The wolf had wet nose and his whisk

The wolf had wet nose and his whiskers tickled her face. They looked at each other and the girl understood that this was a great animal to be feared of and respected. He sniffed her neck and then she started giggling, her fear slowly fading away. She started to gain courage and dared to touch his beautiful golden coat. It felt soft and the golden fur shined in the light.
As the princess stood in front of this amazing creature a great roar was heard. A huge bear! She then thought she was lost and oh! How upset her father was going to be.
She closed her eyes. And then something unexpected happened. The great wolf turned towards the bear, his long tail almost touching her nose. It looked like the wolf wanted to protect her from the upset animal. She watched the two animals looking at each other and it felt as if they were speaking. After a moment of silence the bear gave up and turned around and walked away muttering.
The wolf turned then and looked again in the little human eyes and there was gratitude.
The princess was amazed by the act of the wolf and wanted to thank him, but didn’t know how so she just stood there looking at him.
Noise from the camp reached their ears and the wolf turned to leave.
- Thank you! She yelled.


The wolf turned his head to see her one more time, as if he understood, and then went on his way, fading into the forest.
The princess ran back to the camp and the next day was on the road, back to the castle as the king’s expedition was over.
She thought of her adventure a number of times and she always had the image of this great wolf clear in her heart. She had learned a valuable lesson that day. She understood that all creatures must be respected for what they are and that there is kindness in even the fiercest animal. She learned to be kind to others even if they were different and since then she started caring for everbody.
Sometimes she saw far in the woods something shining in the sun and happily remembered the great golden wolf.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมาป่ามีเปียกจมูก และหนวดของเขาโดนจับใบหน้าของเธอ พวกเขามองกัน และหญิงสาวเข้าใจว่า นี้เป็นสัตว์สำหรับจะกลัวของ และยอมรับ เขา sniffed คอของเธอแล้ว เธอเริ่มต้น giggling กลัวเธอช้าเลือนหายไป เธอเริ่มได้รับความกล้าหาญ และกล้าสัมผัสตราทองของเขาสวยงาม รู้สึกนุ่ม และขนทอง shined ในแสงเป็นเจ้าหญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าของสิ่งมีชีวิตนี้ตื่นตาตื่นใจ เสียงคำรามมากได้ยิน หมีใหญ่ เธอแล้วคิดว่า เธอหายไปและ อย่างไรเสียพ่อของเธอกำลังจะ เธอปิดตาของเธอ แล้ว สิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น หมาป่าดีเปิดต่อหมี เขายาวเกือบสัมผัสจมูกของเธอ มันเหมือนหมาป่าที่ต้องปกป้องเธอจากสัตว์เสีย เธอเฝ้าดูสัตว์สองดูกัน และรู้สึกว่าพวกเขาได้พูด หลังจากช่วงเวลาของความเงียบ หมีได้หันไปรอบ ๆ และเดินไป mutteringหมาป่าที่เปิดแล้ว และมองอีกในสายตามนุษย์เล็กน้อย และมีความกตัญญูเจ้าหญิงประหลาดใจ ด้วยการกระทำของหมาป่า และอยากขอบคุณเขา แต่ไม่รู้ว่าเพื่อ เธอเพียงยืนมีเขา เปิดเสียงจากค่ายไปถึงหูของพวกเขาและหมาป่าไป -ขอขอบคุณ นาง yelled หมาป่าหันศีรษะไปดูเธออีกครั้ง เป็น ถ้าเขาเข้าใจ เขา เฟดเข้าป่าแล้ว ไปเจ้าหญิงวิ่งกลับไปค่าย และในวันถัดไปอยู่บนถนน กลับไปยังปราสาทเป็นพระเดินทางผ่าน เธอคิดว่า ของการผจญภัยของเธอหลายครั้ง และเธอมักจะมีรูปของหมาป่านี้ดีชัดเจนในใจของเธอ เธอได้เรียนรู้บทเรียนอันมีค่าวันที่ เธอเข้าใจว่า จะต้องได้รับสิ่งมีชีวิตสำหรับพวกเขาคืออะไร และมีเมตตาในแม้แต่สัตว์ร้ายมากที่สุด เธอได้เรียนรู้จะเมตตาต่อผู้อื่นแม้ว่าพวกเขาแตกต่างกัน และตั้งแต่นั้น เธอเริ่มดูแล everbody บางครั้งเธอเห็นไกลในป่าสิ่งที่ส่องแสงแดด และหมาป่าทองดีที่จดจำอย่างมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หมาป่ามีจมูกเปียกและเคราของเขา tickled ใบหน้าของเธอ พวกเขามองหน้ากันและหญิงสาวที่เข้าใจว่านี่คือสัตว์ที่ดีที่จะกลัวและเป็นที่เคารพ เขาดมคอของเธอและแล้วเธอก็เริ่มหัวเราะคิกคักความกลัวของเธอค่อย ๆ จางหายไป เธอเริ่มที่จะได้รับความกล้าหาญและกล้าที่จะสัมผัสเสื้อสีทองของเขาที่สวยงาม มันให้ความรู้สึกนุ่มและขนสีทองส่องแสง.
ในฐานะที่เป็นเจ้าหญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของสิ่งมีชีวิตที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้เสียงคำรามที่ดีได้รับการได้ยิน หมีใหญ่! จากนั้นเธอก็คิดว่าเธอก็หายไปและโอ้! วิธีอารมณ์เสียพ่อของเธอเป็นไปได้.
เธอปิดตาของเธอ และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น หมาป่าที่ดีหันไปทางหมีหางยาวของเขาเกือบจะสัมผัสจมูกของเธอ มันดูเหมือนหมาป่าอยากจะปกป้องเธอจากสัตว์ที่ไม่พอใจ เธอเฝ้าดูสัตว์ทั้งสองมองหน้ากันและมันรู้สึกราวกับว่าพวกเขาพูด หลังจากช่วงเวลาของความเงียบหมีให้ขึ้นและหันไปรอบ ๆ และเดินออกไปพูดพึมพำ.
หมาป่าหันแล้วมองอีกครั้งในสายตาของมนุษย์เล็ก ๆ น้อย ๆ และมีความกตัญญู.
เจ้าหญิงประหลาดใจโดยการกระทำของหมาป่าและอยากจะขอบคุณเขา แต่ไม่ทราบว่าเพื่อให้เธอมีเพียงแค่ยืนมองเขา.
เสียงรบกวนจากค่ายถึงหูของพวกเขาและหมาป่าหันไปออก.
- ขอขอบคุณ! เธอตะโกน. หมาป่าหันหัวของเขาที่จะเห็นเธออีกครั้งหนึ่งเช่นถ้าเขาเข้าใจแล้วเดินตามทางของเขาจางหายเข้าไปในป่า. เจ้าหญิงวิ่งกลับไปที่ค่ายและในวันรุ่งขึ้นคือบนถนนกลับไป ปราสาทเป็นของกษัตริย์เดินทางได้มากกว่า. เธอคิดของการผจญภัยของเธอหลายครั้งและเธอมักจะมีภาพของหมาป่าที่ยิ่งใหญ่นี้ชัดเจนในหัวใจของเธอ เธอได้เรียนรู้บทเรียนที่มีคุณค่าในวันนั้น เธอเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตที่ทุกคนจะต้องได้รับการเคารพสำหรับสิ่งที่พวกเขาและนั่นก็คือความมีน้ำใจแม้ในสัตว์อย่างดุเดือด เธอเรียนรู้ที่จะเป็นชนิดกับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมีความแตกต่างและตั้งแต่นั้นมาเธอเริ่มดูแล everbody. บางครั้งที่เธอเห็นไกลในป่าบางสิ่งบางอย่างที่ส่องแสงในดวงอาทิตย์และจำได้อย่างมีความสุขที่ยิ่งใหญ่หมาป่าสีทอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หมาป่ามีจมูกที่เปียกและหนวดของเขา รู้สึกใบหน้าของเธอ พวกเขามองที่แต่ละอื่น ๆและสาวเข้าใจว่านี้คือสัตว์ใหญ่จะกลัวและเคารพ เขานัดคอของเธอแล้ว เธอเริ่มหัวเราะเธอ ความกลัวค่อยๆจางหายไป เธอเริ่มที่จะได้รับความกล้าหาญและกล้าที่จะสัมผัสเสื้อสีทองของเขาที่สวยงาม มันรู้สึกนุ่มและมีขนสีทองส่องประกายเมื่อต้องแสง
เป็นเจ้าหญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ที่น่าตื่นตาตื่นใจสัตว์คำราม ดี คือ ได้ยิน หมีใหญ่ ! เธอจึงคิดว่าเธอหลงทาง โอ้ ! แล้วอารมณ์เสีย พ่อของเธอจะเป็น
เธอปิดตาของเธอ และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น หมาป่าดีหันไปมองหมี หางยาวของเขาเกือบจะสัมผัสจมูกได้ มันดูเหมือนหมาป่าต้องการปกป้องเธอจากสัตว์โกรธเธอมองดูสัตว์สองมองที่แต่ละอื่น ๆและมันก็รู้สึกเหมือนพวกเขากำลังพูด หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบของหมีให้ขึ้นและหันไปรอบ ๆและเดินออกไป พูดพึมพำ
หมาป่าหันแล้วมองอีกในสายตามนุษย์ตัวเล็ก และมีความกตัญญู
เจ้าหญิงประหลาดใจโดยการกระทำของหมาป่า และอยากจะขอบคุณเขา แต่ไม่รู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้น มอง
เค้า .เสียงจากค่าย ถึงหู และหมาป่าที่เปลี่ยนไป
ขอบคุณค่ะ เธอตะโกน


หมาป่าหันศีรษะของเขาที่จะเห็นเธออีกครั้ง ถ้าเขาเข้าใจ แล้วก็ไปในทางของเขาหายไปในป่า
เจ้าหญิงวิ่งกลับไปที่ค่ายและวันต่อไปบนถนนกลับไปที่ปราสาทพระราชาจะเดินทางผ่าน
เธอนึกถึงการผจญภัยของเธอหลายครั้ง และเธอมักจะมีภาพของหมาป่าที่ยอดเยี่ยมนี้ชัดเจนอยู่ในหัวใจเธอ เธอได้เรียนรู้บทเรียนที่มีค่าในวันนั้น เธอเข้าใจที่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องได้รับการเคารพสำหรับสิ่งที่พวกเขาและมีความเมตตาในสัตว์อย่างเอาเป็นเอาตาย เธอเรียนรู้ที่จะใจดีกับคนอื่น แม้ว่าจะแตกต่างกัน จากนั้นเธอเริ่มเป็นห่วงทุกคน .
บางครั้งที่เธอเห็นอยู่ในป่าอย่างพระอาทิตย์ส่องแสง และเป็นสุขได้

หมาป่าสีทองดี