‘Do you know what that means?’ Pres

‘Do you know what that means?’ President Jang looked at Min Ho then at her. Shin Hye thought that the question sounded more like a warning. ‘Photos that are taken from private places can wind up on those papers, but it will be hard to sue them because they’re going to argue that those second-hand photos have become public property after being posted online.’

Shin Hye could no longer stay quiet. ‘Chamkamaniyo,’ she spoke. ‘Are you trying to say these newspapers are legally free from publishing private photos now?’

‘Not necessarily,’ President Jang replied. ‘They can still be sued, but it will be harder to prove that they were the ones who took the photos for the purpose of releasing them. Which means they’ve gotten bolder. Nothing’s going to stop them from crossing the line.’

President Kim turned to Shin Hye. ‘And even then, that should be the least of your worries. If photos are leaked, it’s over. It’ll be harder for us to deny the rumors and claim that this relationship doesn’t exist.’

Min Ho threw Shin Hye a furtive look and spoke. ‘So you’re telling us that we should stop seeing each other? Even in private places?’

‘Of course not,’ President Jang exclaimed. ‘We’re just saying that for now, you two should lie low. Especially now. All eyes are on you two. Don’t mess it up.’

Min Ho’s expression hardened. ‘Arasso. We hear you loud and clear,’ he stood up and bowed. ‘I think we’re done here, so if you’ll excuse me, I think Shin Hye and I need to talk. You’re not going to stop us this time, right?’

 

 

Shin Hye's heart was pounding as Min Ho led her to President Jang’s office. There were still some things both agencies needed to discuss so President Jang gave Min Ho and Shin Hye time to talk while they continued with the meeting. Min Ho pointed to the couch and Shin Hye took a seat. Min Ho, on the other hand, started pacing. When he finally stopped, he leaned on President Jang’s table.

Shin Hye waited for him to talk, but he didn’t say a word. He didn’t meet her eyes either. He continued to look at the floor, as if in deep thought. She wasn’t sure if he was waiting for her to start speaking, but the silence was deafening. For the first time, she felt uncomfortable to be around him.

‘Oppa…’ was all she could muster to say. She had a feeling that if she didn’t start talking, they would walk out of that office without exchanging words at all.

‘Wae?’ He asked after a while.

‘About what they were saying back there, the reporters…’

‘I’m not really interested in all that,’ Min Ho cut her off. ‘There’s always a way to hide from them. Those who were caught – they’re not even 5% of all the couples in the industry. They were exaggerating.’

Shin Hye shook her head. ‘I don’t think they were. Seung Gi oppa told me that he and Yoona were being really careful but they were blindsided by those reporters. They didn’t have a clue that they were being followed around.’

Min Ho sighed in resignation, still avoiding her gaze. ‘Kure. Our agencies are correct. They always are.’ The sarcasm was back in his tone.

Neither one spoke for a while. Shin Hye knew he was mad, she hasn’t seen him act this way before. What she couldn’t understand was why he wouldn’t tell her outright what was wrong. Is he waiting for me to do it?

‘Mianhae,’ she blurted out, unable to keep it in any longer. ‘I know I should have answered your calls. I shouldn’t have turned my phone off and made you worry like…’

‘Stop,’ he interrupted. ‘I know why. My manager told me that he instructed Joon hyung to stop you from calling me or taking any of my calls.’

Shin Hye squirmed in her seat. Why is he telling me this? If he knew about that, then why is he still mad? She searched for the words, but she didn’t know what she was supposed to tell him now. She was too afraid to ask why he was being so cold.

‘Can I ask you something?’ Min Ho finally looked up at her.

‘Eo?’ Shin Hye was surprised by Min Ho’s stare. It wasn’t forceful, but it wasn’t kind either. His eyes were usually honest, but today, she couldn’t read them.

‘Why did you do it? Why did you follow what Joon hyung ask you to do?’

Shin Hye was taken aback by the question. It was getting harder to hold his gaze the way he was looking through her, as if he was trying to get to the bottom of a secret. But she wasn’t going to look away. She needed to explain herself.

‘I wanted to call you, I really did. But he told me that things were a mess in China and that you were very emotional. He was afraid you might do something rash if you talk to me…’

‘Like what?’

Shin Hye pressed her lips together. ‘I didn’t ask,’ her voice quaked.

‘But you knew what he was talking about, right? Joon hyung was afraid I’d do something rash like… convince you to just come out and confirm that we’re dating.’

‘Meo?’ Shin Hye shot him a surprised look.

Min Ho sighed and took a seat on the sofa chair beside the couch. ‘Joon hyung was right. When those articles came out in China, then picked up by Korean and international websites, spreading like wildfire, there was only one thing that popped in my mind. My manager and I got into a heated argument about it. I suggested we just confirm the rumors and he looked at me like I was crazy,’ Min Ho explained. ‘That’s why he called Joon hyung. To stop you from talking to me so you don’t get any ideas.’

Shin Hye’s heart was beating loudly now. Why is he telling me all this? Where is he going with all of this?

‘There were so many reasons why I wanted to call you that day. And one of them was to ask what you thought about just revealing our relationship to the public,’ he paused. ‘But you never picked up.’

‘Oppa, I…’

‘Were you so scared I’d bring it up so you avoided talking to me? Or were you scared I’d get you to agree?’

Her mouth opened to answer, but she felt a lump in her throat blocking her from speaking. She felt a piercing ache in her chest as her eyes were starting to well.

‘Do you hate the idea so much that you turned off your phone just to evade the discussion?’

Shin hye was breathing heavily now. She bit her lip to stop herself from crying. She wanted to answer him but the words weren’t coming to her. She was so scared of Min Ho’s sharp stare, the anger in his voice.

‘Shin Hye. I needed you that day, you know. More than any other day, I needed you then. You were with your family in Japan, but I was all alone in China. Sure, my staff were there, but they wouldn’t listen to me. They were too busy trying to fix things, and they kept telling me they had to protect me and that I should stay put. They made me feel like all of that mess was my fault because I dared to start a relationship with you. So I felt lost and helpless and alone. You were the one person I needed, but I couldn’t even talk to you.’

A tear fell from her cheek. ‘Oppa,’ she spoke, her voice muffled. ‘I’m so sorry. I’m really sorry. I didn’t mean to hurt you, I really didn’t. I was scared. You were so far away and I didn’t know what to do. Believe me, please,’ she was sobbing now. Her heart weighed a ton, and Min Ho’s words cut through her like a knife. I’m sorry oppa. I’m so sorry.

Min Ho moved to the couch and sat beside her. He lifted her face and wiped her cheeks, his eyes softening. ‘I believe you,’ he said softly. ‘I know you would never want to hurt me, Shin Hye-ah.’

Shin Hye leaned her cheek on his palm and closed her eyes.He knows I wouldn’t hurt him. He knows.

‘Keunde… we can’t help but hurt each other if we continue being like this,’ Min Ho continued.

She fluttered her eyes open. She was as pale as a sheet, trying to make sense of what Min Ho had just said. ‘What do you mean?’

Min Ho, who had a pained expression, released her cheek and ran a hand through his hair. He fell silent again, as if pausing to collect his thoughts.

‘Neither of us are in control, Shin Hye. You were in that meeting. You heard how they deliberately planned to keep us away from each other, and how they’ll do everything in their power to hide our relationship. Even to the point of ordering us not to talk to each other, not to see each other,’ he paused. ‘And we agreed. What does that say about us? About this?’ Shin Hye discerned bitterness in his voice.

‘But we already knew what we were getting into, oppa. We knew this was how it was going to be,’ she responded. She could hear the desperation in her own voice.

‘Ani,’ he replied. ‘I didn’t know I’d feel this powerless. And I know you feel the same way. We thought we could call the shots, but that’s not true. We keep doing what our agencies tell us to do. And you know why. Because our jobs are important to us. Because what we have right now could endanger this life that we love so much.’

Shin Hye closed her eyes again. Inside, she was terrified of where this conversation was going. This isn’t happening. This isn’t happening. ‘What are you saying?’ She asked weakly.

Min Ho bit his lip. ‘I’m saying there might not be a middle ground here. Maybe we should do exactly what our agencies want… focus on work.’

Shin Hye had a hard time processing those words. She looked at Min Ho’s steely eyes and knew that he’d been thinking about this for a while now. Is this why he’s been acting cold? Because he wanted to prepare me for this?

‘Are we…’ Shin Hye’s voice trembled, and she was unable to finish her question. Just the thought of it stung, and if she were to say the words out loud, she might not have the willpower not to break down.

‘No,’ Min Ho was quick to reply. ‘I don’t mean we should…’ he stopped midsentence. ‘I love you, Shin Hye. I really do but… I don’t want us to get to a point where we’ll grow tired of what we’re doing because we can’t go all out.’

‘So we are breaking up,’ Shin Hye responded. Even as she said the words, everything still felt surreal. This is all happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' คุณไม่ทราบว่าหมายความว่า ?' ประธานแจงมองดูที่นาทีโฮจิมินห์แล้วที่เธอ ชิน Hye คิดว่า คำถามแต่เพียงแห่งเหมือนคำเตือน 'รูปถ่ายที่ถ่ายจากสถานส่วนตัวสามารถลมขึ้นบนกระดาษเหล่านั้น แต่มันจะยากจะฟ้องพวกเขา เพราะพวกเขากำลังเถียงว่า ภาพถ่ายเหล่านั้นมือสองได้กลายเป็น สาธารณสมบัติหลังการลงรายการบัญชีออนไลน์'

ไม่พักเงียบ Hye ชิน 'Chamkamaniyo เธอพูด 'คุณกำลังจะบอกว่า หนังสือพิมพ์เหล่านี้เป็นอิสระตามกฎหมายจากการเผยแพร่ภาพถ่ายส่วนตัวตอนนี้"

'ไม่จำเป็น Jang ประธานตอบกลับ ' พวกเขาสามารถยังสามารถ sued แต่มันจะยากที่จะพิสูจน์ว่า พวกเขามีคนที่เอาภาพถ่ายเพื่อนำออกตลาด ซึ่งหมายความว่า พวกเขาได้รับ bolder ไม่มีอะไรจะหยุดพวกเขาจากการข้ามเส้น '

เปิดประธานาธิบดี Kim Hye ชิน ' และแม้แล้ว ควรจะน้อยที่สุดของความกังวลของคุณ ถ้าภาพรั่วไหลออกมา มันเป็นไป มันจะยากที่เราจะปฏิเสธข่าวลือ และอ้างว่า ความสัมพันธ์นี้ไม่ '

นาทีโฮโยน Shin Hye ดูลับ ๆ ล่อ ๆ และพูด ' เพื่อที่คุณจะบอกเราว่า เราควรหยุดดูกัน แม้แต่ในสถานส่วนตัว? "

'ไม่แน่นอน Jang ประธานทางหลุดรอด ' เรากำลังพูดเพียงว่า สำหรับตอนนี้ คุณสองควรอยู่ต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ สายตาทุกคุณทั้งสอง ไม่ยุ่งมันขึ้น '

นาทีโฮจิมินห์นิพจน์การชุบแข็ง ' Arasso เราได้ยินคุณเสียงดัง และ ชัดเจน เขายืนขึ้น และลง ' ผมคิดว่า เรากำลังทำนี่ ดังนั้นหากคุณจะขอโทษ คิดว่า Shin Hye และต้องพูดคุยกัน ที่คุณกำลังจะหยุดเราเวลานี้ ขวา?'





Shin Hye หัวใจถูกห้ำหั่นกับโฮจิมินห์นาทีนำเธอไปของจางซองเต็กประธานสำนักงาน มียังคงสิ่งทั้งสองหน่วยงานที่จำเป็นในการหารือเพื่อแจงประธานให้เวลานาทีโฮจิมินห์และ Shin Hye พูดในขณะที่พวกเขายังคง มีการประชุม โฮจิมินห์แล้วชี้ไปโซฟา และ Shin Hye เอานั่ง นาทีโฮจิมินห์ คง เริ่มต้น pacing เมื่อเขาสุดท้ายหยุด เขาเองบนตารางของจางซองเต็กประธาน

Shin Hye รอเขาพูด แต่เขาไม่ได้พูดคำนั้น เขาไม่ตรงกับตาของเธออย่างใดอย่างหนึ่ง เขายังคงมองที่พื้น ว่าในคิดลึก เธอไม่แน่ใจว่าเขาถูกรอเธอเริ่มพูด แต่ความเงียบไม่หนวกหู ครั้งแรก เธอรู้สึกอึดอัดให้รอบ

'Oppa...' คือทั้งหมดที่เธอสามารถชุมนุมพูด เธอมีความรู้สึกว่า ถ้าเธอไม่ได้เริ่มต้นพูดคุย พวกเขาจะเดินอยู่ที่ไม่ มีการแลกเปลี่ยนคำที่

'Wae ' เขาถามหลัง

'เกี่ยวกับอะไรจะได้บอกว่า กลับมี ข่าว... '

"ฉันไม่สนใจจริง ๆ ว่า โฮนาทีตัดเธอออกจากกัน ' เสมอมีวิธีการซ่อนจากพวกเขา ผู้ที่ถูกจับพวกเขาไม่ถึง 5% ของคู่รักทั้งหมดในอุตสาหกรรม พวกเขาถูก exaggerating .'

Shin Hye จับศีรษะของเธอ ' ฉันไม่คิดว่า พวกเขา Oppa เซิงจิบอกฉันว่า เขาและ Yoona จะระมัดระวังจริง ๆ แต่พวกเขาถูก blindsided ตามนักข่าวเหล่านั้น พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ตามสถานการ '

ยังคงนาทีโฮถอนหายใจในลาออก หลีกเลี่ยงสายตาของเธอ ' Kure หน่วยงานของเราถูกต้อง พวกเขามักจะ ' ประชดถูกในเสียงของเขา

ไม่พูดหนึ่งในขณะนั้น Hye ชินรู้ว่า เขาเป็นบ้า เธอไม่เห็นเขาทำวิธีนี้ก่อน สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมเขาจะไม่บอกเธอจัดว่าผิด เขากำลังจะทำหรือไม่?

'Mianhae เธอโพล่งออกมา ไม่สามารถเก็บไว้ในอีกต่อไป ' ฉันรู้ว่า ฉันควรตอบโทรศัพท์ของคุณ ไม่ได้ปิดโทรศัพท์ของฉัน และทำให้คุณต้องกังวลเช่น...'

'หยุด เขาขัดจังหวะ ' ฉันรู้ว่าทำไม ผู้จัดการของฉันบอกฉันว่า เขาสั่ง hyung Joon จะหยุดคุณเรียกผม หรือการโทรศัพท์ของฉันถึง '

Shin Hye squirmed นั่ง ทำไมต้องเป็นเขาบอกฉันนี้ เขารู้ว่า แล้วทำไมว่าเขายังคงบ้า เธอค้นหาคำ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะบอกเขาตอนนี้ เธอกลัวเกินไปที่จะถามทำไมเขาอยู่ดังนั้นเย็น

'สามารถฉันถามอะไร " โฮจิมินห์นาทีสุดท้ายหาที่ her.

'อีโอ ' ชิน Hye ประหลาด โดยจ้องนาทีโฮจิมินห์ มันไม่ได้พลัง แต่มันไม่ได้ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง ตาของเขาจะซื่อสัตย์ แต่วันนี้ เธอไม่สามารถอ่านได้.

' ทำไมคุณทำได้หรือไม่ ทำไมไม่ได้คุณทำตามสิ่ง Joon hyung ขอให้คุณทำอย่างไร'

Shin Hye ได้ตะลึง โดยคำถามนั้น มันเป็นการยากค้างสายตาของเขาตามที่เขาถูกมองผ่านเธอ ถ้าเขาได้ลองเข้าไปที่ด้านล่างของความลับ แต่เธอไม่ได้ไปดูไป เธอจำเป็นต้องอธิบายตัวเอง

' อยากจะโทรหาคุณ ฉันจริง ๆ ไม่ แต่เขาบอกผมว่า สิ่งที่มีระเบียบในประเทศจีน และที่ คุณมีอารมณ์มาก เขากลัวใจคุณอาจทำอะไรบุ่มบ่ามถ้าคุณคุยกับ me. ... '

' เหมือนไหม '

Shin Hye กดริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกัน 'ฉันไม่ถาม เสียงของเธอ quaked

' แต่คุณรู้ว่าสิ่งที่เขาได้พูดเกี่ยวกับ ขวา Joon hyung กลัวจะทำอะไรเช่นผื่น...มั่นใจคุณเพิ่งมาออก และยืนยันว่า เรากำลังหาคู่ '

'แม้ว ' ชิน Hye ยิงเขาเป็นประหลาดใจดู

นาทีโฮถอนหายใจ และนั่งบนเก้าอี้โซฟาข้างโซฟาเอา ' Joon hyung ถูก เมื่อบทความเหล่านั้นออกมาในประเทศจีน แล้วรับเกาหลี และต่างประเทศเว็บไซต์ แพร่กระจายเหมือนไฟป่า มีสิ่งเดียวที่ popped ในจิตใจของฉัน ผู้จัดการของฉันและฉันได้รับเป็นอาร์กิวเมนต์อุ่นเลย ผมแนะนำเราเพียงยืนยันข่าวลือ และเขามองฉันเหมือนผมบ้า โฮนาทีอธิบาย ' ที่ว่าทำไมเขาเรียกว่า Joon hyung จะหยุดคุณจากการพูดคุยกับฉันเพื่อให้คุณไม่ได้รับความคิดใด ๆ "

Shin Hye หัวใจถูกตีดังนี้ ทำไมต้องเป็นเขาบอกฉันทั้งหมดนี้หรือไม่ เขาจะไปไหน ด้วยทั้งหมดนี้?

' มีหลายเหตุผลที่ทำไมฉันต้องโทรวันที่ และหนึ่งในนั้นคือการถามสิ่งที่คุณคิดว่า เกี่ยวกับเพียงเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรากับประชาชน เขาหยุดชั่วคราว 'แต่คุณไม่รับ'

'Oppa, I. .. '

' ได้คุณจึงกลัวฉันจะนำขึ้นเพื่อให้คุณหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับฉัน หรือคุณกลัวจะได้รับคุณจะเห็นด้วยหรือไม่? "

เปิดปากของเธอตอบ แต่เธอรู้สึกว่าก้อนในลำคอของเธอบล็อกเธอจากพูด เธอรู้สึกปวดเจาะในอกของเธอเป็นดวงตาของเธอเริ่มจะดี

'ทำคุณเกลียดคิดมากว่า คุณปิดโทรศัพท์ของคุณเพื่อหนีการอภิปราย '

Shin hye ได้หายใจหนักตอนนี้ เธอมากเธอลิหยุดตัวเองจากการร้องไห้ เธอต้องตอบเขา แต่คำไม่ได้มาเพื่อเธอ เธอกลัวดังของโฮจิมินห์นาทีคมจ้อง ความโกรธในพระสุรเสียง

'Shin Hye ฉันต้องการคุณวัน คุณรู้ มากกว่าวันอื่น ๆ ฉันต้องการคุณแล้ว อยู่กับครอบครัวของคุณในญี่ปุ่น แต่ผมอยู่คนเดียวในประเทศจีน แน่นอน ฉันมีมี แต่พวกเขาจะไม่ฟังฉัน พวกเขาไม่พยายามแก้ไขสิ่ง และพวกเขายังคงบอกฉันพวกเขาปกป้องฉันและที่ฉันควรอยู่วาง พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนทั้งหมดของระเบียบว่า เป็นความผิดของฉัน เพราะฉันกว่าจะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคุณ ดังนั้น ฉันรู้สึกสูญเสีย และกำพร้า และคนเดียว คุณมีหนึ่งคนที่ฉันจำเป็น แต่ฉันไม่ได้พูดคุยกับคุณ '

น้ำตาตกจากแก้ม 'Oppa เธอพูด เสียงเธอ muffled ' ขอให้ ผมเสียใจจริง ๆ ฉันไม่ได้เจตนา จะทำร้ายคุณ จริง ๆ ไม่ได้ ผมกลัว คุณไม่ไกลอยู่ และไม่รู้จะทำอย่างไร เชื่อฉัน โปรด เธอคือ sobbing ตอนนี้ หัวใจของเธอหนัก ตัน และคำต่ำสุดโฮจิมินห์ผ่านเธอตัดเช่นมีด ผมขออภัย oppa ขอให้

โฮจิมินห์แล้วย้ายไปโซฟา และนั่งข้างเธอนั้น เขายกใบหน้าของเธอ และเธอแก้ม ตาของเขานุ่มนวลเช็ด ' ผมเชื่อว่าคุณ"เขาพูดเบา ๆ 'ฉันรู้ว่า คุณไม่อยากทำร้ายฉัน Shin Hye-อา'

Shin Hye เองแก้มบนปาล์มของเขา และปิดตาเธอเขารู้ว่า ฉันจะไม่ทำร้ายเขา เขารู้กัน

'Keunde...ช่วยไม่ ได้ทำร้ายแต่ถ้าเราดำเนินการเช่นนี้ โฮนาทีต่อ

เธอ fluttered เปิดตาของเธอ เธอซีดเป็นเป็นแผ่น พยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของโฮจิมินห์นาทีมีเพียงพูด "ไม่คุณหมายถึงอะไร"

นาทีโฮจิมินห์ ที่มีนิพจน์ pained ปล่อยแก้ม และวิ่งมือผ่านผมของเขา เขาตกเงียบอีกครั้ง ถ้าหยุดชั่วคราวการรวบรวมความคิดของเขา

"เราไม่สามารถควบคุม Shin Hye คุณอยู่ในที่ประชุม คุณได้ยินว่าพวกเขาตั้งใจวางแผนให้เราจากกัน และว่าพวกเขาจะทำทุกอย่างในอำนาจเพื่อซ่อนความสัมพันธ์ของเรา ยังไปสั่งไม่ให้พูดคุยกัน เห็นกัน เรา ' เขาหยุดชั่วคราว ' และเราตกลงกัน ที่ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรา เกี่ยวกับเรื่องนี้? " ชิน Hye เข้าใจรสขมในเสียงของเขา

' แต่เรารู้แล้วว่าสิ่งที่เราได้รับเป็น oppa เรารู้ว่า นี้เป็นอย่างไรมันเป็นไปได้ เธอตอบสนอง เธออาจได้ยินจะสิ้นหวังในเสียงของเธอเองได้

'เอนิ เขาตอบได้ ' ไม่รู้จะรู้สึกว่าอำนาจนี้ และฉันรู้ว่า คุณรู้สึกแบบเดียวกัน เราคิดว่า เราสามารถเรียกการ shots แต่ที่ไม่เป็นความจริง เราเก็บทำหน่วยงานของเราบอกอะไรให้เรา และคุณรู้ว่าทำไม เนื่องจากงานของเราเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรา เพราะสิ่งที่เรามีขณะนี้อาจคุกชีวิตที่เรารักมากขึ้น '

Shin Hye ปิดดวงตาของเธออีกครั้ง ภายใน เธอเป็นคนกลัวของไปไหนสนทนานี้ ไม่ได้เกิดขึ้น ไม่ได้เกิดขึ้น 'สิ่งคุณพูดหรือไม่' เธอถาม weakly

โฮจิมินห์นาทีบิต lip ของเขา ' ผมว่า อาจไม่มีพื้นกลางที่นี่ บางทีเราควรทำสิ่งหน่วยงานเราต้อง...เน้นทำงาน '

Shin Hye ได้ทีที่ประมวลผลคำเหล่านั้น เธอมองตา steely นาทีโฮจิมินห์ และรู้ว่า เขาได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะนี้ นี่คือเหตุผลที่เขาได้ทำหน้าที่เย็น เพราะเขาต้องการเตรียมฉันนี้?

'คือเรา...' เสียงชิน Hye trembled และเธอไม่สามารถจะจบคำถามของเธอ รับเพียงความคิดของมัน และถ้าเธอได้คำที่ว่า เธอไม่อาจ willpower ไม่ให้แบ่งกัน

' ไม่มี' นาทีโฮจิมินห์ได้รวดเร็วในการตอบกลับ 'ฉันไม่ได้หมายถึง เราควร...' เขาหยุด midsentence ' ฉันรักคุณ Shin Hye ผม แต่... ไม่ต้องการให้ไปยังจุดที่เราจะเติบโตเหนื่อยของเรากำลังทำอะไร เพราะเราไม่สามารถไปออกทั้งหมดเรา '

'ดังนั้นเราจะแบ่งค่า Shin Hye ตอบสนอง แม้เป็นคำว่า เธอ ทุกอย่างยังรู้สึกว่าเหนือจริง นี่คือทั้งหมด happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณรู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร ? ประธานจางมินโฮแล้วมองไปที่เธอ ชินเฮคิดว่าคำถามเหมือนเป็นการเตือน ' ภาพถ่ายที่ถ่ายจากสถานที่ส่วนบุคคลสามารถยุติในเอกสารเหล่านั้น แต่มันก็ยากที่จะฟ้องพวกเขาเพราะพวกเขากำลังจะเถียงว่าพวกมือสองภาพเป็นทรัพย์สินสาธารณะ หลังจากถูกโพสต์ออนไลน์ '

ชินเฮจะได้ไม่เงียบ chamkamaniyo ' ' เธอพูด ' คุณจะบอกว่าหนังสือพิมพ์เหล่านี้ฟรีถูกต้องตามกฎหมายจากการพิมพ์ภาพถ่ายส่วนตัวตอนนี้ ? '

'not จําเป็น ประธาน จาง ตอบ ' พวกเขายังถูกฟ้องร้อง แต่มันคงยากที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนถ่ายรูปเพื่อปลดปล่อยพวกเขา ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะกล้าขึ้นไม่มีอะไรจะหยุดพวกเขาจากการล้ำเส้น . . .

ประธานคิมหันไปหาชินเฮ และแม้แล้วว่าควรเป็นอย่างน้อยจากความกังวลของคุณ ถ้าภาพถ่ายรั่วไหล มันจบแล้ว มันจะยากสำหรับเราที่จะปฏิเสธ ข่าวลือ และอ้างว่า ความสัมพันธ์นี้ไม่มีตัวตน '

มินโฮโยนชินเฮลับๆล่อๆมองและพูด " งั้นคุณจะบอกเราว่า เราควรจะเลิกคบกันแม้ในสถานที่ส่วนตัว '

ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะไม่ ประธาน จาง ร้อง ' เราก็บอกว่าตอนนี้ เธอสองคนควรจะอยู่นิ่งๆ โดยเฉพาะตอนนี้ สายตาทั้งหมดจับจ้องไปที่ทั้งสองคน อย่าสับสน . . .

มินโฮสีหน้าแข็งกระด้าง ' arasso . เราได้ยินชัดเจน เขายืนขึ้นและโค้งงอ ' ผมคิดว่าเราทำได้ดีแล้วนะ ดังนั้นถ้าคุณจะให้อภัยฉัน ฉันคิดว่าชินเฮ เราต้องคุยกันหน่อยคุณจะไม่ห้ามเราเวลาแล้วใช่มั้ย ? ' ทำไมเหรอ





ชิน เฮ หัวใจเต้นเป็นมินโฮ พาเธอกับท่านประธานจางของออฟฟิศ ยังคงมีบางอย่างที่ทั้งสองหน่วยงานต้องปรึกษาท่านประธาน จาง มิน โฮ ชิน เฮ ให้เวลาพูดในขณะที่พวกเขายังคงมีการประชุม มินโฮชี้ไปยังโซฟาและชินเฮเอาที่นั่ง . มินโฮ บนมืออื่น ๆ , เริ่มเดินเมื่อในที่สุดเขาก็หยุดเดิน เขาพิงโต๊ะของประธานจาง

ชิน เฮ รอให้เขาพูด แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาไม่สบตาเธอ เขายังคงมองไปที่พื้น เช่น ถ้าในความคิดลึก เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังรอให้เธอเริ่มพูด แต่ความเงียบก็อึกทึกมาก เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ใกล้เขา .

' พี่ . . . " คือทั้งหมดที่เธอสามารถรวบรวมเพื่อพูด เธอมีความรู้สึกว่าถ้าเธอไม่พูด พวกเขาก็เดินออกมาจากห้องทำงานที่ไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดเลย

'wae ? เขาถามหลังจากที่ในขณะ .

'about ว่าเขาพูดอะไรออกมา นักข่าว . . . "

ฉันไม่ค่อยจะสนใจว่า ' มินโฮตัดเธอออก ' มีเสมอวิธีที่จะซ่อนตัวจากพวกเขาผู้ที่ถูกจับโดยพวกเขาไม่ได้แม้แต่ 5% ของทุกคู่ในอุตสาหกรรม พวกเขาพูดเกินจริง '

ชินเฮสั่นศีรษะ " ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็น พี่ซึงกิบอกว่าเขาและยุนอา ต้องระมัดระวังจริงๆ แต่พวกเขาถูกโจมตีโดยนักข่าวพวกนั้น พวกเขาไม่ได้มีเงื่อนงำว่าถูกติดตาม ๆ '

มินโฮถอนหายใจในการลาออก ยังหลีกเลี่ยงสายตาของเธอ' คุเร . หน่วยงานของเราถูกต้อง พวกเขามักจะเป็น ' ประชดกลับมา เสียงของเขา . . . . . .

หรือใครพูดสักพัก ชินเฮก็รู้ว่าเขากำลังโกรธ เธอยังไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้มาก่อน เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเขาไม่ยอมบอกเธอตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาจะรอฉันอยู่เหรอ ?

'mianhae ' เธอพูดโพล่งออกไป ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป' ฉันรู้ว่าฉันควรจะรับสายของคุณ ผมไม่ควรเปิดโทรศัพท์ของฉันออกและทำให้คุณเป็นห่วง . . . . . . . '

หยุด ' เขาถูกขัดจังหวะ ผมรู้ว่าทำไม ผู้จัดการของฉันบอกฉันว่าเขาสั่งให้จุนฮยองหยุดคุณโทรหาฉันหรือการใด ๆของการโทรของฉัน . '

ชิน เฮ squirmed ของเธอที่นั่งรึเปล่า ทำไมเขาถึงบอกเรื่องนี้กับฉัน ถ้าเขารู้เรื่องนี้ แล้วทำไมเขายังโกรธอยู่อีกเหรอ ? อะไรที่เธอค้นหาคำแต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะไปบอกเค้าตอนนี้ เธอกลัวที่จะถามว่าทำไมเขาถึงเย็นชา

ช่วยผมถามอะไรคุณได้มั้ย ? ' มินโฮก็มองเธอ

'eo ? ' ชินเฮรู้สึกประหลาดใจโดยการจ้องมองของมินโฮ มันไม่มีพลัง แต่ก็ไม่อ่อนโยนเหมือนกัน ดวงตาของเขามักจะเที่ยงตรง แต่ในวันนี้ เธอไม่ได้อ่าน

ทำไมคุณไม่ทำมันล่ะ ?ทำไมต้องทำตามที่จุนฮยองบอกเลยเหรอ ? '

ชินเฮตกใจด้วยคำถาม มันก็ยากที่จะจับสายตาของเขาวิธีที่เขากำลังมองเธอเช่นถ้าเขาพยายามที่จะรับที่ด้านล่างของความลับ แต่เธอไม่ได้ไปดูเลย เธอต้องการที่จะอธิบายตัวเอง

" อยากโทรหาเธอ ฉันทำได้จริงๆนะแต่เขาบอกฉันว่าสิ่งที่มีระเบียบในประเทศจีนและที่คุณได้อารมณ์มาก เขากลัวว่าคุณจะทำอะไร ผื่นคัน ถ้าคุณพูดกับผม . . . . . . . '

คอะไร ? '

ชิน เฮ กดริมฝีปากเข้าด้วยกัน ผมไม่ได้ถาม เสียงของเธอก็หวั่นไหวด้วย

แต่คุณรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดถึง ใช่มั้ย ?ฮยองจุนกลัวฉันจะทำอะไรหุนหันพลันแล่นเหมือน . . . . . . . ทำให้เธอเพิ่งออกมา และยืนยันว่าเราเป็นแฟนกัน . . .

'meo ? ' ชินเฮยิงเขาแปลกใจ ดู

มินโฮถอนหายใจและเอาที่นั่งอยู่บนโซฟา เก้าอี้ข้างๆ โซฟา ' ฮยองจุนถูก เมื่อบทความเหล่านั้นออกมาในประเทศจีนแล้วเลือกขึ้นโดยเกาหลีและต่างประเทศเว็บไซต์ แพร่กระจายเหมือนไฟป่า ,มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ผู้จัดการของฉันและฉันได้เป็นอาร์กิวเมนต์อุ่นเกี่ยวกับมัน ผมแนะนำแค่ยืนยันข่าวลือ และเขาก็มองฉัน เหมือนฉันเป็นคนบ้า " มินโฮอธิบาย ' นั่นคือเหตุผลที่เขาเรียก จุน ฮยอง ที่จะหยุดคุณจากการพูดเพื่อให้คุณไม่ได้รับความคิดเห็นใด ๆ . . .

ชิน เฮ หัวใจเต้นเสียงดัง แล้ว ทำไม ทำไมเขาถึงบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับผม ?เขากำลังจะไปไหนกับทั้งหมดนี้ ?

มันอาจมากมายเหตุผลที่ฉันโทรหาคุณในวันนั้น และหนึ่งในนั้นคือ จะถามว่า คุณคิดจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราต่อสาธารณชน เขาชะงัก แต่คุณไม่เคยขึ้น

'oppa ' . . . '

'were คุณกลัวฉันจะนำมันขึ้นเพื่อให้คุณหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับฉัน ? หรือคุณกลัวว่าชั้นจะให้คุณเห็นด้วยไหม ? '

ปากของเธอเปิดตอบแต่เธอรู้สึกมีก้อนในคอเธอปิดกั้นเธอจากการพูด เธอรู้สึกปวดเจาะที่หน้าอกเป็นตาของเธอเริ่มเอ่อ

' พี่เกลียดความคิดมากที่คุณปิดโทรศัพท์ของคุณเพื่อหลบเลี่ยงการสนทนา ? '

ชินเฮก็หอบแล้ว เธอกัดริมฝีปากเพื่อหยุดตัวเองจากการร้องไห้ เธอต้องการที่จะตอบเขา แต่คำพูดไม่ได้มาหาเธอเธอกลัวมินโฮคมจ้องมอง ความโกรธในน้ำเสียงของเขา . . . . . .

'shin เฮ ฉันต้องการเธอในวันนั้น คุณก็รู้ มากกว่าวันอื่นๆ ฉันต้องการคุณ คุณอยู่กับครอบครัวในญี่ปุ่น แต่ฉันก็อยู่เพียงลำพัง ในประเทศจีน มั่นใจว่าพนักงานของฉันมี แต่พวกเขาไม่ฟังฉัน พวกเขายุ่งอยู่กับการพยายามจะแก้ไขสิ่งต่างๆ ได้และพวกเขาก็บอกผมว่า พวกเขาต้องปกป้องฉันและที่ฉันควรอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนทุกระเบียบว่าเป็นความผิดของฉันเพราะฉันกล้าที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับเธอ ฉันรู้สึกหลงทางและสิ้นหวังและโดดเดี่ยว คุณเป็นคนเดียวที่ฉันต้องการ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดกับคุณ '

น้ำตาจากเธอ แก้ม ' พี่คะ ' เธอพูด เสียงเธออู้อี้ . ' ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ผมไม่ได้ ผมกลัว คุณช่างห่างไกลและฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง เชื่อผมเถอะ , ' เธอสะอื้นแล้ว หัวใจเธอหนักเป็นตัน และมินโฮพูดตัดผ่านเธอเหมือนมีด รึเปล่า ขอโทษพี่ ฉันขอโทษนะ

มินโฮย้ายโซฟาและนั่งลงข้างๆเธอ เขายกใบหน้าของเธอและเช็ดแก้มของเขา สายตานุ่มนวล ผมเชื่อคุณเขาพูดเบาๆ ' ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยต้องการที่จะทำร้ายฉัน ชินเฮ อ่า . . . '

ชินเฮโน้มใบหน้าของเขา ปาล์ม และปิดตาของเธอ เขารู้ว่าฉันไม่ได้ทำร้ายเขา เขารู้ . . .

'keunde . . . . . . . เราไม่สามารถช่วย แต่ทำร้ายกัน ถ้าเราเป็นอย่างนี้ต่อไป ' มินโฮต่อไป

เธอหวั่นไหว นัยน์ตาของเธอเปิด เธอหน้าซีดอย่างกับแผ่น , พยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของสิ่งที่มินโฮเพิ่งพูด' คุณหมายถึงอะไร ? '

มินโฮ ผู้ซึ่งมีสีหน้าเจ็บปวด แก้มของเธอออกและวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา เขาก็เงียบอีก ถ้าการรวบรวมความคิดของเขา . . . . . .

'neither ของเราอยู่ในการควบคุม ชินเฮ คุณมีนัด คุณได้ยินว่าพวกเขาจงใจวางแผนให้เราอยู่ห่างจากแต่ละอื่น ๆและวิธีการที่พวกเขาจะทำทุกอย่างในอำนาจของพวกเขาที่จะซ่อนความสัมพันธ์ของเราถึงขนาดสั่งเราไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้เจอกัน เขาชะงัก และที่เราตกลงกันไว้ จะบอกอะไรพวกเรา ? เกี่ยวกับเรื่องนี้ ' ชินเฮเข้าใจความขมขื่นในเสียงของเขา . . . . . .

แต่เรารู้อยู่แล้วว่าเราต้องเจอพี่ เรารู้ว่ามันต้องเป็น ' เธอตอบ เธอได้ยินเสียงความสิ้นหวังในเสียงของเธอเอง

'ani ' เขาตอบ' ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรู้สึกไร้พลัง และผมรู้ว่าคุณก็รู้สึกเหมือนกัน เราคิดว่าเราสามารถเรียกภาพ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องจริง เราทำที่หน่วยงานของเราบอกให้เราทำ และคุณรู้ว่าทำไม เพราะงานของเราที่สำคัญกับเรา เพราะสิ่งที่เราทำตอนนี้อาจเป็นอันตรายต่อ ชีวิต ที่ เรา รัก มาก ค่ะ

ชิน เฮ ปิดตาของเธออีกครั้ง ภายในเธอกลัวว่าบทสนทนานี้ไป ทำไมมันไม่ขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม 'what คุณพูดอะไรนะ ? ' เธอถามอย่างอ่อน

มินโฮกัดริมฝีปากของเขา . ' ฉันว่าอาจจะไม่มีพื้นกลางที่นี่ บางทีเราควรจะทำสิ่งที่หน่วยงานของเราต้องการ . . . . . . . สนใจทำงานค่ะ '

ชินเฮได้ยากเวลาการประมวลผลคำ .เธอมองมินโฮท ี่ตา และรู้ว่าเขาคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมเขาทำตัวเย็นชา เพราะเขาต้องการที่จะเตรียมฉัน ?

การอัพเรา . . . " ชินเฮเป็นเสียงสั่น เธอไม่สามารถที่จะจบคำถามของเธอ แค่คิดว่ามันเป็นแผล และถ้าเธอพูดออกมา เธออาจจะไม่มีกำลังใจไม่พัง

ไม่เอา ,' มินโฮเป็นที่รวดเร็วในการตอบกลับ ผมไม่ได้หมายความว่าเราควรจะ . . . " เขาหยุด midsentence . ' ฉัน รัก เธอ ชินเฮ จริงๆนะ แต่ . . . . . . . ผมไม่อยากให้เราได้รับไปยังจุดที่เราจะเบื่อกับสิ่งที่เราทำ เพราะเราไม่สามารถไป "

'so เรามั้ยมีมั้ย เลิกกัน " ชินเฮตอบ แม้ขณะที่เธอพูดว่า ทุกอย่างยังรู้สึกเหลือเชื่อ อะไรทั้งหมดนี้ขึ้น