❝HIS SCENT...It has becoming three

❝HIS SCENT...
It has becoming three days after all of those hangout in the weekend. Today is Tuesday, which means a second day of school. The younger one is ironing the front side of his school uniform white buttoned shirt to serves himself comfortable-ness while putting them on.

Does a casual hairstyle, he buttoning up his school blazer to be known as neat and looking smart from afar distance. But he's loosening the tie a bit not to choke his throat from an uneasy situation. He snatched his backpack and went downstairs to eat his breakfast.

He haven't seen his father ever since the second day they moved here. Probably busy with some business matters or something. He knows his father would be back home at late night when he was asleep. So, he's only closest to his dearly mother, Lee Jungroo.

She took care of him well. Making sure he'll eats healthily, and understands him.

Although, it's a pity that whenever he left the house, she'd be left alone, doing all of those household chores and goes to the supermarket. He got no idea if she had made some friends in this place. If a yes, he won't be terrifyingly worried about her condition being alone at home or somewhere. She's still a lady.



After breakfast, he briskly jogs to the school and decided to riding a train today. So, he went to the nearby train station and enter inside. It's such a relief to see they are not crowded like before. It could be that less people are taking trains or they were not interested at all.

Upon passing through the entrance, he tries to search for an empty spot and finally found one that has large spaces with only one elder man sitting by the corner. He settles down and patiently waits to where is this trian bring him to.

Twenty seconds later, he was still sleepy as ever. If you are wondering why. Homework does it on him. Resulting Chan to had less sleep time last night. His eyes could not handle the sleepiness anymore and eventually fell asleep for shortest nap.

His head was almost dropped onto a bench next to him when suddenly, a figure appeared. His scent of strawberry flavored shampoo smells familiar but he didn't bother himself to check it out and straightly land his head on a warmth shoulder.

He thought it was a dream. Was just a dream. A very sweet dream.

In which he felt like standing by a garden filled with blooming blossom trees everywhere. Half group of the falling petals step on top of his head and drop until it touches the messy ground. He remembered this scent yet he didn't shrugged it off and continues dreaming in his own creation world. There's also a strawberry sat on his opened palm and he brought it closer to his lips, attempt to eat it.

Returned to the reality version, Chan was proclaimed to be sleeping on a shoulder belong to none other than Kwon Soonyoung's. It was something ordinary and cute but it immediately changes the atmosphere when Soonyoung felt a closest breath hitting the skin of his side neck.

His eyebrows knitted in biggest confusion of what was going on. He wanted to turn facing Chan but he had no strength to block it when he started to freeze for an unknown reason as soon as his neck made contact with Chan's kissy lips.

Soonyoung's eyes widening but he refused to move any inches away. A second later, Chan transform it from a small kiss into a bite as if he was happily eating a strawberry fruit. Soonyoung bite hit lower lip to prevent ing or a scream in the public. They was lucky there's no people in front of them, except that man.

A stranger elder man slowly turns to facing the other side, and saw those two boys in an exact awkward position.

“What is wrong with both of you, young men?” he gently asked before stood up and leaving the train.

Soonyoung blushes lightly after he heard what does that elder man had said.

“Cha-chan... wake up..,” his hands curling and gripping on his slacks.

Once Chan listened to the voice, he quickly wakes up and remove his mouth from the latter's neck. He switches his eyes to Soonyoung's neck and notice marks of his teeth were visible right on the skin. Soonyoung timidly touches the spot and Chan gasps in surprise.

“Oh– I'm sorry! I was fallen asleep and not aware of my surroundings,” he bows for multiple times at his senior, while apologizing for his embarrassing mistakes.

Soonyoung embark to crept up a smirk, “It's okay. I didn't knew I could be an edible fruit to someone and you're the first to volunteer,” he teased as Chan develops high-temperature blushes on his cheeks.



Exiting the train station, both of them had been silenced during the whole trip to their school building. They are still two blocks away and lessons will started in 10 minutes, so they got times to saunter on the sidewalks. Chan keeps his head down, unable to look at the person beside him as usual again.

He was too afraid. Afraid that it would drift them apart.

Soonyoung begin to suggest randomly, “I heard we had day off on Friday. Wanna have morning jog?”

Chan pursed his lips then answered, “Su-sure,”

Clueless and lost. They stepped in and departing to each different classrooms.

*Why is he acting that way?*

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลิ่น ❝HIS ...มันได้กลายเป็น วันที่ สามหลังจากทั้งหมดที่แฮงค์เอ้าท์ในวันหยุด วันนี้เป็นวันอังคาร ซึ่งหมายความว่า วันที่สองของโรงเรียน อนุชาจะรีดด้านหน้าของเสื้อ buttoned สีขาวเพื่อให้ตัวเองสบายสบาย ๆ ขณะวางพวกเขาในเครื่องแบบนักเรียน ไม่สบาย ๆ ทรงผม ท่าน buttoning ค่าเสื้อสามารถของโรงเรียนเพื่อทราบเป็นที่เรียบร้อย และมองสมาร์ทจากระยะ afar แต่เขาจะคลายการผูกเล็กน้อยไม่ให้หายใจติดขัดคอเขาจากสถานการณ์ความไม่สบายใจ เขากระชากเป้ของเขา และไปลงบันไดไปกินอาหารเช้า เขาไม่ได้เห็นพ่อของเขานับตั้งแต่วันที่สองพวกเขาย้ายไปที่นี่ คงไม่ว่างกับบางธุรกิจหรือบางสิ่งบางอย่าง เขารู้ว่า พ่อจะได้กลับบ้านที่ดึกเมื่อเขาหลับ ดังนั้น เขาเท่านั้นใกล้เคียงกับ Jungroo ของเขาลองแม่ ลี เธอเอาดูแลเขาดี ทำให้แน่ใจว่า เขาจะกินยองใย และเข้าใจเขา แม้ว่า ก็สงสารว่า เมื่อเขาออกจากบ้าน เธอจะได้เหลือคนเดียว ทำงานบ้านและไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเหล่านั้นทั้งหมด เขามีความคิดถ้าเธอมีเพื่อนในนี้ ถ้าใช่ เขาไม่ terrifyingly กังวลเกี่ยวกับเงื่อนไขของเธอเป็นคนเดียวที่บ้าน หรือที่ใดที่หนึ่ง เธอยังคงเป็นผู้หญิง หลังอาหารเช้า เขา briskly jogs โรงเรียน และตัดสินใจที่จะขี่รถไฟวันนี้ ดังนั้น เขาไปสถานีใกล้เคียง และป้อนภายใน เป็นเช่นการสงเคราะห์เพื่อดูพวกเขาจะไม่หนาแน่นเหมือนก่อน มันอาจจะที่น้อยคนจะมีรถไฟ หรือพวกเขาไม่สนใจเลย เมื่อผ่านทางเข้า เขาพยายามที่จะค้นหาจุดว่างเปล่า และในที่สุด พบที่มีช่องว่างขนาดใหญ่ที่ มีพี่คนเดียวที่นั่งตามมุม เขาชำระลง และอดทนรอเพื่อที่จะทางนี้ให้เขา ภายหลัง ยี่สิบวินาทีเขาได้ยังง่วงนอนเช่นเคย ถ้าคุณกำลังสงสัยว่า ทำไม บ้านไม่ได้บนเขา จันทร์ได้จะมีเวลานอนน้อยเมื่อคืน ตาอาจไม่จัดการ sleepiness ที่อีกต่อไป และในที่สุดตกสลีแน็ปที่สั้นที่สุด ศีรษะของเขาถูกเกือบตัดทิ้งบนม้านั่งถัดไปเขาเมื่อทันใดนั้น ตัวเลขปรากฏ เขากลิ่นสตรอเบอร์รี่ flavored แชมพูกลิ่นคุ้นเคย แต่เขาไม่ได้รำคาญตัวเองเพื่อตรวจสอบ และ straightly ที่ดินเขาใหญ่บนไหล่ความอบอุ่น เขาคิดว่า มันเป็นความฝัน มีเพียงความฝัน ฝันหวาน ที่เขารู้สึกเหมือนยืนสวนที่เต็มไป ด้วยต้นไม้ออกดอกช่วงต้นร้ายพันธุทุก กลุ่มครึ่งกลีบขั้นตอนล้มบนหัวแล้วปล่อยจนมันสัมผัสพื้นดินยุ่งของเขา เขาจำกลิ่นนี้ แต่เขาไม่ยักไหล่มันออก และยังคงฝันสร้างโลกของเขาเอง มียัง มีสตรอเบอร์รี่นั่งบนปาล์มของเขาเปิด และนำมันมาใกล้ชิดกับริมฝีปากของเขา พยายามที่จะกินมัน กลับไปเวอร์ชันจริง จันประกาศจะ นอนบนไหล่ความเป็นของไม่ใช่ Kwon Soonyoung อื่น มันเป็นสิ่งที่ธรรมดา และน่ารัก ได้ทันทีเปลี่ยนบรรยากาศเมื่อ Soonyoung รู้สึกลมสุดตีผิวของคอด้านข้างของเขา คิ้วของเขาถักความยุ่งเหยิงที่ใหญ่ที่สุดของสิ่งเกิดขึ้น เขาอยากเปิดหันจันทร์ แต่เขามีความแข็งแรงไม่ให้บล็อกเมื่อเขาเริ่มตรึงโดยไม่ทราบสาเหตุเป็นคอของเขาทำติดต่อกับจันทร์ของ kissy ริมฝีปาก ตาของ Soonyoung ที่ขยับขยายแต่เขาปฏิเสธที่จะย้ายนิ้วใด ๆ สองหลัง จันแปลงมันจากจูบเล็ก ๆ เป็นกัดประหนึ่งว่าเขาได้รับประทานผลไม้สตรอเบอร์รี่อย่างมีความสุข Soonyoung กัดตีล่าง lip ให้กำลังหรือกรี๊ดใน พวกเขายังโชคดีที่มีคนไม่หน้าพวกเขา ยกเว้นผู้ชายคนนั้น คนแปลกหน้าพี่ช้าจะให้หันหน้าไปทางด้านอื่น ๆ และชายเห็นชายที่สองในตำแหน่งตกใจเป็นแน่นอน อะไรคือผิดทั้งสองของคุณ หนุ่ม "เขาเบา ๆ ถามก่อนยืนขึ้น และออกจากรถไฟ Soonyoung blushes เบา ๆ หลังจากที่เขาได้ยินอะไรคนที่พี่ได้กล่าวว่า " Cha-chan...ตื่น up.., " มือดัดผม และจับยึดบนกางเกงทรงหลวมของเขา เมื่อจันทร์ฟังเสียง เขาได้อย่างรวดเร็วกลับขึ้น แล้วเอาปากออกจากหลังของคอ เขาสลับตากับคอของ Soonyoung และเครื่องหมายสังเกตฟันของเขาถูกมองเห็นได้บนผิวหนัง Soonyoung timidly สัมผัสจุด และจัน gasps ในความประหลาดใจ "โอ้-ขอ ฉันถูกลดลงหลับ และไม่ตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของฉัน เขาห่อในหลายครั้งที่อาวุโสเขา ในขณะที่ apologizing สำหรับข้อผิดพลาดของเขาอาย Soonyoung เริ่มดำเนินการ crept ค่าเกเร "ได้ล่ะ ผมไม่รู้ว่า อาจมีผลไม้กินให้คน และคุณคนแรกที่อาสา เขา teased เป็นจันทร์พัฒนา blushes อุณหภูมิสูงบนแก้มของเขา Exiting the train station, both of them had been silenced during the whole trip to their school building. They are still two blocks away and lessons will started in 10 minutes, so they got times to saunter on the sidewalks. Chan keeps his head down, unable to look at the person beside him as usual again. He was too afraid. Afraid that it would drift them apart. Soonyoung begin to suggest randomly, “I heard we had day off on Friday. Wanna have morning jog?” Chan pursed his lips then answered, “Su-sure,” Clueless and lost. They stepped in and departing to each different classrooms. *Why is he acting that way?*

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

❝ของเขากลิ่น . . . . . . .
มันเป็นสามวันหลังจากทั้งหมดของผู้เล่นในวันหยุดสุดสัปดาห์ วันนี้เป็นวันอังคาร ซึ่งหมายความว่า วันที่สองของการไปโรงเรียน น้องหนึ่งเป็นผ้าด้านหน้าของเขาชุดนักเรียนสีขาว buttoned เสื้อเพื่อให้ตัวเองความสบายขณะวางพวกเขาบน

จะออกสบายๆเขาการติดกระดุมขึ้นเสื้อโรงเรียนของเขาเป็นที่รู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยและมองหาสมาร์ทจากระยะไกลระยะไกล แต่เขาคลายเนคไทเล็กน้อย ไม่ต้องเค้นคอของเขาจากสถานการณ์ที่อึดอัด เขาคว้าเป้แล้วเดินลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้า

เขาไม่เคยเห็นพ่อของเขาตั้งแต่วันที่สองเขาย้ายมาที่นี่ อาจจะยุ่งกับเรื่องธุรกิจหรืออะไรซักอย่างเขารู้ว่าพ่อของเขาจะกลับบ้านดึกๆ ตอนเขาหลับ งั้น เขาก็แค่ใกล้ของเขาอย่างแม่ ลีจังรู

เธอดูแลเขาอย่างดี ทำให้แน่ใจว่าเขาจะกินยองใยและเข้าใจเค้า

แต่น่าเสียดายที่เมื่อเขาออกจากบ้าน เธอจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ทำทั้งหมดที่ครัวเรือนต้องไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเขารู้ดีว่าถ้าเธอทำให้เพื่อนๆในที่นี้ ถ้าใช่ เขาไม่ได้เป็นกังวลเกี่ยวกับอาการของเธอ terrifyingly อยู่คนเดียวที่บ้าน หรือที่อื่น เธอยังคงเป็นผู้หญิง



หลังจากอาหารเช้า เขา ไป วิ่ง ไปที่โรงเรียนและตัดสินใจที่จะนั่งรถไฟวันนี้ ดังนั้น , เขาไปที่สถานีใกล้เคียง และเข้าไปข้างใน ค่อยยังชั่วหน่อยที่เห็นพวกเขาจะไม่แออัดเหมือนเมื่อก่อนมันอาจจะว่าคนน้อย จะมีรถไฟ หรือไม่สนใจเลย

เมื่อผ่านทางเข้า เขาพยายามที่จะค้นหาตำแหน่งที่ว่าง และในที่สุดก็เจอว่ามีช่องว่างขนาดใหญ่ที่มีเพียงหนึ่งผู้อาวุโสนั่งอยู่ตามมุม เขาจะตั้งตัวได้และอดทน รอเทรนนี้พาเขาไปอยู่ที่ไหน

ยี่สิบวินาทีต่อมา เขาก็ยังง่วงเหมือนเดิมหากคุณกำลังสงสัยว่าทำไม การบ้านมันบนเขา ผลชันน้อยกว่าเวลา นอนหลับเมื่อคืน ดวงตาของเขาไม่สามารถจัดการกับความง่วงอีกแล้ว และในที่สุดก็หลับไปงีบสั้น

หัวของเขาแทบจะหล่นลงบนม้านั่งข้างๆเขา เมื่อจู่ๆ ร่างที่ปรากฏกลิ่นของเขา สตรอเบอร์รี่ รส กลิ่นแชมพูที่คุ้นเคย แต่เขาไม่ได้สนใจตัวเองเพื่อตรวจสอบออกและตรงหัวที่ดินของเขาในความอบอุ่นไหล่

เขาคิดว่ามันเป็นความฝัน เป็นแค่ความฝัน ฝันหวานมาก

ซึ่งเขารู้สึกเหมือนยืนอยู่ที่สวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ออกดอกบานเต็มไปหมดครึ่งหนึ่งของกลุ่มตกกลีบด้านบนของหัวของเขาเหยียบและปล่อยจนมันสัมผัสพื้นเลอะ เขาจำกลิ่นนี้ได้ แต่เขาไม่ยักออกและยังคงฝันในการสร้างโลกของตัวเอง มีสตรอเบอร์รี่นั่งอยู่บนของเขาเปิดปาล์มและเขามาใกล้ ริมฝีปากของเขาพยายามที่จะกินมัน . . .

กลับมาสู่ความเป็นจริงที่รุ่นชานได้รับแต่งตั้ง ให้นอนบนไหล่เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากควอน soonyoung . มันเป็นสิ่งที่ธรรมดาและน่ารัก แต่ทันทีเปลี่ยนบรรยากาศเมื่อ soonyoung รู้สึกใกล้ลมหายใจตีผิวด้านคอ

คิ้วขอด สับสนที่สุด ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาต้องการที่จะเปิดเจอ ชาน แต่เขาไม่มีพลังป้องกันมันเมื่อเขาเริ่มที่จะตรึงสำหรับเหตุผลที่ไม่รู้จักพอ คอของเขาติดต่อกับชานซอกปาก

soonyoung ดวงตาขยับขยาย แต่เขาปฏิเสธที่จะย้ายนิ้วไป วินาทีต่อมา ชานเปลี่ยนจากจูบเป็นขนาดเล็กกัด ถ้าเขามีความสุข กินสตอเบอร์รี่ผลไม้soonyoung กัดริมฝีปากล่างเพื่อป้องกันไม่ให้ไอเอ็นจีตีหรือตะโกนในที่สาธารณะ พวกเขาโชคดีที่ไม่มีผู้คนในด้านหน้าของพวกเขา ยกเว้นคนนั้น

คนแปลกหน้าผู้อาวุโสชายค่อยๆ กลายเป็นหันด้านอื่น ๆ และเห็นเด็กชายสองคนในตำแหน่งที่ไม่ดีแน่นอน

" มีอะไรผิดปกติกับเธอทั้งคู่ หนุ่ม ? " เขาถามเบาๆ ก่อนลุกขึ้นยืนออกจากรถไฟ