I’m going to tell you about a funny

I’m going to tell you about a funny thing that happened to my mother and me yesterday evening. I am twelve years old and I’m a girl. My mother is thirty-four but I am nearly as tall as her already.

Yesterday afternoon, my mother took me up to London to see the dentist. He found one hole. It was in a back tooth and he filled it without hurting me too much. After that, we went to a café. I had a banana split and my mother had a cup of coffee. By the time we got up to leave, it was about six o’clock.

When we came out of the café it had started to rain.

“We must get a taxi,” my mother said. We were wearing ordinary hats and coats, and it was raining quite hard. “Why don’t we go back into the café and wait for it to stop?” I said. I wanted another of those banana splits. They were gorgeous.

“It isn’t going to stop,” my mother said. “We must go home.” We stood on the pavement in the rain, looking for a taxi. Lots of them came by but they all had passengers inside them. “I wish we had a car with a chauffeur,” my mother said.

Just then, a man came up to us. He was a small man and he was pretty old, probably seventy or more. He raised his hat politely and said to my mother “Excuse me. I do hope you will excuse me. . . .” He had a fine white moustache and bushy white eyebrows and a wrinkly pink face. He was sheltering under an umbrella which he held high over his head.

“Yes?” my mother said, very cool and distant.

“I wonder if I could ask a small favour of you. ” he said. “It is only a very small favour.”

I saw my mother looking at him suspiciously. She is a suspicious person, my mother. She is especially suspicious of two things – strange men and boiled eggs. When she cuts the top off a boiled egg, she pokes around inside it with her spoon as though expecting to find a mouse or something. With strange men she has a golden rule which says, “The nicer the man seems to be, the more suspicious you must become.” This little old man was particularly nice. He was polite. He was well-spoken. He was well-dressed. He was a real gentleman. The reason I knew he was a gentleman was because of his shoes. “You can always spot a gentleman by the shoes he wears,” was another of my mother’s favourite sayings. This man had beautiful brown shoes.

“The truth of the matter is,” the little man was saying, “I’ve got myself into a bit of a scrape. I need some help. Not much, I assure you. It’s almost nothing, in fact, but I do need it. You see, madam, old people like me often become terribly forgetful. . . .”

My mother’s chin was up and she was staring down at him along the full length of her nose. It is a fearsome thing, this frosty-nosed stare of my mother’s. Most people go to pieces completely when she gives it to them. I once saw my own headmistress begin to stammer and simper like an idiot when my mother gave her a really foul frosty-noser. But the little man on the pavement with the umbrella over his head didn’t bat an eyelid.

He gave a gentle smile and said, “I beg you to believe, madam, that I am not in the habit of stopping ladies in the street and telling them my troubles.”

“I should hope not, ” my mother said.

I felt quite embarrassed by my mother’s sharpness. I wanted to say to her, “Oh, mummy, for heaven’s sake, he’s a very very old man, and he’s sweet and polite, and he’s in some sort of trouble, so don’t be so beastly to him.” But I didn’t say anything.

The little man shifted his umbrella from one hand to the other. “I’ve never forgotten it before,” he said.

“You’ve never forgotten what?” my mother asked sternly.

“My wallet,” he said. “I must have left it in my other jacket. Isn’t that the silliest thing to do?”

“Are you asking me to give you money?” my mother said.

“Oh, goodness gracious me, no!” he cried. “Heaven forbid I should ever do that!”

“Then what are you asking?” my mother said. “Do hurry up. We’re getting soaked to the skin standing here.”

“I know you are,” he said. ” And that is why I’m offering you this umbrella of mine to protect you, and to keep forever, if . . . if only . . .”

“If only what?” my mother said.

“If only you would give me in return a pound for my taxi-fare just to get me home.”

My mother was still suspicious. “If you had no money in the first place,” she said, “then how did you get here?”

“I walked,” he answered. “Every day I go for a lovely long walk and then I summon a taxi to take me home. I do it every day of the year.”

“Why don’t you walk home now,” my mother asked.

“Oh, I wish I could, ” he said. “I do wish I could. But I don’t think I could manage it on these silly old legs of mine. I’ve gone too far already.”

My mother stood there chewing her lower lip. She was beginning to melt a bit, I could see that. And the idea of getting an umbrella to shelter under must have tempted her a good deal.

“It’s a lovely umbrella,” the little man said.

“So I’ve noticed,” my mother said.

“It’s silk, ” he said.

“I can see that.”

“Then why don’t you take it, madam,” he said. “It cost me over twenty pounds, I promise you. But that’s of no importance so long as I can get home and rest these old legs of mine.”

I saw my mother’s hand feeling for the clasp on her purse. She saw me watching her. I was giving her one of my own frosty-nosed looks this time and she knew exactly what I was telling her. Now listen, mummy, I was telling her, you simply mustn’t take advantage of a tired old man in this way. It’s a rotten thing to do. My mother paused and looked back at me. Then she said to the little man, “I don’t think it’s quite right that I should take a silk umbrella from you worth twenty pounds. I think I’d just better give you the taxi-fare and be done with it.”

“No, no, no!” he cried. “It’s out of the question! I wouldn’t dream of it! Not in a million years! I would never accept money from you like that! Take the umbrella, dear lady, and keep the rain off your shoulders!”

My mother gave me a triumphant sideways look.

There you are, she was telling me. You’re wrong. He wants me to have it.

She fished into her purse and took out a pound note. She held it out to the little man. He took it and handed her the umbrella. He pocketed the pound, raised his hat, gave a quick bow from the waist, and said. “Thank you, madam, thank you. ” Then he was gone.

“Come under here and keep dry, darling,” my mother said. “Aren’t we lucky. I’ve never had a silk umbrella before. I couldn’t afford it.”

“Why were you so horrid to him in the beginning?” I asked.

“I wanted to satisfy myself he wasn’t a trickster,” she said. “And I did. He was a gentleman. I’m very pleased I was able to help him.”

“Yes, mummy,” I said.

“A real gentleman,” she went on. “Wealthy, too, otherwise he wouldn’t have had a silk umbrella. I shouldn’t be surprised if he isn’t a titled person. Sir Harry Goldsworthy or something like that.”

“Yes, mummy.”

“This will be a good lesson to you,” she went on.”Never rush things. Always take your time when you are summing someone up. Then you’ll never make mistakes.”

“There he goes,” I said. “Look.”

“Where?”

“Over there. He’s crossing the street. Goodness, mummy, what a hurry he’s in.”

We watched the little man as he dodged nimbly in and out of the traffic. When he reached the other side of the street, he turned left, walking very fast.

“He doesn’t look very tired to me, does he to you, mummy?”

My mother didn’t answer.

“He doesn’t look as though he’s trying to get a taxi, either,” I said.

My mother was standing very still and stiff, staring across the street at the little man. We could see him clearly. He was in a terrific hurry. He was bustling along the pavement, sidestepping the other pedestrians and swinging his arms like a soldier on the march.

“He’s up to something,” my mother said, stony-faced.

“But what?”

“I don’t know,” my mother snapped. “But I’m going to find out. Come with me.”

She took my arm and we crossed the street together. Then we turned left.

“Can you see him?” my mother asked.

“Yes. There he is. He’s turning right down the next street.”

We came to the corner and turned right. The little man was about twenty yards ahead of us. He was scuttling along like a rabbit and we had to walk fast to keep up with him. The rain was pelting down harder than ever now and I could see it dripping from the brim of his hat onto his shoulders. But we were snug and dry under our lovely big silk umbrella.

“What is he up to?” my mother said.

“What if he turns round and sees us?” I asked.

“I don’t care if he does, ” my mother said. “He lied to us. He said he was too tired to walk any further and he’s practically running us off our feet! He’s a barefaced liar! He’s a crook!”

“you mean he’s not a titled gentleman?” I asked.

“Be quiet, ” she said.

At the next crossing, the little man turned right again. Then he turned left. Then right.

“I’m not giving up now,” my mother said.

“He’s disappeared!” I cried. “Where’s he gone?”

“He went in that door!” my mother said. “I saw him! Into that house! Great heavens, it’s a pub!”

It was a pub. In big letters right across the front it said THE RED LION.

“You’re not going in, are you, mummy?”

“No,” she said. “We’ll watch from outside.”

There was a big plate-glass window along the front of the pub, and although it was a bit steamy on the inside, we could see through it very well if we went close. We stood huddled together outside the pub window. I was clutching my mother’s arm. The big raindrops were making aloud noise on our umbrella.

“There he is,” I said. “Over there.”

The room we were looking into was full of people and cigarette smoke, and our little man was in the middle of it all. He was now without his hat or coat, and he was edging his way through the crowd toward the bar. When he re

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับสิ่งตลกที่เกิดขึ้นกับแม่ของฉันและฉันตอนเย็นเมื่อวานนี้ ฉันอายุสิบสองปี และฉันเป็นผู้หญิง แม่ของฉันเป็นสามสิบสี่ แต่ฉันเกือบเป็นสูงเป็นของเธอแล้วตอนบ่ายเมื่อวานนี้ แม่ของฉันเอาฉันถึงลอนดอนเพื่อดูหมอฟัน เขาพบหลุมหนึ่ง ในฟันหลัง และเขาเติมโดยไม่ทำร้ายฉันมากเกินไป หลังจากนั้น เราไปร้านกาแฟ ผมแบ่งกล้วย และแม่มีกาแฟ โดยเวลาเราได้ขึ้นไป ได้ประมาณหกโมงเมื่อเราออกมาจากคาเฟ่ ได้เริ่มต้นการฝนแม่ของฉันกล่าวว่า "เราต้องเรียกแท็กซี่ เราได้สวมใส่เสื้อและหมวกธรรมดา และฝนกำลังตกหนักมาก "ทำไมไม่เรากลับไปคาเฟ่ และรอให้หยุด" ฉันเคยพูด ฉันต้องแยกกล้วยเหล่านั้นอีก พวกสวยแม่ของฉันกล่าวว่า "มันไม่ไปหยุด "เราต้องไปบ้าน" เรายืนบนถนนในสายฝน หารถแท็กซี่ จำนวนมากของพวกเขามาด้วยแต่พวกเขาทั้งหมดมีผู้โดยสารภายในนั้น แม่ของฉันกล่าวว่า "ผมอยากมีรถกับคนขับรถเป็นเพียงแล้ว เป็นคนมาให้เรา เขาเป็นคนเล็ก และกำลังสวยเก่า เซเว่นตี้คงหรือเพิ่มเติม เขายกหมวกของเขาสุภาพ และพูดกับแม่ "ขอโทษ ฉันหวังว่า คุณจะขอโทษ... " เขามี moustache ขาวดี และขาวคิ้ว และใบหน้าสีชมพู wrinkly เขาถูก sheltering ภายใต้ร่มที่เขาจัดขึ้นสูงเหนือศีรษะ"ใช่ไหม" แม่ว่า มากเย็น และห่างไกล"ฉันสงสัยว่า ถ้า ผมไม่ถามช่วยขนาดเล็กของคุณ" เขากล่าวว่า "มันเป็นเพียงขนาดเล็กมากช่วย"ผมเห็นแม่มองว่าผิดปกติ เธอเป็นคนน่าสงสัย แม่ของฉัน เธอจะสงสัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสองสิ่ง – ชายแปลกและไข่ต้ม เมื่อเธอตัดด้านบนออกไข่ต้ม เธอ pokes สถานไว้ภายใน ด้วยช้อนเธอเหมือนต้องหาเมาส์หรือบางสิ่งบางอย่าง คนแปลกเธอมีกฎทองที่กล่าวว่า "คนสวยที่น่าจะ เป็น ยิ่งน่าสงสัยที่คุณต้องทำ" คนนี้อายุน้อยได้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาสุภาพ เขาพูดดี เขาแต่งตัวดี เขาเป็นสุภาพบุรุษจริง เหตุผลที่ผมรู้ว่า เขาเป็นสุภาพบุรุษ เพราะรองเท้าของเขาได้ "คุณเสมอสามารถจุดสุภาพบุรุษ โดยเขาสวม รองเท้า" เป็นอีกคำพูดที่ชื่นชอบของเด็ก ๆ คนนี้มีรองเท้าสีน้ำตาลสวยงาม"ความจริงของเรื่อง, " คนน้อยบอกว่า "ฉันมีตัวเองเป็นบิตของการขูด ฉันต้องการบางอย่างได้ ไม่มาก ผมมั่นใจว่าคุณ จึงเกือบไม่มีอะไร ในความเป็นจริง แต่ฉันต้อง คุณเห็น ม่าย เก่าคนฉันมักจะกลายเป็นฟ้า forgetful .. "ชิ้นของแม่มีค่า และเธอถูกจ้องลงเขาตามความยาวของจมูกของเธอเต็ม เป็นสิ่งพิลึก จ้องจมูกหนาวนี้ของแม่ คนส่วนใหญ่ไปเป็นชิ้นสมบูรณ์เมื่อเธอให้มันไป ผมเคยเห็น headmistress ของตัวเองไป stammer และ simper เช่นคนบ้าเมื่อแม่ของฉันให้เธอที่เหม็นจริง ๆ หนาว-noser แต่คนน้อยบนถนนกับร่มเหนือหัวไม่ค้างคาวเปลือกตาเขาให้รอยยิ้มอ่อนโยน และกล่าว ว่า "ขอให้คุณเชื่อ ผู้หญิง ว่า ฉันไม่ได้เป็นนิสัยหยุดผู้หญิงในถนน และบอกพวกเขาทุกข์ยากของฉัน"แม่ของฉันกล่าวว่า "ควรหวังไม่ผมรู้สึกอายมาก ด้วยความคมชัดของแม่ อยากจะบอกเธอ "โอ้ มัมมี่ สวรรค์ของสาเก เขาเป็นคนเก่ามาก เป็นหวาน และสุภาพ และเขาอยู่ในบางประเภทของปัญหา ดังนั้นอย่า beastly ดังนั้นเขา" แต่ไม่ได้พูดอะไรคนน้อยเปลี่ยนร่มของเขาจากมือหนึ่งไปยังอีก "ผมได้ไม่เคยลืมมาก่อน เขากล่าวว่า"คุณได้ไม่เคยลืมอะไร" แม่ถาม sternly"กระเป๋า เขากล่าวว่า "ฉันต้องได้ทิ้งมันไว้ในเสื้อของฉัน ไม่ได้ที่สิ่ง silliest จะทำอย่างไร"แม่ของฉันกล่าวว่า "คุณขอให้คุณมีเงินหรือไม่""โอ้ ความดีเมตตาฉัน ไม่! " เขาก็ร้อง "สวรรค์ห้ามควรเคยทำเช่นนั้น""แล้วสิ่งคุณถาม" แม่ของฉัน "รีบขึ้น เรากำลังรับที่เปี่ยมล้นไปด้วยผิวที่ยืนอยู่ที่นี่""ฉันรู้คุณ เขากล่าวว่า " และนั่นคือ ทำไมผมกำลังนำเสนอนี้ร่มของฉัน จะปกป้องคุณ และการให้ตลอด ถ้า...ถ้า... ""ถ้าอะไร? " แม่ของฉัน"ถ้าเพียงแต่คุณจะให้ฉัน กลับปอนด์โดยสารรถแท็กซี่ของฉันเพียงเพื่อได้หน้า"แม่ของฉันถูกยังคงน่าสงสัย "ถ้า คุณมีเงินไม่แรก กล่าว "แล้วว่าคุณรับที่นี่""ฉันเดิน เขาตอบ "ทุกวันที่ฉันไปโรงแรมยาวเดิน แล้วผมเรียกแท็กซี่เพื่อพาฉันบ้าน ผมทำทุกวันของปี""ทำไมไม่เดินหน้าแรกตอนนี้ แม่ถาม"โอ้ ฉันต้องการฉันสามารถ "เขากล่าวว่า " ฉันต้องการฉันสามารถ แต่ฉันไม่คิดว่า ฉันสามารถจัดการกับขาเก่าเหล่านี้โง่ของฉัน ผมไปไกลแล้วด้วย "แม่ยืนมีเคี้ยว lip ของเธอต่ำ เธอได้เริ่มละลายเล็กน้อย อาจเห็นว่า และความคิดของร่มที่จะพักพิงใต้ต้องมียั่วเธอจัดการที่ดีคนน้อยกล่าวว่า "มันคือร่มน่ารักแม่ของฉันกล่าวว่า "ดังนั้นฉันพบ"ของผ้าไหม เขากล่าวว่า"ฉันสามารถดูที่""แล้วทำไมคุณอย่านั้น ท่านผู้หญิง เขากล่าวว่า "คะฉันกว่ายี่สิบปอนด์ ฉันสัญญาว่า คุณ แต่ก็ไม่สำคัญตราบใดที่ฉันสามารถได้รับบ้าน และวางตัวนี้ขาเก่าของฉัน"I saw my mother’s hand feeling for the clasp on her purse. She saw me watching her. I was giving her one of my own frosty-nosed looks this time and she knew exactly what I was telling her. Now listen, mummy, I was telling her, you simply mustn’t take advantage of a tired old man in this way. It’s a rotten thing to do. My mother paused and looked back at me. Then she said to the little man, “I don’t think it’s quite right that I should take a silk umbrella from you worth twenty pounds. I think I’d just better give you the taxi-fare and be done with it.”“No, no, no!” he cried. “It’s out of the question! I wouldn’t dream of it! Not in a million years! I would never accept money from you like that! Take the umbrella, dear lady, and keep the rain off your shoulders!”My mother gave me a triumphant sideways look.There you are, she was telling me. You’re wrong. He wants me to have it.She fished into her purse and took out a pound note. She held it out to the little man. He took it and handed her the umbrella. He pocketed the pound, raised his hat, gave a quick bow from the waist, and said. “Thank you, madam, thank you. ” Then he was gone.“Come under here and keep dry, darling,” my mother said. “Aren’t we lucky. I’ve never had a silk umbrella before. I couldn’t afford it.”“Why were you so horrid to him in the beginning?” I asked.“I wanted to satisfy myself he wasn’t a trickster,” she said. “And I did. He was a gentleman. I’m very pleased I was able to help him.”"ใช่ มัมมี่, " ผมพูด"เป็นสุภาพบุรุษจริง เธอไปบน "รวย เกินไป มิฉะนั้นเขาจะไม่ได้มีร่มไหม ฉันไม่ควรจะแปลกใจถ้าเขาไม่ใช่คน titled รักแฮร์รี่นดีโกลด์สเวิร์ทธีขึ้นเหมือนกับที่""ใช่ มัมมี่""นี้จะเป็นบทเรียนที่ดีให้คุณ เธอไป" ไม่เคยวิ่งสิ่ง จะใช้เวลาของคุณเมื่อคุณกำลังรวมคน แล้ว คุณจะไม่เคยทำให้ผิดพลาด""มีเขาไป ฉันกล่าว "หน้าตา""ที่หรือไม่""โน่นต้องการ เขาจะข้ามถนน ความดี มัมมี่ อะไรรีบเขาอยู่ในนั้น"เราดูคนน้อยเหมือนเขา dodged กลาสีออกการจราจร เมื่อเขามาถึงอีกด้านหนึ่งของถนน เขาเปิดซ้าย เดินเร็ว"เขาดูไม่เหนื่อยมากฉัน เขาไม่ให้คุณ มัมมี่? "แม่ไม่ได้ตอบ"เขาไม่ดูว่าเขาพยายามเรียกแท็กซี่ โดย ฉันกล่าวแม่ยืนนิ่งมาก และ แข็ง จ้องมองข้ามถนนที่คนน้อย เราได้เห็นเขาอย่างชัดเจน เขารีบมากมาย เขาอยู่นี่ตลอดช่วง sidestepping ชิดอื่น ๆ และควงแขนของเขาเช่นทหารในเดือนมีนาคมนี้แม่ของฉันกล่าวว่า "เขาขึ้นอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง stony-faced"แต่อะไร"แม่จัดชิด "ฉันไม่รู้ "แต่ฉันจะไปหา มากับฉัน"เธอเอาแขนของฉัน และเราเดินข้ามถนนกัน แล้ว เราเปิดซ้าย"คุณสามารถเห็นเขา" แม่ถาม“Yes. There he is. He’s turning right down the next street.”We came to the corner and turned right. The little man was about twenty yards ahead of us. He was scuttling along like a rabbit and we had to walk fast to keep up with him. The rain was pelting down harder than ever now and I could see it dripping from the brim of his hat onto his shoulders. But we were snug and dry under our lovely big silk umbrella.“What is he up to?” my mother said.“What if he turns round and sees us?” I asked.“I don’t care if he does, ” my mother said. “He lied to us. He said he was too tired to walk any further and he’s practically running us off our feet! He’s a barefaced liar! He’s a crook!”“you mean he’s not a titled gentleman?” I asked.“Be quiet, ” she said.At the next crossing, the little man turned right again. Then he turned left. Then right.“I’m not giving up now,” my mother said.“He’s disappeared!” I cried. “Where’s he gone?”“He went in that door!” my mother said. “I saw him! Into that house! Great heavens, it’s a pub!”It was a pub. In big letters right across the front it said THE RED LION.“You’re not going in, are you, mummy?”“No,” she said. “We’ll watch from outside.”There was a big plate-glass window along the front of the pub, and although it was a bit steamy on the inside, we could see through it very well if we went close. We stood huddled together outside the pub window. I was clutching my mother’s arm. The big raindrops were making aloud noise on our umbrella.“There he is,” I said. “Over there.”The room we were looking into was full of people and cigarette smoke, and our little man was in the middle of it all. He was now without his hat or coat, and he was edging his way through the crowd toward the bar. When he re

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับสิ่งที่ตลกที่เกิดขึ้นกับแม่และฉันเย็นวานนี้ของฉัน ผมอายุสิบสองปีและฉันหญิงสาวคนหนึ่ง แม่ของฉันเป็นสามสิบสี่ แต่ฉันเกือบสูงเท่าเธอแล้ว. ช่วงบ่ายเมื่อวานนี้แม่ของฉันพาฉันขึ้นไปลอนดอนเพื่อพบทันตแพทย์ เขาพบหลุมหนึ่ง มันอยู่ในฟันกลับมาและเขาเต็มไปโดยไม่ทำร้ายผมมากเกินไป หลังจากนั้นเราก็ไปคาเฟ่ ผมมีแยกกล้วยและแม่ของฉันมีถ้วยกาแฟ ตามเวลาที่เราลุกขึ้นจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 06:00. เมื่อเราเดินออกมาจากร้านมันก็เริ่มที่จะมีฝนตก. "เราจะต้องได้รับรถแท็กซี่" แม่ของฉันบอกว่า เราได้รับการสวมใส่หมวกธรรมดาและเสื้อโค้ตและมันก็มีฝนตกค่อนข้างยาก "ทำไมเราไม่ไปกลับเข้ามาในคาเฟ่และรอคอยที่จะหยุด?" ผมพูด ฉันต้องการอีกอย่างหนึ่งของผู้ที่แยกกล้วย พวกเขาเป็นที่งดงาม. "มันจะไม่หยุด" แม่ของฉันบอกว่า "เราจะต้องกลับบ้าน." เรายืนอยู่บนทางเท้าในสายฝนที่กำลังมองหารถแท็กซี่ จำนวนมากของพวกเขามาโดย แต่พวกเขาทั้งหมดมีผู้โดยสารภายในพวกเขา "ผมหวังว่าเรามีรถที่มีคนขับรถ" แม่ของฉันบอกว่า. ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเรา เขาเป็นคนที่มีขนาดเล็กและเขาก็เก่าสวยอาจจะเป็นเจ็ดสิบหรือมากกว่า เขายกหมวกของเขาอย่างสุภาพและพูดกับแม่ของฉัน "ขอโทษนะ ฉันหวังว่าคุณจะขอโทษ . . . "เขามีหนวดสีขาวละเอียดและคิ้วดกสีขาวและสีชมพูใบหน้ายับย่น เขาได้รับการปกป้องภายใต้ร่มที่เขาจัดขึ้นที่สูงเหนือหัวของเขา. "ใช่?" แม่ของฉันบอกว่ามากเย็นและห่างไกล. "ฉันสงสัยว่าฉันสามารถขอความโปรดปรานเล็ก ๆ ของคุณ "เขาพูดว่า "มันเป็นเพียงความโปรดปรานขนาดเล็กมาก." ผมเห็นแม่ของฉันมองไปที่เขามีพิรุธ เธอเป็นคนที่น่าสงสัยแม่ของฉัน เธอเป็นคนที่น่าสงสัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสองสิ่ง - คนแปลกและไข่ต้ม เมื่อเธอตัดด้านบนออกไข่ต้มเธอโผล่รอบข้างในด้วยช้อนของเธอราวกับว่าคาดหวังว่าจะได้พบกับเมาส์หรือบางสิ่งบางอย่าง กับผู้ชายแปลกที่เธอมีกฎทองที่กล่าวว่า "ดีกว่าคนที่น่าจะเป็นที่น่าสงสัยมากขึ้นคุณจะต้องกลายเป็น." ชายชรานี้เล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาเป็นคนที่สุภาพ เขาได้รับการพูดที่ดี เขาเป็นคนที่แต่งตัวดี เขาเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง เหตุผลที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเป็นเพราะรองเท้าของเขา "คุณสามารถเสมอจุดสุภาพบุรุษโดยรองเท้าที่เขาสวม" เป็นอีกหนึ่งของคำพูดที่ชื่นชอบแม่ของฉัน ผู้ชายคนนี้มีรองเท้าสีน้ำตาลสวยงาม. "ความจริงของเรื่องคือ" คนเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่า "ฉันมีตัวเองลงไปในบิตของการขูด ฉันต้องการความช่วยเหลือ ไม่มากผมมั่นใจ มันเกือบไม่มีอะไรในความเป็นจริง แต่ฉันไม่ต้องการมัน คุณจะเห็นแหม่มคนเฒ่าคนแก่อย่างผมมักจะกลายเป็นขี้ลืมมาก . . . " คางแม่ของฉันขึ้นและเธอก็จ้องมองลงไปที่เขาไปตามความยาวของจมูกของเธอ มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวนี้จ้องหนาวจมูกของแม่ของฉัน คนส่วนใหญ่ไปที่ชิ้นสมบูรณ์เมื่อเธอให้แก่พวกเขา ผมเคยเห็นครูใหญ่ของตัวเองเริ่มที่จะพูดตะกุกตะกักและ Simper เหมือนคนบ้าเมื่อแม่ของฉันให้เธอจริงๆเหม็นหนาว-โนเซอร์ แต่คนส่วนน้อยบนทางเท้ากับร่มเหนือหัวของเขาไม่กระพริบตาเปลือกตา. เขาให้รอยยิ้มที่อ่อนโยนและกล่าวว่า "ผมขอให้คุณเชื่อว่าแหม่มว่าผมไม่ได้อยู่ในนิสัยของการหยุดผู้หญิงในถนน และบอกพวกเขาปัญหาของฉัน. " "ผมหวังว่าไม่ควร" แม่ของฉันบอกว่า. ผมรู้สึกอายมากโดยความคมชัดของแม่ของฉัน ผมอยากจะบอกกับเธอว่า "โอ้แม่เพื่อประโยชน์ของสวรรค์เขาเป็นคนเก่ามากและเขาก็หวานและสุภาพและเขาอยู่ในการจัดเรียงของปัญหาบางอย่างจึงไม่เป็นเช่นนั้นสัตว์ป่ากับเขา." แต่ฉัน ไม่ได้พูดอะไร. คนน้อยเปลี่ยนร่มของเขาจากมือข้างหนึ่งไปยังอีก "ผมไม่เคยลืมมันก่อน" เขากล่าว. "คุณไม่เคยลืมสิ่งที่?" แม่ของฉันถามอย่างรุนแรง. "กระเป๋าสตางค์ของฉัน" เขากล่าว "ผมจะต้องทิ้งมันไว้ในเสื้ออื่น ๆ ของฉัน ไม่ว่าสิ่งที่ทักจะทำอย่างไร? " "คุณขอให้ฉันจะให้เงินคุณหรือไม่" แม่ของฉันบอกว่า. "โอ้ความดีมีน้ำใจฉันไม่!" เขาร้อง "สวรรค์ห้ามที่ฉันเคยควรทำ!" "แล้วสิ่งที่คุณถาม?" แม่ของฉันบอกว่า "ไม่รีบขึ้น เราได้รับให้กับผิวแช่ยืนอยู่ที่นี่. " "ผมรู้ว่าคุณมี" เขากล่าว "และนั่นคือเหตุผลที่ผมให้คุณร่มของฉันนี้เพื่อปกป้องคุณและเพื่อให้ตลอดไปถ้า . . ถ้าเพียง . . " "ถ้าเพียง แต่สิ่งที่?" แม่ของฉันบอกว่า. "ถ้าเพียง แต่คุณจะให้ฉันกลับมาอยู่ในปอนด์สำหรับค่าโดยสารรถแท็กซี่ของฉันเพียงเพื่อให้ได้ฉันกลับบ้าน." แม่ของฉันยังคงเป็นที่น่าสงสัย "ถ้าคุณไม่มีเงินในสถานที่แรก" เธอกล่าว "แล้ววิธีการที่คุณจะได้รับที่นี่?" "ฉันเดิน" เขาตอบ "ทุกวันผมไปเดินยาวที่น่ารักแล้วฉันเรียกรถแท็กซี่เพื่อพาฉันกลับบ้าน ฉันทำมันทุกวันของปี. " "ทำไมคุณไม่เดินกลับบ้านตอนนี้" แม่ของฉันถาม. "โอ้ฉันหวังว่าฉันจะทำได้" เขากล่าว "ฉันหวังว่าฉันจะทำได้ แต่ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถจัดการกับมันได้บนขาเก่าโง่เหล่านี้ของเรา ฉันได้ไปไกลเกินไปแล้ว. " แม่ของฉันยืนอยู่ที่นั่นเคี้ยวริมฝีปากล่างของเธอ เธอเริ่มที่จะละลายเล็กน้อยผมจะได้เห็นว่า และความคิดของการร่มเพื่อที่อยู่อาศัยภายใต้การจะต้องมีการล่อลวงเธอจัดการที่ดี. "มันเป็นร่มที่น่ารัก" คนน้อยกล่าวว่า. "ดังนั้นผมจึงได้สังเกตเห็น" แม่ของฉันบอกว่า. "มันเป็นผ้าไหม" เขากล่าว"ผมจะเห็นว่า." "แล้วทำไมคุณไม่ใช้มันแหม่ม" เขากล่าว "มันเสียค่าใช้จ่ายกว่ายี่สิบปอนด์ผมสัญญาว่าคุณ แต่นั่นไม่สำคัญตราบใดที่ฉันจะได้รับบ้านและส่วนที่เหลือขาเก่าเหล่านี้ของเรา. " ผมเห็นความรู้สึกมือแม่ของฉันสำหรับจับมือในกระเป๋าถือของเธอ เธอเห็นฉันดูเธอ ผมได้ให้เธอเป็นหนึ่งในรูปลักษณ์ของตัวเองหนาวจมูกเวลานี้และเธอรู้ว่าสิ่งที่ผมบอกเธอ ตอนนี้ฟังแม่ผมก็บอกเธอคุณก็จะต้องไม่ใช้ประโยชน์จากคนเก่าเหนื่อยในลักษณะนี้ มันเป็นสิ่งที่เน่าเสียจะทำอย่างไร แม่ของฉันหยุดและหันกลับไปมองมาที่ฉัน จากนั้นเธอก็กล่าวกับคนเล็ก ๆ น้อย ๆ "ผมไม่คิดว่ามันค่อนข้างที่เหมาะสมที่ผมควรจะใช้ร่มผ้าไหมจากคุณมูลค่า£ 20 ฉันคิดว่าฉันต้องการเพียงแค่ให้คุณดีขึ้นค่าโดยสารรถแท็กซี่และจะทำกับมัน. " "ไม่ไม่ไม่!" เขาร้อง "มันเป็นไปไม่ได้! ฉันจะไม่ฝันของมัน! ไม่ได้อยู่ในล้านปี! ฉันจะไม่รับเงินจากคุณเช่นนั้น! ใช้ร่มผู้หญิงที่รักและให้ฝนออกจากไหล่ของคุณ! " แม่ของฉันให้ฉันมองข้างชัยชนะ. มีคุณเธอก็บอกฉัน คุณผิด เขาอยากให้ผมมีมัน. เธอตกปลาลงไปในกระเป๋าถือของเธอและเอาออกปอนด์ เธอถือมันออกไปคนน้อย เขาเอามันและส่งเธอร่ม เขาหลุมปอนด์ยกหมวกของเขาให้โบว์อย่างรวดเร็วจากเอวและกล่าวว่า "ขอขอบคุณคุณแหม่มขอขอบคุณ "จากนั้นเขาก็หายไป. "มาภายใต้นี่และให้แห้งที่รัก" แม่ของฉันบอกว่า "เราไม่ได้โชคดี ฉันไม่เคยมีมาก่อนไหมร่ม ฉันไม่สามารถจ่ายได้. " "ทำไมคุณเพื่อให้น่าเกลียดน่ากลัวให้กับเขาในการเริ่มต้น?" ฉันถาม. "ผมอยากจะตอบสนองตัวเองเขาไม่ได้โกง" เธอกล่าว "และฉันได้ เขาเป็นสุภาพบุรุษ ฉันยินดีมากที่ผมสามารถที่จะช่วยให้เขา. " "ใช่แม่" ฉันกล่าวว่า. "สุภาพบุรุษที่แท้จริง" เธอเดิน "รวยเกินไปมิฉะนั้นเขาจะไม่ได้มีร่มผ้าไหม ฉันไม่ควรแปลกใจถ้าเขาไม่ได้เป็นคนที่ชื่อ ครับแฮร์รี่ Goldsworthy หรือสิ่งที่ต้องการที่. " "ใช่แม่." "นี่จะเป็นบทเรียนที่ดีกับคุณ" เธอเดินขึ้นไปบน. "ไม่เคยวิ่งสิ่ง มักจะใช้เวลาของคุณเมื่อคุณได้ข้อสรุปคนขึ้น แล้วคุณจะไม่ทำผิดพลาด. " "มีเขาไป" ผมพูด "ดู." "ที่ไหน?" "กว่ามี เขาข้ามถนน ความดีแม่สิ่งที่รีบร้อนของเขาใน. " เราดูคนน้อยในขณะที่เขาหลบอย่างว่องไวและออกจากการจราจร เมื่อเขาไปถึงด้านอื่น ๆ ของถนนเขาเลี้ยวซ้ายเดินไปอย่างรวดเร็วมาก. "เขาไม่ได้ดูเหนื่อยมากกับผมเขาไม่ให้คุณแม่?" แม่ของฉันไม่ได้ตอบ. "เขาไม่ได้ดู ราวกับว่าเขาพยายามที่จะได้รับรถแท็กซี่ทั้ง "ผมพูด. แม่ของฉันกำลังยืนอยู่มากและยังคงแข็งจ้องมองข้ามถนนที่คนน้อย เราจะได้เห็นเขาอย่างชัดเจน เขาเป็นคนที่รีบร้อนที่ยอดเยี่ยม เขาเป็นคนที่คึกคักพร้อมทางเท้าพลิ้วไหวเดินเท้าอื่น ๆ และแกว่งแขนของเขาเช่นเดียวกับทหารในเดือนมีนาคม. "เขาขึ้นอยู่กับสิ่งที่" แม่ของฉันบอกว่าหินเผือด. "แต่อะไร?" "ผมไม่ทราบ" แม่ของฉันหมด "แต่ฉันจะไปหา มากับฉัน. " เธอเอาแขนของฉันและเราข้ามถนนด้วยกัน จากนั้นเราก็เลี้ยวซ้าย. "คุณสามารถเห็นเขา?" แม่ของฉันถาม. "ใช่ ที่นั่นเขาได้เป็น เขาเลี้ยวขวาไปตามถนนถัดไป. " เรามาที่มุมและหันขวา คนน้อยก็ประมาณยี่สิบหลาหน้าของเรา เขาเป็นคนที่วิ่งหนีไปเหมือนกระต่ายและเราต้องเดินอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันกับเขา ฝนถูกขว้างปาลงหนักกว่าที่เคยในขณะนี้และฉันจะได้เห็นมันหยดจากขอบหมวกของเขาลงบนไหล่ของเขา แต่เราก็อบอุ่นและแห้งภายใต้ร่มผ้าไหมของเราน่ารักที่ยิ่งใหญ่. "อะไรคือสิ่งที่เขาขึ้นไป?" แม่ของฉันบอกว่า. "ถ้าเขาหันไปรอบ ๆ และเห็นเรา?" ฉันถาม. "ผมไม่สนใจว่าเขาทำ" แม่ของฉันบอกว่า "เขาโกหกเรา เขาบอกว่าเขาเหนื่อยเกินไปที่จะเดินไปเพิ่มเติมใด ๆ และเขาก็ทำงานจริงเราออกจากเท้าของเรา! เขาเป็นคนโกหกหน้าด้าน! เขาเป็นคนโกง! " "คุณหมายความว่าเขาไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษชื่อ?" ฉันถาม. "เงียบ" เธอกล่าว. ที่ข้ามต่อไปคนน้อยหันถูกต้องอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เลี้ยวซ้าย ถูกต้องแล้ว. "ผมไม่ได้ให้ขึ้นตอนนี้" แม่ของฉันบอกว่า. "เขาหายไป!" ฉันร้องไห้ "เขาหายไปได้ที่ไหน?" "เขาเดินในประตูที่!" แม่ของฉันบอกว่า "ฉันเห็นเขา! เข้าไปในบ้านที่! สวรรค์ที่ดีก็ผับ! " มันเป็นผับ ในจดหมายขนาดใหญ่ตรงข้ามด้านหน้าก็กล่าวว่า RED LION. "คุณไม่ได้ไปในที่คุณแม่?" "ไม่" เธอกล่าว "เราจะดูจากภายนอก." มีหน้าต่างแผ่นกระจกขนาดใหญ่พร้อมด้านหน้าของผับและแม้ว่ามันจะเป็นบิตร้อนในภายในเราจะได้เห็นผ่านจะดีมากถ้าเราเดินเข้าไปใกล้ เรายืน huddled ร่วมกันนอกหน้าต่างผับ ผมได้กำแขนแม่ของฉัน เม็ดฝนใหญ่ได้ทำเสียงดังในร่มของเรา. "เขาคือ" ฉันกล่าวว่า "ในช่วงมี." ห้องที่เรากำลังมองเข้าไปก็เต็มไปด้วยผู้คนและควันบุหรี่และคนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราอยู่ในช่วงกลางของมันทั้งหมด ตอนนี้เขากำลังโดยไม่สวมหมวกหรือเสื้อโค้ทของเขาและเขาก็ขอบทางของเขาผ่านฝูงชนที่มีต่อบาร์ เมื่อเขาอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะบอกคุณเกี่ยวกับสิ่งที่ตลกที่เกิดขึ้นกับผมและแม่เมื่อวานเย็น ผมอายุ 12 ขวบ และฉันก็เป็นผู้หญิง แม่ของฉันคือ 34 แต่ฉันเกือบจะสูงเท่าเธอแล้ว

เมื่อวานตอนบ่าย แม่ของฉันพาฉันมาลอนดอน เพื่อพบหมอฟัน เขาพบหลุมหนึ่ง มันอยู่ในฟันหลัง และเขาเติมได้โดยไม่ต้องทำร้ายฉันมากเกินไป หลังจากนั้น เราก็ไปร้านกาแฟ .ผมได้แยกกล้วยและแม่ของฉันมีถ้วยของกาแฟ โดยเวลาที่เราได้อัพไปก็ประมาณ 6 โมงครับ

เมื่อเราออกมาจากคาเฟ่มันก็เริ่มตก

" เราต้องเรียกแท็กซี่ " แม่ของฉันพูด เราสวมหมวกธรรมดา และเสื้อ และฝนตกค่อนข้างหนัก " ทำไมเราไม่กลับไปที่คาเฟ่ และรอให้มันหยุด " ฉันพูด ผมต้องการอีกพวกกล้วยแยกพวกเขากำลังสวย

" ไม่เลิก " แม่ของฉันพูด " เราต้องกลับบ้าน เรายืนอยู่บนทางเท้าในฝน มองหาแท็กซี่ มากของพวกเขามา แต่พวกเขาทั้งหมดมีผู้โดยสารภายใน " ผมหวังว่าเราจะได้รถกับคนขับรถว่า " แม่ของฉันพูด

แล้วมีผู้ชายเข้ามาหาเรา เขาเป็นผู้ชายที่เล็กและเขาค่อนข้างเก่า อาจจะ 70 หรือมากกว่าเขายกหมวกของเขาอย่างสุภาพ และพูดกับแม่ของฉัน " ขอโทษครับ ฉันหวังว่าคุณจะให้อภัยฉัน . . . . . . . " เขามีหนวดขาวและคิ้วดกดีสีขาวและสีชมพู ใบหน้าที่เหี่ยวย่น . เขาปกป้องภายใต้ร่มที่เขาถือสูงเหนือหัว

" ครับ " แม่บอกว่า เย็นมากและไกล

" ฉันสงสัยว่าถ้าฉันสามารถขอความช่วยเหลือเล็ก ๆของคุณ " เขากล่าวว่า " มันเป็นเพียงขนาดเล็กมากโปรดปราน "

ผมเห็นแม่ฉันมองเขาอย่างสงสัย เธอเป็นคนเดียวที่แม่ของฉัน เธอยิ่งสงสัยสองสิ่ง - ผู้ชายแปลก และไข่ต้ม เมื่อเธอตัดด้านบนออก ไข่ต้ม เธอโผล่อยู่ข้างในมันด้วยช้อนของเธอราวกับคาดหวังว่าจะหาเมาส์หรืออะไรบางอย่าง กับชายแปลกหน้า เธอมีกฎเหล็กข้อที่บอกว่า " ดีกว่าคนน่าจะสงสัยมากขึ้นคุณจะกลายเป็น " ชายชราเล็กน้อยนี้เป็นเรื่องดี เขาเป็นคนสุภาพ เขาพูดได้ดี เขาแต่งตัวดี เขาคือสุภาพบุรุษตัวจริง เหตุผลที่ผมรู้ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ เพราะรองเท้าของเขา " คุณสามารถเสมอจุดที่เป็นสุภาพบุรุษ โดยรองเท้าที่เขาใส่ " เป็นอีกเรื่องโปรดของแม่ ชายคนนี้มีรองเท้าสีน้ำตาลสวย

" ความจริงของเรื่องคือ" ชายน้อยบอกว่า " ผมเข้าใจตัวเองในบิตของขูด ฉันต้องการความช่วยเหลือ ไม่ครับ ผมมั่นใจ มันเกือบจะไม่มี ในความเป็นจริง แต่ฉันต้องการมัน คุณเห็น คุณนาย คนแก่อย่างผม มักจะกลายเป็นโคตรขี้ลืม . . . . . . . "

แม่ก็ชินแล้ว เธอจ้องเขาไปตามความยาวของจมูก มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวนี้มักจ้องจมูกของแม่ฉันคนส่วนใหญ่ไปชิ้นอย่างสิ้นเชิงเมื่อเธอให้มันกับพวกเขา ผมเคยเห็นอาจารย์ใหญ่ของตัวเองเริ่มติดอ่าง และยิ้มแห้งๆเหมือนคนบ้า เมื่อแม่ของฉันทำให้เธอเหม็นจริงๆมัก noser . แต่คนน้อยบนทางเท้าที่มีร่มเหนือหัวของเขาไม่ค้างคาวเปลือกตา

เขาส่งยิ้มอ่อนโยน และพูดว่า " ผมขอร้องคุณให้เชื่อครับว่าผมไม่ได้มีนิสัยของการหยุดสาวๆในถนนและบอกปัญหาของผม "

" ฉันก็หวังว่าไม่นะ " แม่ฉันพูด

ฉันรู้สึกอายแม่ของความคมชัด ฉันต้องการพูดกับเธอ โอ้ แม่ ให้ตายสิ เขาเป็นคนที่ชรามากแล้ว และเขาน่ารักและสุภาพ เขามีปัญหา ดังนั้น อย่ามางี่เง่ากับเขา แต่ผมไม่พูดอะไรเลย

ชายร่างเล็กขยับร่มจากมือข้างหนึ่งไปยังอีก " ฉันไม่เคยลืมมันก่อน " เขากล่าว .

" คุณเคยลืมอะไร ? " แม่ของฉันถามกระแทกเสียง

" กระเป๋าสตางค์ของฉัน " เขากล่าว " ฉันต้องลืมไว้ในเสื้ออื่น ๆของฉัน นั่นเป็นสิ่งที่โง่ที่สุดที่ทำ ? "

" คุณกำลังขอให้ฉันให้เงินเธอ " แม่ของฉันพูด

" โอ้แม่เจ้า ฉัน ไม่ " เขาร้องขึ้น" ห้ามสวรรค์ ฉันควรทำอย่างนั้น ! "

" แล้วคุณจะถามอะไร ? " แม่ของฉันพูด " เร็วเข้า เรากำลังจะเปียกไปทั้งตัวยืนที่นี่ "

" ผมรู้ว่าคุณ " เขากล่าว " และนั่นคือเหตุผลที่ผมเสนอให้คุณร่มของฉันนี้เพื่อปกป้องคุณ และจะเก็บไว้ตลอดไป ถ้า . . . . . . . . ถ้าเพียงแต่ . . . . . . . "

" ถ้าเพียงแต่อะไร ? " แม่บอกว่า