Organisms exposed to ammonia may re

Organisms exposed to ammonia may recover from toxic effects if the exposure time is shorter than that required to cause permanent effects (Milne et al., 2000; Hariprasad and Neeraja, 2006). Diamond et al. (2006) observed that latent toxicity did not occur in the fish, Pimephales promelas, and water-flea, Daphnia magna, when exposed to ammonia. However, the influence of exposure time on organism response may be different for different species. Increasing the interval between pulses of dissolved ammonia resulted in lower toxicity in D. magna, but greater toxicity in P. promelas (Diamond et al.,
2006). It is not possible to provide procedures for the modification of guidelines for effects based on exposure time beyond specifying guidelines for acute or chronic effects, respectively.Given that an organism is likely to be able to recover from
pulsed doses, unless the concentration is excessively high, the guidelines can be considered very conservative. The majority of acute and chronic effects data are derived from tests with durations greater than 24 h and often 96 h. Consequently, the concentrations of ammonia required to cause permanent toxic effects for short exposure times (e.g. 1–2 h) could be significantly higher than those required to cause effects over 96 h.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งมีชีวิตที่สัมผัสกับแอมโมเนียอาจกู้คืนจากผลกระทบพิษถ้าระยะเวลาเปิดรับแสงสั้นกว่าที่ต้องการให้เกิดผลถาวร (Milne และ al., 2000 Hariprasad กนีราจา 2006) เพชรร้อยเอ็ด al. (2006) พบว่า ความเป็นพิษที่แฝงอยู่ไม่ได้เกิดใน magna Daphnia ปลา Pimephales promelas และน้ำ หมัด เมื่อสัมผัสกับแอมโมเนีย อย่างไรก็ตาม อิทธิพลของแสงเวลาในการตอบสนองของสิ่งมีชีวิตอาจแตกต่างกันสำหรับชนิดที่แตกต่างกัน เพิ่มช่วงเวลาระหว่างพัลส์ของแอมโมเนียละลายส่งผลให้เกิดความเป็นพิษต่ำใน D. magna แต่ความเป็นพิษมากกว่าใน P. promelas (เพชรร้อยเอ็ด al.,
2006) เป็นไปไม่ได้ให้ขั้นตอนในการปรับเปลี่ยนแนวทางในลักษณะตามเวลาเปิดรับแสงนอกเหนือจากการระบุแนวทางในลักษณะเฉียบพลัน หรือเรื้อรัง ตามลำดับระบุว่าองค์กรจะสามารถกู้คืนจาก
ปริมาณพัล เว้นแต่ว่าความเข้มข้นไม่สูงมากเกินไป คำแนะนำถือได้ว่าหัวเก่ามาก ข้อมูลผลกระทบเฉียบพลัน และเรื้อรังส่วนใหญ่มาจากการทดสอบระยะเวลาที่มากกว่า 24 ชมและมักจะ 96 h ดังนั้น ความเข้มข้นของแอมโมเนียที่ต้องทำให้เกิดผลพิษถาวรสำหรับแสงระยะเวลา (เช่น 1–2 h) อาจจะสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญกว่าต้องทำให้เกิดลักษณะพิเศษกว่า 96 h

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งมีชีวิตที่สัมผัสกับแอมโมเนียอาจกู้คืนจากผลกระทบที่เป็นพิษถ้ามีเวลาการเปิดรับแสงจะสั้นกว่าที่จำเป็นที่จะทำให้เกิดผลกระทบอย่างถาวร (มิลน์และคณะ, 2000;. Hariprasad และ Neeraja, 2006) เพชรและอัล (2006) พบว่าความเป็นพิษที่แฝงอยู่ไม่ได้เกิดขึ้นในปลา Pimephales promelas และน้ำหมัด Daphnia magna ระยะเมื่อสัมผัสกับแอมโมเนีย แต่อิทธิพลของเวลาการเปิดรับกับการตอบสนองสิ่งมีชีวิตอาจจะแตกต่างกันสำหรับสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน เพิ่มช่วงเวลาระหว่างพัของแอมโมเนียที่ละลายส่งผลให้ความเป็นพิษต่ำกว่าใน D. Magna แต่ความเป็นพิษมากขึ้นใน P. promelas (เพชรและคณะ.
2006) มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้วิธีการในการปรับเปลี่ยนแนวทางสำหรับผลกระทบขึ้นอยู่กับเวลาการเปิดรับเกินกว่าที่ระบุแนวทางปฏิบัติสำหรับผลกระทบเฉียบพลันหรือเรื้อรัง respectively.Given ว่าสิ่งมีชีวิตมีแนวโน้มที่จะสามารถกู้คืนจาก
ปริมาณชีพจรเว้นแต่ความเข้มข้นที่สูงมากเกินไป แนวทางที่จะสามารถพิจารณาอนุรักษ์นิยมมาก ส่วนใหญ่ของข้อมูลผลกระทบเฉียบพลันและเรื้อรังจะได้มาจากการทดสอบที่มีระยะเวลาเกินกว่า 24 ชั่วโมงและบ่อยครั้งที่ 96 ชั่วโมง ดังนั้นความเข้มข้นของแอมโมเนียที่จำเป็นในการก่อให้เกิดผลที่เป็นพิษถาวรสำหรับการเปิดโปงครั้งสั้น (เช่น 1-2 ชั่วโมง) อาจจะสูงกว่าที่จำเป็นในการก่อให้เกิดผลในช่วง 96 ชั่วโมงอย่างมีนัยสำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งมีชีวิตที่สัมผัสกับแอมโมเนียอาจหายจากพิษถ้าระยะเวลาสั้นกว่านั้นต้องก่อให้เกิดผลถาวร ( มิล et al . , 2000 ; hariprasad และ neeraja , 2006 ) เพชร et al . ( 2006 ) พบว่าพิษแฝงไม่ได้เกิดขึ้นในปลา pimephales promelas และน้ำหมัดสั่นสะเทือน Magna , เมื่อสัมผัสกับแอมโมเนีย อย่างไรก็ตามอิทธิพลของเวลาการเปิดรับการตอบสนองของสิ่งมีชีวิตอาจจะแตกต่างกันสำหรับชนิดที่แตกต่างกัน การเพิ่มช่วงห่างระหว่างพัลส์ของละลายแอมโมเนียส่งผลให้ความเป็นพิษต่ำกว่า D Magna , แต่มากกว่าความเป็นพิษในหน้า promelas ( เพชร
et al . , 2006 )มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้วิธีการในการปรับเปลี่ยนแนวทางผลจากการเกินเวลาที่ระบุแนวทางในลักษณะเฉียบพลันหรือเรื้อรัง ตามลำดับ ระบุว่า สิ่งมีชีวิตมีแนวโน้มที่จะสามารถกู้คืนจาก
พัลยา นอกจากความเข้มข้นที่สูงเกินไป แนวก็ถือเป็นอนุรักษ์นิยมมากส่วนใหญ่ของผลกระทบแบบเฉียบพลันและเรื้อรัง ข้อมูลที่ได้มาจากการทดสอบที่มีระยะเวลามากกว่า 24 ชั่วโมงและมักจะ 96 ชั่วโมงและความเข้มข้นของแอมโมเนีย ต้องก่อให้เกิดผลเป็นพิษถาวรสำหรับเวลาแสงสั้น ( เช่น 1 – 2 H ) อาจจะสูงกว่านั้นต้องก่อให้เกิดผลกว่า 96 ชั่วโมง