minute. She begged me to leave her

minute. She begged me to leave her alone and let het stay in bed, but being the “good” psych nurse that I was I insisted she get up, knowing that the best thing for her “depression” would be socialization with her peers while eating in the common dining room. She reluctantly agreed. I remember lifting her to the chair, worried that
her bones would break as I did so because she was so frail. She moaned with pain as I moved her. I offered her the PRN dose of oral Tylenol 650 mg that was ordered as her only means of pain control, but she declined stating, “I would think this type of thing would warrant more than Tylenol.”
She went to the dining room, but refused to eat. I talked to her about the possibility of IV fluids if she continued to not eat or drink. “I have the right to refuse that. I was a nurse. I have read the Patient Bill of Rights,”
she told me. It was then that I realized she knew what she was talking about and what she wanted. She told me
she wasn’t particularly depressed, she just knew that she was dying
and didn’t see any reason to prolong the inevitable. She wanted to be on Hospice, she said, and to have her pain controlled. She said, “I’ve had a good life. Now, I just want a peaceful death.”
Armed with this new knowledge, I raced into the Multidisciplinary treatment rounds believing that as soon as I brought this information
to light the patient would be well on her way to the peaceful death she so desired. I presented what the patient had told me and was surprised by the reaction. I felt tears start to come to my eyes as the doctors politely listened to what I had to say and then went on to

discuss increasing her anti-depressant medication and considered starting Marinol to help stimulate her appetite. I left the room feeling defeated. I told the patient that I had expressed her
wishes to the physician and I promised
I would do all that I could to help her.
I was a Hospice nurse for many years before leaving to work in Psychiatry approximately 10 years ago. I had listened to countless patients as they
told me they were dying and I held
their hand as they took their last breath. I remember children, whose parents
had decided not to tell them they were dying, telling me about going to Heaven, after their parents had left the room.
The patient always seemed to know the end was near. I learned to listen to those patients. I learned many things from them…how to live and also how to die.
I sat with Joan throughout the morning as the doctors made their plans. She told me about her work as a nurse in the war. She told me, with tears in her eyes, about the men who had lost their limbs and how their losses were the hardest to reconcile. She told me about her life after the war and about her husband and children. She told me how wonderfully blessed she was. I just sat with her and held her hand. I let my compassion and empathy be conveyed

by my presence, or what some refer to as “holding space” with her. This was all I had to offer her at the moment.
It is sometimes hard to delineate between depression and end of life issues. I have seen patients who have begged for death and have even attempted to take their own lives in order to end their suffering. I have also seen those same patients recover from their depression and go on to find meaning and purpose in their lives and regret the feelings they had
and the decisions they had made in the dark days before the depression was treated. What made me think Joan was different than these patients? I’m not sure. It was just a sense I had. I knew I had to listen and that I had to advocate for her right for a peaceful death.
The clinical care partner came to me. Joan’s blood pressure was 82/60. Her oxygen saturation was 77% on room air. I called the geriatric internist to let him know. He ordered a STAT chest x-ray. I told him that the patient did not want any more treatment and was asking for
Hospice. He told me he would talk to the patient’s daughter. Within 10 minutes,
he called back and cancelled the chest
x-ray and told me to make the patient a “No Code/Comfort care” and refer her to Hospice. I went to Joan and told her

that her wishes to die peacefully and with dignity were going to be respected. She smiled broadly and said, “You
know, I’m hungry for the first times in weeks. Can I have a turkey sandwich?”
I found out later from the internist that Joan’s echocardiogram showed
her “mitral valve was wide open” and that she was in complete heart failure. He was not able to treat her because of her weight and low blood pressure and that essentially, fluid
was “pouring into her lungs”. In other words, Joan was dying, just like she said. After a brief discussion, I was able to convince the internist that her pain did indeed warrant something stronger than Tylenol and she was started on Morphine. She went home with Hospice care the next day.
Is there a lesson to be learned in this? I think sometimes we get so involved in practicing medicine that we forget to practice dying as Plato advised. Sometimes, that‘s all it is,
just dying. Not depression, not failure to thrive, just the end of a great and wonderful existence that doesn’t need to be treated, but instead celebra

minute. She begged me to leave her alone and let het stay in bed, but being the “good” psych nurse that I was I insisted she get up, knowing that the best thing for her “depression” would be socialization with her peers while eating in the common dining room. She reluctantly agreed. I remember lifting her to the chair, worried that
her bones would break as I did so because she was so frail. She moaned with pain as I moved her. I offered her the PRN dose of oral Tylenol 650 mg that was ordered as her only means of pain control, but she declined stating, “I would think this type of thing would warrant more than Tylenol.”
She went to the dining room, but refused to eat. I talked to her about the possibility of IV fluids if she continued to not eat or drink. “I have the right to refuse that. I was a nurse. I have read the Patient Bill of Rights,”
she told me. It was then that I realized she knew what she was talking about and what she wanted. She told me
she wasn’t particularly depressed, she just knew that she was dying
and didn’t see any reason to prolong the inevitable. She wanted to be on Hospice, she said, and to have her pain controlled. She said, “I’ve had a good life. Now, I just want a peaceful death.”
Armed with this new knowledge, I raced into the Multidisciplinary treatment rounds believing that as soon as I brought this information
to light the patient would be well on her way to the peaceful death she so desired. I presented what the patient had told me and was surprised by the reaction. I felt tears start to come to my eyes as the doctors politely listened to what I had to say and then went on to
 
discuss increasing her anti-depressant medication and considered starting Marinol to help stimulate her appetite. I left the room feeling defeated. I told the patient that I had expressed her
wishes to the physician and I promised
I would do all that I could to help her.
I was a Hospice nurse for many years before leaving to work in Psychiatry approximately 10 years ago. I had listened to countless patients as they
told me they were dying and I held
their hand as they took their last breath. I remember children, whose parents
had decided not to tell them they were dying, telling me about going to Heaven, after their parents had left the room.
The patient always seemed to know the end was near. I learned to listen to those patients. I learned many things from them…how to live and also how to die.
I sat with Joan throughout the morning as the doctors made their plans. She told me about her work as a nurse in the war. She told me, with tears in her eyes, about the men who had lost their limbs and how their losses were the hardest to reconcile. She told me about her life after the war and about her husband and children. She told me how wonderfully blessed she was. I just sat with her and held her hand. I let my compassion and empathy be conveyed
 
by my presence, or what some refer to as “holding space” with her. This was all I had to offer her at the moment.
It is sometimes hard to delineate between depression and end of life issues. I have seen patients who have begged for death and have even attempted to take their own lives in order to end their suffering. I have also seen those same patients recover from their depression and go on to find meaning and purpose in their lives and regret the feelings they had
and the decisions they had made in the dark days before the depression was treated. What made me think Joan was different than these patients? I’m not sure. It was just a sense I had. I knew I had to listen and that I had to advocate for her right for a peaceful death.
The clinical care partner came to me. Joan’s blood pressure was 82/60. Her oxygen saturation was 77% on room air. I called the geriatric internist to let him know. He ordered a STAT chest x-ray. I told him that the patient did not want any more treatment and was asking for
Hospice. He told me he would talk to the patient’s daughter. Within 10 minutes,
he called back and cancelled the chest
x-ray and told me to make the patient a “No Code/Comfort care” and refer her to Hospice. I went to Joan and told her
 
that her wishes to die peacefully and with dignity were going to be respected. She smiled broadly and said, “You
know, I’m hungry for the first times in weeks. Can I have a turkey sandwich?”
I found out later from the internist that Joan’s echocardiogram showed
her “mitral valve was wide open” and that she was in complete heart failure. He was not able to treat her because of her weight and low blood pressure and that essentially, fluid
was “pouring into her lungs”. In other words, Joan was dying, just like she said. After a brief discussion, I was able to convince the internist that her pain did indeed warrant something stronger than Tylenol and she was started on Morphine. She went home with Hospice care the next day.
Is there a lesson to be learned in this? I think sometimes we get so involved in practicing medicine that we forget to practice dying as Plato advised. Sometimes, that‘s all it is,
just dying. Not depression, not failure to thrive, just the end of a great and wonderful existence that doesn’t need to be treated, but instead celebra

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

นาที เธอขอร้องฉันให้เธอคนเดียว และให้อยู่ในเตียงกรุณา แต่เป็นไซค์ "ดี" นมที่ฉันถูกฉันยืนยันเธอลุก รู้ว่า สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอ "ซึมเศร้า" จะสังคมกับเพื่อนของเธอขณะรับประทานอาหารที่ห้องอาหารทั่วไป เธอเต็มใจตกลง ผมจำได้ว่า ยกเธอให้เก้าอี้ ห่วงที่กระดูกของเธอจะแบ่งเป็นฉันไม่ได้ เพราะเธอดังนั้น frail เธอ moaned มีอาการปวดเป็นถูกย้ายเธอ ฉันให้เธอยา PRN ของ Tylenol 650 มิลลิกรัมปากที่สั่งเป็นวิธีควบคุมความเจ็บปวดของเธอเท่านั้น แต่เธอปฏิเสธระบุ "ผมคิดว่า สิ่งที่ชนิดนี้จะรับประกันมากกว่า Tylenol"เธอไปที่ห้องรับประทานอาหาร แต่ปฏิเสธที่จะกิน ฉันพูดกับเธอเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของ IV ของเหลวถ้าเธอยังคงไม่กิน หรือดื่ม "ฉันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธที่ ผมเป็นพยาบาล ฉันได้อ่านสิทธิ์ของผู้ป่วยรายการเธอบอกฉัน ถูกแล้วที่ฉันตระหนักรู้สิ่งที่เธอถูกพูดถึงและสิ่งที่เธอต้องการ เธอบอกฉันเธอไม่เหนื่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอเพิ่งรู้ว่า เธอกำลังตายและไม่เห็นเหตุผลใด ๆ รั้งที่หลีกเลี่ยง เธอต้องอยู่บน Hospice เธอบอก และมีความเจ็บปวดของเธอควบคุม เธอกล่าวว่า "ฉันได้มีชีวิตดี ตอนนี้ ฉันเพียงแค่ต้องตายสงบ"อาวุธที่ มีความรู้ใหม่นี้ ฉัน raced ในรอบรักษา Multidisciplinary เชื่อที่ทันทีที่ผมนำข้อมูลนี้แสงผู้ป่วยจะดีกับเธอเธอจึงต้องตายสงบไป ผมนำเสนออะไรให้ผู้ป่วยได้บอกฉัน และประหลาดใจ โดยปฏิกิริยา ผมรู้สึกเริ่มมาถึงตาหมอสุภาพฟังอะไรผมว่าแล้ว ไปบนน้ำตา หารือการเพิ่มฤทธิ์ต้านยาและ Marinol เริ่มต้นเป็นการช่วยกระตุ้นความอยากอาหารของเธอของเธอ ข้าพเจ้ารู้สึกแพ้ห้อง ฉันบอกผู้ป่วยว่า ฉันได้แสดงเธอต้องการแพทย์ และผมสัญญาจะทำทั้งหมดที่ฉันสามารถช่วยเธอผมพยาบาล Hospice หลายปีก่อนออกไปทำงานในจิตเวชประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา ผมได้ฟังผู้ป่วยมากมายเหล่านั้นบอกฉันว่า พวกเขาได้ตาย และผมจัดมือของพวกเขาพวกเขาเอาลมหายใจสุดท้ายของพวกเขา ผมจำได้ว่า เด็ก ผู้ปกครองที่มีได้ตัดสินใจไม่ไปว่า เขาได้ตาย บอกฉันเกี่ยวกับการไปสวรรค์ หลังจากที่พ่อได้ทิ้งห้องผู้ป่วยดูเหมือนจะ รู้จุดสิ้นสุดใกล้เสมอ ฉันเรียนรู้ฟังผู้ป่วยเหล่านั้น ฉันเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมายจากพวกเขา...วิธีชีวิต และการตายทนนั่งกับโจนตลอดเช้าเป็นแพทย์ที่ทำให้แผนของพวกเขา เธอบอกฉันเธอทำงานเป็นพยาบาลในสงคราม เธอบอกฉัน ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ เกี่ยวกับคนที่มีการสูญเสียแขนขาของพวกเขาและวิธีการขาดทุนได้ยากที่จะกระทบยอด เธอบอกฉัน เกี่ยวกับชีวิตหลังสงคราม และสามีของเธอและเด็ก เธอบอกฉันว่าเธอเยี่ยมยอดความสุข ฉันเพียงแค่นั่งกับเธอ และจัดมือของเธอ ให้ความเมตตาและเอาใจใส่ที่จะสื่อความหมายของฉัน โดยสถานะของฉัน หรืออะไรบางอย่างถึงเป็น "โฮลดิ้ง"พื้นที่กับเธอ นี้คือทั้งหมดที่ฉันมีให้เธอในขณะนี้มันเป็นบางครั้งยากที่จะไประหว่างภาวะซึมเศร้าและสิ้นสุดของชีวิต ฉันได้เห็นผู้ป่วยที่มีการขอร้องการตาย และได้พยายามดำเนินชีวิตสิ้นสุดพวก ฉันได้เห็นผู้ป่วยเดียวกันเหล่านั้นจากภาวะซึมเศร้าของพวกเขา และไปค้นหาความหมายและวัตถุประสงค์ในชีวิตของพวกเขา และพวกเขามีความรู้สึกเสียใจและพวกเขาได้ทำในวันมืดก่อนที่ภาวะซึมเศร้าได้รับการตัดสินใจ สิ่งที่ทำให้ฉันคิดว่า โจนมีความแตกต่างจากผู้ป่วยเหล่านี้ ผมไม่แน่ใจ มันเป็นเพียงความรู้สึกผม ผมรู้ว่า ผมฟัง และว่า ผมจะสนับสนุนการตายสงบสำหรับขวาของเธอหุ้นส่วนการดูแลทางคลินิกมาให้ฉัน ความดันโลหิตของโจน 82/60 ความอิ่มตัวของออกซิเจนได้ 77% ในห้องแอร์ ฉันเรียก internist geriatric เพื่อให้เขารู้ เขาสั่งเอกซเรย์ทรวงอก STAT ผมบอกว่า ผู้ป่วยไม่ต้องรักษาใด ๆ เพิ่มเติม และได้ขอHospice เขาบอกเขาจะพูดคุยกับลูกสาวของผู้ป่วย ภายใน 10 นาทีเขาเรียกกลับ และยกหน้าอกเอ็กซ์เรย์ และบอกว่า ฉันจะทำให้ผู้ป่วย "ไม่มีรหัส/สบายดูแล" และเธอถึง Hospice ฉันไปโจน และบอกเธอ ว่า ความปรารถนาของเธอตายสงบ และ มีศักดิ์ศรีขึ้นไปได้รับ เธอยิ้มอย่างกว้างขวาง และกล่าว ว่า "คุณรู้ ฉันหิวครั้งแรกในสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันจะได้แซนวิตุรกีI found out later from the internist that Joan’s echocardiogram showedher “mitral valve was wide open” and that she was in complete heart failure. He was not able to treat her because of her weight and low blood pressure and that essentially, fluidwas “pouring into her lungs”. In other words, Joan was dying, just like she said. After a brief discussion, I was able to convince the internist that her pain did indeed warrant something stronger than Tylenol and she was started on Morphine. She went home with Hospice care the next day.Is there a lesson to be learned in this? I think sometimes we get so involved in practicing medicine that we forget to practice dying as Plato advised. Sometimes, that‘s all it is,just dying. Not depression, not failure to thrive, just the end of a great and wonderful existence that doesn’t need to be treated, but instead celebra

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

นาที เธอขอร้องผมที่จะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวและปล่อยให้เธออยู่ในเตียง แต่เป็น "ดี" พยาบาลโรคจิตที่ผมผมยืนยันว่าเธอได้รับการขึ้นรู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับ "ภาวะซึมเศร้า" เธอจะต้องขัดเกลาทางสังคมกับเพื่อนของเธอในขณะที่การรับประทานอาหารใน ห้องรับประทานอาหารร่วมกัน เธอตกลงอย่างไม่เต็มใจ ผมจำได้ว่าเธอจะยกเก้าอี้กังวลว่ากระดูกของเธอจะแบ่งเป็นฉันไม่ได้เพราะเธออ่อนแอดังนั้น
เธอครางด้วยความเจ็บปวดขณะที่ผมย้ายของเธอ ผมเสนอให้เธอยา PRN ของช่องปาก Tylenol 650 มก. ที่ได้รับคำสั่งให้เธอเพียงหมายถึงการควบคุมความเจ็บปวด แต่เธอปฏิเสธเซน "ฉันคิดว่าชนิดของสิ่งนี้จะรับประกันมากกว่า Tylenol."
เธอเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร แต่ ปฏิเสธที่จะกิน ผมได้พูดคุยกับเธอเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของของเหลว IV ถ้าเธอยังคงไม่ได้กินหรือดื่ม "ผมมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธว่า ฉันเป็นพยาบาล ฉันได้อ่านบิลผู้ป่วยสิทธิ
"เธอบอกฉัน ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอได้รับการพูดถึงและสิ่งที่เธอต้องการ เธอบอกฉันเธอไม่ได้มีความสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอก็รู้ว่าเธอกำลังจะตายและไม่เห็นเหตุผลที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ยืดอายุการใดๆ เธอต้องการที่จะอยู่ในบ้านพักรับรองพระธุดงค์เธอกล่าวและจะมีการควบคุมความเจ็บปวดของเธอ เธอกล่าวว่า "ฉันได้มีชีวิตที่ดี ตอนนี้ผมแค่อยากตายที่เงียบสงบ. "อาวุธที่มีความรู้ใหม่นี้ผมวิ่งเข้าไปรอบการรักษาวิชาเชื่อว่าเร็วที่สุดเท่าที่ผมนำข้อมูลเหล่านี้ไปแสงผู้ป่วยจะดีในทางของเธอจะเสียชีวิตที่เงียบสงบที่เธอต้องการให้ ผมนำเสนอสิ่งที่ผู้ป่วยเคยบอกฉันและรู้สึกประหลาดใจโดยการเกิดปฏิกิริยา ผมรู้สึกว่าน้ำตาเริ่มต้นที่จะมาถึงตาของฉันเป็นหมอสุภาพฟังสิ่งที่ผมได้กล่าวแล้วเดินตรงไปยังหารือเกี่ยวกับการเพิ่มยาป้องกัน depressant ของเธอและเริ่มต้นการพิจารณา Marinol ที่จะช่วยกระตุ้นความอยากอาหารของเธอ ผมออกจากห้องพักความรู้สึกพ่ายแพ้ ผมบอกผู้ป่วยว่าผมของเธอได้แสดงความปรารถนาที่จะแพทย์และฉันสัญญาว่าฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันสามารถที่จะช่วยให้เธอ. ฉันเป็นพยาบาลที่บ้านพักรับรองพระธุดงค์เป็นเวลาหลายปีก่อนที่จะออกไปทำงานในจิตเวชประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา ผมได้ฟังให้กับผู้ป่วยที่นับไม่ถ้วนเช่นที่พวกเขาบอกว่าพวกเขากำลังจะตายและฉันจัดขึ้นมือของพวกเขาขณะที่พวกเขาเอาลมหายใจสุดท้ายของพวกเขา ผมจำได้ว่าเด็กที่พ่อแม่ได้ตัดสินใจที่จะไม่บอกว่าพวกเขากำลังจะตายบอกฉันเกี่ยวกับการไปสวรรค์หลังจากที่พ่อแม่ของพวกเขาได้ออกจากห้องไป. ผู้ป่วยมักจะดูเหมือนจะรู้สุดท้ายคือใกล้ ผมได้เรียนรู้ที่จะฟังผู้ป่วย ผมได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากพวกเขา ... วิธีที่จะอยู่และวิธีที่จะตาย. ฉันนั่งอยู่กับโจแอนนาตลอดช่วงเช้าเป็นแพทย์ที่ทำแผนการของพวกเขา เธอบอกฉันเกี่ยวกับการทำงานของเธอเป็นพยาบาลในสงคราม เธอบอกฉันด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอเกี่ยวกับคนที่ต้องสูญเสียแขนขาของพวกเขาและวิธีการสูญเสียของพวกเขายากที่จะตกลงกันได้ เธอบอกฉันเกี่ยวกับชีวิตของเธอหลังจากที่สงครามและเกี่ยวกับสามีของเธอและเด็ก ๆ เธอบอกฉันว่ามีความสุขที่เยี่ยมยอดเธอเป็น ฉันเพียงแค่นั่งอยู่กับเธอและมือถือของเธอ ฉันปล่อยให้ความเมตตาและความเห็นอกเห็นใจของฉันจะถูกลำเลียงโดยการแสดงตนของฉันหรือสิ่งที่บางคนเรียกว่า "การถือครองพื้นที่" กับเธอ นี่คือทั้งหมดที่ฉันมีให้เธอในขณะนี้. บางครั้งมันเป็นเรื่องยากที่จะจำแนกแยกแยะระหว่างภาวะซึมเศร้าและจุดสิ้นสุดของปัญหาชีวิต ฉันได้เห็นผู้ป่วยที่ได้ขอร้องให้ตายและมีความพยายามที่แม้จะใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อที่จะดับทุกข์ของพวกเขา ฉันยังได้เห็นผู้ป่วยเหล่านั้นกู้คืนจากภาวะซึมเศร้าของพวกเขาและไปในการค้นหาความหมายและวัตถุประสงค์ในชีวิตของพวกเขาและความรู้สึกเสียใจที่พวกเขามีและการตัดสินใจที่พวกเขาได้ทำในวันที่มืดก่อนที่จะเกิดภาวะซึมเศร้าได้รับการรักษา อะไรที่ทำให้ผมคิดว่าโจแอนนามีความแตกต่างกว่าผู้ป่วยเหล่านี้หรือไม่ ฉันไม่แน่ใจ. มันเป็นเพียงความรู้สึกที่ฉันมี ผมรู้ว่าผมจะรับฟังและที่ฉันมีที่จะสนับสนุนสิทธิของเธอสำหรับการเสียชีวิตที่เงียบสงบ. พันธมิตรการดูแลทางคลินิกมาให้ฉัน ความดันโลหิตโจแอนนาเป็น 82/60 ความอิ่มตัวของออกซิเจนของเธอเป็น 77% ในอากาศในห้อง ฉันเรียกว่าอายุรแพทย์ผู้สูงอายุเพื่อให้เขารู้ว่า เขาสั่งให้หน้าอกสถิติเอ็กซ์เรย์ ผมบอกเขาว่าผู้ป่วยไม่ต้องการการรักษาใด ๆ มากขึ้นและได้รับการขอให้รับรอง เขาบอกผมว่าเขาจะพูดคุยกับลูกสาวของผู้ป่วย ภายใน 10 นาทีที่เขาเรียกว่ากลับมาและยกเลิกหน้าอกx-ray และบอกให้ผมทำให้ผู้ป่วย "ไม่มีรหัส / การดูแลความสบาย" และการอ้างอิงของเธอที่จะรับรอง ผมไปที่โจแอนนาและบอกเธอว่าเธอปรารถนาที่จะตายอย่างสงบสุขและมีศักดิ์ศรีกำลังจะได้รับการเคารพ เธอยิ้มกว้างและกล่าวว่า "คุณรู้ว่าผมหิวสำหรับครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันสามารถมีแซนวิชไก่งวง? "ผมพบว่าภายหลังจากอายุรแพทย์ที่echocardiogram ของโจแอนนาแสดงให้เห็นว่าเธอ" mitral วาล์วเปิดกว้าง "และบอกว่าเธออยู่ในภาวะหัวใจล้มเหลวสมบูรณ์ เขาไม่สามารถที่จะรักษาเธอเพราะน้ำหนักและความดันโลหิตต่ำของเธอและที่เป็นหลักของเหลวคือ "เทลงในปอดของเธอ" ในคำอื่น ๆ โจแอนนากำลังจะตายเช่นเดียวกับที่เธอบอกว่า หลังจากการสนทนาสั้น ๆ ผมก็สามารถที่จะโน้มน้าวให้อายุรแพทย์ที่เจ็บปวดของเธอไม่แน่นอนรับประกันสิ่งที่แข็งแกร่งกว่า Tylenol และเธอก็เริ่มต้นในการมอร์ฟีน เธอกลับบ้านพร้อมกับดูแลที่บ้านพักรับรองในวันถัดไป. มีบทเรียนที่จะเรียนรู้ในเรื่องนี้หรือไม่? ผมคิดว่าบางครั้งที่เราได้รับเพื่อให้มีส่วนร่วมในการฝึกการแพทย์ที่เราลืมที่จะปฏิบัติตามที่เพลโตที่กำลังจะตายให้คำแนะนำ บางครั้งนั่นคือทั้งหมดที่มันเป็นเพียงแค่ตาย ไม่ซึมเศร้าไม่ได้ล้มเหลวในการเจริญเติบโตเพียงจุดสิ้นสุดของการดำรงอยู่ที่ดีและยอดเยี่ยมที่ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษา แต่แทนที่จะ celebra

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.