Painting in a dry but radiant, even

Painting in a dry but radiant, even combustible, style (for example in the painting "Parade amoureuse" (Love Parade) (1918)) Picabia raises the issue of a bottomless contemporary dilemma - the interface/dialectic between body and machine. If in cyberspace our ontologies are adrift vis-a-vis how personal subjectivity was once understood, Picabia's central idea in "Parade amoureuse" leads us right up to that slippery elocution between mechanical embodiment and subjectivity - between physical embodiment and machine assistance/circumvention - where we viractually teeter this very moment. Undoubtedly, with the Dada mechanomorphic period Picabia illustrates nicely our spatialized digital paradigm by mixing implied bodies with mechanical schematics. Here the cyborg body receives an ecstatic capability through the repetitions of machinery. Of course what "disappears" or is "disembodied" is not the material body but an abstract notion of the self. This de-presentation is followed by a reconstruction of embodiment into what is now commonly known as the posthuman condition.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วาดภาพในแห้งแต่เปล่งปลั่ง แม้กระทั่งเผา ลักษณะ (เช่นในภาพ "แห่ amoureuse" (เลิฟพาเหรด) (ค.ศ. 1918)) Picabia ยกออกเป็น bottomless สมัยลำบากใจ - / dialectic อินเทอร์เฟซระหว่างร่างกายและเครื่อง ถ้าในไซเบอร์สเปซในการ ontologies ของเราจะลอย vis-เซ็ต-vis ส่วนบุคคลวิธี subjectivity ถูกครั้งเดียวเข้าใจ Picabia ใจกลางของ ความคิดใน "แห่ amoureuse" นำเราขวาถึง elocution ที่ลื่นลื่นเครื่องจักรกลและ subjectivity -ระหว่างลื่นจริงและเครื่องขอความช่วย เหลือ/circumvention - ที่เรา viractually teeter ขณะนี้ ไม่ต้องสงสัย มีระยะ mechanomorphic Dada Picabia แสดงดีกระบวนทัศน์ของดิจิตอล spatialized โดยผสมเนื้อโดยนัยกับ schematics กล ที่นี่หนักร่างกายรับความสุขสันต์ที่ผ่านการทำซ้ำของเครื่องจักร แน่นอนว่า "หายไป" หรือเป็น "disembodied" ไม่ได้ตัววัสดุแต่ความเป็นนามธรรมของตนเอง งานนำเสนอนี้ชื่นตาม ด้วยการฟื้นฟูของลื่นเป็นอะไรคือตอนนี้รู้จักกันทั่วไปเป็นสภาพ posthuman

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จิตรกรรมในที่แห้ง แต่สดใสที่ติดไฟได้แม้กระทั่งรูปแบบ (เช่นในภาพวาด "ขบวนพาเหรด Amoureuse" (รัก Parade) (1918)) Picabia ยกปัญหาของภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกร่วมสมัยลึก - อินเตอร์เฟซ / ตรรกวิทยาระหว่างร่างกายและเครื่อง ถ้าในโลกไซเบอร์จีส์ของเราจะลอย Vis-A-พิพาทวิธีการกระทำส่วนบุคคลก็เป็นที่เข้าใจครั้งเดียวคิดกลาง Picabia ใน "ขบวนพาเหรด Amoureuse" ทำให้เราขึ้นไปที่ออกเสียงลื่นระหว่างศูนย์รวมเครื่องจักรกลและส่วนตัว - ระหว่างศูนย์รวมทางกายภาพและความช่วยเหลือเครื่อง / อุบาย - ที่เราเดินโซเซ viractually ขณะนี้มาก ไม่ต้องสงสัยกับ Dada mechanomorphic Picabia ระยะเวลาที่แสดงให้เห็นอย่างกระบวนทัศน์ดิจิตอลของเราโดยการผสม spatialized ร่างกายโดยนัยกับแผนงานกล นี่คือหุ่นยนต์ร่างกายได้รับความสามารถในการมีความสุขผ่านการเกิดซ้ำของเครื่องจักร แน่นอนสิ่งที่ "หายไป" หรือ "ปลด" ไม่ได้เป็นวัสดุร่างกาย แต่ความคิดนามธรรมของตัวเอง นี้ de-นำเสนอจะตามด้วยการฟื้นฟูของศูนย์รวมในสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นสภาพ posthuman

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จิตรกรรมในแห้ง แต่สดใส แม้ได้ สไตล์ ( ตัวอย่างในรูป " amoureuse แห่ " ( เลิฟ พาเหรด ( 1918 ) าหัสปัญหาลึกๆ ร่วมสมัยไม่ - ติดต่อ / วิภาษวิธีระหว่างร่างกายและเครื่อง ถ้าในไซเบอร์สเปซนโทโลจีของเราจะทำวิธีอัตวิสัยส่วนตัวลอยเคยเข้าใจความคิดกลางาใน " amoureuse " แห่นำเราขึ้นไปที่กำแพงแสนลื่นระหว่างศูนย์รวมเครื่องจักรกลและอัตวิสัย - ระหว่างสุขภาพกายและศูนย์รวมเครื่องจักรกล / อุบายที่เรา viractually เดินโซเซ ขณะนั้น ไม่ต้องสงสัยกับดาด้า mechanomorphic าแสดงให้เห็นถึงช่วงเวลาดีๆ spatialized กระบวนทัศน์ดิจิตอลของเราโดยการผสมร่างกับจักรกล ( ผัง ที่นี่ร่างกายหุ่นยนต์ได้รับความสามารถสุดๆผ่าน repetitions ของเครื่องจักร แน่นอน ว่า " หาย " หรือ " ปลด " ไม่ได้เป็นวัสดุที่ร่างกายแต่ความคิดที่เป็นนามธรรมของตนเองนี้ เดอ นำเสนอตามด้วยการรวมในขณะนี้สิ่งที่เป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็น posthuman
เงื่อนไข .