Maggie came through the orchard wit

Maggie came through the orchard with a basket full of cabbages. On top was perched a shiny red apple. As she walked, her hips swayed from side to side. Her long skirts rustled in the grass. The midday sun was hot, and she felt soft and drowsy. Damp hairs curled where her bonnet had come loose.


The trees in the orchard had low, gnarled branches, warm and weighted with ripened fruit. Slowly she meandered through the trees, swinging under the branches as she passed by.

Beyond the orchard, the garden sloped up to the House. Maggie worked in its kitchens. She was new, sent up from the village. The cabbages she carried were for Cook’s soup. They’d been dug out of the soil this morning. The basket was lined with straw from the stables. The red apple she’d picked for herself.

She shaded her eyes with her forearm. Up at the House the shutters were closed, but the drawing-room doors had been thrown open onto the veranda. A breeze billowed the white curtains. Through the doorway it was dim and dark.

Faint through the air came the sound of a piano.

Do, re, mi, fa, so, la, ti- it sang.

The young Master was at his practice.

Maggie dangled her basket and leant against a pear tree. Its trunk was warm against her back. A fat bee flew past, trailing pollen. Maggie widened her nostrils. The honey in the hive would soon be ready for harvesting. Her mouth watered at the thought.

Do, re, mi, called the notes. Fa, so, la-

Like a question, thought Maggie. Upwards they went towards a peak. She waited for the answer that came at the top, but each time the phrase broke off early. Maggie sucked her finger. There was dirt under the nail. Leaves tickled at the nape of her neck. She shifted her basket to the other hip. The red apple rolled against the rim.

She’d seen the Master once before, riding out in the carriage while she was picking blackcurrants at the side of the lane. The horse in the traces kicked up her hooves and tossed her head against the bit. The young Master sat up very straight and didn’t look to right or left.

“Drive on,” was all she heard him say. “Drive on!”

How fine he was! How pale! She stood and stared long after the carriage had disappeared, with the juice from the berries soaking through her apron.

Do, re, mi. Do, re, mi-

It left a tingle on the skin, him stopping short like that. Like an itch you couldn’t quite reach. She rubbed her thumb back and forth beneath her collar. The cotton frill was damp and sticky. It really was very hot. She pushed herself off the pear tree and wandered up towards to the House. The sun was bright across the veranda. The curtains lifted in the breeze.

Do, re, mi, fa, so, la, ti-

The piano, she knew, stood there in the grand drawing-room. The other day she’d cleaned it when the parlourmaid was sick. Its wood was black and shiny, with a varnish so thick you couldn’t see the grain, and the keys were like little white bones. She’d polished it all over with a yellow cloth until it gleamed. Then she pressed one fat, round fingerprint onto the lid.

Do, re, mi, fa, so, la-

The notes came clearer now, calling to her, drawing her up the garden. Why did he keep sticking so, she wondered? What was he waiting for? She thought again of his pale skin. Her own cheeks were hot. She wiped her brow as she climbed to the top of the lawn. How nice it would be to swim later in the lily pond, to slide down the mulchy bank into the cool waters. The lily pads were like great flat hands with stalks below like fingers, plucking at your legs.


She supposed the young Master swam only in the bath-tub. She pictured him lying on the white enamel beneath the stiff brass taps. Was he as pale all over, she wondered?

He played again the same stuck phrase. Again he broke off early. Maggie hitched up her basket and climbed the stone steps onto the veranda. Now she could make out the dark shapes of the furniture in the drawing room. It was so dim and dreary in there. How stiff his fingers must be, how they must ache. She tugged at the laces on her bodice, to let the air in. He should come outside and play a little, she thought. Her red apple shone in the sunshine.

The notes began again, half a step higher. Up and up they went, with their funny little question.

She leaned against the veranda wall and thought of the stablehand she’d danced with at the servants’ ball. He smelled of straw and horses and another odour, sharp and spicy. His hands were big and hot and they’d held her tight, stirring the bottom of her belly. Up and up the stirring went as the music jigged and they whirled about the room. When the dance was over she laughed and fanned herself with her apron. The stablehand whispered a suggestion as he took her back to her seat.

Do, re, mi, fa-

And now here was the Master, sticking on his scales. Why didn’t he play something else, Maggie thought, let his fingers go a bit? She closed her eyes and basked lazily in the sunlight. A bluebottle tangled itself in the white curtains. She could hear it buzzing against the lace. She should be getting back to the kitchens soon. Cook would be waiting and the cabbages would get limp. She oughtn’t really to have come up here. Cook would clap her ears if she knew.

The music stopped. A pregnant silence filled the air. The sun’s rays beat down from the zenith; Maggie felt their heat thick upon her eyelids. From far away came the whinnying of a horse. Indoors, all was still. She waited. Would he come, she wondered? Would he dare? The bluebottle buzzed again, banging against the glass.

At last she heard a rustling of papers and the noise of the piano stool pushed back. Footsteps came across the floor then, near at hand, a cough.

Maggie lifted her lashes.

They stared at each other, the boy and the girl.

His white shirt was buttoned right up under his chin and his golden curls were carefully parted. His upper lip showed a fine blonde down and his mouth was soft and pink beneath, like rose petals. He gazed down at her with round blue eyes.

Maggie felt herself brim-full. She stood in the doorway and rocked the basket on her hip. Her skirts swayed back and forth across the threshold. She sensed the stirring in him too, like sweet sap that ran beneath the tree bark. The syrup needed drawing out, she recalled, else it would clog and harden in the wood.

Maggie held out the red apple. Her arm was plump and browned by the sun.

“P’raps you be hungry, Sir, what with all yer exhershuns.”

The breeze blew and the bluebottle swooped free from the curtains. The blood bloomed in the young Master’s cheeks. He clenched his fists at his sides. His bottom lip trembled.

Maggie laughed and lifted the apple up towards him.

“Won’t ’urt you, Sir,” she said.

He pulled in his chin.

“I don’t eat dirty vegetables,” he said. “And it’s time anyway for my nap.”

He reached out his arms and grasped the handles of the doors. She stepped aside as he tugged them closed, shutting out the summer.

Maggie admired her reflection in the shining glass. Behind her the sky was full of blue. She held the apple up to her nose. How sweet it smelled! She twirled her skirts and set off back down the steps and across the lawn. The straw in the basket tickled her bare arm. Above the orchard a blackbird was singing. Her feet trod firmly in the soft earth.

She swung the basket as she turned towards the kitchens. The cabbages were leafy and green. What good soup she and Cook would make, spiced with garlic and thickened with cream. She lifted the apple to her mouth and pressed its smooth skin against her teeth.

Later, she mused, she would stop by the stables. After all, she’d said that she might, and she was full of such a stirring.

She imagined the Master lying himself down in a narrow bed with the shutters tight closed; buried there in the sheets, as pale as a worm, with his clean hands plucking at the blankets. Yes, she decided. Pale all over.

She puckered her lips and whistled in full:

Do-re-mi-fa-so-la-ti-do!

The juice from the apple was as sweet as toffee. It filled all the corners of her mouth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม็กกี้มาผ่านสวนกับตะกร้าของกาด ด้านบนมีเพียงแอปเปิ้ลสีแดงเงา ขณะที่เธอเดิน สะโพกเธอ swayed จากด้านข้าง กระโปรงยาวของเธอ rustled ในหญ้า ตอนกลางวันแดดร้อน และเธอรู้สึกง่วง และอ่อน เส้นขนชื้นโค้งที่บาสเตียบอนเนต์เธอมาหลวมต้นไม้ในสวนได้ต่ำ gnarled สาขา อบอุ่น และถ่วงน้ำหนัก ด้วยผลไม้สุก ช้า ๆ เธอ meandered ผ่านต้นไม้ ควงภายใต้สาขาเธอเดินผ่านนอกเหนือจากสวน สวน sloped ถึงบ้าน แม็กกี้ทำงานในครัวของ เธอใหม่ ส่งออกไปจากหมู่บ้าน กาดที่เธอทำในคุกของซุปได้ พวกเขาได้ขุดได้จากดินนี้ ตะกร้าเต็มไป ด้วยฟางจากในอสังหาริม แอปเปิ้ลสีแดงที่เธอได้รับสำหรับตัวเองเธอแรเงาดวงตาของเธอ ด้วยปลายแขนของเธอ ค่าที่บ้าน บานเกล็ดที่ถูกปิด แต่ประตูห้องวาดได้แล้วโยนเปิดไประเบียง เป็นลม billowed ผ้าม่านสีขาว ผ่านประตู มันเป็นมิติ และมืดลมผ่านอากาศมาพร้อมเสียงเปียโนปฏิบัติ re, mi, fa ดังนั้น ลา ตี้มันสร้างแบบหนุ่มที่เขาปฏิบัติได้แม็กกี้ตะกร้าของเธอ dangled และ leant กับต้นไม้ลูกแพร์ ลำตัวความอบอุ่นกับเธอกลับได้ ผึ้งอ้วนบินอดีต ต่อท้ายละอองเกสร แม็กกี้ widened จมูกของเธอ น้ำผึ้งในรังเร็ว ๆ นี้จะพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว ปากของเธอผู้ที่คิดทำ re, mi เรียกว่าบันทึก Fa ดังนั้น ลา-Like a question, thought Maggie. Upwards they went towards a peak. She waited for the answer that came at the top, but each time the phrase broke off early. Maggie sucked her finger. There was dirt under the nail. Leaves tickled at the nape of her neck. She shifted her basket to the other hip. The red apple rolled against the rim.She’d seen the Master once before, riding out in the carriage while she was picking blackcurrants at the side of the lane. The horse in the traces kicked up her hooves and tossed her head against the bit. The young Master sat up very straight and didn’t look to right or left.“Drive on,” was all she heard him say. “Drive on!”How fine he was! How pale! She stood and stared long after the carriage had disappeared, with the juice from the berries soaking through her apron.Do, re, mi. Do, re, mi-It left a tingle on the skin, him stopping short like that. Like an itch you couldn’t quite reach. She rubbed her thumb back and forth beneath her collar. The cotton frill was damp and sticky. It really was very hot. She pushed herself off the pear tree and wandered up towards to the House. The sun was bright across the veranda. The curtains lifted in the breeze.Do, re, mi, fa, so, la, ti-The piano, she knew, stood there in the grand drawing-room. The other day she’d cleaned it when the parlourmaid was sick. Its wood was black and shiny, with a varnish so thick you couldn’t see the grain, and the keys were like little white bones. She’d polished it all over with a yellow cloth until it gleamed. Then she pressed one fat, round fingerprint onto the lid.Do, re, mi, fa, so, la-The notes came clearer now, calling to her, drawing her up the garden. Why did he keep sticking so, she wondered? What was he waiting for? She thought again of his pale skin. Her own cheeks were hot. She wiped her brow as she climbed to the top of the lawn. How nice it would be to swim later in the lily pond, to slide down the mulchy bank into the cool waters. The lily pads were like great flat hands with stalks below like fingers, plucking at your legs.She supposed the young Master swam only in the bath-tub. She pictured him lying on the white enamel beneath the stiff brass taps. Was he as pale all over, she wondered?He played again the same stuck phrase. Again he broke off early. Maggie hitched up her basket and climbed the stone steps onto the veranda. Now she could make out the dark shapes of the furniture in the drawing room. It was so dim and dreary in there. How stiff his fingers must be, how they must ache. She tugged at the laces on her bodice, to let the air in. He should come outside and play a little, she thought. Her red apple shone in the sunshine.The notes began again, half a step higher. Up and up they went, with their funny little question.She leaned against the veranda wall and thought of the stablehand she’d danced with at the servants’ ball. He smelled of straw and horses and another odour, sharp and spicy. His hands were big and hot and they’d held her tight, stirring the bottom of her belly. Up and up the stirring went as the music jigged and they whirled about the room. When the dance was over she laughed and fanned herself with her apron. The stablehand whispered a suggestion as he took her back to her seat.Do, re, mi, fa-And now here was the Master, sticking on his scales. Why didn’t he play something else, Maggie thought, let his fingers go a bit? She closed her eyes and basked lazily in the sunlight. A bluebottle tangled itself in the white curtains. She could hear it buzzing against the lace. She should be getting back to the kitchens soon. Cook would be waiting and the cabbages would get limp. She oughtn’t really to have come up here. Cook would clap her ears if she knew.The music stopped. A pregnant silence filled the air. The sun’s rays beat down from the zenith; Maggie felt their heat thick upon her eyelids. From far away came the whinnying of a horse. Indoors, all was still. She waited. Would he come, she wondered? Would he dare? The bluebottle buzzed again, banging against the glass.At last she heard a rustling of papers and the noise of the piano stool pushed back. Footsteps came across the floor then, near at hand, a cough.Maggie lifted her lashes.They stared at each other, the boy and the girl.His white shirt was buttoned right up under his chin and his golden curls were carefully parted. His upper lip showed a fine blonde down and his mouth was soft and pink beneath, like rose petals. He gazed down at her with round blue eyes.Maggie felt herself brim-full. She stood in the doorway and rocked the basket on her hip. Her skirts swayed back and forth across the threshold. She sensed the stirring in him too, like sweet sap that ran beneath the tree bark. The syrup needed drawing out, she recalled, else it would clog and harden in the wood.Maggie held out the red apple. Her arm was plump and browned by the sun.“P’raps you be hungry, Sir, what with all yer exhershuns.”The breeze blew and the bluebottle swooped free from the curtains. The blood bloomed in the young Master’s cheeks. He clenched his fists at his sides. His bottom lip trembled.Maggie laughed and lifted the apple up towards him.“Won’t ’urt you, Sir,” she said.He pulled in his chin.“I don’t eat dirty vegetables,” he said. “And it’s time anyway for my nap.”He reached out his arms and grasped the handles of the doors. She stepped aside as he tugged them closed, shutting out the summer.Maggie admired her reflection in the shining glass. Behind her the sky was full of blue. She held the apple up to her nose. How sweet it smelled! She twirled her skirts and set off back down the steps and across the lawn. The straw in the basket tickled her bare arm. Above the orchard a blackbird was singing. Her feet trod firmly in the soft earth.
She swung the basket as she turned towards the kitchens. The cabbages were leafy and green. What good soup she and Cook would make, spiced with garlic and thickened with cream. She lifted the apple to her mouth and pressed its smooth skin against her teeth.

Later, she mused, she would stop by the stables. After all, she’d said that she might, and she was full of such a stirring.

She imagined the Master lying himself down in a narrow bed with the shutters tight closed; buried there in the sheets, as pale as a worm, with his clean hands plucking at the blankets. Yes, she decided. Pale all over.

She puckered her lips and whistled in full:

Do-re-mi-fa-so-la-ti-do!

The juice from the apple was as sweet as toffee. It filled all the corners of her mouth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม็กกี้เดินผ่านสวนผลไม้กับตะกร้าเต็มรูปแบบของกะหล่ำปลี ด้านบนเป็นที่ตั้งแอปเปิ้ลสีแดงเป็นประกายเงางาม ขณะที่เธอเดินสะโพกของเธอเปี่ยมไปจากทางด้านข้าง กระโปรงยาวของเธอ rustled ในหญ้า ดวงอาทิตย์เที่ยงวันร้อนและเธอรู้สึกนุ่มและง่วงนอน ขนชื้นขดที่ฝากระโปรงของเธอได้มาหลวม. ต้นไม้ในสวนผลไม้มีต่ำสาขาตะปุ่มตะป่ำอบอุ่นและถ่วงน้ำหนักด้วยผลไม้สุก ช้าเธอวกวนผ่านต้นไม้แกว่งภายใต้สาขาขณะที่เธอเดินผ่านไปมา. นอกเหนือจากสวนผลไม้สวนลาดขึ้นไปที่บ้าน แม็กกี้ทำงานอยู่ในห้องครัวของ เธอเป็นคนใหม่ส่งขึ้นมาจากหมู่บ้าน กะหล่ำปลีเธอดำเนินการได้สำหรับซุปคุก พวกเขาต้องการได้รับการขุดออกมาจากดินในเช้าวันนี้ ตะกร้าเรียงรายไปด้วยฟางจากคอกม้า แอปเปิ้ลสีแดงที่เธอเลือกสำหรับตัวเอง. เธอสีเทาตาของเธอกับแขนของเธอ ขึ้นที่บ้านบานประตูหน้าต่างปิดประตู แต่การวาดภาพห้องพักที่ได้รับการโยนเปิดสู่ระเบียง billowed สายลมผ้าม่านสีขาว ผ่านประตูมันเป็นและความมืดสลัว. มัวผ่านอากาศมาเสียงของเปียโน. ทำใหม่, ไมล์ฟะดังนั้นลา ti- มันร้องเพลง. โทหนุ่มสาวอยู่ที่การปฏิบัติของเขา. แม็กกี้ห้อยตะกร้าของเธอและ leant กับต้นแพร์ ลำต้นของมันคือความอบอุ่นกับด้านหลังของเธอ ไขมันผึ้งบินผ่านเกสรต่อท้าย แม็กกี้กว้างจมูกของเธอ น้ำผึ้งในรังเร็ว ๆ นี้จะมีความพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว ปากของเธอรดน้ำที่คิด. ทำใหม่, ไมล์เรียกว่าบันทึก ฟ้าดังนั้น la- เช่นเดียวกับคำถามที่คิดว่าแม็กกี้ พวกเขาขึ้นไปสู่จุดสูงสุด เธอรอคอยคำตอบที่มาที่ด้านบน แต่ทุกครั้งที่วลีหยุดต้น แม็กกี้ดูดนิ้วของเธอ มีสิ่งสกปรกอยู่ภายใต้เล็บ ใบ tickled ที่ท้ายทอยของเธอ เธอขยับตะกร้าของเธอที่จะสะโพกอื่น ๆ แอปเปิ้ลสีแดงรีดกับขอบ. เธอเคยเห็นโทครั้งก่อนขี่ออกมาอยู่ในรถขณะที่เธอกำลังยก blackcurrants ที่ด้านข้างของถนน ม้าในร่องรอยเตะขึ้นกีบของเธอและโยนหัวของเธอกับบิต ปริญญาโทหนุ่มลุกขึ้นนั่งมากตรงและไม่ได้มองไปทางขวาหรือซ้าย. "ขับรถบน" ถูกทุกอย่างที่เธอได้ยินเขาพูด "ขับรถบน" วิธีที่ดีที่เขาเป็น! วิธีซีด! เธอยืนจ้องนานหลังจากที่สายการบินได้หายไปกับน้ำผลไม้จากผลเบอร์รี่แช่ผ่านผ้ากันเปื้อนของเธอ. ทำใหม่, ไมล์ ทำอีกครั้ง mi- มันเหลือซ่าบนผิวหนังเขาหยุดสั้น ๆ เช่นว่า เช่นเดียวกับคันที่คุณไม่มากถึง เธอถูนิ้วหัวแม่มือของเธอกลับมาอยู่ใต้คอของเธอ จีบผ้าฝ้ายเป็นชื้นและเหนียว จริงๆมันร้อนมาก เธอผลักตัวเองออกจากต้นแพร์และเดินขึ้นไปทางไปที่บ้าน ดวงอาทิตย์สว่างทั่วระเบียง ม่านยกในสายลม. ทำใหม่, ไมล์ฟะดังนั้นลา ti- เปียโนเธอรู้ว่ายืนอยู่ที่นั่นในการวาดภาพห้องแกรนด์ วันอื่น ๆ ที่เธอต้องการทำความสะอาดเมื่อ parlourmaid ป่วย ไม้ของมันเป็นสีดำและเงางามด้วยสารเคลือบเงาเพื่อให้หนาคุณไม่สามารถมองเห็นเม็ดและกุญแจเป็นเหมือนกระดูกสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอต้องการขัดให้ทั่วด้วยผ้าสีเหลืองจน gleamed จากนั้นเธอก็กดหนึ่งไขมันรอบลายนิ้วมือลงบนฝา. ทำใหม่, ไมล์ฟะดังนั้น la- บันทึกมาชัดเจนตอนนี้โทรไปหาเธอ, การวาดภาพของเธอขึ้นสวน ทำไมเขาไม่ให้ติดเช่นนั้นเธอสงสัย? อะไรคือสิ่งที่เขารอ? เธอคิดว่าอีกครั้งของผิวซีดของเขา แก้มของเธอเองร้อน เธอเช็ดคิ้วเธอขณะที่เธอปีนขึ้นไปด้านบนของสนามหญ้า วิธีที่ดีมันจะว่ายน้ำต่อไปในสระบัวที่จะเลื่อนลงธนาคาร mulchy ในน้ำเย็น แผ่นลิลลี่เป็นเหมือนมือแบนที่ดีกับก้านด้านล่างเช่นนิ้วมือ, ถอนขนที่ขาของคุณ. เธอควรปริญญาโทหนุ่มว่ายน้ำเฉพาะในอ่างอาบน้ำ เธอภาพเขานอนอยู่บนเคลือบสีขาวใต้ก๊อกน้ำทองเหลืองแข็ง เขาเป็นซีดทั่วเธอสงสัย? เขาเล่นอีกวลีที่ติดอยู่เหมือนกัน อีกครั้งที่เขาโพล่งออกมาในช่วงต้น แม็กกี้ออกเรือนขึ้นตะกร้าของเธอและปีนขึ้นบันไดหินลงบนระเบียง ตอนนี้เธอจะทำให้รูปร่างออกมืดของเฟอร์นิเจอร์ในห้องรับแขก มันจึงสลัวและน่าเบื่อในการมี วิธีแข็งนิ้วมือของเขาจะต้องมีวิธีการที่พวกเขาจะต้องปวด เธอดึงเชือกผูกบนเสื้อท่อนบนของเธอเพื่อให้อากาศใน. เขาควรจะมาอยู่ข้างนอกและเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอคิดว่า แอปเปิ้ลสีแดงของเธอส่องในแสงแดด. บันทึกเริ่มต้นอีกครั้งครึ่งขั้นตอนที่สูงขึ้น ขึ้นและขึ้นพวกเขาไปด้วยคำถามเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาตลก. เธอยืนพิงผนังระเบียงและความคิดของ stablehand เธอเต้นรำกับลูกคนรับใช้ เขากลิ่นฟางและม้าและกลิ่นอื่นที่คมชัดและรสเผ็ด มือของเขามีขนาดใหญ่และร้อนและพวกเขาต้องการจัดแน่นของเธอ, กวนด้านล่างของหน้าท้องของเธอ ขึ้นและขึ้นไปกวนเป็น jigged เพลงและพวกเขาหมุนเกี่ยวกับห้องพัก เมื่อเต้นจบเธอหัวเราะและพัดตัวเองด้วยผ้ากันเปื้อนของเธอ stablehand กระซิบข้อเสนอแนะในขณะที่เขาพาเธอกลับไปยังที่นั่งของเธอ. ทำใหม่, ไมล์, คุณพ่อและตอนนี้ที่นี่เป็นโทติดบนตาชั่งของเขา ทำไมเขาไม่เล่นอย่างอื่นคิดว่าแม็กกี้ให้นิ้วมือของเขาไปสักหน่อย? เธอปิดตาของเธอและ basked ซมในแสงแดด แมลงวันหัวเขียวพันตัวเองในผ้าม่านสีขาว เธอจะได้ยินเสียงพึมพำกับลูกไม้ เธอควรจะได้รับกลับไปที่ห้องครัวในเร็ว ๆ นี้ คุกจะได้รับการรอคอยและกะหล่ำปลีจะได้รับปวกเปียก เธอจริงๆ oughtn't จะได้มาที่นี่ คุกจะตบมือหูของเธอถ้าเธอรู้ว่า. เพลงหยุด ที่เต็มไปด้วยความเงียบตั้งครรภ์อากาศ รังสีดวงอาทิตย์ตีลงมาจากสุดยอด; แม็กกี้รู้สึกความร้อนหนาทึบปกคลุมเปลือกตาของเธอ จากที่อยู่ห่างไกลมา whinnying ม้า ในบ้านทั้งหมดก็ยังคง เธอรอคอย เขาจะมาเธอสงสัย? เขาจะกล้า? แมลงวันหัวเขียว buzzed อีกครั้งการต่อสู้กับแก้ว. ที่ล่าสุดเธอได้ยินเสียงพึมพำของเอกสารและเสียงเปียโนของอุจจาระผลักดันให้กลับ รอยเท้าบนพื้นมาแล้วใกล้ที่มือไอ. แม็กกี้ยกขนตาของเธอ. พวกเขาจ้องที่แต่ละอื่น ๆ เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง. เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาถูก buttoned ขวาขึ้นใต้คางของเขาและหยิกสีทองของเขาถูกแยกอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากบนของเขาแสดงให้เห็นลงสีบลอนด์ที่ดีและปากของเขาก็อ่อนและสีชมพูใต้เช่นกลีบกุหลาบ เขาจ้องมองลงที่เธอกับรอบตาสีฟ้า. แม็กกี้รู้สึกว่าตัวเองปีกเต็มรูปแบบ เธอยืนอยู่ในทางเข้าประตูและโยกตะกร้าบนสะโพกของเธอ กระโปรงของเธอแกว่งไปมาข้ามธรณีประตู เธอรู้สึกตื่นเต้นในตัวเขามากเกินไปเช่นนมหวานที่วิ่งอยู่ใต้เปลือกไม้ น้ำเชื่อมจำเป็นต้องวาดออกเธอจำได้ว่าที่อื่นก็จะเกิดการอุดตันและแข็งไม้. แม็กกี้ยื่นออกมาแอปเปิ้ลสีแดง แขนของเธอเป็นสีน้ำตาลและอวบอ้วนจากดวงอาทิตย์. "P'raps คุณจะหิวเซอร์สิ่งที่มี exhershuns ทั้งหมดกะ." สายลมพัดและแมลงวันหัวเขียวโฉบฟรีจากผ้าม่าน เลือดดอกในแก้มโทหนุ่ม เขา clenched หมัดของเขาที่ด้านข้างของเขา ริมฝีปากล่างของเขาสั่น. แม็กกี้หัวเราะและแอปเปิ้ลยกขึ้นไปทางเขา. "จะไม่'urt คุณเซอร์" เธอกล่าว. เขาดึงคางของเขา. "ผมไม่กินผักสกปรก" เขากล่าว "และมันก็ถึงเวลาแล้วล่ะค่ะสำหรับการนอนหลับของฉัน." เขาเอื้อมมือออกแขนของเขาและคว้ามือจับประตู เธอก้าวไปข้างขณะที่เขาดึงพวกเขาปิดปิดออกในช่วงฤดูร้อน. แม็กกี้ชื่นชมการสะท้อนของเธอในกระจกที่ส่องแสง ด้านหลังของเธอท้องฟ้าเต็มไปด้วยสีฟ้า เธอถือแอปเปิ้ลถึงจมูกของเธอ หวานมันกลิ่น! เธอหมุนกระโปรงของเธอและกำหนดปิดกลับลงมาตามขั้นตอนและข้ามสนามหญ้า ฟางในตะกร้า tickled แขนเปลือยของเธอ เหนือสวนผลไม้ชนิดหนึ่งกำลังร้องเพลง เหยียบเท้าของเธอแน่นอยู่ในโลกที่อ่อนนุ่ม. เธอเหวี่ยงตะกร้าขณะที่เธอหันไปทางห้องครัว กะหล่ำปลีเป็นใบและสีเขียว น้ำซุปที่ดีสิ่งที่เธอและแม่ครัวจะทำให้ spiced กับกระเทียมและหนาด้วยครีม เธอยกแอปเปิ้ลไปที่ปากของเธอและกดผิวเรียบกับฟันของเธอ. หลังจากนั้นเธอรำพึงเธอจะหยุดโดยคอกม้า หลังจากที่ทุกคนเธอบอกว่าเธออาจและเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเช่น. เธอคิดว่าตัวเองนอนอยู่ปริญญาโทลงไปในเตียงแคบ ๆ กับบานประตูหน้าต่างปิดแน่น; ฝังอยู่ที่นั่นในแผ่นที่เป็นอ่อนเป็นหนอนด้วยมือที่สะอาดของเขาถอนขนที่ผ้าห่ม ใช่เธอตัดสินใจ Pale ทั่ว. เธอย่นริมฝีปากของเธอและผิวปากเต็ม: ! ทำใหม่ไมล์-ฟะให้-la-TI-ทำน้ำผลไม้จากแอปเปิ้ลก็หวานเหมือนทอฟฟี่ มันเต็มไปทั่วทุกมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม็กกี้มาผ่านสวนกับตะกร้าเต็มไปด้วยกะหล่ำปลี . บนเกาะมีแอปเปิ้ลแดง ขณะที่เธอเดินแกว่งสะโพกของเธอจากทางด้านข้าง กระโปรงยาวของเธอ rustled ในหญ้า เที่ยงวัน แดดร้อน และเธอรู้สึกนุ่มและง่วงเหงาหาวนอน เส้นผมชื้นขดที่หมวกของเธอมาหลวม


ต้นไม้ในสวนผลไม้ค่อนข้างต่ำ กิ่งยอด อบอุ่น และ หนัก ด้วยการสุกผลไม้เธอค่อยๆ meandered ผ่านต้นไม้ แกว่งตามสาขาที่เธอเดินผ่าน

นอกจากสวนกล้วยไม้ สวนลาดถึงบ้าน แม็กกี้ทำงานในครัว เธอยังใหม่ ส่งขึ้นจากหมู่บ้าน กะหล่ำปลีกวาดเพื่อปรุงเป็นซุป พวกเขาจะถูกขุดจากดิน เมื่อเช้านี้ ตะกร้าบุด้วยฟางจากคอกม้า สีแดงแอปเปิ้ลที่เธอจะเลือกให้ตัวเอง

เธอสีเทาตาของเธอกับแขนของเธอ ขึ้นที่บ้านบานประตูหน้าต่างถูกปิด แต่วาดประตูห้องที่ได้รับการโยนเปิดสู่ระเบียง สายลม billowed ม่านสีขาว ผ่านประตูทางเข้า มันมืด และมืด

ลมผ่านอากาศมาเสียงเปียโน

โด เร มี ฟา ดังนั้น , la , Ti - ซัง

นายน้อยนั่น ที่เขาฝึก

แม็กกี้เปิดเผยตะกร้าของเธอและเรียนรู้กับต้นแพร์ งวงอยู่แนบชิดกับแผ่นหลังของเธอ ผึ้งอ้วนบินผ่านมา ที่เกสร แม็กกี้ขยายรูจมูกของเธอ น้ำผึ้งในรังผึ้งจะเร็ว ๆนี้จะพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว ปากรดน้ำที่คิด

โดเรมี ที่เรียกว่า หมายเหตุ ฟ้า แล้วลา -

ชอบคำถาม คิดว่าแม็กกี้ ขึ้นเขาไปสู่จุดสูงสุดเธอรอคำตอบที่มาที่ด้านบน แต่ในแต่ละครั้งที่วลีที่เลิกเร็ว แม็กกี้ ดูดนิ้ว มีสิ่งสกปรกใต้เล็บ ใบ tickled ที่ท้ายทอยของเธอ เธอเลื่อนตะกร้าของเธอกับสะโพกอื่น ๆ แอปเปิ้ลแดงรีดกับขอบ

เธอเห็นเจ้านายมาก่อน นั่งในรถม้า ในขณะที่เธอกำลังเลือก blackcurrants ที่ด้านข้างของเลนม้าในร่องรอยเตะขึ้นกีบเท้าของเธอและโยนศีรษะกับบิต นายน้อยลุกขึ้นนั่งตัวตรง และไม่ได้มองไปด้านซ้าย หรือขวา

" ไดรฟ์ " คือทั้งหมดที่เธอได้ยินเขาพูด " ขับรถบน "

ยังไงก็ได้เลย วิธีการเริ่มซีด เธอยืนจ้องนานหลังจากที่รถม้าหายไปกับน้ำจากผลเบอร์รี่แช่ผ่านผ้ากันเปื้อน

โด เร มี โด เร มี -

มันออกมาซ่าบนผิวหนัง เขาหยุดสั้น ๆแบบนั้น ชอบคันคุณค่อนข้างไม่สามารถเข้าถึง เธอลูบนิ้วโป้งไปมาใต้เสื้อของเธอ ฝ้าย frill คือชื้นและเหนียว มันร้อนแรงมาก เธอผลักตัวเองออกจากต้นไม้ลูกแพร์และเดินขึ้นสู่บ้าน แสงแดดข้ามระเบียง ม่านยกในลม

โด เร มี ฟา ดังนั้น , la , Ti -

เปียโน , เธอรู้ ยืนอยู่ที่ห้องรับแขกใหญ่ วันอื่น ๆเธอจะทำเมื่อ parlourmaid ป่วย ไม้สีดำและเงากับทาหนาดังนั้นคุณไม่สามารถเห็นลายไม้และปุ่มเหมือนกระดูกเล็กๆสีขาว เธอจะขัดให้ทั่วด้วยผ้าสีเหลือง จนแสงสว่าง แล้วเธอก็กดหนึ่งไขมันรอบลายนิ้วมือลงบนฝา

โด เร มี ฟา แล้วลา -

บันทึกมาชัดเจนแล้ว เรียกให้เธอวาดรูปขึ้นสวน ทำไมเขายังตามเธอสงสัย ? สิ่งที่เขารอ เธอนึกว่าอีกผิวซีดของเขา แก้มของตัวเองกำลังร้อน เธอลบคิ้วของเธอขณะที่เธอปีนขึ้นไปบนสนามหญ้า มันคงจะดีที่จะว่ายน้ำต่อไปในลิลลี่บ่อ เพื่อเลื่อนลง mulchy ธนาคารลงในน้ำเย็นแผ่นลิลลี่ชอบดีแบนมือกับก้านด้านล่างเหมือนนิ้วมือ , ถอนขนที่ขา


เธอควรจะนายน้อยว่ายน้ำในอ่างอาบน้ำ เธอเห็นเขานอนบนสีขาวเคลือบใต้ก๊อกทองเหลืองแข็ง เขาเป็นซีดไปหมด เธอสงสัย ?

เขาเล่นอีกเหมือนกันติดวลี อีกครั้งที่เขาเลิกกันก่อนแม็กกี้ขอดขึ้นกระเช้าเธอและปีนบันไดหินบนระเบียง ตอนนี้เธอสามารถทำออกมารูปร่างมืดของเฟอร์นิเจอร์ในห้องนั่งเล่น มันมืด และน่าเบื่อในนั้น วิธีการเกร็งนิ้วมือของเขาจะต้องเป็นอย่างไร พวกเขาจะต้องเจ็บปวด เธอดึงที่เชือกบนเสื้อท่อนบนของเธอเพื่อให้อากาศใน เขาควรออกมาเล่นข้างนอกนิดหน่อย เธอคิด แอปเปิ้ลสีแดงของเธอส่องแสงแดด

บันทึกเริ่มอีกครึ่งขั้นที่สูงขึ้น ขึ้นเขาไป กับคำถามเล็กๆ ตลก

เธอยืนพิงระเบียงผนังและความคิดของ stablehand เธอเต้นกับลูกคนใช้ เขาได้กลิ่นของฟาง และม้า และกลิ่นอื่น คม และเผ็ด มือของเขาใหญ่และร้อนและก็กอดเธอแน่น กวนใต้ท้องของเธอขึ้นกวนก็เป็นเพลง jigged และพวกเขา Whirled เกี่ยวกับห้อง เมื่อเต้นจบ เธอหัวเราะและพัดตัวเองกับผ้ากันเปื้อนของเธอ การ stablehand กระซิบคำแนะนำที่เขาพาเธอกลับไปนั่งที่ของเธอ . . . . .

โด เร มี ฟา -

และตอนนี้เป็นอาจารย์ อยู่ในระดับของเขา ทำไมเขาไม่เล่นอย่างอื่น แม็กกี้คิดว่าให้นิ้วของเขาไปนิดหน่อยเธอปิดตาของเธอและอาบแดดซมในแสงแดด มีแมลงวันหัวเขียวยุ่งเหยิงตัวเองในม่านสีขาว เธอได้ยินมันดังกับลูกไม้ เธอควรจะกลับไปที่ห้องครัวทันที ปรุงอาหารจะรอและกะหล่ำปลีจะโขยก เขาก็ไม่ได้มาที่นี่ ปรุงอาหารจะตบหูเธอ ถ้าเธอรู้

เพลงหยุด ความเงียบที่ท้องเติมอากาศรังสีดวงอาทิตย์เต้นลงจากจุดสูงสุด ; แม็กกี้รู้สึกความร้อนความหนาบนเปลือกตาของเธอ จากไกลมา whinnying ของม้า ในบ้านทั้งหมดยัง . เธอรอ เขาจะมา เธอสงสัยว่า ? เขาจะกล้าเหรอ มีแมลงวันหัวเขียว buzzed อีกครั้ง การต่อสู้กับแก้ว

ในที่สุด เธอได้ยินเสียงกรอบแกรบของเอกสารและเสียงเปียโนแป้นดันกลับ เสียงฝีเท้าเดินบนพื้นแล้วใกล้มือ ไอ

เธอ

แมกยกขนตา พวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ , เด็กผู้ชายและผู้หญิง

เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา buttoned ไปใต้คางของเขาและหยิกสีทองของเขาอย่างแยกจากกัน ริมฝีปากบนของเขาแสดงผมบลอนด์ดีลงปากนุ่มสีชมพูเบื้องล่าง เหมือนกลีบกุหลาบ เขาจ้องมองลงมาที่เธอ ด้วยดวงตากลมสีฟ้า

แมกกี้รู้สึกว่าตัวเองเติมเต็มเธอยืนอยู่ที่หน้าประตู และเขย่าตะกร้าบนสะโพกของเธอ เธอกระโปรงแกว่งไปมาข้ามธรณีประตู หล่อนรู้สึกตื่นเต้นในเขาเหมือนกัน ชอบหวาน SAP ที่วิ่งใต้ต้น เปลือก น้ำเชื่อมต้องวาดออกมา เธอเรียกคืน มิฉะนั้นก็จะเกิดการอุดตัน และแข็งตัวในไม้

แม็กกี้จัดออกแอปเปิ้ลแดง แขนอวบและสีน้ําตาล โดยดวงอาทิตย์ p'raps

" คุณหิวครับอะไรกับ exhershuns เจ้าทั้งหมด "

สายลมพัดและแมลงวันหัวเขียวรีบรุดฟรีจากผ้าม่าน เลือดบานในคุณชายแก้มป่อง เขากำของเขาที่ด้านข้างของเขา ริมฝีปากล่างของเขาสั่นสะท้าน

แมกกี้หัวเราะและยกแอปเปิ้ลขึ้นต่อเขา

" ไม่ ' 73 ท่าน " เธอกล่าว

เขาดึงคางของเขา . . . . . .

" ผมไม่กินผัก สกปรก " เขากล่าว" มันถึงเวลาแล้วสำหรับการนอนของฉัน "

เขาเอื้อมแขนออกและคว้าจับของประตู เธอก้าวออกไป เขาดึงพวกเขาปิด , ปิดออกฤดูร้อน

แม็กกี้ชื่นชมเธอส่องแสงสะท้อนในกระจก ข้างหลังเธอ ท้องฟ้ามีสีฟ้า เธอถือแอปเปิ้ลขึ้นจมูกของเธอ แล้วหวานมันหอม ! เธอสะบัดผมกระโปรงของเธอ และออกเดินทางกลับลงมาเดินข้ามสนามหญ้าฟางในตะกร้า จี้แขนเปลือยของเธอ เหนือสวนนกร้องเพลง เท้าของเธอ trod อย่างแน่นหนาในดินอ่อนนุ่ม

เธอเหวี่ยงตะกร้า เธอหันไปทางห้องครัว กะหล่ำปลีมีใบเขียว ซุปที่เธอทำสิ่งที่ดีให้กับกระเทียมและเครื่องเทศขึ้นด้วยครีม เธอยกแอปเปิ้ลในปากของเธอและกดผิวเรียบมัน กับ ฟันของเธอ

ทีหลังเธอรำพึง เธอจะแวะไปที่คอกม้า หลังจากนั้น เธอจะบอกว่าเธออาจ และนางเต็ม เช่น กวน

เธอจินตนาการว่าอาจารย์โกหกตัวเองลงบนเตียงแคบๆ กับ ชัตเตอร์แน่นปิด ; ฝังอยู่ในแผ่น หน้าซีดอย่างกับหนอน กับมือที่สะอาด เด็ดที่ผ้าห่ม ใช่ เธอตัดสินใจ ซีดไปหมด

เธอก็ริมฝีปากของเธอ และเป่าปากเต็ม :

โด เร มี ฟา ซอล ลา ที โด !

น้ำส้มจากแอปเปิ้ลหอมหวานเหมือนทอฟฟี่ ทั่วมุมปากของเธอ