Probably the greatest achievement o

Probably the greatest achievement of The Hunger Games, and there are many, is that in adapting a phenomenally successful teen novel its creative team have produced something that works as a film, not just as an adaptation of a book. There’s no required reading before entering the cinema in order to ‘get it’, and it’s well above the ‘all your favourite bits but with pictures’ business that has become the accepted standard. When a series has sold millions of copies, as Suzanne Collins’ trilogy has, the default position is to produce something that will look just as readers imagined, to show what we were all thinking, rather than offer something nobody had considered. The Hunger Games as a novel has been dissected, expanded and retooled into something intelligent, immersive and powerfully current.

The world of Panem, a futuristic America, is established elegantly in about 90 seconds. First we see two men discussing an event called The Hunger Games in front of an audience; both men evidently so luxuriating in time and money that they can tint and trim every inch of their surface until they resemble painted couture clowns. Then, with a literal scream, we cut to District 12, where all is grey and people dress like the cast of a regional stage production of Little House On The Prairie. This is how Panem is divided. There are the haves and the have-nots. The haves live in The Capitol, amid great wealth and power. The have-nots live in a series of impoverished districts, put under oppressive rule after a failed uprising some time in the indefinite past. Each year two of every district’s youngest members are selected to battle to the death in an arena, from which one will emerge victorious for... no real reason. The poor will do as they are told, however senseless, and the rich will keep on keeping on. The echoes of the 99%ers are clear and not unintended.

This world bleeds with a cruelty from which director Gary Ross never retreats. Even luxury is portrayed as almost oppressive — gluttonous and requiring constant effort. Our heroine, Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence), is introduced hunting a cute little deer — typically movie shorthand for a complete monster. She has no time for being wistful because she has to survive. This runs right through the film: what is survival worth? Lawrence is perfect as Katniss. There’s very little softness about her, more a melancholy determination that good must be done even if that requires bad things. She stretches many of the tightly anguished muscles built in Winter’s Bone — the District 12 scenes have a similar hard-bitten feel — plus some other more traditionally gym-honed ones.

The violence and cruelty is most explicit in the Hunger Games arena, a vast, synthetic forest where 24 children hunt each other, and the level of brutality is very smartly done. You don’t get a rating suitable for a teenage audience by gutting preteens or decorating the landscape with their blood. So Ross cuts around it. The constantly searching, handheld camerawork used throughout the film comes in most useful during moments of violence, flashing round the action and making you think you’ve seen everything without ever really clocking anything that would upset your appetite.

It’s an old trick but a very effective one. The only clumsy element of these scenes is an intermittent commentary provided by Stanley Tucci and Toby Jones, which fills in incidental story details in a brash ‘Basil Exposition’ way. When it pops up, it kills the momentum.

Arguably more interesting than the cruelty within the arena is that going on outside, which is almost entirely of the film’s invention. Unlike in the book, we see The Capital’s Gamemakers pulling the strings, despatching contestants with casual stage directions. It’s all played with a cold, even hand, chilling in its absolute lack of concern for consequence. It’s these moments that linger after the film has finished because it doesn’t seem quite so very removed from reality. If this were real, it slyly asks, would you watch it? Well, would you?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น่าจะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเกมหิวและมีเป็นจำนวนมากที่อยู่ในการปรับตัวนวนิยายวัยรุ่นที่ประสบความสำเร็จ phenomenally ทีมงานสร้างสรรค์ของตนได้มีการผลิตบางสิ่งบางอย่างที่ทำงานเป็นภาพยนตร์ไม่เพียง แต่เป็นการปรับตัวของหนังสือ ไม่มีการอ่านที่จำเป็นก่อนที่จะเข้าโรงหนังเพื่อที่จะเป็น 'รับมันและมันเป็นดีกว่า' ทุกบิตที่คุณชื่นชอบ แต่ด้วยภาพ 'ธุรกิจที่ได้กลายเป็นมาตรฐานได้รับการยอมรับ เมื่อชุดขายได้ล้านเล่มขณะที่ซูซานคอลลินไตรภาคที่มีตำแหน่งเริ่มต้นคือการผลิตสิ่งที่จะมองเช่นเดียวกับผู้อ่านจินตนาการที่จะแสดงสิ่งที่เรามีความคิดทั้งหมดมากกว่าข้อเสนอบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีใครเคยคิดว่า เกมส์ความหิวเป็นนวนิยายที่ได้รับการชำแหละขยายตัวและ retooled เป็นสิ่งที่ฉลาด, ดื่มด่ำและมีอำนาจในปัจจุบัน. โลกของขนมปัง, นิยายอเมริกาเป็นที่ยอมรับอย่างหรูหราในประมาณ 90 วินาที ครั้งแรกที่เราเห็นผู้ชายสองคนพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เรียกว่าเกมหิวในด้านหน้าของผู้ชม; ทั้งชายอย่างเห็นได้ชัดดังนั้น luxuriating ในเวลาและเงินที่พวกเขาสามารถย้อมสีและตัดทุกตารางนิ้วของพื้นผิวของพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะมีลักษณะคล้ายกับภาพวาดตลกตู จากนั้นด้วยเสียงกรีดร้องที่แท้จริงเราตัดไป 12 อำเภอซึ่งทั้งหมดเป็นสีเทาและคนที่แต่งตัวเหมือนนักแสดงจากเวทีระดับภูมิภาคการผลิตของบ้านเล็กในป่าใหญ่ นี่คือวิธีชั่แบ่งออก มีประการที่จำเป็นและมี nots เป็น ประการที่อาศัยอยู่ในศาลากลางท่ามกลางความมั่งคั่งอันยิ่งใหญ่และอำนาจ มี nots อาศัยอยู่ในชุดของเขตยากจนใส่ภายใต้การปกครองที่กดขี่หลังจากการจลาจลล้มเหลวในบางเวลาที่ผ่านมาแน่นอน ในแต่ละปีที่สองของสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดอำเภอทุกคนได้รับการคัดเลือกในการต่อสู้ไปสู่ความตายในที่เกิดเหตุจากที่หนึ่งที่จะก่อให้เกิดชัยชนะสำหรับ ... ไม่มีเหตุผลที่แท้จริง ไม่ดีจะทำตามที่พวกเขาจะบอก แต่หมดสติและอุดมไปด้วยจะทำให้การรักษาใน เสียงสะท้อนของ ERS 99% มีความชัดเจนและไม่ได้ตั้งใจ. เลือดโลกนี้ด้วยความโหดร้ายจากการที่ผู้กำกับแกรี่รอสไม่เคยถอย หรูหราแม้เป็นภาพที่กดขี่เกือบ - โลภและต้องพยายามอย่างต่อเนื่อง นางเอกของเรา Katniss Everdeen (เจนนิเฟอร์ลอว์เร) เป็นที่รู้จักล่ากวางน้อยน่ารัก - ชวเลขภาพยนตร์โดยทั่วไปสำหรับมอนสเตอร์ที่สมบูรณ์ เธอมีเวลาไม่นานสำหรับการโหยหาเพราะเธอมีเพื่อความอยู่รอด นี้จะทำงานขวาผ่านภาพยนตร์เรื่องนี้สิ่งที่เป็นความอยู่รอดคุ้มค่า? อเรนซ์ที่สมบูรณ์แบบเป็น Katniss มีความอ่อนนุ่มน้อยมากเกี่ยวกับเธอมากขึ้นความมุ่งมั่นที่เศร้าโศกที่ดีจะต้องทำแม้ว่าที่ต้องมีสิ่งที่ไม่ดี เธอเหยียดหลายของกล้ามเนื้อกดขี่แน่นสร้างขึ้นในช่วงฤดูหนาวของกระดูก - อำเภอ 12 ฉากมียากกัดที่คล้ายกันรู้สึก -. บวกอื่น ๆ บางคนที่มากขึ้นแบบดั้งเดิมที่ห้องออกกำลังกายเพิ่มพูนความรุนแรงและความโหดร้ายเป็นอย่างชัดเจนมากที่สุดในเวทีหิวเกมใหญ่ ป่าไม้สังเคราะห์ที่ 24 เด็กล่าแต่ละอื่น ๆ และระดับของความโหดร้ายที่จะทำอย่างชาญฉลาดมาก คุณไม่ได้รับการจัดอันดับที่เหมาะสมสำหรับผู้ชมวัยรุ่นโดยคว้าน preteens หรือตกแต่งภูมิทัศน์ด้วยเลือดของพวกเขา ดังนั้นตัดรอสส์รอบ ๆ อย่างต่อเนื่องค้นหา camerawork มือถือที่ใช้ในภาพยนตร์มาในประโยชน์มากที่สุดในช่วงเวลาของความรุนแรงกระพริบรอบการดำเนินการและทำให้คุณคิดว่าคุณได้เห็นทุกอย่างโดยที่ไม่เคยจริงๆ clocking อะไรที่จะทำให้เสียความอยากอาหารของคุณ. มันเป็นเคล็ดลับอายุ แต่มาก ที่มีประสิทธิภาพอย่างใดอย่างหนึ่ง องค์ประกอบเงอะงะเดียวของฉากนี้เป็นความเห็นที่ไม่สม่ำเสมอให้โดยสแตนลีย์ทุชชีและโทบี้โจนส์ที่เติมในรายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นในการไตร่ตรองวิธี 'เพรานิทรรศการ' เมื่อมันปรากฏขึ้นมันฆ่าโมเมนตัม. เนื้อหาที่น่าสนใจมากกว่าความโหดร้ายที่เกิดเหตุภายในคือการที่จะอยู่ด้านนอกซึ่งเป็นเกือบทั้งหมดของการประดิษฐ์ของภาพยนตร์เรื่องนี้ ซึ่งแตกต่างจากในหนังสือเล่มนี้เราจะเห็นเมืองหลวงของ Gamemakers ดึงเชือก, despatching แข่งขันกับทิศทางเวทีสบาย ๆ ทุกอย่างเล่นกับเย็นแม้มือหนาวในการขาดแน่นอนของความกังวลสำหรับผลที่ตามมา มันเป็นช่วงเวลาเหล่านี้ได้รับอิทธิพลหลังจากที่ภาพยนตร์เรื่องเสร็จเพราะมันไม่ได้ดูเหมือนค่อนข้างมากลบออกจากความเป็นจริง ถ้านี่เป็นจริงมันมีเลศนัยถามว่าคุณจะดูมันได้หรือไม่ ดีที่คุณจะ?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น่าจะเป็นความสำเร็จยิ่งใหญ่ของเกมความหิว และมีหลายคน ที่ประสบความสำเร็จในการสร้างทีมของนวนิยายวัยรุ่นทีได้ผลิตอะไรที่เป็นหนัง ไม่ใช่เพียงแค่การปรับตัวของหนังสือ ไม่ต้องอ่านก่อนเข้าหนังเพื่อที่จะ ' รับ 'และมันก็เหนือ ' บิตโปรดทั้งหมดของคุณ แต่กับภาพที่ได้กลายเป็นได้รับการยอมรับมาตรฐาน เมื่อชุดมียอดขายหลายล้านเล่ม เป็นซูซาน คอลลินส์ ' ตอนจบได้ เริ่มต้นตำแหน่งจะผลิตสิ่งที่จะมองแค่เป็นผู้อ่านจินตนาการเพื่อแสดงสิ่งที่เราคิดทั้งหมด แทนที่จะเสนอบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีใครได้พิจารณาเกมความหิวเป็นนวนิยายที่ได้รับการรายงานเป็นสิ่งที่ฉลาด ขยาย และ retooled เวอร์ชั่นปัจจุบันและ powerfully

โลกแห่งพาเน็ม , อเมริกามากมายถูกก่อตั้งอย่างหรูหราในประมาณ 90 วินาที ครั้งแรกที่เราเห็นผู้ชายสองคนพูดถึงเหตุการณ์ที่เรียกว่าเกมความหิวในด้านหน้าของผู้ชม ;ผู้ชายอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้น luxuriating ในเวลาและเงินที่พวกเขาสามารถสีและตัดทุกตารางนิ้วของพื้นผิวของพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะคล้ายกับ couture ตัวตลกทาสี จากนั้นด้วยเสียงอักษร เราตัดให้ 12 อำเภอ ซึ่งทั้งหมดเป็นสีเทาและคนแต่งชอบโยนของขั้นตอนการผลิตระดับภูมิภาคของบ้านเล็กในป่าใหญ่ . นี้เป็นวิธีที่พาเน็มจะแบ่ง มีคนรวยและมี nots .คนรวย อยู่ในเมืองหลวง ท่ามกลางความมั่งคั่งและอำนาจ มี nots อยู่ในชุดของเขตยากจน วางภายใต้การปกครองกดขี่หลังจากล้มเหลวถึงเวลาในอดีตแน่นอน แต่ละปีที่สองของตำบลทุกอายุสมาชิกจะเลือกที่จะต่อสู้เพื่อความตายในเวที ซึ่งจะเกิดชัยชนะ . . . . . ไม่มีไรครับ คนจนจะทำตามที่พวกเขาบอกแต่สติ และคนรวยจะเก็บรักษาไว้ เสียงสะท้อนของ 99% ERS มีความชัดเจน และไม่เกิน .

โลกนี้สลายกับความโหดร้ายที่ผู้กำกับ แกรี่ รอส ไม่ถอยกลับ แม้หรูหราเป็น portrayed เป็นเกือบกดขี่ - ตะกละ และต้องการความพยายามที่คงที่ นางเอกของเรา Katniss เ วอร์ดีน ( เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ )ใช้ล่ากวางน้อยน่ารัก -- โดยปกติหนังชวเลขสำหรับมอนสเตอร์ที่สมบูรณ์ เธอไม่มีเวลาสำหรับการโหยหา เพราะว่าเธอมีเพื่อความอยู่รอด นี้วิ่งผ่านภาพยนตร์ : อะไรคือการอยู่รอดที่คุ้มค่า ? ลอว์เรนซ์เยี่ยมเหมือน Katniss . มีความนุ่มนวลน้อยมากเกี่ยวกับเธอมากขึ้นเขากำหนดว่าดีก็ต้องทำ แม้ว่าจะต้องมีสิ่งไม่ดีเธอเหยียดกล้ามเนื้อแน่นทรมานมากมายที่สร้างขึ้นในกระดูกของฤดูหนาว - 12 อำเภอ ฉากมีคล้ายกันยากกัดรู้สึก - บวกบางอื่น ๆแบบดั้งเดิมมากขึ้นโรงยิม honed . .

ความรุนแรงและความโหดร้ายที่เป็นที่ชัดเจนที่สุดในเกมความหิวเวทีกว้างใหญ่สังเคราะห์ป่าที่ 24 เด็กล่าแต่ละอื่น ๆและระดับ ของโหดมากอย่างชาญฉลาดแล้วคุณไม่ได้รับการจัดอันดับที่เหมาะสำหรับผู้ชมวัยรุ่นโดยการชำแหละ Preteens หรือตกแต่งภูมิทัศน์ด้วยเลือดของพวกเขา ดังนั้น รอสตัดรอบ ตลอดเวลาการค้นหามือถือ , camerawork ใช้ตลอดภาพยนตร์มาในที่มีประโยชน์มากที่สุดในช่วงเวลาของความรุนแรงกระพริบรอบการกระทำและทำให้คุณคิดว่า คุณเคยเห็นทุกอย่างโดยไม่จำเป็นต้องตอกบัตรอะไรที่มันจะปวดความหิวของคุณ

มันเป็นทริคเก่าแต่มีประสิทธิภาพมาก แต่ซุ่มซ่าม องค์ประกอบของฉากเหล่านี้เป็นแบบความเห็นโดยสแตนลีย์ ทุชชี่ และโทบี้ โจนส์ ซึ่งเติมได้ในเรื่องรายละเอียดในนิทรรศการ ' หน้าด้าน ' กระเพราวิธี เมื่อมันปรากฏขึ้นมันฆ่าโมเมนตัม .

น่าสนใจ arguably มากกว่าความโหดร้ายภายในเวทีที่ข้างนอก ซึ่งเกือบทั้งหมดของภาพยนตร์มีการประดิษฐ์ ซึ่งแตกต่างจากในหนังสือ เราเห็นเป็นทุน gamemakers ดึงสตริง , ส่งผู้เข้าแข่งขันเวทีเส้นทางสบาย ๆ มันเล่นกับหนาว แม้แต่มือถือในไม่มีความกังวลสำหรับผลมันคือช่วงเวลาที่อู้หลังจากภาพยนตร์จบแล้วเพราะมันไม่ได้ดูค่อนข้างมาก เอาออกจากความเป็นจริง ถ้ามันมีจริง มันก็ถามว่า คุณจะได้ดูไหม แล้วนายล่ะ