were both explained. Or rather the outline of the process that spreads out from avijja, as well as that which spreads out from the cessation of avijja, were explained. But it does not explain the method of increasing and developing avijja and how it is done so that avijja shall grow strong enough to lead beings endlessly through the round of birth and death.
ทั้งสองนัยนี้ท่านแสดงเรื่องหรือโครงร่างความเป็นไปของอวิชชา และการดับอวิชชาไว้เท่านั้น มิได้แสดงวิธีส่งเสริมอวิชชาว่าทำอย่างไร อวิชชาจึงมีกำลังกำเริบถึงกับพาสัตว์ให้เกิดตายไม่มีที่สิ้นสุดไว้
Nor does it explain the method of diminishing and destroying avijja and how it should be done, so that avijja shall be weakened steadily until it can be dispelled from the heart entirely, with no possibility of making that heart from which avijja has been dispelled fall back into the round of birth and death. For paccayakara only explains the above processes.”
และมิได้แสดงวิธีการระงับดับอวิชชาว่าทำอย่างไร อวิชชาจึงถูกตัดกำลังลงโดยลำดับ จนดับไปจากใจโดยสิ้นเชิง ไม่สามารถทำใจที่อวิชชาไปปราศแล้วให้เกิดตายต่อไปอีกได้ ในปัจจยาการที่แสดงไว้ก็มีเพียงเท่านี้ท่านว่า
“Someone, who practises to diminish and get rid of avijja, must depend on the Four Noble Truths or the Four Satipatthana as the way to do it. For these are the places in which avijja is concentrated.
ผู้ปฏิบัติเพื่อกำจัดอวิชชาให้สิ้นไป จำต้องยึดอริยสัจสี่หรือสติปัฏฐานสี่อันเป็นที่รวมแห่งอวิชชาเป็นทางดำเนิน
Venerable Acharn said that once his citta had entered into a state devoid of all rupa–dhamma, all that was left was to fasten onto the sankharas, viññana, and the vedana citta (the sankharas being the heart’s composers; viññana — consciousness — being that which contacts and acknowledges all kinds of things; and the vedana–citta — the feeling citta — being that which displays the results that become apparent, coming from the ‘composing’ and ‘acknowledging’ by way of viññana) with sati–pañña which also dwells in the same place as they do.