IntroductionCraspedacusta sowerbii

Introduction
Craspedacusta sowerbii was described for the first
time in 1880 (LANKESTER 1880). Since then, the
medusae have been found in many places – sometimes
at considerable densities (DEJDAR 1934, STADEL
1961, DUMONT 1994). Occasionally, an increase
in the jellyfish population is accompanied by a
decrease in some zooplankton species (DUNHAM
1941, ACKER & MUSCAT 1976, STRAUß 1996). However,
hardly anything is known about the quantitative
impact of Craspedacusta on the zooplankton
community (DODSON & COOPER 1983, DEVRIES
1992, DUMONT 1994). In 1995 we studied a large
population of Craspedacusta (1,000 ind./m²) in a
small shallow hypertrophic lake near Aachen (Germany).
Here, with the increase in jellyfish numbers,
a decrease of bosminids and cyclopoid copepods to
very low densities was observed. At the same time,
the lake was dominated by whitefish (Rutilus rutilus).
In order to investigate whether Craspedacusta was a
major reason for the zooplankton decline, we conducted
an enclosure experiment in 1996.
Materials and methods
During summer 1996, a 23-day enclosure experiment
was performed (19 June–12 July). The six
enclosures (100-µm polyethylene/polyamide foil, 2
m depth, 1 m diameter; described by BROCKMANN et
al. (1974)) were filled with 800-µm filtered lake
water to prevent the presence of medusae and fish
(controls), whereas three replicates were enriched
with jellyfish (800 ind./enclosure; nearly 1,000 ind./
m²). On each sampling day, three 1-L subsamples (0,
1 and 2 m) were taken by a Ruttner water sampler
and mixed. From the mixed sample subsamples were
taken for the determination of chlorophyll-a, physico–chemical
water parameters (PO4, NO3, TP, TN
and Si), phyto- and zooplankton. Oxygen, temperature,
pH and conductivity were measured by electrodes.
Zooplankton and phytoplankton specimens
were counted and measured by an inverted microscope.
Three zooplankton subsamples (each 1 L) per
enclosure and sampling day were completely
counted. Each cladoceran species was enumerated by
size, number and developmental stage of the eggs
(for the first 50 specimens encountered). The eggs
were divided into three stages of development (NEILL
1981, LIEDER 1996). Copepods were divided into
nauplii, copepodids and adults (male and female).
For every treatment, arithmetic means and standard
deviations were calculated from the replicates.
Chlorophyll-a data were converted into algae-C content
(JØRGENSEN 1979) to analyse the food availability
for the crustaceans. Zooplankton abundance was
converted into biomass (µg dry weight/L) according
to BOTTRELL et al. (1976) for copepods, DUMONT et
al. (1975) for cladocerans, and RUTTNER-KOLISKO
(1977) for rotifers. The divergence of the communities
was demonstrated and tested by means of the
similarity indices of Stander and Steinhaus and the
U-test (P ≤ 0,05) using the software, Community
Analysis (HOMMEN et al. 1994 Results
At the start of the experiment, all measured
parameters showed a close correspondence in all
enclosures. During the experimental period,
temperatures ranged between 16 and 19 °C.
There were no differences between the six
enclosures. Phytoplankton
The chlorophyll (Chl) data (Fig. 1) indicated
equal phytoplankton densities at the beginning
of the experiment. In both treatments, the phytoplankton
was dominated by Chlamydomonas
throughout the experiment. In the controls a
constant decrease in phytoplankton down to 30
µg Chl/L was observed. In contrast, in the
medusae enclosures, after an initial decrease,
the phytoplankton practically recovered to
starting densities (120 µg Chl/L). Algae-C content
ranged from 6 mg C/L at the beginning to
1 mg C/L (controls) and 5.5 mg C/L (medusae
enclosures) at the end of the experiment. There
was no food limitation during the experiments
for Bosmina longirostris (LIEDER 1996).Zooplankton
At the start, the zooplankton community
showed the typical structure of the lake community
(Fig. 2), dominated by various rotifer
species (Asplanchna sp., Keratella cochlearis,
Pompholyx sp., Filinia longiseta, Polyarthra sp.
and Synchaeta sp.) at low cladoceran (mostly
Bosmina longirostris) and copepod densities.
The communities proved to be similar in the
different treatments (similarity L-data near 1,
Fig. 6). During the course of the experiment,
the zooplankton community developed differently
depending on the treatment (Fig. 2). In
the controls, the rotifers decreased and the
copepods increased during the first days (Fig.
3). At the end of the experiment, the most
important copepod was Mesocyclops leuckarti, a
small cyclopoid with a winter diapause in the
CIV and CV instar (EINSLE 1993). Bosmina
increased from day 15 onwards and dominated
the zooplankton community at the end of the
experiment (Fig. 4). From day 15 onwards,
small populations of Ceriodaphnia cf. quadrangula
and Daphnia cucullata became established.
As opposed to this, the medusae enclosures
were dominated by rotifers for the entire experimental
period (Asplanchna, Pompholyx and
Keratella cochlearis; Fig. 2). Nauplii decreased to
very low densities during the first 10 days. At the end of the experiment a short peak of
copepodids and adult cyclopoids were observed
(Fig. 3). Bosmina densities were nearly equal all
the time (Fig. 4). Additionally, differences in
Bosmina length were found (Fig. 5). From day 9
(28 June) onwards, control Bosmina were
longer than those in medusae enclosures. At the
end of the experiment, control Bosmina had a
length of 0.325 mm as compared to only 0.250
mm in those from medusae treatments.
Conclusions
Depending on the presence or absence of medusae,
marked differences in zooplankton structure and
chlorophyll-a content were observed. Chlorophyll
and algae-C content indicated that food limitation
could not be responsible for the observed differences.
Therefore, the reason for low Bosmina and copepod
densities in medusae enclosures appears to be the
presence of medusae. In contrast, in the controls
these crustaceans built up large populations
approaching full carrying capacity. Here the zooplankton
increase was accompanied by a phytoplankton
decrease, probably produced by the grazing
pressure. The largest differences in zooplankton
between the treatments occurred on day 15 (similarity
L-data near 0.2, Fig. 6). After day 15, the communities
became more similar, because more than
600 medusae/enclosure died during the experimental
period and thus the predation pressure decreased.
Additionally, the predation rates of Craspedacusta
were quantified by laboratory experiments (JANKOWSKI
1998). The medusae were able to kill
between 13% (copepods) and 39% (Bosmina) of the
standing crop, indicating that in the small shallow
lake the predation of Craspedacusta could be as high
as that of the fish (STRAUß personal communication).
The results suggest that Craspedacusta could be
an important predator in small lakes during summer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำCraspedacusta sowerbii ถูกอธิบายในครั้งแรกเวลาใน 1880 (LANKESTER 1880) หลังจากนั้น การดอกไม้ไฟพบหลายแห่ง – บางครั้งที่ความหนาแน่นมาก (DEJDAR 1934, STADEL1961, DUMONT 1994) บางครั้ง การเพิ่มขึ้นในแมงกะพรุน ประชากรตามมาด้วยการลดลงในบางชนิด zooplankton (DUNHAM1941, ACKER และมัสกัต 1976, STRAUß 1996) อย่างไรก็ตามสิ่งไม่เป็นที่รู้จักเกี่ยวกับการเชิงปริมาณผลกระทบของ Craspedacusta zooplanktonชุมชน (DODSON และ COOPER 1983, DEVRIES1992, DUMONT 1994) ใน 1995 เราศึกษาขนาดใหญ่ประชากรของ Craspedacusta (1000 ind. / m ²) ในการขนาดเล็กตื้น hypertrophic เลใกล้ Aachen (เยอรมนี)นี่ เพิ่มหมายเลขแมงกะพรุนการลดลงของ bosminids และ cyclopoid copepods เพื่อความหนาแน่นต่ำถูกตรวจสอบ ในเวลาเดียวกันทะเลสาบถูกครอบงำ โดย whitefish (Rutilus rutilus)เพื่อตรวจสอบว่า Craspedacusta เป็นการเหตุผลหลักสำหรับการปฏิเสธ zooplankton เราดำเนินการทดลองตู้ในปี 1996วัสดุและวิธีการในช่วงฤดูร้อนปี 1996 ทดลองตู้ 23 วันถูกดำเนินการ (19 มิถุนายน – 12 กรกฎาคม) 6เปลือก (100 µm เอทิลีน/ใยสังเคราะห์ฟอยล์ 2ลึกเมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง 1 เมตร โดย BROCKMANN etal. (1974)) เต็มไป ด้วยทะเลสาบ 800 µm กรองน้ำเพื่อป้องกันของดอกไม้ไฟและปลา(ตัวควบคุม), ในขณะที่สามเหมือนกับอุดมไปมีแมงกะพรุน (800 ind. / ตู้ เกือบ 1000 ind. /m ²) ในแต่ละวันสุ่ม subsamples 1 L 3 (0ม. 1 และ 2) ที่ถ่าย โดยการ Ruttner น้ำแซมเพลอร์และแบบผสม จากตัวอย่างการผสม subsamples ได้ใช้สำหรับกำหนดของคลอโรฟิลล์ a และฟิสิกส์เคมีพารามิเตอร์ของน้ำ (PO4, NO3, TP, TNและศรี), phyto และ zooplankton ออกซิเจน อุณหภูมิpH และนำถูกวัด โดยหุงตZooplankton และ phytoplankton specimensตรวจนับ และวัด โดยการกล้องจุลทรรศน์หัวกลับสาม zooplankton subsamples (แต่ละ L 1) ต่อตู้และวันสุ่มตัวอย่างได้อย่างสมบูรณ์นับ แต่ละพันธุ์ cladoceran ได้นำขนาด หมายเลข และขั้นตอนการพัฒนาของไข่(สำหรับ specimens 50 แรกพบ) ไข่ถูกแบ่งออกเป็นสามขั้นตอนของการพัฒนา (นีล1981, LIEDER 1996) Copepods ถูกแบ่งออกเป็นnauplii, copepodids และผู้ใหญ่ (ชาย และหญิง)การรักษา หมายเลขคณิต และทุกมาตรฐานมีคำนวณความแตกต่างจากการคัดลอกตัวเองคลอโรฟิลล์เป็นข้อมูลถูกแปลงเป็นเนื้อหาสาหร่าย-C(JØRGENSEN 1979) เพื่อวิเคราะห์ความพร้อมอาหารการพบกัน มีความอุดมสมบูรณ์ zooplanktonแปลงตามชีวมวล (ไมโครกรัมเป็นเครื่องแห้ง น้ำหนัก/L)การ BOTTRELL et al. (1976) สำหรับ copepods, DUMONT ร้อยเอ็ดal. (1975) cladocerans และ RUTTNER KOLISKO(1977) สำหรับ rotifers Divergence ของชุมชนสาธิต และทดสอบโดยวิธีของการดัชนีความคล้ายคลึงกันของ Stander และ Steinhaus และU-ทดสอบ (P ≤ 0,05) โดยใช้ซอฟต์แวร์ ชุมชน(HOMMEN et al. ปี 1994 ผลการวิเคราะห์เริ่มต้นทดลอง ทุกวัดพบจดหมายปิดในพารามิเตอร์เปลือก ช่วงทดลองอุณหภูมิอยู่ในช่วงระหว่าง 16 และ 19 องศาเซลเซียสมีไม่มีความแตกต่างระหว่าง 6เปลือก Phytoplanktonระบุข้อมูล (Chl) คลอโรฟิลล์ (Fig. 1)ความหนาแน่นเท่ากับ phytoplankton ต้นทดลอง ในการรักษาทั้งสอง phytoplanktonถูกครอบงำ โดย Chlamydomonasทดลอง ในการควบคุมการลดลงคง phytoplankton ลง 30ไมโครกรัมเป็นเครื่องถูกสังเกต Chl/L ในทางตรงกันข้าม ในการดอกไม้ไฟเปลือก หลังจากการลดลงของการเริ่มต้นphytoplankton คืนสภาพจริงเริ่มต้นความหนาแน่น (120 ไมโครกรัมเป็นเครื่อง Chl/L) เนื้อหาสาหร่าย-Cมา 6 mg C/L ที่จุดเริ่มต้นการ1 mg C/L (ตัวควบคุม) และ 5.5 mg C/L (ดอกไม้ไฟเปลือก) เมื่อสิ้นสุดการทดลอง มีได้ไม่จำกัดอาหารในระหว่างการทดลองสำหรับ Bosmina longirostris (LIEDER 1996) Zooplanktonที่เริ่มต้น ชุมชน zooplanktonแสดงให้เห็นโครงสร้างทั่วไปของชุมชนเล(Fig. 2), ครอบงำ โดยโรติเฟอร์ต่าง ๆสปีชีส์ (Asplanchna sp. Keratella cochlearisPompholyx sp. Filinia longiseta, Polyarthra spและ Synchaeta sp) ที่ cladoceran ต่ำ (ส่วนใหญ่Bosmina longirostris) และ copepod แน่นชุมชนพิสูจน์แล้วว่าเป็นเหมือนการรักษาแตกต่างกัน (คล้าย L ข้อมูลใกล้ 1Fig. 6) ในระหว่างการทดลองชุมชน zooplankton ที่พัฒนาแตกต่างกันขึ้นอยู่กับการรักษา (Fig. 2) ในควบคุม rotifers ลดลงและcopepods ที่เพิ่มขึ้นในระหว่างวันแรก (ฟิก3) การทดลอง ท้ายที่สุดสำคัญ copepod ถูก Mesocyclops leuckarti การcyclopoid เล็กกับ diapause หนาวในCIV และ CV instar (EINSLE 1993) Bosminaเพิ่มขึ้นจากวันที่ 15 เป็นต้นไป และครอบงำชุมชน zooplankton ที่สิ้นสุดของการทดลอง (Fig. 4) จากวันที่ 15 เป็นต้นไปประชากรขนาดเล็กของ Ceriodaphnia cf. quadrangulaและ Daphnia cucullata เป็นก่อตั้งขึ้นเมื่อเทียบกับนี้ เปลือกดอกไม้ไฟถูกครอบงำ โดย rotifers สำหรับทดลองทั้งหมดรอบระยะเวลา (Asplanchna, Pompholyx และKeratella cochlearis Fig. 2) Nauplii ลดลงไปความหนาแน่นต่ำมากในช่วง 10 วันแรก เมื่อสิ้นสุดการทดลองช่วงสั้น ๆ ของสังเกต copepodids และ cyclopoids สำหรับผู้ใหญ่(Fig. 3) Bosmina ความหนาแน่นไม่เท่ากันเกือบทั้งหมดเวลา (Fig. 4) นอกจากนี้ ความแตกต่างในความยาว Bosmina พบ (Fig. 5) จากวันที่ 9(28 มิถุนายน) เป็นต้นไป ควบคุม Bosmina ได้นานกว่าในดอกไม้ไฟเปลือก ที่สิ้นสุดการทดลอง การควบคุม Bosmina มีการความยาวของ 0.325 มม.เมื่อเทียบกับเพียง 0.250มม.ในจากรักษาดอกไม้ไฟบทสรุปขึ้นอยู่กับสถานะการขาดงานของดอกไม้ไฟทำเครื่องหมายความแตกต่างในโครงสร้าง zooplankton และคลอโรฟิลล์เป็นเนื้อหาที่ถูกสังเกต คลอโรฟิลล์และสาหร่าย C เนื้อหาระบุข้อจำกัดของอาหารนั้นไม่สามารถรับผิดชอบสำหรับความแตกต่างที่สังเกตดังนั้น เหตุผลต่ำ Bosmina และ copepodความหนาแน่นในเปลือกดอกไม้ไฟที่ดูเหมือนจะ เป็นการสถานะของดอกไม้ไฟ ในทางตรงกันข้าม ในตัวควบคุมพบเหล่านี้สร้างขึ้นประชากรขนาดใหญ่ใกล้เต็มความจุ ที่นี่ zooplanktonพร้อมกับการเพิ่มขึ้น โดย phytoplankton เป็นลดลง คงผลิต โดย grazingความกดดัน ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดใน zooplanktonระหว่างการรักษาที่เกิดขึ้นในวันที่ 15 (ความคล้ายคลึงกันL-data ใกล้ 0.2, Fig. 6) วันที่ 15 ชุมชนก็คล้ายกันมาก เพราะกว่าดอกไม้ไฟ 600 ตู้ที่เสียชีวิตในระหว่างการทดลองระยะเวลา และทำ predation ความดันลดลงนอกจากนี้ ราคา predation ของ Craspedacustaมี quantified โดยห้องปฏิบัติการทดลอง (JANKOWSKIปี 1998) . ดอกไม้ไฟมีความสามารถในการฆ่า13% (copepods) และ 39% (Bosmina) ของการยืนตัด ที่แสดงในขนาดเล็กตื้นเลค predation ของ Craspedacusta อาจสูงเป็นที่ของปลา (STRAUß สื่อสาร)ผลแนะนำว่า Craspedacusta อาจจะพรีเดเตอร์สำคัญในทะเลสาบขนาดเล็กในช่วงฤดูร้อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
Craspedacusta sowerbii
ได้รับการอธิบายเป็นครั้งแรกครั้งในปี1880 (Lankester 1880) ตั้งแต่นั้นมาแมงกะพรุนได้รับพบได้ในหลายสถานที่ - บางครั้งที่ความหนาแน่นมาก(DEJDAR 1934 Stadel 1961 DUMONT 1994) บางครั้งการเพิ่มขึ้นของประชากรในแมงกะพรุนจะมาพร้อมกับการลดลงของแพลงก์ตอนสัตว์บางชนิด(DUNHAM 1941 Acker และมัสกัต 1976 สเตราส์ 1996) แต่แทบจะไม่ได้อะไรที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับปริมาณผลกระทบของCraspedacusta ในแพลงก์ตอนสัตว์ชุมชน(DODSON และ COOPER ปี 1983 DeVries 1992 DUMONT 1994) ในปี 1995 เรามีการศึกษาที่มีขนาดใหญ่ประชากรCraspedacusta (1,000 ตัว. / ตารางเมตร) ในทะเลสาบhypertrophic ขนาดเล็กตื้นใกล้อาเค่น (เยอรมนี). ที่นี่มีการเพิ่มขึ้นในจำนวนแมงกะพรุนที่ลดลง bosminids และโคพีพอด cyclopoid เพื่อความหนาแน่นต่ำมากเป็นที่สังเกต. ในเวลาเดียวกัน, ทะเลสาบถูกครอบงำโดยสัด (Rutilus Rutilus.) เพื่อที่จะตรวจสอบว่า Craspedacusta เป็นเหตุผลที่สำคัญสำหรับการลดลงของแพลงก์ตอนสัตว์ที่เราดำเนินการทดลองสิ่งที่แนบมาในปี1996 วัสดุและวิธีการในช่วงฤดูร้อนปี 1996 23 วัน ทดลองสิ่งที่แนบมาได้ดำเนินการ(19 มิถุนายน - 12 กรกฎาคม) หกเปลือก (เอทิลีน 100 ไมครอน / ใยสังเคราะห์ฟอยล์ 2 ลึกเมตร 1 เมตรเส้นผ่าศูนย์กลาง; อธิบายโดย Brockmann et. al, (1974)) ที่เต็มไปด้วย 800 ไมครอนกรองทะเลสาบน้ำเพื่อป้องกันไม่ให้การปรากฏตัวของแมงกะพรุนและปลา(ควบคุม) ในขณะที่สามซ้ำถูกผสานกับแมงกะพรุน(800 ตัว / กรง.. เกือบ 1,000 ตัว / ตารางเมตร) ในแต่ละวันการสุ่มตัวอย่างสาม subsamples 1-L (0, 1 และ 2 เมตร) ถูกถ่ายโดยตัวอย่างน้ำ Ruttner และผสม จากตัวอย่าง subsamples ผสมได้รับการดำเนินการสำหรับความมุ่งมั่นของคลอโรฟิลเป็นทางเคมีกายภาพพารามิเตอร์น้ำ(PO4, NO3, TP, เทนเนสซีและศรี) phyto- และแพลงก์ตอนสัตว์ ออกซิเจนอุณหภูมิความเป็นกรดด่างและการนำถูกวัดโดยขั้วไฟฟ้า. แพลงก์ตอนสัตว์และตัวอย่างแพลงก์ตอนพืชนับและวัดจากกล้องจุลทรรศน์คว่ำ. สาม subsamples แพลงก์ตอนสัตว์ (แต่ละ 1 ลิตร) ต่อสิ่งที่แนบมาและในวันที่ได้รับการสุ่มตัวอย่างอย่างสมบูรณ์นับ แต่ละสายพันธุ์ไรน้ำกร่อยได้แจกแจงโดยขนาดจำนวนและขั้นตอนการพัฒนาของไข่(เป็นครั้งแรกที่พบ 50 ตัวอย่าง) ไข่ถูกแบ่งออกเป็นสามขั้นตอนของการพัฒนา (NEILL 1981 LIEDER 1996) โคพีพอดถูกแบ่งออกเป็นนอเพลียส, copepodids และผู้ใหญ่ (ชายและหญิง). สำหรับการรักษาทุกวิธีทางคณิตศาสตร์และมาตรฐานการเบี่ยงเบนจะถูกคำนวณจากซ้ำ. คลอโรฟิลซึ่งเป็นข้อมูลที่ได้มาแปลงเป็นเนื้อหาสาหร่าย-C (Jorgensen 1979) ในการวิเคราะห์ความพร้อมอาหารสำหรับกุ้ง ความอุดมสมบูรณ์ของแพลงก์ตอนสัตว์ที่ถูกแปลงเป็นพลังงานชีวมวล (ไมโครกรัมต่อน้ำหนักแห้ง / ลิตร) ตามที่จะBottrell et al, (1976) สำหรับโคพีพอด, DUMONT et al, (1975) สำหรับไรแดงและ RUTTNER-KOLISKO (1977) สำหรับโรติเฟอร์ ความแตกต่างของชุมชนได้แสดงให้เห็นและผ่านการทดสอบโดยวิธีการของดัชนีความคล้ายคลึงกันของStander และ Steinhaus และU-ทดสอบ (P ≤ 0.05) โดยใช้ซอฟแวร์, ชุมชนวิเคราะห์(HOMMEN et al. 1994 ผลในช่วงเริ่มต้นของการทดลองทุกวัดค่าพารามิเตอร์ที่แสดงให้เห็นว่าการติดต่ออย่างใกล้ชิดในทุกเปลือก. ในช่วงระยะเวลาการทดลองอุณหภูมิอยู่ระหว่าง 16 และ 19 องศาเซลเซียส. ไม่มีความแตกต่างระหว่างหกเปลือก. แพลงก์ตอนพืชคลอโรฟิล(Chl) ข้อมูล (รูปที่ 1). ระบุแพลงก์ตอนพืชที่เท่าเทียมกันความหนาแน่นที่จุดเริ่มต้นของการทดลอง. ในการรักษาทั้งสองแพลงก์ตอนพืชที่ถูกครอบงำโดยChlamydomonas ตลอดการทดลอง. ในการควบคุมที่ลดลงอย่างต่อเนื่องในแพลงก์ตอนพืชลงไป30 ไมโครกรัม Chl / ลิตรพบว่า. ในทางตรงกันข้ามในเปลือกแมงกะพรุนหลังจากลดลงครั้งแรกแพลงก์ตอนพืชที่กู้คืนในทางปฏิบัติจะมีความหนาแน่นเริ่มต้น(120 ไมโครกรัม Chl / ลิตร). เนื้อหาสาหร่าย-C ตั้งแต่ 6 มก. C / L ที่จุดเริ่มต้นที่จะ1 มิลลิกรัม C / L (ควบคุม) และ 5.5 มก. C / L (แมงกะพรุนเปลือก) ในตอนท้ายของการทดลอง มีข้อ จำกัด ไม่มีอาหารในระหว่างการทดลองคือสำหรับBosmina longirostris (LIEDER 1996) .Zooplankton ในช่วงเริ่มต้นชุมชนแพลงก์ตอนสัตว์แสดงให้เห็นโครงสร้างโดยทั่วไปของชุมชนทะเลสาบ(รูปที่. 2) โดดเด่นด้วยโรติเฟอร์ต่างๆชนิด(Asplanchna sp. Keratella cochlearis , pompholyx sp. Filinia longiseta, Polyarthra Sp. และ Synchaeta Sp.) ที่ไรน้ำกร่อยต่ำ (ส่วนใหญ่longirostris Bosmina) และความหนาแน่นของโคพีพอด. ชุมชนพิสูจน์แล้วว่าเป็นที่คล้ายกันในการรักษาที่แตกต่างกัน (ข้อมูล L-คล้ายคลึงกันใกล้ 1 รูปที่. 6) . ในระหว่างการทดลองกับชุมชนของแพลงก์ตอนสัตว์ที่พัฒนาที่แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับการรักษา(รูปที่. 2) ในการควบคุมโรติเฟอร์ลดลงและโคพีพอดเพิ่มขึ้นในช่วงวันแรก(รูปที่. 3) ในตอนท้ายของการทดสอบมากที่สุดโคพีพอดที่สำคัญคือ Mesocyclops leuckarti เป็น cyclopoid ขนาดเล็กที่มี diapause ฤดูหนาวในCIV และวัย CV (EINSLE 1993) Bosmina เพิ่มขึ้นจากวันที่ 15 เป็นต้นไปและการจัดการชุมชนของแพลงก์ตอนสัตว์ในตอนท้ายของการทดลอง(รูปที่. 4) ตั้งแต่วันที่ 15 เป็นต้นไปประชากรเล็กๆ ของ Ceriodaphnia cf เลย quadrangula และแดฟเนีย cucullata กลายเป็นที่ยอมรับ. เมื่อเทียบกับนี้เปลือกแมงกะพรุนถูกครอบงำโดยโรติเฟอร์สำหรับการทดลองทั้งระยะเวลา(Asplanchna, pompholyx และKeratella cochlearis. รูปที่ 2) นอเพลียสลดลงความหนาแน่นต่ำมากในช่วง 10 วันแรก ในตอนท้ายของการทดสอบจุดสูงสุดสั้นของcopepodids และ cyclopoids ผู้ใหญ่ถูกตั้งข้อสังเกต(รูปที่. 3) ความหนาแน่น Bosmina เท่ากับเกือบทั้งหมดเวลา(รูปที่. 4) นอกจากนี้ความแตกต่างในความยาว Bosmina ที่พบ (รูปที่. 5) ตั้งแต่วันที่ 9 (28 มิถุนายน) เป็นต้นไปควบคุม Bosmina อยู่นานกว่าผู้ที่อยู่ในเปลือกแมงกะพรุน ในตอนท้ายของการทดลองควบคุม Bosmina มีความยาวของ0.325 มิลลิเมตรเมื่อเทียบกับเพียง 0.250 มมผู้ที่มาจากการรักษาแมงกะพรุน. สรุปขึ้นอยู่กับการมีหรือไม่มีของแมงกะพรุน, การทำเครื่องหมายความแตกต่างในโครงสร้างแพลงก์ตอนสัตว์และคลอโรฟิลเนื้อหาที่ถูกตั้งข้อสังเกต คลอโรฟิลและเนื้อหาสาหร่าย-C ชี้ให้เห็นว่าข้อ จำกัด อาหารจะไม่รับผิดชอบต่อความแตกต่างที่สังเกต. ดังนั้นเหตุผลที่ Bosmina ต่ำและโคพีพอดความหนาแน่นในเปลือกแมงกะพรุนที่ดูเหมือนจะเป็นการปรากฏตัวของแมงกะพรุน ในทางตรงกันข้ามในการควบคุมกุ้งเหล่านี้สร้างขึ้นในประชากรขนาดใหญ่ใกล้เต็มขีดความสามารถ นี่คือแพลงก์ตอนสัตว์ที่เพิ่มขึ้นมาพร้อมกับแพลงก์ตอนพืชลดการผลิตอาจจะแทะเล็มดัน ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในแพลงก์ตอนสัตว์ระหว่างการรักษาที่เกิดขึ้นในวันที่ 15 (คล้ายคลึงกันข้อมูลL-ใกล้ 0.2 รูปที่. 6) หลังจากวันที่ 15 ชุมชนกลายเป็นที่คล้ายกันมากขึ้นเพราะกว่า600 แมงกะพรุน / ตู้เสียชีวิตระหว่างการทดลองระยะเวลาและทำให้ความดันลดลงปล้นสะดม. นอกจากนี้อัตราการปล้นสะดมของ Craspedacusta ถูกวัดโดยการทดลองในห้องปฏิบัติการ (Jankowski 1998) แมงกะพรุนก็สามารถที่จะฆ่าระหว่าง 13% (โคพีพอด) และ 39% (Bosmina) ของพืชยืนแสดงให้เห็นว่าในตื้นขนาดเล็กทะเลสาบปล้นสะดมของCraspedacusta อาจจะสูงเป็นที่ของปลา(สเตราส์การสื่อสารส่วนบุคคล). ผลการชี้ให้เห็นว่าอาจจะ Craspedacusta ล่าสำคัญในทะเลสาบขนาดเล็กในช่วงฤดูร้อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
craspedacusta sowerbii ได้รับการอธิบายครั้งแรก
ในปี 1880 ( แลงเคสเตอร์ 1880 ) ตั้งแต่นั้นมา ,
เมดูซาได้ถูกพบในที่ต่าง ๆและบางครั้ง
ที่หนาแน่นมาก ( dejdar 1934 , stadel
1961 Dumont 1994 ) บางครั้ง การเพิ่มขึ้นของประชากร
ในแมงกะพรุนจะมาพร้อมกับ
ลดลงในบางชนิดแพลงก์ตอนสัตว์ ( แฮม
1941 แอคเกอร์&มัสกัต 1976 strau ß 1996 ) อย่างไรก็ตาม
ไม่ค่อยอะไรเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับผลกระทบเชิงปริมาณของแพลงก์ตอนสัตว์ในชุมชน craspedacusta

( ดอด&คูเปอร์ 1983 ดีวรีส
1992 Dumont 1994 ) ในปี 1995 เราได้ศึกษาเป็นประชากรขนาดใหญ่ของ craspedacusta ( 1000
. m / พนักงานขาย ) ใน
เล็กตื้น hypertrophic ทะเลสาบใกล้อาเค่น ( เยอรมนี ) .
ที่นี่ ด้วยการเพิ่มขึ้นของแมงกะพรุนตัวเลข
ลดลง bosminids cyclopoid โคพิปอด

และความหนาแน่นต่ำมาก ) ในเวลาเดียวกัน
ทะเลสาบถูกครอบงำโดยไวต์ ( รูทิลัสรูทิลัส ) .
เพื่อตรวจสอบว่า craspedacusta คือเหตุผลที่สำคัญสำหรับสัตว์

กรงปฏิเสธ เราทำการทดลองในปี 1996
วัสดุและวิธีการ
ในระหว่างฤดูร้อน 1996 23 วันทำการทดลอง
2 ( 19 มิถุนายน ) 12 กรกฎาคม ) หก
เปลือก ( 100 - µ M / ใยโพลีฟอยล์ 2
m ความลึก 1 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง อธิบายโดยบร็อกเมิน et
อัล ( 1974 ) เต็มไปด้วย 800 - µ M กรองน้ำทะเลสาบ
เพื่อป้องกันตนของเมดูซา และปลา
( การควบคุม ) ส่วน 3 ซ้ำมีอุดม
กับแมงกะพรุน ( 800 - / ตู้ เกือบ 1000 Ind . /
M พนักงานขาย ) ในแต่ละวัน จำนวน 3 subsamples 1-l (
01 และ 2 M ) ถ่ายโดย ruttner น้ำตัวอย่าง
ผสม จากตัวอย่างที่ผสมอยู่ subsamples
ถ่ายสำหรับการหาปริมาณคลอโรฟิลล์ physico –เคมี , น้ำพารามิเตอร์ ( po4
3
, , TP , TN และซิลิกอน ) , ไฟโต - และสัตว์ . ออกซิเจน , อุณหภูมิ , pH และวัดค่า

โดยขั้วไฟฟ้า น้ำและแพลงก์ตอนพืชตัวอย่าง
ถูกนับและวัดโดยการคว่ำ
กล้องจุลทรรศน์3 subsamples แพลงก์ตอนสัตว์ ( อย่างละ 1 ลิตร ) ต่อวัน และจำนวนทั้งหมด 2

นับ คลาโดเซอแรนแต่ละชนิดถูกระบุโดย
ขนาด จำนวนและระยะพัฒนาการของไข่
( 50 ตัวอย่างพบครั้งแรก ) ไข่
แบ่งออกเป็นสามขั้นตอนของการพัฒนา ( นีล
1981 Lieder 1996 ) โคพิปอดแบ่งออกเป็น nauplii copepodids และผู้ใหญ่
,
( ชายและหญิง )สำหรับทุกการรักษา ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

) คำนวณจาก ได้แก่ ข้อมูลคลอโรฟิลล์ถูกแปลงเป็นเนื้อหา algae-c
( J Ø rgensen 1979 ) วิเคราะห์ความพร้อมของอาหาร
สำหรับสัตว์น้ำที่มีเปลือกแข็ง มีสัตว์มากมาย
แปลงมวลชีวภาพ ( µกรัมน้ำหนักแห้ง / l
) ตามการ bottrell et al . ( 1976 ) สำหรับโคพิปอดดูมองต์
, et อัล cladocerans ( 1975 ) ,ruttner-kolisko
( 1977 ) และโรติเฟอร์ . ความแตกต่างของชุมชน
) และการทดสอบด้วยวิธีการของ
ความเหมือนดัชนียืน และสไตน์เฮาส์และ
2 ( P ≤ 0,05 ) โดยใช้ซอฟต์แวร์ การวิเคราะห์ชุมชน
( hommen et al . 2537 ผล
ที่เริ่มต้นของการทดลอง ทุกวัดมีความสอดคล้องกันค่า

ทั้งเปลือก ในช่วงระยะเวลาทดลอง
อุณหภูมิอยู่ระหว่าง 16 และ 19 ° C .
ไม่มีความแตกต่างระหว่างหก
เปลือก แพลงก์ตอนพืช
คลอโรฟิลล์ ( CHL ) ข้อมูล ( รูปที่ 1 ) พบแพลงก์ตอนพืชที่ต้นมีความหนาแน่นเท่ากัน

ของการทดลอง ทั้งในการรักษา , แพลงก์ตอนพืช
ถูกครอบงำโดยคลาไมโดโมแนส
ตลอดการทดลอง ในการควบคุมแบบ
ลดลงคงที่ในแพลงก์ตอนพืชลงไป 30
µกรัม / ลิตร CHL ) ในทางตรงกันข้าม , ใน
เมดูซาเปลือก หลังจากลดลงครั้งแรก


เริ่มมีแพลงก์ตอนพืชเกือบหาย ( 120 กรัม / ลิตร µ CHL ) algae-c เนื้อหา
ตั้งแต่ 6 mg C / L ในตอนแรก

1 mg C / L ( การควบคุม ) และ 5.5 mg / l ( C เมดูซา
enclosures ) เมื่อสิ้นสุดการทดลอง มีไม่มีข้อจำกัดในอาหาร

ทดลองสำหรับ bosmina longirostris ( Lieder 1996 ) สัตว์
เมื่อเริ่มต้น แพลงก์ตอนสัตว์
แสดงโครงสร้างโดยทั่วไปของทะเลสาบชุมชน
( รูปที่ 2 ) โดดเด่นด้วยโรติเฟอร์
ชนิดต่างๆ ( asplanchna sp . , keratella cochlearis
, โคซา sp . , filinia longiseta และ polyarthra sp . ,
synchaeta sp . ) ที่คลาโดเซอแรนต่ำ ( ส่วนใหญ่
bosmina longirostris ) และเขต
มีความหนาแน่นชุมชนได้เหมือนกันในการรักษาที่แตกต่างกัน ( ความเหมือน l-data

ใกล้ 1 , ภาพที่ 6 ) ในระหว่างการทดลอง ชุมชนแพลงก์ตอนสัตว์ที่แตกต่างกันการพัฒนา

ขึ้นอยู่กับการรักษา ( รูปที่ 2 ) ใน
การควบคุม , โรติเฟอร์ลดและเพิ่ม
โคพิปอดช่วงวันแรก ( รูป
3 ) เมื่อสิ้นสุดการทดลอง มากที่สุด
ที่สำคัญคือ mesocyclops เขต leuckarti ,
ขนาดเล็ก cyclopoid กับฤดูหนาว diapause ใน
วิชาวัฒนธรรมและ CV วัย ( einsle 1993 ) bosmina
เพิ่มขึ้นจากวันที่ 15 เป็นต้นไปและครอบงำ
ชุมชนแพลงก์ตอนสัตว์ในตอนท้ายของ
ทดสอบ ( ภาพที่ 4 ) จากวันที่ 15 เป็นต้นไป

ceriodaphnia ประชากรขนาดเล็กของ CF quadrangula สั่นสะเทือนทดสอบและได้ก่อตั้ง
เป็นนอกคอกนี้เปลือก
เมดูซาถูกครอบงำด้วยโรติเฟอร์สำหรับระยะเวลาทดลองทั้งหมด ( asplanchna
,
keratella โคซา และ cochlearis ; รูปที่ 2 ) nauplii ลดลง

) ต่ำมากในช่วง 10 วันแรก เมื่อสิ้นสุดการทดลอง ยอดสั้น ๆและผู้ใหญ่ พบว่ามี cyclopoids copepodids

( รูปที่ 3 ) bosmina ความหนาแน่นเกือบเท่ากันทั้งหมด
เวลา ( รูปที่ 4 ) นอกจากนี้ความแตกต่างใน
bosmina ความยาวพบ ( รูปที่ 5 ) จากวันที่ 9
( 28 มิถุนายน ) เป็นต้นไป มีการควบคุม bosmina
นานกว่าในเปลือกแมงกะพรุน . ที่
สิ้นสุดการทดลองการควบคุม bosmina มี
ความยาว 0.325 มม. เมื่อเทียบกับเพียง 0.250
มม. จากแมงกะพรุนรักษา .

สรุปขึ้นอยู่กับการแสดงตนหรือขาดของแมงกะพรุนแพลงก์ตอนสัตว์ , เครื่องหมายความแตกต่างในโครงสร้างและ

คลอโรฟิลล์เนื้อหาพบว่า คลอโรฟิลล์ และ เนื้อหา พบว่า ข้อ algae-c

อาหารไม่สามารถรับผิดชอบต่อความแตกต่างที่สังเกต .
ดังนั้นเหตุผล bosmina ต่ำและความหนาแน่นในเปลือกสัตว์

แมงกะพรุนปรากฏเป็นสถานะของแมงกะพรุน . ในทางตรงกันข้าม ในการควบคุมประชากรสัตว์ใหญ่เหล่านี้สร้างขึ้น

ใกล้แบกความจุเต็มที่นี่สัตว์
เพิ่มขึ้นตามปริมาณแพลงก์ตอนพืช
ลดผลิต อาจจะโดยการแทะเล็ม
ความดัน ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในสัตว์
ระหว่างรักษาที่เกิดขึ้นในวันที่ 15 ( ความเหมือน
l-data ใกล้ 0.2 , ภาพที่ 6 ) หลังจาก 15 วัน , ชุมชน
ก็คล้ายกันมากเพราะกว่า
600 แมงกะพรุน / คอกตายในระหว่างทดลอง
ระยะเวลาและดังนั้นจึงเป็นค่าความดันลดลง
นอกจากนี้ อัตราการ craspedacusta
ถูก quantified โดยการทดลองในห้องปฏิบัติการ ( เยิงคอฟสกี้
1998 ) จากแมงกะพรุนสามารถฆ่า
ระหว่าง 13% ( โคพิปอด ) และ 39 % ( bosmina ) ของ
ยืนปลูกพืช ระบุว่า ในทะเลสาบตื้น
ขนาดเล็กการปล้นสะดมของ craspedacusta อาจสูง
เป็นที่ของปลา ( การสื่อสารส่วนบุคคล strau
ß )พบว่า craspedacusta อาจ
เป็นนักล่าที่สำคัญในทะเลสาบขนาดเล็กในช่วงฤดูร้อน