Measurement of Depression The coexi

Measurement of Depression
The coexistence of many measurement scales reflects the divergence of conceptual approaches to depression and the fact that depression is a syndrome rather than a single entity. No one symptom is diagnostic for depression, and different people will exhibit widely different symptoms. These are generally grouped into affective (crying, sadness, apathy), cognitive (thoughts of hopelessness, helplessness, suicide, worthlessness, guilt), and somatic (sleep disturbance, change in energy level, appetite, sleep, elimination) (18; 19). Not all are present in every case. Hence, measurements must cover several dimensions, and it is the choice of coverage that distinguishes most rival scales. These differences in content in turn reflect underlying differences—for example, in the etiological theory of depression that different measures represent (e.g., biological versus psychodynamic)— or differences in the response system monitored (e.g., cognitive behavioral, physiologic, or affective) (20). Depression measurements are divided into two major groups: self-rating methods and clinician-rating scales, which correspond roughly to their use in clinical versus epidemiological studies. The basic approach is the clinical rating, with self-ratings offering a less costly alternative. A formal diagnosis of depression requires the exclusion of other explanations for the symptoms, and this requires a clinical examination. The DSM-IV, for example, requires the exclusion of possible explanations such as the physiological effects of drugs or medications and medical conditions such as hypothyroidism or schizophrenia. Because this requires a clinical assessment, it is widely accepted that self-assessed measures of depression can identify the syndrome of depression but, as with dementia, cannot be regarded as diagnostic devices.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเมินโรคซึมเศร้า The coexistence of many measurement scales reflects the divergence of conceptual approaches to depression and the fact that depression is a syndrome rather than a single entity. No one symptom is diagnostic for depression, and different people will exhibit widely different symptoms. These are generally grouped into affective (crying, sadness, apathy), cognitive (thoughts of hopelessness, helplessness, suicide, worthlessness, guilt), and somatic (sleep disturbance, change in energy level, appetite, sleep, elimination) (18; 19). Not all are present in every case. Hence, measurements must cover several dimensions, and it is the choice of coverage that distinguishes most rival scales. These differences in content in turn reflect underlying differences—for example, in the etiological theory of depression that different measures represent (e.g., biological versus psychodynamic)— or differences in the response system monitored (e.g., cognitive behavioral, physiologic, or affective) (20). Depression measurements are divided into two major groups: self-rating methods and clinician-rating scales, which correspond roughly to their use in clinical versus epidemiological studies. The basic approach is the clinical rating, with self-ratings offering a less costly alternative. A formal diagnosis of depression requires the exclusion of other explanations for the symptoms, and this requires a clinical examination. The DSM-IV, for example, requires the exclusion of possible explanations such as the physiological effects of drugs or medications and medical conditions such as hypothyroidism or schizophrenia. Because this requires a clinical assessment, it is widely accepted that self-assessed measures of depression can identify the syndrome of depression but, as with dementia, cannot be regarded as diagnostic devices.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวัดภาวะซึมเศร้าอยู่ร่วมกันของเครื่องชั่งวัดจำนวนมากสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างของความคิดวิธีการที่จะเกิดภาวะซึมเศร้าและความจริงที่ว่าภาวะซึมเศร้าเป็นโรคมากกว่าองค์กรเดียว ไม่มีใครเป็นอาการการวินิจฉัยสำหรับภาวะซึมเศร้าและผู้คนที่แตกต่างกันจะแสดงอาการที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวาง เหล่านี้จะถูกแบ่งออกเป็นอารมณ์ (ร้องไห้โศกเศร้าไม่แยแส) องค์ความรู้ (ความคิดของความสิ้นหวังทำอะไรไม่ถูกฆ่าตัวตายไร้ค่าความผิด) และร่างกาย (รบกวนการนอนหลับ, การเปลี่ยนแปลงในระดับพลังงานความอยากอาหาร, นอน, การกำจัด) (18; 19 ) ไม่ทั้งหมดที่มีอยู่ในทุกกรณี ดังนั้นการวัดจะต้องครอบคลุมหลายมิติและมันเป็นทางเลือกของความคุ้มครองที่แตกต่างเกล็ดคู่แข่งมากที่สุด ความแตกต่างเหล่านี้ในเนื้อหาในทางกลับสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างตัวอย่างเช่นพื้นฐานในทฤษฎีสาเหตุของภาวะซึมเศร้าว่ามาตรการที่แตกต่างกันเป็นตัวแทน (เช่นทางชีวภาพเมื่อเทียบกับจิตบำบัด) - หรือความแตกต่างในระบบการตอบสนองการตรวจสอบ (เช่นความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมทางสรีรวิทยาหรืออารมณ์) ( 20) วัดอาการซึมเศร้าจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มหลักคือวิธีการให้คะแนนตัวเองและเครื่องชั่งน้ำหนักแพทย์-คะแนนซึ่งสอดคล้องกับการใช้ประมาณของพวกเขาในทางคลินิกเมื่อเทียบกับการศึกษาทางระบาดวิทยา วิธีการพื้นฐานคือให้คะแนนทางคลินิกที่มีการประเมินตนเองนำเสนอทางเลือกที่ค่าใช้จ่ายน้อย การวินิจฉัยอย่างเป็นทางการของภาวะซึมเศร้าต้องยกเว้นของคำอธิบายอื่น ๆ สำหรับอาการและนี้ต้องใช้การตรวจทางคลินิก แพ็ทริก-IV ตัวอย่างเช่นต้องมีการยกเว้นจากคำอธิบายที่เป็นไปได้เช่นผลกระทบทางสรีรวิทยาของยาเสพติดหรือยาและเงื่อนไขทางการแพทย์เช่นการพร่องหรือโรคจิตเภท เพราะต้องมีการประเมินทางคลินิกเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่ามาตรการการประเมินตนเองของภาวะซึมเศร้าสามารถระบุกลุ่มอาการของภาวะซึมเศร้า แต่เป็นมีภาวะสมองเสื่อมไม่สามารถถือได้ว่าเป็นอุปกรณ์การวินิจฉัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวัดภาวะซึมเศร้า
การอยู่ร่วมกันของแบบวัดมากมายสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างของวิธีการแนวคิดของภาวะซึมเศร้าและความจริงที่ว่าภาวะซึมเศร้าเป็นโรคมากกว่าองค์กรเดียว . ไม่มีอาการการวินิจฉัยภาวะซึมเศร้า และผู้คนที่แตกต่างกันจะแสดงอาการต่าง ๆ อย่างกว้างขวาง เหล่านี้โดยทั่วไปจะแบ่งได้เป็นอารมณ์ ( ร้องไห้ เศร้า อารมณ์ )ปัญญา ( ความคิดของความสิ้นหวัง , หมดหนทาง , การฆ่าตัวตาย , ความรู้สึกผิด worthlessness ) , เซลล์ ( รบกวนการนอนหลับ , การเปลี่ยนแปลงในระดับ พลังงาน อาหาร การนอนหลับ การขจัด ) ( 18 ; 19 ) ไม่ทั้งหมดเป็นปัจจุบันในทุกกรณี ดังนั้น การวัดจะต้องครอบคลุมหลายมิติ และมันเป็นทางเลือกของความคุ้มครองที่แตกต่างระดับคู่แข่งมากที่สุดความแตกต่างเหล่านี้ในเนื้อหาจะสะท้อนถึงความแตกต่าง ตัวอย่างเช่น ในทฤษฎีของภาวะซึมเศร้าที่ทราบมาตรการต่าง ๆ แทน ( เช่นทางชีวภาพเมื่อเทียบกับ psychodynamic ) หรือความแตกต่างในการตอบสนองของระบบการตรวจสอบ ( เช่น ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับพฤติกรรมทางสรีรวิทยาหรือทางอารมณ์ ) ( 20 ) การวัดภาวะซึมเศร้าจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มหลัก :การประเมินตนเองและแบบประเมินวิธีการ แพทย์ ซึ่งสอดคล้องกับที่ใช้ในคลินิกประมาณเมื่อเทียบกับการศึกษาระบาดวิทยา . แนวทางพื้นฐานคือ การประเมินทางคลินิก กับตนเองพร้อมทั้งเสนอทางเลือกที่ค่าใช้จ่ายน้อย การวินิจฉัยอย่างเป็นทางการของภาวะซึมเศร้าต้องการยกเว้นของคำอธิบายอื่น ๆสำหรับอาการ และต้องมีการตรวจสอบทางคลินิก การ dsm-iv ตัวอย่างเช่นต้องมีข้อยกเว้นของคำอธิบายที่เป็นไปได้ เช่น ผลทางสรีรวิทยาของยาเสพติดหรือยาและเงื่อนไขทางการแพทย์เช่น hypothyroidism หรือจิตเภท เพราะต้องมีการประเมินทางคลินิกเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่า ตนเองประเมินมาตรการของภาวะซึมเศร้าสามารถระบุอาการของภาวะซึมเศร้า แต่เป็นกับโรคสมองเสื่อม ไม่สามารถถือเป็น
อุปกรณ์การวินิจฉัย