About a month before Pope Francis’

About a month before Pope Francis’ election, you wrote an op-ed in The New York Times titled “New Pope? I’ve Given Up Hope.” Then the cardinals elected Francis. Are you feeling a little better now? Christian Appy, an accomplished historian of the Vietnam period, is a model case of what can be done with clear sight and commitment. Appy, who lectures at the University of Massachusetts, takes as his topic not Vietnam per se. To put it precisely, his books concern the consequences of the war for the American consciousness—or, as he put it in the interview that follows, “the broad question of the war’s impact on us as a culture and a people.”

To take on this topic is to map a certain kind of tragedy. And with “American Reckoning: The Vietnam War and Our National Identity,” his new book, Appy declares himself a leading cartographer of the Vietnam era. This is psychological terrain, over which American thinking advanced—not truly the word—from the hubris of the 1950s to the desperate escalations of the ’60s to the defeat of the ’70s and on to the denial syndrome of the 1980s and beyond.

One reads this era differently by way of Appy’s work. Beyond Reagan’s famous faceoff with the “evil empire,” Star Wars and all the rest, for instance, he licensed Americans to avoid the truth of defeat and recast themselves as the Vietnam war’s victims, so entering upon the hyperpatriotism that has since prevailed. Appy lights the long, strange trip.“Reagan gave Americans psychological permission to forget or mangle history to feel better about the country,” Appy said in an e-mailed remark after we met.

Among much else, what comes through in “American Reckoning” is the immense opportunity we missed post-1975. Defeat being the mulch of renewal, we forwent its many rich lessons when we flinched from it. We still live with this, of course. In this respect, Appy’s book about the Vietnam era is a book about us, now, amid all our nearly congruent messes.

What did we make of ourselves as we waged war in Indochina, and what has since become of us? These are Appy’s questions. He is an excellent guide through a kind of sentimental history, not least because he lived the Vietnam years and possesses that ’60s consciousness still recognizable to some of us but another country to many.

I met Appy on a late-winter’s day at his home in Amherst. This is a lightly edited transcript of our exchange.

As I read “American Reckoning” it seemed to be four things, and I moved from one to another and then back and forth between them. It is a psychiatric study of Americans after Vietnam, and then an attack on exceptionalism, and then a treatise on the dynamic between memory and forgetting, and then a chronology of what amounts to a national neurosis born of a process of denial that began on April 25, 1975, the date I assign the fall of Saigon—or its rise, as I think of it. How do you describe the book?

It’s all of those things, but, in addition, the ambition was an act of recovery. Historical recovery. I was most interested in trying to recover what I would call the great awakening of the 1960s. Not a religious awakening but a political awakening, which challenged every kind of authority, including the war-making in Vietnam—which in my mind, even as a young kid, struck me as very positive. I thought it would change us forever for the better, naively. The other recovery I thought we needed because of the historical post-Vietnam amnesia that you alluded to is trying to recover a sense of that—now we are talking about religion—deep, fervent faith in American exceptionalism, the idea that we’re always a force for good in the world, a beacon, a supporter of democracy, freedom and human rights. Of course, that really explodes in the ’60s, this fundamental challenge to the [exceptionalist] concept. It struck me that it’s not just sort of left-wingers who think it was broken apart by Vietnam. I quote Henry Kissinger early in the book as mourning the death [of the idea].

Henry says remarkable things sometimes, doesn’t he?

He does. This was the big casualty we’re most worried about. Not the 3 million Vietnamese or 58,000 Americans. So that, along with what you’re saying, the book’s an effort to document and assess the ways Vietnam came gradually into the American consciousness after World War II and how our views changed quite radically through the ’60s, and then how the memory of the war gets repackaged in a way that’s much more palatable for American sensibilities.

This word “revelation” caught me as I read, Vietnam as a moment of revelation. Was a certain self-revelation inevitable at some point, given the arc of American history since 1898 or, depending on how you’re counting, Jackson’s Indian wars or the “self-and-other” paranoia of the 18th century? Was America fated to come face to face with itself one way or another? I suppose the question is, What’s the larger context of Vietnam?

We might have expected that the idea of American exceptionalism would’ve crashed and burned much earlier.

It keeps popping back up like one of those inflatable dolls with a weight in its foot.

Of course, it has been around with us for centuries. There was the famous sermon aboard the Arbella in 1630 as the British sailed into Boston Harbor, in which John Winthrop said, “We shall be as a city upon a hill. The eyes of the world are upon us.”

So it started then?

It’s often marked as the origin of the thought. But the conquest of the continent, displacement of native people, an aggressive war against Mexico, the history of slavery, the counter-insurgency in the Philippines and many other moments in our history—all of it evoked criticism and resistance. There has been a narrative of dissent throughout our history. But nothing quite challenged the [exceptionalist] idea as the ’60s did in the Vietnam context.

Do we want to say that the American story, fully and honestly developed, is a story of unresolved identity? I mean, our identity consists of an ever-unresolved identity as to who we truly are? It’s there from 1630 onward, and it doesn’t get much earlier.

One indication of how profound the revelatory aspects of the 1960s were is that it in the historical profession the period generated this re-questioning of every part of our history. There were some progressive historians going back a hundred years who had already started that process, but in many ways—I studied in the ’70s and consider myself a beneficiary of all the thinking that was generated in the ’60s. There was a whole new approach to doing history (which very quickly became a cliché), that we should do history from the bottom up and that everybody’s history counts.

I take it you consider this profound identity crisis unresolved. It is resolvable?

I’m not that optimistic that it’s going to be resolved soon.

Can I backtrack briefly? My earlier point was that our identity may be a people who live eternally with an identity crisis.

Yes, I agree, I like the phrase: Our identity is to have an identity crisis. To resolve it requires us to dispense with this idea of American exceptionalism. It’s very dangerous. First, because it is not substantiated by the historical record. Second, because it creates more animosity in the world than it does friends. It’s completely annoying to the rest of the world. And third, the effort to maintain a military basis for the claim has us all over the globe with nearly 1,000 military bases and is unsustainable economically. But for the idea behind all this to go—that’s a tricky matter. I think Americans have the capacity to be self-critical. If you ask Americans, “What do you think of public schools?” for example, they could be super critical. “What do you think of our roads and bridges?” “What do you think of Congress?” Approval ratings lower than 10 percent.

But you can’t find this on the foreign side.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประมาณเดือนก่อนเลือกตั้งสมเด็จพระสันตะปาปาของ Francis คุณเขียนเป็น op-ed ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ชื่อ "ใหม่สมเด็จพระสันตะปาปาหรือไม่ ฉันได้รับหวัง" จากนั้น คุณสามารถลองการเลือก Francis คุณรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยขณะนี้ คริสเตียน Appy นักประวัติศาสตร์ความสำเร็จของเวียดนาม เป็นกรณีแบบจำลองของสิ่งที่สามารถทำได้ด้วยสายตาที่ชัดเจนและมุ่งมั่นที่ Appy ผู้บรรยายที่มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตส์ ใช้เป็นหัวข้อของเวียดนามไม่ต่อ se ใส่แม่นยำ หนังสือเกี่ยวกับผลกระทบของสงครามสำหรับสติอเมริกัน — หรือ ขณะที่เขาใส่ในการสัมภาษณ์ต่อไปนี้ "คำกว้างถามผลกระทบของสงครามเราเป็นวัฒนธรรมและเป็นคน"จะใช้ใน หัวข้อนี้จะแม็ปชนิดของโศกนาฏกรรม และมี"อเมริกัน Reckoning:เดอะสงครามเวียดนามและเราชาติ หนังสือใหม่ของเขา Appy ประกาศเอง cartographer ชั้นนำของยุคเวียดนาม นี้อยู่สภาพภูมิประเทศทางจิตใจ คิดอเมริกันที่ขั้นสูง – ไม่จริงคำ — จากโอหังของมินิให้ escalations หมดหวังของ ' ยุค 60s กับความพ่ายแพ้ของการ ' 70s และ ระบบกลุ่มอาการปฏิเสธ ของไฟต์ และเกินหนึ่งอ่านยุคนี้แตกต่างกันโดยใช้งานของ Appy นอกเหนือจากของเรแกน faceoff มีชื่อเสียงกับ "ชั่วอาณาจักร สตาร์วอร์สและเหลือ เช่น เขาได้รับอนุญาตชาวอเมริกันหลีกเลี่ยงความจริงของความพ่ายแพ้ และ recast ตัวเองเป็นเหยื่อของสงครามเวียดนาม ป้อนดังนั้น เมื่อ hyperpatriotism ที่ได้แผ่ขยายไปตั้งแต่ Appy ไฟเดินยาว แปลก"เรแกนให้สิทธิ์จิตวิทยาชาวอเมริกันลืม หรือ mangle ประวัติรู้สึกดีเกี่ยวกับประเทศ Appy กล่าวในหมายเหตุการ e-ส่งหลังจากที่เราได้พบในหมู่มากอื่น สิ่งที่มาถึงใน "อเมริกัน Reckoning" เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่เราพลาดการลงรายการบัญชี-1975 พ่ายแพ้การ mulch ของอายุ เรา forwent บทเรียนรวยมากเมื่อเรา flinched จากนั้น เรายังคงอยู่กับนี้ แน่นอน ประการนี้ Appy ของหนังสือเกี่ยวกับยุคเวียดนามเป็นหนังสือเกี่ยวกับเรา ตอนนี้ ท่ามกลาง messes แผงเกือบทั้งหมดของเราอะไรไม่ได้เราทำเองเป็นเราต่อสู้สงครามในอินโดจีน และอะไรจึงได้กลายเป็นของเรา เหล่านี้คือคำถามของ Appy เขาได้แนะนำดีผ่านประวัติศาสตร์อันอ่อนหวาน แบบไม่น้อย เพราะเขาอาศัยปีเวียดนามมีสติ ' ยุค 60s ที่ยังคงเป็นที่รู้จักของเราแต่ประเทศอื่นหลายฉันได้พบ Appy ในวันสายหนาวของที่บ้านของเขาในแอมเฮิสท์ นี่คือเสียงบรรยายเบาแก้ไขอัตราแลกเปลี่ยนของเราเมื่อผมอ่าน "อเมริกัน Reckoning" เหมือนเป็น สิ่งที่สี่ และย้าย จากที่หนึ่งไปอีก และหลังจากนั้น และออกมา ระหว่างนั้น เป็นการศึกษาทางจิตเวชของชาวอเมริกันหลังจากเวียดนาม แล้วการโจมตี exceptionalism และตำรับในแบบไดนามิกระหว่างหน่วยความจำและการลืมแล้ว และลำดับใดยอดเป็นโรคประสาทชาติเกิดการปฏิเสธที่เริ่มต้นเมื่อ 25 เมษายน 1975 วันฉันกำหนดการล่มสลายของไซ่ง่อน — หรือการเพิ่ม ขึ้น ฉันคิดว่ามัน คุณอธิบายหนังสือได้อย่างไรมันคือทั้งหมดของสิ่งเหล่านั้น แต่ นอกจากนี้ ความมุ่งมั่น ของกู้คืน กู้ประวัติศาสตร์ ผมสนใจมากที่สุดในการพยายามกู้คืนที่ฉันจะเรียกตื่นมากของปี 1960 ไม่ตื่นทางศาสนาแต่การตื่นทางการเมือง การท้าทายทุกชนิดของหน่วยงาน รวมถึงการทำสงครามในเวียดนาม — ซึ่งในใจของฉัน เป็นเด็กหนุ่ม หลงผมมากเป็นบวก ฉันคิดว่า มันจะเปลี่ยนแปลงเราตลอดดีกว่า naively กู้คืนอื่น ๆ ที่คิดว่า เราจำเป็นต้องใช้เนื่องจาก amnesia หลังเวียดนามประวัติศาสตร์ที่คุณ alluded จะพยายามกู้คืนของที่ซึ่งตอนนี้เรากำลังพูดถึงศาสนา — ลึก ร้องศรัทธาในอเมริกา exceptionalism ความคิดที่ว่า เราจะกำลังดีในโลก เป็นเบคอน ผู้สนับสนุน เสรีภาพ และสิทธิมนุษยชน แน่นอน ที่จริงกระจายใน ' ยุค 60s นี้ท้าทายแนวคิด [exceptionalist] พื้นฐาน หลงฉันที่มันไม่ใช่เพียงแค่จัดเรียงของ left-wingers ที่คิดว่า มันเสียแยกเวียดนาม ผมเสนอเฮนรีคิสซินเจอร์ก่อนในสมุดเป็นการไว้อาลัยตาย [คิด]เฮนรี่กล่าวว่า สิ่งที่โดดเด่นบางครั้ง ไม่เขาหรือไม่เขาไม่ นี้กลับใหญ่เราสุดห่วงได้ ไม่เวียดนาม 3 ล้านหรืออเมริกัน 58,000 นั้น พร้อมกับสิ่งที่คุณกำลังพูด ของหนังสือเพื่อจัดทำเอกสาร และประเมินแบบเวียดนามมาค่อย ๆ สำนึกอเมริกันหลังสงครามโลกครั้งที่สอง และวิธีมองของเราเปลี่ยนแปลงมากก็ผ่าน ' ยุค 60s แล้ววิธีรับ repackaged หน่วยความจำของสงครามในแบบที่อร่อยมากสำหรับ sensibilities อเมริกันนี้คำ "วิวรณ์" จับฉันเมื่อฉันอ่าน เวียดนามเป็นครู่วิวรณ์ มีลักษณะบางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในบางจุด ให้ส่วนโค้งของประวัติศาสตร์อเมริกัน ตั้งแต่ 1898 หรือ ขึ้นอยู่ กับว่าคุณกำลังตรวจนับ สงครามอินเดียของ Jackson หรือทโป "ตัวตน และอื่นๆ" ของศตวรรษ 18 อเมริกาถูก fated มา face to face with ตัวเองทางใดทางหนึ่งหรือไม่ ฉันคิดว่า คำถามคือ บริบทใหญ่ของเวียดนามคืออะไรเราอาจได้คาดว่า ความคิดของ exceptionalism อเมริกันจะได้พัง และเขียนมากก่อนหน้านี้มันจะ popping สำรองเช่นเหล่าตุ๊กตาเป่าลมด้วยน้ำหนักในของเท้าอย่างใดอย่างหนึ่งแน่นอน มันได้รอบกับเรามานานหลายศตวรรษ มีคำเทศนาที่มีชื่อเสียงบนเรือเสื้อใน 1630 เป็นอังกฤษแล่นในบอสตันฮาร์เบอร์ ซึ่งจอห์น Winthrop กล่าวว่า "เราจะเป็นเมืองขึ้นเขา สายตาของโลกจะตามเรา"จึงได้เริ่มต้นแล้วหรือไม่มันมักจะถูกทำเครื่องหมายเป็นจุดเริ่มต้นของความคิด แต่ชัยชนะของทวีป ย้ายของคนพื้นเมือง สงครามความก้าวร้าวกับเม็กซิโก ประวัติของทาส การปราบปรามการก่อกบฏในฟิลิปปินส์และช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ของเรา — ทั้งหมด evoked วิจารณ์และความต้านทาน มีการเล่าเรื่องของ dissent ตลอดประวัติศาสตร์ของเรา แต่ไม่มีอะไรที่ค่อนข้างท้าทายความคิด [exceptionalist] เป็นยุค 60s ' ได้ในเวียดนามเราต้องการบอกว่า เรื่องอเมริกัน สมบูรณ์ และยุติธรรมพัฒนา เป็นเรื่องราวของตนยังไม่ได้แก้ไขหรือไม่ ผมหมายถึง ตัวตนของเราประกอบด้วยรหัสประจำตัวยังเคยเป็นเราอย่างแท้จริงคือใคร มันจะมีจากพ.ศ.เป็นต้นไป และมันไม่ได้เร็วมากหนึ่งบ่งชี้ว่าลึกซึ้งด้าน revelatory ของปี 1960 ได้ถูกว่า ในประวัติศาสตร์อาชีพระยะเวลาสร้างนี้อีกสงสัยของทุกส่วนของประวัติ มีบางก้าวหน้านักประวัติศาสตร์ไปกลับร้อยปีที่แล้วได้เริ่มกระบวนการนั้น แต่ในหลาย ๆ ตัวผมศึกษาในการ ' 70s และพิจารณาตนเองเป็นผู้รับผลประโยชน์ความคิดทั้งหมดที่สร้างขึ้นใน ' ยุค 60s มีวิธีการแบบใหม่ทั้งหมดเพื่อทำประวัติ (ซึ่งมากอย่างรวดเร็วกลายเป็น cliché), ว่า เราควรทำประวัติจากด้านล่างขึ้น และประวัติของทุกคนนับผมคิดว่าคุณพิจารณาแก้ไขวิกฤตเอกลักษณ์นี้ลึกซึ้ง เป็นเรื่องที่แก้ไขได้ฉันไม่ในเชิงบวกที่ว่า ก็จะได้รับการแก้ไขโดยเร็วสามารถฉัน backtrack สั้น ๆ จุดของฉันก่อนหน้านี้เป็นตัวตนของเราอาจจะคนอยู่ eternally กับวิกฤตเป็นประจำใช่ ฉันยอมรับ ชอบวลี: จะมีวิกฤตเป็นเอกลักษณ์ตัวตนของเรา เมื่อต้องการแก้ไขต้องให้ป้ายสินค้ากับความคิดนี้ของ exceptionalism อเมริกัน มันเป็นอันตรายมาก แรก เนื่องจากไม่ได้ substantiated ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์ ที่สอง เพราะเป็นสร้าง animosity มากขึ้นในโลกกว่าไม่เพื่อน เป็นที่น่ารำคาญอย่างสมบูรณ์ของโลก และสาม ความพยายามในการรักษาพื้นฐานสำหรับข้อเรียกร้องทหารเราทั่วโลกด้วยฐานทหารเกือบ 1000 และ unsustainable กาญจน์ แต่ สำหรับความคิดอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ไปซึ่งเป็นเรื่องยุ่งยาก ผมคิดว่า คนอเมริกันมีกำลังการผลิตเป็น self-critical ถ้าคุณขอให้ชาวอเมริกัน "ไงของโรงเรียน" เช่น พวกเขาสามารถได้สำคัญสุด "ไงของถนนและสะพานของเรา" "ไงของรัฐสภาหรือไม่" อนุมัติจัดอันดับต่ำกว่าร้อยละ 10แต่หาไม่พบซึ่งทางด้านต่างประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประมาณหนึ่งเดือนก่อนการเลือกตั้งสมเด็จพระสันตะปาปาฟรานซิส, คุณเขียนสหกรณ์ -ed ในนิวยอร์กไทม์เรื่อง "สมเด็จพระสันตะปาปาใหม่? ฉันได้รับความหวัง. "จากนั้นพระคาร์ดินัลฟรานซิสได้รับการเลือกตั้ง คุณจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยในขณะนี้? คริสเตียน Appy, ประวัติศาสตร์ที่ประสบความสำเร็จของระยะเวลาที่เวียดนามเป็นกรณีที่รูปแบบของสิ่งที่สามารถทำได้ด้วยสายตาที่ชัดเจนและความมุ่งมั่น appy ผู้บรรยายที่มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตจะเป็นหัวข้อของเขาไม่ได้เวียดนามต่อ ที่จะนำมันอย่างแม่นยำหนังสือของเขาเกี่ยวกับผลกระทบของสงครามอเมริกันสติหรือในขณะที่เขาวางไว้ในการให้สัมภาษณ์ว่าต่อไปนี้ "คำถามในวงกว้างของผลกระทบของสงครามกับเราเป็นวัฒนธรรมและผู้คน." เพื่อที่จะใช้ ในหัวข้อนี้คือการ map บางชนิดของโศกนาฏกรรม และด้วย "อเมริกันนับ: สงครามเวียดนามและพิพิธภัณฑ์แห่งชาติของเราประจำตัว" หนังสือเล่มใหม่ของเขา Appy ประกาศตัวเองว่าเป็นแผนชั้นนำของยุคสงครามเวียดนาม นี่คือภูมิประเทศทางด้านจิตใจมากกว่าที่ชาวอเมริกันคิดขั้นสูงได้อย่างแท้จริงคำจากความโอหังของปี 1950 เพื่อยกระดับความสิ้นหวังของ '60s ที่จะพ่ายแพ้ของ' 70s และโรคการปฏิเสธของปี 1980 และเกิน. หนึ่ง อ่านยุคนี้แตกต่างกันโดยวิธีการทำงานของ Appy นอกเหนือเรแกนที่มีชื่อเสียงเช็ดหน้ากับ "จักรวรรดิชั่วร้าย" สตาร์วอและส่วนที่เหลือทั้งหมดเช่นเขาได้รับใบอนุญาตให้ชาวอเมริกันที่จะหลีกเลี่ยงความจริงของความพ่ายแพ้และแต่งว่าตัวเองเป็นเหยื่อสงครามเวียดนามดังนั้นเมื่อเข้าสู่ hyperpatriotism ที่มีตั้งแต่ชนะ ไฟ appy ยาวเดินทางแปลก. "เรแกนได้รับอนุญาตให้ชาวอเมริกันทางจิตวิทยาที่จะลืมหรือฉีกประวัติศาสตร์ที่จะรู้สึกดีกับประเทศ" Appy กล่าวว่าในการพูดส่งอีเมลหลังจากที่เราได้พบ. ในหมู่มากอื่นสิ่งที่ผ่านมาใน "อเมริกันนับ "เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่เราพลาดโพสต์ 1975 ความพ่ายแพ้ถูกคลุมด้วยหญ้าต่ออายุเรา forwent บทเรียนอันอุดมสมบูรณ์มากเมื่อเราสะดุ้งจากมัน เรายังคงอาศัยอยู่กับเรื่องนี้แน่นอน ในแง่นี้หนังสือ Appy เกี่ยวกับยุคสงครามเวียดนามเป็นหนังสือเกี่ยวกับเราตอนนี้ท่ามกลาง messes ทั้งหมดสอดคล้องกันเกือบของเรา. อะไรที่เราทำของตัวเองในขณะที่เราเข้าร่วมสงครามในอินโดจีนและสิ่งที่ได้กลายเป็นของเรา? เหล่านี้เป็นคำถามของ Appy เขาเป็นคู่มือที่ดีผ่านชนิดของประวัติศาสตร์ซาบซึ้งไม่น้อยเพราะเขาอาศัยอยู่ปีเวียดนามและมีคุณสมบัติที่จิตสำนึก 60s ยังคงจำได้กับบางส่วนของเรา แต่ประเทศหลายอื่น. ฉันได้พบกับ Appy ในวันช่วงปลายฤดูหนาวที่บ้านของเขา ใน Amherst นี่คือหลักฐานการแก้ไขเบาของการแลกเปลี่ยนของเรา. ขณะที่ผมอ่าน "อเมริกันนับ" มันดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สี่และผมย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกแล้วกลับมาระหว่างพวกเขา มันคือการศึกษาทางจิตเวชของชาวอเมริกันหลังจากที่เวียดนามแล้วโจมตี exceptionalism แล้วตำราแบบไดนามิกระหว่างหน่วยความจำและลืมแล้วเหตุการณ์ของปริมาณสิ่งที่โรคประสาทแห่งชาติที่เกิดจากกระบวนการของการปฏิเสธที่เริ่มต้นขึ้นในเดือนเมษายน 25 ปี 1975 วันที่ฉันกำหนดการล่มสลายของไซ่ง่อนหรือเพิ่มขึ้นของที่ผมคิดว่ามัน คุณมีวิธีการอธิบายหนังสือ? มันเป็นทุกสิ่งเหล่านั้น แต่นอกเหนือจากความใฝ่ฝันคือการกระทำของการกู้คืน การกู้คืนประวัติศาสตร์ ผมสนใจมากที่สุดในการพยายามที่จะกู้คืนสิ่งที่ฉันเรียกกระตุ้นที่ดีของปี 1960 ไม่ตื่นศาสนา แต่ตื่นทางการเมืองซึ่งท้าทายชนิดของผู้มีอำนาจทุกคนรวมทั้งการทำสงครามในเวียดนามซึ่งในใจของฉันแม้ในขณะที่เด็กหนุ่มหลงฉันเป็นบวกมาก ฉันคิดว่ามันจะเปลี่ยนเราตลอดไปให้ดีขึ้นอย่างไร้เดียงสา กู้อื่น ๆ ผมคิดว่าเราจำเป็นเพราะความทรงจำของการโพสต์เวียดนามประวัติศาสตร์ที่คุณพูดพาดพิงถึงพยายามที่จะกู้คืนความรู้สึกว่าตอนนี้เรากำลังพูดถึงเกี่ยวกับศาสนาลึกศรัทธาแรงกล้าใน exceptionalism อเมริกันคิดว่าเราอยู่เสมอ แรงสำหรับการที่ดีที่สุดในโลก, สัญญาณผู้สนับสนุนประชาธิปไตยเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน แน่นอนว่าจริงๆระเบิดในยุค 60 นี้ท้าทายพื้นฐาน [exceptionalist] แนวคิด มันหลงฉันว่ามันไม่ได้เป็นเพียงการเรียงลำดับของ wingers ซ้ายที่คิดว่ามันจะถูกแยกออกจากกันโดยเวียดนาม ฉันพูด Henry Kissinger ต้นในหนังสือเล่มนี้เป็นไว้ทุกข์ตาย [ของความคิด]. เฮนรี่กล่าวว่าสิ่งที่น่าทึ่งบางครั้งเขาไม่? เขาทำ นี่เป็นอุบัติเหตุใหญ่ที่เรากังวลมากที่สุดเกี่ยวกับ ไม่ 3,000,000 เวียดนามหรือ 58,000 คนอเมริกัน เพื่อให้พร้อมกับสิ่งที่คุณกำลังจะบอกว่าหนังสือเล่มนี้เป็นความพยายามที่จะเอกสารและประเมินเวียดนามวิธีมาค่อยๆเป็นจิตสำนึกของชาวอเมริกันหลังสงครามโลกครั้งที่สองและวิธีการที่มุมมองของเราการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างรุนแรงผ่านยุค 60 และจากนั้นหน่วยความจำของ สงครามที่ได้รับการบรรจุใหม่ในแบบที่เป็นที่พอใจมากขึ้นสำหรับความรู้สึกอ่อนไหวอเมริกัน. คำนี้ "เปิดเผย" จับฉันเป็นฉันอ่านเวียดนามเป็นช่วงเวลาของการเปิดเผย เป็นบางอย่างที่เปิดเผยตัวเองหลีกเลี่ยงไม่ได้ในบางจุดได้รับส่วนโค้งของประวัติศาสตร์อเมริกันตั้งแต่ 1898 หรือขึ้นอยู่กับวิธีการที่คุณกำลังนับ, แจ็คสันสงครามอินเดียหรือ "ตัวเองและอื่น ๆ " ความหวาดระแวงของศตวรรษที่ 18? ถูกอเมริกาโชคที่จะมาเผชิญหน้ากับตัวเองหรืออีกวิธีหนึ่ง? ผมคิดว่าคำถามคืออะไรคือบริบทใหญ่ของเวียดนาม? เราอาจจะคาดหวังว่าแนวคิดของ exceptionalism อเมริกันจะได้ crashed และเผามากก่อนหน้านี้. มันทำให้ popping กลับขึ้นมาอย่างหนึ่งของตุ๊กตาพองผู้ที่มีน้ำหนักในการเดินเท้าของมันแน่นอนว่ามันได้รับรอบกับเรามานานหลายศตวรรษ มีพระธรรมเทศนาที่มีชื่อเสียงอยู่บน Arbella 1630 ในขณะที่อังกฤษแล่นเข้าบอสตันฮาร์เบอร์ซึ่งจอห์นวินกล่าวว่า "เราจะเป็นเมืองบนเนินเขา สายตาของชาวโลกที่มีพวกเรา. " ดังนั้นมันเริ่มแล้ว? มันทำเครื่องหมายมักจะเป็นที่มาของความคิด แต่ชัยชนะของทวีป, การกำจัดของคนพื้นเมืองสงครามก้าวร้าวกับเม็กซิโกประวัติศาสตร์ของการเป็นทาส, เคาน์เตอร์ก่อความไม่สงบในประเทศฟิลิปปินส์และช่วงเวลาอื่น ๆ อีกมากมายในประวัติศาสตร์ของเราทั้งหมดของมันปรากฏวิจารณ์และความต้านทาน มีการเล่าเรื่องของความขัดแย้งในประวัติศาสตร์ของเรา แต่ไม่มีอะไรที่ค่อนข้างท้าทาย [exceptionalist] คิดว่า '60s ได้ในบริบทเวียดนาม. เราอยากจะบอกว่าเรื่องราวของชาวอเมริกันอย่างเต็มที่และการพัฒนาความซื่อสัตย์สุจริตเป็นเรื่องของตัวตนที่ได้รับการแก้ไขหรือไม่ ผมหมายถึงตัวตนของเราประกอบด้วยตัวตนที่เคยได้รับการแก้ไขเป็นไปได้ว่าเราเป็นใครอย่างแท้จริง? มันมีจาก 1630 เป็นต้นไปและจะไม่ได้รับมากก่อนหน้านี้. หนึ่งที่บ่งบอกถึงวิธีการที่ลึกซึ้งด้านเปิดหูเปิดตาของปี 1960 ก็คือว่าในวิชาชีพทางประวัติศาสตร์ในช่วงเวลาที่เกิดขึ้นนี้อีกครั้งคำถามของส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ของเราทุกคน มีบางประวัติศาสตร์ก้าวหน้าจะกลับไปเป็นร้อย ๆ ปีที่ได้เริ่มต้นแล้วกระบวนการที่มี แต่ในหลายวิธีที่ผมศึกษาในยุค 70 และคิดว่าตัวเองได้รับประโยชน์ทั้งหมดของการคิดที่ถูกสร้างขึ้นในยุค 60 มีวิธีการใหม่ทั้งหมดเพื่อทำประวัติเป็น (ซึ่งอย่างรวดเร็วกลายเป็นความคิดโบราณ) ว่าเราควรจะทำประวัติจากด้านล่างขึ้นและที่ทุกคนนับประวัติศาสตร์. ฉันจะเอามันคุณพิจารณานี้วิกฤติที่ลึกซึ้งได้รับการแก้ไข มันเป็น Resolvable? ผมไม่ได้มองโลกในแง่ที่ว่ามันจะได้รับการแก้ไขในเร็ว ๆ นี้. ฉันสามารถ backtrack สั้น ๆ ? . จุดก่อนหน้าฉันคือการที่ตัวตนของเราอาจจะเป็นคนที่อาศัยอยู่นิรันดร์กับวิกฤติใช่ผมเห็นด้วยผมชอบวลีที่ว่าตัวตนของเราคือการมีวิกฤติ เมื่อต้องการแก้ไขมันต้องการให้เราจัดการกับความคิดของอเมริกัน exceptionalism นี้ มันเป็นเรื่องที่อันตรายมาก ประการแรกเพราะมันไม่ได้การยืนยันจากบันทึกทางประวัติศาสตร์ ประการที่สองเพราะมันจะสร้างความเกลียดชังมากขึ้นในโลกกว่าจะเพื่อน มันน่ารำคาญอย่างสมบูรณ์ที่เหลือของโลก และสามความพยายามที่จะรักษาพื้นฐานทางทหารสำหรับการเรียกร้องมีพวกเราทุกคนทั่วโลกที่มีเกือบ 1,000 ฐานทหารและมีความไม่ยั่งยืนทางเศรษฐกิจ แต่สำหรับความคิดที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้จะไปที่เป็นเรื่องที่ยุ่งยาก ผมคิดว่าชาวอเมริกันที่มีความสามารถที่จะเป็นตัวสำคัญ ถ้าคุณขอให้ชาวอเมริกัน "คุณคิดอย่างไรกับโรงเรียนของรัฐ?" ตัวอย่างเช่นพวกเขาอาจจะเป็นสิ่งสำคัญสุด "สิ่งที่คุณคิดว่าของถนนและสะพานของเรา?" "สิ่งใดที่คุณคิดว่าการมีเพศสัมพันธ์?" การให้คะแนนอนุมัติต่ำกว่าร้อยละ 10. แต่คุณไม่สามารถพบนี้ในด้านต่างประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประมาณ 1 เดือนก่อนการเลือกตั้งพระสันตะปาปาฟรานซิส ' , คุณเขียน OP ED ในนิวยอร์กไทม์สที่ชื่อว่า " พระสันตะปาปาองค์ใหม่ ? ผมเลิกหวัง " จากนั้นพระคาร์ดินัลเลือก ฟรานซิส คุณรู้สึกดีขึ้นรึยัง ? คริสเตียน การผ่าตัด การได้นักประวัติศาสตร์ของระยะเวลาที่ เวียดนาม คือ ตัวอย่างของสิ่งที่สามารถทำได้ด้วยสายตาที่ชัดเจนและมุ่งมั่น การผ่าตัดที่บรรยายที่มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตจะเป็นหัวข้อไม่เวียดนามต่อ เซ เพื่อให้แน่ใจ หนังสือของเขาที่เกี่ยวกับผลของสงครามสำหรับสติอเมริกันหรือที่เขาใส่ไว้ในการให้สัมภาษณ์ว่าดังนี้ " คำถามคร่าว ๆของสงครามต่อเรา เช่น วัฒนธรรม และผู้คน "

ใช้ในหัวข้อนี้คือแผนที่บางชนิดของโศกนาฏกรรม และอเมริกัน " การคำนวณ : สงครามเวียดนามและเอกลักษณ์ประจำชาติของเรา" หนังสือเล่มใหม่ของเขา , การผ่าตัดที่ประกาศตัวเองแผนชั้นนำของยุคเวียดนาม นี้คือภูมิประเทศ จิต ที่คิดคำอเมริกันขั้นสูงไม่อย่างแท้จริงจากความโอหังของ 1950 ถึง escalations หมดหวังของ ' 60s เพื่อความพ่ายแพ้ของ ' 70s และเพื่อปฏิเสธซินโดรมของ 1980 และเกิน

อ่านหนึ่งศักราชนี้แตกต่างจากวิธีเดิมใช้การทำงานนอกเหนือจากเรแกนมีชื่อเสียงเช็ดหน้าระเบียบ : - กับ " จักรวรรดิปีศาจ " Star Wars และส่วนที่เหลือทั้งหมด เช่น เขาได้รับใบอนุญาตชาวอเมริกันหลีกเลี่ยงความจริงของความพ่ายแพ้และแต่งใหม่เองเป็นเหยื่อสงครามเวียดนาม ดังนั้นป้อนเมื่อ hyperpatriotism นั้นมีตั้งแต่ มีชัย การผ่าตัดไฟการเดินทางแปลก ยาว" เรแกนให้ชาวอเมริกันจิตวิทยาอนุญาตให้ลืม หรือทำให้เสื่อมเสียประวัติรู้สึกดีเกี่ยวกับประเทศ " การผ่าตัดกล่าวในอีเมล์หมายเหตุหลังจากที่เราเจอกัน . . .

ในหมู่สิ่งอื่นๆ อะไรมาผ่านในอเมริกัน " การคำนวณ " เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่เราพลาด post-1975 . เอาชนะการ mulch ต่ออายุ เรา forwent บทเรียนมากมาย รวยเมื่อเราถอยหนีจากมัน เรายังมีชีวิตอยู่นี้ แน่นอนในส่วนนี้ การผ่าตัดเป็นหนังสือเกี่ยวกับยุคเวียดนาม เป็นหนังสือเกี่ยวกับ เรา ตอนนี้ ท่ามกลางความป่วนเกือบทั้งหมดของเรา

เราทำอะไรของตัวเราที่เราทำศึกสงครามในอินโดจีน และสิ่งที่ได้กลายเป็นตั้งแต่เรา ? เหล่านี้เป็นคำถามที่การผ่าตัดของ เขามีคำแนะนำที่ดีผ่านประเภทประวัติศาสตร์ เห็นอกเห็นใจไม่น้อยเพราะเขาอาศัยอยู่ในเวียดนามปี และมีคุณสมบัติที่ ' 60s สติยังรู้จักบางส่วนของเรา แต่ประเทศอื่นหลาย ๆ .

เจอการผ่าตัดในวันปลายฤดูหนาวที่บ้านของเขาใน Amherst . นี้เป็นเบาแก้ไขบันทึกแลกเปลี่ยนของเรา

เท่าที่อ่านอเมริกัน " ว่า " มันดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สี่ ผมย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกและไปมาระหว่างพวกเขามันเป็นจิตเวชศึกษาของชาวอเมริกันหลังจากเวียดนาม แล้วโจมตี exceptionalism แล้วเป็นบทความเกี่ยวกับ ไดนามิกระหว่างความจำและการลืม แล้วเหตุการณ์ของปริมาณสิ่งที่ชาติโรคประสาทที่เกิดจากกระบวนการของการปฏิเสธที่เริ่มขึ้นเมื่อวันศุกร์ที่ 25 เมษายน 1975 วันที่ผมกำหนดฤดูใบไม้ร่วงของไซ่ง่อน หรือ ลุกขึ้น ฉันคิดว่ามัน แล้วคุณอธิบายหนังสือ

มันคือทั้งหมดของสิ่งเหล่านั้น แต่นอกจากนี้ ความใฝ่ฝันคือการกระทำของการกู้คืน การกู้คืนประวัติศาสตร์ ผมมีความสนใจมากที่สุดในการพยายามที่จะกู้คืนสิ่งที่ฉันเรียกความตื่นตัวที่ยิ่งใหญ่ของยุค ไม่ใช่ศาสนา แต่เป็นการกระตุ้นทางการเมือง ซึ่งท้าทายทุกประเภทของหน่วยงาน รวมทั้งสงคราม ทำในเวียดนาม ซึ่งในความคิดผม แม้จะเป็นเด็กหนุ่มที่หลงฉันเป็นบวกมากฉันคิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงเราตลอดไป ทำให้ดีขึ้น อย่างตรงๆ อื่น ๆ กู้คืน ฉันคิดว่าเราต้องการเพราะโพสต์ประวัติศาสตร์เวียดนามความจำเสื่อมที่คุณ alluded เพื่อพยายามที่จะกู้คืนความรู้สึกว่าตอนนี้เรากำลังพูดถึงศาสนาลึก ศรัทธาแรงกล้าในอเมริกัน exceptionalism ความคิดที่เรามักจะแรงดีในโลก , สัญญาณ , สนับสนุนประชาธิปไตยเสรีภาพและสิทธิมนุษยชน แน่นอน มันระเบิดใน ' 60s นี้พื้นฐานท้าทายแนวคิด [ exceptionalist ] มันหลงฉันว่ามันไม่ได้แค่ไปเล่นที่คิดว่ามันแตกออกจากกัน โดยเวียดนาม ผมอ้างจากไวรัสคอมพิวเตอร์ในช่วงต้นสมุดไว้อาลัยให้ [ ความคิด ] .

เฮนรี่บอกว่าสิ่งที่น่าทึ่ง บางครั้งเขาไม่ได้ ?

เขาไม่นี่เป็นอุบัติเหตุใหญ่ เรากังวลมากที่สุด . ไม่ใช่ 3 ล้าน เวียตนาม หรือ 58 , 000 คนอเมริกัน ดังนั้น พร้อมกับสิ่งที่คุณกำลังจะบอกว่า หนังสือของความพยายามในเอกสาร และประเมินทางเวียดนามก็ค่อยๆเข้าไปในจิตสำนึกอเมริกันหลังสงครามโลกครั้งที่สอง และวิธีเปลี่ยนมุมมองของเราค่อนข้างอย่างรุนแรงผ่านยุค 60แล้วว่าหน่วยความจำของสงครามได้รับการบรรจุใหม่ในทางที่มากขึ้นอร่อยสำหรับรสนิยมอเมริกัน

คำว่า " เปิดเผย " จับฉันเป็นฉันอ่าน เวียดนามเป็นช่วงเวลาแห่งการเปิดเผย คือการเปิดเผยตนเองบางอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในบางจุด ให้ส่วนโค้งของประวัติศาสตร์อเมริกันตั้งแต่ 1898 หรือขึ้นอยู่กับวิธีที่คุณกำลังนับแจ็คสันอินเดียสงครามหรือ " ตนเองและหวาดระแวงคนอื่น " ศตวรรษที่ 18 ? เป็นอเมริกากำหนดให้มาเผชิญหน้ากับตัวเองหรืออีกวิธีหนึ่ง ? คำถามคือ อะไรคือบริบทใหญ่ของเวียดนาม

เราอาจจะคาดหวังว่า ความคิดของชาวอเมริกัน exceptionalism จะพังและเผามากก่อนหน้านี้

มันก็โผล่มาเหมือนพวกพองตุ๊กตา ด้วยน้ำหนักของเท้า

แน่นอน มันอยู่กับเรานานหลายศตวรรษ มีเทศน์ชื่อดังบน arbella ใน 1630 อังกฤษในฐานะแล่นเข้าไปในอ่าวบอสตัน ซึ่ง John Winthrop กล่าวว่า " พวกเราจะเป็นเมืองบนเนินเขา ดวงตาของโลกจะมาถึงเรา "

แล้วมันเริ่มแล้ว

มันมักจะทำเครื่องหมายเป็นจุดเริ่มต้นของความคิด แต่ชัยชนะของทวีป การเคลื่อนตัวของคนพื้นเมือง ก้าวร้าว สงครามกับเม็กซิโก ประวัติศาสตร์ของการเป็นทาสเคาน์เตอร์การจลาจลในฟิลิปปินส์ และอีกหลายช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ของเราเองที่เกิดความต้านทานการวิจารณ์และ . มีการเล่าเรื่องของความขัดแย้งตลอดประวัติศาสตร์ของเราแต่ไม่มีอะไรที่ค่อนข้างท้าทายความคิด [ exceptionalist ] ' 60s ในบริบทเวียดนาม

เราอยากบอกว่าเรื่องอเมริกันอย่างเต็มที่และพัฒนาจริงๆ คือเรื่องของตัวแก้ไข ? ฉันหมายถึง ตัวตนของเราประกอบด้วยตัวตนที่เคยค้างคาเป็นผู้ที่เราอย่างแท้จริง ? มันมีจาก 1630 เป็นต้นไปและไม่ได้รับมากก่อนหน้านี้

ตัวบ่งชี้ของวิธีการที่ลึกซึ้งด้านซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่ไม่รู้มาก่อนในช่วงทศวรรษที่ 1960 มันเป็นวิชาชีพทางประวัติศาสตร์ช่วงสร้าง Re นี้คำถามของทุกส่วนของประวัติศาสตร์ของเรา มีบางโปรเกรสซีฟนักประวัติศาสตร์กลับไปเป็นร้อยปี ซึ่งได้เริ่มกระบวนการแต่ในหลาย ways-i ศึกษาใน ' 70s และพิจารณาตัวเองได้รับผลประโยชน์ทั้งหมดของการคิดที่ถูกสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษ มีวิธีการใหม่ทั้งหมดเพื่อทำประวัติ ( ซึ่งได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นสำนวนจำเจ ) ว่าเราควรจะทำประวัติจากด้านล่างขึ้นและทุกคน

ผมประวัติศาสตร์นับ ใช้มันคุณพิจารณานี้เอกลักษณ์ ลึกซึ้งที่แก้ไม่ตก มันคือ resolvable ?

ผมไม่ได้คาดหวังว่ามันจะต้องแก้ไขได้เร็ว

ขอย้อนรอยสั้นๆ ? จุดก่อนหน้านี้ของผม คือ ตัวตนของเราอาจเป็นคนที่ใช้ชีวิตนิรันดร์กับวิกฤตเอกลักษณ์

ครับ ผมเห็นด้วย ผมชอบประโยคนี้ ตัวตนของเราจะได้มีเอกลักษณ์ของไทย การแก้ไขมันต้องให้เราจ่ายกับความคิดของชาวอเมริกัน exceptionalism นี้ มันอันตรายมาก ครั้งแรกเพราะมันไม่ substantiated โดยบันทึกประวัติศาสตร์ ประการที่สอง เพราะมันสร้างความเกลียดชังมากขึ้นในโลก กว่าจะมีเพื่อน มันช่างน่ารำคาญกับส่วนที่เหลือของโลก และอย่างที่สาม ความพยายามที่จะรักษาฐานทหาร อ้าง มีเราทั่วโลกมีเกือบ 1000 ฐานทหารและยั่งยืนทางเศรษฐกิจแต่สำหรับความคิดที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ไปก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยาก ฉันคิดว่า คนอเมริกันมีความจุเป็นตนเองที่สําคัญ ถ้าคุณถามคนอเมริกันว่า " คุณคิดอย่างไรกับโรงเรียนของรัฐ ? " ตัวอย่างเช่น พวกเขาอาจจะ สุดอันตราย " สิ่งที่คุณคิดว่าของถนนและสะพานของเรา " คุณคิดอย่างไรกับการมีเพศสัมพันธ์ ? " การอนุมัติอันดับต่ำกว่าร้อยละ 10 .

แต่คุณไม่สามารถพบในด้านต่างประเทศ