Among the most riveting mysteries o

Among the most riveting mysteries of human history are those posed by vanished civilizations. Everyone who has seen the abandoned buildings of the Khmer, the Maya, or the Anasazi is immediately moved to ask the same question: Why did the societies that erected those structures disappear?

Their vanishing touches us as the disappearance of other animals, even the dinosaurs, never can. No matter how exotic those lost civilizations seem, their framers were humans like us. Who is to say we won’t succumb to the same fate? Perhaps someday New York’s skyscrapers will stand derelict and overgrown with vegetation, like the temples at Angkor Wat and Tikal.

Among all such vanished civilizations, that of the former Polynesian society on Easter Island remains unsurpassed in mystery and isolation. The mystery stems especially from the island’s gigantic stone statues and its impoverished landscape, but it is enhanced by our associations with the specific people involved: Polynesians represent for us the ultimate in exotic romance, the background for many a child’s, and an adult’s, vision of paradise. My own interest in Easter was kindled over 30 years ago when I read Thor Heyerdahl’s fabulous accounts of his Kon-Tiki voyage.

But my interest has been revived recently by a much more exciting account, one not of heroic voyages but of painstaking research and analysis. My friend David Steadman, a paleontologist, has been working with a number of other researchers who are carrying out the first systematic excavations on Easter intended to identify the animals and plants that once lived there. Their work is contributing to a new interpretation of the island’s history that makes it a tale not only of wonder but of warning as well.

Easter Island, with an area of only 64 square miles, is the world’s most isolated scrap of habitable land. It lies in the Pacific Ocean more than 2,000 miles west of the nearest continent (South America), 1,400 miles from even the nearest habitable island (Pitcairn). Its subtropical location and latitude--at 27 degrees south, it is approximately as far below the equator as Houston is north of it--help give it a rather mild climate, while its volcanic origins make its soil fertile. In theory, this combination of blessings should have made Easter a miniature paradise, remote from problems that beset the rest of the world.

The island derives its name from its discovery by the Dutch explorer Jacob Roggeveen, on Easter (April 5) in 1722. Roggeveen’s first impression was not of a paradise but of a wasteland: We originally, from a further distance, have considered the said Easter Island as sandy; the reason for that is this, that we counted as sand the withered grass, hay, or other scorched and burnt vegetation, because its wasted appearance could give no other impression than of a singular poverty and barrenness.

The island Roggeveen saw was a grassland without a single tree or bush over ten feet high. Modern botanists have identified only 47 species of higher plants native to Easter, most of them grasses, sedges, and ferns. The list includes just two species of small trees and two of woody shrubs. With such flora, the islanders Roggeveen encountered had no source of real firewood to warm themselves during Easter’s cool, wet, windy winters. Their native animals included nothing larger than insects, not even a single species of native bat, land bird, land snail, or lizard. For domestic animals, they had only chickens.

European visitors throughout the eighteenth and early nineteenth centuries estimated Easter’s human population at about 2,000, a modest number considering the island’s fertility. As Captain James Cook recognized during his brief visit in 1774, the islanders were Polynesians (a Tahitian man accompanying Cook was able to converse with them). Yet despite the Polynesians’ well-deserved fame as a great seafaring people, the Easter Islanders who came out to Roggeveen’s and Cook’s ships did so by swimming or paddling canoes that Roggeveen described as bad and frail. Their craft, he wrote, were put together with manifold small planks and light inner timbers, which they cleverly stitched together with very fine twisted threads. . . . But as they lack the knowledge and particularly the materials for caulking and making tight the great number of seams of the canoes, these are accordingly very leaky, for which reason they are compelled to spend half the time in bailing. The canoes, only ten feet long, held at most two people, and only three or four canoes were observed on the entire island.

With such flimsy craft, Polynesians could never have colonized Easter from even the nearest island, nor could they have traveled far offshore to fish. The islanders Roggeveen met were totally isolated, unaware that other people existed. Investigators in all the years since his visit have discovered no trace of the islanders’ having any outside contacts: not a single Easter Island rock or product has turned up elsewhere, nor has anything been found on the island that could have been brought by anyone other than the original settlers or the Europeans. Yet the people living on Easter claimed memories of visiting the uninhabited Sala y Gomez reef 260 miles away, far beyond the range of the leaky canoes seen by Roggeveen. How did the islanders’ ancestors reach that reef from Easter, or reach Easter from anywhere else?

Easter Island’s most famous feature is its huge stone statues, more than 200 of which once stood on massive stone platforms lining the coast. At least 700 more, in all stages of completion, were abandoned in quarries or on ancient roads between the quarries and the coast, as if the carvers and moving crews had thrown down their tools and walked off the job. Most of the erected statues were carved in a single quarry and then somehow transported as far as six miles--despite heights as great as 33 feet and weights up to 82 tons. The abandoned statues, meanwhile, were as much as 65 feet tall and weighed up to 270 tons. The stone platforms were equally gigantic: up to 500 feet long and 10 feet high, with facing slabs weighing up to 10 tons.

Roggeveen himself quickly recognized the problem the statues posed: The stone images at first caused us to be struck with astonishment, he wrote, because we could not comprehend how it was possible that these people, who are devoid of heavy thick timber for making any machines, as well as strong ropes, nevertheless had been able to erect such images. Roggeveen might have added that the islanders had no wheels, no draft animals, and no source of power except their own muscles. How did they transport the giant statues for miles, even before erecting them? To deepen the mystery, the statues were still standing in 1770, but by 1864 all of them had been pulled down, by the islanders themselves. Why then did they carve them in the first place? And why did they stop?

The statues imply a society very different from the one Roggeveen saw in 1722. Their sheer number and size suggest a population much larger than 2,000 people. What became of everyone? Furthermore, that society must have been highly organized. Easter’s resources were scattered across the island: the best stone for the statues was quarried at Rano Raraku near Easter’s northeast end; red stone, used for large crowns adorning some of the statues, was quarried at Puna Pau, inland in the southwest; stone carving tools came mostly from Aroi in the northwest. Meanwhile, the best farmland lay in the south and east, and the best fishing grounds on the north and west coasts. Extracting and redistributing all those goods required complex political organization. What happened to that organization, and how could it ever have arisen in such a barren landscape?

Easter Island’s mysteries have spawned volumes of speculation for more than two and a half centuries. Many Europeans were incredulous that Polynesians--commonly characterized as mere savages--could have created the statues or the beautifully constructed stone platforms. In the 1950s, Heyerdahl argued that Polynesia must have been settled by advanced societies of American Indians, who in turn must have received civilization across the Atlantic from more advanced societies of the Old World. Heyerdahl’s raft voyages aimed to prove the feasibility of such prehistoric transoceanic contacts. In the 1960s the Swiss writer Erich von Däniken, an ardent believer in Earth visits by extraterrestrial astronauts, went further, claiming that Easter’s statues were the work of intelligent beings who owned ultramodern tools, became stranded on Easter, and were finally rescued.

Heyerdahl and Von Däniken both brushed aside overwhelming evidence that the Easter Islanders were typical Polynesians derived from Asia rather than from the Americas and that their culture (including their statues) grew out of Polynesian culture. Their language was Polynesian, as Cook had already concluded. Specifically, they spoke an eastern Polynesian dialect related to Hawaiian and Marquesan, a dialect isolated since about A.D. 400, as estimated from slight differences in vocabulary. Their fishhooks and stone adzes resembled early Marquesan models. Last year DNA extracted from 12 Easter Island skeletons was also shown to be Polynesian. The islanders grew bananas, taro, sweet potatoes, sugarcane, and paper mulberry--typical Polynesian crops, mostly of Southeast Asian origin. Their sole domestic animal, the chicken, was also typically Polynesian and ultimately Asian, as were the rats that arrived as stowaways in the canoes of the first settlers.

What happened to those settlers? The fanciful theories of the past must give way to evidence gathered by hardworking practitioners in three fields: archeology, pollen analysis, and paleontology.

Modern archeological excavations on Easter have continued since Heyerdahl’s 1955 expedition. The earliest radiocarbon dates associated with hu

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่อึ้ง โดยอารยธรรมศาสดาผู้ลึกลับสุด riveting ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ทุกคนที่ได้เห็นอาคารละทิ้งของเขมร มายา หรือ Anasazi ใน ทันทีจะถูกย้ายไปถามคำถามเดียวกัน: ทำไมไม่ได้สังคมที่เกร็งโครงสร้างเหล่านั้นหายไปหรือไม่ การหายสาบสูญของพวกเขาสัมผัสเราไม่สามารถหายตัวไปของสัตว์อื่น ๆ แม้กระทั่งไดโนเสาร์ ไม่แปลกว่าอารยธรรมที่สูญหายดูเหมือน framers ของมนุษย์เช่นเราได้ ที่จะพูดเราจะไม่ยอมจะชะตากรรมเดียวกันหรือไม่ บางทีวันตึกระฟ้าของนิวยอร์กจะยืน derelict และดิบกับพืชพรรณ เช่นวัดที่นครวัดและ Tikal ระหว่างอารยธรรมทั้งหมด vanished ดังกล่าว ซึ่งสังคม Polynesian อดีตบนเกาะอีสเตอร์ยังคงกำลังตรวจสอบและแยก ลึกลับลำต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินยักษ์เกาะภูมิทัศน์จน แต่มันจะเพิ่ม โดยความสัมพันธ์ของเรากับคนเฉพาะที่เกี่ยวข้อง: Polynesians แทนเราสุดโรแมนติกที่แปลกใหม่ เบื้องหลัง ในเด็กและผู้ใหญ่ วลัย ข้าพเจ้าสนใจในเทศกาลอีสเตอร์ถูกจุดกว่า 30 ปีที่ผ่านมาเมื่ออ่านบัญชีธอร์ Heyerdahl นิยายเขาวอยาจคอนติกิ But my interest has been revived recently by a much more exciting account, one not of heroic voyages but of painstaking research and analysis. My friend David Steadman, a paleontologist, has been working with a number of other researchers who are carrying out the first systematic excavations on Easter intended to identify the animals and plants that once lived there. Their work is contributing to a new interpretation of the island’s history that makes it a tale not only of wonder but of warning as well. Easter Island, with an area of only 64 square miles, is the world’s most isolated scrap of habitable land. It lies in the Pacific Ocean more than 2,000 miles west of the nearest continent (South America), 1,400 miles from even the nearest habitable island (Pitcairn). Its subtropical location and latitude--at 27 degrees south, it is approximately as far below the equator as Houston is north of it--help give it a rather mild climate, while its volcanic origins make its soil fertile. In theory, this combination of blessings should have made Easter a miniature paradise, remote from problems that beset the rest of the world. The island derives its name from its discovery by the Dutch explorer Jacob Roggeveen, on Easter (April 5) in 1722. Roggeveen’s first impression was not of a paradise but of a wasteland: We originally, from a further distance, have considered the said Easter Island as sandy; the reason for that is this, that we counted as sand the withered grass, hay, or other scorched and burnt vegetation, because its wasted appearance could give no other impression than of a singular poverty and barrenness. The island Roggeveen saw was a grassland without a single tree or bush over ten feet high. Modern botanists have identified only 47 species of higher plants native to Easter, most of them grasses, sedges, and ferns. The list includes just two species of small trees and two of woody shrubs. With such flora, the islanders Roggeveen encountered had no source of real firewood to warm themselves during Easter’s cool, wet, windy winters. Their native animals included nothing larger than insects, not even a single species of native bat, land bird, land snail, or lizard. For domestic animals, they had only chickens. European visitors throughout the eighteenth and early nineteenth centuries estimated Easter’s human population at about 2,000, a modest number considering the island’s fertility. As Captain James Cook recognized during his brief visit in 1774, the islanders were Polynesians (a Tahitian man accompanying Cook was able to converse with them). Yet despite the Polynesians’ well-deserved fame as a great seafaring people, the Easter Islanders who came out to Roggeveen’s and Cook’s ships did so by swimming or paddling canoes that Roggeveen described as bad and frail. Their craft, he wrote, were put together with manifold small planks and light inner timbers, which they cleverly stitched together with very fine twisted threads. . . . But as they lack the knowledge and particularly the materials for caulking and making tight the great number of seams of the canoes, these are accordingly very leaky, for which reason they are compelled to spend half the time in bailing. The canoes, only ten feet long, held at most two people, and only three or four canoes were observed on the entire island.With such flimsy craft, Polynesians could never have colonized Easter from even the nearest island, nor could they have traveled far offshore to fish. The islanders Roggeveen met were totally isolated, unaware that other people existed. Investigators in all the years since his visit have discovered no trace of the islanders’ having any outside contacts: not a single Easter Island rock or product has turned up elsewhere, nor has anything been found on the island that could have been brought by anyone other than the original settlers or the Europeans. Yet the people living on Easter claimed memories of visiting the uninhabited Sala y Gomez reef 260 miles away, far beyond the range of the leaky canoes seen by Roggeveen. How did the islanders’ ancestors reach that reef from Easter, or reach Easter from anywhere else? Easter Island’s most famous feature is its huge stone statues, more than 200 of which once stood on massive stone platforms lining the coast. At least 700 more, in all stages of completion, were abandoned in quarries or on ancient roads between the quarries and the coast, as if the carvers and moving crews had thrown down their tools and walked off the job. Most of the erected statues were carved in a single quarry and then somehow transported as far as six miles--despite heights as great as 33 feet and weights up to 82 tons. The abandoned statues, meanwhile, were as much as 65 feet tall and weighed up to 270 tons. The stone platforms were equally gigantic: up to 500 feet long and 10 feet high, with facing slabs weighing up to 10 tons.
Roggeveen himself quickly recognized the problem the statues posed: The stone images at first caused us to be struck with astonishment, he wrote, because we could not comprehend how it was possible that these people, who are devoid of heavy thick timber for making any machines, as well as strong ropes, nevertheless had been able to erect such images. Roggeveen might have added that the islanders had no wheels, no draft animals, and no source of power except their own muscles. How did they transport the giant statues for miles, even before erecting them? To deepen the mystery, the statues were still standing in 1770, but by 1864 all of them had been pulled down, by the islanders themselves. Why then did they carve them in the first place? And why did they stop?

The statues imply a society very different from the one Roggeveen saw in 1722. Their sheer number and size suggest a population much larger than 2,000 people. What became of everyone? Furthermore, that society must have been highly organized. Easter’s resources were scattered across the island: the best stone for the statues was quarried at Rano Raraku near Easter’s northeast end; red stone, used for large crowns adorning some of the statues, was quarried at Puna Pau, inland in the southwest; stone carving tools came mostly from Aroi in the northwest. Meanwhile, the best farmland lay in the south and east, and the best fishing grounds on the north and west coasts. Extracting and redistributing all those goods required complex political organization. What happened to that organization, and how could it ever have arisen in such a barren landscape?

Easter Island’s mysteries have spawned volumes of speculation for more than two and a half centuries. Many Europeans were incredulous that Polynesians--commonly characterized as mere savages--could have created the statues or the beautifully constructed stone platforms. In the 1950s, Heyerdahl argued that Polynesia must have been settled by advanced societies of American Indians, who in turn must have received civilization across the Atlantic from more advanced societies of the Old World. Heyerdahl’s raft voyages aimed to prove the feasibility of such prehistoric transoceanic contacts. In the 1960s the Swiss writer Erich von Däniken, an ardent believer in Earth visits by extraterrestrial astronauts, went further, claiming that Easter’s statues were the work of intelligent beings who owned ultramodern tools, became stranded on Easter, and were finally rescued.

Heyerdahl and Von Däniken both brushed aside overwhelming evidence that the Easter Islanders were typical Polynesians derived from Asia rather than from the Americas and that their culture (including their statues) grew out of Polynesian culture. Their language was Polynesian, as Cook had already concluded. Specifically, they spoke an eastern Polynesian dialect related to Hawaiian and Marquesan, a dialect isolated since about A.D. 400, as estimated from slight differences in vocabulary. Their fishhooks and stone adzes resembled early Marquesan models. Last year DNA extracted from 12 Easter Island skeletons was also shown to be Polynesian. The islanders grew bananas, taro, sweet potatoes, sugarcane, and paper mulberry--typical Polynesian crops, mostly of Southeast Asian origin. Their sole domestic animal, the chicken, was also typically Polynesian and ultimately Asian, as were the rats that arrived as stowaways in the canoes of the first settlers.

What happened to those settlers? The fanciful theories of the past must give way to evidence gathered by hardworking practitioners in three fields: archeology, pollen analysis, and paleontology.

Modern archeological excavations on Easter have continued since Heyerdahl’s 1955 expedition. The earliest radiocarbon dates associated with hu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท่ามกลางความลึกลับโลดโผนที่สุดของประวัติศาสตร์ของมนุษย์เป็นผู้ที่เกิดจากอารยธรรมที่หายไป ทุกคนที่ได้เห็นตึกร้างของเขมรมายาหรือ Anasazi ทันทีย้ายไปถามคำถามเดียวกัน: ทำไมสังคมที่สร้างโครงสร้างเหล่านั้นหายไปหายไปของพวกเขาสัมผัสเราเป็นการหายตัวไปของสัตว์อื่น ๆ หรือแม้กระทั่งไดโนเสาร์ ไม่สามารถ ไม่ว่าวิธีการที่แปลกใหม่อารยธรรมที่หายไปเหล่านั้นดูเหมือนกรอบของพวกเขามนุษย์อย่างเรา ๆ ที่จะบอกว่าเราจะไม่ยอมจำนนต่อชะตากรรมเดียวกัน? บางทีสักวันหนึ่งตึกระฟ้านิวยอร์กจะยืนที่ถูกทิ้งร้างและรกกับพืชเช่นวัดที่นครวัดและ Tikal ท่ามกลางอารยธรรมที่หายไปทั้งหมดเช่นที่ของสังคมโพลินีเชียอดีตบนเกาะอีสเตอร์ยังคงไม่มีที่เปรียบในความลึกลับและความโดดเดี่ยว ลึกลับเกิดขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินของเกาะขนาดใหญ่และภูมิทัศน์ที่ยากจน แต่มันจะเพิ่มขึ้นโดยสมาคมของเรากับคนเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับ: Polynesians เป็นตัวแทนของเราที่ดีที่สุดในการผจญภัยที่แปลกใหม่, พื้นหลังหลายเด็กและผู้ใหญ่วิสัยทัศน์ ของสวรรค์ ที่น่าสนใจของตัวเองในวันอีสเตอร์ก็พลุ่งขึ้นกว่า 30 ปีที่ผ่านมาเมื่อผมอ่านนิยายบัญชี ธ อร์เย่อร์ของเขาเดินทาง Kon-Tiki แต่ความสนใจของผมได้รับการฟื้นฟูเร็ว ๆ นี้โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นมากขึ้นอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ของการเดินทางที่กล้าหาญ แต่การวิจัยและการวิเคราะห์ความเพียร . เพื่อนของฉันเดวิดสเตดแมน, บรรพชีวินวิทยาได้รับการทำงานร่วมกับจำนวนของนักวิจัยอื่น ๆ ที่จะดำเนินการขุดเจาะระบบแรกในวันอีสเตอร์ตั้งใจที่จะระบุสัตว์และพืชที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่นั่น งานของพวกเขาเป็นที่เอื้อต่อการตีความใหม่ของประวัติศาสตร์ของเกาะที่ทำให้เรื่องไม่เพียง แต่น่าแปลกใจ แต่เตือนเช่นเดียวกับเกาะอีสเตอร์ที่มีพื้นที่เพียง 64 ตารางไมล์เป็นเศษโดดเดี่ยวที่สุดในโลกของแผ่นดินที่อาศัยอยู่ มันอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกกว่า 2,000 ไมล์ทางตะวันตกของทวีปใกล้ที่สุด (อเมริกาใต้), 1,400 ไมล์จากเกาะได้อาศัยอยู่ใกล้ที่สุด (พิตแคร์น) สถานที่ตั้งของมันค่อนข้างร้อนและละติจูด - วันที่ 27 องศาใต้ก็จะอยู่ที่ประมาณเท่าใต้เส้นศูนย์สูตรเป็นฮูสตันอยู่ทางเหนือของมัน - ช่วยให้สภาพภูมิอากาศที่ค่อนข้างรุนแรงในขณะที่ต้นกำเนิดของภูเขาไฟทำให้ดินอุดมสมบูรณ์ ในทางทฤษฎีการรวมกันของพรนี้ควรได้ทำให้อีสเตอร์สวรรค์ขนาดเล็กที่ห่างไกลจากปัญหาที่รุมเร้าส่วนที่เหลือของโลกเกาะล้วนมาจากชื่อการค้นพบโดยนักสำรวจชาวดัตช์จาค็อบ Roggeveen, ในวันอีสเตอร์ (5 เม.ย. ) ใน 1722 Roggeveen ของความประทับใจครั้งแรกไม่ได้ของสวรรค์ แต่ความสูญเปล่า: เราเดิมจากระยะต่อไปมีการพิจารณาว่าเกาะอีสเตอร์เป็นทราย; เหตุผลที่เป็นเช่นนี้ที่เรานับเป็นทรายหญ้าลีบหญ้าแห้งหรือพืชอื่น ๆ ที่ไหม้เกรียมและเผาเพราะลักษณะของเสียไม่สามารถให้การแสดงผลอื่น ๆ กว่าความยากจนเอกพจน์และหมันเกาะ Roggeveen เห็นเป็นทุ่งหญ้าโดยไม่ต้อง ต้นไม้เดียวหรือพุ่มไม้กว่าสิบฟุตสูง นักพฤกษศาสตร์ที่ทันสมัยมีการระบุเพียง 47 ชนิดของพืชที่สูงขึ้นพื้นเมืองอีสเตอร์ส่วนใหญ่ของพวกหญ้าเสจด์และเฟิร์น รายการรวมถึงเพียงสองชนิดของต้นไม้ขนาดเล็กและสองของพุ่มไม้ยืนต้น กับพืชดังกล่าวชาวเกาะ Roggeveen พบมีไม่มีแหล่งที่มาของไม้ฟืนที่แท้จริงของตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นในช่วงเทศกาลอีสเตอร์เย็นเปียกฤดูหนาวมีลมแรง สัตว์พื้นเมืองของพวกเขารวมถึงไม่มีอะไรใหญ่กว่าแมลงไม่ได้เป็นสายพันธุ์เดียวของค้างคาวพื้นเมืองนกที่ดินหอยทากที่ดินหรือจิ้งจก สำหรับสัตว์ในประเทศที่พวกเขามีไก่เพียงผู้เข้าชมตลอดทั้งที่สิบแปดและต้นศตวรรษที่สิบเก้าประชากรมนุษย์อีสเตอร์ของประมาณ 2,000 หมายเลขเจียมเนื้อเจียมตัวพิจารณาความอุดมสมบูรณ์ของเกาะ ขณะที่กัปตันเจมส์คุกได้รับการยอมรับในระหว่างการเยือนของเขาใน 1774 เป็นชาวเกาะโพลินีเซียน (คนที่มาพร้อมกับตาฮิคุกก็สามารถที่จะพูดคุยกับพวกเขา) แต่แม้จะมีชื่อเสียงสมควร Polynesians 'เป็นคนเดินเรือที่ยิ่งใหญ่ชาวเกาะอีสเตอร์ที่ออกมา Roggeveen และเรือแม่ครัวทำเช่นนั้นโดยการว่ายน้ำหรือพายเรือแคนูที่ Roggeveen อธิบายว่าที่ไม่ดีและอ่อนแอ ฝีมือของพวกเขาที่เขาเขียนถูกใส่ร่วมกับไม้กระดานขนาดเล็กนานาและไม้ภายในแสงซึ่งพวกเขาอย่างชาญฉลาดเย็บร่วมกับหัวข้อบิดดีมาก . . . แต่ในขณะที่พวกเขาขาดความรู้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวัสดุสำหรับกาวและทำให้แน่นจำนวนมากของตะเข็บของเรือแคนูเหล่านี้เป็นไปตามรั่วมากซึ่งเหตุผลที่พวกเขาจะถูกบังคับให้ใช้เวลาครึ่งเวลาในการประกันตัว พายเรือแคนู, เพียงสิบฟุตยาวจัดขึ้นที่มากที่สุดคนสองคนและเพียงสามหรือสี่พายเรือแคนูที่พบบนเกาะทั้งด้วยฝีมือบอบบางเช่น Polynesians อาจจะไม่เคยมีอาณานิคมอีสเตอร์จากแม้แต่เกาะที่อยู่ใกล้ที่สุดหรืออาจจะพวกเขาได้เดินทางไกล ต่างประเทศเพื่อปลา เกาะ Roggeveen พบถูกแยกกันโดยสิ้นเชิงไม่ทราบว่าคนอื่น ๆ ที่มีอยู่ นักวิจัยในทุกปีที่ผ่านมาตั้งแต่การเยี่ยมชมของเขาได้ค้นพบร่องรอยของเกาะ 'ที่มีรายชื่ออยู่นอกใด ๆ : ไม่หินเกาะอีสเตอร์เดียวหรือสินค้าที่ได้เปิดขึ้นที่อื่น ๆ หรือมีอะไรที่ถูกพบบนเกาะที่จะได้รับการเลี้ยงดูโดยบุคคลอื่น กว่าถิ่นฐานเดิมหรือยุโรป แต่คนที่อาศัยอยู่ในวันอีสเตอร์อ้างความทรงจำของการเยี่ยมชมแนวปะการังศาลาไม่มีใครอยู่และโกเมซ 260 ห่างออกไปไกลเกินกว่าช่วงของเรือแคนูรั่วเห็น Roggeveen วิธีบรรพบุรุษชาวเกาะ 'ถึงแนวปะการังที่ได้จากอีสเตอร์อีสเตอร์หรือเข้าถึงได้จากทุกที่อื่น? คุณลักษณะที่มีชื่อเสียงที่สุดของเกาะอีสเตอร์เป็นรูปปั้นหินขนาดใหญ่กว่า 200 แห่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบนแพลตฟอร์มหินขนาดใหญ่เรียงรายอยู่ชายฝั่ง อย่างน้อย 700 มากขึ้นในทุกขั้นตอนของการดำเนินการเสร็จสมบูรณ์, ถูกทอดทิ้งในเหมืองหรือบนถนนโบราณระหว่างเหมืองและชายฝั่งเช่นถ้าคาร์ฟเวอร์และทีมงานที่จะย้ายก็โยนลงเครื่องมือของพวกเขาและเดินออกจากงาน ส่วนใหญ่ของรูปปั้นที่สร้างขึ้นถูกแกะสลักในหินเดียวแล้วส่งอย่างใดเท่าที่หกไมล์ - แม้จะมีความสูงเป็นใหญ่เป็น 33 ฟุตและน้ำหนักได้ถึง 82 ตัน รูปปั้นที่ถูกทอดทิ้งในขณะเดียวกันได้มากที่สุดเท่าที่ 65 ฟุตและหนักถึง 270 ตัน แพลตฟอร์มหินมีขนาดใหญ่พอ ๆ กันได้ถึง 500 ฟุตและยาว 10 ฟุตสูงกับแผ่นคอนกรีตหันมีน้ำหนักถึง 10 ตันRoggeveen ตัวเองได้อย่างรวดเร็วได้รับการยอมรับปัญหารูปปั้นที่เกิด: ภาพหินเป็นครั้งแรกที่ทำให้เราได้รับการตีด้วยความประหลาดใจเขา เขียนเพราะเราสามารถเข้าใจได้ว่ามันเป็นไปได้ว่าคนเหล่านี้ที่จะไร้ไม้หนาหนักสำหรับการทำเครื่องใด ๆ เช่นเดียวกับเชือกที่แข็งแกร่งยังคงได้รับการสามารถที่จะสร้างภาพดังกล่าว Roggeveen อาจจะมีการเพิ่มที่เกาะไม่มีล้อไม่มีร่างสัตว์และแหล่งที่มาของไม่มีอำนาจยกเว้นกล้ามเนื้อของพวกเขาเอง พวกเขาส่งรูปปั้นยักษ์วิธีไมล์แม้ก่อนการก่อสร้างพวกเขา? จะลึกมากขึ้นความลึกลับรูปปั้นก็ยังคงยืนอยู่ใน 1770 แต่ 1864 ทั้งหมดของพวกเขาได้รับการดึงลงมาโดยการเกาะตัวเอง แล้วทำไมพวกเขาไม่ตัดพวกเขาในสถานที่แรก? และทำไมพวกเขาหยุด? รูปปั้นบ่งบอกถึงสังคมที่แตกต่างจากหนึ่ง Roggeveen เห็นใน 1722 ของพวกเขาจำนวนเลี่ยงและขนาดแนะนำให้ประชากรมีขนาดใหญ่กว่า 2,000 คน สิ่งที่กลายเป็นของทุกคนหรือไม่ นอกจากนี้สังคมที่จะต้องได้รับการจัดแสดงอย่างมาก ทรัพยากรอีสเตอร์ที่ถูกกระจัดกระจายไปทั่วเกาะ: หินที่ดีที่สุดสำหรับรูปปั้นที่ถูกทิ้งร้างที่ Rano Raraku ใกล้ปลายตะวันออกเฉียงเหนืออีสเตอร์ของ; หินสีแดงที่ใช้สำหรับการครอบฟันขนาดใหญ่ประดับประดาบางส่วนของรูปปั้นถูกทิ้งร้างที่ Puna โปประเทศในทิศตะวันตกเฉียงใต้ เครื่องมือการแกะสลักหินส่วนใหญ่มาจากทางตะวันตกเฉียงเหนืออร่อย ในขณะที่พื้นที่เพาะปลูกที่ดีที่สุดอยู่ในทางตะวันออกเฉียงใต้และที่ดีที่สุดบริเวณพื้นที่ในภาคเหนือและชายฝั่งตะวันตก การสกัดและการกระจายสินค้าที่ทุกคนจำเป็นต้องมีองค์กรทางการเมืองที่ซับซ้อน เกิดอะไรขึ้นกับองค์กรที่และวิธีการที่มันอาจจะเคยเกิดขึ้นในภูมิทัศน์หมันด้วยความลึกลับเกาะอีสเตอร์ได้กลับกลายเป็นปริมาณของการเก็งกำไรมานานหลายศตวรรษกว่าสองปีครึ่ง ชาวยุโรปหลายคนไม่เชื่อว่าเป็น Polynesians - ลักษณะทั่วไปว่าเป็นเพียงคนป่า - จะได้สร้างรูปปั้นหรือแพลตฟอร์มหินที่สร้างขึ้นอย่างสวยงาม ในปี 1950, เย่อร์แย้งว่าลินีเซียจะต้องได้รับการตัดสินจากสังคมขั้นสูงของชาวอเมริกันอินเดียซึ่งในทางกลับต้องได้รับอารยธรรมข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกจากสังคมที่สูงขึ้นของโลกเก่า เย่อร์ของการเดินทางแพมุ่งที่จะพิสูจน์ความเป็นไปได้ของการติดต่อข้ามมหาสมุทรยุคก่อนประวัติศาสตร์ดังกล่าว ในปี 1960 นักเขียนชาวสวิสริชฟอนDäniken, ศรัทธากระตือรือร้นในการเข้าชมโลกโดยนักบินอวกาศต่างดาวเดินต่อไปโดยอ้างว่ารูปปั้นอีสเตอร์ของเขาในการทำงานของสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดสร้างสรรค์ที่เป็นเจ้าของเครื่องมือที่ล้ำสมัยกลายเป็นติดในวันอีสเตอร์และในที่สุดได้รับการช่วยเหลือและเย่อร์ ฟอนDänikenทั้งแปรงหลักฐานมากมายกันว่าชาวเกาะอีสเตอร์เป็นเรื่องปกติ Polynesians มาจากเอเชียมากกว่าจากอเมริกาและว่าวัฒนธรรมของพวกเขา (รวมถึงรูปปั้นของพวกเขา) งอกออกมาจากวัฒนธรรมโพลินีเชีย ภาษาของพวกเขาคือโพลินีเชียเป็นคุกได้ข้อสรุปแล้ว โดยเฉพาะพวกเขาพูดภาษาโพลินีเชียตะวันออกที่เกี่ยวข้องกับฮาวายและ Marquesan, ภาษาแยกตั้งแต่ปี ค.ศ. 400 เมื่อประเมินจากความแตกต่างเล็กน้อยในคำศัพท์ fishhooks และ adzes หินของพวกเขาคล้ายกับรุ่น Marquesan ต้น ดีเอ็นเอปีที่ผ่านมาที่สกัดจาก 12 โครงกระดูกเกาะอีสเตอร์ก็ยังแสดงให้เห็นว่าโพลินีเชีย เกาะเติบโตกล้วยเผือกมันเทศอ้อยและปอสา - พืชโพลินีเชียโดยทั่วไปส่วนใหญ่ที่มาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สัตว์เลี้ยงของพวกเขา แต่เพียงผู้เดียว, ไก่ก็มักจะโพลินีเชียและเอเชียในที่สุดเช่นเดียวกับหนูที่มาถึงเป็น stowaways ในเรือแคนูเข้ามาตั้งถิ่นฐานครั้งแรกเกิดอะไรขึ้นกับการตั้งถิ่นฐานเหล่านั้นหรือไม่ ทฤษฎีเพ้อฝันของอดีตที่ผ่านมาจะต้องให้วิธีการที่จะรวบรวมพยานหลักฐานโดยผู้ปฏิบัติงานที่ทำงานหนักในสามช่อง: โบราณคดีวิเคราะห์ละอองเกสรและซากดึกดำบรรพ์โมเดิร์นนักโบราณคดีขุดเจาะในวันอีสเตอร์ได้อย่างต่อเนื่องตั้งแต่เย่อร์ 1955 การเดินทาง แรกวันเรดิโอที่เกี่ยวข้องกับ hu

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิสัยทัศน์ของสวรรค์ ความสนใจของตัวเองในเทศกาลอีสเตอร์ก็เกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อน เมื่อผมอ่านนิยายของธอร์เ ยอร์ดา ลบัญชีของเขา Kon Tiki การเดินทาง

แต่ความสนใจของฉันถูกฟื้นขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆนี้ โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นอีกมากมาย หนึ่งไม่ใช่วีรกรรมการเดินทางแต่การวิเคราะห์วิจัยและอดทน เพื่อนของเดวิด สเตดแมน เป็น ผลชีวิน
ของความลึกลับโลดโผนมากที่สุดของประวัติศาสตร์ของมนุษย์นั้นถูกวางโดยหายไปอารยธรรม ทุกคนที่ได้เห็นตึกรกร้างของเขมร มายา หรือ อนาซาซีทันทีย้ายไปถามคำถามเดียวกัน : ทำไมสังคมที่สร้างขึ้นโครงสร้างเหล่านั้นหายไป

ของพวกเขาหายไปสัมผัสกับเรา เช่น การหายตัวไปของสัตว์อื่นๆ แม้แต่ไดโนเสาร์ ไม่เคยทำได้ไม่ว่าวิธีการที่แปลกใหม่เหล่านั้นสูญเสียอารยธรรมดูเหมือน เกษตรกรของพวกเขาเป็นมนุษย์เหมือนเรา ใครบอกว่าเราไม่ก้มหัวให้โชคชะตาเดียวกัน บางทีสักวันหนึ่งนิวยอร์กตึกระฟ้าจะยืนและถูกทิ้งรกกับพืช เช่น วัด ที่นครวัด และทฤษฎี .

ของดังกล่าวหายไปอารยธรรมว่า จากอดีต สังคมโพลีนีเซียน บนเกาะอีสเตอร์ ยังคงไม่มีที่เปรียบในความลึกลับและการแยก . ความลึกลับของเกาะต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากรูปปั้นหินยักษ์และภูมิทัศน์ที่ยากไร้ของมัน แต่มันเป็นเพิ่มขึ้นโดยสมาคมของเรากับเฉพาะคนที่เกี่ยวข้อง : โปลินีเชียนเป็นตัวแทนเราสุดยอดในที่แปลกใหม่ โรแมนติก พื้นหลัง หลายของเด็กและผู้ใหญ่ ,วิสัยทัศน์ของสวรรค์ ความสนใจของตัวเองในเทศกาลอีสเตอร์ก็เกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อน เมื่อผมอ่านนิยายของธอร์เ ยอร์ดา ลบัญชีของเขา Kon Tiki การเดินทาง

แต่ความสนใจของฉันถูกฟื้นขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆนี้ โดยบัญชีที่น่าตื่นเต้นอีกมากมาย หนึ่งไม่ใช่วีรกรรมการเดินทางแต่การวิเคราะห์วิจัยและอดทน เพื่อนของเดวิด สเตดแมน เป็น ผลชีวินได้ทำงานกับจำนวนของนักวิจัยอื่น ๆที่ดำเนินการขุดค้นอย่างเป็นระบบครั้งแรกในเทศกาลอีสเตอร์มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาพืชและสัตว์ที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่น เป็นงานที่เอื้อต่อการตีความใหม่ของประวัติศาสตร์ของเกาะที่ทำให้เรื่องราวไม่เพียง แต่ที่สงสัย แต่เตือนเช่นกัน

บนเกาะ มีพื้นที่เพียง 64 ตารางไมล์ในขณะที่ต้นกำเนิดของภูเขาไฟของดินให้อุดมสมบูรณ์ ในทางทฤษฎี , รวมพรควรทำให้อีสเตอร์สวรรค์ขนาดเล็กห่างไกลจากปัญหาที่รุมเร้า ส่วนที่เหลือของโลก

เกาะมาจากชื่อของการค้นพบโดยชาวดัตช์จาค็อบ roggeveen Explorer ในเทศกาลอีสเตอร์ ( 5 เมษายน ) . . ความประทับใจแรก roggeveen ไม่ใช่ของสวรรค์ แต่รกร้าง : เราตอนแรกจากระยะไกล นอกจากนี้ได้พิจารณาว่าเกาะอีสเตอร์เป็นทราย ; เหตุผลนี้คือ ว่า เรานับเป็นทรายเหี่ยวหญ้า หญ้าแห้ง หรือไหม้เกรียมและพืชเผาเพราะมันเสียเวลาที่ปรากฏอาจให้ความประทับใจมากกว่า ไม่มีอื่น ๆของความยากจนเอกพจน์และเป็นหมัน .

เกาะ roggeveen เห็นเป็นทุ่งหญ้าไม่มีต้นไม้หรือพุ่มไม้เดี่ยวมากกว่าสิบฟุตสูงเป็นโลกมากที่สุดแยกเศษอาศัยอยู่ที่ดิน มันอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก กว่า 2 , 000 ไมล์ทางตะวันตกของทวีปที่ใกล้ที่สุด ( อเมริกาใต้ ) 1 , 400 ไมล์จากเกาะอาศัยอยู่ที่ใกล้ที่สุด ( พิตแคร์น ) สถานที่ตั้งของเขตร้อนและละติจูด -- ที่ 27 องศาใต้ มันเป็นประมาณเท่าที่ข้างล่างเป็นฮูสตันนอร์ท มันช่วยให้มันอ่อนอากาศค่อนข้าง