- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Contemporary Romance Short story -
Contemporary Romance Short story - A Cup Of Coffee & You:
Story Plot: "Adoration is noticeable all around at work. Ryan builds up a smash on his supervisor and she discovers him enjoyable to converse with. Will things go as easily as Ryan trusts them to be, or will they transform into a major chaos?"
It was not a decent day that day. Everybody was gone (or so I thought at the time). I was joined by the sound of substantial downpour outside while being looked by the 14-inch PC screen before me. I had gotten to be tired of that screen, tired of that work area that I had learnt to regard as my second home; the "sacrosanct" desk area of mine that I had come to invest the majority of my energy at in the most recent three years. I had gotten to be tired of my occupation, tired of getting up at 6.00am in the morning and went to bed at 10.30pm.
I detested seeing everybody heading off to the storeroom to make espresso in the morning with the goal that they wouldn't nod off while they worked their rear end off for the trust of a little raise or advancement. I detested my employment, and at the time, there was not a solitary thing that I loved affectionately of that small building.
At last I killed that PC and began extending up; as though that would make me feel any distinctive. I listened to the dull sound of the downpour originating from outside for a couple of minutes. It was at that point dim outside by then. Just about 8pm the most punctual. What's more, that was the point at which I thought I saw a glimmer of light, some place, far over the workplace. I got up, following the light where I saw it. I saw it move a bit, and afterward gone. I was at the other division on that floor when I saw another light, a brief modest orange light this time, originating from the same spot as some time recently. It was from the bearing of the Vice President's room. My nose rapidly got the odor of tobacco smoke when I (had no business) ventured through the open entryway and into the room.
I understood it on the double; what I saw was just somebody lighting a cigarette. Obviously it didn't come to me instantly that another person was inside that room, in that exposed haziness. In the event that I did, I wouldn't have been as astounded as the other individual with a cigarette in her grasp was. I immediately apologized, clearing up why I arrived. Should brain to my very own concerns, I gathered. "It's alright," that individual said in a quiet voice. The Vice President. I in any event knew the voice. "Why didn't you switch on the light?" I asked so everyone can hear before I could stop myself. I thought I saw the individual (probably) grin, while flicking her cigarette over what I accepted was an ashtray. "I like it like this... occasionally. You smoke?" the individual asked me, still in a quiet voice, guiding a pack of cigarettes toward my heading. I was going to say no when she said, "Go ahead, sit down." I sat down. Furthermore, smoked my first cigarette of the year. I didn't generally smoke, yet that night was distinctive; it was a welcome. She was Claire Scott. She had been possessing that glass room as the Vice President of Marketing and Sales for whatever length of time that I worked there. We never truly talked. Really, we never conversed with one another. I just knew her, saw her, from a remote place. Yet, that night, we talked. We talked calmly. What's more, we snickered gently.
We talked, and I watched her puffing the billows of smoke, scarcely found oblivious, doing whatever it takes not to hack, believing that the day may turn out okay all things considered. We talked, about things other than work, about her most loved motion pictures, my most loved football group. We talked, until the cigarettes ran out and the downpour ceased outside. "Do you have a craving for having a mug off espresso at this time?" she asked me. Right then and there I pondered how I had quit drinking espresso in light of the fact that seeing everybody with some espresso in their grasp, on their work areas, in the morning, had gotten to be something I truly abhorred. "Indeed," I said. She stood up, pushing her seat back. Be that as it may, I immediately halted her. "I'll make one for you," I said. She drew a grin. "Exemplary Brew," she said. "A few pieces away. It's simply opened." She was discussing the new coffeehouse a few pieces far from our building. Thus we rode the lift down the lift down to the ground floor, and a short time later strolled one next to the other along the wet asphalt, in that wet and chilly night, to Classic Brew. The night appeared to be long, and sweet. Since when we landed at Classic Brew and had our coffee's, we were talking like old companions. She chuckled her lungs out at my imbecilic jokes. What's more, I listened to her stories around a young lady who envisioned to be all that she saw on TV as a youngster (artist, sprinter, swimmer,... ) yet turned out to be none of those when she grew up.
"Is she somebody I know?" I asked her. She grinned to my inquiry. "Nope," she said, immovably yet inviting, shaking her head.
She was lovely, I had seen that long prior. I just never saw how wonderful she truly was, until we came to Classic Brew and sat down, and I saw her face much clearer before me with every one of the lights in the coffeehouse. What's more, she was charming. She was everything that I never thought she was. The Claire Scott that I envisioned was more strong, difficult to approach; an upstart. I was astounded when she offered me the cigarette before. Also, considerably more astounded when I understood she was strolling with me shoulder by shoulder, together, to that cafe. Also, even as I sat there with her in that cafe, watching her snickering and grinning, I was still in dismay that I was the other piece of this discussion. Her, and after that Me. It was close to eleven when we strolled back to the workplace. The street had turned out to be all the more entirely and the asphalt had turned out to be less tricky. We said our farewell's before our office building subsequent to getting our things upstairs. "So see you in the workplace tomorrow," she said.
I took a gander at her and gestured. "Better believe it," I said, giving her a grin. She gestured as well. "Ryan. Right?" she inquired. I giggled. "Right," I said. She was alluding to my name. "Ryan from Sales office," she said, gesturing to herself. I laughed. "That is me," I said. We remained before one another for a touch longer.
It was similar to a first date.Jt was entertainina in liaht of the fact that I aot mvself not needina it to end just
It was similar to a first date. It was entertaining in light of the fact that I got myself not needing it to end just yet. "So I figure I see you tomorrow then," she said at long last. "No doubt," I said, gesturing once more. "See you tomorrow," I included, as though shutting the night for the two of US. We went separate ways. Her, to her glossy dark metallic vehicle (even in the night I could see that much), while I to my old minivan that I purchased from my father. On my way home, I considered how the night had turned out for me. Furthermore, I was grinning the distance.
*****
The following day I woke up sooner than 6.30am. I woke up and sat for a couple of good minutes in my bed replaying everything that had happened the earlier night. At that point I went to shower and dressed for work, feeling like there was something other than what's expected I went to work for that day. I landed at the workplace genuinely early as well, and not at all like dependably, shockingly groping so roused. It was near nine when I saw Claire Scott strolled into the workplace. A couple heads turned and welcomed her. I was a couple feet away, at the printer, when she strolled in. All of a sudden my heart was pulsating quicker.Abruptly I didn't realize what catches to push on the photocopy machine. All of a sudden I wound up choosing whether to take a gander at her face and see what her response would be seeing me again toward the beginning of today, or to look down to the photocopy machine and act like nothing ever happened.Furthermore, I looked down.
When I was entirely certain she had entered her glass room, I gazed upward. She didn't see me. Whatever is left of the day, I had arrangement of incidental looking at the heading of her room, from far off, with no specific reasons. Half of the time she arrived inside her room, half of the time she was only mysteriously gone. I discovered some piece of me wishing we would cross way, and we would trade a few words, or grins, or snickers, or those. When it didn't happen. I discovered reasons to stay until past five, similar to I needed to
complete my work, or I didn't have anybody sitting tight for me at home so staying around completing my work wouldn't be such an awful thought. Be that as it may, I knew the genuine reason I stayed late. I wished Clair Scott would arrive. In her room. With the entryway opened. Smoking her cigarette oblivious once more. Also, she would welcome me in, and we would talk throughout the night. What's more, we could likely walk that asphalt once more, together, no one but we could most likely attempt the recreation center this time rather than Classic Brew. Yet, it as well, didn't happen.
At the point when the clock indicated 7.00pm, I understood I was truly alone in that office. Her room was dim, and this time, vacant. Nobody else was on that floor other than me. I at long last killed my PC, took my things, and strolled to the lift less roused than when I came in the morning. At home,the night felt like until the end of time. I didn't comprehend why Claire Scott must be in my psyche once more. I let myself know what happened that night in the middle of me and her shouldn't mean anything. เท the event that it ought to mean something, it ought to just mean there was another person, other than me, who was not a zombie working in that office. Furthermore, I went to rest.
Story Plot: "Adoration is noticeable all around at work. Ryan builds up a smash on his supervisor and she discovers him enjoyable to converse with. Will things go as easily as Ryan trusts them to be, or will they transform into a major chaos?"
It was not a decent day that day. Everybody was gone (or so I thought at the time). I was joined by the sound of substantial downpour outside while being looked by the 14-inch PC screen before me. I had gotten to be tired of that screen, tired of that work area that I had learnt to regard as my second home; the "sacrosanct" desk area of mine that I had come to invest the majority of my energy at in the most recent three years. I had gotten to be tired of my occupation, tired of getting up at 6.00am in the morning and went to bed at 10.30pm.
I detested seeing everybody heading off to the storeroom to make espresso in the morning with the goal that they wouldn't nod off while they worked their rear end off for the trust of a little raise or advancement. I detested my employment, and at the time, there was not a solitary thing that I loved affectionately of that small building.
At last I killed that PC and began extending up; as though that would make me feel any distinctive. I listened to the dull sound of the downpour originating from outside for a couple of minutes. It was at that point dim outside by then. Just about 8pm the most punctual. What's more, that was the point at which I thought I saw a glimmer of light, some place, far over the workplace. I got up, following the light where I saw it. I saw it move a bit, and afterward gone. I was at the other division on that floor when I saw another light, a brief modest orange light this time, originating from the same spot as some time recently. It was from the bearing of the Vice President's room. My nose rapidly got the odor of tobacco smoke when I (had no business) ventured through the open entryway and into the room.
I understood it on the double; what I saw was just somebody lighting a cigarette. Obviously it didn't come to me instantly that another person was inside that room, in that exposed haziness. In the event that I did, I wouldn't have been as astounded as the other individual with a cigarette in her grasp was. I immediately apologized, clearing up why I arrived. Should brain to my very own concerns, I gathered. "It's alright," that individual said in a quiet voice. The Vice President. I in any event knew the voice. "Why didn't you switch on the light?" I asked so everyone can hear before I could stop myself. I thought I saw the individual (probably) grin, while flicking her cigarette over what I accepted was an ashtray. "I like it like this... occasionally. You smoke?" the individual asked me, still in a quiet voice, guiding a pack of cigarettes toward my heading. I was going to say no when she said, "Go ahead, sit down." I sat down. Furthermore, smoked my first cigarette of the year. I didn't generally smoke, yet that night was distinctive; it was a welcome. She was Claire Scott. She had been possessing that glass room as the Vice President of Marketing and Sales for whatever length of time that I worked there. We never truly talked. Really, we never conversed with one another. I just knew her, saw her, from a remote place. Yet, that night, we talked. We talked calmly. What's more, we snickered gently.
We talked, and I watched her puffing the billows of smoke, scarcely found oblivious, doing whatever it takes not to hack, believing that the day may turn out okay all things considered. We talked, about things other than work, about her most loved motion pictures, my most loved football group. We talked, until the cigarettes ran out and the downpour ceased outside. "Do you have a craving for having a mug off espresso at this time?" she asked me. Right then and there I pondered how I had quit drinking espresso in light of the fact that seeing everybody with some espresso in their grasp, on their work areas, in the morning, had gotten to be something I truly abhorred. "Indeed," I said. She stood up, pushing her seat back. Be that as it may, I immediately halted her. "I'll make one for you," I said. She drew a grin. "Exemplary Brew," she said. "A few pieces away. It's simply opened." She was discussing the new coffeehouse a few pieces far from our building. Thus we rode the lift down the lift down to the ground floor, and a short time later strolled one next to the other along the wet asphalt, in that wet and chilly night, to Classic Brew. The night appeared to be long, and sweet. Since when we landed at Classic Brew and had our coffee's, we were talking like old companions. She chuckled her lungs out at my imbecilic jokes. What's more, I listened to her stories around a young lady who envisioned to be all that she saw on TV as a youngster (artist, sprinter, swimmer,... ) yet turned out to be none of those when she grew up.
"Is she somebody I know?" I asked her. She grinned to my inquiry. "Nope," she said, immovably yet inviting, shaking her head.
She was lovely, I had seen that long prior. I just never saw how wonderful she truly was, until we came to Classic Brew and sat down, and I saw her face much clearer before me with every one of the lights in the coffeehouse. What's more, she was charming. She was everything that I never thought she was. The Claire Scott that I envisioned was more strong, difficult to approach; an upstart. I was astounded when she offered me the cigarette before. Also, considerably more astounded when I understood she was strolling with me shoulder by shoulder, together, to that cafe. Also, even as I sat there with her in that cafe, watching her snickering and grinning, I was still in dismay that I was the other piece of this discussion. Her, and after that Me. It was close to eleven when we strolled back to the workplace. The street had turned out to be all the more entirely and the asphalt had turned out to be less tricky. We said our farewell's before our office building subsequent to getting our things upstairs. "So see you in the workplace tomorrow," she said.
I took a gander at her and gestured. "Better believe it," I said, giving her a grin. She gestured as well. "Ryan. Right?" she inquired. I giggled. "Right," I said. She was alluding to my name. "Ryan from Sales office," she said, gesturing to herself. I laughed. "That is me," I said. We remained before one another for a touch longer.
It was similar to a first date.Jt was entertainina in liaht of the fact that I aot mvself not needina it to end just
It was similar to a first date. It was entertaining in light of the fact that I got myself not needing it to end just yet. "So I figure I see you tomorrow then," she said at long last. "No doubt," I said, gesturing once more. "See you tomorrow," I included, as though shutting the night for the two of US. We went separate ways. Her, to her glossy dark metallic vehicle (even in the night I could see that much), while I to my old minivan that I purchased from my father. On my way home, I considered how the night had turned out for me. Furthermore, I was grinning the distance.
*****
The following day I woke up sooner than 6.30am. I woke up and sat for a couple of good minutes in my bed replaying everything that had happened the earlier night. At that point I went to shower and dressed for work, feeling like there was something other than what's expected I went to work for that day. I landed at the workplace genuinely early as well, and not at all like dependably, shockingly groping so roused. It was near nine when I saw Claire Scott strolled into the workplace. A couple heads turned and welcomed her. I was a couple feet away, at the printer, when she strolled in. All of a sudden my heart was pulsating quicker.Abruptly I didn't realize what catches to push on the photocopy machine. All of a sudden I wound up choosing whether to take a gander at her face and see what her response would be seeing me again toward the beginning of today, or to look down to the photocopy machine and act like nothing ever happened.Furthermore, I looked down.
When I was entirely certain she had entered her glass room, I gazed upward. She didn't see me. Whatever is left of the day, I had arrangement of incidental looking at the heading of her room, from far off, with no specific reasons. Half of the time she arrived inside her room, half of the time she was only mysteriously gone. I discovered some piece of me wishing we would cross way, and we would trade a few words, or grins, or snickers, or those. When it didn't happen. I discovered reasons to stay until past five, similar to I needed to
complete my work, or I didn't have anybody sitting tight for me at home so staying around completing my work wouldn't be such an awful thought. Be that as it may, I knew the genuine reason I stayed late. I wished Clair Scott would arrive. In her room. With the entryway opened. Smoking her cigarette oblivious once more. Also, she would welcome me in, and we would talk throughout the night. What's more, we could likely walk that asphalt once more, together, no one but we could most likely attempt the recreation center this time rather than Classic Brew. Yet, it as well, didn't happen.
At the point when the clock indicated 7.00pm, I understood I was truly alone in that office. Her room was dim, and this time, vacant. Nobody else was on that floor other than me. I at long last killed my PC, took my things, and strolled to the lift less roused than when I came in the morning. At home,the night felt like until the end of time. I didn't comprehend why Claire Scott must be in my psyche once more. I let myself know what happened that night in the middle of me and her shouldn't mean anything. เท the event that it ought to mean something, it ought to just mean there was another person, other than me, who was not a zombie working in that office. Furthermore, I went to rest.
0/5000
Contemporary Romance Short story - A Cup Of Coffee & You:Story Plot: "Adoration is noticeable all around at work. Ryan builds up a smash on his supervisor and she discovers him enjoyable to converse with. Will things go as easily as Ryan trusts them to be, or will they transform into a major chaos?"It was not a decent day that day. Everybody was gone (or so I thought at the time). I was joined by the sound of substantial downpour outside while being looked by the 14-inch PC screen before me. I had gotten to be tired of that screen, tired of that work area that I had learnt to regard as my second home; the "sacrosanct" desk area of mine that I had come to invest the majority of my energy at in the most recent three years. I had gotten to be tired of my occupation, tired of getting up at 6.00am in the morning and went to bed at 10.30pm.I detested seeing everybody heading off to the storeroom to make espresso in the morning with the goal that they wouldn't nod off while they worked their rear end off for the trust of a little raise or advancement. I detested my employment, and at the time, there was not a solitary thing that I loved affectionately of that small building.At last I killed that PC and began extending up; as though that would make me feel any distinctive. I listened to the dull sound of the downpour originating from outside for a couple of minutes. It was at that point dim outside by then. Just about 8pm the most punctual. What's more, that was the point at which I thought I saw a glimmer of light, some place, far over the workplace. I got up, following the light where I saw it. I saw it move a bit, and afterward gone. I was at the other division on that floor when I saw another light, a brief modest orange light this time, originating from the same spot as some time recently. It was from the bearing of the Vice President's room. My nose rapidly got the odor of tobacco smoke when I (had no business) ventured through the open entryway and into the room.I understood it on the double; what I saw was just somebody lighting a cigarette. Obviously it didn't come to me instantly that another person was inside that room, in that exposed haziness. In the event that I did, I wouldn't have been as astounded as the other individual with a cigarette in her grasp was. I immediately apologized, clearing up why I arrived. Should brain to my very own concerns, I gathered. "It's alright," that individual said in a quiet voice. The Vice President. I in any event knew the voice. "Why didn't you switch on the light?" I asked so everyone can hear before I could stop myself. I thought I saw the individual (probably) grin, while flicking her cigarette over what I accepted was an ashtray. "I like it like this... occasionally. You smoke?" the individual asked me, still in a quiet voice, guiding a pack of cigarettes toward my heading. I was going to say no when she said, "Go ahead, sit down." I sat down. Furthermore, smoked my first cigarette of the year. I didn't generally smoke, yet that night was distinctive; it was a welcome. She was Claire Scott. She had been possessing that glass room as the Vice President of Marketing and Sales for whatever length of time that I worked there. We never truly talked. Really, we never conversed with one another. I just knew her, saw her, from a remote place. Yet, that night, we talked. We talked calmly. What's more, we snickered gently.We talked, and I watched her puffing the billows of smoke, scarcely found oblivious, doing whatever it takes not to hack, believing that the day may turn out okay all things considered. We talked, about things other than work, about her most loved motion pictures, my most loved football group. We talked, until the cigarettes ran out and the downpour ceased outside. "Do you have a craving for having a mug off espresso at this time?" she asked me. Right then and there I pondered how I had quit drinking espresso in light of the fact that seeing everybody with some espresso in their grasp, on their work areas, in the morning, had gotten to be something I truly abhorred. "Indeed," I said. She stood up, pushing her seat back. Be that as it may, I immediately halted her. "I'll make one for you," I said. She drew a grin. "Exemplary Brew," she said. "A few pieces away. It's simply opened." She was discussing the new coffeehouse a few pieces far from our building. Thus we rode the lift down the lift down to the ground floor, and a short time later strolled one next to the other along the wet asphalt, in that wet and chilly night, to Classic Brew. The night appeared to be long, and sweet. Since when we landed at Classic Brew and had our coffee's, we were talking like old companions. She chuckled her lungs out at my imbecilic jokes. What's more, I listened to her stories around a young lady who envisioned to be all that she saw on TV as a youngster (artist, sprinter, swimmer,... ) yet turned out to be none of those when she grew up."Is she somebody I know?" I asked her. She grinned to my inquiry. "Nope," she said, immovably yet inviting, shaking her head.She was lovely, I had seen that long prior. I just never saw how wonderful she truly was, until we came to Classic Brew and sat down, and I saw her face much clearer before me with every one of the lights in the coffeehouse. What's more, she was charming. She was everything that I never thought she was. The Claire Scott that I envisioned was more strong, difficult to approach; an upstart. I was astounded when she offered me the cigarette before. Also, considerably more astounded when I understood she was strolling with me shoulder by shoulder, together, to that cafe. Also, even as I sat there with her in that cafe, watching her snickering and grinning, I was still in dismay that I was the other piece of this discussion. Her, and after that Me. It was close to eleven when we strolled back to the workplace. The street had turned out to be all the more entirely and the asphalt had turned out to be less tricky. We said our farewell's before our office building subsequent to getting our things upstairs. "So see you in the workplace tomorrow," she said.I took a gander at her and gestured. "Better believe it," I said, giving her a grin. She gestured as well. "Ryan. Right?" she inquired. I giggled. "Right," I said. She was alluding to my name. "Ryan from Sales office," she said, gesturing to herself. I laughed. "That is me," I said. We remained before one another for a touch longer.It was similar to a first date.Jt was entertainina in liaht of the fact that I aot mvself not needina it to end just
It was similar to a first date. It was entertaining in light of the fact that I got myself not needing it to end just yet. "So I figure I see you tomorrow then," she said at long last. "No doubt," I said, gesturing once more. "See you tomorrow," I included, as though shutting the night for the two of US. We went separate ways. Her, to her glossy dark metallic vehicle (even in the night I could see that much), while I to my old minivan that I purchased from my father. On my way home, I considered how the night had turned out for me. Furthermore, I was grinning the distance.
*****
The following day I woke up sooner than 6.30am. I woke up and sat for a couple of good minutes in my bed replaying everything that had happened the earlier night. At that point I went to shower and dressed for work, feeling like there was something other than what's expected I went to work for that day. I landed at the workplace genuinely early as well, and not at all like dependably, shockingly groping so roused. It was near nine when I saw Claire Scott strolled into the workplace. A couple heads turned and welcomed her. I was a couple feet away, at the printer, when she strolled in. All of a sudden my heart was pulsating quicker.Abruptly I didn't realize what catches to push on the photocopy machine. All of a sudden I wound up choosing whether to take a gander at her face and see what her response would be seeing me again toward the beginning of today, or to look down to the photocopy machine and act like nothing ever happened.Furthermore, I looked down.
When I was entirely certain she had entered her glass room, I gazed upward. She didn't see me. Whatever is left of the day, I had arrangement of incidental looking at the heading of her room, from far off, with no specific reasons. Half of the time she arrived inside her room, half of the time she was only mysteriously gone. I discovered some piece of me wishing we would cross way, and we would trade a few words, or grins, or snickers, or those. When it didn't happen. I discovered reasons to stay until past five, similar to I needed to
complete my work, or I didn't have anybody sitting tight for me at home so staying around completing my work wouldn't be such an awful thought. Be that as it may, I knew the genuine reason I stayed late. I wished Clair Scott would arrive. In her room. With the entryway opened. Smoking her cigarette oblivious once more. Also, she would welcome me in, and we would talk throughout the night. What's more, we could likely walk that asphalt once more, together, no one but we could most likely attempt the recreation center this time rather than Classic Brew. Yet, it as well, didn't happen.
At the point when the clock indicated 7.00pm, I understood I was truly alone in that office. Her room was dim, and this time, vacant. Nobody else was on that floor other than me. I at long last killed my PC, took my things, and strolled to the lift less roused than when I came in the morning. At home,the night felt like until the end of time. I didn't comprehend why Claire Scott must be in my psyche once more. I let myself know what happened that night in the middle of me and her shouldn't mean anything. เท the event that it ought to mean something, it ought to just mean there was another person, other than me, who was not a zombie working in that office. Furthermore, I went to rest.
It was similar to a first date. It was entertaining in light of the fact that I got myself not needing it to end just yet. "So I figure I see you tomorrow then," she said at long last. "No doubt," I said, gesturing once more. "See you tomorrow," I included, as though shutting the night for the two of US. We went separate ways. Her, to her glossy dark metallic vehicle (even in the night I could see that much), while I to my old minivan that I purchased from my father. On my way home, I considered how the night had turned out for me. Furthermore, I was grinning the distance.
*****
The following day I woke up sooner than 6.30am. I woke up and sat for a couple of good minutes in my bed replaying everything that had happened the earlier night. At that point I went to shower and dressed for work, feeling like there was something other than what's expected I went to work for that day. I landed at the workplace genuinely early as well, and not at all like dependably, shockingly groping so roused. It was near nine when I saw Claire Scott strolled into the workplace. A couple heads turned and welcomed her. I was a couple feet away, at the printer, when she strolled in. All of a sudden my heart was pulsating quicker.Abruptly I didn't realize what catches to push on the photocopy machine. All of a sudden I wound up choosing whether to take a gander at her face and see what her response would be seeing me again toward the beginning of today, or to look down to the photocopy machine and act like nothing ever happened.Furthermore, I looked down.
When I was entirely certain she had entered her glass room, I gazed upward. She didn't see me. Whatever is left of the day, I had arrangement of incidental looking at the heading of her room, from far off, with no specific reasons. Half of the time she arrived inside her room, half of the time she was only mysteriously gone. I discovered some piece of me wishing we would cross way, and we would trade a few words, or grins, or snickers, or those. When it didn't happen. I discovered reasons to stay until past five, similar to I needed to
complete my work, or I didn't have anybody sitting tight for me at home so staying around completing my work wouldn't be such an awful thought. Be that as it may, I knew the genuine reason I stayed late. I wished Clair Scott would arrive. In her room. With the entryway opened. Smoking her cigarette oblivious once more. Also, she would welcome me in, and we would talk throughout the night. What's more, we could likely walk that asphalt once more, together, no one but we could most likely attempt the recreation center this time rather than Classic Brew. Yet, it as well, didn't happen.
At the point when the clock indicated 7.00pm, I understood I was truly alone in that office. Her room was dim, and this time, vacant. Nobody else was on that floor other than me. I at long last killed my PC, took my things, and strolled to the lift less roused than when I came in the morning. At home,the night felt like until the end of time. I didn't comprehend why Claire Scott must be in my psyche once more. I let myself know what happened that night in the middle of me and her shouldn't mean anything. เท the event that it ought to mean something, it ought to just mean there was another person, other than me, who was not a zombie working in that office. Furthermore, I went to rest.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ร่วมสมัยโรแมนติกเรื่องสั้น - ถ้วยกาแฟและคุณ:
เรื่องย่อ: "ความรักเป็นที่เห็นได้ชัดเจนทั่วที่ทำงานไรอันสร้างขึ้นชนในบังคับบัญชาของเขาและเธอพบเขาสนุกกับการพูดคุยกับสิ่งที่จะไปได้อย่างง่ายดายเช่นไว้ใจไรอันพวกเขา.. ที่จะเป็นหรือพวกเขาจะกลายเป็นความวุ่นวายที่สำคัญ?
"มันไม่ได้เป็นวันที่ดีในวันนั้น ทุกคนก็หายไป (หรือดังนั้นฉันคิดว่าในเวลานั้น) ผมได้เข้าร่วมด้วยเสียงของฝนที่ตกลงมาอย่างมีนัยสำคัญที่อยู่ด้านนอกในขณะที่ถูกมองจากหน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาด 14 นิ้วก่อนที่ฉัน ฉันมีอากาศที่จะต้องเหนื่อยของหน้าจอที่เหนื่อยกับการที่พื้นที่ทำงานที่ฉันได้เรียนรู้ที่จะถือว่าเป็นบ้านหลังที่สองของฉัน "การเคารพสักการะ" พื้นที่โต๊ะทำงานของฉันที่ฉันได้มาลงทุนส่วนใหญ่ของพลังงานของฉันที่ล่าสุดในปีที่สาม ฉันมีอากาศที่จะต้องเหนื่อยในการประกอบอาชีพของฉันเหนื่อยกับการเดินทางขึ้นที่ 06:00 ในตอนเช้าและเข้านอนเวลา 10:30.
ฉันเกลียดเห็นทุกคนมุ่งหน้าออกไปยังห้องเก็บของที่จะทำให้เอสเพรสโซในตอนเช้าโดยมีเป้าหมายที่พวกเขา wouldn ' เสื้อพยักหน้าออกในขณะที่พวกเขาทำงานด้านหลังของพวกเขาออกสำหรับความไว้วางใจจากการเพิ่มเพียงเล็กน้อยหรือความก้าวหน้า ฉันเกลียดการจ้างงานของฉันและในเวลาที่มีไม่ได้เป็นสิ่งที่ฉันโดดเดี่ยวรักเสน่หาของอาคารขนาดเล็กที่.
ที่สุดท้ายที่ผมฆ่าคอมพิวเตอร์ที่และเริ่มขยายขึ้น ราวกับว่าที่จะทำให้ฉันรู้สึกโดดเด่นใด ๆ ผมฟังเสียงที่น่าเบื่อของสายฝนที่มาจากข้างนอกไม่กี่นาที มันเป็นจุดที่สลัวนอกแล้ว เพียงเกี่ยวกับ 08:00 ตรงต่อเวลามากที่สุด มีอะไรมากกว่าที่เป็นจุดที่ผมคิดว่าผมเห็นริบหรี่ของแสงบางสถานที่ไกลกว่าสถานที่ทำงาน ฉันตื่นตามแสงที่ฉันเห็นมัน ฉันเห็นมันย้ายเล็กน้อยและหายไปหลังจากนั้น ผมอยู่ที่ส่วนอื่น ๆ บนพื้นว่าเมื่อฉันเห็นแสงอีกแสงสีส้มสั้นเจียมเนื้อเจียมตัวในครั้งนี้มีต้นกำเนิดมาจากจุดเดียวกันเป็นบางครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้ มันมาจากแบริ่งของห้องรองประธานฯ . จมูกของฉันอย่างรวดเร็วมีกลิ่นของควันบุหรี่เมื่อฉัน (มีธุรกิจไม่) กล้าผ่าน entryway
เปิดและเข้ามาในห้องฉันเข้าใจมันในสอง; สิ่งที่ฉันเห็นเป็นเพียงแค่คนที่แสงบุหรี่ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มาหาฉันทันทีที่บุคคลอื่นเป็นภายในห้องที่สับสนในการที่สัมผัส ในกรณีที่ผมทำผมจะไม่ได้รับประหลาดใจที่สุดเท่าที่เป็นบุคคลอื่น ๆ ที่มีบุหรี่ในความเข้าใจของเธอเป็น ฉันทันทีขอโทษล้างขึ้นเหตุผลที่ผมมาถึง ควรสมองความกังวลของตัวเองมากของฉันฉันรวบรวม "มันไม่เป็นไร" บุคคลที่พูดด้วยเสียงที่เงียบสงบ รองประธาน ผมในกรณีใด ๆ ที่รู้ว่าเสียง "ทำไมคุณไม่เปิดไฟได้หรือไม่" ผมถามเพื่อให้ทุกคนสามารถได้ยินก่อนที่ฉันจะหยุดตัวเอง ฉันคิดว่าฉันเห็นบุคคลที่ (อาจจะ) รอยยิ้มในขณะที่สะบัดบุหรี่ของเธอมากกว่าสิ่งที่ฉันได้รับการยอมรับเป็นที่เขี่ยบุหรี่ "ผมชอบมันเช่นนี้ ... บางครั้ง. คุณสูบบุหรี่?" บุคคลที่ถามผมว่ายังคงอยู่ในเสียงเงียบ, แนวทางซองบุหรี่ที่มีต่อหัวของฉัน ผมกำลังจะบอกว่าไม่มีเมื่อเธอกล่าวว่า "ไปข้างหน้านั่งลง." ฉันนั่งลง นอกจากนี้รมควันบุหรี่ครั้งแรกของฉันของปี ผมไม่ได้สูบบุหรี่โดยทั่วไป แต่ในคืนนั้นเป็นที่โดดเด่น; มันเป็นต้อนรับ เธอเป็นสกอตต์แคลร์ เธอได้รับการครอบครองที่ห้องแก้วในฐานะรองประธานฝ่ายการตลาดและการขายสำหรับสิ่งที่ระยะเวลาที่ผมทำงานอยู่ที่นั่น เราไม่เคยพูดคุยกันอย่างแท้จริง จริงๆเราไม่เคยคุยกับคนอื่น ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเห็นเธอจากสถานที่ห่างไกล แต่คืนนั้นเราได้พูดคุย เราได้พูดคุยอย่างใจเย็น มีอะไรมากกว่าที่เรา snickered เบา ๆ .
เราได้พูดคุยและฉันดูเธอพองคลื่นของควันแทบจะไม่พบลืมทำสิ่งที่มันจะไม่ได้ที่จะตัดเชื่อว่าวันอาจเปิดออกสิ่งที่ถูกพิจารณาทั้งหมด เราได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ นอกเหนือจากการทำงานเกี่ยวกับภาพเคลื่อนไหวของเธอรักมากที่สุดกลุ่มรักฟุตบอลมากที่สุดของฉัน เราพูดคุยกันจนบุหรี่ที่วิ่งออกมาและฝนที่ตกลงมาหยุดอยู่ข้างนอก "คุณมีความอยากที่มีแก้วออกจากเอสเพรสโซในเวลานี้?" เธอถามฉัน แล้วและมีสิทธิที่ผมครุ่นคิดว่าฉันเลิกดื่มเอสเพรสโซในแง่ของความจริงที่ว่าทุกคนเห็นด้วยเอสเพรสโซเข้าใจของพวกเขาในบางพื้นที่ทำงานของพวกเขาในตอนเช้ามีอากาศจะเป็นสิ่งที่ผมเกลียดชัง "แท้จริง" ผมพูด เธอลุกขึ้นผลักดันที่นั่งของเธอกลับมา เป็นไปได้ว่ามันอาจจะฉันทันทีหยุดเธอ "ฉันจะทำให้หนึ่งสำหรับคุณ" ผมพูด เธอดึงรอยยิ้ม "ที่เป็นแบบอย่างเบียร์" เธอกล่าว "เป็นไปไม่กี่ชิ้น. ก็เปิดเพียง." เธอได้รับการพูดถึงร้านกาแฟใหม่ไม่กี่ชิ้นห่างไกลจากอาคารของเรา ดังนั้นเราขี่ม้ายกลงลิฟท์ลงไปที่ชั้นล่างและหลังจากนั้นไม่นานเดินหน้าหนึ่งไปที่อื่น ๆ ตามยางมะตอยเปียกในคืนที่อากาศหนาวเย็นและเปียกจะคลาสสิกเบียร์ ในคืนที่ดูเหมือนจะยาวและหวาน ตั้งแต่เมื่อเราลงจอดที่คลาสสิกและมีการชงกาแฟของเราเราได้พูดคุยเหมือนสหายเก่า เธอหัวเราะปอดของเธอออกมาที่เรื่องตลกโง่ของฉัน มีอะไรมากกว่าที่ผมฟังเรื่องราวของเธอรอบหญิงสาวที่จินตนาการเป็นสิ่งที่เธอเห็นในทีวีเป็นเด็ก (ศิลปิน, วิ่ง, ว่ายน้ำ, ... ) ยังไม่เปิดออกมาจะไม่มีของเหล่านั้นเมื่อเธอเติบโตขึ้นมา. " เธอเป็นคนที่ฉันรู้หรือไม่ " ฉันถามเธอ. เธอยิ้มคำถามของฉัน "Nope," เธอกล่าว immovably ยังเชิญชวนสั่นหัวของเธอ. เธอเป็นคนที่น่ารักฉันได้เห็นว่าก่อนที่ยาว ฉันก็ไม่เคยเห็นวิธีที่ยอดเยี่ยมที่เธออย่างแท้จริงจนกระทั่งเรามาคลาสสิกเบียร์และนั่งลงและผมเห็นใบหน้าของเธอที่ชัดเจนมากขึ้นก่อนที่จะฉันกับทุกคนของไฟในร้านกาแฟ มีอะไรมากกว่าที่เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ เธอเป็นทุกอย่างที่ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็น สกอตต์แคลร์ที่ฉันจินตนาการเป็นคนเข้มแข็งมากขึ้นยากที่จะวิธีการ; พุ่งพรวด ฉันประหลาดใจเมื่อเธอให้ฉันบุหรี่ก่อน นอกจากนี้มากประหลาดใจมากขึ้นเมื่อฉันเข้าใจที่เธอกำลังเดินเล่นกับฉันไหล่ไหล่กันที่ร้านกาแฟที่ นอกจากนี้แม้ในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่นั่นกับเธอในร้านกาแฟที่ดูยิ้มในใจและยิ้มของเธอที่ฉันยังคงอยู่ในความกลัวว่าผมเป็นชิ้นส่วนอื่น ๆ ของการสนทนานี้ เธอและหลังจากนั้นฉัน มันใกล้เคียงกับสิบเอ็ดเมื่อเราเดินกลับไปยังสถานที่ทำงาน ถนนได้เปิดออกมาเป็นทั้งหมดขึ้นทั้งหมดและยางมะตอยได้เปิดออกมาเป็นเรื่องยุ่งยากน้อย เราได้กล่าวอำลาของเราก่อนที่สำนักงานของเราสร้างภายหลังจากได้รับสิ่งที่เราชั้นบน "ดังนั้นเห็นคุณในสถานที่ทำงานในวันพรุ่งนี้" เธอกล่าว. ฉันเอาตัวผู้ที่เธอและชี้ "ดีเชื่อว่า" ผมพูดทำให้เธอยิ้ม เธอชี้ได้เป็นอย่างดี "ไรอัน. ใช่ไหม?" เธอถาม ผมหัวเราะคิกคัก "ตอน" ผมพูด เธอเป็นคนที่ยิ่งทำให้ชื่อของฉัน "ไรอันจากสำนักงานขาย" เธอกล่าวชี้กับตัวเอง ฉันหัวเราะ. "นั่นคือฉัน" ฉันกล่าวว่า เรายังคงอยู่ก่อนที่อีกคนหนึ่งสำหรับการติดต่ออีกต่อไป. มันก็คล้ายกับ date.Jt แรกคือ entertainina liaht ในความจริงที่ว่าฉันไม่ได้ทอท mvself needina ให้มันจบเพียงแค่มันเป็นคล้ายกับวันแรก มันเป็นความบันเทิงในแง่ของความจริงที่ว่าผมตัวเองไม่ต้องให้มันจบเพียง แต่ "ดังนั้นผมจึงคิดผมเห็นคุณในวันพรุ่งนี้แล้ว" เธอกล่าวว่าที่ผ่านมานาน "ไม่มีข้อสงสัย" ผมพูดว่าท่าทางอีกครั้ง "เห็นคุณในวันพรุ่งนี้" ผมรวมราวกับว่าปิดคืนสำหรับเราสองคน เราเดินแยก เธอกับยานพาหนะที่เป็นโลหะมันวาวสีดำของเธอ (แม้ในคืนวันที่ฉันจะได้เห็นมาก) ในขณะที่ผมไปรถตู้เก่าของฉันที่ฉันซื้อจากพ่อของฉัน ระหว่างทางกลับบ้านของฉันฉันถือว่าเป็นวิธีการที่คืนได้หันออกมาให้ฉัน นอกจากนี้ผมก็ยิ้มระยะทาง. ***** วันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาเร็วกว่าที่ 06:30 ผมตื่นขึ้นมาและนั่งสองสามนาทีที่ดีในเตียงของฉันทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนก่อนหน้านี้ ณ จุดที่ผมไปอาบน้ำและแต่งตัวสำหรับการทำงาน, ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอื่นนอกเหนือจากสิ่งที่คาดหวังผมไปทำงานในวันนั้น ฉันที่ดินในสถานที่ทำงานจริงในช่วงต้นเป็นอย่างดีและไม่ได้ที่ทุกคนชอบ dependably, เขย่าขวัญคล้าเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้น มันอยู่ใกล้เก้าเมื่อผมเห็นแคลร์สกอตต์เดินเข้ามาในสถานที่ทำงาน หัวคู่หันหลังกลับและเธอยินดี ผมเป็นเท้าคู่ไปที่เครื่องพิมพ์เมื่อเธอเดินใน. ทั้งหมดในทันทีที่หัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะ quicker.Abruptly ฉันไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่จับที่จะผลักดันในเครื่องสำเนาดังกล่าว ทั้งหมดในทันทีที่ฉันแผลขึ้นเลือกว่าจะใช้ห่านตัวผู้ที่ใบหน้าของเธอและดูว่าการตอบสนองของเธอจะได้เห็นฉันอีกครั้งไปยังจุดเริ่มต้นของวันนี้หรือที่จะมองลงไปยังเครื่องถ่ายเอกสารและทำหน้าที่เหมือนไม่มีอะไร happened.Furthermore ผม มองลงไป. เมื่อฉันเป็นบางอย่างสิ้นเชิงเธอได้เข้ามาในห้องกระจกของเธอฉันมองขึ้นไปข้างบน เธอไม่เห็นฉัน สิ่งที่เหลืออยู่ในวันนี้ผมก็มีการจัดเรียงของที่เกิดขึ้นมองไปที่หัวของห้องของเธอจากที่ไกลออกไปด้วยเหตุผลที่เฉพาะเจาะจงไม่ ครึ่งหนึ่งของเวลาที่เธอมาถึงภายในห้องของเธอครึ่งหนึ่งของเวลาที่เธอเป็นเพียงคนเดียวที่หายไปอย่างลึกลับ ผมค้นพบชิ้นส่วนของผมที่ต้องการเราจะข้ามทางใดทางหนึ่งและเราจะซื้อขายคำไม่กี่คำหรือยิ้มหรือ Snickers หรือผู้ เมื่อมันไม่ได้เกิดขึ้น ผมค้นพบเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าผ่านมาห้าคล้ายกับฉันต้องการที่จะเสร็จสิ้นการทำงานของฉันหรือฉันไม่ได้มีใครนั่งแน่นสำหรับผมที่บ้านเพื่ออยู่รอบจบการทำงานของฉันจะไม่เป็นเช่นความคิดอันยิ่งใหญ่ เป็นไปได้ว่ามันอาจ, ผมรู้ว่าเหตุผลของแท้ฉันอยู่ปลาย ฉันปรารถนาแคลร์สกอตต์จะมาถึง ในห้องของเธอ ด้วยปรากฏการณ์เปิด สูบบุหรี่ของเธอลบเลือนอีกครั้ง นอกจากนี้เธอจะต้อนรับผมในและเราจะพูดคุยตลอดทั้งคืน มีอะไรมากกว่าที่เรามีแนวโน้มที่จะเดินยางมะตอยอีกครั้งด้วยกันไม่มีใคร แต่เราส่วนใหญ่มีแนวโน้มจะพยายามศูนย์นันทนาการในครั้งนี้มากกว่าคลาสสิกเบียร์ แต่มันเป็นอย่างดีไม่ได้เกิดขึ้น. ณ จุดเมื่อเวลา 07:00 ระบุฉันเข้าใจอย่างแท้จริงผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในสำนักงาน ห้องพักของเธอเป็นสลัวและเวลานี้ว่าง ไม่มีใครอื่นอยู่บนชั้นที่อื่นที่ไม่ใช่ฉัน ผมที่เสียชีวิตนานเครื่องคอมพิวเตอร์ของฉันเอาสิ่งที่ฉันและเดินไปที่ลิฟท์ปลุกให้ตื่นขึ้นน้อยกว่าเมื่อฉันมาในตอนเช้า ที่บ้านคืนนี้รู้สึกเหมือนจนกว่าจะสิ้นสุดของเวลา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแคลร์สกอตต์จะต้องอยู่ในจิตใจของฉันอีกครั้ง ฉันปล่อยให้ตัวเองรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นในช่วงกลางของฉันและเธอไม่ควรจะหมายถึงอะไร เทกรณีที่มันควรจะหมายถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันควรจะเพียง แต่หมายถึงมีคนอื่นนอกเหนือจากฉันที่ไม่ได้เป็นผีดิบที่ทำงานในสำนักงานที่ นอกจากนี้ผมไปพักผ่อน
เรื่องย่อ: "ความรักเป็นที่เห็นได้ชัดเจนทั่วที่ทำงานไรอันสร้างขึ้นชนในบังคับบัญชาของเขาและเธอพบเขาสนุกกับการพูดคุยกับสิ่งที่จะไปได้อย่างง่ายดายเช่นไว้ใจไรอันพวกเขา.. ที่จะเป็นหรือพวกเขาจะกลายเป็นความวุ่นวายที่สำคัญ?
"มันไม่ได้เป็นวันที่ดีในวันนั้น ทุกคนก็หายไป (หรือดังนั้นฉันคิดว่าในเวลานั้น) ผมได้เข้าร่วมด้วยเสียงของฝนที่ตกลงมาอย่างมีนัยสำคัญที่อยู่ด้านนอกในขณะที่ถูกมองจากหน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาด 14 นิ้วก่อนที่ฉัน ฉันมีอากาศที่จะต้องเหนื่อยของหน้าจอที่เหนื่อยกับการที่พื้นที่ทำงานที่ฉันได้เรียนรู้ที่จะถือว่าเป็นบ้านหลังที่สองของฉัน "การเคารพสักการะ" พื้นที่โต๊ะทำงานของฉันที่ฉันได้มาลงทุนส่วนใหญ่ของพลังงานของฉันที่ล่าสุดในปีที่สาม ฉันมีอากาศที่จะต้องเหนื่อยในการประกอบอาชีพของฉันเหนื่อยกับการเดินทางขึ้นที่ 06:00 ในตอนเช้าและเข้านอนเวลา 10:30.
ฉันเกลียดเห็นทุกคนมุ่งหน้าออกไปยังห้องเก็บของที่จะทำให้เอสเพรสโซในตอนเช้าโดยมีเป้าหมายที่พวกเขา wouldn ' เสื้อพยักหน้าออกในขณะที่พวกเขาทำงานด้านหลังของพวกเขาออกสำหรับความไว้วางใจจากการเพิ่มเพียงเล็กน้อยหรือความก้าวหน้า ฉันเกลียดการจ้างงานของฉันและในเวลาที่มีไม่ได้เป็นสิ่งที่ฉันโดดเดี่ยวรักเสน่หาของอาคารขนาดเล็กที่.
ที่สุดท้ายที่ผมฆ่าคอมพิวเตอร์ที่และเริ่มขยายขึ้น ราวกับว่าที่จะทำให้ฉันรู้สึกโดดเด่นใด ๆ ผมฟังเสียงที่น่าเบื่อของสายฝนที่มาจากข้างนอกไม่กี่นาที มันเป็นจุดที่สลัวนอกแล้ว เพียงเกี่ยวกับ 08:00 ตรงต่อเวลามากที่สุด มีอะไรมากกว่าที่เป็นจุดที่ผมคิดว่าผมเห็นริบหรี่ของแสงบางสถานที่ไกลกว่าสถานที่ทำงาน ฉันตื่นตามแสงที่ฉันเห็นมัน ฉันเห็นมันย้ายเล็กน้อยและหายไปหลังจากนั้น ผมอยู่ที่ส่วนอื่น ๆ บนพื้นว่าเมื่อฉันเห็นแสงอีกแสงสีส้มสั้นเจียมเนื้อเจียมตัวในครั้งนี้มีต้นกำเนิดมาจากจุดเดียวกันเป็นบางครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้ มันมาจากแบริ่งของห้องรองประธานฯ . จมูกของฉันอย่างรวดเร็วมีกลิ่นของควันบุหรี่เมื่อฉัน (มีธุรกิจไม่) กล้าผ่าน entryway
เปิดและเข้ามาในห้องฉันเข้าใจมันในสอง; สิ่งที่ฉันเห็นเป็นเพียงแค่คนที่แสงบุหรี่ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มาหาฉันทันทีที่บุคคลอื่นเป็นภายในห้องที่สับสนในการที่สัมผัส ในกรณีที่ผมทำผมจะไม่ได้รับประหลาดใจที่สุดเท่าที่เป็นบุคคลอื่น ๆ ที่มีบุหรี่ในความเข้าใจของเธอเป็น ฉันทันทีขอโทษล้างขึ้นเหตุผลที่ผมมาถึง ควรสมองความกังวลของตัวเองมากของฉันฉันรวบรวม "มันไม่เป็นไร" บุคคลที่พูดด้วยเสียงที่เงียบสงบ รองประธาน ผมในกรณีใด ๆ ที่รู้ว่าเสียง "ทำไมคุณไม่เปิดไฟได้หรือไม่" ผมถามเพื่อให้ทุกคนสามารถได้ยินก่อนที่ฉันจะหยุดตัวเอง ฉันคิดว่าฉันเห็นบุคคลที่ (อาจจะ) รอยยิ้มในขณะที่สะบัดบุหรี่ของเธอมากกว่าสิ่งที่ฉันได้รับการยอมรับเป็นที่เขี่ยบุหรี่ "ผมชอบมันเช่นนี้ ... บางครั้ง. คุณสูบบุหรี่?" บุคคลที่ถามผมว่ายังคงอยู่ในเสียงเงียบ, แนวทางซองบุหรี่ที่มีต่อหัวของฉัน ผมกำลังจะบอกว่าไม่มีเมื่อเธอกล่าวว่า "ไปข้างหน้านั่งลง." ฉันนั่งลง นอกจากนี้รมควันบุหรี่ครั้งแรกของฉันของปี ผมไม่ได้สูบบุหรี่โดยทั่วไป แต่ในคืนนั้นเป็นที่โดดเด่น; มันเป็นต้อนรับ เธอเป็นสกอตต์แคลร์ เธอได้รับการครอบครองที่ห้องแก้วในฐานะรองประธานฝ่ายการตลาดและการขายสำหรับสิ่งที่ระยะเวลาที่ผมทำงานอยู่ที่นั่น เราไม่เคยพูดคุยกันอย่างแท้จริง จริงๆเราไม่เคยคุยกับคนอื่น ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเห็นเธอจากสถานที่ห่างไกล แต่คืนนั้นเราได้พูดคุย เราได้พูดคุยอย่างใจเย็น มีอะไรมากกว่าที่เรา snickered เบา ๆ .
เราได้พูดคุยและฉันดูเธอพองคลื่นของควันแทบจะไม่พบลืมทำสิ่งที่มันจะไม่ได้ที่จะตัดเชื่อว่าวันอาจเปิดออกสิ่งที่ถูกพิจารณาทั้งหมด เราได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ นอกเหนือจากการทำงานเกี่ยวกับภาพเคลื่อนไหวของเธอรักมากที่สุดกลุ่มรักฟุตบอลมากที่สุดของฉัน เราพูดคุยกันจนบุหรี่ที่วิ่งออกมาและฝนที่ตกลงมาหยุดอยู่ข้างนอก "คุณมีความอยากที่มีแก้วออกจากเอสเพรสโซในเวลานี้?" เธอถามฉัน แล้วและมีสิทธิที่ผมครุ่นคิดว่าฉันเลิกดื่มเอสเพรสโซในแง่ของความจริงที่ว่าทุกคนเห็นด้วยเอสเพรสโซเข้าใจของพวกเขาในบางพื้นที่ทำงานของพวกเขาในตอนเช้ามีอากาศจะเป็นสิ่งที่ผมเกลียดชัง "แท้จริง" ผมพูด เธอลุกขึ้นผลักดันที่นั่งของเธอกลับมา เป็นไปได้ว่ามันอาจจะฉันทันทีหยุดเธอ "ฉันจะทำให้หนึ่งสำหรับคุณ" ผมพูด เธอดึงรอยยิ้ม "ที่เป็นแบบอย่างเบียร์" เธอกล่าว "เป็นไปไม่กี่ชิ้น. ก็เปิดเพียง." เธอได้รับการพูดถึงร้านกาแฟใหม่ไม่กี่ชิ้นห่างไกลจากอาคารของเรา ดังนั้นเราขี่ม้ายกลงลิฟท์ลงไปที่ชั้นล่างและหลังจากนั้นไม่นานเดินหน้าหนึ่งไปที่อื่น ๆ ตามยางมะตอยเปียกในคืนที่อากาศหนาวเย็นและเปียกจะคลาสสิกเบียร์ ในคืนที่ดูเหมือนจะยาวและหวาน ตั้งแต่เมื่อเราลงจอดที่คลาสสิกและมีการชงกาแฟของเราเราได้พูดคุยเหมือนสหายเก่า เธอหัวเราะปอดของเธอออกมาที่เรื่องตลกโง่ของฉัน มีอะไรมากกว่าที่ผมฟังเรื่องราวของเธอรอบหญิงสาวที่จินตนาการเป็นสิ่งที่เธอเห็นในทีวีเป็นเด็ก (ศิลปิน, วิ่ง, ว่ายน้ำ, ... ) ยังไม่เปิดออกมาจะไม่มีของเหล่านั้นเมื่อเธอเติบโตขึ้นมา. " เธอเป็นคนที่ฉันรู้หรือไม่ " ฉันถามเธอ. เธอยิ้มคำถามของฉัน "Nope," เธอกล่าว immovably ยังเชิญชวนสั่นหัวของเธอ. เธอเป็นคนที่น่ารักฉันได้เห็นว่าก่อนที่ยาว ฉันก็ไม่เคยเห็นวิธีที่ยอดเยี่ยมที่เธออย่างแท้จริงจนกระทั่งเรามาคลาสสิกเบียร์และนั่งลงและผมเห็นใบหน้าของเธอที่ชัดเจนมากขึ้นก่อนที่จะฉันกับทุกคนของไฟในร้านกาแฟ มีอะไรมากกว่าที่เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ เธอเป็นทุกอย่างที่ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็น สกอตต์แคลร์ที่ฉันจินตนาการเป็นคนเข้มแข็งมากขึ้นยากที่จะวิธีการ; พุ่งพรวด ฉันประหลาดใจเมื่อเธอให้ฉันบุหรี่ก่อน นอกจากนี้มากประหลาดใจมากขึ้นเมื่อฉันเข้าใจที่เธอกำลังเดินเล่นกับฉันไหล่ไหล่กันที่ร้านกาแฟที่ นอกจากนี้แม้ในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่นั่นกับเธอในร้านกาแฟที่ดูยิ้มในใจและยิ้มของเธอที่ฉันยังคงอยู่ในความกลัวว่าผมเป็นชิ้นส่วนอื่น ๆ ของการสนทนานี้ เธอและหลังจากนั้นฉัน มันใกล้เคียงกับสิบเอ็ดเมื่อเราเดินกลับไปยังสถานที่ทำงาน ถนนได้เปิดออกมาเป็นทั้งหมดขึ้นทั้งหมดและยางมะตอยได้เปิดออกมาเป็นเรื่องยุ่งยากน้อย เราได้กล่าวอำลาของเราก่อนที่สำนักงานของเราสร้างภายหลังจากได้รับสิ่งที่เราชั้นบน "ดังนั้นเห็นคุณในสถานที่ทำงานในวันพรุ่งนี้" เธอกล่าว. ฉันเอาตัวผู้ที่เธอและชี้ "ดีเชื่อว่า" ผมพูดทำให้เธอยิ้ม เธอชี้ได้เป็นอย่างดี "ไรอัน. ใช่ไหม?" เธอถาม ผมหัวเราะคิกคัก "ตอน" ผมพูด เธอเป็นคนที่ยิ่งทำให้ชื่อของฉัน "ไรอันจากสำนักงานขาย" เธอกล่าวชี้กับตัวเอง ฉันหัวเราะ. "นั่นคือฉัน" ฉันกล่าวว่า เรายังคงอยู่ก่อนที่อีกคนหนึ่งสำหรับการติดต่ออีกต่อไป. มันก็คล้ายกับ date.Jt แรกคือ entertainina liaht ในความจริงที่ว่าฉันไม่ได้ทอท mvself needina ให้มันจบเพียงแค่มันเป็นคล้ายกับวันแรก มันเป็นความบันเทิงในแง่ของความจริงที่ว่าผมตัวเองไม่ต้องให้มันจบเพียง แต่ "ดังนั้นผมจึงคิดผมเห็นคุณในวันพรุ่งนี้แล้ว" เธอกล่าวว่าที่ผ่านมานาน "ไม่มีข้อสงสัย" ผมพูดว่าท่าทางอีกครั้ง "เห็นคุณในวันพรุ่งนี้" ผมรวมราวกับว่าปิดคืนสำหรับเราสองคน เราเดินแยก เธอกับยานพาหนะที่เป็นโลหะมันวาวสีดำของเธอ (แม้ในคืนวันที่ฉันจะได้เห็นมาก) ในขณะที่ผมไปรถตู้เก่าของฉันที่ฉันซื้อจากพ่อของฉัน ระหว่างทางกลับบ้านของฉันฉันถือว่าเป็นวิธีการที่คืนได้หันออกมาให้ฉัน นอกจากนี้ผมก็ยิ้มระยะทาง. ***** วันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาเร็วกว่าที่ 06:30 ผมตื่นขึ้นมาและนั่งสองสามนาทีที่ดีในเตียงของฉันทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนก่อนหน้านี้ ณ จุดที่ผมไปอาบน้ำและแต่งตัวสำหรับการทำงาน, ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอื่นนอกเหนือจากสิ่งที่คาดหวังผมไปทำงานในวันนั้น ฉันที่ดินในสถานที่ทำงานจริงในช่วงต้นเป็นอย่างดีและไม่ได้ที่ทุกคนชอบ dependably, เขย่าขวัญคล้าเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้น มันอยู่ใกล้เก้าเมื่อผมเห็นแคลร์สกอตต์เดินเข้ามาในสถานที่ทำงาน หัวคู่หันหลังกลับและเธอยินดี ผมเป็นเท้าคู่ไปที่เครื่องพิมพ์เมื่อเธอเดินใน. ทั้งหมดในทันทีที่หัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะ quicker.Abruptly ฉันไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่จับที่จะผลักดันในเครื่องสำเนาดังกล่าว ทั้งหมดในทันทีที่ฉันแผลขึ้นเลือกว่าจะใช้ห่านตัวผู้ที่ใบหน้าของเธอและดูว่าการตอบสนองของเธอจะได้เห็นฉันอีกครั้งไปยังจุดเริ่มต้นของวันนี้หรือที่จะมองลงไปยังเครื่องถ่ายเอกสารและทำหน้าที่เหมือนไม่มีอะไร happened.Furthermore ผม มองลงไป. เมื่อฉันเป็นบางอย่างสิ้นเชิงเธอได้เข้ามาในห้องกระจกของเธอฉันมองขึ้นไปข้างบน เธอไม่เห็นฉัน สิ่งที่เหลืออยู่ในวันนี้ผมก็มีการจัดเรียงของที่เกิดขึ้นมองไปที่หัวของห้องของเธอจากที่ไกลออกไปด้วยเหตุผลที่เฉพาะเจาะจงไม่ ครึ่งหนึ่งของเวลาที่เธอมาถึงภายในห้องของเธอครึ่งหนึ่งของเวลาที่เธอเป็นเพียงคนเดียวที่หายไปอย่างลึกลับ ผมค้นพบชิ้นส่วนของผมที่ต้องการเราจะข้ามทางใดทางหนึ่งและเราจะซื้อขายคำไม่กี่คำหรือยิ้มหรือ Snickers หรือผู้ เมื่อมันไม่ได้เกิดขึ้น ผมค้นพบเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าผ่านมาห้าคล้ายกับฉันต้องการที่จะเสร็จสิ้นการทำงานของฉันหรือฉันไม่ได้มีใครนั่งแน่นสำหรับผมที่บ้านเพื่ออยู่รอบจบการทำงานของฉันจะไม่เป็นเช่นความคิดอันยิ่งใหญ่ เป็นไปได้ว่ามันอาจ, ผมรู้ว่าเหตุผลของแท้ฉันอยู่ปลาย ฉันปรารถนาแคลร์สกอตต์จะมาถึง ในห้องของเธอ ด้วยปรากฏการณ์เปิด สูบบุหรี่ของเธอลบเลือนอีกครั้ง นอกจากนี้เธอจะต้อนรับผมในและเราจะพูดคุยตลอดทั้งคืน มีอะไรมากกว่าที่เรามีแนวโน้มที่จะเดินยางมะตอยอีกครั้งด้วยกันไม่มีใคร แต่เราส่วนใหญ่มีแนวโน้มจะพยายามศูนย์นันทนาการในครั้งนี้มากกว่าคลาสสิกเบียร์ แต่มันเป็นอย่างดีไม่ได้เกิดขึ้น. ณ จุดเมื่อเวลา 07:00 ระบุฉันเข้าใจอย่างแท้จริงผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในสำนักงาน ห้องพักของเธอเป็นสลัวและเวลานี้ว่าง ไม่มีใครอื่นอยู่บนชั้นที่อื่นที่ไม่ใช่ฉัน ผมที่เสียชีวิตนานเครื่องคอมพิวเตอร์ของฉันเอาสิ่งที่ฉันและเดินไปที่ลิฟท์ปลุกให้ตื่นขึ้นน้อยกว่าเมื่อฉันมาในตอนเช้า ที่บ้านคืนนี้รู้สึกเหมือนจนกว่าจะสิ้นสุดของเวลา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแคลร์สกอตต์จะต้องอยู่ในจิตใจของฉันอีกครั้ง ฉันปล่อยให้ตัวเองรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นในช่วงกลางของฉันและเธอไม่ควรจะหมายถึงอะไร เทกรณีที่มันควรจะหมายถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันควรจะเพียง แต่หมายถึงมีคนอื่นนอกเหนือจากฉันที่ไม่ได้เป็นผีดิบที่ทำงานในสำนักงานที่ นอกจากนี้ผมไปพักผ่อน
การแปล กรุณารอสักครู่..
สมัยโรแมนติกเรื่องสั้น - กาแฟ&คุณ : พล็อตเรื่อง : " ความรัก
สังเกตรอบ ๆที่ทำงาน ไรอันสร้างขึ้นชนหัวหน้าของเขา และ เธอพบว่าเขาสนุกที่จะสนทนาด้วย จะสิ่งไปอย่างง่ายดายเช่น ไรอัน ไว้ใจให้ หรือจะเปลี่ยนเป็นโกลาหลใหญ่ ? "
มันไม่เหมาะสม วันนั้นทั้งวัน ทุกคนก็หายไป ( หรือดังนั้นฉันคิดว่าในเวลา )ผมเข้าร่วมโดยเสียงฝนตกข้างนอกมากในขณะที่ถูกมองโดย 14 นิ้ว หน้าจอ PC ก่อนฉัน ฉันได้รับเบื่อของหน้าจอนั้น เหนื่อย ของ พื้นที่ ที่ งานที่ผมได้เรียนรู้ที่จะทำให้บ้านหลังที่สองของฉัน " ซึ่งเป็นที่เคารพสักการะอย่างสูง " โต๊ะ พื้นที่ที่ฉันได้เข้ามาลงทุนส่วนใหญ่ของพลังงานที่ในล่าสุดสามปี ฉันได้รับเหนื่อยของอาชีพของฉันเหนื่อยกับการ 6.00am ขึ้นในตอนเช้าและเข้านอนในเวลา 5 : 40 - 10 : 30 .
ฉันเกลียดเห็นทุกคนไปเก็บของเพื่อให้เอสเพรสโซในตอนเช้ากับเป้าหมายที่พวกเขาไม่ยอมหลับไปในขณะที่พวกเขาทำงานด้านหลังของพวกเขาออกสำหรับความไว้วางใจเพิ่มเล็กน้อยหรือความก้าวหน้า ฉันเกลียดงานของฉัน และในเวลามันไม่ได้เป็นสิ่งเดี่ยวที่ฉันรักเสน่หาของอาคารขนาดเล็ก .
ในที่สุดฉันฆ่าพีซีและเริ่มขยายขึ้น แม้ว่านั่นจะทำให้ฉันรู้สึกใด ๆที่โดดเด่น ผมฟังเสียงที่น่าเบื่อของฝนห่าใหญ่ที่มาจากนอกสัก 2-3 นาที มันเป็นจุดที่มืดข้างนอกแล้ว ก็ประมาณสองทุ่มตรงต่อเวลาที่สุด มีอะไรเพิ่มเติมนั่นคือจุดที่ฉันคิดว่าฉันได้เห็นแสงริบหรี่ของแสงบางสถานที่ห่างไกลผ่านที่ทำงาน ผมลุกขึ้นตามแสงที่ผมเห็นมัน ผมเห็นมันขยับนิดหน่อย แล้วหายไป ฉันอยู่ที่ส่วนอื่น ๆบนพื้นเมื่อผมเห็นแสงสว่างอื่นสั้นๆ เจียมเนื้อเจียมตัว แสงสีส้มครั้งนี้ ที่มาจากจุดเดียวกันเป็นบางเวลา เมื่อเร็วๆ นี้
สังเกตรอบ ๆที่ทำงาน ไรอันสร้างขึ้นชนหัวหน้าของเขา และ เธอพบว่าเขาสนุกที่จะสนทนาด้วย จะสิ่งไปอย่างง่ายดายเช่น ไรอัน ไว้ใจให้ หรือจะเปลี่ยนเป็นโกลาหลใหญ่ ? "
มันไม่เหมาะสม วันนั้นทั้งวัน ทุกคนก็หายไป ( หรือดังนั้นฉันคิดว่าในเวลา )ผมเข้าร่วมโดยเสียงฝนตกข้างนอกมากในขณะที่ถูกมองโดย 14 นิ้ว หน้าจอ PC ก่อนฉัน ฉันได้รับเบื่อของหน้าจอนั้น เหนื่อย ของ พื้นที่ ที่ งานที่ผมได้เรียนรู้ที่จะทำให้บ้านหลังที่สองของฉัน " ซึ่งเป็นที่เคารพสักการะอย่างสูง " โต๊ะ พื้นที่ที่ฉันได้เข้ามาลงทุนส่วนใหญ่ของพลังงานที่ในล่าสุดสามปี ฉันได้รับเหนื่อยของอาชีพของฉันเหนื่อยกับการ 6.00am ขึ้นในตอนเช้าและเข้านอนในเวลา 5 : 40 - 10 : 30 .
ฉันเกลียดเห็นทุกคนไปเก็บของเพื่อให้เอสเพรสโซในตอนเช้ากับเป้าหมายที่พวกเขาไม่ยอมหลับไปในขณะที่พวกเขาทำงานด้านหลังของพวกเขาออกสำหรับความไว้วางใจเพิ่มเล็กน้อยหรือความก้าวหน้า ฉันเกลียดงานของฉัน และในเวลามันไม่ได้เป็นสิ่งเดี่ยวที่ฉันรักเสน่หาของอาคารขนาดเล็ก .
ในที่สุดฉันฆ่าพีซีและเริ่มขยายขึ้น แม้ว่านั่นจะทำให้ฉันรู้สึกใด ๆที่โดดเด่น ผมฟังเสียงที่น่าเบื่อของฝนห่าใหญ่ที่มาจากนอกสัก 2-3 นาที มันเป็นจุดที่มืดข้างนอกแล้ว ก็ประมาณสองทุ่มตรงต่อเวลาที่สุด มีอะไรเพิ่มเติมนั่นคือจุดที่ฉันคิดว่าฉันได้เห็นแสงริบหรี่ของแสงบางสถานที่ห่างไกลผ่านที่ทำงาน ผมลุกขึ้นตามแสงที่ผมเห็นมัน ผมเห็นมันขยับนิดหน่อย แล้วหายไป ฉันอยู่ที่ส่วนอื่น ๆบนพื้นเมื่อผมเห็นแสงสว่างอื่นสั้นๆ เจียมเนื้อเจียมตัว แสงสีส้มครั้งนี้ ที่มาจากจุดเดียวกันเป็นบางเวลา เมื่อเร็วๆ นี้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- พี่จะรักกัสจนจบป.6
- ไม่มีความจำเป็นต้องใช้เซปอีกต่อไป
- ตารางการศึกษา
- แต่ความรู้สึกมันต่อต้าน
- have been in operation since July 1986
- 목소리이쁘시다
- รักคุณ
- มันผ่านไปแล้ว
- Researching
- เสริมสร้างความสัมพันธ์
- คนไทยส่วนมากชอบไปวัดไหว้พระ บ้างก็ขอพรให
- ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง
- 谦词：～兄。～以为。虞yú
- Power Consumption
- Chapter 15 – GuidanceJust when Nie Li an
- The kinetic constants (kcat and KM) were
- high volume
- KEY FRAGRANCE NOTES:Savor every moment o
- ทำไมของมือสองจึงมีคุณภาพที่ดีกว่าและยังม
- คุณพูดไทยได้
- วิธีทำลาบไก่ส่วนผสมที่ใช้ทำลาบไก่- เนื้อ
- Differences in April, June and July 2015
- balls
- คุณไม่รู้หรอว่าเค้าเป็นแฟนของฉัน
