The world doesn’t always make sense

The world doesn’t always make sense? So why should art? At least that’s what the Dada artists of the early 20th century believed. In the fever of WWI, a group of artists banded together at the Cafe Voltaire in Zurich, Switzerland and began to create work that questioned the limits of art and of humanity. Their emphasis was on chance, accidents, the insane, the absurd – all in all responding to the horrors of the war. Hannah Hoch’s photo collage is a perfect example of the chaos the Dadaist attempted to illustrate. Specifically, she is criticizing the Weimar Republic – the controlling government in Germany that came out of the war and was ultimately a failed attempt at democracy. Photo collage, or photo montage works so well here in its strange skewing of reality. Hoch takes images from newspapers and combines them in irreverent and nonsensical ways – distorting what is real and what is imaginary. It is actually a quite cutting example of the power of propaganda as well – as often the newspapers were (or some would argue are still) chalk full of images that request a specific response. It is as if Hoch jumbles around the news to give us a more ‘true’ version of reality – or at least what her reality felt like during her historic moment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โลกเสมอไม่เหมาะสมหรือไม่ ดังนั้น ควรศิลปะทำไม อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ศิลปิน Dada ของช่วงศตวรรษที่ 20 เชื่อ ในไข้สมุดบัญชี WWI กลุ่มศิลปินแถบกันที่ Voltaire คาเฟ่ในซูริก สวิตเซอร์แลนด์ และเริ่มสร้างงานที่ไต่สวนข้อจำกัด ของศิลปะ และ ของมนุษยชาติ เน้นของถูกในโอกาส อุบัติเหตุ จิต การไร้ สาระ – ใน ตอบสนองต่อความน่ากลัวของสงคราม ฮันนาห์ Hoch ภาพภาพตัดปะเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของ chaos Dadaist ที่พยายามแสดง โดยเฉพาะ เธอถูกวิจารณ์รัฐไวมาร์ – รัฐบาลควบคุมในเยอรมนีที่ออกมาจากสงคราม และมีความพยายามที่ล้มเหลวในประชาธิปไตยที่สุด ภาพตัดปะภาพ หรือรูปภาพที่มีอยู่งานให้ดีในของแปลกรูปของจริง Hoch ใช้ภาพจากหนังสือพิมพ์ และรวมพวกเขาวิธีเกรง และ nonsensical – distorting สิ่งจริงและสิ่งที่เป็นจำนวนจินตภาพ ก็จริงค่อนข้างตัดตัวอย่างของพลังของโฆษณาชวนเชื่อแก่ – มักจะถูกหนังสือพิมพ์ (หรือบางจะโต้เถียงยัง) ชอล์กเต็มภาพที่ตอบสนองการร้องขอ จึงเป็น jumbles Hoch รอบข่าวให้เรารุ่นมากกว่า 'ความจริง' ของความเป็น จริง – หรือที่อย่างน้อยสิ่งของเธอจริงรู้สึกเหมือนช่วงเวลาประวัติศาสตร์ของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โลกไม่เคยทำให้รู้สึก? เหตุใดจึงควรศิลปะ? อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ศิลปิน Dada ของต้นศตวรรษที่ 20 เชื่อกันว่า ในไข้สงครามโลกครั้งที่กลุ่มศิลปินรวมตัวกันที่ Cafe วอลแตร์ในซูริกวิตเซอร์แลนด์และเริ่มที่จะสร้างงานที่สอบสวนข้อ จำกัด ของงานศิลปะและของมนุษยชาติ เน้นของพวกเขาเกี่ยวกับโอกาสการเกิดอุบัติเหตุที่บ้าบ้าบอคอแตก - ในทุกการตอบสนองต่อความน่าสะพรึงกลัวของสงคราม ภาพตัดปะภาพฮันนาห์ฮอชเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของความสับสนวุ่นวายที่ Dadaist แสดงให้เห็นถึงความพยายามที่จะ โดยเฉพาะเธอจะวิจารณ์สาธารณรัฐไวมาร์ - รัฐบาลควบคุมในประเทศเยอรมนีที่ออกมาจากสงครามและในท้ายที่สุดความพยายามที่ล้มเหลวในการปกครองระบอบประชาธิปไตย ภาพตัดปะภาพหรือภาพตัดต่อได้ผลดีที่นี่ในบิดเบือนแปลกของความเป็นจริง ฮอชใช้ภาพจากหนังสือพิมพ์และรวมพวกเขาในรูปแบบที่ไม่เคารพและไร้สาระ - บิดเบือนสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่เป็นจินตนาการ มันเป็นจริงเป็นตัวอย่างที่ค่อนข้างตัดอำนาจของการโฆษณาชวนเชื่อได้เป็นอย่างดี - ได้บ่อยหนังสือพิมพ์ได้ (หรือบางคนจะเถียงยังคง) ชอล์กเต็มรูปแบบของภาพที่ขอให้มีการตอบสนองที่เฉพาะเจาะจง มันเป็นถ้าฮอชร่องรอยรอบข่าวที่จะให้เรามากขึ้น 'รุ่นที่แท้จริงของความเป็นจริง - หรืออย่างน้อยสิ่งที่เป็นจริงของเธอรู้สึกเหมือนในระหว่างช่วงเวลาประวัติศาสตร์ของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โลกที่ไม่ทำให้รู้สึก ? แล้วทำไมศิลปะ ? อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ Dada ศิลปินของศตวรรษที่ 20 ก่อนเชื่อ ในไข้ของ WWI , กลุ่มศิลปินรวมตัวกันที่ร้านกาแฟ วอลแตร์ในซูริค ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ และเริ่มสร้างผลงานที่สอบสวนขอบเขตของศิลปะและของมนุษยชาติ เน้นของพวกเขาในโอกาส , อุบัติเหตุ , บ้าไร้สาระ - ทั้งหมดในทั้งหมดตอบสนองความน่ากลัวของสงคราม ภาพตัดปะรูปถ่ายฮันนาห์สูงเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของความโกลาหล dadaist พยายามที่จะแสดงให้เห็น . โดยเฉพาะ เธอวิจารณ์สาธารณรัฐไวมาร์และการควบคุมของรัฐบาลเยอรมนีที่ออกมาจากสงคราม และในที่สุดความพยายามที่ล้มเหลวที่ประชาธิปไตย ภาพตัดปะรูปถ่ายหรือภาพตัดต่อ ทำงานได้ดีในที่แปลก บิดเบือนความจริง สูงใช้ภาพจากหนังสือพิมพ์ และรวมไว้ในวิธีที่ไร้สาระและไม่เคารพและบิดเบือนสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่เป็นจินตนาการมันเป็นจริงค่อนข้างตัดตัวอย่างของพลังของการโฆษณาชวนเชื่อเช่นกัน–บ่อยครั้งหนังสือพิมพ์ ( หรือบางคนจะเถียงยัง ) ชอล์กเต็มรูปแบบของภาพที่ร้องขอการตอบสนองที่เฉพาะเจาะจง มันเป็นเหมือนตัวแทนที่เป็นชื่อรอบข่าวเพื่อให้รุ่นเราเป็น ' จริง ' ของความเป็นจริง ( หรืออย่างน้อยสิ่งที่ความเป็นจริงเธอเหมือนช่วงเวลาประวัติศาสตร์ของเธอ