Lucas's POVI walked quickly into my

Lucas's POV
I walked quickly into my apartment, one of many throughout the city. I was in a rush. I just needed to shower, change into cleaner clothes before heading out to patrol again. I had been going for two days straight combing the city in the constant search. I was so tired but I knew I was so close to finding her. I couldn't stop now. The ability to not have to sleep is something I was becoming envious of the vampires. I never thought that would happen.
I made my way to my room, heading straight for the drawers. I shuffled through them looking for my black long sleeve shirt. I groaned in frustration as I couldn't seem to find it.
"Looking for this, little bro?" a voice said behind me.
I spun around to find Julian smirking, casually laying on my bed, playing with the shirt I had been looking for. I walked over and grabbed it out of his hands.
"You're losing your edge, Lucas. You need to sleep. You didn't even catch that I was here…," he paused, "that a vampire was here."
I grumbled something and headed to the shower. I was in no mood to deal with him. I needed a good cold shower to wake me up. As I stood there rotating the faucet to first cold then back to hot then back again, I heard my brother's voice as he stood outside the door. I hadn't really talked to him since everything went to hell. To be honest, I still didn't truly believe he was alive and apparently a vampire. I couldn't help but feel left behind or abandoned by my big brother all those years ago. He was suppose to be king, not me. He was always the leveled headed one, the responsible one. I was the hot tempered one, the one who always acted on my emotions. I wasn't made for this responsibility.
"Lucas, I know you've been avoiding me," he said with a sigh. I didn't answer. He cleared his throat. "I know it must be hard to come to terms with what I've become. But there are things we need to talk about. Things that we both know you've been avoiding."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

POV ลูคัส
ผมเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของฉันหนึ่งในหลาย ๆ ทั่วเมือง ผมอยู่ในเร่งด่วน ฉันเพียงแค่ต้องการที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าทำความสะอาดก่อนที่จะมุ่งหน้าออกไปลาดตระเวนอีกครั้ง ฉันได้รับไปสำหรับสองวันตรง combing เมืองในการค้นหาอย่างต่อเนื่อง ฉันก็เหนื่อยมาก แต่ผมรู้ว่าผมเป็นให้ใกล้เคียงกับการหาเธอ ฉันไม่สามารถหยุดตอนนี้ ความสามารถในการไม่ต้องนอนหลับเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นที่อิจฉาของแวมไพร์ ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น.
ผมทำวิธีของฉันไปที่ห้องของฉันมุ่งหน้าตรงสำหรับลิ้นชัก ผมสับผ่านพวกเขามองหาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำของฉัน ผมครางในแห้วเป็นฉันไม่สามารถดูเหมือนจะพบว่ามัน.
"มองหานี้ครับเล็ก ๆ น้อย ๆ " เสียงพูดอยู่ข้างหลังผม.
ฉันหมุนรอบ ๆ เพื่อหาจูเลียนแสยะยิ้มที่มุมตั้งใจวางอยู่บนเตียงของฉันเล่นกับเสื้อที่ฉันได้รับการมองหา ฉันเดินไปและคว้ามันออกมาจากมือของเขา.
"คุณกำลังสูญเสียขอบของคุณ, ลูคัส. คุณต้องไปนอน. คุณไม่ได้จับว่าฉันอยู่ที่นี่ ... " เขาหยุดชั่วคราว "ที่แวมไพร์อยู่ที่นี่."
ผมบ่นอะไรและมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำฝักบัว ผมอยู่ในอารมณ์ที่จะจัดการกับเขาเลย ผมจำเป็นต้องอาบน้ำเย็นที่ดีที่จะปลุกฉันตื่น ขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่นหมุนก๊อกน้ำเย็นก่อนแล้วกลับไปร้อนจากนั้นกลับมาอีกครั้งผมได้ยินเสียงพี่ชายของฉันในขณะที่เขายืนอยู่นอกประตู ผมไม่ได้พูดคุยกับเขาจริงๆเนื่องจากทุกอย่างไปนรก จะซื่อสัตย์ฉันยังคงไม่ได้อย่างแท้จริงเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่และเห็นได้ชัดแวมไพร์ ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกทิ้งไว้ข้างหลังหรือยกเลิกโดยพี่ชายใหญ่ของฉันทุกปีที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่คิดว่าจะได้เป็นกษัตริย์ไม่ใช่ผม เขาเป็นเสมอหนึ่งหัวจ่อที่รับผิดชอบอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เสมอในอารมณ์ของฉัน ผมไม่ได้ทำเพื่อความรับผิดชอบนี้.
"ลูคัส, ฉันรู้ว่าคุณได้รับการหลีกเลี่ยงฉัน" เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ ฉันไม่ได้ตอบ เขาล้างลำคอของเขา "ฉันรู้ว่ามันจะต้องเป็นเรื่องยากที่จะรอมชอมกับสิ่งที่ฉันได้กลายเป็น. แต่มีสิ่งที่เราต้องพูดคุยเกี่ยวกับ. สิ่งที่เราทั้งสองรู้ว่าคุณได้รับการหลีกเลี่ยง."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูคัสเป็น POV
ฉันเดินเร็วๆ เข้าไปในห้องของฉัน หนึ่งในหลาย ๆ ทั่วเมือง ฉันกำลังรีบ ฉันต้องการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาดก่อนที่จะมุ่งหน้าออกลาดตระเวนอีกครั้ง ผมโดนไปสองวันตรงจากเมืองในการค้นหาคงที่ ผมเหนื่อย แต่ผมรู้ว่าผมเกือบจะหาเธอพบ ฉันไม่สามารถหยุดได้แล้วความสามารถที่จะไม่ต้องนอนเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นที่อิจฉาของแวมไพร์ ผมไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ผมทำวิธีของฉัน
ห้องฉัน มุ่งหน้าตรงไปที่ลิ้นชัก ผมสับผ่านพวกเขามองหาสีดำแขนยาวเสื้อ . ฉันครางออกมาเบาๆ ด้วยความไม่พอใจที่ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะพบมัน .
" ตามหา น้องชาย ? เสียงที่พูดอยู่ข้างหลังฉัน ฉันหมุนไปรอบ ๆเพื่อหา
smirking จูเลียน ,ได้นอนบนเตียงของฉันเล่นกับเสื้อที่ฉันได้รับการมองหา ฉันเดินไปดึงมันออกมาจากมือของเขา .
" เธอสูญเสียขอบของคุณ ลูคัส คุณต้องการนอน คุณไม่ได้จับฉันมา . . . . . . . " เขาหยุด " แวมไพร์อยู่ที่นี่ "
ฉันคร่ำครวญอะไรไปอาบน้ำ ผมอยู่ในอารมณ์ที่จะจัดการกับเขา ฉันต้องการที่ดี อาบน้ำเย็นเพื่อปลุกให้ฉันตื่นขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่นหมุนก๊อกแรก เย็นแล้วกลับร้อนแล้วกลับมาอีก ผมได้ยินเสียงพี่ชายผม เขายืนอยู่หน้าประตู ฉันไม่ได้คุยกับเขา เพราะทุกอย่างได้ไปนรก บอกตามตรง ฉันไม่เชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และเห็นได้ชัดว่าเป็นแวมไพร์ ผมไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าทิ้งหรือทิ้งพี่ชายเมื่อหลายปีก่อนนั้นเขาต้องเป็นกษัตริย์ ไม่ใช่ผม เขามักจะเป็นระดับหัวหนึ่ง คนที่มีความรับผิดชอบ ผมเป็นคนใจร้อน คนที่มักจะแสดงอารมณ์ของฉัน ฉันไม่ได้ทำเพราะความรับผิดชอบนี้ .
" ลูคัส ผมรู้ว่าคุณหลบหน้าฉัน " เขาพูดพร้อมถอนหายใจ ผมไม่ตอบ เขาล้างลำคอของเขา . " ผมรู้ว่ามันอาจจะยากที่จะรับมือกับสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นแต่มันมีบางอย่างที่เราต้องคุยกัน สิ่งที่เราทั้งสองรู้ว่าคุณได้รับการหลีกเลี่ยง "
.