Have you ever arrived at some sort

Have you ever arrived at some sort of social gathering and then asked yourself what on earth you’re doing there? Have you dithered on the perimeter of a conversation before plunging in, like a nervous swimmer contemplating an unheated pool? I thought I’d cracked this one ages ago, but I’ve caught myself doing it quite a lot lately. It could be that a landmark birthday looms and I’m a tad more aware of me than I usually am; or perhaps it’s that I’ve grown used to being on my own because that is the way writers work. I can be quite sociable when the mood takes me, and in fact, observing life and guzzling down juicy details for later regurgitation onto the page is this author’s crack habit. On the other hand, it could be that I’ve inherited more of my family’s acknowledged reclusiveness than I’d previously thought – but whatever the reason, it is apparent that I’ve entered a period in my life when going out to be with other people feels a tiny bit strange. I don’t like feeling strange – it’s putting a kink in my confidence.
Clearly this kink needs knocking on the head, ironing out, giving notice and showing the door, or I’ll become a total hermit and one of those people the neighbours would describe as “stand-offish”. As far as my new location in the Shires and my work schedule permit, I am therefore making efforts to kick-start some kind of social life. The most recent of these was a summer garden party. Now, admittedly it’s been some time since I’ve been to anything like this and I’m more accustomed to London socialising (where every other person is someone you haven’t met before), but I hadn’t expected to feel quite so… other. Decorously sipping Pimms amongst the towering yew hedges and impressive borders of the local “big house” while a jazz band played on one side of the lawn and the guests all made polite conversation on the other put me in mind of the beginnings of a rugby international – the part where the All Blacks line up and perform the haka – and when a heavy-ish summer shower fell, of the dinner party scene in Carry On Up the Khyber. We carried on regardless. While I struggled to contain and stifle a multiplicity of giggles I wondered if perhaps what lay at the bottom of “feeling strange” could be uprooting myself to somewhere I last knew 20-odd years ago and then retreating into my cottage for nine months to gestate a book, leaving me with slightly rusty social skills and a greater understanding of the psychology of my cat. The sunny afternoon on which I finally left the garden (to celebrate dispatching the final proofs and therefore freedom from house arrest) coincided with someone wandering up the lane, sighting me and announcing, “Ah, the author,” in the manner of Stanley discovering Livingstone, which was both pleasing and mildly disconcerting. In a small village where everybody knows everybody else, I am a bit of an odd fish, not quite fitting in yet. Then it occurred to me that perhaps my customary Birkenstocks mark me down as a potentially dangerous left-leaning townie…
My next outing was to find some garden pots. This meant a trip to a garden centre. The last time I’d been to this particular garden centre was, you guessed it, 20 years ago. Back then it comprised three sheds, a greenhouse and a handful of flowerbeds, and you parked in a field. Not any more. The place is now vast – there’s a “gifts” wing the size of a polo pitch (and full of jigsaw puzzles) and a further Albert Hall-sized building containing what I’m told is an excellent tearoom; there’s even a car wash and an overflow car park, if you please. The cashier chuckled when I remarked on how things can change in a couple of decades. “You’ll certainly notice a difference,” he said; “we get coach trips and everything.” And sure enough, as I made my way uncertainly back to my car (where did I leave it?), a coach full of people duly turned up. “But so many old people!” I lamented inwardly, and then answered myself with, “Well, yes, that would be you then.”
Of course I’m not old, not yet, not quite – with my 60th birthday in October I’m more of a pre-old person. I reckon this equates to being a pre-teen, and now I’m wondering if my strange feelings are a result of this in-between state of being. I did have the same feelings of not fitting in 45 years ago as I morphed into a grown-up. Not that anyone else cares very much what you’re thinking on the inside as long as you make the right noises on the outside. In my case, the phrase “20 years ago I lived on the other side of the valley” has proved to be the golden ticket. “Aha,” the expressions on the faces say, “so you’re not an outsider after all. You’re a local!” And there follows a rapid rearrangement of the features into acceptance.
I’m sure I don’t need to actually do anything about my strange feelings. It’s just another part of life and will probably pass – until my faintly scandalous 20-year-old shenanigans catch up with me…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณเคยมาจัดเรียงบางชุมนุมแล้ว ถามตัวเองสิ่งบนโลกที่คุณทำมี คุณ dithered ได้ในขอบเขตของการสนทนาก่อนพรวดพราดใน เช่นนักว่ายน้ำประสาทที่สระว่ายน้ำสระน้ำเย็นในการใคร่ครวญ ฉันคิดว่า ฉันมีแตกนี้อายุแล้ว แต่ผมเคยจับเองทำมันค่อนข้างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ อาจเป็นว่า วันเกิดแลนด์มาร์ค looms และตาดเติมของฉันกว่าปกติผม หรือบางทีก็ว่า ฉันได้เติบโตที่ใช้จะเป็นของตัวเองเนื่องจากเป็นวิธีการทำงานของนักเขียน สามารถค่อนข้างกันเองเมื่ออารมณ์นาน และในความเป็นจริง สังเกตชีวิต และซดลงรายละเอียดฉ่ำสำหรับสำรอกหลังลงในเพจเป็นนิสัยของผู้เขียนนี้แตก บนมืออื่น ๆ มันอาจจะว่า ผมได้สืบทอดมามากกว่าของ reclusiveness รับการยอมรับของครอบครัวของฉันฉันมีความคิดก่อนหน้านี้ – แต่ผสาน เห็นได้ชัดเจนว่า ป้อนรอบระยะเวลาในชีวิตของฉันเมื่อออกไปอยู่กับคนอื่นรู้สึกแปลกนิด ๆ tiny ไม่ชอบความรู้สึกแปลก – มันคือการวางการลงโทษในความเชื่อมั่นของฉันClearly this kink needs knocking on the head, ironing out, giving notice and showing the door, or I’ll become a total hermit and one of those people the neighbours would describe as “stand-offish”. As far as my new location in the Shires and my work schedule permit, I am therefore making efforts to kick-start some kind of social life. The most recent of these was a summer garden party. Now, admittedly it’s been some time since I’ve been to anything like this and I’m more accustomed to London socialising (where every other person is someone you haven’t met before), but I hadn’t expected to feel quite so… other. Decorously sipping Pimms amongst the towering yew hedges and impressive borders of the local “big house” while a jazz band played on one side of the lawn and the guests all made polite conversation on the other put me in mind of the beginnings of a rugby international – the part where the All Blacks line up and perform the haka – and when a heavy-ish summer shower fell, of the dinner party scene in Carry On Up the Khyber. We carried on regardless. While I struggled to contain and stifle a multiplicity of giggles I wondered if perhaps what lay at the bottom of “feeling strange” could be uprooting myself to somewhere I last knew 20-odd years ago and then retreating into my cottage for nine months to gestate a book, leaving me with slightly rusty social skills and a greater understanding of the psychology of my cat. The sunny afternoon on which I finally left the garden (to celebrate dispatching the final proofs and therefore freedom from house arrest) coincided with someone wandering up the lane, sighting me and announcing, “Ah, the author,” in the manner of Stanley discovering Livingstone, which was both pleasing and mildly disconcerting. In a small village where everybody knows everybody else, I am a bit of an odd fish, not quite fitting in yet. Then it occurred to me that perhaps my customary Birkenstocks mark me down as a potentially dangerous left-leaning townie…My next outing was to find some garden pots. This meant a trip to a garden centre. The last time I’d been to this particular garden centre was, you guessed it, 20 years ago. Back then it comprised three sheds, a greenhouse and a handful of flowerbeds, and you parked in a field. Not any more. The place is now vast – there’s a “gifts” wing the size of a polo pitch (and full of jigsaw puzzles) and a further Albert Hall-sized building containing what I’m told is an excellent tearoom; there’s even a car wash and an overflow car park, if you please. The cashier chuckled when I remarked on how things can change in a couple of decades. “You’ll certainly notice a difference,” he said; “we get coach trips and everything.” And sure enough, as I made my way uncertainly back to my car (where did I leave it?), a coach full of people duly turned up. “But so many old people!” I lamented inwardly, and then answered myself with, “Well, yes, that would be you then.”Of course I’m not old, not yet, not quite – with my 60th birthday in October I’m more of a pre-old person. I reckon this equates to being a pre-teen, and now I’m wondering if my strange feelings are a result of this in-between state of being. I did have the same feelings of not fitting in 45 years ago as I morphed into a grown-up. Not that anyone else cares very much what you’re thinking on the inside as long as you make the right noises on the outside. In my case, the phrase “20 years ago I lived on the other side of the valley” has proved to be the golden ticket. “Aha,” the expressions on the faces say, “so you’re not an outsider after all. You’re a local!” And there follows a rapid rearrangement of the features into acceptance.I’m sure I don’t need to actually do anything about my strange feelings. It’s just another part of life and will probably pass – until my faintly scandalous 20-year-old shenanigans catch up with me…

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณเคยมาถึงที่จัดเรียงของการชุมนุมทางสังคมบางส่วนแล้วถามตัวเองว่าในโลกที่คุณกำลังทำมี? มีคุณแหลกในปริมณฑลของการสนทนาก่อนที่จะพรวดพราดเช่นว่ายน้ำประสาทใคร่ครวญสระว่ายน้ำวัก? ฉันคิดว่าฉันแตกนี้ทุกเพศทุกวัยที่ผ่านมา แต่ผมเคยจับตัวเองทำมันค่อนข้างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ มันอาจเป็นไปได้ว่าวันเกิดสถานที่สำคัญ looms และฉันตาดทราบข้อมูลเพิ่มเติมของผมกว่าฉันมักจะ am; หรือบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องที่ฉันเติบโตมาใช้เพื่อเป็นของตัวเองเพราะเห็นว่าเป็นงานที่นักเขียนวิธี ฉันจะสามารถเข้ากับคนง่ายมากเมื่ออารมณ์พาฉันและในความเป็นจริงการสังเกตชีวิตและซดลงรายละเอียดฉ่ำสำหรับสำรอกต่อมาบนหน้าเว็บที่เป็นผู้เขียนคนนี้นิสัยแตก ในทางกลับกันก็อาจเป็นไปได้ว่าผมได้รับการถ่ายทอดมากขึ้นของครอบครัวของฉันได้รับการยอมรับ reclusiveness กว่าฉันเคยคิด - แต่ไม่ว่าเหตุผลที่จะเห็นได้ชัดว่าได้ป้อนระยะเวลาในชีวิตของฉันเมื่อจะออกไปอยู่กับ คนอื่นรู้สึกเล็กน้อยแปลก ฉันไม่ชอบความรู้สึกที่แปลก -. มันวางหงิกงอในความเชื่อมั่นของฉัน
อย่างชัดเจนหงิกงอนี้ต้องเคาะหัว, ที่รองออกมาแจ้งให้ทราบและแสดงประตูหรือฉันจะกลายเป็นฤาษีรวมและเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นเพื่อนบ้าน จะอธิบายว่า "ยืนปึ่ง" เท่าที่ตำแหน่งใหม่ของฉันใน Shires ใบอนุญาตและตารางการทำงานของฉันฉันจึงทำให้ความพยายามที่จะเริ่มเตะชนิดของชีวิตทางสังคมบางส่วน ล่าสุดเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นงานปาร์ตี้ในสวนฤดูร้อน ตอนนี้ยอมรับว่าจะได้รับบางครั้งตั้งแต่ผมเคยไปอะไรเช่นนี้และฉันคุ้นเคยกับลอนดอนสังคม (ที่ทุกคนอื่น ๆ เป็นคนที่คุณไม่เคยพบกันมาก่อน) แต่ผมไม่ได้คาดหวังที่จะรู้สึกค่อนข้าง ... อื่น ๆ decorously จิบ Pimms หมู่ป้องกันความเสี่ยงที่สูงตระหง่านต้นยูและเส้นขอบที่น่าประทับใจของท้องถิ่น "บ้านใหญ่" ในขณะที่วงดนตรีแจ๊สที่เล่นบนด้านหนึ่งของสนามหญ้าและผู้เข้าพักทุกสนทนาสุภาพทำที่อื่น ๆ ทำให้ฉันอยู่ในใจของจุดเริ่มต้นของรักบี้นานาชาติ - ส่วนหนึ่งที่ทุกคนผิวดำสายขึ้นและดำเนินการ Haka - และเมื่อมีการอาบน้ำในช่วงฤดูร้อนหนัก ish ลดลงของฉากงานเลี้ยงอาหารค่ำในดำเนินการในการขึ้นก้น เราดำเนินการโดยไม่คำนึงถึง ในขณะที่ฉันพยายามที่จะมีและยับยั้งหลายหลากของ giggles ฉันสงสัยว่าอาจจะเป็นสิ่งที่วางอยู่ที่ด้านล่างของ "ความรู้สึกแปลก" อาจจะถอนตัวเองไปที่ครั้งสุดท้ายที่ฉันรู้ว่า 20 ปีแปลกที่ผ่านมาแล้วถอยเข้าไปในกระท่อมของฉันสำหรับงวดเก้าเดือนที่จะตั้งครรภ์ หนังสือออกจากฉันมีทักษะทางสังคมสนิมเล็กน้อยและความเข้าใจมากขึ้นของจิตวิทยาของแมวของฉัน ช่วงบ่ายแดดที่ในที่สุดผมก็ทิ้งไว้ในสวน (เพื่อเฉลิมฉลองเยี่ยงอย่างหลักฐานอันสุดท้ายและดังนั้นจึงเป็นอิสระจากการจับกุมบ้าน) ใกล้เคียงกับคนที่หลงขึ้นเลนเล็งฉันและประกาศ "อาผู้เขียน" ในลักษณะของสแตนเลย์การค้นพบ ฟวิงสโตนซึ่งเป็นทั้งที่ชื่นชอบและอึกอักอย่างอ่อนโยน ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ทุกคนรู้ว่าคนอื่นฉันเป็นบิตของปลาแปลกไม่ได้ค่อนข้างเหมาะสมในเลย จากนั้นก็จะเกิดขึ้นกับผมว่าบางที Birkenstocks จารีตประเพณีมาร์คของฉันฉันลงเป็นอันตราย townie ซ้ายพิง ...
ออกนอกบ้านต่อไปของฉันคือการพบสวนกระถางบาง นั่นหมายความว่าการเดินทางไปยังศูนย์สวน ครั้งสุดท้ายที่ผมได้ไปที่ศูนย์สวนแห่งนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นคุณ guessed มัน 20 ปีที่ผ่านมา กลับมาแล้วมันประกอบด้วยสามเพิงเรือนกระจกและกำมือของดอกไม้และคุณจอดอยู่ในสนาม ไม่อีกแล้ว. สถานที่ที่เป็นตอนนี้ใหญ่ - มี "ของขวัญ" ปีกขนาดของสนามโปโล (และเต็มรูปแบบของจิ๊กซอว์) และอาคารอัลเบิร์ฮอลล์ขนาดใหญ่ที่มีต่อสิ่งที่ผมบอกว่าเป็นร้านน้ำชาที่ดีเยี่ยม มีแม้กระทั่งล้างรถและที่จอดรถล้นถ้าคุณกรุณา แคชเชียร์หัวเราะเมื่อผมตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับวิธีการสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงในสองสามทศวรรษที่ผ่านมา "แน่นอนคุณจะเห็นความแตกต่าง" เขากล่าวว่า "เราได้รับการเดินทางโค้ชและทุกอย่าง." และนั่นเองที่ผมทำวิธีของฉันไม่แน่นอนกลับไปที่รถของฉัน (ฉันไม่ปล่อยให้มันอยู่ที่ไหน?) เป็นโค้ชที่เต็มไปด้วยคนหันรับรองสำเนาถูกต้อง " แต่คนเก่าจำนวนมากดังนั้น" ผมเสียใจในใจแล้วตอบตัวเองด้วย "ดีใช่ว่าจะเป็นคุณแล้ว."
แน่นอนฉันไม่เก่ายังไม่ได้ไม่มาก - มีวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 60 ปีของฉันในเดือนตุลาคม ฉันมากขึ้นของคนก่อนเก่า ฉันคิดว่านี้เท่ากับเป็นก่อนวัยรุ่นและตอนนี้ฉันสงสัยว่าถ้าความรู้สึกแปลก ๆ ของฉันจะเป็นผลจากการนี้ในระหว่างสถานะของการเป็น ผมมีความรู้สึกเดียวกันของไม่เหมาะสมใน 45 ปีที่ผ่านมาขณะที่ผมปรับเปลี่ยนไปโตขึ้น ไม่ว่าใครก็ตามที่ใส่ใจมากสิ่งที่คุณคิดในภายในตราบใดที่คุณทำเสียงด้านขวาด้านนอก ในกรณีของวลีที่ว่า "20 ปีที่ผ่านมาผมอาศัยอยู่ในด้านอื่น ๆ ของหุบเขา" ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นบัตรทอง "อ้า" การแสดงออกบนใบหน้าที่พูดว่า "เพื่อให้คุณไม่คนนอกหลังจากทั้งหมด คุณเป็นท้องถิ่น! "และมีดังต่อไปนี้การปรับปรุงใหม่อย่างรวดเร็วของคุณสมบัติเข้ารับการยอมรับ.
ฉันแน่ใจว่าฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรจริงเกี่ยวกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดของฉัน มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตอีกและอาจจะผ่าน - จนกว่าอื้อฉาวรางแง่ 20 ปีเก่าของฉันจับขึ้นกับฉัน ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณเคยเดินทางมาถึงที่ชุมนุมทางสังคมบางอย่าง แล้วถามตัวเองว่าทำไมคุณจะทำอะไร ? คุณ dithered บนขอบเขตของการสนทนาก่อนที่จะพรวดพราดเข้าไป เหมือนประสาทนักว่ายน้ำใคร่ครวญสระว่ายน้ำกลางแจ้ง ? ฉันคิดว่าฉันจะแตกอันนี้นานแล้ว แต่ฉันได้จับตัวเองทำค่อนข้างบ่อย มันอาจจะเป็นสถานที่วันเกิด looms และฉันเป็น tad เพิ่มเติมทราบว่าฉันกว่าฉันมักจะเป็น หรือบางที ที่ผมเติบโตมาได้เอง เพราะนั่นคือหนทางงานนักเขียน ฉันไม่สามารถค่อนข้างเข้ากับคนง่าย เมื่ออารมณ์พาไป และในความเป็นจริง ชีวิต การสังเกต และการดื่มอย่างตะกละตะกลามลงรายละเอียดฉ่ำหลังอาเจียนลงบนหน้านี้ ผู้เขียนก็ถอดนิสัย บนมืออื่น ๆ , มันอาจจะว่าผมได้สืบทอดของครอบครัวของฉันได้รับการยอมรับ reclusiveness กว่าผมเคยคิด ) แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มันแจ้งว่าผมเข้าสู่ช่วงเวลาในชีวิตของฉันเมื่อไปคบกับคนอื่นรู้สึก bit เล็ก ๆ แปลก ฉันไม่ชอบความรู้สึกแปลกๆ ( มันวางเล่นความเชื่อมั่นของฉันความคิดนี้ต้องชัดเจน เคาะหัว ผ้าออก และแสดงให้เห็นประตู หรือจะเป็นฤาษีทั้งหมดและหนึ่งในคนเหล่านั้นเพื่อนบ้านจะอธิบายเป็น " ยืนปลา " เท่าที่สถานที่ใหม่ของฉันในไชร์สและอนุญาตให้ตารางงานของฉัน ฉันจึงใช้ความพยายามที่จะเตะเริ่มต้นบางชนิดของชีวิตทางสังคม ล่าสุดนี้เป็นสวนฤดูร้อนพรรค ตอนนี้ ยอมรับว่ามันมีตั้งแต่ผมได้รับอะไรแบบนี้ ฉันคุ้นชินกับลอนดอนในการเข้าสังคม ( ซึ่งทุก ๆคน คือ คนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ) แต่ผมไม่ได้คาดหวังที่จะรู้สึกมาก . . . . . . . อื่น ๆ ซึ่งใช้ตกแต่งหรือประดับประดาจิบพิมส์ท่ามกลางพุ่มไม้สูงตระหง่าน ยิว และน่าประทับใจแห่งท้องถิ่น " บ้านหลังใหญ่ " ในขณะที่วงแจ๊สเล่นบนด้านหนึ่งของสนามหญ้าและแขกทั้งหมดที่สุภาพ การสนทนาในอื่น ๆวางฉันในจิตใจของจุดเริ่มต้นของรักบี้นานาชาติ–ส่วนหนึ่งที่คนผิวดำทั้งหมดเข้าแถวและนำคณะฯ และเมื่อเป็นหนัก ish ฤดูร้อนอาบน้ำตก ในฉากงานเลี้ยงอาหารค่ำในขนขึ้นก้น . เราดำเนินการอยู่ ในขณะที่ฉันพยายามที่จะมี และยับยั้งค . ฉันสงสัยว่าถ้าบางทีสิ่งที่วางที่ด้านล่างของ " ความรู้สึกแปลกๆ " อาจจะเป็นตัวเองที่ผมรู้จักต้นข้าว สี่สิบปีที่ผ่านมาและจากนั้นล่าถอยเข้าไปในกระท่อมของฉันสำหรับเก้าเดือนที่จะตั้งครรภ์หนังสือ ทิ้งฉันไว้กับทักษะทางสังคมเล็กน้อยสนิมและความเข้าใจมากขึ้นของ จิตวิทยาของแมวของฉัน แดดยามบ่ายที่ในที่สุดผมก็ออกจากสวน ( ฉลองการปรู๊ฟสุดท้าย และดังนั้น อิสรภาพจากการจับกุมที่บ้าน ) ประจวบเหมาะกับคนเดินขึ้นเลน เห็นฉันและประกาศ " อ๊ะ ผู้เขียน " ในลักษณะของสแตนลีย์ สมาบัติ ลิฟวิ่งสโตน ซึ่งเป็นทั้งไพเราะและสุภาพไม่ถูก เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ใครๆ ก็รู้ว่า ทุกคน ฉันเป็นบิตของปลาแปลก ไม่ค่อยฟิตเลย แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าบางทีรองเท้า Birkenstocks จารีตประเพณีของฉันมาร์คฉันเป็นอันตรายซ้ายเอียงน่ะ . . . . . . .กิจกรรมต่อไปคือต้องหาหม้อสวน นี้หมายถึงการเดินทางไปยังศูนย์บริการสวน ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้รับนี้โดยเฉพาะสวนศูนย์ , คุณ guessed มัน 20 ปีมาแล้ว มันประกอบด้วยสามองค์ประกอบ เรือนกระจก และหยิบดอกไม้และคุณจะอยู่ในเขต ไม่ใด ๆเพิ่มเติม สถานที่คือตอนนี้มาก–มี " ของขวัญ " ปีกขนาดของเสื้อโปโลที่สนาม ( และเต็มไปด้วยปริศนา ) และเพิ่มเติม อัลเบิร์ต ฮอลล์ อาคารที่มีขนาด สิ่งที่ผมบอก เป็นร้านน้ำชาที่ยอดเยี่ยม มีแม้กระทั่งล้างรถและท่วมที่จอดรถ ถ้าจะกรุณา แคชเชียร์ หัวเราะเมื่อฉันกล่าวว่าสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงในสองสามทศวรรษที่ผ่านมา " แน่นอนคุณจะสังเกตเห็นความแตกต่าง , " เขากล่าวว่า " เราได้เดินทางโค้ช และทุกอย่าง และแน่ใจว่าพอเป็นฉันทำวิธีของฉันมีกลับไปที่รถของฉัน ( ฉันลืมมันไว้ที่ไหน ? เป็นโค้ชที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ผมเปิดขึ้น " แต่คนอายุเยอะ " ฉันโอดครวญอยู่ในใจ แล้วตอบตัวเองด้วย " ใช่ นั่นเป็นนายแล้ว "แน่นอน ฉันยังไม่แก่ ยัง ไม่มาก และวันเกิดครบ 60 ปีของฉันในเดือนตุลาคมผมเป็น pre เก่าคน ฉันคิดว่านี่เป็นการถูก pre teen และตอนนี้ฉันสงสัยว่าถ้าความรู้สึกแปลก ๆของฉัน " ในระหว่างรัฐของคน ผมก็รู้สึกเหมือนกัน ไม่กระชับใน 45 ปีที่ผ่านมาฉันกลายร่างเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้ว่า ใครสนมากสิ่งที่คุณคิดเกี่ยวกับภายในตราบเท่าที่คุณทำเสียงดังอยู่ด้านนอก ในกรณีของผม คำว่า " 20 ปีที่แล้วผมอยู่อีกด้านหนึ่งของหุบเขา " ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นบัตรทอง " ไชโย " สีหน้าพูดว่า " คุณไม่ใช่คนนอก หลังจากทั้งหมด คุณเป็นท้องถิ่น " และมีดังต่อไปนี้อย่างรวดเร็วใหม่ของคุณสมบัติในการยอมรับฉันว่าฉันคงไม่ต้องทำอะไรจริงเกี่ยวกับความรู้สึกแปลกๆของฉัน มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิต และอาจจะ p