In “The Devil Wears Prada,” Meryl S

In “The Devil Wears Prada,” Meryl Streep, as the invincible New York fashion editor Miranda Priestly, never raises her voice. To snarl or shout would imply that some resistance to her authority exists, and none does. In the most matter-of-fact way, Miranda has reduced her staff to a state of hyperventilating fear. At the offices of the thick fashion monthly Runway, the perpendicular girls in John Galliano and heels race through the corridors like cranes on point; one girl, running across the street on a meaningless errand, gets knocked down by a car. Despite these desperate efforts, Miranda insists that she’s a victim of universal lethargy. Day after day, she’s perplexed by the ineptitude of the staff. Lowering her chin slightly, Streep stares at the young women who work for her until their knees knock; she speaks in petulant fragments,
leaving out the information that they need, then dismisses the baffled employees with a flutter of her wrists. Streep, a brilliant comedienne, pushes the terror tactics into satire, but the comedy moves in a shrewd direction: Streep’s every gesture says that fashion is a multibillion-dollar business in which civility (except when directed at the famous) has become a disposable luxury. Miranda is a calculating monster—she has excised any remaining trace of softness from her temperament—but she understands her role in fashion so acutely that you can’t make fun of her. In all, this has to be the most devastating boss-lady performance in the history of cinema.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน "เดอะมารสวมปราด้า เมอรีล เป็นอยู่ยงคงกระพันนิวยอร์กแฟชั่นตัวแก้ไขมิรันดาพันธ์ เพิ่มเสียงของเธอไม่เคย การ snarl ตะโกนจะเป็นสิทธิ์แบบบางทนต่ออำนาจของเธออยู่ และไม่มีไม่ แบบสุด matter-of-fact มิรันดาได้ลดพนักงานของเธอเพื่อรัฐกลัว hyperventilating ที่สำนักงานของหาดป่าตองแฟชั่นรันเวย์รายเดือน หญิงตั้งฉาก Galliano จอห์นและแข่งส้นผ่านทางเดินเช่นเครนบนจุด หนึ่งสาว เรียกใช้ข้ามถนนในภาระต่าง ๆ ได้รับโบว์ลิ่งลงจากรถ แม้ มีความพยายามเหล่านี้หมดหวัง มิรันดารมย์ว่า เธอเป็นเหยื่อของสากลถูกกระตุ้น ตลอดวัน เธอเป็นงง ด้วยความไม่ถูกของพนักงาน ลดคางของเธอเล็กน้อย อรีล stares ที่หญิงสาวที่ทำงานเธอจนเข่าของพวกเขาเคาะ เธอพูดในบางส่วนของขี้งอนแล้วออกไปข้อมูลที่จำเป็น dismisses พนักงาน baffled กับกระพือของข้อของเธอ อรีล comedienne ยอดเยี่ยม ผลักดันกลยุทธ์การก่อการร้ายเป็นการเสียดสี แต่ตลกย้ายในทิศทางไหวพริบ: อรีลของทุกรูปแบบกล่าวว่า แฟชั่นนั้นเป็นธุรกิจ multibillion ดอลลาร์ซึ่งมารยาท (ยกเว้นเมื่อผู้กำกับที่มีชื่อเสียง) ได้กลายเป็น หรูทิ้ง มิรันดาเป็นมอนสเตอร์คำนวณ – เธอมี excised ร่องหางที่เหลือจาก temperament ของเธอ — แต่เธอเข้าใจบทบาทของเธอในแฟชั่นทั้งดังนั้นคุณไม่สามารถเปลี่ยนของเธอ ทั้งนี้ยังต้องประสิทธิภาพเจ้านายผู้หญิงเรื่องมากที่สุดในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" นางมารสวมปราด้า " เมอรีล สตรีปเป็นอยู่ยงคงกระพันนิวยอร์กบรรณาธิการแฟชั่นมิแรนด้า พริสลี่ ไม่เคยขึ้นเสียง . จะเห่าหรือร้อง จะบ่งบอกว่าต่อต้านอำนาจที่เธอมีอยู่ และไม่ทำ ในเรื่องของความเป็นจริงมากที่สุดอย่าง มิแรนด้า ได้ลดพนักงานของเธอกับภาวะหายใจเร็ว ความกลัว ที่สำนักงานของหนารายเดือนแฟชั่นรันเวย์จอห์น กัลลิอาโน และสาวตั้งฉากในส้นการแข่งขันผ่านทางเดินเหมือนปั้นจั่นบน จุด หนึ่งสาว วิ่งข้ามถนนที่ให้ความหมาย ถูกล้มลงโดยรถ แม้จะมีความพยายามเหล่านี้หมดหวัง มิแรนดา ยืนยันว่าเธอเป็นเหยื่อของสากล ซึมลง วันแล้ววันเล่า เธองงงวยโดยความโง่เขลาของพนักงาน ลดคางเล็กน้อยสตรีปจ้องมองหญิงสาวที่ทำงานของเธอจนเข่ากระแทก เธอพูดในเศษงอน
ออกจากข้อมูลที่พวกเขาต้องการ แล้วไล่งงงันพนักงานด้วยการกระพือปีกของข้อมือ สตรีปนักแสดงตลกหญิง , สดใส ดันความหวาดกลัวยุทธวิธีในการเสียดสี แต่ตลกเคลื่อนไหวในทิศทางที่แยบคาย :สตรีปทุกท่าทางว่าแฟชั่นเป็นธุรกิจทรัพย์สินหลายล้านดอลลาร์ในที่ความศิวิไลซ์ ( ยกเว้นตอนกำกับที่โด่งดัง ) ได้กลายเป็นความหรูหราที่ใช้แล้วทิ้ง มิแรนดาเป็นมอนสเตอร์ที่เธอมีการตัดเหลือร่องรอยของความอ่อนนุ่มจากอารมณ์ของเธอ แต่เธอเข้าใจบทบาทของเธอในแฟชั่นดังนั้นรุนแรงที่คุณสามารถไม่แกล้งเธอ ใน ทั้งหมดนี้จะต้องมีแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของเจ้านาย การแสดงภาพยนตร์