Aware of nothing but the need to bl

Aware of nothing but the need to block Rachel from the thugs, I morphed into a metal column that surrounded her. Thinning it out, I stretched it high. I could see and sense the thugs rear back, their eyes wide with fear. A knife clattered to the ground before they turned and ran.
I also saw Rachel inside the column, as thunderstruck as they.
Once they were gone, I morphed back. We were silent, she shaking and backing away, me staring at the ground.
She burst into tears. “What was that?” she cried between shuddering sobs. “What the hell was that?” Her face was stark white.
“What did you see?” I said cagily.
“Suddenly I was inside this horrible tube and there was no way out, it was awful, awful! And what happened to those hoodlums?”
Should I have lied to her? If we were to spend our lives together, something would lead to it happening again. I had to tell her.
“Let’s go have coffee. I’ll explain.”
The normally cozy restaurant did not feel that way now. Our booth seemed isolated, which I suppose was a good thing considering the conversation. I told her my story, how it began with the predator in the woods. I told her everything.
She was quiet for what seemed an eternity. Then she shook her head. “Are you an alien or something?” She was trembling.
“I don’t think so,” I said. “I have my mother’s coloring and otherwise look like my father.”
She shook her head. “I don’t know, I need to digest this. It’s really scary.”
After we got back to her apartment, she wasn’t up for our usual Saturday night lovemaking. The next day, she said she had a migraine and would probably need to sleep all day. I left around noon and drove back to my campus.
It would go on like this for another three weeks, her cutting my calls short and saying she had a lot of class work to do. She was not able to get together on the weekends.
I understood.
I wouldn’t see her again until 1991 when, home for the Christmas holidays, we ran into each other in Wanamaker’s. She introduced me to her fianc้, a premed student she’d met in judo class. He wasn’t the type I’d ever pictured her with, but there they were, flushed and happy. Later I would wonder if she ever told anyone about me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทราบแต่ต้องบล็อกราเชลจากนักเลง ฉัน morphed ในคอลัมน์โลหะที่ล้อมรอบเธอ ผอมบางมันออกมา ฉันยืดขยายออกจะสูง สามารถเห็น และกลัวตากว้างกับนักเลงหลังกลับรู้สึก มีด clattered กับพื้นก่อนที่จะเปิด และรันผมยังเห็นราเชลภายในคอลัมน์ เป็น thunderstruck เป็นพวกเขาเมื่อพวกเขาได้หายไป ฉัน morphed กลับ ได้เงียบ เธอสั่น และสำรองข้อมูล ฉันจ้องมองที่พื้นดินเธอออกมาเป็นน้ำตา "อะไรนะ" เธอร้องเรียกระหว่างตัว sobs "อะไรนรกนะ" ใบหน้าของเธอขาวสิ้นเชิงได้"ที่คุณไม่เห็นหรือ" ผมพูด cagily"ก็ผมภายในหลอดนี้น่ากลัว และมีทางออก ถูกมาก น่ากลัว และเกิดอะไรขึ้นกับเหล่า hoodlums "ควรฉันได้โกหกเธอ ถ้าเราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน สิ่งที่จะนำไปสู่มันเกิดขึ้นอีก ผมบอกเธอ"ลองไปมีกาแฟ ผมจะอธิบาย"ร้านอาหารสบาย ๆ ปกติได้ไม่รู้สึกตอนนี้ บูธของเราดูเหมือนแยก ซึ่งฉันคิดว่า เป็นสิ่งที่ดีพิจารณาการสนทนา ฉันบอกเธอเรื่องราว วิธีเริ่มนักล่าในป่า ฉันบอกทุกอย่างของเธอเธอเงียบสำหรับสิ่งดูเหมือนเป็นผู้ชอบธรรม แล้ว เธอจับหัวของเธอ "คุณใจเป็นคนต่างด้าวหรืออะไร" เธอได้ตะลึงงัน"ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันกล่าวว่า "ฉันมีแม่สี และอื่น ๆ เหมือนพ่อ"เธอจับหัวของเธอ "ฉันไม่รู้ ฉันจำเป็นต้องย่อยนี้ ได้น่ากลัวจริงๆ"หลังจากที่เราได้กลับไปที่อพาร์ทเมนท์ของเธอ เธอไม่ได้สำหรับการเกี้ยวพาราสีของคืนวันเสาร์ของเราปกติ ในวันถัดไป เธอบอกเธอก็เป็นไมเกรน และคงต้องนอนตลอดทั้งวัน เหลือรอบเที่ยง และขับรถกลับไปยังวิทยาเขตของฉันมันจะไปในที่เช่นนี้อีก 3 สัปดาห์ ตัดเธอเรียกฉันสั้นและบอกว่าเธอมีคลาเพื่อหา เธอไม่ได้รับร่วมกันว่าวันเสาร์ฉันเข้าใจไม่เห็นเธออีกครั้งจนกระทั่งเมื่อ 1991 บ้านวันหยุดคริสต์มาส เราวิ่งมากันในของ Wanamaker เธอแนะนำฉันไปเธอ fianc้ นักเรียน premed มีได้พบในชั้นเรียนยูโด ไม่ได้เป็นแบบที่ฉันเคยมีภาพเธอกับ แต่พวกเขา มี ล้าง และมีความสุข ภายหลังฉันจะสงสัยว่า ถ้า เธอเคยบอกทุกคนเกี่ยวกับฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตระหนักถึงอะไร แต่จำเป็นที่จะต้องป้องกันราเชลจากพวกอันธพาลผมปรับเปลี่ยนคอลัมน์โลหะที่ล้อมรอบเธอ ผอมบางมันออกผมยืดมันสูง ฉันจะได้เห็นและความรู้สึกหลังอันธพาลกลับสายตาของพวกเขากว้างด้วยความกลัว มีด clattered กับพื้นก่อนที่จะหันหลังกลับและวิ่ง.
ฉันยังเห็นราเชลภายในคอลัมน์เป็นตกใจที่พวกเขา.
เมื่อพวกเขาก็หายไปผมปรับเปลี่ยนกลับ เราก็เงียบเธอสั่นและสำรองไปฉันจ้องมองที่พื้นดิน.
เธอออกมาเป็นน้ำตา "อะไรคือสิ่งที่?" เธอร้องไห้ระหว่างสะอื้นสั่น "อะไรคือการที่" ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวสิ้นเชิง.
"สิ่งที่คุณเห็น?" ผมพูด cagily.
"ทันใดนั้นฉันก็อยู่ข้างในหลอดที่น่ากลัวนี้และไม่มีทางที่ออกมามันก็น่ากลัวน่ากลัว! และสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหล่าร้ายเหล่านั้นหรือไม่ "
ฉันควรจะได้โกหกเธอ? ถ้าเราจะใช้ชีวิตของเราด้วยกันสิ่งที่จะนำไปสู่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมต้องบอกเธอ.
"Let 's go มีเครื่องชงกาแฟ ฉันจะอธิบาย. "
ร้านอาหารบรรยากาศสบาย ๆ ปกติไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นตอนนี้ บูธของเราดูเหมือนจะแยกซึ่งผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีเมื่อพิจารณาการสนทนา ฉันบอกเธอเรื่องราวของฉันวิธีการที่จะเริ่มต้นด้วยการล่าในป่า ผมบอกทุกอย่างของเธอ.
เธอเป็นคนที่เงียบสงบสำหรับสิ่งที่ดูเหมือนนิรันดร์ จากนั้นเธอก็ส่ายหัวของเธอ "คุณเป็นคนต่างด้าวหรืออะไร?" เธอตัวสั่น.
"ผมไม่คิดอย่างนั้น" ผมพูด "ผมมีสีแม่ของฉันและอื่น ๆ มีลักษณะเหมือนพ่อของฉัน."
เธอส่ายหัวของเธอ "ผมไม่ทราบว่าผมต้องการที่จะแยกแยะนี้ มันน่ากลัวจริงๆ. "
หลังจากที่เราได้กลับไปยังพาร์ทเมนท์ของเธอเธอก็ไม่ได้ขึ้นสำหรับคืนวันเสาร์ของเราตามปกติการเกี้ยวพาราสี วันรุ่งขึ้นเธอบอกว่าเธอมีอาการไมเกรนและอาจจะต้องนอนหลับทุกวัน ผมออกรอบเที่ยงและขับรถกลับไปที่มหาวิทยาลัยของฉัน.
มันจะไปในที่เช่นนี้อีกสามสัปดาห์ที่ผ่านมาตัดสายของฉันเธอสั้นและบอกว่าเธอมีจำนวนมากของการทำงานของชั้นที่จะทำ เธอก็ไม่สามารถที่จะได้รับร่วมกันในวันหยุดสุดสัปดาห์.
ฉันเข้าใจ.
ฉันจะไม่เห็นเธออีกเลยจนกระทั่ง 1991 เมื่อบ้านสำหรับวันหยุดคริสต์มาสที่เราวิ่งเข้าไปในแต่ละอื่น ๆ ในวานาเมเกอร์ของ เธอแนะนำผมให้คู่หมั้นของเธอ้นักศึกษา premed เธอเจอในชั้นเรียนยูโด เขาเป็นคนที่ไม่ใช่คนประเภทที่ฉันเคยภาพของเธอกับ แต่มีพวกเขาแดงและมีความสุข ต่อมาผมจะสงสัยว่าเธอไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทราบ แต่ไม่ต้องบล็อก ราเชลจากนักเลง ผมกลายร่างเป็นโลหะคอลัมน์ที่รายล้อมเธอ ผอมบางออกมา ผมยื่นมันสูง ผมได้เห็นและสัมผัสนักเลงหลังกลับ นัยน์ตากว้างด้วยความกลัว มีด clattered กับพื้นก่อนที่จะหันหลังและวิ่ง .
ผมยังเห็นราเชลภายในคอลัมน์ที่งงงวยพวกเขา .
เมื่อพวกเขาหายไป ฉัน morphed กลับมา เราก็เงียบเธอสั่นและถอยออกไป ผมมองไปที่พื้นดิน .
เธอร่ำไห้ " นั่นอะไรน่ะ ? " เธอร้องไห้ระหว่างตัวสั่นสะอื้น . " อะไรกันวะ " ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวโพลง .
" คุณเห็นอะไร ? " ฉันบอกว่า cagily .
" ก็ฉันอยู่ข้างในนี้น่ากลัวหลอด และมีทางออก มันแย่ ! และสิ่งที่เกิดขึ้นกับอันธพาลเหล่านั้น ? "
ฉันควรจะโกหกเธอ ?ถ้าเราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน อะไรที่จะทำให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันต้องบอกเธอ .
" ไปกินกาแฟ ผมจะอธิบายให้ฟัง "
ร้านอาหารปกติ สบายๆ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย บูธของเราดูแยก ซึ่งฉันคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีเมื่อพิจารณาจากการสนทนา ฉันบอกเธอเรื่องของผม มันเริ่มต้นด้วยนักล่าในป่า ฉันบอกเธอทุกเรื่อง
เธอเงียบสำหรับสิ่งที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เธอส่ายหน้า " คุณเป็นมนุษย์ต่างดาวหรือไง " เธอเริ่มตัวสั่น .
" ฉันไม่คิดอย่างนั้น " ฉันพูด " ฉันมีแม่และสีอื่นเหมือนพ่อ "
เธอสั่นศีรษะ " ไม่รู้สิ ฉันต้องการย่อยนี้ มันน่ากลัวจริงๆ "
หลังจากที่เรากลับไปที่อพาร์ทเมนท์ของเธอ เธอไม่ได้ขึ้นปกติคืนวันเสาร์ร่วมรักวันต่อมา เค้าบอกว่าเป็นไมเกรน และคงจะต้องนอนทั้งวัน ฉันซ้ายประมาณเที่ยงและขับรถกลับมาที่มหาวิทยาลัยของฉัน .
มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกสามสัปดาห์ เธอตัดสายผมสั้น และบอกว่าเธอมีงานมาก ชั้นต้องทำ เธอไม่สามารถที่จะได้รับร่วมกันในวันหยุด

เข้าใจแล้วครับ ผมคงไม่ได้เจอเธออีกเลย จนกระทั่งปี 1991 เมื่อบ้านสำหรับคริสต์มาสวันหยุดเราเจอกันในวานาเมเกอร์ เธอแนะนำฉันให้คู่หมั้นของเธอ นักเรียนก่อนที่จะเธอจะเจอยูโดระดับ เขาไม่ใช่แบบที่ผมเคยเห็นเธอด้วย แต่มันก็มีแล้ว และมีความสุข ต่อมาฉันก็สงสัยว่าเธอเคยบอกใครเกี่ยวกับฉัน .