typically perceives two actors pret

typically perceives two actors pretending to duel and imagines the Battle of Bosworth Field raging around them. In contrast, when one watches Saving Private Ryan (Steven Spielberg, 1998), one perceives images of the actors apparently engaged in a real battle. The richness and vividness of the cinematic imagery is so great that very little is left to the imagination, and one seems to perceive precisely the sights and sounds of Omaha Beach on D-Day.51 My thesis is that the experiential affirmation in Memento is a function of cinematic depiction, but as cinematic depiction is not unique to the film, the question of whether other films can do philosophy by means of experiential affirmation arises. I discuss this possibility briefly in Section V.
The element of cinematic depiction which plays the most significant role in experiential affirmation in Memento is the anthropomorphic representation of time, specifically work temporarily. The complexity of the narration makes it appear as if the viewer’s memory—like Leonard’s—is unreliable. This experience is exacerbated by the fact that one finds oneself in the same position as Leonard with each successive color scene: where Leonard has forgotten what has just happened, the viewer has not yet seen that part of the film due to the reversed chronology. Leonard’s confusion is thus mirrored by one’s own, and one learns (or is reminded) that memory for Leonard and knowledge of what has occurred previously for the viewer are necessary for understanding. Perhaps this experiential affirmation could be achieved by any work which was experimentally temporal and had a sufficiently complex narration, for example, a novelization of Memento, and is not therefore a feature of cinematic depiction.52
There are three problems with this view. First, the experiential temporarily of novels is such that they are (usually) not intended to be read in a single sitting. The time it would take to read the novel from first page to last, generally a dozen or more hours spread over one or more days, would alter the effect that the narration has on the viewer. Typically, if one comes back to a novel after a few days’ absence, one does not remember all the salient points and flicks back to refresh one’s memory. The affirmation that memory is un- reliable is diluted and diminished. Although one could flick back and forth for clarification in Memento, the film is intended to be watched in one sitting, from the first second to the last. One experiences affirmation that one’s own memory is unreliable because one cannot remember what has happened an hour ago—or, more likely, what has happened a few minutes beforehand. Work temporarily is thus a crucial element of the experiential affirmation. Second, there are elements of the film which could not be represented—at least as effectively—in another art form. Aside from the standard flashbacks in Memento, there are several very quick flashes which may or may not be accurate memories of Leonard’s: one shot shows him in a mental institution, another suggests his wife was diabetic, another suggests he may have killed her violently.53 It is difficult to imagine how the effects of these brief shots, appearing in the manner in which they do in the film, could be replicated in a non cinematic narrative representation.
Finally, I think that the ease of engaging with the cinematic depiction allows the viewer to focus on the complexity of the narration. The film has been created so as to reward attention to the artistic properties of its narration in a particular manner. Lengthy descriptions of the people, places, and events would interfere with the complexity of the presentation of the sequence of events, but without detailed descriptions the reader could not be expected to make sense of the story. When one watches the film, and here it is significant that the central story—the “present” of forty-eight-odd hours which is shown in scenes with reversed chronological order—is in color, the perceptual realism means that one is able to instantly absorb a large amount of audiovisual information about the characters, setting, and action. No lengthy descriptions are required, as sufficient information is presented for the viewer to follow the narrative (albeit with great difficulty). The color scenes comprise just over three-quarters of the film, and—for the reasons outlined above— require less decoding; they are more like real perception than the black-and-white scenes, and the audience can focus on attempting to make sense of the plot while experiencing the affirmation that memory is essential to understanding. My claim is thus that the experiential affirmation by means of which Memento contributes to philosophical knowledge is a paradigmatic ally cinematic means, as it is a function of the deceptive representation peculiar to cinema. Memento therefore meets the results and means conditions of the bold the- sis. I shall now consider two objections to my argument.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยทั่วไปจะละเว้นนักแสดงสองหลอกต่อสู้ และจินตนาการ-การต่อสู้บอสเวิร์ทฟิลด์โกรธล้อมรอบ ในทางตรงกันข้าม เมื่อหนึ่งนาฬิกาบันทึกส่วนตัวไรอัน (สตีเว่นสปีลเบิร์ก 1998), หนึ่งละเว้นภาพของนักแสดงที่เห็นได้ชัดว่าหมั้นในการต่อสู้จริง ร่ำรวยและความสดใสของภาพถ่ายผลงานชิ้นจะดีมากเพียงเล็กน้อยที่ด้านการจินตนาการ และหนึ่งน่าสังเกตตรงแหล่งและเสียงหาดโอมาฮาในวิทยานิพนธ์ของฉันเป็นที่ยืนยันผ่านใน Memento เป็นฟังก์ชันของการแสดงให้เห็นผลงานชิ้น แต่เป็นการแสดงให้เห็นผลงานชิ้นไม่เฉพาะฟิล์ม เกิดคำถามว่าฟิล์มอื่น ๆ สามารถทำปรัชญาโดยยืนยันผ่าน Day.51 D ฉันหารือความเป็นไปได้นี้สั้น ๆ ในส่วน V.
องค์ประกอบของการแสดงให้เห็นผลงานชิ้นซึ่งบทบาทที่สำคัญในการยืนยันผ่านใน Memento anthropomorphic แสดงเวลา โดยเฉพาะทำงานชั่วคราว ความซับซ้อนของการบรรยายทำให้เหมือนกับตัวแสดงหน่วยความจำ — ชอบของเลียวนาร์ด – ไม่ ประสบการณ์นี้จะเลวร้าย โดยความจริงที่ว่า คุณได้พบตัวเองในตำแหน่งเดียวกับเลียวนาร์ดกับฉากแต่ละสีที่ต่อเนื่อง: Leonard ลืมสิ่งเพิ่งเกิดขึ้น ตัวแสดงยังไม่ได้เห็นเป็นส่วนหนึ่งของภาพยนตร์เรื่องนี้เนื่องจากลำดับกลับกัน จึงมีสะท้อนความสับสนของเลียวนาร์ด ด้วยตัวเอง และเรียนรู้ (หรือจะนึกถึง) หน่วยความจำสำหรับเลียวนาร์ด และมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในการแสดงความรู้จำเป็นสำหรับความเข้าใจ ทีนี้ยืนยันผ่านสามารถสำเร็จได้ ด้วยการทำงานใด ๆ ที่ถูก experimentally ขมับ และมีคำบรรยายพอซับซ้อน เช่น novelization ของ Memento จึงไม่เป็นคุณลักษณะของผลงานชิ้น depiction.52
มีปัญหา 3 กับมุมมองนี้ ครั้งแรก การผ่านชั่วคราวของนวนิยายได้เช่นที่พวกเขา (มัก) ไม่จำเป็นต้องอ่านในที่นั่งเดียว เวลาจะใช้อ่านนิยายจากหน้าแรกไปล่าสุด โดยทั่วไปเป็นโหล หรือมากกว่าชั่วโมงกระจายเกินหนึ่งวัน หรือมากกว่า จะเปลี่ยนผลที่ตัวแสดงมีคำบรรยาย โดยปกติ ถ้าผู้ใดมากลับถึงนวนิยายหลังจากขาดกี่วัน หนึ่งไม่จำจุดทั้งหมดเด่น และตวัดกลับไปฟื้นฟูความจำของ ยืนยันที่หน่วยความจำคือ สหประชาชาติเชื่อถือเป็นข้อยกเว้น และลดลง แม้ว่าหนึ่งสามารถ flick และกลับสำหรับชี้แจงใน Memento ภาพยนตร์เรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อจะดูครั้งเดียว จากวินาทีแรกสุดท้าย หนึ่งประสบการณ์ยืนยันที่หนึ่งของหน่วยความจำเป็นไม่ เพราะหนึ่งไม่สามารถจำสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านมาชั่วโมง — หรือ ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นไว้ล่วงหน้าไม่กี่นาที งานชั่วคราวจึงเป็นองค์ประกอบสำคัญของยืนยันผ่าน ที่สอง มีองค์ประกอบของภาพยนตร์ที่ไม่สามารถแสดงตัวน้อยอย่างมีประสิทธิภาพ — ศิลปะอีกแบบ นอกเหนือจาก flashbacks มาตรฐานใน Memento มีแฟลชเร็วหลายซึ่งอาจ หรืออาจไม่ถูกต้องทรงของเลียวนาร์ด: หนึ่งแสดงเขาในสถาบันจิต อื่นแนะนำเขาภรรยาเป็นโรคเบาหวาน อื่นแนะนำเขาอาจมีผู้เสียชีวิต violently.53 ของเธอก็ยากที่จะจินตนาการว่าลักษณะพิเศษเหล่านี้ย่อภาพ ปรากฏในลักษณะที่พวกเขาทำในภาพยนตร์เรื่องนี้, สามารถจำลองในการผลงานชิ้นไม่บรรยายแสดง
ในที่สุด ผมคิดว่า ที่ มีการแสดงให้เห็นผลงานชิ้นได้อย่างง่ายดายช่วยให้ตัวแสดงเน้นความซับซ้อนของการบรรยายได้ ฟิล์มแล้วนั้นเป็นการสนใจสะสมสมบัติศิลปะของการบรรยายในลักษณะเฉพาะ คำอธิบายแบบยาวของคน สถาน และเหตุการณ์จะส่งผลต่อความซับซ้อนของงานนำเสนอลำดับเหตุการณ์ แต่ไม่ มีคำอธิบายรายละเอียดที่ผู้อ่านไม่อาจจะคาดว่าการทำความเข้าใจเรื่อง เมื่อหนึ่งนาฬิกาฟิล์ม และที่นี่ก็สำคัญที่เรื่องกลาง — "ปัจจุบัน" คี่สี่สิบแปดชั่วโมงที่ปรากฏอยู่ในฉากด้วยลำดับกลับ — ในสี สัจนิยม perceptual หมายถึง นั้นสามารถดูดซับเงินจำนวนมากของข้อมูลภาพเกี่ยวกับตัวละคร ตั้งค่า และดำเนินการทันที คำอธิบายแบบยาวไม่จำเป็นต้องใช้ เป็นนำเสนอข้อมูลที่เพียงพอสำหรับตัวแสดงตามการเล่าเรื่อง (แม้ว่ายากมาก) ฉากสีมีเพียงกว่า three-quarters ฟิล์ม และคือเหตุผลอธิบายไว้ข้างต้น — ต้องน้อยถอดรหัส พวกเขาได้เพิ่มเติมเช่นรับรู้จริงกว่าฉากขาว และผู้ชมสามารถเน้นพยายามทำความเข้าใจการแปลงขณะประสบยืนยันที่หน่วยความจำเป็นต้องทำความเข้าใจ เคลมได้จึงว่ายืนยันผ่าน โดยที่ Memento สนับสนุนปรัชญาความรู้พันธมิตร paradigmatic ผลงานชิ้นหมายถึง ซึ่งเป็นฟังก์ชันของแปลกประหลาดไปโรงภาพยนตร์การแสดงลวง Memento จึงตรงกับผลลัพธ์ และหมายถึง เงื่อนไขเป็นตัวหนา-sis ตอนนี้จะพิจารณาคัดค้านสองให้อาร์กิวเมนต์ของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มักจะเห็นสองนักแสดงทำท่าจะต่อสู้และจินตนาการในยุทธนาวีมิดเวย์โหมกระหน่ำรอบตัวพวกเขา ในทางตรงกันข้าม เมื่อดู Saving Private Ryan ( Steven Spielberg , 1998 ) , การรับรู้ภาพของนักแสดงเห็นได้ชัดว่ามีส่วนร่วมในการต่อสู้จริง ความมีชีวิตชีวาและความสดใสของภาพภาพยนตร์เป็นอย่างดีว่า น้อยมาก ที่เหลือไปจินตนาการและดูเหมือนจะรับรู้แน่นอนสถานที่ท่องเที่ยวและเสียงของหาดโอมาฮาใน d-day.51 วิทยานิพนธ์ของฉันคือการยืนยันจากประสบการณ์ในของที่ระลึกเป็นฟังก์ชันของการเป็นโรงภาพยนตร์โรงภาพยนตร์ แต่ภาพจะไม่ซ้ำกับหนัง ถามว่าภาพยนตร์อื่น ๆสามารถทำปรัชญาโดยยืนยันจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้น ผมจะหารือเกี่ยวกับความเป็นไปได้ในส่วนนี้สั้น
Vองค์ประกอบของภาพในโรงภาพยนตร์ซึ่งบทบาทสำคัญที่สุดในการยืนยันในประสบการณ์ของที่ระลึกเป็นมนุษย์เป็นตัวแทนของเวลา โดยเฉพาะงานชั่วคราว ความซับซ้อนของการเล่าเรื่องทำให้มันปรากฏเป็นถ้าดูของความทรงจำเหมือนเลนเนิร์ด 's-is ไม่น่าเชื่อถือประสบการณ์นี้เป็น exacerbated โดยข้อเท็จจริงที่ว่าหนึ่งพบตัวเองในตำแหน่งเดียวกับเลนเนิร์ดกับสีต่อเนื่องแต่ละฉากที่เลนเนิร์ดได้ลืมสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ตัวแสดงยังไม่เห็นว่าเป็นส่วนหนึ่งของภาพยนตร์ เนื่องจากการเกิดเหตุการณ์ . ความสับสนของลีโอนาร์ด จึงสะท้อนโดยหนึ่งของตัวเองและเรียนรู้ ( หรือเตือน ) หน่วยความจำสำหรับเลนเนิร์ด และความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้สำหรับตัวแสดงจำเป็นสำหรับความเข้าใจ บางทีการยืนยันจากประสบการณ์นี้สามารถทําได้โดยงานซึ่งผลชั่วคราวและมีการเล่าเรื่องที่ซับซ้อนเพียงพอ ตัวอย่างเช่น เป็นนิยายของที่ละลึก และไม่ดังนั้นคุณลักษณะของภาพยนตร์ 52
การพรรณนามีปัญหากับมุมมองนี้ แรก , ประสบการณ์ชั่วคราวของนวนิยายที่เป็นเช่นที่พวกเขา ( มักจะ ) ไม่ได้มีไว้ให้อ่านเป็นนั่งเดี่ยว เวลาจะใช้เวลาที่จะอ่านนวนิยายจากหน้าก่อนสุดท้าย ชั่วโมงโดยทั่วไปโหลหรือมากกว่ากระจายมากกว่าหนึ่งหรือมากกว่าวัน จะเปลี่ยนผลที่บรรยายที่มีต่อผู้ชม โดยทั่วไปแล้วถ้ากลับมาใหม่หลังจากไม่กี่วัน ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ทั้งหมด 22 จุด และตวัดกลับมารีเฟรชหนึ่งของความทรงจำ ยืนยันได้ว่าไม่มีความน่าเชื่อถือและเจือจางลง แม้ว่าหนึ่งสามารถสะบัดไปมาเพื่อความกระจ่างในของที่ระลึก , ภาพยนตร์มีจุดมุ่งหมายที่จะเห็นในหนึ่งนั่ง ตั้งแต่วินาทีแรกกับสุดท้ายหนึ่งประสบการณ์หนึ่งของความทรงจำ ยืนยันว่าเชื่อถือไม่ได้ เพราะหนึ่งไม่สามารถจำอะไรได้เป็นชั่วโมงหรือมากกว่า สิ่งที่มีไม่กี่นาทีเกิดก่อน งานชั่วคราวจึงเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการยืนยันจากประสบการณ์ . ประการที่สอง มีองค์ประกอบของภาพยนตร์ซึ่งอาจไม่สามารถแสดงได้อย่างมี ประสิทธิภาพอีกอย่างน้อยเป็นรูปแบบศิลปะนอกเหนือจากภาพมาตรฐานในของที่ระลึก มีหลายมากรวดเร็วกะพริบซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่แม่นยำจำเลนเนิร์ด : หนึ่งนัด เขาแสดงให้เห็นในสถานบำบัดจิตอีกว่าภรรยาของเขาเป็นเบาหวานอีกว่าเขาอาจฆ่าเธอ violently.53 มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าผลของภาพสั้นเหล่านี้ ปรากฏ ในลักษณะที่พวกเขาทำในภาพยนตร์อาจจะไม่ใช่แบบในโรงภาพยนตร์เล่าเรื่องแทน .
ในที่สุด ฉันคิดว่า ความง่ายของการมีส่วนร่วมกับภาพยนตร์ช่วยให้ผู้ชมที่จะเน้นความซับซ้อนของการเล่าเรื่อง ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อตอบแทนความสนใจคุณสมบัติศิลปะของการเล่าเรื่องในลักษณะที่เฉพาะเจาะจง คำอธิบายที่ยาวมากของผู้คน สถานที่และเหตุการณ์จะไม่ไปยุ่งกับความซับซ้อนของการนำเสนอของลำดับเหตุการณ์ แต่ไม่มีรายละเอียด ผู้อ่านจะเข้าใจเรื่องราว เมื่อดูหนัง และนี่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ภาคกลาง เรื่อง " ปัจจุบัน " สี่สิบแปดชั่วโมงคี่ ซึ่งจะแสดงในฉากกับย้อนกลับลำดับเป็นสีความสมจริงที่รับรู้หมายความว่าหนึ่งสามารถดูดซับจำนวนมากและข้อมูลเกี่ยวกับตัวละครได้ทันที การตั้งค่า และการกระทำ ไม่มีคำอธิบายยาวเกินไป จะต้องเป็นข้อมูลที่เพียงพอจะนำเสนอให้ผู้ชมได้ติดตามนิยาย ( แม้จะมีความยากลำบาก ) สีฉากประกอบด้วยเพียงกว่าสามในสี่ของภาพยนตร์และสำหรับเหตุผลที่ระบุไว้ข้างต้นต้องน้อยกว่าถอดรหัส ; พวกเขามีมากขึ้นเช่นการรับรู้จริงกว่าฉากขาวดำ และผู้ชมสามารถมุ่งเน้นการพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของพล็อตในขณะที่ประสบ ยืนยันความเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความเข้าใจการเรียกร้องของฉันจึงยืนยันได้จากประสบการณ์จากที่สมร ก่อให้เกิดความรู้ทางปรัชญา คือ paradigmatic พันธมิตรภาพยนตร์ หมายความว่า มันเป็นฟังก์ชั่นของหลอกลวง แสดงเฉพาะ โรงภาพยนตร์ สมรจึงพบกับผลลัพธ์ และ หมายถึง ภาวะของตัวหนา - พี่ ผมจะพิจารณาสองคัดค้านโต้แย้งฉัน