นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” Snow White and the Seven  การแปล - นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” Snow White and the Seven  ไทย วิธีการพูด

นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระ

นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” Snow White and the Seven Dwarfs
มาดูความอิจฉาริษาของราชินีที่ไม่ยอมให้ใครสวยเกินหน้าเกินตา สุดท้ายผลเป็นอย่างใรมาติดตามอ่านกันเลยครับ
สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.

Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.

But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’

Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” Snow White and the Seven Dwarfsมาดูความอิจฉาริษาของราชินีที่ไม่ยอมให้ใครสวยเกินหน้าเกินตา สุดท้ายผลเป็นอย่างใรมาติดตามอ่านกันเลยครับสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดIt was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:' บอกฉัน แก้ว บอกจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินที่เป็นธรรม บอก ใคร?'และแก้วได้รับคำตอบเสมอ:' พระองค์ ควีน ศิลปะการธรรมในที่ดินทั้งหมดนี้ 'แต่หิมะขาวเติบโตสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดปี เธอก็สว่าง เป็นวัน และ fairer พระราชินีเอง แล้ว แก้ววันหนึ่งตอบราชินี เมื่อเธอไปดูมันเป็นปกติ:' พระองค์ควีน ศิลปะ ยุติธรรม และงดงามดูแต่หิมะสีขาวเป็นเหน็ดไกลกว่าข้า!'เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและความอิจฉา เรียกเธอข้าราชการอย่างใดอย่างหนึ่ง และกล่าว ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยพบเธออีก' แล้ว คนรับใช้นำเธอออกไป แต่หัวใจของเขาละลาย เมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ เขากล่าว ว่า 'ฉันไม่เจ็บคุณ พระองค์สวยเด็ก'เพื่อให้ เขาจากเธอ ด้วยตัวเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกราวกับถ่ายดีน้ำหนักปิดใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจไม่ฆ่าเธอ แต่ปล่อยให้ชะตากรรมของเธอ เธอ มีโอกาสที่จะมีคนค้นหา และบันทึกของเธอแล้ว จนหิมะขาวเดินทางผ่านไม้ในกลัวมาก และสัตว์ป่าคำรามของเธอ แต่ไม่มีไม่ได้เธอเป็นอันตราย ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางภูเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติมEverything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:‘Tell me, glass, tell me true!Of all the ladies in the land,Who is fairest, tell me, who?’And the glass answered:‘Thou, queen, art the fairest in all this land:But over the hills, in the greenwood shade,Where the seven dwarfs their dwelling have made,There Snow White is hiding her head; and sheIs lovelier far, O queen! than thee.’Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’
Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
นิทานภาษาอังกฤษ " สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด " สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดมาดูความอิจฉาริษาของราชินีที่ไม่ยอมให้ใครสวยเกินหน้าเกินตาสุดท้ายผลเป็นอย่างใรมาติดตามอ่านกันเลยครับสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดมันอยู่ตรงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นมาคร่าว ๆว่า ราชินีของประเทศหลายพันไมล์ นั่งทำงาน ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างทำด้วยดีสีดำไม้มะเกลือ และขณะที่เธอนั่งมองออกไปบนหิมะ เธอ pricked นิ้วและสามหยดเลือดลงบนมันเธอจ้องมองอย่างครุ่นคิดเมื่อสีแดงหยดที่โรยหิมะขาวและพูดว่า " จะว่าลูกสาวคนเล็กจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะ แดงอย่างเลือด และเป็นสีดำเหมือนวินโด่ว เฟรมไม้มะเกลือนี้ ! และดังนั้น สาวน้อยก็เติบโตขึ้น ผิวของเธอขาวราวกับหิมะของเธอ แก้มเป็นสีชมพู เป็นเลือด และเส้นผมสีดำดำสนิทของเธอ เธอถูกเรียกว่า สโนว์ ไวท์แต่ราชินีตาย และกษัตริย์แล้วแต่งงานกับภรรยาอื่น ที่กลายมาเป็นราชินี และสวยงามมาก แต่ก็เปล่าประโยชน์ เธอไม่อาจทนคิดว่าใครๆ ก็เป็น handsomer มากกว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองแก้วที่เธอใช้ไป แล้วเธอจะจ้องมองตัวเองในมันและพูดว่า :" บอก แก้ว บอกจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินที่ยุติธรรมที่สุด บอก ใคร "และแก้วก็มักจะตอบว่า" ท่านราชินี , ศิลปะผู้เลอโฉมที่สุดในปฐพี . . .แต่หิมะขาวที่เติบโตมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้ 7 ขวบ เธอถูกสว่างเหมือนกลางวัน และเป็นธรรมกว่าราชินีเอง แล้วแก้ว วันหนึ่ง ราชินีตอบ เมื่อเธอเดินไปดูเป็นปกติ :" ท่านราชินี งานศิลปะ และจำหน่ายดูแต่หิมะสีขาวก็น่ารักยิ่งกว่าเจ้า "เมื่อเธอได้ยินเธอก็ซีดด้วยความโกรธและริษยา และเรียกไปเป็นคนรับใช้ของนางและกล่าวว่า " พาสโนว์ไวท์ไปในป่ากว้าง ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แล้วคนรับใช้พาเธอออกไป แต่หัวใจเขาละลายเมื่อหิมะสีขาวขอร้องให้ไว้ชีวิตเธอ และเขากล่าวว่า " ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ เจ้าเด็กน่ารัก .เขาทิ้งเธอไว้คนเดียว และเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมากถูกถอดหัวใจของเขาเมื่อเขาตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับโชคชะตาของเธอกับโอกาสของคนค้นหาและช่วยชีวิตเธอ .แล้วหิมะขาวจนเดินตามทางไม้กลัวใหญ่ และสัตว์ป่าคำราม เกี่ยวกับเธอ แต่เธอไม่มีอันตรายใด ๆ ในตอนเย็น เธอมาถึงกระท่อมในเนินเขา และไปพักผ่อน สำหรับเท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอจะอุ้มไม่ไหวทุกอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อยในกระท่อม : บนโต๊ะถูกกางผ้าขาว มีจำนวน 7 แผ่นเล็กๆ เจ็ดก้อน น้อย น้อย กับ ไวน์ 7 แก้วนั้น และทั้งมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ และกำแพงอยู่เจ็ดเตียงเล็ก ๆน้อย ๆ เธอหิวมาก เธอหยิบของชิ้นเล็ก ๆแต่ละก้อนและดื่มไวน์มากน้อยในแต่ละแก้ว และหลังจากที่เธอ คิดว่าเธอจะนอนลงและพักผ่อนซะดังนั้น เธอจึงพยายามทุกเตียงเล็ก ๆน้อย ๆ แต่ก็ยาวเกินไป และอีกอย่าง คือ สั้นเกินไป จนในที่สุด 7 เหมาะกับเธอ และจะมีเธอวางเธอลงและหลับไปโดยและโดยมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขามีเจ็ดดาวแคระน้อย ที่อาศัยอยู่ในภูเขาและขุดและหาทองพวกเขาจุดไฟขึ้นของพวกเขาเจ็ดดวง และเห็นได้ทันทีว่า ไม่ใช่ คนแรก บอกว่า ผู้ที่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ของฉัน " ที่สอง " ที่ได้กินจากจานของฉัน " 3 " ที่ได้รับการเลือกขนมปังของฉัน " 4 " ที่ได้รับการยุ่งกับช้อนของฉัน ? " 5 " ที่ได้รับการจัดการกับส้อมของฉัน " 6 " ที่ถูกตัดด้วยมีดของฉัน " 7 " ที่ได้ดื่มไวน์ของฉัน "แล้วก่อนมองรอบๆและพูดว่า " ที่ได้นอนบนเตียงของฉัน " ที่เหลือก็วิ่งมาหาเขาและทุกคนก็ร้องออกมาว่ามีใครอยู่บนเตียง แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะสีขาว และเรียกพี่น้องทุกคนมาหาเธอ และเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและประหลาดใจ และเอาโคมไฟของพวกเขามองที่เธอและกล่าวว่า " โอ้พระเจ้า ! เด็กอะไรน่ารักเธอ "และพวกเขายินดีที่จะเห็นเธอ และดูแลเธอไม่ตื่น และคนแคระเจ็ดนอนเป็นชั่วโมงกับแต่ละอื่น ๆ กลายเป็นคนแคระ จนเมื่อคืนก็หายไปแล้วตอนเช้าหิมะขาว บอกพวกเขาว่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอ และเขาเกิดความสงสารเธอ และบอกว่า ถ้าเธอจะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างในใบสั่ง และปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนพวกเขา เธออาจจะอยู่ในที่ที่เธออยู่ และพวกเขาจะดูแลเธอ แล้วพวกเขาก็ออกไปทั้งวันกับงานของตนเองเพื่อแสวงหาทองและของ
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: