E layer[edit]The E layer is the mid

E layer[edit]
The E layer is the middle layer, 90 km (56 mi) to 120 km (75 mi) above the surface of the Earth. Ionization is due to soft X-ray (1-10 nm) and far ultraviolet (UV) solar radiation ionization of molecular oxygen (O₂). Normally, at oblique incidence, this layer can only reflect radio waves having frequencies lower than about 10 MHz and may contribute a bit to absorption on frequencies above. However, during intense Sporadic E events, the Es layer can reflect frequencies up to 50 MHz and higher. The vertical structure of the E layer is primarily determined by the competing effects of ionization and recombination. At night the E layer rapidly disappears because the primary source of ionization is no longer present. After sunset an increase in the height of the E layer maximum increases the range to which radio waves can travel by reflection from the layer. This region is also known as the Kennelly–Heaviside layer or simply the Heaviside layer. Its existence was predicted in 1902 independently and almost simultaneously by the American electrical engineer Arthur Edwin Kennelly (1861–1939) and the British physicist Oliver Heaviside (1850–1925). However, it was not until 1924 that its existence was detected by Edward V. Appleton and Miles Barnett.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชั้น E [แก้ไข]
E ชั้นเป็นชั้นกลาง 90 กิโลเมตร (56 ไมล์) ถึง 120 กิโลเมตร (75 ไมล์) เหนือพื้นผิวของโลก ไอออนไนซ์เกิดจากการอ่อน X-ray (1-10 นาโนเมตร) และรังสีอัลตราไวโอเลตไกล (UV) ไอออนไนซ์รังสีแสงอาทิตย์ของโมเลกุลออกซิเจน (O₂) โดยปกติที่เกิดเฉียงชั้นนี้สามารถสะท้อนคลื่นวิทยุที่มีความถี่ต่ำกว่าประมาณ 10 MHz และอาจทำให้เกิดการดูดซึมบิตบนความถี่ดังกล่าวข้างต้น อย่างไรก็ตามในช่วงเหตุการณ์รุนแรงเป็นระยะ ๆ E ชั้น Es สามารถสะท้อนความถี่สูงสุดถึง 50 MHz และสูงกว่า โครงสร้างแนวตั้งของชั้น E จะถูกกำหนดโดยผลการแข่งขันของไอออนไนซ์และรวมตัวกันอีก ในเวลากลางคืนชั้น E หายไปอย่างรวดเร็วเพราะแหล่งที่มาหลักของไอออนไนซ์ไม่ได้อยู่ในปัจจุบัน หลังจากพระอาทิตย์ตกเพิ่มขึ้นในความสูงของชั้นสูงสุด E เพิ่มขึ้นช่วงที่คลื่นวิทยุสามารถเดินทางโดยสะท้อนจากชั้น ภาคนี้เป็นที่รู้จักกันเป็นชั้น Kennelly เฮเวอร์หรือเพียงแค่ชั้นเฮเวอร์ การดำรงอยู่ของมันได้รับการคาดการณ์ว่าในปี 1902 เป็นอิสระและเกือบจะพร้อมกันโดยวิศวกรไฟฟ้าชาวอเมริกันอาร์เธอร์เอ็ดวิน Kennelly (1861-1939) และนักฟิสิกส์ชาวอังกฤษเฮเวอร์โอลิเวอร์ (1850-1925) แต่มันไม่ได้จนกว่า 1924 ว่าการดำรงอยู่ของมันได้รับการตรวจพบโดยเอ็ดเวิร์ด V. แอปเปิลและ Miles บาร์เน็ตต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อีชั้น [ แก้ไข ]
E ชั้นชั้นกลาง 90 กิโลเมตร ( 56 ไมล์ ) 120 กม. ( 75 ไมล์ ) เหนือพื้นผิวของโลก ไอเนื่องจากรังสีอ่อน ( 1-10 nm ) และรังสีอัลตราไวโอเลตไกล ( UV ) ไอรังสีของโมเลกุลออกซิเจน ( O ₂ ) ปกติที่เฉียงอุบัติการณ์ชั้นนี้สามารถสะท้อนคลื่นวิทยุที่มีความถี่ต่ำกว่า 10 MHz และอาจส่งผลเล็กน้อยเพื่อการดูดซึมบนความถี่ข้างต้น อย่างไรก็ตาม ในช่วงเหตุการณ์รุนแรงเป็นระยะ ๆ E , ES ชั้นสามารถสะท้อนถึง 50 MHz และความถี่สูง โครงสร้างแนวดิ่งของอีชั้นเป็นหลัก โดยพิจารณาผลของการแข่งขันและอิสระ .ตอนกลางคืนอีชั้นอย่างรวดเร็ว หายไปเพราะแหล่งหลักของไอไม่มีปัจจุบัน หลังจากพระอาทิตย์ตกดินเพิ่มความสูงของอีชั้นสูงสุดเพิ่มช่วงที่คลื่นวิทยุสามารถเดินทางโดยการสะท้อนจากชั้น ภูมิภาคนี้เป็นที่รู้จักกันเป็นเคนเนลลี–เฮฟวีไซด์ชั้นหรือเพียงแค่เฮฟวีไซด์ชั้นการดำรงอยู่ของมันได้คาดการณ์ไว้ ๓อย่างอิสระ และเกือบจะพร้อมกัน โดยชาวอเมริกันวิศวกรไฟฟ้าอาเธอร์เอ็ดวินเคนเนลลี ( 1861 – 1939 ) และโอลิเวอร์ เฮฟวีไซด์ ( 1850 ) นักฟิสิกส์ชาวอังกฤษ 1925 ) แต่มันไม่ได้จนกว่าปี 1924 ที่การดำรงอยู่ของมันถูกตรวจพบโดยเอ็ดเวิร์ดโวลต์แอปเปิลตันไมล์ Barnett .