order to give due recognition to th

order to give due recognition to the hitherto excluded. The
background premise of these demands is that recognition
forges identity, particularly in its Fanonist application: dominant
groups tend to entrench their hegemony by inculcating
an image of inferiority in the subjugated. The struggle for
freedom and equality must therefore pass through a revision
of these images. Multicultural curricula are meant to help in
this process of revision.
Although it is not often stated clearly, the logic behind
some of these demands seems to depend upon a premise
that we owe equal respect to all cultures. This emerges from
the nature of the reproach made to the designers of traditional
curricula. The claim is that the judgments of worth on
which these latter were supposedly based were in fact corrupt,
were marred by narrowness or insensitivity or, even
worse, a desire to downgrade the excluded. The implication
seems to be that absent these distorting factors, true judgments
of value of different works would place all cultures
more or less on the same footing. Of course, the attack could
come from a more radical, neo-Nietzschean standpoint,
which questions the very status of judgments of worth as
such, but short of this extreme step (whose coherence I
doubt), the presumption seems to be of equal worth.
I would like to maintain that there is something valid in
this presumption, but that the presumption is by no means
unproblematic, and involves something like an act of faith.
As a presumption, the claim is that all human cultures that
have animated whole societies over some considerable
stretch of time have something important to say to all human
beings. I have worded it in this way to exclude partial cultural
milieux within a society, as well as short phases of a
major culture. There is no reason to believe that, for instance,
the different art forms of a given culture should all be
of equal, or even of considerable, value; and every culture
can go through phases of decadence.
But when I call this claim a “presumption,” I mean that it
is a starting hypothesis with which we ought to approach the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สั่งให้ยกย่องจะถูกแยกออกมาจนบัดนั้น ที่ภายในพื้นหลังของความต้องการเหล่านี้เป็นที่รู้forges รหัสประจำตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโปรแกรมประยุกต์ของ Fanonist: หลักกลุ่มที่มีแนวโน้มที่ entrench เจ้าของพวกเขา โดย inculcatingภาพต่ำในที่ subjugated การชิงเสรีภาพและความเสมอภาคต้องจึงผ่านการปรับปรุงภาพเหล่านี้ หลักสูตรวัฒนธรรมนานาชาติจะหมายถึงช่วยในการนี้กระบวนการปรับปรุงแม้ว่าจะไม่มักจะมีระบุอย่างชัดเจน ตรรกะอยู่เบื้องหลังบางส่วนของความต้องการเหล่านี้น่าจะขึ้นอยู่กับความรื่นรมย์ว่า เราเป็นหนี้เท่ากับเคารพวัฒนธรรมทั้งหมด นี้ขึ้นจากลักษณะของการประณามที่ทำให้นักออกแบบของดั้งเดิมหลักสูตร อ้างว่าการตัดสินของมูลค่าในซึ่งเหล่านี้หลังคาดคะเนจากในความเป็นจริงมีความเสียหายmarred โดย insensitivity หรือ narrowness หรือ แม้แต่เลว ความปรารถนาที่จะปรับลดการแยก เนื่องจากดูเหมือนว่า จะที่ขาดนี้ distorting ปัจจัย ตัดสินความจริงค่าของงานต่าง ๆ สถานที่สำคัญบนหลักเดียวกันมากน้อย แน่นอน การโจมตีได้มาจาก Nietzschean นีโอที่รุนแรงมากขึ้น มองซึ่งคำถามสถานะมากของคำพิพากษาของมูลค่าเป็นดังกล่าว แต่สั้นของขั้นตอนนี้มาก (ศักยภาพที่ฉันสงสัย), ข้อสันนิษฐานที่ดูเหมือนว่าจะ มีมูลค่าเท่ากันอยากจะรักษาว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่ถูกต้องข้อสันนิษฐานนี้ แต่ว่าข้อสันนิษฐานที่ไม่ได้เป็นunproblematic และเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ต้องการของศรัทธาเป็นข้อสันนิษฐานการ เรียกร้องคือการ ที่มนุษย์ทั้งหมดวัฒนธรรมปลูกที่มีสังคมเคลื่อนไหวทั้งหมดผ่านบางมากยืดเวลามีอะไรต้องพูดถึงมนุษย์ทั้งหมดสิ่งมีชีวิต ผมได้อธิบายในลักษณะนี้จะไม่รวมวัฒนธรรมบางส่วนmilieux ภายในสังคม เป็นระยะสั้น ๆ ของการวัฒนธรรมหลัก มีเหตุผลให้เชื่อได้ว่า เช่นศิลปะต่าง ๆ วัฒนธรรมกำหนดทั้งหมดควรเท่ากัน หรือแม้แต่ค่ามาก และทุกวัฒนธรรมสามารถผ่านขั้นตอนของสุขาแต่เมื่อฉันเรียกร้องนี้ "ข้อสันนิษฐาน" ผมหมายถึงสมมติฐานเริ่มต้นที่เราควรจะมีวิธีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อที่จะให้รู้ เนื่องจากการ นี้ไม่รวม
ประวัติสถานที่ตั้งของความต้องการเหล่านี้เป็นที่รับรู้
โรงตีเหล็ก เอกลักษณ์ โดยเฉพาะใน fanonist โปรแกรม : กลุ่มเด่น
มีแนวโน้มที่จะปกป้องอำนาจของตนโดย inculcating
ภาพปมด้อยในการปราบปราม . การต่อสู้เพื่อเสรีภาพและความเสมอภาค
จึงต้องผ่านการแก้ไข
ของภาพเหล่านี้หลักสูตรวัฒนธรรมเพื่อช่วยในกระบวนการของการแก้ไขนี้
.
แต่มักระบุไว้อย่างชัดเจน ตรรกะที่อยู่เบื้องหลัง
บางส่วนของความต้องการเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะขึ้นอยู่กับหลักฐาน
ที่เราเป็นหนี้ความเคารพนับถือเท่ากับวัฒนธรรมทั้งหมด . นี้โผล่ออกมาจาก
ลักษณะของตำหนิทำให้นักออกแบบหลักสูตรดั้งเดิม

การเรียกร้องว่า คำตัดสินของมูลค่าใน
ซึ่งเหล่านี้หลังจากที่คาดคะเนได้ในความเป็นจริงเสียหาย
ถูก marred โดยแคบ หรือชื่อสกุล หรือ แม้แต่
แย่ลง ความปรารถนาที่จะลดระดับแยกออก นัย
น่าจะเป็นที่ขาดปัจจัยเหล่านี้บิดเบือนจริง ตัดสินคุณค่าของงานต่าง ๆ

จะได้สถานที่วัฒนธรรมทั้งหมดมากกว่าหรือน้อยกว่าบนหลักเดียวกัน แน่นอนว่าการโจมตีอาจ
มาจากอนุมูลอิสระมากขึ้นนีโอ nietzschean จุดยืน
ซึ่งคำถาม , สถานะของคำตัดสินของมูลค่า
ดังกล่าว แต่ขั้นตอนนี้สั้นมาก ( ซึ่งการผม
สงสัย ) , ข้อสันนิษฐานน่าจะเป็นมีค่าเท่ากับ .
ผมขอยืนยันว่ามีบางอย่างใช้ได้ใน
ข้อสันนิษฐานนี้ แต่ข้อสันนิษฐานคือไม่มี หมายถึง
unproblematic และเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ชอบ ศรัทธา เป็นข้อสันนิษฐาน
,การเรียกร้องทั้งหมดของมนุษย์วัฒนธรรม ที่มีการเคลื่อนไหวทั้งสังคมมากกว่า

ยืดบางมาก เวลามีเรื่องสำคัญจะพูดกับมนุษย์
ทั้งหมด ฉัน worded มันในวิธีนี้จะไม่รวม milieux วัฒนธรรม
บางส่วนภายในสังคม ตลอดจนขั้นตอนสั้น ๆของ
วัฒนธรรมหลัก ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่า ตัวอย่างเช่น
ที่แตกต่างกันรูปแบบศิลปะของวัฒนธรรมทั้งหมดควร
ให้เท่ากับ หรือแม้กระทั่งค่ามาก และทุกวัฒนธรรม
สามารถผ่านขั้นตอนของความเสื่อมโทรม .
แต่เมื่อผมเรียกเรียกร้องนี้ " ข้อสันนิษฐาน " ผมหมายถึงว่า มันคือการเริ่มต้นด้วย
สมมติฐานที่เราควรจะเข้าถึง