Published in 1914 as part of the sh

Published in 1914 as part of the short story collection titled Beasts and Super-Beasts, H. H. Munro's (Saki's) story exemplifies his cynical delight in juxtaposing the societal conventions of the Edwardian period in England with what has been called "the demoniac side of childhood."

As the story opens, Nicholas finds himself suffering the punitive measures of a self-appointed and authoritarian aunt. He is denied the supposed privilege of going to the sands of Jagborough because he refused to eat his bread-and-milk in a bowl, which contains a frog.

Scolded for speaking nonsense as there could not be a frog in his dish, Nicholas insists that there is, indeed, a frog, since he has put it there himself. Then Nicholas is scolded further for his audacity in taking a frog from the garden; however, he perceives only the older person's misjudgment in arguing that there could be no such creature in his bread and milk.

Deprived of the supposedly festive privilege of the beach, Nicholas informs his aunt that his cousin Bobby will not enjoy himself since his boots are too tight and his other cousin has scraped her knee. She scolds him for not informing her of Bobby's boots and issues an order: "You are not to go into the gooseberry garden."

But since she is convinced that he will do so, Nicholas manoeuvres his way toward one of the garden doors, knowing that the aunt is watching. He then doubles back and goes into the library, where he takes down the key to the lumber room.

Once inside the lumber room, lit only by a high window, Nicholas is met with a world that stirs his imagination. A piece of framed tapestry becomes a living story of a hunter with a stag he has shot with an arrow, being pursued by several wolves; a teapot is delightful, a book of birds resplendent, and a carved sandalwood box lovely.

Suddenly, Nicholas hears his aunt’s shrill voice calling him in the gooseberry garden. He smiles to himself.

Soon the angry cries give way to a shriek and a cry for help. Locking the lumber room, Nicholas enters the front garden, calling out to his aunt. She responds, informing him that she has fallen into the empty rain-water tank, and she asks Nicholas to fetch the small ladder under the cherry tree.

Nicholas quickly replies, “I was told I wasn’t to go into the gooseberry garden.”

The aunt countermands, “Don’t talk nonsense. Go and fetch the ladder.”

Still Nicholas objects, saying her voice does not sound like his aunt’s. Vehemently, the voice from the tank orders the ladder. When Nicholas asks if there will be strawberry jam for tea and the aunt assures him that there will be, Nicholas argues that the voice cannot be his aunt’s, who thought yesterday there was no jam.

Nicholas walks away, but a kitchen maid eventually sees the aunt’s plight and rescues her.

At teatime that evening, there is a threatening silence. The children return from Jagborough, disgruntled that the tide was too high to have enjoyed the sand. Bobby is yet in a bad temper and the aunt sits in “frozen muteness.”

Also silent, Nick imagines that the huntsman on the tapestry will escape with his dog while the wolves devour the deer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เผยแพร่ใน 1914 เป็นส่วนหนึ่งของคอลเลกชันเรื่องสั้นชื่อสัตว์ป่าและสัตว์ป่าซุปเปอร์ H. H. จู๋ของ (Saki ของ) เรื่อง exemplifies ความสุขของเขาลลดในห้องนิยมแบบแผนของเอดวาร์ดเดี้ยในอังกฤษ ด้วยว่ามีการเรียก "demoniac ด้านของเด็ก"เป็นเรื่องเปิด นิโคลัสพบว่าตัวเองทุกข์ทรมานมาตรการลงโทษของป้าตกแต่งด้วยตนเอง และประเทศ เขาถูกปฏิเสธสิทธิ์ควรเดินหาดทรายของ Jagborough เพราะเขาปฏิเสธที่จะกินเขาขนมปัง และนมในชาม กบประกอบด้วยนิโคลัสเพิ่มบ ๆ สำหรับพูดเหลวไหลเป็นอาจไม่มีกบจานของเขา ที่รมย์ว่า มี แน่นอน กบ เนื่องจากเขามีใส่มีตัวเอง นิโคลัสเป็นบ ๆ แล้วเพิ่มเติมในความกล้าของเขาในการนำกบจากสวน อย่างไรก็ตาม เขาละเว้นเท่าของผู้สูงอายุ misjudgment ในการโต้เถียงที่ อาจมีไม่มีสิ่งมีชีวิตเช่นในขนมปังและนมของเขาเปลื้องสิทธิ์คาดคะเนเทศกาลหาด นิโคลัสแจ้งป้าเขาว่า ก.บ๊อบบี้ไม่คลายตัวเองเนื่องจากรองเท้าของเขาอย่างแน่นหนาเกินไป และญาติของเขามีถลอกเข่าของเธอ เธอกลับเขาไม่บอกเธอของบ๊อบบี้รองเท้า และออกใบสั่ง: "คุณจะไม่ไปสู่สวนกูสเบอร์รี"แต่เนื่องจากเธอมีความเชื่อว่า เขาจะทำเช่นนั้น นิโคลัส manoeuvres ไปหนึ่งประตูสวน รู้ว่า ป้าจะดู เขาคู่กลับ แล้วไปลงในไลบรารี ที่เขาใช้แป้นห้องไม้เมื่อภายในห้องไม้ สว่าง โดยหน้าต่างสูงเท่า นิโคลัสได้พบกับโลกที่ stirs จินตนาการของเขา ชิ้นส่วนของพรมแขวนผนังกรอบกลายเป็น เรื่องราวชีวิตของฮันเตอร์กับ stag ที่เขาได้ยิง ด้วยลูกศร การติดตาม โดยหมาป่าหลาย กาน้ำชางาม หนังสือของนก resplendent และจันทน์แกะกล่องน่ารักทันใดนั้น นิโคลัสได้ยินเสียงใด ๆ ของป้าของเขาเรียกเขาในสวนกูสเบอร์รี ยิ้มกับตัวเองเร็ว ๆ นี้ ร้องไห้โกรธให้ไปกรี๊ดและร้องขอความช่วยเหลือ ล็อกห้องไม้ นิโคลัสเข้าสวนหน้า โทรออกกับป้าของเขา เธอ ตอบ แจ้งที่เธอตกลงในถังน้ำฝนว่าง และเธอถามนิโคลัสดึงบันไดเล็ก ๆ ใต้ต้นเชอร์รี่นิโคลัสอย่างรวดเร็วตอบ "สุเทพไม่ค่อยเข้าสวนกูสเบอร์รี"Countermands ป้า "อย่าพูดเหลวไหล ไป และนำมาใช้บันได"ยัง วัตถุนิโคลัส พูดเสียงของเธอไม่ชอบเสียงป้าของเขา โดย เสียงจากถังใบสั่งบันได เมื่อนิโคลัสถามถ้า จะมีแยมสตรอเบอร์รี่สำหรับชา และป้าจะมั่นใจว่าเขาจะมี นิโคลัสจนเสียงไม่สามารถเขาป้า ของ ที่คิดว่า เมื่อวานมีไม่ติดขัด นิโคลัสเดินไป แต่ห้องครัวแม่บ้านเห็นสหัสของป้า และ rescues เธอในที่สุดที่เย็นที่สกิต มีเงียบคุกคาม เด็ก ๆ กลับจาก Jagborough, disgruntled ว่า น้ำที่สูงเกินไปจะได้เพลิดเพลินกับทราย บ๊อบบี้ยังเป็นเสีย และป้าอยู่ใน "muteness แช่แข็ง" ยัง เงียบ นิคจินตนาการ-ว่า เราบนพรมแขวนผนังจะหลบหนีกับสุนัขของเขาในขณะที่หมาป่ากินสัตว์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตีพิมพ์ในปี 1914 เป็นส่วนหนึ่งของคอลเลกชันเรื่องสั้นเรื่องสัตว์ป่าและสัตว์ซุปเปอร์ของเอชเอช มันโร ( ซากิ ) เรื่องราวที่เป็นตัวอย่างสุขใจ เหยียดหยามของเขาในการแสดงข้อตกลงทางสังคมของสมัยเอ็ดเวิร์ดในอังกฤษกับสิ่งที่ได้รับการเรียกว่า " ด้านคนที่ถูกผีสิงในวัยเด็กของ "

เป็นเรื่องเปิดนิโคลัสพบว่าตัวเองทุกข์ มาตรการลงโทษของตนเองได้รับการแต่งตั้งและป้า เผด็จการ เขาปฏิเสธควรสิทธิพิเศษไป Sands jagborough เพราะเขาปฏิเสธที่จะกินขนมปังกับนมในชามซึ่งมีกบ

ดุพูดไร้สาระอาจไม่มีกบในจานของเขา นิโคลัส ยืนยันว่ามีจริงๆ กบตั้งแต่เขาได้ใส่มันเอง แล้วนิโคลัสดุเพิ่มเติมสำหรับความกล้าของเขาในการเป็นกบจากสวน อย่างไรก็ตาม เขารับรู้เพียงผู้สูงอายุทำให้เข้าใจผิดในการโต้เถียงที่อาจจะไม่มีสิ่งมีชีวิตในขนมปังและนมของเขา

ลิดรอนสิทธิ์คาดคะเนงานรื่นเริงของชายหาดนิโคลัส แจ้งป้าของเขา ญาติของเขา บ๊อบบี้จะไม่ได้เพลิดเพลินกับตัวเองตั้งแต่รองเท้าของเขาจะแน่นเกินไป และญาติ ๆของเขา มีหัวเข่าถลอก . เธอตำหนิเขาไม่ได้บอกเธอ ของ บ๊อบบี้ บู๊ทส์และประเด็นคำสั่ง : " คุณไม่ต้องไปเที่ยวหาสวน "

แต่เธอเชื่อว่าเขาจะทำอย่างนั้น นิโคลัสประลองยุทธ์ของเขาไปทางหนึ่งของสวนประตูไม่รู้ว่าน้าดู จากนั้นเขาก็จะกลับ และไปเข้าห้องสมุด ที่เขาจะลงกุญแจไม้

เมื่อภายในห้องไม้ , ไฟเท่านั้นโดยหน้าต่างสูง นิโคลัสจะได้พบกับโลกที่กระตุ้นจินตนาการของเขา ชิ้นส่วนของกรอบนี้กลายเป็นชีวิตเรื่องราวของนักล่ากับกวางที่เขาได้ยิงด้วยลูกศร , ถูกไล่ตามโดยหลายหมากาน้ำชาเป็นที่น่ายินดี หนังสือนกรุ่งโรจน์และไม้จันทน์แกะสลักกล่องน่ารัก

จู่ๆ นิโคลัส ได้ยินป้าของเขาโหยหวนเสียงเรียกเขาในมะเฟืองสวน เขายิ้มกับตัวเอง

แล้วร้องไห้ โกรธให้กับเสียงกรีดร้องและร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ ล็อคห้องไม้ , นิโคลัสเข้าสู่สวนด้านหน้า เรียกให้ป้าเค้า เธอตอบสนองแจ้งเขาว่าเธอลดลงในที่ว่างเปล่าถังน้ำฝน เธอถามนิโคลัสเรียกบันไดเล็ก ๆใต้ต้นไม้เชอร์รี่

นิโคลัสรีบตอบ " ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้เข้าสวนมะยม "

ป้า countermands " อย่าพูดไร้สาระ ไปตามบันได . . . "

ยังนิโคลัสวัตถุว่าเสียงของเธอไม่เหมือนป้าของเขา อย่างรุนแรง ,เสียงจากถังสั่งบันได เมื่อนิโคลัสถามถ้าจะมีแยมสตรอเบอร์รี่สำหรับชาและป้ามั่นใจว่าเขาจะต้องมี นิโคลัส ระบุว่าเสียงไม่ได้น้า ใครคิดว่าเมื่อวานไม่มีแยม

นิโคลัสเดินจากไป แต่แม่บ้าน ห้องครัว จะเห็นชะตากรรมของป้า และได้ช่วยเธอ

ที่ teatime ตอนเย็น มีขู่ให้เงียบเด็กกลับจาก jagborough ไม่พอใจ , ว่ากระแสน้ำที่สูงเกินไปจะได้เพลิดเพลินกับหาดทราย บ๊อบบี้ยังไม่ดี และป้านั่งอยู่แช่แข็ง " ไม่ออกเสียง "

ยังเงียบ นิค จินตนาการว่านายพรานบนพรมจะหนีกับสุนัขของเขา ขณะที่หมาป่ากินกวาง