Although many plants have valuable

Although many plants have valuable properties, some
of them are known to carry toxicological properties as well.
Recent studies indicate that although numerous plants are
used as food sources, some of them may have mutagenic or
genotoxic potential (Tülay and Özlem, 2007). Numerous
research studies have recently focused on both pharmacology
and toxicity of medicinal plants used by humans. This
is of high importance in order to achieve a safe treatment
with plant products (Parra et al., 2001).
The toxicity of the plants may originate from different
contaminants or from plant chemical compounds that are
part of the plant. Various assays are used for the research
of potential toxicity of herbal extracts based on different
biological models, such as in vivo assays on laboratory animals.
However, recent studies employed efforts for alternative
biological assays that include species of Artemia salina,
Artemia franciscana, Artemia urmiana and Thamnocephalus
platyurus. These toxicity tests are considered a
useful tool for preliminary assessment of toxicity (Carballo
et al., 2002; Veni and Pushpanathan, 2014; Mayorga et
al., 2010).
During the past 30 years, the Brine Shrimp Assay has
been widely used to test the toxicity of a great variety of
plant products. Brine shrimp (A. salina) is most extensively
studied of the Artemia species, estimated to represent
over 90% of the studies in which Artemia is used as an
experimental test organism (Campbell et al., 1994). The
Brine Shrimp Toxicity Assay was proposed and developed
by Michael et al. (1956) and later adapted by Vanhaecke
et al. (1981), Meyer et al., (1982), and Sleet and Brendel
(1983).
Brine Shrimp Lethality Assay (BSLA) has been applied
as an alternative bioassay technique to screen the
toxicity of plant extracts (Meyer et al., 1982; McLaughlin
et al., 1998a; Moshi et al., 2010; Ogugu et al., 2012;
Gadir, 2012; Solanki and Selvanayagam, 2013; Sharma
et al., 2013), toxicity of heavy metals (Sleet and Brendel,
1985; Martínez et al., 1999) and metal ions (Kokkali et al.,
2011), toxicity of cyanobacteria (Jaki et al., 1999) and algae
(Mayorga et al., 2010), cytotoxicity of dental materials
(Pelka et al., 2000), toxicity of nanoparticles (Maurer-
Jones et al., 2013), as well as screening of marine natural
products (Carballo et al., 2002).
The technique is economic and utilizes small amount
of test material (Pisutthanan et al., 2004). Since its introduction,
this in vivo test has been successively employed
for bioassay-guide fractionation of active cytotoxic and
antitumor agents (Ahmed et al., 2010; Ramachandran et
al., 2011). Additionally, several studies demonstrated that
there is a good correlation between the results for the lethal
concentration that kills 50% of the exposed population
(LC50) obtained with the Brine Shrimp Lethality Assay
using A. salina and the results of the Acute Oral Toxicity
Assay in Mice (Parra et al., 2001; Arlsanyolu and Erdemgil,
2006).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าพืชมีคุณสมบัติที่มีคุณค่า บางของพวกเขานั้นทราบเพื่อดำเนินการ toxicological คุณสมบัติเป็นอย่างดีการศึกษาล่าสุดบ่งชี้ว่า แม้ว่าพืชจำนวนมากใช้เป็นแหล่งอาหาร บางส่วนของพวกเขาอาจ mutagenic หรือgenotoxic อาจเกิดขึ้น (Tülay และ Özlem, 2007) อีกมากมายการศึกษาวิจัยเมื่อเร็ว ๆ นี้รู้เภสัชวิทยาทั้งและความเป็นพิษของพืชสมุนไพรที่ใช้ โดยมนุษย์ นี้มีความสำคัญสูงเพื่อให้บรรลุการรักษาความปลอดภัยมีโรงงานผลิตภัณฑ์ (พาร์ราและ al., 2001)ความเป็นพิษของพืชอาจมาจากที่อื่นสารปนเปื้อนหรือ จากพืชสารเคมีที่มีส่วนของโรงงาน Assays ต่าง ๆ ที่ใช้ในการวิจัยของการเกิดความเป็นพิษของสารสกัดจากสมุนไพรตามแตกต่างกันชีวภาพรูปแบบจำลอง เช่น assays ในสัตว์ทดลองในห้องปฏิบัติการสัตว์อย่างไรก็ตาม การศึกษาล่าสุดจ้างความพยายามสำหรับทางเลือกassays ชีวภาพที่โรงแรมสลี Artemia พันธุ์Artemia franciscana, Artemia urmiana และ Thamnocephalusplatyurus ทดสอบความเป็นพิษเหล่านี้จะถือว่าเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับการประเมินเบื้องต้นของความเป็นพิษ (Carballoและ al., 2002 เรา Veni และ Pushpanathan, 2014 พักที่ Mayorga ร้อยเอ็ดal., 2010)ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมา วิเคราะห์น้ำเกลือกุ้งได้ถูกใช้เพื่อทดสอบความเป็นพิษของหลากหลายมากโรงงานผลิตภัณฑ์ น้ำเกลือกุ้ง (โรงแรมสลีอ.) เป็นอย่างกว้างขวางมากที่สุดศึกษาพันธุ์ Artemia ประเมินถึงกว่า 90% ของการศึกษาซึ่งใช้ Artemia เป็นการทดสอบทดลองสิ่งมีชีวิต (Campbell et al., 1994) ที่ทดสอบความเป็นพิษของน้ำเกลือกุ้งถูกนำเสนอ และพัฒนาโดย Michael et al. (1956) และหลังดัดแปลง โดย Vanhaeckeal. ร้อยเอ็ด (1981), Meyer et al., (1982), และ Sleet และ Brendel(1983)มีการใช้น้ำเกลือกุ้ง Lethality วิเคราะห์ (BSLA)เป็นเทคนิคทาง bioassay เป็นหน้าจอความเป็นพิษของสารสกัดจากพืช (Meyer et al., 1982 แม็กลาฟลินร้อยเอ็ด al., 1998a Moshi et al., 2010 Ogugu et al., 2012Gadir, 2012 Solanki และ Selvanayagam, 2013 Sharmaร้อยเอ็ด al., 2013), ความเป็นพิษของโลหะหนัก (Sleet และ Brendelปี 1985 Martínez et al., 1999) และโลหะประจุ (Kokkali et al.,2011), ความเป็นพิษของ cyanobacteria (Jaki et al., 1999) และสาหร่าย(พักที่ Mayorga et al., 2010), cytotoxicity วัสดุทันตกรรม(Pelka et al., 2000), ความเป็นพิษของเก็บกัก (Maurer-โจนส์และ al., 2013), และคัดกรองของธรรมชาติทางทะเลผลิตภัณฑ์ (Carballo et al., 2002)เทคนิคการเป็นเศรษฐกิจ และใช้น้อยการทดสอบวัสดุ (Pisutthanan et al., 2004) ตั้งแต่แนะนำตัวลูกจ้างการทดสอบในสัตว์ทดลองนี้ติด ๆ กันการแยกส่วน bioassay-คู่มือการใช้งานอยู่ cytotoxic และตัวแทน antitumor (Ahmed et al., 2010 Ramachandran ร้อยเอ็ดal., 2011) นอกจากนี้ สาธิตศึกษาหลายที่มีความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างผลลัพธ์สำหรับการยุทธภัณฑ์ความเข้มข้นที่ 50% ของประชากรสัมผัสฆ่า(LC50) ที่ได้รับกับวิเคราะห์ Lethality กุ้งบรรจุกระป๋องโรงแรมสลีอ.และผลลัพธ์ของ Toxicity ปากเฉียบพลันทดสอบในหนู (พาร์ราและ al., 2001 Arlsanyolu และ Erdemgil2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าพืชหลายชนิดที่มีคุณสมบัติที่มีคุณค่าบางส่วนของพวกเขาเป็นที่รู้จักกันในการดำเนินการทางพิษวิทยาเช่นกัน. การศึกษาล่าสุดระบุว่าถึงแม้พืชจำนวนมากที่ใช้เป็นแหล่งอาหารที่บางคนอาจจะมีการกลายพันธุ์หรือที่มีศักยภาพgenotoxic (Tulay และÖzlem 2007) หลายการศึกษาวิจัยเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มุ่งเน้นทั้งเภสัชวิทยาและความเป็นพิษของพืชสมุนไพรที่ใช้โดยมนุษย์ นี้มีความสำคัญสูงเพื่อให้บรรลุการรักษาความปลอดภัยที่มีผลิตภัณฑ์จากพืช(โตน et al., 2001). ความเป็นพิษของพืชที่อาจจะมาจากการที่แตกต่างกันสารปนเปื้อนหรือจากสารประกอบทางเคมีของพืชที่มีส่วนของพืช การตรวจต่าง ๆ ที่ใช้สำหรับการวิจัยของความเป็นพิษอาจเกิดขึ้นจากสารสกัดจากสมุนไพรอยู่บนพื้นฐานที่แตกต่างกันแบบจำลองทางชีวภาพเช่นในการตรวจร่างกายในสัตว์ทดลอง. อย่างไรก็ตามการศึกษาที่ผ่านมาความพยายามของการจ้างงานหาทางเลือกการวิเคราะห์ทางชีวภาพที่มีสายพันธุ์ของซาลิอาร์ทีเมียfranciscana อาร์ทีเมีย urmiana อาร์ทีเมีย และ Thamnocephalus platyurus ทดสอบความเป็นพิษเหล่านี้จะถือว่าเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับการประเมินเบื้องต้นของความเป็นพิษ(Carballo, et al., 2002; Veni และ Pushpanathan 2014; Mayorga et. al, 2010). ในช่วงที่ผ่านมา 30 ปีที่ผ่านมา Assay กุ้งน้ำเกลือได้ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในการทดสอบความเป็นพิษของความหลากหลายของผลิตภัณฑ์จากพืช กุ้งทะเล (ก salina) เป็นส่วนใหญ่อย่างกว้างขวางศึกษาของสายพันธุ์อาร์ทีเมียที่คาดว่าจะเป็นตัวแทนของกว่า90% ของการศึกษาในการที่อาร์ทีเมียจะใช้เป็นระบบการทดสอบการทดลอง(แคมป์เบล et al., 1994) กุ้งน้ำเกลือพิษ Assay ถูกเสนอและพัฒนาโดยไมเคิลอัลเอต (1956) และปรับตัวในภายหลังโดย Vanhaecke et al, (1981) เมเยอร์ et al. (1982) และฝนและ Brendel (1983). น้ำเกลือกุ้ง Lethality Assay (BSLA) ได้ถูกนำมาใช้เป็นเทคนิคทางชีวภาพทางเลือกให้กับหน้าจอความเป็นพิษของสารสกัดจากพืช(เมเยอร์ et al., 1982 ; กิ้น, et al, 1998;. Moshi et al, 2010;.. Ogugu et al, 2012; Gadir 2012; Solanki และ Selvanayagam 2013; Sharma et al, 2013) ความเป็นพิษของโลหะหนัก (ฝนและ Brendel. 1985 ; Martínez, et al, 1999) และไอออนโลหะ (Kokkali, et al.. 2011) ความเป็นพิษของไซยาโนแบคทีเรีย (Jaki, et al, 1999) และสาหร่าย. (Mayorga et al, 2010), พิษของวัสดุทางทันตกรรม. (Pelka et al, ., 2000), ความเป็นพิษของอนุภาคนาโน (Maurer- โจนส์ et al., 2013) เช่นเดียวกับการตรวจคัดกรองของธรรมชาติทางทะเลผลิตภัณฑ์(Carballo et al., 2002). เทคนิคเศรษฐกิจและใช้ในปริมาณที่น้อยของการทดสอบวัสดุ (Pisutthanan et al., 2004) ตั้งแต่การแนะนำของในร่างกายการทดสอบได้รับการว่าจ้างอย่างต่อเนื่องสำหรับการแยกชีวภาพคู่มือของพิษที่ใช้งานและตัวแทนต้าน(อาเหม็ด, et al, 2010;. Ramachandran et. al, 2011) นอกจากนี้การศึกษาหลายแห่งแสดงให้เห็นว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างผลสำหรับตายความเข้มข้นที่ฆ่า50% ของประชากรสัมผัส(LC50) ได้ด้วยน้ำเกลือกุ้ง Lethality Assay ใช้ซาลิกและผลของความเป็นพิษเฉียบพลันโดยทางปากAssay ใน หนู (โตน et al, 2001;. Arlsanyolu และ Erdemgil, 2006)