Pitkin did not, however, inquire mo

Pitkin did not, however, inquire more broadly into the kind of political participation that representation brings about in a democratic society. Nor were her initial formulations further debated or developed. Instead, they stood as the last word on representation within democratic theory for three decades, until the appearance of Manin’s The Principles of Representative Government (1997). Manin combined an elitist-realist approach to democracy with a deliberative approach, arguing that representative government is a unique form of government owing to the constitution of deliberative politics through election. Manin’s work departed from the standard model by focusing on the deliberative qualities of representative institutions. But in other respects, he replicated the standard division between democracy and representation. In the spirit of Montesquieu, Manin viewed elections as a means of judging the characters of rulers. The value of democratic election is that the many are better than the few at recognizing competent individuals, though worse than the few at acting competently (Manin 1997, ch. 4). But electoral suffrage in itself, in Manin’s view, produced no change in the practice and institution of representation, which are substantially the same today as they were when few citizens had the right to vote. Representative government is inevitably an elected form of aristocracy because it discriminates among citizens and excludes some from the decision-making process. As de Malberg (1920, p. 208) put it, the very purpose of representative selection is to form an aristocratic regime.Onthis line of thinking, it follows that discourses that implicate representative institutions as exclusionary are simply incoherent. Such institutions cannot be something other than they are, namely, aristocratic entities that are at best constituted and contained by democratic elections. Thus, in this account, parliamentary sovereignty can be seen as an electoraltransmutation of Rousseau’s doctrine of the general will of the people, which, paradoxically, transforms the people into a passive body, with periodic capacities for selection but not voice (De la Bigne de Villeneuve 1929– 1931, p. 32).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pitkin ได้ไม่ อย่างไรก็ตาม สอบอย่างกว้างขวางขึ้นเป็นชนิดของการมีส่วนร่วมทางการเมืองที่นำเสนอเกี่ยวกับในสังคมประชาธิปไตย ไม่มีสูตรของเธอเริ่มต้นเพิ่มเติมยังคง หรือพัฒนา แทน พวกเขายืนเป็นคำสุดท้ายในการนำเสนอในทฤษฎีประชาธิปไตยในสามทศวรรษที่ผ่านมา จนถึงลักษณะที่ปรากฏของลักซ์หลักการของตัวแทนรัฐบาล (1997) ลักซ์รวมวิธีการ elitist realist การประชาธิปไตย ด้วยวิธีการอภิปราย โต้เถียงว่า รัฐบาลตัวแทนแบบเฉพาะของรัฐบาลเนื่องจากรัฐธรรมนูญของการอภิปรายทางการเมืองผ่านการเลือกตั้ง งานของลักซ์ออกเดินทางจากรุ่นมาตรฐาน ด้วยการเน้นคุณภาพการอภิปรายของผู้แทนสถาบัน แต่ในประการอื่น เขาจำลองส่วนมาตรฐานระหว่างประชาธิปไตยและการแสดง ในจิตวิญญาณของ Montesquieu ลักซ์ดูเลือกตั้งว่าตัดสินตัวของไม้ เป็นค่าเลือกตั้งประชาธิปไตยหลายดีกว่าสิ่งที่จดจำบุคคลที่เชี่ยวชาญ ว่าเลวร้ายยิ่งกว่าสิ่งที่ทำยาก (ลักซ์ 1997 ช. 4) แต่เลือกตั้ง suffrage ในตัวเอง ในมุมมองของลักซ์ ผลิตไม่เปลี่ยนแปลงในทางปฏิบัติและสถาบันตัวแทน ซึ่งเป็นมากวันนี้เหมือนกันพวกเมื่อประชาชนไม่มีสิทธิลงคะแนน ตัวแทนรัฐบาลได้ย่อมเก่า ๆ รูปแบบป่าว เพราะ discriminates ในหมู่ประชาชน และแยกออกจากกระบวนการตัดสินใจบางอย่าง Malberg เดอ (1920, p. 208) ใส่มัน มากวัตถุประสงค์ของการเลือกผู้แทนเป็นระบอบการปกครองเป็นรูปแบบOnthis บรรทัดความคิด เป็นไปตามที่ประการที่พาดพิงสถาบันตัวแทนเป็น exclusionary ไม่ติดต่อกันก็ สถาบันดังกล่าวไม่สามารถเป็นสิ่งอื่นมากกว่าจะ ได้แก่ ตีรูปที่ดีที่สุดทะลัก และอยู่ โดยการเลือกตั้งประชาธิปไตย ดังนั้น ในบัญชี รัฐสภาอำนาจอธิปไตยสามารถมองเห็นเช่นการ electoraltransmutation ของหลักคำสอนของ Rousseau ทั่วไปของผู้คน ที่ paradoxically แปลงคนเป็นแฝงองค์ มีกำลังการผลิตประจำงวดสำหรับการเลือกแต่ไม่เสียง (De la Bigne de Villeneuve 1929-1931, p. 32)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิทไม่ได้ แต่สอบถามเพิ่มเติมออกเป็นชนิดของการมีส่วนร่วมทางการเมืองที่เป็นตัวแทนนำเกี่ยวกับในสังคมประชาธิปไตย สูตรแรกของเธอไม่ได้รับการถกเถียงกันต่อไปหรือได้รับการพัฒนา แต่พวกเขายืนอยู่ในฐานะคำพูดสุดท้ายในการเป็นตัวแทนในทฤษฎีประชาธิปไตยเป็นเวลาสามทศวรรษที่ผ่านมาจนกระทั่งการปรากฏตัวของ Manin ของหลักการของผู้แทนรัฐบาล (1997) Manin รวมวิธีการชั้นนำ-ความจริงเพื่อประชาธิปไตยด้วยวิธีการอภิปรายการพิสูจน์ว่าผู้แทนรัฐบาลเป็นรูปแบบที่ไม่ซ้ำกันของรัฐบาลเนื่องจากรัฐธรรมนูญของการเมืองการอภิปรายผ่านการเลือกตั้ง Manin ทำงานของออกจากรุ่นมาตรฐานโดยมุ่งเน้นไปที่คุณภาพของการอภิปรายของสถ​​าบันที่เป็นตัวแทน แต่ในส่วนอื่น ๆ เขาจำลองส่วนมาตรฐานระหว่างประชาธิปไตยและการเป็นตัวแทน ในจิตวิญญาณของเตสกิเออ, Manin ดูการเลือกตั้งเป็นวิธีการตัดสินตัวละครของผู้ปกครอง มูลค่าของการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยเป็นที่หลายจะดีกว่าไม่กี่ที่ตระหนักถึงบุคคลที่มีความสามารถ แต่เลวร้ายยิ่งกว่าไม่กี่ที่ทำหน้าที่ competently (Manin 1997 CH. 4) แต่คะแนนเสียงเลือกตั้งในตัวเองในมุมมองของ Manin ผลิตไม่มีการเปลี่ยนแปลงในทางปฏิบัติและสถาบันการศึกษาของการเป็นตัวแทนซึ่งเป็นอย่างมากในวันนี้เช่นเดียวกับที่พวกเขาเมื่อไม่กี่ประชาชนมีสิทธิออกเสียงลงคะแนน ผู้แทนรัฐบาลเป็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้รับการเลือกตั้งในรูปแบบของชนชั้นสูงเพราะมันเลือกปฏิบัติในหมู่ประชาชนและไม่รวมจากกระบวนการตัดสินใจ เป็น Malberg (1920, น. 208) วางวัตถุประสงค์ของการเลือกตัวแทนคือรูปแบบเส้น regime.Onthis ชนชั้นสูงของความคิดมันตามที่วาทกรรมที่มีส่วนสถาบันที่เป็นตัวแทนเป็นวรรณะที่ไม่ต่อเนื่องกันเพียงแค่ สถาบันดังกล่าวไม่สามารถเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่พวกเขาคือหน่วยงานของชนชั้นสูงที่ได้รับการที่ดีที่สุดและประกอบโดยมีการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย ดังนั้นในบัญชีนี้อำนาจอธิปไตยของรัฐสภาสามารถมองเห็นเป็น electoraltransmutation ของศาสนารูสโซของเจตจำนงของคนทั่วไปซึ่งขัดแย้งเปลี่ยนคนเป็นร่างกายเรื่อย ๆ ที่มีความจุเป็นระยะ ๆ สำหรับการเลือก แต่ไม่เสียง (เดอลา Bigne เด เนิ 1929- 1931, น. 32)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พิตคิ้นไม่ได้ อย่างไรก็ตาม สอบถามเพิ่มเติมซึ่งเป็นชนิดของการมีส่วนร่วมทางการเมืองที่เป็นตัวแทนนำเรื่องในสังคมประชาธิปไตย หรือเธอเริ่มต้นสูตรเพิ่มเติมถกเถียงหรือพัฒนา แทน พวกเขายืนอยู่เป็นคำสุดท้ายในการเป็นตัวแทนภายในทฤษฎีประชาธิปไตยสำหรับสามทศวรรษ จนกระทั่งการปรากฏตัวของ มานิน เป็นหลักการของรัฐบาลตัวแทน ( 1997 )มานินรวมกันเป็น elitist สัจนิยมแนวประชาธิปไตยด้วยวิธีการเกี่ยวกับการอภิปราย โต้เถียงว่า ตัวแทนของรัฐบาล คือ เฉพาะ รูปแบบของรัฐบาล เพราะรัฐธรรมนูญการเมืองเกี่ยวกับการอภิปรายผ่านการเลือกตั้ง มานินงานออกเดินทางจากรุ่นมาตรฐาน โดยเน้นคุณภาพเกี่ยวกับการอภิปรายของผู้แทนสถาบันการศึกษา แต่ในด้านอื่น ๆเขานำกองมาตรฐานระหว่างประชาธิปไตยกับการเลือกตั้ง ในจิตวิญญาณของมองเตสกิเออ , มานินมองว่า การเลือกตั้งเป็นวิธีการตัดสินตัวละครของผู้ปกครอง คุณค่าของประชาธิปไตย คือการเลือกตั้งที่หลายกว่าไม่กี่ที่ตระหนักถึงบุคคลที่เชี่ยวชาญ แต่แย่กว่าไม่กี่ที่แสดงความสามารถ ( มานิน 1997 ( บทที่ 4 ) แต่การเลือกสิทธิในตัวเองในมุมมองของ มานิน ผลิต ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติและสถาบันแทนซึ่งมากเช่นเดียวกันในวันนี้เป็นพวกเขาเมื่อประชาชนมีสิทธิออกเสียง ตัวแทนของรัฐบาล ย่อมเลือกรูปแบบของชนชั้นสูงเพราะมันไม่ยอมรับในหมู่ประชาชนรวมบางส่วนจากกระบวนการตัดสินใจ ขณะที่ เดอ malberg ( 1920 , หน้า 208 ) ใส่มันจุดประสงค์ของการเลือกตัวแทน คือ รูปแบบการปกครองของชนชั้นสูง . รวมบรรทัดของการคิด มันดังต่อไปนี้ว่าวาทกรรมที่เกี่ยวข้องกับผู้แทนสถาบันการศึกษา เช่น วรรณะก็เลอะเลือน . เช่นสถาบันไม่สามารถเป็นอย่างอื่นมากกว่านั้น คือ หน่วยงานที่เป็นชนชั้นสูงที่ดีที่สุดตั้งขึ้นและที่มีอยู่โดยการเลือกตั้งแบบประชาธิปไตย ดังนั้น ในบัญชีนี้อำนาจอธิปไตยของรัฐสภาสามารถเห็นเป็น electoraltransmutation ของรุสโซ่หลักเจตนารมณ์ทั่วไปของประชาชน ซึ่งขัดแย้งแปลงคนเข้าสู่ร่างกายเรื่อยๆ มีความจุให้เลือกเป็นระยะแต่ไม่เสียง ( เดอ ลา bigne เดอ วิลล์เนิฟ 1929 – 1931 , หน้า 32 )