instances, psychological well-being

instances, psychological well-being tends to decrease already years prior to the divorce itself,
stressing the processual nature of marital dissolution (Mastekaasa, 1994; Amato, 2000). In
general, the adjustment of divorcees shows major variation, with some individuals managing to
adjust to the new situation relatively fast, while for others divorce represents a longer-term,
chronic problem from which they might never fully recover (Amato, 2000; 2010; Amato &
James, 2010).
Whether divorce leads to declines in well-being depends on the nature of the marriage
from which the partners are leaving. Divorcees who end a high-conflict marriage often
experience less decline and even an increase in well-being, whereas those whose marriage was
characterized by low conflict and relatively high satisfaction often experience more loss in wellbeing
(Kalmijn & Monden, 2006; Amato & Hohmann-Marriott, 2007). Furthermore, adjustment
to divorce depends on various socioeconomic and interpersonal resources, such as employment,
income, social support, and whether one has a new partner (Gähler 1998; Wang & Amato, 2004).
It also depends on the broader societal context and divorce effects are weaker in countries in
which family support is stronger and in which divorce is more common (Kalmijn, 2010). Finally,
there are no consistent gender differences in the subjective well-being consequences of divorce
(even though men seem to suffer greater physical health decline) (Amato & James, 2010).
Divorce can have important economic consequences, especially for women (DiPrete and
McManus, 2000; McManus & DiPrete, 2001; Uunk, 2004). Economic dependency in the former
marriage tends to lead to larger economic losses following divorce, whereas the sole or main
economic providers may even gain economically (McManus & DiPrete, 2001). On the other
hand, welfare state arrangements that provide income support and support the employment of
divorced mothers ameliorate the negative economic consequences of family dissolution (DiPrete

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อินสแตนซ์ จิตวิทยาสุขภาพมีแนวโน้มลดลงปีแล้วก่อนที่จะหย่าเองย้ำลักษณะ processual ของยุบสมรส (Mastekaasa, 1994 Amato, 2000) ในทั่วไป การปรับปรุง divorcees แสดงความผันแปรสำคัญ กับบางบุคคลที่จัดการให้ปรับสถานการณ์ใหม่ที่ค่อนข้างรวดเร็ว ในขณะที่คนอื่นหย่าแทนเยือนปัญหาเรื้อรังซึ่งพวกเขาอาจไม่เคยฟื้นตัวไม่เต็ม (Amato, 2000; 2010 Amato &James, 2010)ว่าหย่าที่นำไปสู่ในการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอยู่กับลักษณะของการแต่งงานหุ้นส่วนจะออกจากที่ Divorcees ที่สิ้นสุดการสมรสความขัดแย้งสูงมักจะประสบการณ์น้อยลดลงและการเพิ่มสุขภาพ แม้ในขณะที่ผู้ที่แต่งงานได้ลักษณะความขัดแย้งต่ำ และค่อนข้าง พึงพอใจสูงมักจะพบมากในสุขภาพที่ดี(Kalmijn & Monden, 2006 Amato & Hohmann-แมริออท 2007) นอกจากนี้ การปรับปรุงหย่าพึ่งต่าง ๆ ประชากร และมนุษยสัมพันธ์ทรัพยากร เช่นจ้างงานรายได้ สังคมสนับสนุน และว่าหนึ่งมีหุ้นส่วนใหม่ (Gähler 1998 วังและ Amato, 2004)นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับบริบทข้อมูลกว้างขึ้น และผลการหย่าแข็งแกร่งในประเทศครอบครัวที่สนับสนุนแข็งแกร่ง และที่หย่าร้างเพิ่มมากขึ้นทั่วไป (Kalmijn, 2010) สุดท้ายมีความแตกต่างเพศสอดคล้องไม่ในลำดับตามอัตวิสัยที่การหย่า(แม้ว่าคนที่ดูเหมือนจะ ทรมานมากกว่าสุขภาพปฏิเสธ) (Amato & James, 2010)การหย่าสามารถมีผลกระทบทางเศรษฐกิจที่สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิง (DiPrete และMcManus, 2000 McManus & DiPrete, 2001 Uunk, 2004) พึ่งพาเศรษฐกิจในอดีตแต่งงานมีแนวโน้ม ทำให้สูญเสียทางเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่ต่อการหย่าร้าง ในขณะที่โซลหรือหลักผู้ให้บริการทางเศรษฐกิจอาจจะได้รับกาญจน์ (McManus & DiPrete, 2001) อื่น ๆมือ รัฐสวัสดิการที่ให้เงินสนับสนุน และสนับสนุนการจ้างงานของมารดาหย่า ameliorate ผลกระทบทางเศรษฐกิจเชิงลบของครอบครัวยุบ (DiPrete

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กรณีทางด้านจิตใจเป็นอยู่ที่ดีมีแนวโน้มที่จะลดลงปีที่แล้วก่อนที่จะมีการหย่าร้างของตัวเองเน้นธรรมชาติ processual จากการสลายการสมรส (Mastekaasa 1994; อะ, 2000)
ในทั่วไปปรับ divorcees แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญกับบุคคลบางคนจัดการเพื่อปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่ค่อนข้างใหม่ได้อย่างรวดเร็วในขณะที่สำหรับการหย่าร้างคนอื่นๆ แสดงให้เห็นถึงระยะยาวปัญหาเรื้อรังจากการที่พวกเขาอาจจะไม่เคยกู้คืนได้อย่างเต็มที่(อะมา 2000; 2010; อะมาและเจมส์2010). ไม่ว่าจะนำไปสู่การหย่าร้างลดลงเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอยู่กับลักษณะของการแต่งงานที่คู่ค้าที่กำลังจะออก divorcees ที่จบการแต่งงานที่สูงความขัดแย้งมักจะได้สัมผัสกับการลดลงน้อยลงและแม้กระทั่งการเพิ่มขึ้นของความเป็นอยู่ในขณะที่บรรดาผู้ที่แต่งงานที่โดดเด่นด้วยความขัดแย้งในระดับต่ำและความพึงพอใจค่อนข้างสูงมักจะได้รับการสูญเสียมากขึ้นในการคุณภาพชีวิต(Kalmijn และ Monden 2006; อะ & Hohmann -Marriott 2007) นอกจากนี้การปรับตัวเพื่อการหย่าร้างขึ้นอยู่กับทรัพยากรทางสังคมและเศรษฐกิจและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลต่าง ๆ เช่นการจ้างงานรายได้การสนับสนุนทางสังคมและไม่ว่าใครได้พันธมิตรใหม่. (Gähler 1998; วังและอะมา, 2004) นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับบริบทของสังคมที่กว้างขึ้นและการหย่าร้าง ผลกระทบที่อ่อนแอในประเทศซึ่งการสนับสนุนจากครอบครัวที่แข็งแกร่งและเป็นที่หย่าร้างเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้น(Kalmijn 2010) สุดท้ายไม่มีความแตกต่างทางเพศที่สอดคล้องกันในผลกระทบความเป็นส่วนตัวของการหย่าร้าง(แม้ว่าคนที่ดูเหมือนจะประสบลดลงสุขภาพร่างกายมากขึ้น) (อะมาและเจมส์ 2010). การหย่าร้างสามารถมีผลกระทบทางเศรษฐกิจที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิง (DiPrete และMcManus 2000; McManus & DiPrete 2001; Uunk, 2004) การพึ่งพาทางเศรษฐกิจในอดีตการแต่งงานมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การสูญเสียทางเศรษฐกิจที่มีขนาดใหญ่การหย่าร้างต่อไปในขณะที่แต่เพียงผู้เดียวหรือหลักผู้ให้บริการทางเศรษฐกิจที่อาจจะได้รับทางเศรษฐกิจ(McManus & DiPrete, 2001) ที่อื่น ๆมือ, การจัดรัฐสวัสดิการที่ให้การสนับสนุนรายได้และสนับสนุนการจ้างงานของแม่หย่าร้างเยียวยาผลกระทบทางเศรษฐกิจในเชิงลบจากการสลายครอบครัว(DiPrete

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กรณีสุขภาวะทางจิตมีแนวโน้มลดลงแล้วปีก่อนหย่าตัวเอง
เน้นธรรมชาติของการละลาย ( mastekaasa Processual สมรส , 1994 ; Amato , 2000 ) ใน
ทั่วไป การปรับตัวของ divorcees แสดงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญกับบางบุคคลการจัดการ

ปรับสถานการณ์ใหม่ที่ค่อนข้างรวดเร็วในขณะที่คนอื่น ๆหย่าเป็นยาว
ปัญหาเรื้อรังที่พวกเขาอาจไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ( Amato , 2000 ; 53 ; Amato &
เจมส์ , 2010 ) .
ว่าหย่า นำไปสู่การลดลงในความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอยู่กับลักษณะของการแต่งงาน
จากที่พันธมิตรจะออกมา แม่หม้ายที่สิ้นสุดการแต่งงานความขัดแย้งสูงมักจะ
ประสบการณ์ลดลงน้อยและแม้กระทั่งการเพิ่มความผาสุก ในขณะที่ผู้ที่มีการแต่งงาน
ลักษณะความขัดแย้งต่ำและความพึงพอใจค่อนข้างสูงมักจะมีประสบการณ์การสูญเสียเพิ่มเติมในคุณภาพชีวิต
( kalmijn & monden , 2006 ; Amato & โฮแมนแมริออท , 2007 ) นอกจากนี้ การปรับตัว
หย่าขึ้นอยู่กับทรัพยากรทางเศรษฐกิจและสังคม และความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลต่างๆ เช่น การจ้างงาน รายได้ และการสนับสนุนทางสังคม
, ไม่ว่าจะได้คู่ใหม่ ( G และ hler 1998 ; วัง&
Amato , 2004 )