A key strategy for animals successf

A key strategy for animals successfully reinvading areas is to have high rates of dispersal. One method for measuring rates of dispersal of small mammals into
vacant areas is to experimentally remove animals from grids. SCHIECK & MILLAR (1987) studied the response of red-backed voles (Clethrionomys gapperi) to removal
trapping in a mountain fir forest in Alberta Canada and found that about 80% of the voles caught in the removal area originated from a distance of less than two home
ranges away. NAKATA & SATOH (1994) studied the response of individual grey-backed voles (Clethrionomys rufocanus bedfordiae) to removal trapping to determine the source of animals moving into the removal grid and the distance that these animals moved from source areas. After 2 weeks, over 90% of the voles initially located within 30 m of the edge of the removal grid were making single-direction movements towards the removal grid. Conversely, BOUTIN et al. (1985) found that only 28% of snowshoe hares (Lepus americanus) dispersed into removal areas and that most animals died on their home range rather than dispersing, while SULLIVAN & SULLIVAN (1986) found that the colonization rate was 25 – 58% per
four-week period

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลยุทธ์สำคัญสำหรับสัตว์ reinvading พื้นที่เรียบร้อยแล้วจะมีอัตราสูงของ dispersal วิธีหนึ่งในการวัดอัตรา dispersal เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กเป็นพื้นที่ว่างจะเอาสัตว์จากกริด experimentally SCHIECK & MILLAR (1987) ได้ศึกษาการตอบสนองของพื้นที่สำรองสีแดง (Clethrionomys gapperi) เพื่อกำจัดวางกับดักในป่าภูเขาเฟอร์ในอัลเบอร์ตาแคนาดา และพบที่ประมาณ 80% ของพื้นที่ที่ติดตั้งเอามาจากไกลบ้านน้อยกว่าสองช่วงไป นากาตะและโยะ (1994) ศึกษาการตอบสนองของพื้นที่สแตนละสำรองสีเทา (Clethrionomys rufocanus bedfordiae) เพื่อดักเอาแหล่งที่มาของสัตว์ย้ายตารางเอาและระยะทางที่สัตว์เหล่านี้เคลื่อนย้ายจากแหล่ง หลังจาก 2 สัปดาห์ที่ กว่า 90% ของพื้นที่พัก 30 เมตรของขอบของตารางเอาเริ่มมีการทำเคลื่อนไหวทิศทางเดียวต่อตารางเอา ในทางกลับกัน BOUTIN et al. (1985) พบว่า 28% ของกระต่ายสโนว์ชู (กลุ่มดาวกระต่ายป่า americanus) กระจายลงในพื้นที่เอาเท่านั้น และว่า สัตว์ส่วนใหญ่เสียชีวิตในช่วงบ้านแทนที่ จะสลาย ใน ขณะที่แวนแอนด์ซัลลิแวน (1986) พบว่า อัตราที่สนามถูก 25 – 58% ต่อรอบระยะเวลา 4 สัปดาห์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลยุทธ์ที่สำคัญสำหรับสัตว์ในพื้นที่ที่ประสบความสำเร็จ reinvading คือการมีอัตราที่สูงของการแพร่กระจาย วิธีการหนึ่งในการวัดอัตราการแพร่กระจายของเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กลงในพื้นที่ว่างคือการทดลองเอาสัตว์จากกริด
SCHIECK และ MILLAR (1987) การศึกษาการตอบสนองของหนูพุกสีแดงได้รับการสนับสนุน (Clethrionomys gapperi)
เพื่อกำจัดการวางกับดักในป่าสนภูเขาในอัลเบอร์ต้าประเทศแคนาดาและพบว่าประมาณ80% ของหนูพุกที่ติดอยู่ในพื้นที่การกำจัดต้นตอมาจากระยะทางน้อยกว่า
บ้านสองช่วงห่าง นากาตะและ Satoh (1994) การศึกษาการตอบสนองของหนูพุกสีเทาได้รับการสนับสนุนบุคคล (Clethrionomys rufocanus bedfordiae) เพื่อดักกำจัดเพื่อตรวจสอบแหล่งที่มาของสัตว์ที่ย้ายเข้าไปอยู่ในตารางการกำจัดและระยะทางที่สัตว์เหล่านี้ย้ายจากพื้นที่แหล่งที่มา หลังจาก 2 สัปดาห์กว่า 90% ของหนูพุกอยู่ในขั้นต้นภายใน 30 เมตรจากขอบของตารางการกำจัดที่ถูกทำให้เคลื่อนไหวทิศทางเดียวต่อตารางการกำจัด ตรงกันข้าม Boutin et al, (1985) พบว่ามีเพียง 28% ของ snowshoe กระต่าย (กระต่าย americanus) แยกย้ายกันเข้าไปในพื้นที่การกำจัดและการที่สัตว์ส่วนใหญ่เสียชีวิตในช่วงที่บ้านของพวกเขามากกว่าการกระจายในขณะที่ SULLIVAN & Sullivan (1986) พบว่าอัตราการล่าเมืองขึ้นเป็น 25-58% ต่อ
ระยะเวลาสี่สัปดาห์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลยุทธ์ที่สำคัญสำหรับสัตว์เรียบร้อยแล้ว reinvading พื้นที่คือมีอัตราสูงของการกระจาย . วิธีหนึ่งที่ใช้วัดอัตราของการกระจายของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กในพื้นที่ว่างขนาดเอา
คือสัตว์จากกริด schieck &มิลลาร์ ( 1987 ) ได้ศึกษาการตอบสนองของสีแดงได้รับการสนับสนุน voles ( clethrionomys gapperi ) เพื่อกำจัด
ดักในป่าต้นสนภูเขาในอัลเบอร์ต้าประเทศแคนาดา และพบว่า ประมาณ 80% ของ voles จับเอาพื้นที่มาจากระยะทาง
บ้านไม่ถึงสองช่วงออกไปนากาตะ & ซาโต้ ( 1994 ) ได้ศึกษาการตอบสนองของแต่ละบุคคล ได้รับการสนับสนุน voles สีเทา ( clethrionomys rufocanus bedfordiae ) การวางกับดักเพื่อตรวจสอบแหล่งที่มาของสัตว์เคลื่อนย้ายเข้าไปในการตารางและระยะที่สัตว์เหล่านี้ย้ายจากพื้นที่แหล่งที่มา หลังจาก 2 สัปดาห์กว่า 90% ของ voles เริ่มอยู่ในระยะ 30 เมตรจากขอบของตารางมีการกำจัดความเคลื่อนไหวทิศทางเดียวไปจัดตาราง ในทางกลับกัน บูแตน et al . ( 1985 ) พบว่ามีเพียงร้อยละ 28 ของ Snowshoe กระต่าย ( กลุ่มดาวกระต่ายป่า มริกานัส ) กระจายสู่พื้นที่กำจัดและสัตว์ส่วนใหญ่เสียชีวิตในช่วงของบ้าน แทนที่จะกระจายในขณะที่ ซัลลิแวน&ซัลลิแวน ( 1986 ) พบว่าอัตราการเป็น 25 – 58 /
4 สัปดาห์