Once there were four children whose

Once there were four children whose names were Peter, Susan, Edmund and Lucy, and it has been told in another book called The Lion, the Witch and the Wardrobe how they had a remarkable adventure. They had opened the door of a magic wardrobe and found themselves in a quite different world from ours, and in that different world they had become Kings and Queens in a country called Narnia. While they were in Narnia they seemed to reign for years and years; but when they came back through the door and found themselves in England again, it all seemed to have taken no time at all. At any rate, no one noticed that they had ever been away, and they never told anyone except one very wise grown-up.
That had all happened a year ago, and now all four of them were sitting on a seat at a railway station with trunks and playboxes piled up round them. They were, in fact, on their way back to school. They had travelled together as far as this station, which was a junction; and here, in a few minutes, one train would arrive and take the girls away to one school, and in about half an hour another train would arrive and the boys would go off to another school. The first part of the journey, when they were all together, always seemed to be part of the holidays; but now when they would be saying good-by and going different ways so soon, everyone felt that the holidays were really over and everyone felt their term time feelings beginning again, and they were all rather gloomy and no-one could think of anything to say. Lucy was going to boarding school for the first time.
It was an empty, sleepy, country station and there was hardly anyone on the platform except themselves. Suddenly Lucy gave a sharp little cry, like someone who has been stung by a wasp.
"What's up, Lu?" said Edmund—and then suddenly broke off and made a noise like "Ow!"
"What on earth——" began Peter, and then he too suddenly changed what he had been going to say. Instead, he said, "Susan, let go! What are you doing? Where are you dragging me to?"
"I'm not touching you," said Susan. "Someone is pulling me. Oh—oh—oh—stop it!"
Everyone noticed that all the others' faces had gone very white.
"I felt just the same," said Edmund in a breathless voice. "As if I were being dragged along. A most frightful pulling—ugh! it's beginning again."
"Me too," said Lucy. "Oh, I can't bear it."
"Look sharp!" shouted Edmund. "All catch hands and keep together. This is magic—I can tell by the feeling. Quick!"
"Yes," said Susan. "Hold hands. Oh, I do wish it would stop—oh!"
Next moment the luggage, the seat, the platform, and the station had completely vanished. The four children, holding hands and panting, found themselves standing in a woody place—such a woody place that branches were sticking into them and there was hardly room to move. They all rubbed their eyes and took a deep breath.
"Oh, Peter!" exclaimed Lucy. "Do you think we can possibly have got back to Narnia?"
"It might be anywhere," said Peter, "I can't see a yard in all these trees. Let's try to get into the open—if there is any open."
With some difficulty, and with some stings from nettles and pricks from thorns, they struggled out of the thicket. Then they had another surprise. Everything became much brighter, and after a few steps they found themselves at the edge of the wood, looking down on a sandy beach. A few yards away a very calm sea was falling on the sand with such tiny ripples that it made hardly any sound. There was no land in sight and no clouds in the sky. The sun was about where it ought to be at ten o'clock in the morning, and the sea was a dazzling blue. They stood sniffing in the sea-smell.
"By Jove!" said Peter. "This is good enough."
Five minutes later everyone was barefooted and wading in the cool clear water.
"This is better than being in a stuffy train on the way back to Latin and French and Algebra!" said Edmund. And then for quite a long time there was no more talking, only splashing and looking for shrimps and crabs.
"All the same," said Susan presently, "I suppose we'll have to make some plans. We shall want something to eat before long."
"We've got the sandwiches Mother gave us for the journey," said Edmund. "At least I've got mine."
"Not me," said Lucy. "Mine were in my little bag."
"So were mine," said Susan.
"Mine are in my coat-pocket, there on the beach," said Peter. "That'll be two lunches among four. This isn't going to be such fun."
"At present," said Lucy, "I want something to drink more than something to eat."
Everyone else now felt thirsty, as one usually is after wading in salt water under a hot sun.
"It's like being shipwrecked," remarked Edmund. "In the books they always find springs of clear, fresh water on the island. We'd better go and look for them."
"Does that mean we have to go back into all that thick wood?" said Susan.
"Not a bit of it," said Peter. "If there are streams they're bound to come down to the sea, and if we walk along the beach we're bound to come to them."
Th

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อมีลูกสี่คนที่มีชื่อถูกปีเตอร์ ซูซาน Edmund และลูซี่ และมันได้รับการบอกในหนังสืออื่นเรียกว่า The Lion แม่มด และตู้เสื้อผ้าวิธีที่พวกเขามีการผจญภัยที่น่าทึ่ง พวกเขาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าวิเศษ และพบตัวเองในโลกแตกต่างจากของเรา และในโลกที่แตกต่าง พวกเขาได้กลายเป็นคิงส์และควีนส์ในประเทศเรียกว่านาร์เนีย ในขณะที่พวกเขาอยู่ในนาร์เนีย พวกเขาดูเหมือนจะครอบครองสำหรับปีและปี แต่เมื่อพวกเขากลับมาผ่านประตู และพบตัวเองในอังกฤษอีกครั้ง ทั้งหมดดูเหมือนจะได้ไม่มีเวลาเลย ที่ใด ๆ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า พวกเขาเคยออกไป และพวกเขาไม่เคยบอกใครยกเว้นหนึ่งโตเป็นผู้ใหญ่ที่ฉลาดมากที่ได้เกิดขึ้นมา และตอนนี้ทั้งสี่คนนั่งบนนั่งที่สถานีรถไฟด้วยกางเกง และ playboxes กองรอบพวกเขา พวกเขาได้ จริง ทางไปโรงเรียน พวกเขาได้เดินทางกันไกลที่สถานีนี้ ซึ่งแยก และที่นี่ กี่นาที หนึ่งรถไฟจะมาถึง และพาหญิงไปเพื่อการศึกษา และในประมาณครึ่งชั่วโมงอีกรถไฟจะมาถึง และเด็กผู้ชายจะไปปิดโรงเรียนอื่น ส่วนแรกของการเดินทาง เมื่อพวกเขาทั้งหมดเข้าด้วยกัน เสมอดูเหมือนจะ เป็นส่วนหนึ่งของวันหยุด แต่ตอนนี้ เมื่อพวกเขาจะพูด good-by และไปหลายวิธีดังนั้นเร็ว ๆ นี้ ทุกคนรู้สึกว่า วันหยุดได้จริง ๆ มากกว่า และทุกคนรู้สึกว่าความรู้สึกของเวลาระยะเริ่มต้นอีกครั้ง และพวกเขาทั้งหมดค่อนข้างมืดมน และไม่มีใครสามารถคิดอะไรจะพูด ลูซี่กำลังจะไปโรงเรียนครั้งแรกมันเป็นสถานีว่างเปล่า ง่วง นอน ประเทศ และมีแทบทุกคนบนแพลตฟอร์มยกเว้นตัวเอง ทันใดนั้นลูซี่ให้ร้องไห้น้อยคมชัด เช่นคนมีถูก stung โดยมดตะนอยคืออะไรค่า Lu "ว่า Edmund — แล้วก็หยุดลง และทำเสียงดังเช่น"Ow ""อะไรในโลก — — " เริ่มปีเตอร์ และจากนั้น เขาก็เกินไปเปลี่ยนสิ่งที่เขาได้รับจะไปพูด แทน เขากล่าวว่า "ซูซาน ปล่อย คุณทำอะไรอยู่ ที่คุณลากฉัน""ฉันฉันไม่สัมผัสคุณ กล่าวว่า ซูซาน "คนจะดึงฉันไว้ โอ้-โอ้ — โอ้ — หยุด! "ทุกคนสังเกตเห็นว่า เครื่องอื่น ๆ ของใบหน้าดิฉันขาวมาก"ผมรู้สึกเพียงเหมือน, " กล่าวว่า Edmund เสียงหายใจ "ว่าฉันถูกถูกลากไปตาม ดึงสุด frightful — เข้าถึงด่วน มันเป็นจุดเริ่มต้นอีกครั้ง""ผม " กล่าวว่า ลูซี่ "โอ้ ผมไม่สามารถรับมัน""ดูคมชัด" โห่ Edmund "ทั้งจับมือ และเก็บไว้ด้วยกัน นี่คือมายากล — คำ โดยรู้สึกได้ ด่วน""Yes กล่าวว่า ซูซาน "จับมือ โอ้ ฉันต้องจะหยุด – โอ้! "ช่วงเวลาถัดไปเก็บกระเป๋า นั่ง แพลตฟอร์ม และสถานีที่มีสมบูรณ์ไหล เด็กสี่ จับมือ และ panting พบตัวเองยืนอยู่ในยืนต้น — วู้ดดี้นั้นวางว่า สาขาติดเข้าไป และมีห้องแทบจะย้าย พวกเขาทั้งหมดลูบตา และเอาลมหายใจลึก"โอ้ ปีเตอร์" exclaimed ลูซี่ "คุณคิดว่า เราสามารถจะมีได้กลับไปนาร์เนีย""อาจเป็นทุกที่ กล่าวว่า ปีเตอร์ "ไม่เห็นบ้านในต้นไม้เหล่านี้ ลองเข้าไปเปิด — ถ้ามีเปิดใด ๆ "กับความยากลำบาก และ มีบางการต่อยจากหมามุ่ยและ pricks จากหนาม พวกเขาต่อสู้จากตาม แล้ว พวกเขาประหลาดใจอีก ทุกอย่างก็สว่างขึ้นมาก และหลังจากขั้นตอน พวกเขาพบตัวเองของไม้ มองลงบนหาดทราย กี่เมตรตกทะเลสบาย ๆ บนหาดทรายด้วยเช่นให้เกิดระลอกคลื่นเล็ก ๆ ที่มันทำให้แทบไม่มีเสียง มีที่ดินไม่ในสายตาและไม่มีเมฆในท้องฟ้า ดวงอาทิตย์เกี่ยวกับที่มันควรจะอยู่ที่ 10 นาฬิกาในตอนเช้า และทะเลสวยงามสีน้ำเงิน พวกเขายืนดมกลิ่นในกลิ่นทะเล"โดย Jove " ปีเตอร์กล่าว "นี่คือดีพอ"ทุกคนถูกหลังห้านาทีใน barefooted และในน้ำใสเย็น"สิ่งนี้ดีกว่าการอยู่ในรถไฟระหว่างทางสู่ละติน และฝรั่งเศส และพีชคณิตอุดอู้" Edmund กล่าว แล้ว เวลาค่อนข้างนาน มีไม่มากในการพูดคุย สาด และกุ้งและปู"เหมือน กล่าวว่า ซูซานปัจจุบัน "ฉันคิดว่า เราจะต้องทำแผนบาง เราจะต้องกินไม่นาน""เราได้แซนด์วิชที่แม่ให้เราสำหรับการเดินทาง Edmund กล่าว "ที่ฉันมีฉัน""ไม่ ฉัน" ว่า ลูซี่ "ฉันอยู่ในถุงเล็กน้อย""เพื่อให้ได้เหมือง กล่าวว่า ซูซาน"ฉันเป็นฉันเสื้อกระเป๋า มีชายหาด ปีเตอร์กล่าวว่า "ที่จะได้อาหารกลางวันที่สองในสี่ นี้ไม่ได้ไปจะสนุกดังกล่าว""ในปัจจุบัน กล่าวว่า ลูซี่, 「อยากจิบเครื่องดื่มมากกว่าสิ่งกิน"ทุกคนตอนนี้รู้สึกกระหายน้ำ เป็นหนึ่งมักจะเป็นหลังในน้ำภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนขึ้น"มันเป็นเหมือนการเรือ ข้อสังเกต Edmund "ในหนังสือที่พวกเขาค้นหาบ่อน้ำใส สดบนเกาะ เราจะดีขึ้นไป และมองหา""หมาย ถึงเราต้องย้อนกลับไปที่หนาไม้อะไร" ศิริรัตน์กล่าว"ไม่เล็กของมัน ปีเตอร์กล่าว "ถ้ามีกระแส จะถูกผูกไว้จะลงมาสู่ทะเล และถ้าเราเดินเลียบชายหาด เราจะกับมาให้"Th

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อมีลูกสี่คนที่มีรายชื่อปีเตอร์ซูซานเอ๊ดมันด์และลูซี่และจะได้รับการบอกเล่าในหนังสือเล่มอื่นที่เรียกว่าราชสีห์แม่มดกับตู้พิศวงวิธีที่พวกเขามีการผจญภัยที่น่าทึ่ง พวกเขาได้เปิดประตูตู้เสื้อผ้ามายากลและพบว่าตัวเองอยู่ในโลกที่แตกต่างกันมากจากของเราและในโลกที่แตกต่างกันว่าพวกเขาได้กลายเป็นกษัตริย์และราชินีในประเทศที่เรียกว่านาร์เนีย ในขณะที่พวกเขาอยู่ในนาร์เนียดูเหมือนว่าพวกเขาจะขึ้นครองราชย์ปีและปี; แต่เมื่อพวกเขากลับมาผ่านประตูและพบว่าตัวเองอยู่ในประเทศอังกฤษอีกครั้งมันทั้งหมดดูเหมือนจะมีการดำเนินการที่ทุกเวลา ในอัตราใดไม่มีใครสังเกตเห็นว่าพวกเขาเคยไปและพวกเขาไม่เคยบอกใครยกเว้นหนึ่งที่ชาญฉลาดมากโตขึ้น.
ที่ได้ทั้งหมดเกิดขึ้นในปีที่ผ่านมาและตอนนี้พวกเขาทั้งสี่กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งที่สถานีรถไฟ มีลำต้นและ playboxes ซ้อนขึ้นรอบพวกเขา พวกเขาอยู่ในความเป็นจริงในทางของพวกเขากลับไปที่โรงเรียน พวกเขาได้เดินทางไปด้วยกันเท่าที่สถานีนี้ซึ่งเป็นชุมทาง; และที่นี่ในไม่กี่นาทีรถไฟจะมาถึงและใช้เวลาสาว ๆ ไปโรงเรียนหนึ่งและในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงรถไฟอีกขบวนจะมาถึงและเด็กชายจะออกไปโรงเรียนอื่น ส่วนแรกของการเดินทางเมื่อพวกเขาทั้งหมดเข้าด้วยกันก็ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของวันหยุด; แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาจะได้รับการพูดที่ดีโดยและไปวิธีที่แตกต่างกันดังนั้นเร็ว ๆ นี้ทุกคนรู้สึกว่าวันหยุดจริงๆมากกว่าและทุกคนรู้สึกความรู้สึกของระยะเวลาของพวกเขาเริ่มต้นอีกครั้งและพวกเขาทั้งหมดค่อนข้างมืดมนและไม่มีใครได้คิดอะไรไป พูด. ลูซี่กำลังจะไปโรงเรียนกินนอนเป็นครั้งแรก.
มันเป็นความว่างเปล่า, ง่วงนอน, สถานีประเทศและมีทุกคนแทบจะบนแพลตฟอร์มยกเว้นตัวเอง ทันใดนั้นลูซี่ให้เป็นหนทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คมชัดเหมือนใครบางคนที่ได้รับการ Stung โดยตัวต่อ.
"เกิดอะไรขึ้นลู?" กล่าวว่าเอ๊ดมันด์และแล้วก็โพล่งออกมาและทำให้เสียงเช่น "โอ๊ย!"
"อะไร earth--" เริ่มที่ปีเตอร์และจากนั้นเขาก็เกินไปเปลี่ยนสิ่งที่เขาได้รับไปที่จะพูด แต่เขากล่าวว่า "ซูซานปล่อยให้ไป! คุณกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนคุณกำลังลากฉันไป?"
"ผมไม่ได้สัมผัสคุณ" ซูซานกล่าวว่า "ใครบางคนจะดึงฉัน. Oh-Oh-Oh-หยุดมัน!"
ทุกคนสังเกตเห็นว่าใบหน้าของคนอื่น ๆ ทั้งหมดได้หายไปขาวมาก.
"ฉันรู้สึกเพียงเดียวกัน" เอ๊ดมันด์กล่าวว่าในเสียงหอบ "ในขณะที่ถ้าผมถูกลากไปก. น่ากลัวมากที่สุดดึงฮึ! มันเริ่มต้นอีกครั้ง".
"ฉันเกินไป" ลูซี่กล่าวว่า "โอ้ฉันไม่สามารถแบกมัน."
"ดูคมชัด!" ตะโกนเอ๊ดมันด์ "ทั้งหมดที่จับมือและเก็บไว้ด้วยกัน. นี่คือความมหัศจรรย์ผมสามารถบอกได้โดยความรู้สึก. ด่วน!"
"ใช่" ซูซานกล่าวว่า "จับมือ. โอ้ฉันไม่ต้องการมันจะหยุด-Oh!"
ช่วงเวลาถัดไปกระเป๋าที่นั่ง, แพลตฟอร์มและสถานีก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เด็กทั้งสี่จับมือและหอบพบว่าตัวเองยืนอยู่ในวู้ดดี้สถานที่ดังกล่าวเป็นสถานที่ที่วู้ดดี้ว่ากิ่งติดในพวกเขาและมีแทบจะไม่ได้ห้องพักที่จะย้าย พวกเขาทั้งหมดลูบตาของพวกเขาและเอาหายใจลึก.
"โอ้ปีเตอร์!" อุทานลูซี่ "คุณคิดว่าเราอาจได้กลับไปยังนาร์เนีย?"
"มันอาจจะเป็นที่ใดก็ได้" ปีเตอร์กล่าวว่า "ผมไม่สามารถดูหลาในต้นไม้เหล่านี้ทั้งหมด. ลองที่จะได้รับในการเปิดถ้ามีการเปิด . "
ด้วยความยากลำบากและมีเหล็กจากตำแยและ pricks จากหนามพวกเขาพยายามออกป่าทึบ แล้วพวกเขาก็มีความประหลาดใจอีก ทุกอย่างกลายเป็นสว่างมากและหลังจากนั้นไม่กี่ขั้นตอนที่พวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ที่ขอบของไม้ที่มองลงมาบนหาดทราย ไม่กี่หลาห่างทะเลสงบมากกำลังตกอยู่บนหาดทรายที่มีระลอกเล็ก ๆ ดังกล่าวว่ามันแทบจะไม่ทำเสียงใด ๆ มีที่ดินอยู่ในสายตาและไม่มีเมฆในท้องฟ้าเป็น ดวงอาทิตย์เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่มันควรจะเป็นที่ 10:00 ในตอนเช้าและทะเลเป็นสีฟ้าพราว พวกเขายืนดมกลิ่นในทะเลกลิ่น.
"โดยจูปิเตอร์!" ปีเตอร์กล่าวว่า "นี่เป็นสิ่งที่ดีพอ."
ห้านาทีต่อมาทุกคนไม่สวมรองเท้าและเดินลุยน้ำในน้ำใสเย็น.
"นี้จะดีกว่าการอยู่ในรถไฟอุดอู้ในทางกลับไปยังละตินและภาษาฝรั่งเศสและพีชคณิต!" เอ๊ดมันด์กล่าวว่า แล้วสำหรับค่อนข้างนานไม่มีการพูดคุยมากขึ้นเท่านั้นสาดและกำลังมองหากุ้งและปู.
"ทั้งหมดเดียวกัน" ซูซานกล่าวว่าในปัจจุบันว่า "ผมคิดว่าเราจะต้องทำแผนบางอย่าง. เราจะต้องการสิ่งที่จะกิน ก่อนที่จะยาว. "
" เรามีแซนวิชแม่ให้เราสำหรับการเดินทาง "เอ๊ดมันด์กล่าวว่า "อย่างน้อยฉันมีเหมือง."
"ไม่ฉัน" ลูซี่กล่าวว่า "เหมืองแร่อยู่ในถุงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน."
"ดังนั้นเป็นเหมือง" ซูซานกล่าวว่า.
"เหมืองแร่ที่มีอยู่ในเสื้อกระเป๋าของฉันบนชายหาด" ปีเตอร์กล่าวว่า "นั่นจะเป็นสองอาหารกลางวันในหมู่สี่. นี้ไม่ได้จะเป็นเรื่องสนุกดังกล่าว."
"ปัจจุบัน" ลูซี่กล่าวว่า "ผมต้องการที่จะดื่มอะไรมากกว่าสิ่งที่กิน."
คนอื่น ๆ ตอนนี้รู้สึกกระหายน้ำเป็นหนึ่ง โดยปกติจะเป็นหลังจากที่ลุยในน้ำทะเลภายใต้ดวงอาทิตย์ร้อน.
"มันเหมือนถูกเรือ" นายเอ๊ดมันด์ "ในหนังสือที่พวกเขามักจะพบบ่อน้ำพุใสน้ำจืดบนเกาะ. เราควรที่จะไปหาพวกเขา."
"ไม่ได้หมายความว่าเราต้องไปกลับเข้ามาในทุกสิ่งที่ไม้หนา?" ซูซานกล่าวว่า.
"ไม่บิตของมัน" ปีเตอร์กล่าวว่า "หากมีลำธารที่พวกเขากำลังถูกผูกไว้ที่จะมาลงไปในทะเลและถ้าเราเดินไปตามชายหาดที่เราผูกพันที่จะมาถึงพวกเขา."
Th