Title: To Break the Future Pirate K

Title: To Break the Future Pirate King

Pairing: Law x Luffy, slight Zoro x Luffy

Rating: NC-17

Time setting: Taken place after the war at the Isle of Woman and some unknown town.

Summary: "Trafalgar Law! That bastard! He's infamous for his cruelty, you know?" The truth is revealed now that Luffy finds himself stuck in a sticky situation with a dark character.

Warnings: grammar, major ooc-ness for Luffy, language, mild-violence and rape.

A/N: Previously, all the chapters I've written so far are humor/romance type, so I'm going to change the mood for this one and this is probably my first attempt in writing dark/horror fiction, despite knowing how you guys out there are voting for Law x Luffy pairing. *Hieeee! Please don't kill me!*


I laid there on the cold ground of the forest, eyes fixated on the clear sky. Due to the coldness of the night, my body temperature dropped down by each minute, causing me to shiver slightly. But I decided to fix that by turning my heavily bandaged body to the side and curled up. From my current position, I could see what used to be large rocks had crumbled down with some of them stained with my own blood thanks to my earlier rampaging. Even the ground had it colored dark red, as if someone was butchered here. If it wasn't for Jimbei who knocked some senses back into my confused and enraged mind, I would still be acting like a madman that could no longer see any light but engulfed only by pitch black and nothing else.

It wouldn't be a surprise. After all, I just lost my big brother.

Speaking of the fish man, I tried to locate him but failed. Then I remembered him saying something about 'taking a night walk' and 'clear his mind'. My head perked up when I heard the sound of dried leaves and branches been stepped on, but it was quite dark so I couldn't see whoever or whatever it was even after I squinted my eyes.

"Jimbei?" Calling out his name, I tried to sit up but was prevented from doing so when the sharp pain shot throughout my whole body.

No answer.

Confused by the quietness, I tried calling out again. "Is someone there?" I knew someone was there, but the figure wouldn't step out from the shadow of a massive tree and whispered something.

"We'll be meeting again Mr. Mugiwara… And don't die on me. There's a reason why I wanted you to live…"

Woken up by the sudden memory, I jerked my body a little, my eyes still screwed shut. As sleep slowly starting to dissipate from my mind, I opened my eyes and stared at the gentle moonlight that illuminated the inside of the men's quarter. No matter how much I tried to dismiss it, the voice kept on resounded again and again in my head. Deep inside, I knew I've heard that voice somewhere, but I couldn't point out whom it belonged to.

I tossed around in my bed, hoping that I could just continue my slumber just like my nakama that had been enjoying their own so deep since hours ago. This made me jealous and at the same time restless. After staring at the ceiling for about five minutes, I decided that sleep wouldn't come to claim me any soon.

In a quiet and careful manner in which I didn't know I was capable of, I dressed up and picked up my straw hat before creeping out of the room. Luckily, my sandaled feet didn't make much sound unlike Zoro's boots that makes each of the swordsman's step echoes throughout Thousand Sunny like a woman who wear a four inches high heel. Except, even Nami heels aren't that loud. When I closed the door behind me, I let out a sigh of relief that my nakama hadn't stirred. I haven't decided what to do at this hour though my feet had unconsciously began walking across the lawn deck to the edge of the ship.

We've docked our ship for almost three days while waiting for the log pose to set and according to Nami, we could sail out early in the morning much to my relief. For some unknown reason, I've developed an uneasiness feeling from the moment we arrived at this town. It wasn't like I was being paranoid, but there were few times I felt like something was lurking around and hiding itself as if he was taunting me, challenging me to catch him like a game of cat and mouse.

If a game he wanted, then I'll be glad to participate.

With that, I jumped down the deck and made my way to the town. There was almost no movement on the town street, except for a couple of wild cats fighting over some leftover in a tuna can. As I walked further, I curled my arms around my body and dug my fingers tightly into the fabric of my vest to ease the slight shivers that ranked over my skin and I blamed the chilly night for it. But it was my fault for only putting on such thin clothing despite knowing how cold the night could be.

Something moved in the shadow around the alley, waking me up from my stupor. Automatically, my blood stiffened and I tried to keep alert despite my pounding heart. A man stepped out from the shadow, wearing a black sleeves yellow hoodie with a Jolie Roger on the front of his chest and a pair of odd jeans. His right hand was tucked into the pocket while his other hand carried a nodachi over his shoulder. Although the moonlight lit up the alley as bright as silver daylight, he managed to keep his eyes concealed under the fury black spotted hat.

"Mr. Mugiwara," The man's voice drawled politely. "I didn't expect to meet you this soon."

I studied my confronter with confusion. Had I known this person? I didn't think so, but it was hard to tell since I've met so many people through my journey and I couldn't possibly remember them all. So I decided it best to come out with it straight forward.

"Who are you?"

An amused smile stretched over his lips and even with his eyes hidden, I could feel as though the dark orbs were watching me through a predatory gaze. It made me uncomfortable.

"Have you forgotten me Mr. Mugiwara? I'm the one who saved you from the brink of death with my expertise."

By now, I knew that my face distorted from confusion to thinking expression as I dug up all my previous memories and people I have met so far. Then my mind went back to the war scene and while I was at the Isle of Woman for weeks of recovery. I remembered vaguely about Rayleigh –ossan mentioning a name of a certain pirate that had saved me from being killed by those Admirals bastards, but my memory digging didn't stopped there. It went further back when I was in Saboady Archipelago where I fought against the marines outside the auction house.

But I wasn't alone that time.

There were someone else's who fought alongside me. And one of the wore the very same cow printed hat, the overly large sword over his shoulder, the tribal-style tattoos on his arms and had the exact smirk like this man before me.

What was his name again? I recalled Robin pronounced it during our clashing with the guards.

"You're Trafalgar Law, right? Luffy, he's a pirate."

That's it! Trafalgar Law was his name! If I put all those pieces together, that's mean he was the one who also saved my life.

"Y-you were the one from Saboady. Trafalgar, right? Thanks for what you did back there." I regarded him nervously yet with equal consideration.

The smile dropped into smirk as the said man closed the distance between us. His boots clicked against the road tiles and the small piece of ropes that tied at the base of the sword's hilt swayed as he walked. To be honest, I've never thought a guy could walk as gracious as him.

It took all my will power not to back away but it was difficult not to when one that had earned a nickname 'Surgeon of Death' steadily approaching me with unreadable expression. Still, I kept it in my mind that this guy had howled my ass back from the land of death, so I remained still on my exact spot. The slim man finally stopped just few inches from me and I had to tilt up my head to get a better view of his face since he was about a head taller than me, the scant moonlight gleamed on his dark features.

He bent down and leaned closer, his smoky gaze locked on mine. "It was my pleasure. And please… call me Law." His voice was only slightly above whisper and I could feel his breath ghosting against my lips due to the lack of distance between us. The scent he emitted reminded me of Chopper's sterilized room but aside from it, there was another too familiar smell attached to him.

A metallic smell. The scent of blood.

I attempted to swallow the expanding lump in my throat as Law continued to bore his gaze into mine and I had to tear my eyes away to remove the chill within my bones. He wasn't saying anything right now, only smiled bemusedly and straightening his back, much to my relief. The gap he provided left me a sufficient space to breathe in which I've been holding for a while.

"How are your injuries? Have they fully healed yet?"

My body tensed up, remembering the time where I've inflicted my wounds and lost Ace. The fear and the memories of the war still lingered in my head. The scenes of battlefield painted in red, dead bodies of marines and pirates lying everywhere, Ace cold, lifeless body in my arms never ripped from the consciousness of my mind. Years had passed, but until now I would still wake up at night with my body trembling uncontrollably, my skin drenched in cold sweat.

Flicking the button of my vest with my fingers, I unconsciously chewed my lips. Something about the doctor made me wanted to bolt away and just returned to Thousand Sunny, but that would be considered rude to my savior. So instead, I forced myself to smile. "My body doing fine I guess though it still hurt sometimes." I answered truthfully. "And Chopper is good doctor too, so I don't have to worry much about it."

"Oh I'm sure he is." The smirk still hugged his lips almost in a mocking manner. It angered me a bit because the way he implicated was as though he doubted Chopper.

'Nobody make fun of my nakama!' I growled inwardly.

"Well I'm going back to my ship now. Goodnight." I said as I tried to bit back my emotion.

My feet were about to spin on thei

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อเรื่อง: ราชาโจรสลัดในอนาคตการจับคู่: กฎหมาย x Luffy, Zoro เล็กน้อย x Luffyคะแนน: NC-17เวลาค่า: สถานที่ถ่ายหลังจากสงครามที่ไอล์ผู้หญิงและบางเมืองที่ไม่รู้จักสรุป: "ทราฟัลการ์กฎหมาย ลูกครึ่งที่ เขาจะอับอายสำหรับเขาโหด คุณรู้หรือไม่" ความจริงจะเปิดเผยที่ Luffy พบตัวเองติดอยู่ในสถานการณ์ที่ตรึงด้วยอักขระเข้มคำเตือน: ไวยากรณ์ ooc หลักสบาย ๆ Luffy ภาษา ความ รุนแรงไมลด์ และข่มขืนA / n:ก่อนหน้านี้ บทที่ผมเขียนจนเป็นตลก/โรแมนติกชนิด ดังนั้นฉันจะเปลี่ยนอารมณ์นี้ และนี้คือคงฉันความพยายามครั้งแรกในการเขียนนิยายสยองขวัญ/มืด แม้จะรู้ว่าคนออกมีที่คุณจะลงคะแนนเสียงสำหรับกฎหมาย x จับคู่ลูฟี่ * Hieeee โปรดอย่าฆ่าฉัน! *ฉันวางมีบนพื้นเย็นของป่า ตา fixated ในท้องฟ้า เนื่องจากทั้งของ อุณหภูมิร่างกายของฉันหล่นลง โดยแต่ละนาที ทำให้ฉันหนาวเหน็บเล็กน้อย แต่ฉันตัดสินใจที่จะแก้ไขปัญหานั้น โดยการเปลี่ยนร่างกายของฉันหนัก bandaged ด้าน และโค้งขึ้น จากตำแหน่งปัจจุบันของฉัน ฉันได้เห็นสิ่งที่ใช้เป็นขนาดใหญ่หินก็ได้ขยี้ลงกับบางส่วนของพวกเขาสีกับเลือดของตัวเองด้วยของฉันก่อนหน้านี้ rampaging แม้พื้นดินมีมันสีแดงเข้ม เป็นถ้าคนมีแปร่ง ๆ ที่นี่ ถ้ามันไม่ได้สำหรับ Jimbei ที่โบว์ลิ่งบางอารมณ์กลับเข้าไปในจิตใจของฉันสับสน และสนั่น ฉันจะยังสามารถทำหน้าที่เหมือนคนบ้าที่ไม่เห็นแสงใด ๆ แต่เพียงด้วยระยะห่างดำและอะไรมันจะไม่เป็นการประหลาดใจ หลังจากที่ทุก ผมเพิ่งหายพี่ใหญ่ฉันพูดของมนุษย์ปลา พยายามหาเขา แต่ล้มเหลว แล้ว ฉันจำเขาพูดบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับ 'การคืนเดิน' และ 'ล้างจิตใจของเขา' หัวของฉัน perked ขึ้นเมื่อผมได้ยินเสียงใบไม้ และสาขาการเหยียบ แต่มันก็ค่อนข้างมืดจึงไม่เห็นใครหรืออะไรก็ตามที่มันเป็นแม้หลังจากฉัน squinted ตา"Jimbei" เรียกออกชื่อเขา ฉันพยายามนั่ง แต่ถูกห้ามทำเมื่ออาการปวดคมยิงทั่วทั้งร่างกายของฉันคำตอบไม่สับสน โดยที่ความเงียบ ฉันพยายามโทรออกอีกครั้ง "มีใคร" ผมรู้ว่า คนมี แต่ตัวเลขจะไม่ก้าวออกจากเงาของต้นไม้ใหญ่ และกระซิบอะไร"เราจะประชุมอีกครั้งนาย Mugiwara... และไม่ตายฉัน มีเหตุผลทำไมฉันต้องการคุณอยู่..."ตื่นขึ้น ด้วยหน่วยความจำทันที ฉัน jerked ร่างกายของฉันเล็กน้อย ตายังคงเมาปิด นอนช้าเริ่มกระจายไปจากใจของฉัน ฉันเปิดตา และจ้องไปที่แสงจันทร์ที่อร่ามภายในไตรมาสของผู้ชาย ไม่ว่าฉันพยายามบอกเลิกมัน เสียงที่เก็บไว้ใน resounded อีกครั้งและอีกครั้งในหัวของฉัน ลึก ฉันรู้ว่า ฉันเคยได้ยินว่าเสียงไหน แต่ฉันไม่สามารถชี้ผู้นั้นเป็นสมาชิกฉันเพราะรอบ ๆ เตียงของฉัน หวังว่า ฉันเพียงสามารถต่อสมที่สุดของฉันเหมือนฉันนาคามะที่มีการเพลิดเพลินกับของตนเองลึกมากตั้งแต่ชั่วโมงที่ผ่านมา นี้ทำให้ฉันอิจฉา และขณะเดียวกันสโมสร หลังจากจ้องเพดานประมาณห้านาที ที่ฉันตัดสินใจว่า นอนหลับไม่มาอ้างฉันได้เร็ว ๆ นี้เงียบสงบ และระมัดระวังอย่างที่ผมไม่ทราบผมสามารถ ฉันแต่งตัว และรับหมวกฟางของฉันก่อนที่จะหนีออกไปนอกห้อง โชคดี เท้าของ sandaled ไม่ได้ทำให้มากเสียงแตกต่างจากรองเท้าของ Zoro ที่ทำแต่ละขั้นตอนของดาบ echoes ตลอดพันซันนี่เช่นผู้หญิงที่สวมส้นสูง 4 นิ้ว ยกเว้น แม้แต่นามิส้นไม่ดังนั้น เมื่อฉันปิดประตูข้างหลัง ฉันให้ออกแยกกันของบรรเทาทุกข์ที่นาคามะของฉันไม่ได้กวน ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจจะทำอย่างไรในชั่วโมงนี้แม้ว่าเท้าของฉันได้เริ่มเดินข้ามลานสนามหญ้าไปขอบของเรือรับเราได้ย้ายเรือของเราเกือบสามวันในขณะที่รอ สำหรับก่อให้เกิดการบันทึกการตั้งค่า และ ตามนามิ เราสามารถแล่นเรือออกเช้าตรู่มากเพื่อบรรเทาทุกข์ของฉัน บางอย่างไม่ทราบสาเหตุ ฉันได้พัฒนาการ uneasiness ความรู้สึกจากช่วงเวลาที่เรามาถึงที่เมืองนี้ มันไม่ได้เหมือนฉันไม่มีระแวง แต่มีบางครั้งเหมือนสิ่งที่ซุ่มซ่อนสถาน และซ่อนตัวเองว่าเขาถูก taunting ฉัน ท้าทายฉันจับเขาเช่นเกมของแมว และเมาส์ถ้าเป็นเกมที่เขาต้องการ แล้วจะยินดีร่วมงานที่ ฉันไปลงสำรับ และทำเพื่อการเมือง มีแทบไม่เคลื่อนไหวในเมือง ยกเว้นคู่ของแมวป่า โลกบางเหลือในปลาทูน่าสามารถ ขณะที่ฉันเดินต่อไป ฉันโค้งแขนรอบตัวของฉัน และขุดนิ้วแน่นเป็นผ้าของเสื้อของฉันให้สะบัดหนาวเล็กน้อยที่จัดอันดับผ่านผิวของฉัน และฉันตำหนิคืนหนาวมัน แต่มันเป็นความผิดของฉันสำหรับเพียง วางลงบนเสื้อผ้าดังกล่าวบางแม้จะรู้ว่าวิธีเย็นกลางคืนอาจสิ่งที่ย้ายในรอบซอย ปลุกฉันจากฉัน stupor โดยอัตโนมัติ stiffened เลือดของฉัน และพยายามที่จะให้เตือนแม้หัวใจ pounding คนที่ก้าวออกจากเงา สวม hoodie แขนสีเหลืองดำกับ Roger Jolie บนหน้าอกของเขาและคู่ของกางเกงยีนส์ที่แปลก มือขวาของเขาซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าในขณะที่มือของเขาดำเนิน nodachi ที่บ่าของเขา แม้แสงจันทร์สว่างขึ้นซอยสดใสที่ตามฤดูกาลของเงิน เขาจัดการเพื่อให้ดวงตาของเขาปกปิดภายใต้หมวกโกรธดำด่าง"นาย Mugiwara เสียงของคน drawled สุภาพ "ฉันไม่ได้คาดว่าจะพบคุณเร็ว ๆ นี้"เรียน confronter ของฉัน ด้วยความสับสน รู้จักคนนี้ได้หรือไม่ ฉันไม่คิดอย่างนั้น แต่มันยากที่จะบอกตั้งแต่ฉันได้พบผู้คนจำนวนมากผ่านการเดินทางของฉัน และฉันไม่อาจจะลืมพวกเขาทั้งหมด ดังนั้น ฉันตัดสินใจมันสุดออกมาพร้อมกับเรื่องตรงหน้า"คุณเป็นใคร"รอยยิ้มที่เรายืดผ่านริมฝีปากของเขา และแม้แต่กับตาที่ซ่อนอยู่ สามารถรู้สึกเหมือน orbs สีเข้มดูฉันผ่านสายตาโหดร้าย มันทำให้ฉันอึดอัด"คุณลืมฉัน Mugiwara นาย ฉันเป็นผู้หนึ่งที่คุณบันทึกจากปากของตายมีความเชี่ยวชาญของฉัน"โดยขณะนี้ ฉันรู้ว่า ใบหน้าของฉันผิดเพี้ยนจากความสับสนกับนิพจน์คิดเป็นฉันขุดความทรงจำก่อนหน้านี้และบุคคลทั้งหมดของฉันฉันได้พบดังนั้นไกล แล้ว จิตใจของฉันก็กลับฉากสงคราม และใน ขณะที่ผมที่ไอล์ผู้หญิงสำหรับสัปดาห์ของการกู้คืน ผมจำได้คลับเกี่ยวกับราคาย่อมเยา-ossan กล่าวถึงชื่อของโจรสลัดบางที่มีบันทึกไว้ผมจากการถูกฆ่าโดยเหล่าไอ้แอดมิรัล แต่ขุดหน่วยความจำของฉันไม่หยุดมี จะไปอีกเมื่อผมอยู่ในหมู่เกาะ Saboady ที่ฉันสู้กับนาวิกโยธินนอกบ้านประมูลกลับแต่ฉันไม่ได้คนเดียวนั้นมีของผู้อื่นที่ไปรบควบคู่ไปกับฉัน และหนึ่งสวมมากเหมือนวัวพิมพ์หมวก ดาบใหญ่เกินไปที่บ่าของเขา รอยสักบนแขนของเขาแบบชาวเขา และมีเกเรแน่นอนเช่นคนนี้ก่อนที่ฉันจะสิ่งที่เป็นชื่อของเขาอีก เรียกคืนโรบินออกเสียงระหว่างเรา clashing กับยาม"คุณกฎหมายทราฟัลการ์ ขวา ลูฟี่ เขาเป็นโจรสลัด"ใช่ กฎหมายทราฟัลการ์เป็นชื่อของเขา ถ้าฉันใส่ชิ้นนั้นกัน ที่หมายความว่า เขาถูกคนที่จะบัน ทึกชีวิตของฉัน" Y-คุณก็ได้จาก Saboady ทราฟัลการ์ ขวา ขอบคุณสำหรับสิ่งที่คุณไม่ได้กลับมี" ผมว่าเขาคน ยัง มีการพิจารณาเท่านั้นรอยยิ้มที่หลุดไปเกเรเป็นคนกล่าวปิดระยะห่างระหว่างเรา รองเท้าของเขาคลิกถนนกระเบื้องและชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของเชือกที่ผูกที่ด้ามจับของดาบที่ swayed ขณะที่มันเดิน ที่จะซื่อสัตย์ ฉันเคยผู้ชายสามารถเดินเป็นเมตตาเป็นเขาใช้ทั้งหมดกำลังจะไม่ให้กลับไป แต่ก็ยากไม่ให้เวลาที่ได้รับฉายา 'ศัลยแพทย์ของตาย"อย่างต่อเนื่องกำลังฉันกับนิพจน์ที่ไม่สามารถอ่าน ยังคง ฉันเก็บมันในใจว่า ผู้ชายคนนี้มีเห่าหอนตูดของฉันกลับมาจากดินแดนแห่งความตาย ดังนั้นฉันยังคงอยู่จุดที่แน่นอนของฉัน คนบางก็หยุดเพียงไม่กี่นิ้วจากผม และผมจะเอียงขึ้นศีรษะจะดูดีกว่าของใบหน้าของเขาเนื่องจากเขากำลังหัวสูงกว่าผม แสงจันทร์งส่วน gleamed ในคุณลักษณะของเขาเข้มเขางอลง และก็เอนชิด สายตาควันของเขาล็อคในเหมือง "มันเป็นความสุขของฉัน และโปรดติดต่อกฎหมาย " เสียงของเขามีเพียงเล็กน้อยข้าง whisper และรู้สึกถึงลมหายใจของเขา ghosting กับริมฝีปากของฉันเนื่องจากมีระยะห่างระหว่างเรา กลิ่นที่เขาออกมาเตือนฉันของชอปเปอร์ sterilized ห้อง แต่นอกเหนือจากนี้ มีอีกกลิ่นคุ้นเคยไปกับเขากลิ่นโลหะ กลิ่นของเลือดผมพยายามกลืนก้อนขยายในคอ ตามกฎหมายอย่างต่อเนื่องเจาะสายตาของเขาเข้าไปในเหมือง และผมจะฉีกตาไปเอาเย็นภายในกระดูกของฉัน เขาไม่พูดอะไรขณะนี้ ยิ้ม bemusedly และยืดเขา ไปบรรเทาทุกข์ของฉันเท่านั้น ช่องว่างที่เขาให้ซ้ายฉันพื้นที่พอหายใจซึ่งฉันเคยถูกจับในขณะนั้น"เป็นอย่างไรของคุณบาดเจ็บหรือไม่ มีเขาเต็ม healed ยัง"ร่างกายของฉันที่ tensed จดจำเวลาที่ฉันได้เกิดบาดแผลของฉันและหนึ่งหายไป ความกลัวและความทรงจำของสงครามยังอวลอยู่ในหัวของฉัน ฉากสนามรบทาสีในสีแดง ตายศพนาวิกโยธินและโจรสลัดที่อยู่ทุกที่ เอเย็น lifeless ร่างในอ้อมแขนของฉันไม่เคยคัดลอกจากสำนึกของจิตใจของฉัน ได้ผ่านปี แต่จนถึงขณะนี้ ผมจะยังตื่นในเวลากลางคืน ด้วยร่างกายของฉันงก ๆ ดะ ผิวของฉันซึ่งอยู่ในกาฬฉันรับ flicking ปุ่มของเสื้อของฉันด้วยมือของฉัน chewed ริมฝีปากของฉัน เรื่องหมอที่ทำให้ฉันอยากใส่ไป และเพิ่งกลับไปพันซันนี่ แต่ที่จะถือว่าหยาบเพื่อช่วยให้รอดของฉัน ดังนั้นแทน ผมบังคับตัวเองยิ้ม "ร่างกายของฉันทำดีฉันเดาว่า มันยังคงเจ็บบางครั้ง" ผมตอบจริง ๆ "และสับเป็นแพทย์ที่ดีเกินไป ไม่ต้องกังวลมากเกี่ยวกับมัน""โอ้ ฉันแน่ใจว่า เขาเป็น" เกเรยังคง hugged ริมฝีปากของเขาเกือบอย่าง mocking มัน angered ฉันเล็กน้อยเนื่องจากวิธีเขาเกี่ยวข้องว่าเขา doubted สับ'ไม่มีใครทำให้ของฉันนาคามะ' ฉัน growled สองอย่างภายใน"ดีฉันจะกลับเรือขณะนี้ อวย" ผมพูดขณะที่ฉันพยายามมากกลับอารมณ์ของฉันเท้าของฉันถูกเกี่ยวกับการ หมุนบน thei

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อเรื่อง: การทำลายอนาคตราชาโจรสลัดจับคู่: กฎหมาย x ลูฟี่โซโลเล็กน้อย x ลูฟี่คะแนน: NC-17 การตั้งค่าเวลา: สถานที่ถ่ายหลังสงครามที่เกาะผู้หญิงและบางเมืองที่ไม่รู้จัก. สรุป: "กฎหมายราฟัลกาไอ้นั่น! เขาเป็นคนที่น่าอับอายสำหรับความโหดร้ายของเขาคุณรู้หรือไม่ " ความจริงก็ถูกเปิดเผยว่าตอนนี้ลูฟี่พบว่าตัวเองติดอยู่ในสถานการณ์ที่เหนียวด้วยตัวอักษรสีเข้ม. คำเตือน: ไวยากรณ์ที่สำคัญ OOC-Ness สำหรับลูฟี่ภาษาอ่อนความรุนแรงและการข่มขืน. / N: ก่อนหน้านี้ทุกบทฉัน เขียนเพื่อให้ห่างไกลมีอารมณ์ขัน / ประเภทโรแมนติกดังนั้นผมจะเปลี่ยนอารมณ์สำหรับหนึ่งนี้และนี่อาจจะเป็นความพยายามครั้งแรกของฉันในการเขียนสีเข้ม / นิยายสยองขวัญแม้จะรู้ว่าพวกคุณออกมีการลงคะแนนสำหรับกฎหมาย x จับคู่ลูฟี่ * Hieeee! กรุณาอย่าฆ่าฉัน! * ฉันมีวางอยู่บนพื้นดินเย็นของป่าตาจับจ้องอยู่ที่ฟ้าใส เนื่องจากความเย็นของคืนที่อุณหภูมิของร่างกายของฉันลดลงลดลงในแต่ละนาทีทำให้ฉันสั่นเล็กน้อย แต่ผมตัดสินใจที่จะแก้ไขปัญหาที่ด้วยการเปลี่ยนผ้าพันแผลร่างกายอย่างหนักของฉันไปด้านข้างและขด จากตำแหน่งปัจจุบันของฉันฉันจะได้เห็นสิ่งที่เคยเป็นหินขนาดใหญ่ได้ร่วงลงกับบางส่วนของพวกเขาย้อมด้วยขอบคุณเลือดของตัวเองที่จะอาละวาดก่อนหน้านี้ของฉัน แม้พื้นดินมีมันสีแดงเข้มสีเช่นถ้ามีคนมาเชือดที่นี่ ถ้ามันไม่ได้สำหรับจินเบที่เคาะความรู้สึกบางอย่างกลับเข้ามาในใจสับสนและโกรธแค้นของฉันฉันจะยังคงทำหน้าที่เหมือนคนบ้าที่ไม่สามารถมองเห็นแสงใด ๆ แต่กลืนโดยเฉพาะการดำมืดและไม่มีอะไรอื่น. มันจะไม่เป็น แปลกใจ หลังจากที่ทั้งหมดฉันเพียงแค่สูญเสียพี่ชายใหญ่ของฉัน. การพูดของมนุษย์ปลาผมพยายามที่จะหาเขา แต่ล้มเหลว จากนั้นผมจำได้ว่าเขาพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ 'การคืนเดิน' และ 'ล้างใจของเขา หัวของฉัน perked ขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของใบแห้งและกิ่งถูกเหยียบ แต่มันก็ค่อนข้างมืดดังนั้นผมจึงไม่สามารถมองเห็นหรือใครก็ตามที่มันเป็นสิ่งที่แม้หลังจากที่ฉัน squinted ตาของฉัน. "จินเบ?" เรียกชื่อของเขาผมพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ถูกขัดขวางจากการทำเช่นนั้นเมื่อมีอาการปวดคมยิงไปทั่วทั้งร่างกายของฉัน. ไม่มีคำตอบ. สับสนเมื่อย่างก้าวที่ฉันพยายามเรียกออกมาอีกครั้ง "เป็นคนที่มี?" ผมรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ที่นั่น แต่ตัวเลขจะไม่ก้าวออกมาจากเงาของต้นไม้ขนาดใหญ่และกระซิบอะไรบางอย่าง. "เราจะมีการประชุมอีกครั้งนาย Mugiwara ... และไม่ตายกับฉัน. มีเหตุผลที่ผมอยากเป็น คุณจะมีชีวิตอยู่ ... " ตื่นขึ้นโดยหน่วยความจำฉับพลันผมกระชากร่างกายของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ ดวงตาของฉันยังคงปิดแน่น ในขณะที่การนอนหลับอย่างช้า ๆ เริ่มที่จะกระจายไปจากใจของฉันฉันเปิดตาของฉันและจ้องที่อ่อนโยนแสงจันทร์ที่ส่องสว่างภายในไตรมาสผู้ชาย ไม่ว่ามากผมพยายามที่จะยกเลิกมันเสียงดังก้องเก็บไว้บนอีกครั้งและอีกครั้งในหัวของฉัน ลึก ๆ ข้างในผมรู้ว่าผมเคยได้ยินเสียงที่บาง แต่ฉันไม่สามารถชี้ให้เห็นซึ่งมันเป็น. ฉันโยนไปรอบ ๆ ในเตียงของฉันหวังว่าฉันจะยังคงนอนหลับของฉันเช่นเดียวกับพวกพ้องของฉันที่ได้รับการเพลิดเพลินกับของตัวเอง ลึกดังนั้นตั้งแต่ชั่วโมงที่ผ่านมา นี้ทำให้ผมอิจฉาและในเวลาเดียวกันไม่สงบ หลังจากที่จ้องมองที่เพดานประมาณห้านาทีฉันตัดสินใจว่าการนอนหลับจะไม่มาเพื่อเรียกร้องให้ฉันเร็ว ๆ นี้. ในลักษณะที่เงียบสงบและความระมัดระวังในการที่ผมไม่ได้รู้ว่าฉันคือความสามารถของผมแต่งตัวและหยิบฟางของฉัน หมวกก่อนที่จะคลานออกมาจากห้อง โชคดีที่ฟุต sandaled ของฉันไม่ได้ทำให้เสียงมากแตกต่างจากรองเท้าของโซโลที่ทำให้แต่ละขั้นตอนของการสะท้อนของดาบตลอดพันซันนี่เหมือนผู้หญิงที่สวมใส่สี่นิ้วส้นสูง ยกเว้นแม้กระทั่งรองเท้าส้นนามิที่ไม่ดัง เมื่อผมปิดประตูด้านหลังฉันให้ออกถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่พวกพ้องของฉันไม่ได้ขยับ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรในเวลานี้แม้ว่าเท้าของฉันได้โดยไม่รู้ตัวเริ่มเดินข้ามดาดฟ้าสนามหญ้าไปที่ขอบของเรือ. เราได้เทียบเรือของเราเป็นเวลาเกือบสามวันในขณะที่รอการบันทึกก่อให้เกิดการตั้งค่าและเป็นไปตาม นามิเราสามารถแล่นเรือออกในตอนเช้ามากเพื่อบรรเทาของฉัน ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่รู้จักผมได้พัฒนาความรู้สึกไม่สบายใจจากช่วงเวลาที่เรามาถึงที่เมืองนี้ มันไม่ได้เหมือนฉันถูกหวาดระแวง แต่มีไม่กี่ครั้งฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซุ่มซ่อนรอบ ๆ และซ่อนตัวเองราวกับว่าเขากำลังด่าว่าฉันท้าทายฉันจะจับเขาเช่นเดียวกับเกมของแมวและเมาส์. ถ้าเกมที่เขาต้องการ แล้วฉันจะดีใจที่จะมีส่วนร่วม. กับที่ผมกระโดดลงดาดฟ้าและทำวิธีของฉันไปยังเมือง มีเกือบจะไม่มีการเคลื่อนไหวบนท้องถนนเมืองยกเว้นสำหรับคู่ของแมวป่าต่อสู้มากกว่าที่เหลือบางส่วนในปลาทูน่าสามารถ ขณะที่ผมเดินต่อไปก็ให้ดัดแขนของฉันไปทั่วร่างกายของฉันและขุดมือของฉันแน่นเป็นผ้าของเสื้อยืดของฉันเพื่อบรรเทาความสั่นเล็กน้อยที่การจัดอันดับให้ทั่วผิวกายของฉันและฉันตำหนิคืนที่อากาศหนาวเย็นสำหรับมัน แต่มันก็เป็นความผิดของฉันเพียงวางบนเสื้อผ้าเช่นบางแม้จะรู้ว่าเย็นคืนอาจจะ. สิ่งที่ย้ายไปอยู่ในเงารอบซอยตื่นฉันขึ้นมาจากอาการมึนงงของฉัน โดยอัตโนมัติเลือดของฉันแข็งทื่อและฉันพยายามที่จะทำให้การแจ้งเตือนแม้จะห้ำหั่นหัวใจของฉัน คนที่ก้าวออกมาจากเงาสวมแขนสีดำกันหนาวหมวกสีเหลืองกับโจลี่โรเจอร์ที่ด้านหน้าของหน้าอกของเขาและคู่ของกางเกงยีนส์ที่แปลก มือข้างขวาของเขาถูกซุกในกระเป๋าในขณะที่มืออีกข้างของเขาดำเนิน nodachi ข้ามไหล่ของเขา แม้ว่าแสงจันทร์สว่างขึ้นซอยสดใสเท่ากลางวันเงินเขามีการจัดการเพื่อให้ดวงตาของเขาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความโกรธหมวกด่างดำ. "นาย Mugiwara" เสียงของมนุษย์ drawled สุภาพ "ผมไม่ได้คาดหวังที่จะได้พบคุณเร็ว ๆ นี้." ผมเรียน confronter ของฉันด้วยความสับสน ถ้าผมเป็นที่รู้จักกันคนนี้หรือไม่? ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่มันก็ยากที่จะบอกตั้งแต่ฉันได้พบผู้คนจำนวนมากผ่านการเดินทางของฉันและฉันไม่อาจจำได้ว่าพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นผมจึงตัดสินใจว่าดีที่สุดที่จะออกมาพร้อมกับมันตรงไปข้างหน้า. "คุณเป็นใคร?" รอยยิ้มขบขันทอดข้ามริมฝีปากของเขาและแม้จะมีสายตาของเขาที่ซ่อนอยู่ฉันจะรู้สึกว่าลูกกลมสีเข้มกำลังเฝ้าดูฉันผ่านสายตานักล่า มันทำให้ฉันไม่สบายใจ. "คุณลืมเรานาย Mugiwara? ฉันคือคนที่คุณบันทึกไว้จากปากของการเสียชีวิตที่มีความเชี่ยวชาญของฉัน." โดยตอนนี้ผมรู้ว่าใบหน้าของฉันบิดเบือนจากความสับสนในการคิดการแสดงออกเป็นฉันขุดขึ้นมา ความทรงจำทั้งหมดก่อนหน้าของฉันและคนที่ฉันได้พบเพื่อให้ห่างไกล แล้วใจของฉันก็กลับไปที่ฉากสงครามและในขณะที่ผมอยู่ที่เกาะผู้หญิงหลายสัปดาห์ของการกู้คืน ผมจำได้ราง ๆ เกี่ยวกับเรย์ลี -ossan กล่าวถึงชื่อของโจรสลัดบางอย่างที่ได้บันทึกฉันจากการถูกฆ่าโดยผู้ไอ้นายพล, แต่ความทรงจำของฉันขุดไม่ได้หยุดที่นั่น มันก็กลับไปอีกเมื่อผมอยู่ในหมู่เกาะ Saboady ที่ฉันต่อสู้กับนาวิกโยธินนอกบ้านประมูล. แต่ผมก็ไม่ได้คนเดียวในเวลานั้น. มีคนอื่นที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับฉันได้ และเป็นหนึ่งในสวมวัวเดียวกันมากหมวกพิมพ์ดาบขนาดใหญ่มากเกินไปข้ามไหล่ของเขา, รอยสักเผ่าสไตล์บนแขนของเขาและมีรอยยิ้มที่แน่นอนเหมือนคนนี้มาก่อนฉัน. สิ่งที่เป็นชื่อของเขาอีกครั้งหรือไม่ ผมจำได้ว่าโรบินเด่นชัดในระหว่างการปะทะกันของเรากับยาม. "คุณกฎหมายราฟัลกาใช่ไหม? ลูฟี่เขาโจรสลัด." นั่นแหล่ะ! กฎหมายราฟัลกาเป็นชื่อของเขา! ถ้าผมนำชิ้นส่วนทั้งหมดที่ร่วมกันว่าหมายถึงเขาเป็นคนหนึ่งที่ยังช่วยชีวิตฉันไว้. "Y-คุณเป็นหนึ่งจาก Saboady Trafalgar. ใช่มั้ย? ขอบคุณสำหรับสิ่งที่คุณได้กลับไปที่นั่น." ผมถือว่าเขายังกังวลใจกับการพิจารณาเท่ากับ. รอยยิ้มที่ลดลงในรอยยิ้มเป็นคนกล่าวปิดระยะห่างระหว่างเรา รองเท้าบู๊ตของเขาคลิกกับกระเบื้องถนนและชิ้นเล็ก ๆ ของเชือกที่ผูกติดอยู่ที่ฐานของด้ามดาบแกว่งขณะที่เขาเดิน จะซื่อสัตย์ฉันไม่เคยคิดว่าเป็นคนที่จะเดินตามที่มีน้ำใจเป็นเขา. มันเอาพลังทั้งหมดของฉันจะไม่ได้ที่จะกลับออกไป แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะไม่เมื่อหนึ่งที่ได้รับฉายา 'ศัลยแพทย์แห่งความตาย' ใกล้อย่างต่อเนื่องผมด้วย การแสดงออกไม่สามารถอ่านได้ แต่ถึงกระนั้นผมเก็บมันไว้ในใจของฉันว่าผู้ชายคนนี้ได้ howled ตูดของฉันกลับมาจากดินแดนแห่งความตายดังนั้นฉันยังคงอยู่ในจุดที่แน่นอนของฉัน บางคนในที่สุดก็หยุดเพียงแค่ไม่กี่นิ้วจากฉันและฉันมีการเอียงศีรษะของผมที่จะได้รับมุมมองที่ดีขึ้นของใบหน้าของเขาตั้งแต่เขายังเป็นหัวที่สูงกว่าผมแสงจันทร์ขาดแคลนประกายเกี่ยวกับคุณสมบัติมืดของเขา. เขาก้มลงและโน้มตัว ที่ใกล้ชิดและจ้องมองควันของเขาถูกขังอยู่ในเหมือง "มันเป็นความสุขของฉัน. และโปรดโทรหาฉัน ... กฎหมาย." เสียงของเขาเป็นเพียงเล็กน้อยเหนือเสียงกระซิบและฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา ghosting กับริมฝีปากของฉันเนื่องจากขาดระยะทางระหว่างเรา กลิ่นหอมที่เขาปล่อยออกมาเตือนให้ผมนึกถึงห้องเฮลิคอปเตอร์ของการฆ่าเชื้อ แต่นอกเหนือจากมันมีอีกกลิ่นที่คุ้นเคยเกินไปที่แนบมากับเขา. กลิ่นโลหะ กลิ่นของเลือด. ฉันพยายามที่จะกลืนก้อนขยายตัวในลำคอของฉันเป็นกฎหมายอย่างต่อเนื่องเพื่อเจาะสายตาของเขาเข้าไปในเหมืองและฉันมีที่จะฉีกตาของฉันไปเอาเย็นภายในกระดูกของเรา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตอนนี้เพียงยิ้ม bemusedly และยืดหลังของเขามากพอที่จะบรรเทาทุกข์ของฉัน ช่องว่างให้เขาทิ้งฉันพื้นที่เพียงพอที่จะหายใจในที่ฉันได้รับการถือครองในขณะที่. "วิธีการมีการบาดเจ็บของคุณหรือไม่พวกเขาอย่างเต็มที่หายหรือยัง" ร่างกายของฉันเกร็งขึ้นจำเวลาที่ฉันได้แผลแผลของฉัน และการสูญเสีย Ace ความกลัวและความทรงจำของสงครามยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในหัวของฉัน ฉากสนามรบทาสีในสีแดงศพนาวิกโยธินและโจรสลัดโกหกทุก Ace เย็นร่างไร้ชีวิตในอ้อมแขนของฉันไม่เคยฉีกจากจิตสำนึกของความคิดของผม ปีที่ผ่านมา แต่จนถึงขณะนี้ก็ยังจะตื่นขึ้นมาในเวลากลางคืนกับร่างกายของฉันสั่นอย่างบ้าคลั่งผิวของฉันชุ่มเหงื่อเย็น. Flicking ปุ่มของเสื้อกั๊กของฉันด้วยมือของฉันฉันไม่รู้เคี้ยวริมฝีปากของฉัน บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับการแพทย์ที่ทำให้ผมอยากจะอัสนีออกไปและเพียงแค่กลับไปพันซันนี่ แต่ที่จะได้รับการพิจารณาหยาบคายกับผู้ช่วยให้รอดของฉัน ดังนั้นแทนที่จะผมบังคับตัวเองให้รอยยิ้ม "ร่างกายของฉันทำดีผมคิดว่าแม้ว่ามันจะยังคงเจ็บบางครั้ง." ผมตอบตามความเป็นจริง "และ Chopper เป็นแพทย์ที่ดีเกินไปดังนั้นฉันจะได้ไม่ต้องกังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนี้." "โอ้ฉันแน่ใจว่าเขาเป็น." รอยยิ้มยังคงกอดริมฝีปากของเขาเกือบจะในลักษณะเยาะเย้ย มันโกรธฉันบิตเพราะวิธีการที่เขามีส่วนเกี่ยวข้องเป็นราวกับว่าเขาสงสัย Chopper. 'ไม่มีใครให้ความสนุกสนานของพวกพ้องของฉัน!' ผมคำรามในใจ. "ดีฉันจะกลับไปที่เรือของฉันตอนนี้. ราตรีสวัสดิ์". ผมบอกว่าเป็นฉันพยายามที่จะกลับบิตอารมณ์ความรู้สึกของฉัน. เท้าของฉันกำลังจะหมุนของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชื่อเรื่อง : ทำลายกษัตริย์ในอนาคต

จับคู่โจรสลัด : กฎหมาย x ลูฟี่ ลูฟี่ โซโล x เล็กน้อย

เครดิต : nc-17

เวลาการถ่ายสถานที่หลังจากสงครามที่เกาะของผู้หญิง และบางเมืองที่ไม่รู้จัก

สรุป : " Trafalgar Law ! ไอ้สารเลวนั่น ! มันน่าอับอายสำหรับความโหดร้ายของเขา , คุณก็รู้ ? ความจริงถูกเปิดเผยแล้วว่าลูฟี่จะพบตัวเองติดอยู่ในสถานการณ์ที่เหนียวที่มีลักษณะมืด

คำเตือน : ไวยากรณ์เนส ooc หลักสำหรับลูฟี่ ภาษา ความรุนแรงไม่รุนแรง และข่มขืน

/ N : ก่อนหน้านี้ ทุกบท ผมได้เขียนเพื่อให้ห่างไกลเป็นประเภทตลก / โรแมนติก ดังนั้นผมจะเปลี่ยนอารมณ์ในหนึ่งนี้และนี้เป็นครั้งแรกของฉันในการเขียนนิยายมืด / สยองขวัญ แม้จะรู้ว่าคุณพวกที่ออกมีการโหวตกฎหมาย x ลูฟี่จับคู่ . * hieeee ! ได้โปรด อย่าฆ่าฉัน


ฉันวางมันบนพื้นเย็นของป่า ดวงตาจับจ้องอยู่บนท้องฟ้าที่สดใส เนื่องจากความหนาวเย็นของยามค่ำคืน อุณหภูมิกายลดลง โดยแต่ละนาที ทำให้ฉันตัวสั่นเล็กน้อย แต่ฉันตัดสินใจที่จะแก้ไขโดยการเปิดของฉันหนักรักษาร่างกายไปด้านข้างและม้วนขึ้น จากตำแหน่งปัจจุบันของฉันฉันได้เห็นสิ่งที่เคยเป็นหินขนาดใหญ่มีนั้นพังทลายลงกับบางส่วนของพวกเขาที่เปื้อนเลือดของตัวเองขอบคุณฉันก่อนเล่น . แม้พื้นดินมีสีแดงเข้ม เหมือนคนถูกฆ่าที่นี่ ถ้าไม่ได้ jimbei ใครเคาะบางความรู้สึกกลับไปของฉันสับสนและโกรธในใจผมก็จะทำตัวเหมือนคนบ้าที่ไม่สามารถมองเห็นแสงใด ๆ แต่ปกคลุมด้วยสีดำสนิทและไม่มีอะไรอื่น .

มันก็คงไม่ต้องแปลกใจ หลังจากทั้งหมด ฉันเพิ่งสูญเสียพี่ชาย

พูดถึงปลาที่ผมพยายามตามหาเขาแต่ล้มเหลว แล้วผมจำได้ว่าเขาพูดบางอย่างเกี่ยวกับ ' เดิน ' คืน ' ล้างใจ ' ของเขาหัวของฉัน perked ขึ้นเมื่อได้ยินเสียงใบไม้แห้งและกิ่งไม้ถูกเหยียบ แต่มันค่อนข้างมืด เลยไม่ได้เจอใคร หรืออะไรก็ตาม แม้ว่าฉัน squinted ตา

" jimbei ? " ร้องเรียกชื่อของเขา ผมพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ก็ถูกขัดขวางจากการทำเช่นนั้น เมื่อคมความเจ็บปวดยิงตลอดทั้งร่างกายของฉัน

ไม่ตอบ . . .

สับสนโดยความสงบ ผมพยายามโทรออกอีกครั้ง" ใครอยู่ตรงนั้น ? ผมรู้ว่ามีบางคนที่นั่น แต่คิดว่าไม่ควรจะก้าวออกมาจากเงาของต้นไม้ใหญ่และกระซิบอะไรบางอย่าง

" เราก็จะได้เจออีกนะ คุณ mugiwara . . . และอย่าตายเพราะฉัน นั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงอยากให้คุณมีชีวิต . . . . . . . "

รู้สึกตัวตื่นเพราะจู่ๆความทรงจำ ผมกระชากร่างของฉันเล็กน้อย สายตาของผมยังพังเลย หลับเริ่มหายไปจากจิตใจของฉันผมลืมตาขึ้นและมองแสงจันทร์ที่นุ่มนวล สว่างภายในชายของไตรมาส ไม่ว่าฉันจะพยายามเลิกมัน เสียงยังดังก้องไปอีกครั้งและอีกครั้งในหัวของฉัน ลึกๆข้างใน ผมรู้ว่าผมเคยได้ยินเสียงแบบนี้ที่ไหน แต่ผมไม่สามารถชี้ ซึ่งมันเป็นของ

ฉันโยนไปรอบ ๆในเตียงของฉันหวังว่าผมจะยังคงนอนหลับเหมือน Nakama ของฉันที่ถูกกับตนเองตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วแล้วลึก นี่ทำให้ฉันหึงและในเวลาเดียวกันที่กระสับกระส่าย หลังจากจ้องเพดาน ประมาณห้านาที ผมตัดสินใจที่จะนอนคงไม่มาเรียกร้องใด ๆให้ฉันเร็วๆ นี้

ในเงียบและระมัดระวังในลักษณะใด ข้าไม่รู้ว่าข้าทำอะไรได้บ้างผมแต่งตัวแล้วก็หยิบหมวกฟางของฉัน ก่อนจะย่องออกไปจากห้อง โชคดีที่ผม sandaled เท้าไม่ได้ทำให้มากเสียงเหมือน โซโลของรองเท้าที่ทำให้แต่ละของนักดาบก้าวก้องทั่วพันแดดเหมือนผู้หญิงที่ใส่ส้นสูงสี่นิ้ว . ยกเว้น แม้แต่นามิ ส้นไม่ดัง เมื่อฉันปิดประตูข้างหลังผม ผมถอนหายใจโล่งอกที่ยัง Nakama ของฉันไม่ต้องคนฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำอะไรในเวลาแบบนี้ แต่เท้าของฉันได้โดยไม่รู้ตัว เริ่มเดินข้ามสนามหญ้าดาดฟ้าไปที่ขอบของเรือ . . .

เราจอดเรือของเรา เกือบ 3 วัน ขณะ ที่ รอ ล็อกโพสตั้งและตามนามิ เราสามารถแล่นเรือออกแต่เช้ามากเพื่อบรรเทาของฉัน . สำหรับบางเหตุผล