Adolphe Appia (1862-1928)Sketch by

Adolphe Appia (1862-1928)

Sketch by Adolphe Appia for the set of a Wagnerian drama: notice the complete use of the three dimensions and the absence of realistic or picturesque elements.
The theories of Adolphe Appia transformed the performing arts. The Swiss stage designer and director attached particular importance to the text and to the actor, which for him were inseparable from the sets and lighting. His numerous publications dealt with the ideal way of bringing together the various components of a theatrical production, of creating a harmony of parts, similar to music, an art for which he had a particular fondness. He created numerous stage and lighting plans which reflected his revolutionary theories of representation. Appia considered the actor to be most important element, from which all drama would ultimately stem. He refused the flat, painted backdrop in favour of three-dimensional, geometric structures that could be altered in appearance by varying the colour, intensity, and direction of lighting. The solid structures, according to Appia, would serve to create a bond between the horizontal floor and the vertical scenery and enhance the actor's movements. His precisely calibrated constructions were not intended to conform with reality but rather with the viewpoint of the characters. Closer to theory than practice, Appia nonetheless strived his entire life to make maximum use of the possibilities of theatrical space and the body of the actor. His ideas served as models for numerous directors, including Max Reinhardt and Jacques Copeau.

By Adolphe Appia:

The Work of Living Art; A Theory of the theatre, ed. Barnard Hewitt (Coral Gables, Fla., University of Miami Press, 1960).
Adolphe Appia: Essays, Scenarios, and Designs, ed. Richard C. Beacham (Ann Arbor, Mich.: UMI Research Press, 1989).
On Adolphe Appia:

Adolphe Appia: Artist and Visionary of the Modern Theatre by Richard C. Beacham (Philadelphia : Harwood Academic Publishers, 1994).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แยตโอ Adolphe (1862-1928)ร่าง โดย Adolphe แยตโอชุดละคร Wagnerian: สังเกตใช้สมบูรณ์สามมิติและของจริง หรืองดงามองค์นี้ทฤษฎีของ Adolphe แยตโอแปลงศิลปะ สวิสขั้นตอนออกแบบ และผู้กำกับแนบความสำคัญเฉพาะข้อ และนัก แสดง ที่เขามีต่อจากชุดไฟ แจกสิ่งพิมพ์จำนวนมากของเขา ด้วยวิธีที่เหมาะการนำส่วนประกอบต่าง ๆ ของการผลิตละคร สร้างคล้ายเพลง ศิลปะที่เขา fondness เฉพาะของชิ้นส่วน เขาสร้างหลายขั้นและแผนแสงซึ่งสะท้อนทฤษฎีปฏิวัติของเขาแทน แยตโอถือเป็นนักแสดงเป็น องค์ประกอบสำคัญที่สุด ซึ่งละครทั้งหมดจะสุดเกิด เขาปฏิเสธฉากหลังแบน ทาสีลงโครงสร้างสามมิติ เรขาคณิตที่สามารถเปลี่ยนแปลงในลักษณะที่ปรากฏ โดยแตกต่างกันของสี ความเข้ม และทิศทางของแสง โครงสร้างแข็ง ตามแยตโอ จะทำหน้าที่ในการสร้างพันธะระหว่างชั้นแนวนอนและแนวตั้งฉาก และเพิ่มการเคลื่อนไหวของนักแสดง เขาก่อสร้าง calibrated แม่นยำได้ไม่มีจุดประสงค์เพื่อให้สอดคล้อง กับความเป็นจริง แต่ค่อนข้างจะ มีจุดชมวิวของตัว ใกล้ชิดกับทฤษฎีมากกว่าปฏิบัติ แยตโอกระนั้นพยายามตลอดชีวิตหากต้องการใช้สูงสุดของความเป็นไปและร่างกายของนักแสดงละคร ความคิดของเขาให้บริการเป็นรูปแบบกรรมการจำนวนมาก Max Reinhardt และ Jacques Copeauโดย Adolphe แยตโอ:งานศิลปะนั่งเล่น ทฤษฎีของละคร อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต Barnard ฮิววิท (คอรัลเกเบิลส์ Fla. มหาวิทยาลัยกดไมอามี่ 1960)แยตโอ Adolphe: เรียงความ สถานการณ์ และงานออก แบบ อุตสาหกรรมมหาบัณฑิตริชาร์ด C. Beacham (Ann Arbor, Mich.: โรงแรมยูข่าววิจัย 1989)บน Adolphe แยตโอ:แยตโอ Adolphe: ศิลปินและวิสัยทัศน์ของโรงละครสมัยใหม่โดยริชาร์ด C. Beacham (ฟิลาเดลเฟีย: ผู้เผยแพร่วิชาการ Harwood, 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาดอล์ฟ ปปิอา ( 1862-1928 )

วาดโดย Adolphe ปปิอาสำหรับชุดของ wagnerian ละคร : แจ้งการใช้งานที่สมบูรณ์ของ 3 มิติ และการขาดธาตุมีเหตุผลหรืองดงาม .
ทฤษฎีของอาดอล์ฟ ปปิอาเปลี่ยนการแสดง สวิสผู้ออกแบบและผู้อำนวยการที่สําคัญโดยเฉพาะข้อความ และนักแสดงซึ่งเขาถูกแยกออกจากชุดและให้แสงสว่าง สิ่งพิมพ์มากมายของเขาจัดการกับอุดมคติทางร่วมกันนำส่วนประกอบต่าง ๆของการผลิตละคร , การสร้างความสามัคคีของชิ้นส่วนที่คล้ายกับดนตรี ศิลปะที่เขาชอบโดยเฉพาะ เขาสร้างขึ้นเวทีมากมาย และแผนซึ่งสะท้อนทฤษฎีปฏิวัติการแสดงแสงปปิอาถือว่านักแสดงเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุด ซึ่งทั้งหมดที่ละครจะสุดก้าน เขาปฏิเสธแบนวาดฉากหลังในความโปรดปรานของสามมิติของโครงสร้างที่อาจเปลี่ยนแปลงในลักษณะที่ปรากฏ โดยการเปลี่ยนแปลงสี ความเข้ม และทิศทางของแสง โครงสร้างแข็งตาม ปปิอา ,จะใช้ในการสร้างพันธะระหว่างแนวนอนและแนวตั้งพื้นภูมิประเทศและเพิ่มการเคลื่อนไหวของนักแสดง เขาไม่ได้ตั้งใจจะเทียบกันได้อย่างสอดคล้องกับความเป็นจริง แต่ด้วยมุมมองของตัวละคร ใกล้ชิดกับทฤษฎีมากกว่าปฏิบัติอย่างไรก็ตาม อินเตอร์ ปปิอาทั้งชีวิตเพื่อใช้ประโยชน์สูงสุดจากโอกาสของการแสดงละครพื้นที่และร่างกายของนักแสดง ความคิดของเขาทำหน้าที่เป็นแบบจำลองสำหรับบริษัทต่าง ๆ รวมถึงแม็กซ์ สามารถ copeau และเจ้าชากส์

โดย Adolphe ปปิอา :

ผลงานศิลปะมีชีวิต ทฤษฎีของโรงละคร เอ็ด บาร์นาร์ด เฮวิตต์ ( Coral Gables , Fla , มหาวิทยาลัยไมอามีกด , 1960 ) .
อาดอล์ฟ ปปิอา : บทความสถานการณ์และรูปแบบเอ็ด ริชาร์ด บีแชม ( Ann Arbor สิงคโปร์ : การวิจัยกดยูมิ , 1989 ) .
ในอาดอล์ฟ ปปิอา :

อาดอล์ฟ ปปิอา : ศิลปินและช่างจินตนาการของโรงละครที่ทันสมัย โดยริชาร์ด บีแชม ( ฟิลาเดลเฟีย : Harwood วิชาการสำนักพิมพ์ , 1994 ) .