Mahiru stared at Kuro in horror, be

Mahiru stared at Kuro in horror, before sneezing himself.

This time, Kuro stared at Mahiru in shock, seeing that his Eve never got ill.

Slowly, the brunette reached out to touch Kuro’s forehead, feeling that it was extremely hot,

“…We both got ill… Which is normal for me, but thinking simply, since when did vampires get ill?!” Mahiru started to worry and began checking all sorts of things, even going as far as to gather painkillers in case. Kuro watched the human run about in a hurry as if the Servamp would die if he didn’t get immediate attention. A dry chuckle erupted from the blue-haired vampire’s mouth, much to the surprise of the pair.

“Kuro?!” Mahiru gasped in shock, as the Servamp finished his small laugh, “You must be ill?! Since when did you-” The brunette’s mouth was open and his face slightly reddened, though Kuro imagined that it was probably due to the cold.

“Mahiru, why are you worrying about me… You’re the one that’s human and has a cold. It’s not like I’m going to die. Stop overdramatizing everything, Mum.” The Servamp teased, though the effect was ruined by him sneezing, again.

“That’s it, Kuro, go take a shower. Then I’ll go after you and we’ll get some sleep.” Mahiru ordered, pushing the Servamp towards the bathroom.

After the two had showered and gotten into their pyjamas, Mahiru retreated to his room, whilst Kuro went to the sofa. The cold had started to affect the Servamp, and since he hadn’t had one in forever, it was weird. His nose was stuffy and his mind foggy, it would probably be impossible to sleep. It hadn’t been two minutes when Mahiru suddenly returned. His face was hidden in the darkness of the night, but Kuro heard what he said clearly,

“K-Kuro… The sofa isn’t the most comfortable thing to sleep when you’re ill, so thinking simply, you should…” The brunette gulped, unable to finish his sentence. But Kuro understood.

“Can’t deal…” He murmured, getting up and following his Eve into his room.

The emotion that Kuro had been feeling earlier had returned and this time…

Both of the Sloth Pair could feel it.

Mahiru’s bedroom door swung shut.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Mahiru stared at Kuro in horror, before sneezing himself.This time, Kuro stared at Mahiru in shock, seeing that his Eve never got ill.Slowly, the brunette reached out to touch Kuro’s forehead, feeling that it was extremely hot,“…We both got ill… Which is normal for me, but thinking simply, since when did vampires get ill?!” Mahiru started to worry and began checking all sorts of things, even going as far as to gather painkillers in case. Kuro watched the human run about in a hurry as if the Servamp would die if he didn’t get immediate attention. A dry chuckle erupted from the blue-haired vampire’s mouth, much to the surprise of the pair.“Kuro?!” Mahiru gasped in shock, as the Servamp finished his small laugh, “You must be ill?! Since when did you-” The brunette’s mouth was open and his face slightly reddened, though Kuro imagined that it was probably due to the cold.“Mahiru, why are you worrying about me… You’re the one that’s human and has a cold. It’s not like I’m going to die. Stop overdramatizing everything, Mum.” The Servamp teased, though the effect was ruined by him sneezing, again.“That’s it, Kuro, go take a shower. Then I’ll go after you and we’ll get some sleep.” Mahiru ordered, pushing the Servamp towards the bathroom.หลังจากที่ทั้งสองมีเรา ๆ และลักลอบเข้าไปในชุดนอนของพวกเขา mahiru ฮาร์ดคอร์สภาพระส่ำไปห้องของเขา ในขณะที่คุโรไปที่โซฟา เริ่มเย็นจะมีผลต่อการ Servamp และเนื่องจากเขาไม่ได้ในตลอดไป ก็แปลก จมูกถูกอุดอู้ และจิตหมอก มันอาจจะไม่สามารถนอนหลับ มันไม่ได้สองนาทีเมื่อ mahiru ฮาร์ดคอร์ก็กลับ ใบหน้าของเขาถูกซ่อนไว้ในความมืดของกลางคืน แต่บอร์กได้ยินสิ่งที่เขากล่าวอย่างชัดเจน"K-คุ... โซฟาไม่ได้สิ่งสบายที่สุดไปนอนเมื่อคุณป่วย คิดดังนั้นก็ คุณควรจะ..." สีน้ำตาล gulped ไม่สามารถจบประโยคของเขา แต่เข้าใจบอร์ก"ไม่สามารถจัดการ..." เขา murmured การรับค่า และ ต่อวันของเขาเข้าไปในห้องของเขาอารมณ์ที่บอร์กได้รู้สึกก่อนหน้านี้ได้กลับ และเวลานี้...ทั้งสองคู่สวสามารถรู้สึกว่ามันประตูห้องนอนของ mahiru ฮาร์ดคอร์ก้นปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mahiru จ้องที่ Kuro ในหนังสยองขวัญก่อนที่จามตัวเอง.

เวลานี้ Kuro จ้องที่ Mahiru ในช็อตเห็นว่าอีฟของเขาไม่เคยได้ป่วย.

ช้าสีน้ำตาลเอื้อมมือออกไปแตะหน้าผาก Kuro ของรู้สึกว่ามันร้อนมาก

" ... เรา ทั้งสองได้ป่วย ... ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน แต่คิดเพียงตั้งแต่เมื่อไหร่แวมไพร์ป่วย ?! "Mahiru เริ่มมีความกังวลและเริ่มการตรวจสอบทุกประเภทของสิ่งแม้จะไกลเท่าที่จะรวบรวมยาแก้ปวดในกรณี Kuro เฝ้าดูการทำงานของมนุษย์เกี่ยวกับการรีบร้อนราวกับ Servamp จะตายถ้าเขาไม่ได้รับความสนใจทันที หัวเราะแห้งพวยพุ่งออกมาจากปากของแวมไพร์มีผมสีฟ้าของประหลาดใจมากของทั้งคู่. the

"Kuro ?!" Mahiru อ้าปากค้างในช็อตเป็น Servamp เสร็จหัวเราะเล็ก ๆ ของเขา "คุณจะต้องป่วย ?! ตั้งแต่เมื่อไหร่ you- "ปากสีน้ำตาลเป็นเปิดและใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อยแม้ว่า Kuro คิดว่ามันอาจเป็นเพราะความหนาวเย็น.

" Mahiru ทำไมคุณกังวลเกี่ยวกับตัวฉัน ... คุณหนึ่งที่มนุษย์และมีความหนาวเย็น . มันไม่เหมือนฉันกำลังจะตาย หยุด overdramatizing ทุกอย่างแม่. "การ Servamp แกล้งแม้ว่าผลที่ถูกทำลายโดยเขาจามอีกครั้ง.

" นั่นมัน Kuro ไปใช้เวลาอาบน้ำ แล้วฉันจะไปหลังจากที่คุณและเราจะได้รับการนอนหลับบาง. "Mahiru สั่งผลักดันต่อ Servamp ห้องน้ำ.

หลังจากที่ทั้งสองได้อาบน้ำและอากาศเข้าไปในชุดนอนของพวกเขา Mahiru ถอยกลับไปที่ห้องของเขาในขณะที่ Kuro เดินไปที่โซฟา ความหนาวเย็นได้เริ่มส่งผลกระทบต่อ Servamp และตั้งแต่เขาไม่ได้มีหนึ่งในตลอดไปมันก็แปลก จมูกของเขาเป็นอุดอู้และมีหมอกหนาจิตใจของเขาก็อาจจะเป็นไปไม่ได้ที่จะนอนหลับ มันไม่ได้รับสองนาทีเมื่อ Mahiru กลับมาอย่างกระทันหัน ใบหน้าของเขาที่ซ่อนอยู่ในความมืดของคืน แต่ Kuro ได้ยินสิ่งที่เขาพูดอย่างชัดเจน

"K-Kuro ... โซฟาไม่ได้เป็นสิ่งที่สะดวกสบายที่สุดที่จะนอนหลับเมื่อคุณป่วยจึงคิดเพียงแค่คุณควร ... " การ สีน้ำตาลกลืนน้ำลายไม่สามารถที่จะจบประโยคของเขา แต่ Kuro เข้าใจ.

"ไม่สามารถจัดการ ... " เขาบ่นการขึ้นและต่อไปนี้อีฟของเขาเข้าไปในห้องของเขา.

อารมณ์ที่ Kuro ได้รับความรู้สึกที่ก่อนหน้านี้ได้กลับมาและเวลานี้ ...

ทั้งสองเฉื่อยชาคู่อาจจะรู้สึกว่ามัน.

ประตูห้องนอน Mahiru ของ ปิดเหวี่ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

mahiru จ้องคุโระ ในหนังสยองขวัญ ก่อนจามเองคราวนี้ คุโระ จ้อง mahiru ตกใจที่เห็นอีฟของเขาไม่เคยป่วยค่อยๆ เอื้อมไปสัมผัสหน้าผากสีน้ำตาล คุโระก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างร้อน" . . . . . . . เราป่วย . . . . . . . ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน แต่คิดง่ายๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แวมไพร์ป่วย ? ! ! ! " mahiru เริ่มกังวลและเริ่มตรวจสอบทุกเรื่อง แม้แต่ไปเท่าที่รวบรวมยาแก้ปวดในกรณีที่ คุโระ ดูคนหนีรีบถ้า servamp จะตาย ถ้าเขาไม่ได้รับความสนใจทันที หัวเราะแห้งๆปะทุขึ้นจากปากผมสีฟ้าของแวมไพร์ มากที่จะแปลกใจของคู่" คุโระ ? ! ! ! " mahiru อ้าปากค้างตกใจ เป็น servamp เสร็จหัวเราะเล็ก ๆของเขา " คุณต้องป่วย ! ตั้งแต่เมื่อไหร่ - - " สาวผมดำก็อ้าปากและหน้าเล็กน้อย reddened , แม้ว่าคุโระ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะความหนาว" mahiru ทำไมคุณเป็นห่วงฉัน . . . . . . . คุณเป็นคนหนึ่งที่เป็นมนุษย์ และมีเย็น มันไม่เหมือนฉันกำลังจะตาย หยุด overdramatizing ทุกอย่าง แม่ " servamp ล้อ แม้ว่าผลที่ถูกทำลายโดยเขาจามอีกครั้ง" นั่นมัน คุโระ ไปอาบน้ำ แล้วข้าจะติดตามเจ้าไป และเราก็จะได้นอน " mahiru สั่งผลักดัน servamp ต่อในห้องน้ำหลังจากที่ทั้งสองได้อาบน้ำ และจะเป็นชุดนอนของพวกเขา mahiru ถอยกลับไปที่ห้องของเขา ในขณะที่คุโระไปที่โซฟา อากาศหนาวเริ่มส่งผลกระทบต่อ servamp และตั้งแต่เขาไม่ได้มีตลอดไป มันแปลก ๆ จมูกของเขาเป็นอึดอัดใจและหมอก มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะนอนหลับ มันไม่ได้สองนาทีเมื่อ mahiru ก็กลับมา ใบหน้าของเขาซ่อนอยู่ในความมืดของคืน แต่คุโระได้ยินสิ่งที่เขาพูดอย่างชัดเจน" k-kuro . . . โซฟาไม่ใช่สิ่งที่สะดวกสบายที่สุด นอนไม่สบาย ยังคิดเพียงแค่ คุณควร . . . . . . . " สีน้ำตาล gulped ไม่ทันจบประโยคของเขา แต่คุโระค่ะ" ไม่ไหว . . . . . . . " เขาพึมพำขึ้นมา และต่อไปนี้วันของเขาเข้าไปในห้องของเขาอารมณ์ที่คุโระได้รับความรู้สึกก่อนหน้านี้ กลับมาคราวนี้ . . . . . . .ทั้งของ Sloth คู่อาจรู้สึกได้mahiru ห้องนอนประตูเหวี่ยงปิด