For most of human history, life exp

For most of human history, life expectancy has been short - perhaps 25 years for our hunter-gatherer ancestors and only 37 years for residents of England in 1700. Dramatic changes began in the 18th century, with life expectancy in England rising to 41 years by 1820, 50 years by the early 20th century, and 77 years today. The decline in mortality rates was particularly sharp among children. This can be explained by the near elimination of deaths from infectious diseases, formerly the most common cause of death, since the young are most susceptible to infection.

Weighing the various explanations for these mortality reductions, the authors see three phases. From the mid-18th century to the mid-19th century, improved nutrition and economic growth played a large role, as did emerging public health measures. From the mid-19th century to the early 20th century, the delivery of clean water, removal of waste, and advice about personal health practices all led to lower mortality rates, though urbanization had the opposite effect, due to high mortality rates in cities. Since the 1930s, mortality reductions have been driven primarily by medicine, first by vaccination and antibiotics and later by the expensive and intensive interventions that characterize modern medicine.

Looking across countries, there are vast differences in life expectancy, as illustrated in Figure 1. There are also sharp differences in who dies and from what. Deaths among children account for 30 percent of deaths in poor countries but less than 1 percent of deaths in rich countries. Most deaths in rich countries are from cancers and cardiovascular disease, while most deaths in poor countries are from infectious diseases.

Though differences persist, many poorer countries have recently experienced large improvements in life expectancy. In India and China, life expectancy has risen by 30 years since 1950. Even in Africa, life expectancy rose by 13 years from the early 1950s until the late 1980s, when the spread of HIV/AIDS reversed the trend.

What factors explain these reductions in mortality rates? Some of the leading candidates are changes in income, literacy (particularly among women), and the supply of calories, as well as public health interventions such as immunization campaigns, improvements in water supply, and the use of antibiotics. Although it seems logical that economic growth should improve health, the authors point out that the evidence for this is mixed at best. This may be because urbanization often goes along with growth, or because growth must be accompanied by effective public health measures in order to bring about mortality reductions.

Within developed countries such as the U.S., there are well documented differences in mortality rates by race, income, education, occupation, or urban/rural status, with the low socioeconomic status groups exhibiting higher mortality rates. Some explanations for these inequalities include differences in access to medical care, in access to the resources needed to buy food and shelter, in health related behaviors such as drinking and smoking, or in levels of "psychosocial stress." While the link between social status and health is likely not due to any single factor, it does seem to be primarily a result of health affecting income rather than the reverse. Education seems to have a positive effect on health, which may result from differential use of health knowledge and technology.

Is there a universal theory of mortality that can explain improvements over time, differences across countries, and differences across groups? The authors argue that "knowledge, science, and technology are the keys to any coherent explanation," perhaps controversially downplaying the role of income. As for the future, they predict that an acceleration in the production of new knowledge and treatments is likely to increase inequality in health outcomes in the short run, but the silver lining is that "help is on the way, not only for those who receive it first, but eventually for everyone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

For most of human history, life expectancy has been short - perhaps 25 years for our hunter-gatherer ancestors and only 37 years for residents of England in 1700. Dramatic changes began in the 18th century, with life expectancy in England rising to 41 years by 1820, 50 years by the early 20th century, and 77 years today. The decline in mortality rates was particularly sharp among children. This can be explained by the near elimination of deaths from infectious diseases, formerly the most common cause of death, since the young are most susceptible to infection.Weighing the various explanations for these mortality reductions, the authors see three phases. From the mid-18th century to the mid-19th century, improved nutrition and economic growth played a large role, as did emerging public health measures. From the mid-19th century to the early 20th century, the delivery of clean water, removal of waste, and advice about personal health practices all led to lower mortality rates, though urbanization had the opposite effect, due to high mortality rates in cities. Since the 1930s, mortality reductions have been driven primarily by medicine, first by vaccination and antibiotics and later by the expensive and intensive interventions that characterize modern medicine.มองข้ามประเทศ มีความแตกต่างมากมายในอายุขัย ดังที่แสดงในรูปที่ 1 ยังมีความแตกต่างที่ความคมชัด ในที่ตาย และสิ่ง เสียชีวิตระหว่างเด็กบัญชี 30 เปอร์เซ็นต์ของเสียชีวิตในประเทศยากจนแต่น้อยกว่า 1 เปอร์เซ็นต์ของเสียชีวิตในประเทศที่ร่ำรวย เสียชีวิตส่วนใหญ่ในประเทศที่ร่ำรวยได้จากโรคมะเร็งและโรคหัวใจและหลอดเลือด ในขณะที่เสียชีวิตส่วนใหญ่ในประเทศที่ยากจนจากโรคติดเชื้อแม้ว่าความแตกต่างคงอยู่ ประเทศย่อมมีประสบการณ์เพิ่งปรับปรุงใหญ่ในอายุขัย ในอินเดียและจีน อายุขัยได้เพิ่มขึ้นจาก 30 ปีนับตั้งแต่ปี 1950 แม้แต่ในแอฟริกา อายุขัยโรส โดย 13 ปีจากช่วงต้นทศวรรษ 1950 ถึงปลายทศวรรษ 1980 เมื่อการแพร่กระจายของเชื้อเอชไอวี/เอดส์กลับแนวโน้มปัจจัยใดอธิบายเหล่านี้ลดในอัตราการตายหรือไม่ ผู้นำมีการเปลี่ยนแปลงในรายได้ วัด (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้หญิง), และการจัดหาแคลอรี่ ตลอดจนงานสาธารณสุขเช่นการส่งเสริมการรับวัคซีน ปรับปรุงในน้ำ และการใช้ยาปฏิชีวนะ แม้ว่าดูเหมือนตรรกะว่า เศรษฐกิจควรปรับปรุงสุขภาพ ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่า หลักฐานนี้ผสมดีที่สุด นี้อาจเป็น เพราะมักจะเป็นไปพร้อมกับการเจริญเติบโต หรือเจริญเติบโตต้องพร้อมมาตรการสาธารณสุขที่มีประสิทธิภาพเพื่อนำมาลดการตายภายในประเทศพัฒนาแล้วเช่นสหรัฐอเมริกา มีความแตกต่างกันเอกสารในอัตราการตายโดยแข่งขัน รายได้ การศึกษา อาชีพ หรือ สถานะการเมือง/ชนบท กับกลุ่มประชากรสถานะต่ำอัตราการตายสูงกว่าอย่างมีระดับ บางคำอธิบายสำหรับความเหลื่อมล้ำทางเหล่านี้มีความแตกต่างในการเข้าถึงการดูแลทางการแพทย์ ในการเข้าถึงทรัพยากรที่จำเป็นในการซื้ออาหารและที่พักพิง สุขภาพที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการดื่มและสูบบุหรี่ หรือระดับของ "psychosocial ความเครียด" ในขณะที่การเชื่อมโยงระหว่างสถานะทางสังคมและสุขภาพเป็นไปได้เนื่องจากปัจจัยเดียว มันดูเหมือนจะหลักผลลัพธ์สุขภาพที่ส่งผลกระทบต่อรายได้มากกว่าตรงกันข้าม การศึกษาดูเหมือนว่าจะ มีผลดีต่อสุขภาพ ซึ่งอาจเกิดจากการใช้ส่วนความรู้สุขภาพและเทคโนโลยีมีทฤษฎีเป็นสากลของการตายที่สามารถอธิบายการปรับปรุงเวลา ต่างประเทศ และความแตกต่างระหว่างกลุ่ม หรือไม่ ผู้เขียนโต้แย้งว่า "ความรู้ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีใจคำอธิบายใด ๆ coherent ที controversially downplaying บทบาทของรายได้ สำหรับอนาคต พวกเขาทำนายว่า การเร่งความเร็วในการผลิตความรู้ใหม่และการรักษามีแนวโน้มที่จะเพิ่มความไม่เท่าเทียมกันในผลสุขภาพในระยะสั้น แต่เงินซับคือ "ช่วยมา ไม่เพียงแต่ สำหรับผู้ที่ได้รับครั้งแรก แต่ในที่สุด สำหรับทุกคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับส่วนมากของประวัติศาสตร์ของมนุษย์อายุขัยได้รับในระยะสั้น - บางที 25 ปีบรรพบุรุษเธ่อรวบรวมของเราและเพียง 37 ปีที่อาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษใน 1700 การเปลี่ยนแปลงอย่างมากเริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 18 ที่มีอายุขัยในอังกฤษเพิ่มขึ้นถึง 41 ปีโดย 1820, 50 ปีโดยในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และ 77 ปีในวันนี้ การลดลงของอัตราการตายได้คมชัดในเด็กโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นี้สามารถอธิบายได้ด้วยการกำจัดที่อยู่ใกล้ผู้เสียชีวิตจากโรคติดเชื้อก่อนสาเหตุส่วนใหญ่ของการเสียชีวิตตั้งแต่หนุ่มสาวส่วนใหญ่อ่อนแอต่อการติดเชื้อ. การชั่งน้ำหนักคำอธิบายต่าง ๆ เพื่อลดอัตราการเสียชีวิตเหล่านี้ผู้เขียนเห็นขั้นตอนที่สาม จากช่วงกลางศตวรรษที่ 18 ถึงกลางศตวรรษที่ 19, โภชนาการที่ดีขึ้นและการเติบโตทางเศรษฐกิจมีบทบาทที่มีขนาดใหญ่เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นใหม่มาตรการสุขภาพของประชาชน จากช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ถึงต้นศตวรรษที่ 20 การส่งมอบน้ำสะอาดการกำจัดของเสียและคำแนะนำเกี่ยวกับการปฏิบัติด้านสุขภาพส่วนบุคคลทั้งหมดนำไปสู่การลดอัตราการตาย แต่กลายเป็นเมืองที่มีผลตรงข้ามเนื่องจากอัตราการตายสูงในเมือง นับตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 การลดลงของอัตราการเสียชีวิตได้รับการขับเคลื่อนหลักจากยาเป็นครั้งแรกโดยการฉีดวัคซีนและยาปฏิชีวนะและต่อมาแทรกแซงราคาแพงและเข้มข้นที่เป็นลักษณะการแพทย์สมัยใหม่. มองทั่วประเทศมีความแตกต่างมากมายในอายุขัยดังแสดงในรูปที่ 1 มี นอกจากนี้ยังมีความแตกต่างที่คมชัดในผู้ตายและจากสิ่งที่ การเสียชีวิตในเด็กคิดเป็นร้อยละ 30 ของการเสียชีวิตในประเทศที่ยากจน แต่น้อยกว่าร้อยละ 1 ของการเสียชีวิตในประเทศที่อุดมไปด้วย การเสียชีวิตมากที่สุดในประเทศที่ร่ำรวยมาจากการเกิดโรคมะเร็งและโรคหลอดเลือดหัวใจในขณะที่ผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประเทศที่ยากจนจากโรคติดเชื้อ. แม้ว่าความแตกต่างยังคงมีอยู่หลายประเทศที่ยากจนกว่ามีประสบการณ์เมื่อเร็ว ๆ นี้การปรับปรุงขนาดใหญ่ในอายุขัย ในประเทศอินเดียและจีนอายุขัยได้เพิ่มขึ้นโดย 30 ปีตั้งแต่ปี 1950 แม้จะอยู่ในแอฟริกาอายุขัยเพิ่มขึ้นจาก 13 ปีนับจากช่วงต้นทศวรรษ 1950 จนถึงปลายปี 1980 เมื่อการแพร่ระบาดของเอชไอวี / เอดส์กลับแนวโน้ม. ปัจจัยอะไรที่อธิบายเหล่านี้ลดลง ในอัตราการตาย? บางส่วนของผู้สมัครที่นำการเปลี่ยนแปลงในรายได้ความรู้ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้หญิง) และอุปทานของแคลอรี่เช่นเดียวกับการแทรกแซงสุขภาพของประชาชนเช่นแคมเปญการฉีดวัคซีนการปรับปรุงในการจัดหาน้ำและการใช้ยาปฏิชีวนะ แม้ว่ามันจะดูเหมือนว่าตรรกะที่การเติบโตทางเศรษฐกิจควรปรับปรุงสุขภาพของผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าหลักฐานในการนี้มีการผสมที่ดีที่สุด ซึ่งอาจเป็นเพราะรูปแบบมักจะไปพร้อมกับการเติบโตหรือเพราะการเจริญเติบโตต้องมาพร้อมกับมาตรการที่มีประสิทธิภาพสุขภาพของประชาชนในการที่จะนำมาซึ่งการลดลงของอัตราการตาย. ภายในประเทศที่พัฒนาแล้วเช่นสหรัฐที่มีความแตกต่างของเอกสารที่ดีในอัตราการตายโดยการแข่งขันรายได้ การศึกษาอาชีพหรือสถานะเมือง / ชนบทกับกลุ่มทางเศรษฐกิจและสังคมต่ำสถานะแสดงอัตราการตายที่สูงขึ้น คำอธิบายบางอย่างสำหรับความไม่เท่าเทียมกันเหล่านี้รวมถึงความแตกต่างในการเข้าถึงการรักษาพยาบาลในการเข้าถึงทรัพยากรที่จำเป็นในการซื้ออาหารและที่พักพิงในพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพเช่นการดื่มและการสูบบุหรี่หรือในระดับของ "ความเครียดทางจิตสังคม." ในขณะที่การเชื่อมโยงระหว่างสถานะทางสังคมและสุขภาพมีแนวโน้มที่ไม่ได้เกิดจากปัจจัยใด ๆ เดียวก็ดูเหมือนจะเป็นหลักเป็นผลมาจากรายได้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพมากกว่าการย้อนกลับ การศึกษาน่าจะมีผลกระทบในเชิงบวกต่อสุขภาพซึ่งอาจเกิดจากการใช้ความแตกต่างของความรู้ด้านสุขภาพและเทคโนโลยี. มีทฤษฎีสากลของการเสียชีวิตที่สามารถอธิบายการปรับปรุงในช่วงเวลาที่แตกต่างกันทั่วประเทศและความแตกต่างในกลุ่ม? ผู้เขียนยืนยันว่า "ความรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเป็นกุญแจที่จะเชื่อมโยงกันคำอธิบายใด ๆ " บางทีคัล downplaying บทบาทของรายได้ สำหรับอนาคตที่พวกเขาคาดการณ์ว่าการเร่งความเร็วในการผลิตความรู้ใหม่และการรักษามีแนวโน้มที่จะเพิ่มความไม่เท่าเทียมกันในผลลัพธ์ด้านสุขภาพในระยะสั้น ๆ แต่ซับเงินคือ "ช่วยอยู่ในทางที่ไม่เพียง แต่สำหรับผู้ที่ได้รับ มันเป็นครั้งแรก แต่ในที่สุดสำหรับทุกคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์ของมนุษย์ อายุขัยก็สั้นบางที 25 ปี บรรพบุรุษที่รวบรวมนักล่าของเราเท่านั้นและ 37 ปีชาวอังกฤษใน 1 , 700 . การเปลี่ยนแปลงอย่างมากเริ่มต้นในศตวรรษที่ 18 กับชีวิตในอังกฤษเพิ่มขึ้นถึง 41 ปี โดย 1820 , 50 ปี โดยต้นศตวรรษที่ 20 และวันนี้ 77 ปี การลดลงของอัตราการตายคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เด็กนี้สามารถอธิบายได้โดยการอยู่ใกล้ของการตายจากโรคติดเชื้อ ซึ่งสาเหตุส่วนใหญ่ของการเสียชีวิต เนื่องจากเด็กมีความไวมากที่สุดต่อการติดเชื้อ

ชั่งคำอธิบายต่างๆเพื่อลดอัตราการตายเหล่านี้ ผู้เขียนเห็นสามขั้นตอนคือ จากช่วงกลางศตวรรษที่ 18 ศตวรรษที่ 19 ด้านโภชนาการ และการเติบโตทางเศรษฐกิจมีบทบาทขนาดใหญ่เช่นเดียวกับมาตรการสาธารณสุขที่เกิดขึ้นใหม่ จากกลาง - ศตวรรษที่ 19 กับต้นศตวรรษที่ 20 การส่งน้ำสะอาด การกำจัดขยะ และแนะนำเกี่ยวกับสุขภาพส่วนบุคคล การปฏิบัติทั้งหมด LED เพื่อลดอัตราการตาย แม้ว่าเมืองได้ผลตรงกันข้าม เนื่องจากมีอัตราการตายสูงในเมือง ตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 , อัตราการตายลดลงถูกขับดันด้วยยาเป็นครั้งแรกโดยการฉีดวัคซีนและยาปฏิชีวนะ และต่อมาด้วยราคาแพง และเร่งรัดส่งเสริมลักษณะการแพทย์สมัยใหม่

มองข้ามประเทศ มีความแตกต่างมากมายในชีวิต ตามที่แสดงในรูปที่ 1 นอกจากนี้ยังมีความแตกต่างของชาร์ปในผู้ที่ตายจากอะไรบุคคลที่เสียชีวิตในบัญชีของเด็กร้อยละ 30 ของการเสียชีวิตในประเทศที่ยากจน แต่น้อยกว่าร้อยละ 1 ของการเสียชีวิตในประเทศที่รวย เสียชีวิตมากที่สุดในประเทศที่ร่ำรวยจากมะเร็งและโรคหัวใจ ขณะที่ยอดผู้เสียชีวิตในประเทศยากจนจากโรคติดเชื้อ

แม้ว่าความแตกต่างคงอยู่ มากจนประเทศเพิ่งมีประสบการณ์การปรับปรุงใหญ่ในชีวิตความคาดหวังในอินเดียและจีน อายุขัยเฉลี่ยได้เพิ่มขึ้น 30 ปีตั้งแต่ 1950 แม้แต่ในแอฟริกา อายุขัยเพิ่มขึ้น 13 ปีจากช่วงต้นทศวรรษ 1950 ถึงปลายทศวรรษ 1980 เมื่อการแพร่ระบาดของเอชไอวี / เอดส์กลับแนวโน้ม

สิ่งที่ปัจจัยที่อธิบายเหล่านี้ลดลงของอัตราการตาย ? บางส่วนของผู้สมัครนำการเปลี่ยนแปลงในรายได้ได้ดี ( โดยเฉพาะของผู้หญิง ) , และอุปทานของแคลอรี่ตลอดจนการสาธารณสุขการแทรกแซงเช่นแคมเปญการการปรับปรุงในน้ำประปา และการใช้ยาปฏิชีวนะ แม้ว่ามันจะดูเหมือนตรรกะที่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจควรปรับปรุงสุขภาพ ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าหลักฐานนี้จะผสมที่ดีที่สุด ซึ่งอาจเป็นเพราะเมืองมักจะไปพร้อมกับการเจริญเติบโตหรือเพราะการเจริญเติบโตต้องมาพร้อมกับประสิทธิภาพมาตรการสาธารณสุขเพื่อนำมาเกี่ยวกับอัตราการตายลดลง

ในประเทศที่พัฒนาแล้ว เช่น สหรัฐอเมริกา มีบันทึกอัตราการตายโดยความแตกต่างในการแข่งขัน รายได้ ระดับการศึกษา อาชีพ หรือเมือง / ชนบท สภาพที่มีสถานภาพทางเศรษฐกิจและสังคมต่ำ กลุ่มแสดงอัตราการตายสูงมีคำอธิบายสำหรับอสมการเหล่านี้รวมถึงความแตกต่างในการเข้าถึงบริการทางการแพทย์ ในการเข้าถึงทรัพยากรที่จำเป็นในการซื้ออาหารและที่พัก ใน ที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมสุขภาพ เช่น ดื่ม และสูบบุหรี่ หรือในระดับของความเครียด " จิต " ในขณะที่การเชื่อมโยงระหว่างสถานะทางสังคมและสุขภาพอาจไม่ได้เกิดจากปัจจัยใด ๆ เดียว