Political and security developments

Political and security developments in Southeast Asia in 2014 reflect efforts on the part of Southeast Asian countries as well as ASEAN (the Association of Southeast Asian Nations) to adjust and adapt to the conditions and circumstances of a “new normal” in the wider Asia-Pacific region: a rapidly changing regional strategic environment where emerging powers display greater assertiveness and assurance of their newfound status, whilst established powers experience relative decline and seek to rebalance against the growing power and influence of their rivals. China’s rising power and influence appears to have grown from strength to strength, notwithstanding putative efforts by the United States, Japan and others to balance against it partly through rallying Southeast Asian partners in support of their cause. Adding to the growing prospect of regional instability and turbulence was Russia’s annexation of Crimea in March, which raised fears among some Southeast Asians over the prospective emulation of Russia’s action by more powerful claimant states over the South China Sea region.

At the same time within Southeast Asia, a number of states and societies underwent political transition. Indonesia conducted a successful presidential election in July which saw a popular non-establishment figure, the then Jakarta Governor Joko Widodo (or “Jokowi”), win the presidency. It remains unclear at this point what Jokowi’s foreign policy will look like. However, there are early hints that Indonesia might not be as fixated with ASEAN as in the past. Going beyond the “Indo-Pacific” idea advanced by the Yudhoyono administration, the Jokowi administration’s vision for Indonesia is as a global maritime fulcrum connecting the Indian and Pacific Oceans. Known as “PACINDO”, the area of engagement envisioned here is ostensibly geographically more extensive than the Indo-Pacific region the Yudhoyono administration had in mind. To that end, India and the Gulf states have been identified as countries with whom Jokowi would engage more deeply. As a foreign policy adviser to Jokowi has declared: “We used to say ASEAN is the cornerstone of our foreign policy. Now we change it to a cornerstone of our foreign policy.”

After considerable unrest in Thailand caused by the rift between the so-called “Red Shirts” and their “Yellow” rivals, senior officers of the Thai military launched a bloodless coup in May which brought temporary relief but left many questions unanswered. The coup appeared to sour relations between the new military regime and the Thai royalists that supported the coup, on one hand, and the United States on the other. With this downturn in Thai-U.S. relations and its potential ramifications for their security alliance — including the U.S. decision to scale back the Cobra Gold 2015 military exercise — there is growing concern over whether Thailand may seek to deepen further its already substantial ties with China — a step likely to worry Thailand’s ASEAN neighbours given their apprehensions over China’s actions in the South China Sea. On the other hand, Washington would presumably repair its ties with Bangkok so as not to push the latter into Beijing’s embrace.

To be sure, post-colonial Southeast Asia is no stranger to turbulence, not least for a region born out of the Pacific War and forged in the furnace of great power collapse, war and political upheaval. That said, the current regional situation is unprecedented in that at no time in the region’s annals has there ever been the concomitant (albeit uneven) rise of three regional powers, China, Japan and India, and the complications that has posed to the post-World War Two hegemony long enjoyed by a United States. Of these, India remained the odd man out in 2014 in terms of involvement, although Indian Prime Minister Narendra Modi took advantage of the East Asia Summit (EAS) in November to signal his intent to recast India’s decades-long “Look East” policy, defined mostly by missed opportunities, to an “Act East” policy under his premiership. The growing strategic competition and alignments among the great powers have engendered uncertainty among Southeast Asian states, whose dedicated project of regional community formation has been confounded by the temptation to break ranks and undermine ASEAN cohesion through unilaterally siding with a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พัฒนาทางการเมืองและความปลอดภัยในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในสะท้อนถึงความพยายามในส่วนของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รวมทั้งอาเซียน (สมาคมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชาติ) การปรับเงื่อนไขและสถานการณ์ของ "ปกติใหม่" ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกกว้าง: การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วภูมิภาคกลยุทธ์สภาพแวดล้อมที่เกิดอำนาจแสดงยืนกรานและการประกันของสถานะแบบใหม่มากขึ้น ในขณะที่ก่อตั้งอำนาจพบญาติปฏิเสธ และพยายามปรับสมดุลกับพลังงานที่เติบโตและอิทธิพลของคู่แข่งของพวกเขา พลังงานเพิ่มขึ้นและอิทธิพลของจีนจะ มีการเติบโตจากแรงเพื่อความแข็งแรง แม้จะพยายามอ้างว่าฝาโดยสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น และอื่น ๆ ให้สมดุลกับมันบางส่วนผ่านการชุมนุมพันธมิตรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อสนับสนุนสาเหตุของพวกเขา เพิ่มโอกาสเติบโตของภูมิภาค instability และความปั่นป่วนถูกผนวกของรัสเซีย Crimea มีนาคม ที่ยกความกลัวในหมู่คนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บางผ่านจำลองอนาคตของการดำเนินการของรัสเซียโดยมีประสิทธิภาพผู้อ้างอเมริกาเหนือเขตทะเลจีนใต้ในเวลาเดียวกันในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อเมริกาและสังคมผ่านการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง อินโดนีเซียดำเนินการเลือกตั้งประธานาธิบดีประสบความสำเร็จในเดือนกรกฎาคมซึ่งเลื่อยที่นิยมไม่ใช่จัดตั้ง รูป จาการ์ตาราชการ Joko Widodo แล้ว (หรือ "Jokowi") ชนะประธานาธิบดี ขณะนี้ยังคงไม่ชัดเจนว่านโยบายต่างประเทศของ Jokowi จะมีลักษณะเช่น อย่างไรก็ตาม มีคำแนะนำช่วงที่อินโดนีเซียอาจจะเป็น fixated กับอาเซียนในอดีต วิสัยทัศน์การบริหารงาน Jokowi สำหรับอินโดนีเซียจะอยู่นอกเหนือความคิด "อินโด-แปซิฟิก" โดยการดูแลถึง เป็นการหมุนทางทะเลทั่วโลกเชื่อมต่ออินเดียและมหาสมุทรแปซิฟิก เรียกว่า "PACINDO" พื้นที่ของการมีส่วนร่วมจินตนาการนี่มีทางภูมิศาสตร์ครอบคลุมมากขึ้นกว่าภูมิภาคอินโด-แปซิฟิกการดูแลถึงมีอยู่ในใจ ต้องให้ อินเดียและอเมริกาอ่าวมีระบุเป็นประเทศ ด้วยที่ Jokowi จะมีส่วนร่วมมากขึ้น ที่ปรึกษา Jokowi ได้ประกาศเป็นนโยบายต่างประเทศ: "เราใช้อาเซียนเป็น เสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเรา ตอนนี้ เราเปลี่ยนเป็นเสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเรา"หลังจากความไม่สงบอย่างมากในประเทศไทยเกิดจากระแหงระหว่างเรียกว่า "เสื้อแดง" และคู่แข่งของพวกเขา "สีเหลือง" เจ้าหน้าที่ระดับสูงของทหารไทยเปิดตัวได้รับการตบในพฤษภาคมซึ่งนำบรรเทาชั่วคราว แต่ยังไม่ได้ตอบหลายคำถาม การรัฐประหารปรากฏให้เปรี้ยวความสัมพันธ์ระหว่างระบอบทหารใหม่และ royalists ไทยที่สนับสนุนการรัฐประหาร มือหนึ่ง และสหรัฐอเมริกาอื่น ๆ พร้อมนี้ตกต่ำในความสัมพันธ์ไทย-สหรัฐอเมริกาและสาขาที่มีศักยภาพสำหรับพันธมิตรความปลอดภัย — รวมทั้งการตัดสินใจของสหรัฐอเมริกาเพื่อปรับขนาดกลับใช้ทหารคอบร้าโกลด์ 2015 — มีกังวลเติบโตเหนือว่าประเทศไทยอาจขอจะทำต่อไปของความสัมพันธ์แล้วพบกับจีน — ขั้นตอนน่าจะกังวลเพื่อนบ้านอาเซียนของประเทศไทยที่กำหนด apprehensions ของพวกเขาผ่านการกระทำของจีนในทะเลจีนใต้ บนมืออื่น ๆ วอชิงตันจะน่าจะซ่อมแซมความสัมพันธ์ของมันกับกรุงเทพเพื่อไม่ให้กดหลังลงในอ้อมกอดของปักกิ่งTo be sure, post-colonial Southeast Asia is no stranger to turbulence, not least for a region born out of the Pacific War and forged in the furnace of great power collapse, war and political upheaval. That said, the current regional situation is unprecedented in that at no time in the region’s annals has there ever been the concomitant (albeit uneven) rise of three regional powers, China, Japan and India, and the complications that has posed to the post-World War Two hegemony long enjoyed by a United States. Of these, India remained the odd man out in 2014 in terms of involvement, although Indian Prime Minister Narendra Modi took advantage of the East Asia Summit (EAS) in November to signal his intent to recast India’s decades-long “Look East” policy, defined mostly by missed opportunities, to an “Act East” policy under his premiership. The growing strategic competition and alignments among the great powers have engendered uncertainty among Southeast Asian states, whose dedicated project of regional community formation has been confounded by the temptation to break ranks and undermine ASEAN cohesion through unilaterally siding with a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเมืองและความมั่นคงการพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี 2014 สะท้อนให้เห็นถึงความพยายามในการเป็นส่วนหนึ่งของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เช่นเดียวกับอาเซียน (สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้) เพื่อปรับและปรับให้เข้ากับเงื่อนไขและสถานการณ์ของ "ใหม่ปกติ" ในเอเชียที่กว้างขึ้น แปซิฟิก: การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสภาพแวดล้อมทางยุทธศาสตร์ในระดับภูมิภาคที่มีอำนาจที่เกิดขึ้นใหม่แสดงอหังการมากขึ้นและความเชื่อมั่นของสถานะที่เพิ่งค้นของพวกเขาในขณะที่อำนาจที่จัดตั้งขึ้นได้สัมผัสกับญาติลดลงและพยายามที่จะปรับสมดุลกับพลังงานที่เพิ่มมากขึ้นและอิทธิพลของคู่แข่งของพวกเขา พลังงานที่เพิ่มขึ้นของจีนและมีอิทธิพลต่อดูเหมือนจะเติบโตขึ้นจากแรงเพื่อความแข็งแรงแม้จะมีความพยายามสมมุติโดยสหรัฐอเมริกา, ญี่ปุ่นและอื่น ๆ เพื่อความสมดุลกับมันบางส่วนผ่านการชุมนุมพันธมิตรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในการสนับสนุนของสาเหตุของพวกเขา เพื่อเพิ่มโอกาสการเติบโตของความไม่แน่นอนในระดับภูมิภาคและความวุ่นวายที่ถูกผนวกของรัสเซียแหลมไครเมียในเดือนมีนาคมซึ่งยกความกลัวในหมู่ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงการแข่งขันที่คาดหวังของการกระทำของรัสเซียโดยรัฐผู้เรียกร้องที่มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นในภูมิภาคทะเลจีนใต้. ในเวลาเดียวกันภายในตะวันออกเฉียงใต้ เอเชียจำนวนของรัฐและสังคมเปลี่ยนไปการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง อินโดนีเซียดำเนินการประสบความสำเร็จในการเลือกตั้งประธานาธิบดีในเดือนกรกฎาคมที่เห็นร่างที่ไม่ใช่สถานประกอบการที่เป็นที่นิยมนั้นผู้ว่าราชการกรุงจาการ์ตา Joko Widodo (หรือ "Jokowi") ชนะการชิงตำแหน่งประธานาธิบดี มันยังไม่ชัดเจนในจุดนี้สิ่งที่นโยบายต่างประเทศของ Jokowi จะมีลักษณะเช่น แต่มีคำแนะนำว่าในช่วงต้นของอินโดนีเซียอาจจะไม่เป็นจับจ้องกับอาเซียนเช่นเดียวกับในอดีตที่ผ่านมา จะเกิน "อินโดแปซิฟิก" ความคิดขั้นสูงโดยการบริหาร Yudhoyono วิสัยทัศน์การบริหาร Jokowi ของอินโดนีเซียเป็นศูนย์กลางการเดินเรือทั่วโลกที่เชื่อมระหว่างอินเดียและมหาสมุทรแปซิฟิก ที่เรียกว่า "PACINDO" พื้นที่ของการมีส่วนร่วมของจินตนาการที่นี่เป็นที่เห็นได้ชัดทางภูมิศาสตร์ที่กว้างขวางมากขึ้นกว่าในภูมิภาคอินโดแปซิฟิกบริหารยุดโยโนมีอยู่ในใจ ไปสิ้นสุดที่อินเดียและอ่าวรัฐได้รับการระบุว่าเป็นประเทศที่มีผู้ Jokowi จะมีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในฐานะที่เป็นที่ปรึกษาด้านนโยบายต่างประเทศเพื่อ Jokowi ได้ประกาศว่า "เราใช้ในการพูดอาเซียนเป็นรากฐานที่สำคัญของนโยบายต่างประเทศของเรา ตอนนี้เราเปลี่ยนเป็นรากฐานที่สำคัญของนโยบายต่างประเทศของเรา. " หลังจากเหตุการณ์ความไม่สงบมากในประเทศไทยเกิดจากการแตกแยกระหว่างสิ่งที่เรียกว่า" คนเสื้อแดง "ของพวกเขาและ" สีเหลือง "คู่แข่งเจ้าหน้าที่อาวุโสของกองทัพไทยเปิดตัวเลือดการทำรัฐประหารพฤษภาคม ซึ่งนำมาบรรเทาชั่วคราว แต่ยังไม่ได้ตอบคำถามมากมาย ที่ทำรัฐประหารปรากฏว่าความสัมพันธ์ระหว่างเปรี้ยวระบอบการปกครองใหม่ทหารและซาร์ไทยที่ได้รับการสนับสนุนการทำรัฐประหารในมือข้างหนึ่งและสหรัฐอเมริกาในที่อื่น ๆ กับการชะลอตัวนี้ในความสัมพันธ์ไทยสหรัฐและเครือข่ายมีศักยภาพในการเป็นพันธมิตรการรักษาความปลอดภัยของพวกเขา - รวมทั้งสหรัฐตัดสินใจที่จะไต่กลับคอบร้าโกลด์ 2015 ทหารออกกำลังกาย - มีความกังวลเพิ่มขึ้นมากกว่าว่าประเทศไทยอาจขอให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นต่อความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญแล้วกับจีน - เป็นขั้นตอนที่มีแนวโน้มที่จะต้องกังวลเพื่อนบ้านอาเซียนของไทยที่ได้รับความกังวลของพวกเขามากกว่าการกระทำของจีนในทะเลจีนใต้ บนมืออื่น ๆ , วอชิงตันคงจะซ่อมแซมความผูกพันกับกรุงเทพมหานครเพื่อที่จะไม่ผลักดันหลังเข้าไปในอ้อมกอดของปักกิ่ง. เพื่อให้แน่ใจว่าการโพสต์โคโลเนียลเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นคนแปลกหน้าความวุ่นวายไม่ได้ไม่น้อยสำหรับภูมิภาคที่เกิดจากสงครามในมหาสมุทรแปซิฟิก และปลอมแปลงในเตาเผาของการล่มสลายพลังอันยิ่งใหญ่สงครามและการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ที่กล่าวว่าสถานการณ์ในภูมิภาคปัจจุบันเป็นประวัติการณ์ในว่าในช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ของภูมิภาคนี้ไม่ได้มีเคยรับไปด้วยกัน (แม้จะไม่สม่ำเสมอ) การเพิ่มขึ้นของสามมหาอำนาจในภูมิภาคจีนญี่ปุ่นและอินเดียและภาวะแทรกซ้อนที่ได้ถูกวางให้การโพสต์ สงครามโลกครั้งที่สองอำนาจความสุขนานโดยสหรัฐอเมริกา ของเหล่านี้อินเดียยังคงเป็นคนที่แปลกออกไปในปี 2014 ในแง่ของการมีส่วนร่วมแม้นายกรัฐมนตรีอินเดีย Narendra Modi เอาประโยชน์จากการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก (EAS) ในเดือนพฤศจิกายนที่จะส่งสัญญาณความตั้งใจของเขาที่จะแต่งนานหลายสิบปี "Look East" นโยบายของอินเดีย กำหนดโดยส่วนใหญ่จะพลาดโอกาสที่จะเป็น "พระราชบัญญัติตะวันออก" ภายใต้นโยบายของนายกรัฐมนตรี การแข่งขันเชิงกลยุทธ์การเจริญเติบโตและการจัดแนวหมู่อำนาจที่ดีได้ก่อให้เกิดความไม่แน่นอนในสหรัฐฯเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งเป็นโครงการเฉพาะของการก่อตัวของชุมชนในระดับภูมิภาคได้รับการสับสนกับสิ่งล่อใจให้แตกแถวและทำลายอาเซียนทำงานร่วมกันผ่านเพียงฝ่ายเดียวเข้าข้างด้วย ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พัฒนาการด้านการเมืองและความมั่นคงในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี 2014 ที่สะท้อนให้เห็นถึงความพยายามของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวมทั้งอาเซียน ( สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ) เพื่อปรับและปรับให้เข้ากับสภาวะและสถานการณ์ของ " ปกติ " ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก : กว้างที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในภูมิภาคยุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นใหม่แสดงพลังการกล้าแสดงออกมากขึ้น และการประกันคุณภาพของสถานะใหม่ของพวกเขา , ในขณะที่สร้างพลังลดลงสัมพัทธ์และแสวงหาประสบการณ์เพื่อปรับสมดุลกับการใช้พลังงานที่เพิ่มขึ้นและอิทธิพลของคู่แข่งของพวกเขา อำนาจและอิทธิพลของจีนที่เพิ่มขึ้นจะได้เติบโตจากแรงเพื่อความแข็งแรง มีการแสดงออกในสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น และคนอื่น ๆให้สมดุลกับมันบางส่วนผ่านการชุมนุมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พันธมิตรในการสนับสนุนของสาเหตุของพวกเขา เพื่อเพิ่มโอกาสของความไม่มั่นคงในระดับภูมิภาคและการเติบโตของรัสเซียได้ผนวกแหลมไครเมีย ในเดือนมีนาคม ซึ่งยกกลัวของประชาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไปทางอนาคตของรัสเซีย โดยมีประสิทธิภาพมากขึ้น ผู้กระทำรัฐเหนือทะเลจีนใต้ .ในเวลาเดียวกันภายในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จำนวนของรัฐและสังคมได้รับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง อินโดนีเซียดำเนินการการเลือกตั้งประธานาธิบดีในเดือนกรกฎาคม ซึ่งเห็นความนิยมไม่ตั้งรูป จากนั้นผู้ว่าราชการกรุงจาการ์ตาโจโก วิโดโด ( หรือ " jokowi " ) , ชนะ ประธานาธิบดี ยังไม่มีความชัดเจนในจุดนี้ สิ่งที่ jokowi ของนโยบายต่างประเทศ จะเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม มีคําแนะนําก่อนว่า อินโดนีเซียอาจจะไม่ได้สนใจกับอาเซียน เช่นในอดีต จะเกิน " อินโดแปซิฟิก " ความคิดขั้นสูงโดยการบริหาร Yudhoyono , jokowi การบริหาร วิสัยทัศน์ของอินโดนีเซียเป็นทางทะเลทั่วโลกให้เชื่อมมหาสมุทรอินเดีย และมหาสมุทรแปซิฟิก ที่รู้จักกันเป็น " pacindo " พื้นที่ทางภูมิศาสตร์มากกว่าว่าหมั้น envisioned ที่นี่กว้างขวางกว่าอินโดแปซิฟิกเขตการบริหาร Yudhoyono มีในใจ ไปสิ้นสุดที่อินเดียและรัฐอ่าวได้ถูกระบุว่าเป็นประเทศที่ jokowi จะต่อสู้ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เป็นนโยบายต่างประเทศ ที่ปรึกษา jokowi ประกาศ : " เราเคยพูดอาเซียน เสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเรา ตอนนี้เราเปลี่ยนเป็นเสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเราเมื่อพิจารณาสถานการณ์ความไม่สงบในไทยที่เกิดจากความแตกแยกระหว่างสิ่งที่เรียกว่า " เสื้อสีแดง " และ " สีเหลือง " คู่แข่ง เจ้าหน้าที่อาวุโสของทหารไทย เปิดตัว มนตรี การรัฐประหารในอาจทำให้โล่งอกชั่วคราว แต่ทิ้งคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ . รัฐประหารปรากฏว่าเปรี้ยวความสัมพันธ์ระหว่างระบอบใหม่ทหารไทยซาร์และสนับสนุนรัฐประหาร ในมือข้างหนึ่งและสหรัฐอเมริกาในอื่น ๆ นี้เพิ่มศักยภาพความสัมพันธ์ไทย - สหรัฐอเมริกาและ ramifications สำหรับพันธมิตร - การรักษาความปลอดภัยของพวกเขารวมถึงสหรัฐตัดสินใจที่จะกลับขนาดงูเห่าทอง 2015 ทหารออกกำลังกาย - มีความกังวลเพิ่มขึ้นมากกว่าว่าประเทศไทยอาจแสวงหาลึกต่อไปมันเป็นชิ้นเป็นอันแล้วความสัมพันธ์กับจีน - ขั้นตอนที่มักจะเป็นห่วงเพื่อนบ้านอาเซียน ประเทศไทยให้ความหวั่นกลัวของพวกเขามากกว่าการกระทำของจีน ในทะเลจีนใต้ บนมืออื่น ๆ , วอชิงตันคงจะซ่อมแซมความสัมพันธ์กับกรุงเทพมหานคร เพื่อไม่ให้ดันหลังลงในอ้อมกอดของปักกิ่ง .เพื่อให้แน่ใจว่าโพสต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นคนแปลกหน้าไม่วุ่นวายไม่น้อยสำหรับภูมิภาคที่เกิดจากสงครามในมหาสมุทรแปซิฟิกและหลอมในเตาของพลังอันยิ่งใหญ่ล่มสลาย สงครามและการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง กล่าวว่า สถานการณ์ของภูมิภาคในปัจจุบันเป็นประวัติการณ์ในที่ที่ไม่มีเวลาในภูมิภาคของประวัติศาสตร์เคยมีไปด้วยกัน ( แต่ไม่เรียบ ) การเพิ่มขึ้นของระดับ 3 พลัง จีน ญี่ปุ่น และอินเดีย และภาวะแทรกซ้อนที่ได้โพสไปหลังสงครามโลกเจ้าโลกยาวสองชอบ โดยสหรัฐอเมริกา ของเหล่านี้อินเดียยังคงเป็นคนแปลกออกไปในปี 2014 ในแง่ของการมีส่วนร่วม แม้ว่านายกรัฐมนตรีอินเดีย Narendra Modi เอาประโยชน์ของการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก ( EAS ) ในเดือนพฤศจิกายน เพื่อส่งสัญญาณให้ความตั้งใจของเขาที่จะสร้างขึ้นใหม่ของอินเดียในทศวรรษยาว " มองตะวันออก " ที่ถูกกำหนดโดยโอกาสที่จะมีนโยบาย " ทำ " ตะวันออกภายใต้ นายกรัฐมนตรีของเขา กลยุทธ์การแข่งขันและการเติบโตของพลังอันยิ่งใหญ่มี engendered ความไม่แน่นอนของรัฐในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งโครงการของชุมชนในภูมิภาคโดยเฉพาะการได้งัน โดยการทดลองแบ่งตำแหน่งและทำลายกลุ่มอาเซียนผ่านเข้าข้างฝ่ายเดียว . . . . . . .