Moore stared into the cruel eyes, l

Moore stared into the cruel eyes, like a bird watching a cat. He saw the Judge coming nearer with
his noose. He saw him throw the noose towards him. Desperately Moore threw himself to one side, and
saw the rope fall harmlessly to the floor. Again the Judge raised the noose and tried to catch Moore.
Again and again he tried. And all the time he stared mercilessly at the student. `He's just playing with
me,' thought Moore, `like a cat playing with a bird. Soon he'll catch me, and hang me . . . '
He looked desperately behind him. Hundreds of rats were watching him with bright, anxious little
eyes. Then he saw that the rope of the alarm bell was covered with rats. As he watched, more and more
were pouring down onto the rope, from the round hole in the ceiling that led to the bell itself. The rats
were hanging from the rope, and there were so many of them that the rope was swinging backwards and
forwards.
The alarm bell began to ring, softly at first, then more strongly. At the sound, the Judge looked up.
A devilish anger spread across his face. His eyes burned like red jewels. Outside there was a sudden,
deafening crash of thunder. The Judge raised his noose again, while the rats ran desperately up and
down the rope of the alarm bell.
This time, instead of throwing the rope, the Judge moved nearer to Moore, and held the noose
open. Moore was unable to move. He stood there like a stone figure. He felt the Judge's icy fingers and
the pliable rope against his neck. He felt the noose against his throat. Then the Judge picked up the stiff
body of the student in his arms. He carried him over to the great oak chair and stood him on it. Then,
stepping up beside him, the Judge put up his hand and caught the rope of the alarm bell. At his touch the
rats ran away, squeaking with fear. They disappeared through the hole in the ceiling. Then the Judge
took the end of the noose which was around Moore's neck. He tied it to the hanging bell rope. Then he
climbed down, and pulled away the chair.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มัวร์จ้องไปในตาโหดร้าย เช่นดูนกแมว เขาเห็นผู้พิพากษาที่มาเอื้อมด้วยnoose ของเขา เขาเห็นเขาโยน noose ต่อเขา หมดมัวร์โยนตัวเองไปข้างหนึ่ง และเห็นเชือกตก harmlessly พื้น อีกผู้พิพากษายก noose และพยายามที่จะจับมัวร์ครั้งแล้วครั้งเล่าเขาพยายาม และตลอดเวลาที่เขาเริ่มปรานีที่นักเรียน ' เขาแค่กำลังเล่นกับฉัน คิดว่า มัวร์, ' ชอบแมวเล่นกับนก เร็ว ๆ นี้ เขาจะจับฉัน และวางฉัน... ' เขาดูหมดอยู่เบื้องหลังเขา ของหนูกำลังเฝ้าดูเขาสว่าง กระตือรือร้นน้อยด้วยตา จากนั้น เขาเห็นว่า เชือกระฆังปลุกถูกปกคลุมไป ด้วยหนู ขณะที่เขาเฝ้าดู มากก็เทราดลงบนเชือก จากหลุมกลมในเพดานที่ให้เบลล์เอง หนูถูกแขวนจากเชือก และมีจำนวนมากดังนั้นของพวกเขาที่ได้ควงเชือกย้อนหลัง และส่งต่อ ระฆังเตือนเริ่มแหวน เบา ครั้งแรก แล้วให้แข็งแรงขึ้น ที่เสียง ผู้พิพากษามองขึ้นความโกรธเป็นแสงแวววับกระจายทั่วทั้งใบหน้าของเขา ตาของเขาเขียนเช่นพลอยสีแดง ภายนอกมีได้ทันทีหนวกหูเปรี้ยงของ ผู้พิพากษายก noose ของเขาอีก ในขณะที่หนูวิ่งขึ้นหมด และลงเชือกของระฆังปลุก เวลานี้ แทนที่จะโยนเชือก ผู้พิพากษาย้ายใกล้กับมัวร์ และ noose จัดขึ้นเปิด มัวร์ไม่สามารถย้าย เขายืนมีเช่นรูปหิน เขารู้สึกนิ้วมือน้ำแข็งของผู้พิพากษา และเชือก pliable กับคอของเขา เขารู้สึกว่าการ noose กับคอของเขา แล้วเลือกผู้พิพากษาแข็งร่างกายของนักเรียนในแผ่นดินของเขา เขานำเขาไปให้โอ๊คเก้าอี้ดี และยืนเขาไว้ แล้วก้าวขึ้นอยู่ข้างเขา ผู้พิพากษาทนมือ และจับเชือกระฆังปลุก ในสัมผัสของเขาหนูวิ่ง squeaking กลัว พวกเขาหายไปผ่านรูในเพดาน ผู้พิพากษาแล้วเอาท้าย noose ที่รอบคอของมัวร์ เขาผูกเพื่อแขวนระฆังเชือก แล้วเขาปีนลง และลากเก้าอี้ออกไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มัวจ้องเข้าไปในดวงตาที่โหดร้ายเช่นนกดูแมว
เขาเห็นผู้พิพากษามาใกล้กับบ่วงของเขา เขาเห็นเขาโยนบ่วงที่มีต่อเขา
หมดมัวร์โยนตัวเองไปอีกด้านหนึ่งและเห็นเชือกตกไม่เป็นอันตรายกับพื้น อีกครั้งผู้พิพากษายกห่วงและพยายามที่จะจับมัวร์.
อีกครั้งและอีกครั้งที่เขาพยายาม และตลอดเวลาที่เขาจ้องมองอย่างไร้ความปราณีที่นักเรียน `เขาเป็นเพียงแค่การเล่นกับผมว่า 'คิดว่ามัวร์` เหมือนแมวเล่นกับนก
ในไม่ช้าเขาจะจับฉันและฉันแขวน . .
'เขามองอย่างยิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา ร้อยของหนูกำลังเฝ้าดูเขาด้วยความสดใสกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ
ตา จากนั้นเขาก็เห็นว่าเชือกของสัญญาณเตือนภัยที่ถูกปกคลุมไปด้วยหนู
ในขณะที่เขาเฝ้ามองมากขึ้นและถูกเทลงบนเชือกจากหลุมรอบในเพดานที่นำไปสู่ระฆังของตัวเอง หนูถูกห้อยลงมาจากเชือกและมีจำนวนมากของพวกเขาว่าเชือกแกว่งข้างหลังและข้างหน้า. ระฆังปลุกเริ่มดังขึ้นเบา ๆ ในตอนแรกนั้นมากขึ้นอย่างมาก ที่เสียงผู้พิพากษามองขึ้น. โกรธอย่างยิ่งยวดแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาถูกเผาเช่นอัญมณีสีแดง ด้านนอกมีในทันทีที่ความผิดพลาดอึกทึกฟ้าร้อง ผู้พิพากษายกบ่วงของเขาอีกครั้งในขณะที่หนูหมดวิ่งขึ้นและลงเชือกระฆังปลุก. เวลานี้แทนการขว้างปาเชือกผู้พิพากษาย้ายใกล้กับมัวร์และจัดบ่วงเปิด มัวร์ก็ไม่สามารถที่จะย้าย เขายืนอยู่ที่นั่นเหมือนรูปหิน เขารู้สึกว่านิ้วมือของผู้พิพากษาน้ำแข็งและเชือกยืดหยุ่นกับคอของเขา เขารู้สึกว่าบ่วงกับลำคอของเขา จากนั้นผู้พิพากษาหยิบขึ้นมาแข็งร่างกายของนักเรียนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาพาเขาไปที่เก้าอี้ไม้โอ๊คที่ยิ่งใหญ่และเขายืนอยู่บนนั้น จากนั้นก้าวขึ้นข้างเขาผู้พิพากษานำขึ้นมือของเขาและจับเชือกระฆังปลุก ที่สัมผัสของเขาหนูวิ่งหนีไปด้วยความกลัวการรับสารภาพ พวกเขาหายไปผ่านหลุมในเพดาน จากนั้นผู้พิพากษาเอาตอนท้ายของบ่วงซึ่งเป็นรอบคอของมัวร์ที่ เขาผูกมันไว้กับเชือกที่แขวนระฆัง จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นลงและดึงออกเก้าอี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มัวร์จ้องมองเข้าไปในดวงตาโหดร้าย ชอบดูนก แมว เขาเห็นผู้พิพากษาที่ใกล้กับ
บ่วงของเขา เขาเห็นเขาโยนบ่วงต่อเขา หมดท่ามัวร์โยนตัวเองไปข้างหนึ่งและ
เห็นเชือกตกอย่างไม่เป็นอันตรายกับพื้น อีกครั้งที่ตัดสินยกห่วงและพยายามที่จะจับ มัวร์
อีกครั้งและอีกครั้งเขาพยายาม และทุกครั้งที่เขาจ้องมองอย่างไร้ความปรานี นักเรียนที่` เขาก็แค่เล่นๆกับ
ฉันคิด มัวร์ " เหมือนแมวเล่นกับนก แล้วเขาก็จับฉันไว้ฉัน . . . . . . . '
เขาดูหมดท่าอยู่ข้างหลังเขา ร้อยของหนูดูเขาสดใส กังวลเล็กน้อย
ตา แล้วเขาก็เห็นเชือกของกระดิ่งเตือนภัยถูกปกคลุมด้วยหนู เขาเฝ้าดูมากขึ้น
ถูกเทลงไปบนเชือกจากรอบหลุมในเพดานที่นำไปสู่ เบลล์เอง หนู
ถูกแขวนจากเชือกและมีเยอะมาก ว่า เชือกที่แกว่งไปข้างหลังและส่งต่อ
.
กระดิ่งเตือนภัยก็เริ่มดังขึ้น เบา ๆก่อน แล้วอีกอย่างยิ่ง ที่เสียง ผู้พิพากษาเงยหน้าขึ้นมอง วายร้าย
โกรธแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาถูกเผาเหมือนอัญมณีสีแดง ข้างนอกมีฉับพลัน
อึกทึกความผิดพลาดของฟ้าร้อง ผู้พิพากษายกบ่วงของเขาอีกครั้ง ในขณะที่หนูวิ่งสุดกำลังขึ้น
ลงเชือกของระฆังปลุก .
คราวนี้ แทนที่จะโยนเชือก ตัดสินย้ายไปใกล้ มัวร์ , และถือห่วง
เปิด มัวร์ไม่สามารถที่จะย้าย เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนก้อนหินรูป เขารู้สึกว่าผู้พิพากษาเย็นฉ่ำนิ้วมือ
ยืดหยุ่นเชือกกับคอของเขาเขารู้สึกห่วงกับคอของเขา แล้วตัดสินเลือกขึ้นร่างกายแข็ง
ของนักเรียนในอ้อมแขนของเขา เขาแบกเขาไปที่ต้นโอ๊กใหญ่เก้าอี้และเขายืนอยู่บนมัน งั้น
ก้าวขึ้นข้างๆเขา ผู้พิพากษาใส่มือของเขาและจับเชือกของปลุกกระดิ่ง ที่เขาสัมผัส
หนูวิ่งหนีๆด้วยความกลัว พวกเขาหายตัวไปผ่านหลุมในเพดาน แล้วผู้พิพากษา
เอาปลายของห่วงของมัวร์ซึ่งเป็นรอบคอ เขามัดมันกับระฆังแขวนเชือก แล้วเขา
ปีนลงและหันเก้าอี้