Art, for novelist Edith  Wharton, w

Art, for novelist Edith  Wharton, was primarily a matter of selection of  ; the novelist's task that of disengaging "crucial moments form the welter of existence "and making them vivid and meaningful. She rejected both the"slice of tile"theory and the "stream of consciousness "technique which,in her eyes, was merely a newfangled from of the former with Freudian trimmings.
She knew that there were no trivial  subjects per se, and She believed that It was precisely when dealing with apparent trivialities that the writer had need of the greatest aptitude. A Story might begin for Edith Wharton  with either the characters or the situation. If the situation came first,she was always very careful to let it lie in her mind until  It had brought forth  of itself the people it needed. It was an idiosyncrasy of her creative  mind that her character always came to her with their names,which she could not change except at the cost of losing her hold on them. She always knew the destiny of her people from the beginning,  but she did not know how that destiny would be expressed. Although her characters were portrayed in many settings and situations, they all reflected,by the often tragic outcome of their  lives, her profound conviction that no human could be happy if that happiness was root in the wretchedness of another.  

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะ สำหรับคนเขียน Edith ซีวาร์ตัน ถูกหลักไม่กี่ตัวเลือก ของคนเขียนงานที่ disengaging "ช่วงเวลาสำคัญแบบ welter ของการดำรงอยู่"และทำให้สดใส และมีความหมาย เธอปฏิเสธทฤษฎี "ชิ้นของกระเบื้อง" และ "กระแสของจิตสำนึก"เทคนิคซึ่ง ในสายตาของเธอ เพียงการ newfangled จากของเดิมกับ Freudian ส่วนที่ตัดออกเธอรู้ว่า มีเรื่องไม่เล็กน้อยต่อ se และเธอเชื่อว่า มันแม่นยำเมื่อจัดการกับ trivialities ชัดว่า ผู้เขียนมีความต้องการของความสามารถสูงสุด เรื่องราวอาจเริ่มต้นสำหรับซีวาร์ตัน Edith ด้วยอักขระหรือสถานการณ์ ถ้าสถานการณ์มาก่อน เธอจะระมัดระวังมากที่จะให้มันอยู่ในใจของเธอจนกว่าจะได้นำมาเอง คนมันจำเป็น มันเป็นการ idiosyncrasy ใจเธอสร้างสรรค์ที่อักขระของเธอเสมอมาเธอกับชื่อ ซึ่งเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงยกเว้นค่าสูญเสียของเธอถือได้ เธอมักจะรู้ว่าชะตากรรมของประชาชนตั้งแต่เริ่มต้น แต่เธอไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่จะแสดง แม้ว่าตัวเธอมีเซ็กส์หลายค่าและสถานการณ์ ล้วนสะท้อนให้เห็น โดยผลที่ได้มักจะน่าเศร้าของชีวิต ความเชื่อมั่นของเธอลึกซึ้งว่ามนุษย์ไม่อาจเป็นความสุขความสุขถ้าว่าได้รากใน wretchedness อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะสำหรับนักเขียนนวนิยายอีดิ ธ วอร์ตันเป็นหลักเรื่องของการเลือก; งานของนักประพันธ์ที่ปล่อยของ "ช่วงเวลาที่สำคัญในรูปแบบโกลาหลของการดำรงอยู่" และทำให้พวกเขาสดใสและมีความหมาย เธอปฏิเสธทั้ง "ชิ้นของกระเบื้อง" ทฤษฎีและ "กระแสสำนึกของ" เทคนิคที่ในสายตาของเธอเป็นเพียง newfangled จากของอดีตกับ trimmings ฟรอยด์.
เธอรู้ว่าไม่มีเรื่องจิ๊บจ๊อยต่อและเธอเชื่อ ว่ามันเป็นได้อย่างแม่นยำเมื่อต้องรับมือกับเรื่องขี้ผงเห็นได้ชัดว่านักเขียนที่มีความต้องการของความถนัดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เรื่องอาจเริ่มต้นสำหรับอีดิ ธ วอร์ตันมีทั้งตัวอักษรหรือสถานการณ์ หากสถานการณ์มาก่อนเธอก็มักจะระมัดระวังเป็นอย่างมากที่จะให้มันอยู่ในใจของเธอจนมันได้นำออกมาของตัวเองคนที่จำเป็น มันเป็นนิสัยของจิตใจความคิดสร้างสรรค์ของเธอที่ตัวละครของเธอมักจะมาหาเธอที่มีชื่อของพวกเขาซึ่งเธอไม่สามารถเปลี่ยนยกเว้นค่าใช้จ่ายของการสูญเสียถือของเธอเกี่ยวกับพวกเขา เธอมักจะรู้ชะตากรรมของคนที่เธอจากจุดเริ่มต้น แต่เธอไม่รู้ว่าชะตากรรมที่จะแสดง แม้ว่าตัวละครของเธอเป็นภาพในการตั้งค่าจำนวนมากและสถานการณ์ที่พวกเขาทั้งหมดสะท้อนให้เห็นโดยผลที่น่าเศร้ามักจะมีชีวิตของพวกเขาเชื่อมั่นอย่างลึกซึ้งของเธอที่มนุษย์ไม่อาจจะมีความสุขถ้าความสุขที่เป็นรากในทุกข์ของผู้อื่น  

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะ , สำหรับนักเขียนอีดิทอะไร Wharton , เป็นหลักเรื่องของการเลือกรึเปล่า ; ของนักประพันธ์งานที่กำลังปล่อยยาน " ช่วงเวลาที่สำคัญจากความสับสนของการดำรงอยู่ " และทำให้มันสดใส และมีความหมาย เธอปฏิเสธทั้ง " ชิ้นของทฤษฎีกระเบื้อง " และ " กระแสสำนึกของ " เทคนิคซึ่งในสายตาของเธอเป็นเพียงล้ำหน้าจากอดีตกับ trimmings
ห .เธอรู้ว่า ไม่มีเรื่องอะไรคนต่อ se และเธอเชื่อว่ามันถูกต้องเมื่อจัดการกับเรื่องขี้ผง ปรากฏ ว่าผู้เขียนต้องการของความถนัดมากที่สุด เรื่องราวจะเริ่มต้นสำหรับคอมมอนพีเพิลอะไรกับตัวละครหรือสถานการณ์ ถ้าสถานการณ์เป็นเช่นนี้มาก่อนเธอมักจะระมัดระวังที่จะให้มันอยู่ในจิตใจของเธอจนอะไรมันได้เกิดผลอะไรเองพวกมันต้องการ มันเป็นลักษณะเฉพาะของจิตใจรึเปล่าเธอสร้างสรรค์ที่ตัวละครของเธอมักจะมาหาเธอด้วยชื่อของเขา ซึ่งเธอไม่อาจเปลี่ยนแปลงยกเว้นที่ค่าใช้จ่ายของการสูญเสียและกอดเธอไว้ เธอจะรู้ชะตาของเธอตั้งแต่แรกรึเปล่า แต่เธอก็ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะแสดง แม้ว่าตัวละครของเธอปรากฎในการตั้งค่าต่างๆ และสถานการณ์ พวกเขาทั้งหมดสะท้อนด้วยผลบ่อยวิปโยคทำไมชีวิตเธอลึกซึ้งความเชื่อมั่นที่ไม่มีมนุษย์สามารถมีความสุข ถ้าความสุขที่เป็นรากในความชั่วของผู้อื่น