านี้ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดฝาผนังขนาดใหญ่หรือประติมากรรมกลางแจ้งมีเจตนาคลุมเครือเพื่อให้ผลลัพธ์ที่ไม่ได้รับการควบคุมอย่างสมบูรณ์โดยศิลปินที่คิดการทำงาน ด้วยวิธีนี้ LeWitt ท้าทายบางความเชื่อพื้นฐานมากเกี่ยวกับศิลปะรวมทั้งผู้มีอำนาจของศิลปินในการผลิตของการทำงานที่ เน้นของเขาคือส่วนใหญ่มักจะเกี่ยวกับกระบวนการและวัสดุ (หรือขาดมันในกรณีหลังนี้) มากกว่าใน imbuing ทำงานด้วยข้อความที่เฉพาะเจาะจงหรือการเล่าเรื่อง ศิลปะสำหรับ LeWitt อาจมีอยู่เพื่อประโยชน์ของตนเอง ความหมายก็ไม่ได้เป็นความต้องการ. ในขณะที่หลายศิลปิน Minimalist หันไปวัสดุอุตสาหกรรม LeWitt ง่ายยิ่งขึ้นยังคงจ้างวัสดุแบบดั้งเดิม - ไม้ผ้าใบสีตัวอย่างเช่น - แต่มุ่งเน้นไปแทนในแนวคิดและระบบ ในขณะที่การใช้วัสดุอุตสาหกรรมโดยนัยความคาดหวังบางอย่างของความคงทนในเรื่องเกี่ยวกับงานศิลปะในทางตรงกันข้ามโดยตรง LeWitt ชื่นชมตัวละครที่ยั่งยืนและความไม่แน่นอนของศิลปะแนวคิด ในระยะสั้นเขาให้วัสดุแบบดั้งเดิมพูดสำหรับตัวเองเพื่อแสดงให้เห็นช่องโหว่ของตนเองในการสลายการทำลายหรือเสื่อมสภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เลวิทท์เสลาศัพท์ทัศนศิลป์ ประกอบด้วย เส้น สีพื้นฐานและง่ายรูปร่าง เขาใช้ตามสูตรของสิ่งประดิษฐ์ของเขาเองซึ่ง hinted ที่สมการทางคณิตศาสตร์และข้อมูลสถาปัตยกรรม แต่ทั้งแบบฉบับ หรือเป็นตรรกะ สำหรับเลอวิตต์ , เส้นทางเพื่อผลิตเป็นงานศิลปะ กลายเป็นผลงานตัวเองงานก็ไม่ต้องมีการแสดงตนของวัสดุที่เกิดขึ้นจริงเพื่อที่จะได้รับการพิจารณาศิลปะ


เลวิทท์แนวคิดของชิ้นมักไม่ได้ใช้เวลาอย่างน้อยพื้นฐานรูปแบบวัสดุ ถึงแม้ว่าไม่ได้ด้วยมือของเขาเอง ในจิตวิญญาณของยุคกลางการประชุมเชิงปฏิบัติการซึ่งอาจารย์ใจมีบุตรของงานและฝึกหัดทำตามคำสั่งของเขาตามแบบเบื้องต้นเลวิทท์จะให้ผู้ช่วยหรือกลุ่มของผู้ช่วยกับทิศทางการผลิตงานศิลปะ คำแนะนำสำหรับงานเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดผนังขนาดใหญ่หรือประติมากรรมกลางแจ้ง มีเจตนาคลุมเครือ ดังนั้นผลลัพธ์ที่ได้คือ ไม่ควบคุมอย่างสมบูรณ์โดยศิลปินที่คิดงาน ในวิธีนี้ เลวิทท์ ท้าทาย บางมาก พื้นฐานความเชื่อเกี่ยวกับศิลปะรวมทั้งอำนาจของศิลปินในการผลิตของงาน เน้นของเขามักเกี่ยวกับกระบวนการและวัสดุ ( หรือขาดมันในกรณีของหลัง ) มากกว่า imbuing ทำงานกับข้อความที่เฉพาะเจาะจงหรือการเล่าเรื่อง ศิลปะ , เลอวิตต์ , อาจมีอยู่เพื่อประโยชน์ของตัวเอง ความหมายคือไม่ได้ต้องการ


ส่วนมากที่เรียบง่ายศิลปินกลายเป็นอุตสาหกรรมวัสดุเลวิทท์ง่ายยิ่งขึ้น ยังใช้วัสดุไม้แบบดั้งเดิม , ผ้าใบ , สี , สำหรับอินสแตนซ์ แต่เน้นแทนในระบบแนวคิดและ ในขณะที่การใช้วัสดุอุตสาหกรรม โดยความคาดหวังบางอย่างของความยั่งยืนด้านงานศิลปะ ในทางตรงกันข้ามโดยตรง เลวิทท์นิยมอักขระ และความไม่เที่ยงของความยั่งยืนแนวคิดศิลปะ ในสั้นเขาปล่อยให้วัสดุดั้งเดิมพูดสำหรับตัวเอง เพื่อแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของตนเองเพื่อสลาย ทำลาย หรือล้าสมัย .